Moeilijk lopend was Alice terug gegaan naar haar mede rekruten en had haar uiterste best gedaan om niemand iets te laten merken van wat er net gebeurd was. Ze was zo snel mogelijk naar de slaapkooien gelopen en was op bed gaan liggen. Daar had ze nogmaals liggen huilen om wat er allemaal gebeurd was, ze was in de war. Ze wist niet meer zo goed hoe ze nu verder moest, omdat ze vond dat ze fout geweest was. Aan de andere kant was haar drang om bij de marine te slagen zo groot dat ze ook wel weer begrip kon hebben voor haar actie. Met nog steeds flink tintelende billen was ze in slaap gevallen.

De volgende ochtend voelde het al wel wat beter, maar voordat het schip weer terug zou varen naar de haven van Den Helder wilde ze eigenlijk nog wel even snel douchen. Maar ze realiseerde zich net op tijd dat haar billen ongetwijfeld flink blauw zouden zijn, dus dat ze daar zeker commentaar op zou krijgen in de doucheruimtes. Dan maar gauw een lekker ontbijt nuttigen, dat zou haar wel weer energie geven! Met een vol bord liep ze naar een tafel waar enkele bekenden zaten te eten en nam plaats. Toen haar billen de harde stoel raakten, verkrampte ze even, maar ze beet op haar tanden en slechts een korte, kleine grimas verraadde haar pijnlijke zitvlak. Alleen een kenner zou het herkend hebben.

Inderdaad gaf het ontbijt haar weer energie.  Ze gingen zich klaar maken om aan de terugreis te beginnen. Na zo’n kwartier vertrok het schip en terwijl de bemanning opdrachten kreeg om schoonmaakwerkzaamheden uit te voeren, voer het terug naar Den Helder, waar het na een uurtje aan kwam.

Vanaf daar vertrokken ze met de bussen weer in colonne terug naar de kazerne bij Baarn.

In de bus werd Alice wederom herinnerd aan haar pijnlijke billen, doordat de stoelen hard waren en de chauffeur met een flink tempo over een aantal verkeersdrempels heen reed.

Weer kwam bij haar de vraag naar boven hoe het Esther nu vergaan zou zijn. Ze had immers moeten vertellen hoe Alice haar zover had kunnen krijgen dat ze in haar plaats had mogen gaan.

Als Esther dat eerlijk verteld had en het regime zoals zij ervaren had aan boord van het schip ook op de kazerne zou heersen, dan zou Esther toch zeker ook een pak slaag gehad hebben.

Haar gedachten dwaalden af naar wat er dan gebeurd zou zijn en zo reden ze verder totdat ze bij de kazerne aankwamen.

Wat Alice nog niet wist.

Esther had geprobeerd om van de tijd die ze op de kazerne was nog iets te maken. Ze had in het bos een joint gerookt en daarna met een heerlijk gevoel enkele uren rond gelopen,  in de bossen naar de hemel liggen staren en heerlijk gedagdroomd.

Daarna had ze wat lekkers te eten gehaald in het dorp. Ze wilde dat net gaan opeten in hun barak, toen opeens iemand haar riep.

” Esther?”, klonk het verbaasd.

Esther draaide zich om en zag dat luitenant Gerritsen vanaf het hoofdgebouw op haar af kwam lopen. Shit, waarom nou juist zij. Die had haar nog gefeliciteerd toen ze haar verteld had dat ze de test goed had doorstaan en mee mocht op de eerste oefening. Het was de stevige vrouw die hun op de eerste dag had ontvangen.

“Waarom ben jij niet mee op oefening? Je was nog zo trots dat je voor de test geslaagd was, ben je ziek geweest of zo?”,  vroeg ze op een argwanende toon, kijkend naar de tas met lekkers die ze bij zich had.

”Ehm,… nou ik kon niet mee…ehm…”

Shit, hoe moest ze zich hier nu uit kletsen. Ze kon moeilijk de waarheid vertellen, dan wist ze zeker dat ze in de problemen kwam. Wat moest ze nou zo snel verzinnen.

