Het wil maar niet lukken, voor de zoveelste keer die week gooi ik mijn laptop met iets te veel kabaal dicht en geef er de brui aan. Op dat moment komt Bart binnen gelopen. “Gaat ie lekker dame?” Ik rol met mijn ogen en negeer zijn vraag, hij ziet toch ook wel dat het niet gaat? Als ik zonder iets te zeggen langs hem wil glippen, grijpt hij mijn bovenarm en trekt mij naar zich toe. “Ik vroeg je wat!”

Ik kijk hem kort aan en laat mijn ogen afglijden. Ik schud mijn hoofd en probeer tegen hem aan te kruipen. Zijn houding veranderd en ik voel al hoe laat het is, dus ik zucht eens diep. Hij geeft me een knuffel en een kus op mijn voorhoofd. Een traan rolt over mijn wang en ik kijk hem wanhopig aan. “Ik kan het niet, ik kan niks, ik stop ermee!”

Bart kijkt me aan, pakt mijn hand en neemt me mee naar de slaapkamer. Hij gaat in zijn fauteuil zitten en knikt naar de grond. Ik ga op mijn knieën voor hem zitten en richt mijn blik naar de grond. Ik wil hier niet zijn, maar toch zit ik hier. Ik weet wat er komen gaat en ik ga het nodig hebben, maar mijn hele lijf staat vol stress en wil het liefste wegrennen. Hij legt een vinger onder mijn kin en dwingt me hem aan te kijken. Ik kijk, zie zijn blik en probeer weer weg te kijken. Er volgt een hele preek! Hij ziet al dagen mijn worsteling, maar heeft mij nog geen enkele keer om hulp horen vragen. Ik kijk hem bijna boos aan en wil weerwoord geven, maar zijn blik zegt dat ik dat beter niet kan doen.

“Wanneer ga jij eens leren om hulp te vragen als je vast loopt in je studie?” Ik haal mijn schouders op en mompel iets als ‘waarschijnlijk nooit’. Het mompelen was niet zacht genoeg, hij hoorde het toch. “Herhaal dat nog eens wil je? Ik geloof dat ik je verkeerd verstaan heb…” Ik schud mijn hoofd en zeg niks meer. Weer die vinger onder mijn kin. Ik bied weerstand, ga hem nu echt niet aankijken.

“Opstaan, nu!” Voor ik goed en wel sta, heeft hij mij al over zijn knie gegooid en komen de eerste klappen hard neer. Ik probeer mij los te worstelen, maar hij is zoveel sterker, dit ga ik niet winnen.

“Bart, alsjeblieft, niet doen… ik moet weer studeren!” Hij schiet in de lach en het volgende salvo klappen volgt. “Nu wil je ineens wel weer verder, heb jij mooi pech. Dat mag je straks weer doen als ik klaar met je ben. Ik zal je vertellen, dat duurt nog wel even.” Ik grom en begraaf mijn gezicht in het dichtstbijzijnde kussen. De klappen volgen in razendsnel tempo en ben blij als ik weer omhoog mag. Voor kort, want het is alleen om mijn billen te ontbloten. Ik mag het niet eens zelf doen, hij weet hoe hekel ik hier aan heb en wat het met mij doet. Op dat soort momenten verdwijnt mijn weerstand als sneeuw voor de zon en voel ik mij instant klein. Ik wil in zijn armen kruipen, maar hij trekt mij met een ruk weer over de knie.

“Ik heb je agenda bekeken en zie dat er een aantal deadlines aan komen. Ik snap dat je stress ervaart dat het niet lukt. Ik snap dat het niet altijd even gemakkelijk is. Wat ik niet snap is dat je geen hulp vraagt en jezelf daardoor nog meer stress bezorgd. Als we zo klaar zijn, ga jij precies laten zien waar je mee bezig bent en hoeveel je nog moet doen voor je eerste deadline. Begrepen, jongedame?” Ik knik en knijp zachtjes in zijn hand als teken dat ik hem heb gehoord. Twee harde slagen met de borstel volgen. “Ik hoor je niet, ik vroeg je wat…” Ik haal diep adem en beaam zachtjes “Ja, Meneer”.

