Gedurende de week was de spanning bij Tanja weer opgelopen. Nu ze zeker wist dat Karel haar te grazen zou nemen, vond ze het leuk en eng en spannend tegelijk. Even een kleine aarzeling voor ze de deurbel indrukt en dan gaat ze ervoor. Ze wacht, en wacht. Net als ze denkt dat Karel het niet gehoord heeft, wat op zich logisch is op zijn leeftijd, gaat de deur open. “Binnenkomen,” zegt Karel bars, met bijpassende stem. Voorzichtig stapt ze door de deur. “Schoenen uit, handen achter je hoofd, kin omhoog,” is het volgende commando. Ze volgt de stappen op en wacht op Karel. Die kijkt haar recht in de ogen aan terwijl hij haar broek losmaakt. Vervolgens buigt hij licht door de knieën, wringt de broek en onderbroek van haar heupen tot op de enkels. “Meekomen,” beveelt hij. Tanja buigt door de knieën en pakt haar broek vast. “Nee nee, dat is niet de bedoeling.” Hij draait zich om en loopt weg. Tanja twijfelt even, maar loopt dan met babystapjes achter hem aan.

Na lang schuifelen komen ze in de logeerkamer aan. “Uitkleden, alles uit en kleren netjes op bed.” Karel lijkt vandaag niet lang van stof te zijn. Als arts heeft hij alles al gezien en bij elk pak slaag gaan er ook kleren uit of uit de weg. Uiteindelijk ziet hij haar edelste delen toch iedere keer weer. Langzaam trekt ze haar kleren uit en maakt ze netjes gevouwen pakketten op het bed. Wanneer ze klaar is, kijkt ze weer naar Karel. Die zet een gemene glimlach op en trekt de kledingkast open. Tanja kijkt met open mond naar wat hij tevoorschijn haalt. Het is een onesie, zacht en harig. “Aantrekken,” zegt Karel terwijl hij het kledingstuk aanreikt. “Zit er nog ondergoed bij?” vraagt ze. “Heb je niet nodig,” antwoordt Karel. Geen verrassing, denkt ze, terwijl ze de onesie aantrekt. Het pakje is lekker zacht, maar er zitten konijnenoortjes op. “Moet dit?” vraagt ze, en Karel knikt. Met een zucht zet ze de oortjes op. In de spiegel ziet ze ook dat ze een klein wollig bolletje heeft als staartje. Ze ziet er werkelijk belachelijk uit.

“Je ziet er schattig uit zo. Kom maar mee.” Wat makkelijker ter been volgt ze Karel naar de grote stoel waar ze al zo vaak over zijn schoot gelegen heeft. Karel gaat zitten, neemt haar hand en begeleidt haar met een soepele beweging over de knie. Zonder woorden begint hij te slaan. Het voelt raar en gedempt met de stof van de pyjama tussen haar en zijn handen. Natuurlijk, je voelt ‘t wel, maar ‘t is een gloed die langzaam opbouwt. Na een paar minuutjes, eigenlijk te snel, houdt Karel stil. “Je hoeft niet te stoppen hoor,” zegt ze brutaal. “Ah, Tanja en haar praatjes. Altijd klaar om zichzelf in de problemen te praten. Dat is 1. Je merkt later wel wat dat betekent.” “Je mag ‘t ook nu wel vertellen hoor,” reageert ze ad rem. “2,” is het enige wat Karel zegt en ze besluit ‘t even hierbij te laten. “Volgens mij schiet dit niet op,” vervolgt hij. Ze voelt hoe er aan de achterkant aan haar onesie getrokken wordt. Dan voelt ze de koude lucht op haar billen wanneer Karel een grote flap naar beneden trekt. “Zo, dat is beter. Nu kan ik zien wat ik doe en zorgen dat alles goed voorverwarmd is.”

Met die woorden vervolgt Karel zijn taak. Methodisch bewerkt hij elke vierkante centimeter van het oppervlak van Tanja’s billen. Haar billen worden vastgepakt zodat de gevoelige huid tussen beide kan worden opgewarmd. De achterkanten van haar dijbenen ontsnappen ook niet aan Karels aandacht. Dan tikt hij aan de binnenkant van haar benen met de woorden “Uit elkaar”. Tanja gromt en beweegt niet. Karel wacht even en begint dan haar benen weer te bewerken. Langzaam voert hij de intensiteit op. Ze wiebelt over zijn schoot en probeert de piepjes die ze uitbrengt te onderdrukken. Uiteindelijk wordt het te veel. Met tegenzin opent ze haar benen. Karel grijpt meteen zijn kans om haar benen vast te zetten en begint de gevoelige plekken aan de binnenkant van haar benen ook te verwarmen. “Heel goed , alles moet goed warm zijn, vind je ook niet?” “Ja Karel,” zucht Tanja. Iedere keer toch weer die vragen, weet hij dan niet hoe irritant dat is?