“ Esther, ik begrijp er niets van en jij kennelijk zelf ook niet. Loop eens even mee met me naar mijn kantoo,r dan kunnen we hier eens even rustig over verder praten”, zei ze resoluut. Ze draaide zich om, zonder te kijken wat Esther deed, en liep terug in de richting van het hoofdgebouw.

Nu zit ik dus dubbel in de penarie dacht Esther. Ik moet echt gauw een smoes verzinnen, zodat ze me tenminste geloofd. Als Alice dan terug is, zien we wel weer verder.

Peinzend liep ze achter luitenant Gerritsen aan en voordat ze bij haar kantoor aangekomen waren had ze een plannetje bedacht dat haar zou moeten redden uit deze benarde situatie.

“Ga zitten Esther en vertel me nu eens haarfijn waarom je hier op de kazerne rondloopt”, zei ze streng, terwijl ze met haar armen over elkaar achter haar bureau ging zitten.

“Nou, weet u mevrouw, er is iets heel gemeens en ergs gebeurd. U kent Alice wel hè? Dat was een soort vriendin van me geworden hier.”

Ja, knikte de vrouw.

“Nou, die was dus gezakt voor haar test en mocht niet mee op de oefening. Ze heeft toen een hele gemene truc uitgehaald. Ze heeft tegen mij gezegd dat ze in mijn plek mee wilde op de oefening.”

De luitenant fronste haar wenkbrauwen.

“Om dat voor elkaar te krijgen dreigde ze mij met het volgende. Ze zou mijn vriend vertellen dat ik vreemd gegaan was met een andere jongen als ik haar niet mijn plek liet innemen. Ik had haar al eerder verteld dat mijn vriend bang was geweest toen ik bij de marine wilde gaan met al die mannen hier. De kans dat hij enige ontkenning zou geloven was heel klein, dus heb ik na veel tegenstribbelen ingestemd met haar plan.”

Esther liet een stilte vallen en keek met betraande ogen naar haar meerdere. Luitenant Gerritsen peinsde vol verbazing voor zich uit.

“Wat een ontzettend misselijke actie!”, zei ze nadat ze alles op een rijtje gezet had.

“En nu zit jij dus hier je tijd vol te maken”, zei ze vol medelijden.

Esther keek haar meelijwekend aan, het was haar gelukt! Ze zou er onderuit kunnen komen.

“Zodra Alice terug is van haar avontuur, zal ik een hartig woordje met haar spreken in jou bijzijn. Verder zal ik direct aan de officier ter plekke doorgeven dat ze met jou gewisseld heeft en uit de oefening gehaald moet worden.”

Ze nam afscheid van Esther en pakte meteen de telefoon. Esther hoorde nog net haar gesprek beginnen voordat ze het kantoor uit liep maar durfde niet langer te blijven luisteren.

Terug in haar barak viel ze opgelucht op bed en ging lekker genieten van de heerlijke dingen die ze gehaald had.

Nadat Alice uitgestapt was en haar tas had gekregen wilde ze naar de barakken lopen om Esther te gaan vertellen wat er allemaal gebeurd was. Maar opeens zag ze haar aan komen lopen samen met luitenant Gerritsen.

“Alice, meekomen naar kantoor”, bulderde luitenant Gerritsen op een afstand.

Iedereen kon het horen en ze werd vreemd aangekeken. Wat zou daar dan aan de hand zijn?, dachten ze. Alice kreeg een rode kleur, liep aarzelend naar het tweetal toe en volgde hun het hoofdgebouw in, door de gangen heen tot aan het kantoor.

”Zo, jongedame, met jou heb ik een hartig woordje te spreken!”, sprak Luitenant Gerritsen.

Ze gooide de deur achter zich dicht.

“Ik heb net van Esther het verhaal gehoord dat jij haar vriendje zou vertellen dat ze vreemd gegaan zou zijn en dat je er zodoende voor gezorgd hebt dat je mee op oefening kon, klopt dat?”

Alice dacht: Dat heeft ze goed verzonnen. De luitenant wist vast dat ze al straf gehad had dus waarschijnlijk zou het wel bij een berisping blijven. Dus antwoordde ze dat dat klopte.

“Dan heb je je aardig in de nesten gewerkt!”, zei ze met norse stem.