Bart legt zijn hand op mijn toch al pijnlijk billen en begint aan de volgende serie klappen. Ik probeer zo stil mogelijk te liggen, ik weet dat het helpt om de stress kwijt te raken. Als hij de borstel er weer bij pakt en in series van 10 mijn billen teistert, wordt het stil liggen problematischer.

Zijn been klemt hij om de mijne en ik kan niet anders dan netjes ontvangen. Ik kruip met mijn bovenlichaam meer tegen hem aan en leg een arm om hem heen, veiligheid zoekend. Waar gaat het over, bij de man die je pijn doet ook geborgenheid vinden.

Ik mag opstaan en hij laat me mijn laptop halen. Als ik terugkom ligt er een kussen aan het voeteneinde. Ik neem automatisch plaats en overhandig mijn laptop aan hem. Er volgt een saai gesprek over deadlines en wat ik allemaal moet doen. Nogmaals de preek dat ik echt eerder om hulp moet vragen. Mijn focus bereikt zijn hoogtepunt weer als hij dreigend de woorden spreekt: “Voor iedere 100 woorden die jij nog moet schrijven krijg jij nu 10 met de riem. Ik kom ieder uur bij je kijken hoe ver je bent. Als je niet genoeg opschiet ga ik je per 50 woorden straffen. Voor extra motivatie ga je iedere cane 6x voelen.”

Een deadline met 4000 woorden, voor over 3 dagen. Ik had er pas 1000 op papier staan, dus straf voor 3000 woorden. Ik protesteer als ik uitreken dat het dus 300 slagen met de riem zijn, dat is onmogelijk! Ik wil overeind komen, maar Bart duwt me terug het kussen in. Met een snelle beweging haalt hij zijn riem uit zijn broek. “Ik had gehoopt dat je al verder zou zijn! Voor nu ga je 50 slagen krijgen met deze riem, je gaat meetellen en vraagt na iedere slag om de volgende. De cane zal direct volgen. Duidelijk?” Ik slik en piep “Ja, Meneer”.

De riem komt hard neer en ik kom overeind door de impact. Dit ga ik nooit volhouden. “Als ik niks hoor, ga ik door en blijven we bij nummer 1.” Ik adem diep en zeg net hoorbaar “Eén, mag ik de volgende Meneer?” De tweede volgt snel. “Twee, mag ik de volgende Meneer”. De riem komt keer op keer neer. Hoe sneller ik tel, hoe sneller de volgende slag komt, ik raak halverwege bijna de tel kwijt, maar herstel me net op tijd. 50x voel ik de riem op mijn billen. Het brand enorm en hoop dat de scherpe pijn van de cane daardoor minder is.

Helaas is de cane net zo erg als altijd. 18x snijdt de cane in mijn billen en een enkele komt zelfs op mijn bovenbenen terecht. Ik kan hem wel vervloeken als dat gebeurt. Mijn hoofd is inmiddels helemaal rustig, je zou kunnen zeggen dat het meetellen bijna meditatief is.

Ik mag omhoog komen en geeft mij een lange knuffel. “Goed gedaan meisje, ik ben trots op je.” Ik trek mijn spijkerbroek uit en vervang deze voor een minder strakke broek. Als ik met mijn laptop op bed wil duiken, kijkt Bart mij aan en gebaart naar de studeerkamer. “Zucht, moet ik echt op die stoel zitten?” Bart grijnst alleen maar.

Blijkbaar helpt het goed, studeren met pijnlijk billen. De focus is hersteld, ik ga als een trein. Het eerste uur is bijna voorbij en Bart zal zo binnen stappen. Hopelijk is hij niet te streng zo, ik doe echt mijn best. Ik hoor beneden de deur al open gaan en zijn voet raakt de eerste trede…