Wanneer Karel klaar is, beveelt hij Tanja naar de hoek. Op haar knieën, met haar armen achter haar rug gevouwen, zit ze te wachten op de volgende ronde die hij voor haar in petto heeft. Ze probeert zich te concentreren op de warme gloed die ze beneden voelt. Na een veel te lange tijd hoort ze een nieuw commando: “Omdraaien!” Ze probeert half op te staan maar wordt tegengehouden door Karels hand. “Ik heb niet gezegd dat je overeind mocht komen.” Ugh, wat gemeen weer! Ze zet kleine stapjes op haar knieën en draait langzaam om. Na het bevel “kijk me aan” kijkt ze steil naar boven, heel klein naast de torende Karel. “Aangezien je dit pak slaag zo nodig had, zoals vorige week is gebleken, lijkt ‘t me niet meer dan gepast dat je er netjes om vraagt.” Ook dat nog, dit is altijd zo verschrikkelijk. Wie gaat er nu vragen om straf? Toch weet ze, als ze Karel in zijn ogen kijkt, dat ze geen keus heeft. Ze gooit het over een andere boeg. “Alsjeblieft Karel, zou je me een goed en beschamend pak slaag op mijn blote billen willen geven? Ik heb het zó verdiend” Buiten de klemtoon en de spottende blik in haar ogen was ‘t perfect!

Karel lijkt echter minder onder de indruk. “3,” zegt hij droog en hij trekt Tanja aan haar oor overeind. Ze lopen weer terug naar de stoel. “Deze keer mag jij gaan zitten, maar dan met je neus richting de leuning.” Voorzichtig volgt Tanja de aanwijzingen op. De enige manier waarop ze zo op de stoel kan zitten, is door haar benen aan beide kanten van de zitting te plaatsen. Wanneer ze bijna zit, voegt Karel nog toe dat ze een holle rug moet maken. Haar billen steken aan de achterkant nu vervaarlijk uit en vormen een prachtig doel. Ze ziet hoe Karel een grote strap pakt en achter haar gaat staan. Met een harde klap laat hij deze neerkomen en Tanja voelt een brede brandende streep ontstaan. Ook hier vindt Karel al snel zin ritme. Onder de regen van slagen danst Tanja op de zitting heen en weer. Wanneer het vuur tot niet geheel onaangename hoogtes is opgelaaid, krijgt ze te horen dat ze weer mag staan. In plaats van naar de hoek gestuurd te worden ziet ze hoe Karel een doekje pakt. Met haar geschuif heeft ze een natte plek op de stoel achtergelaten. “Tsk tsk, vies meisje,” zegt Karel hoofdschuddend. Sprakeloos en met een pioenrood hoofd kijkt Tanja naar de grond.

“Als je zo alles nat gaat maken, moet ik voorbereidingen treffen. Maar eerst is er nog een eigenschap van dit pak die we niet benut hebben.” Hij pakt het pak bij de voorkant met beide handen vast en trekt twee kleine flapjes los, waardoor haar borsten plots onbedekt zijn. “Het is een borstvoedingsvariant.” Hij flikt zijn vingers een keer tegen beide tepels. Tanja grimast van de plotse pijn. “Ik zie ‘t al, je vindt het veel te leuk. Eens kijken of we daar wat aan kunnen doen en van jou een minder stout meisje kunnen maken. Terug in de hoek, handen op je hoofd.”

Terwijl ze nog een beetje van de schaamte staat te bekomen, hoort ze Karel al weer achter haar. “Blijf staan,” beveelt hij. Ze voelt dat er iets tussen haar billen gestopt wordt, een langwerpig voorwerp. “Zorg dat de cane niet valt terwijl ik wat klaarzet.” Bijna onmiddellijk hoort ze de cane op de grond vallen. “4. Deze keer beter je best doen.” Karel pakt de cane weer op en steekt deze opnieuw tussen haar billen. Door deze goed aan te spannen lukt het haar om de cane vast te houden. In combinatie met de handen op haar hoofd duwt ze haar borsten pront naar voren. Ze ziet er belachelijk uit, maar gehoorzaamt toch. Wat die extra straf is, weet ze niet, maar Karel kennende zal dit maar zelden aangenaam zijn.