Ze stond op van achter haar bureau en liep op Alice af. Die schrok en dacht, het zal toch niet waar zijn!

“Jongedame, iemand die haar maatjes zo benadeeld is bij mij aan het verkeerde adres en zal ik hoogstpersoonlijk eens flink onder handen nemen. Ik weet dat je al straf gehad hebt, dus dat zal ik in ogenschouw nemen, maar je zult wel degelijk van mij ook straf krijgen. Kom eens even hier”, zei ze, terwijl ze een stoel van voor het bureau pakte en daar op plaats nam.

Niet nóg meer, dacht Alice. Dan maar de waarheid, jammer voor Esther.

“Maar mevrouw Gerritsen…”, probeerde ze.

“Nee, Alice, niks te maren, zo’n actie is absoluut niet te tolereren.”

En ze trok Alice naar zich toe. Alice sputterde tegen en zei: “het is een leugen!”

De luitenant keek Alice ongelovig aan.

”Hoe bedoel je dat?”, vroeg ze argwanend.

“Nou, in de veronderstelling dat u het zou laten bij een mondelinge waarschuwing, had ik gezegd dat het verhaal van Esther klopte. Maar nu ik nog meer straf krijg wil ik de echte waarheid maar al te graag vertellen.”

Alice nam een diep zucht en realiseerde zich dat ze in ieder geval voor nu de straf uitgesteld had, of dat uitstel ook afstel betekende…daar twijfelde ze aan.

“Zo, Esther is dat zo?”, vroeg ze terwijl ze opstond, weer naar achter haar bureau liep en plaats nam om het vervolg van de verhalen eens rustig aan te horen.

Esther keek met een boze blik naar Alice. Ze realiseerde zich dat de waarheid nu waarschijnlijk wel op tafel zou komen, maar ze wilde zich in eerste instantie toch nog van de domme houden en zweeg. Alice reageerde wel en ging het verhaal vertellen zoals het echt gebeurd was.

“Ik heb haar gechanteerd, maar niet met háár verhaal. Ik heb haar gechanteerd met het feit dat ze wiet gerookt heeft hier op de kazerne!”

En nu was het Alice die met een boze blik Esther aankeek. Alsof er onweer op komst was, zo nors keek de vrouw nu in de richting van Esther.

“Jij klein liegbeest! Vertel op, klopt dat?”

Esther kon wel terplekke door de grond zakken. Met een vuurrood gezicht keek ze de luitenant aan en knikte als bevestiging.

“Ik hoor je niet?” bulderde ze.

”Ja mevrouw ,dat klopt”, antwoordde ze heel bedeesd.

Dit keer stond de luitenant nogmaals op, maar liep nu in de richting van Esther.  Ze pakte haar als een klein meisje bij haar oorlel en trok haar mee naar dezelfde stoel, waar ze net op was gaan zitten om Alice te straffen.

”Ik moet zeggen Esther, je kan erg goed liegen en zielig doen, maar wat ík nu ga doen is pas zielig voor je!”

Dit keer ging ze weer zitten, maar nu met Esther voor zich. Ze maakte aanstalten om haar over haar knie te trekken.

”Maar wat gaat u dan nu met me doen, u mag me toch niet zomaar slaan!?”, riep Esther uit.

”Ook goed Esther, dan mag je nu mee naar de commandant en vertellen wat je gedaan hebt en dan kun je je spullen pakken. Drugs gebruik op de kazerne is verboden. Maar aangezien ik bij jou wel een goed gevoel heb over je mogelijkheden bij de marine wil ik je een tweede kans geven. Maar dan wel nadat ik je hoogstpersoonlijk streng gestraft heb, dus aan jou de keuze.”

Esther stond er beteuterd bij en was radeloos. Of nu een ongelooflijk pak slaag of van de kazerne af. Ze had de vrouw nog eens goed gade geslagen en gezien de dikte van haar armen en schouders zou het pak slaag haar zeker raken. Maar nu haar mogelijkheden vergooien op een carrière bij de marine zag ze ook niet zitten. Net zoals Alice, de vorige dag, bleef ook haar geen andere keuze dan de straf te accepteren.

”U laat me weinig keus mevrouw”, antwoordde ze en liet zich over de knie trekken.

“Mij gewoon voorliegen en dan ook nog drugs gebruiken! Jij zal een flink lesje krijgen”, klonk het streng en de eerste klappen vielen al op Esther haar broek.

Kleinzerig was ze wel, dacht Alice, want al gauw begon Esther te draaien en grimassen te vertonen. Na zo’n twee minuten stopte de vrouw en liet Esther opstaan. Zou dat het al zijn? vroeg Esther zich af. ”Handen op je hoofd”, beval ze haar.

Nee dus, en ze voldeed hier meteen aan. Met rustige gebaren knoopte de vrouw vervolgens Esther haar broek los en stroopte die langzaam naar beneden over haar heupen, totdat die op haar knieën hing.

“Terug over de knie jongedame!”

Wederom voldeed Esther aan haar vraag en het pak slaag werd voortgezet op haar katoenen marine onderbroek, dat bood een stuk minder bescherming.

”Ja, kijk maar goed Alice, want jouw beurt komt nog wel”, zei de luitenant tussen de klappen en gilletjes door.

Alice had tot nu toe vol afschuw staan kijken naar dit pijnlijke schouwspel. Deze vrouw wist prima hoe ze een pak voor iemands billen moest geven en was daar ook zeker goed toe in staat. Echt schrikken deed Alice niet, want ze had niet verwacht dat ze er onderuit zou kunnen komen. Maar ze vond het niet meer dan billijk om dan op ze minst de straf te delen met Esther.

Inmiddels had Esther haar hand al voor haar billen gehouden om de klappenregen tegen te houden, maar dat zorgde er alleen maar voor dat haar bewegingsruimte nog kleiner werd. Want die hand werd stevig vastgepakt en op haar onderrug vastgehouden.. Wat een kracht heeft die vrouw, dacht Alice. Ze had nog nooit iemand een pak slaag zien krijgen en was erg onder de indruk hoe hoog de arm van de vrouw omhoog ging en hoe hard die weer neer kwam op het slipje. Links, rechts, boven en onder in hoog tempo vielen de klappen over het gehele oppervlak van Esther haar billen.

Na weer twee minuten werd ook het blauwe marine slipje tot op haar knieën naar beneden getrokken en kwamen haar vuurrode billen tevoorschijn. Aangezien Esther rood haar had, had ze een erg witte huid, waarvan het gedeelte dat billen heet inmiddels erg afstak tegen het wit.

“Zo, Esther en nu het laatste gedeelte van je eerste straf, dadelijk krijgen jullie samen nog iets van me!”

KLETS, KLATS, KLETS, KLATS. Zo op haar blote huid klonken de klappen pas echt als kletsen. “AUU,OOHHH, NEEE”, gilde Esther nu.

Alice zag de billen op en neer springen onder de aanslagen van de hand van de luitenant. Ze kreeg nu toch wel medelijden met Esther, die inmiddels niet meer wist hoe ze moest draaien en hard aan het huilen was. Na weer zo’n twee minuten vond luitenant Gerritsen het wel even genoeg en liet de luid snikkende Esther opstaan. Met haar handen haar billen masserend probeerde ze op adem te komen.

” Zo Alice, nu ben jij aan de beurt. Kom maar voor me staan met je handen boven je hoofd. Bij jou zal ik de eerste twee fases over slaan en het bij één sessie houden, maar dan wel meteen op je blote billen.” 

Zonder een verdere reactie af te wachten, knoopte ze Alice haar broek los en trok die samen met haar slipje in één keer tot op haar knieën.

”Je billen zijn nog rood/blauwig van gisteren dus je zal meteen je tanden op elkaar moeten zetten. Je begrijpt neem ik aan wel waarom ik je straf?”, vroeg ze en trok haar vervolgens over haar knieën.

Alice had haar gedachten echter in deze positie niet onder controle en antwoordde niet.

”Je eerste straf gister was voor de wisseltruc en de straf van vandaag is voor het liegen en de manier waarop je Esther zover gekregen hebt, werkelijk te slecht voor woorden!”