Ze hoort het gesleep en het schuren van meubelen achter zich, en nog andere geluiden die ze niet kan thuisbrengen. Wanneer Karel de cane heeft gepakt en ze zich weer mag omdraaien, ziet ze dat hij een onderzoeksbank, precies zoals hij die in zijn praktijk heeft, in het midden van de kamer heeft gezet. Terwijl ze ernaartoe loopt, bekleedt Karel de bank met een groot vel papier. “Zo komen er geen vlekken in. Kom maar zitten aan het uiteinde.” Tanja gaat op het einde van de bank zitten en wacht op Karel, die even naar de keuken gelopen is. “Liggen,” commandeert hij wanneer hij terugkomt. Ze zet zich af om naar boven te schuiven, maar Karel houdt haar weer tegen. “Liggen, op deze plek, dan benen in de lucht en daar vasthouden.” Tanja volgt met tegenzin zijn aanwijzingen op. Volkomen weerloos ligt ze te wachten op wat Karel bedacht heeft.

Karel gaat echter rustig zitten. Hij houdt een stuk groente omhoog. “Dit is gember, heb ik vanmorgen even gehaald bij de supermarkt.” Hij heeft het echt gedaan! Ze hebben het er wel eens over gehad, maar ze had ‘t nooit aangedurfd. Gefascineerd kijkt ze toe hoe Karel rustig de gember schilt en op maat snijdt. Met een steeds hogere hartslag ziet ze hoe Karel naar haar toe loopt en achter haar gaat staan. Uit pure schaamte knijpt ze haar ogen dicht. Ze voelt zijn vingertoppen op haar billen, dan wat koud en vochtigs dat naar binnen gedrukt wordt. Het voelt vreemd, maar niet heel groot. Het brandt wel een beetje. Nou ja, een beetje, best behoorlijk. Of meer dan dat eigenlijk. De brand die ze van binnen voelt blijft maar groeien. Ze begint te kreunen. Haar hele concentratie is weg en de wereld is niet groter dan het gevoel in haar anus. Met enige moeite hoort ze nog wat Karel zegt. “Omdat je vier overtredingen hebt gemaakt vandaag, krijg je vier maal ‘six of te best’. Hier komt de eerste set.”

Ze voelt hoe Karel de cane tegen haar billen tikt. Dan hoort ze het beruchte suizende geluid en direct daarna de pijnlijke streep op haar billen. Ze spant haar spieren aan om de volgende tik op te vangen. Ho, fout! Ze dacht dat de gember zijn hoogtepunt bereikt had, maar door het aanspannen golft er een nieuwe lading vuur door haar achterste. Bij de volgende vier slagen probeert ze zich te ontspannend, maar dat lukt maar matig.

Na de eerste set voelt ze Karels vingers over de verse strepen op haar billen gaan. “Prachtig toch,” zegt hij bewonderend. Tanja is daar totaal niet mee bezig. Haar enige gedachte is hoe ze dit inferno kan uitbannen. Karel pakt zijn cane weer op en legt weer zes keurige slagen neer. Tanja kreunt bij elke slag. Het is een duivels dilemma. Als ze zich ontspant, dan lijkt de cane nog gemener te bijten. Tijdens de derde set breekt ze. “Alsjeblieft, haal het eruit!” schreeuwt ze. “Wat, dit?” zegt Karel gemeen, terwijl hij met het uiteinde van het stuk gember wiebelt. “Ja, ja, alsjeblieft!” smeekt ze. “Vooruit, omdat je je goed gedragen hebt,” geeft Karel toe. Het eruit halen is zijn eigen kleine hel, maar daarna neemt de brand langzaam maar zeker af.

“Nog acht te gaan” kondigt Karel aan. “Maar voor wat hoort wat. Ik wil dat je netjes om elke slag vraagt.” “Karel, wil je me alsjeblieft een tik met de cane geven?” zegt ze met moeite. “Natuurlijk,” antwoordt Karel en hij laat de cane hard op haar sit spots neerkomen. Nu de gember verdwenen is, beseft ze pas ten volle hoe pijnlijk deze positie is. Zeker als de volgende slagen op de toppen van haar dijbenen terecht komen. ‘Gelukkig’ weet hij daarna haar billen weer te vinden. In haar hoofd telt ze af, met haar vingers knijpt ze in haar benen, totdat Karel aangeeft het voorbij is. Met een zucht laat ze haar benen los en ontspant ze.

Ze gaat rechtop staan, eerst nog een beetje duizelig. Voorzichtig voelt ze aan haar billen. Gezwollen en gevoelig, ze gaat hier zeker nog dagen plezier aan beleven. “Je gaat ‘t nooit toegeven, maar was dit beschamend genoeg?” vraagt Karel haar. Ze zegt inderdaad niets, maar de enorme knuffel die hij krijgt spreekt boekdelen.