Bij dat laatste woord begon ze het pak slaag dat ze voor Alice in haar hoofd had. Esther was nog erg bezig met haar eigen billen, maar werd al gauw met haar ogen getrokken naar hetgeen zich voor haar afspeelde. Aangezien Alice haar billen nog zo gevoelig waren, schreeuwde die binnen de kortste keren moord en brand en spartelde zich bijna los. De luitenant stopte even, verbeterde haar greep en klemde de benen van Alice tussen die van haar, zodat Alice geen kant meer op kon en vervolgde de bestraffing. KLATS,KLETS,KLATS,KLETS. Klonk het meteen weer zo rechtstreeks op de blote huid. Zeer snel kleurde de billen diep rood en huilde Alice tranen met tuiten. Na de reeds bekende twee minuten stopte de luitenant en liet ook Alice opstaan, die als door een wesp gestoken haar handen naar achteren bracht om te kijken of ze de pijn iets kon verlichten.

”Zo dames, en nu wil ik jullie beiden tegenover elkaar over mijn bureau gebogen hebben, zodat jullie elkaars handen kunnen vasthouden en elkaar in de ogen kijken als goede vriendinnen die samen gestraft worden. Dan kunnen jullie goed nadenken hoe jullie elkaar in de toekomst kunnen helpen in plaats van tegen werken.”

Even wilden ze protesteren, maar ze bedachten zich snel toen ze de strenge blik van de vrouw zagen, hier viel niet te sollen. Ze namen hun plaatsen in en zagen in hun ooghoeken hoe luitenant Gerritsen uit een kast een paddle te voorschijn haalde. Die was zo’n 50 cm lang en 7 cm breed.

“OOHH, mevrouw alstublieft niet daarmee!”, protesteerde Alice.

”Mijn billen zijn al zo gevoelig”, smeekte Alice.

”Daar zal ik ook rekening mee houden, Esther krijgt er tien en jij vijf klappen mee en daarna hoop ik dat jullie samen nog een mooie toekomst zullen hebben bij de marine.”

Vervolgens liep ze naar achter Esther, tilde de paddle hoog boven haar schouder en liet die vol neerkomen op haar blote achterwerk. PAATSS. Een doffe klap. Alice zag de schrik in Esther haar ogen en vervolgens de gil: “AAUUU”. Gevolgd door nog een klap en een nog hardere gil. Esther twee en zijzelf één per keer. Dat moest ze kunnen volhouden, dacht Alice. Vol afschuw zag ze mevrouw Gerritsen naar achter haar lopen, totdat ze het koele hout op haar billen voelde. Vervolgens verdween de druk en…PPAAATTTSS, Ohhhh. Shit dat is echt te erg, ging de gedachte door Alice haar hoofd. Ook één klap was al heel pijnlijk. De luitenant vervolgde haar rondje rond de tafel en iedere keer kreeg Esther twee klappen en Alice één. Beide meiden gilden het uit na iedere klap en knepen in elkaars handen en af en toe ontmoetten hun blikken elkaar.

Dit voelde pas echt als gedeelde smart, dacht Alice. Na de laatste harde klap liet Alice al haar spieren ontspannen en bleef op de tafel liggen. Ze voelde zoveel pijn, maar was even verdoofd.

Ze keek Esther aan en zag door haar betraande ogen heen dat ook Esther in tranen was, maar die stond inmiddels en wreef hard over haar billen. Na zo’n minuutje stond ook Alice op en verkrampt kwam ze overeind. Ze kon amper lopen, zo pijnlijk voelde haar billen. Ze wreef de tranen uit haar ogen en keek de luitenant aan.

“Zo dames, hierbij is het jullie vergeven wat er de afgelopen dag gebeurd is en neem ik aan dat jullie je lesje wel geleerd hebben en een stuk dichter bij elkaar staan dan voorheen. De marine is een harde wereld dus elkaar vertrouwen is erg belangrijk. Denken jullie dat dit pak slaag jullie geholpen heeft om elkaar bij te staan in moeilijke tijden in plaats van tegen te werken?”, vroeg ze nu met een wat vriendelijkere stem, maar wel belerend.

“Ja mevrouw, wat we beiden gedaan hebben is fout en ik heb in ieder geval mijn lesje wel geleerd”, snikte Esther die nog steeds niet helemaal uitgehuild was.

Alice liep naar haar toe en sloeg een arm om haar heen.

“Esther, ik zal je in toekomst nooit meer zo behandelen, maar je juist helpen, wil je dat bij mij ook doen?”, vroeg ze met een trilling in haar stem.

Esther sloeg ook haar armen om Alice heen en ze voelden beiden dat het tussen hun weer goed zat.

“Tuurlijk meis”, antwoordde ze. ”Ik weet zeker dat we samen  zullen slagen!”

Zo blijkt maar weer: Al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt hem wel.

Na alle jaren die Alice als een zeer gelukkige jeugd had ervaren, wilde ze nu eindelijk op haar achttiende toch wel eens de wijde wereld gaan ontdekken en waar kon ze dat nu beter doen dan bij de marine.

Daar had je tenslotte de mogelijkheid om overal ter wereld uitgezonden te worden en kon je met allerlei culturen en landen in aanraking komen. Bovendien was Alice iemand die van het avontuur hield en wat dat betrof zou ze daar zeker voldoende van krijgen op alle trips die ze voor de boeg had. Maar voordat ze de grote zee op kon, moest ze eerst nog een jaar in opleiding. Twee dagen in de klas en drie dagen in de week allerlei oefeningen doen, om haar doel te bereiken.

Op maandag 1 september had haar vader haar gebracht naar de bossen rondom Baarn, waar de kazerne lag die voor de opleiding van de rekruten zorgdroeg. Het was een heel groot ouderwets gebouw dat iets van een oud herenhuis weg had.

Na een stoer afscheid (ze had wel een brok in haar keel gehad toen ze haar vader een afscheidsknuffel gaf, maar wilde dat natuurlijk niet laten blijken aan haar opleidingsmaatjes) werden ze naar een grote hal gebracht. Daar werden ze welkom geheten door een grote, stevige vrouw met donkerblond haar. Ze was gekleed in een groen camouflage pak dat niets van haar ronde borsten en stevige achterwerk verborg. Ze was nou niet echt charmant, maar het was zeker een vrouw die haar mannetje kon staan. Dat nu was juist het probleem wat Alice had. Ze was een redelijk fragiel meisje, met maat 36 en maar zo’n 1,65 lang. Zij was eigenlijk juist wel een aantrekkelijke verschijning, maar had nog niet het stoere uiterlijk en postuur wat je over het algemeen zag bij meiden die kozen voor een carrière bij de marine.

Tot haar grote spijt had ze dan ook tijdens de keuring te horen gekregen dat ze tijdens de opleiding extra in het fitnesshonk aan de slag moest om te zorgen dat ze fysiek sterk genoeg werd om de taken die bij een cadet hoorden te kunnen vervullen. Psychisch had ze alle tests goed gemaakt, maar het ontbrak haar aan de lichamelijke kracht.

Na een korte toespraak van de stevige dame, werden ze voorgesteld aan commandant De Vries,een statige man, uiteraard met snor. Hij gaf een kort overzicht van de zaken die hen allemaal te wachten stonden en wat er van hen verwacht werd. Je merkte meteen dat het woord discipline hem niet vreemd was, wat een autoritaire uitstraling had hij. Alice merkte gewoon dat ze direct respect voor hem had. Soms heb je dat bij mensen, dat ze door hun voorkomen en stem meteen een indruk achterlaten die je het gevoel geeft dat ze niet met zich laten sollen.

Na zijn heldere speech werden ze naar de barakken begeleid. Deze lagen zo’n vijfhonderd meter naast het hoofdgebouw en waren gemaakt van hout met een lemen dak. Ze moesten met tien mensen op één kamer slapen. Er stonden twee rijen van vijf bedden tegenover elkaar. Tussen de bedden stonden hoge, groene kasten van metaal, waar ieder zijn persoonlijke zaken in op kon bergen. Natuurlijk waren er geen vrouwenkamers, dus kwam Alice op een kamer met zes mannen en drie andere vrouwen te liggen.

Ze had het gevoel dat het een leuk groepje kon worden en maakte vrolijk met iedereen kennis. Er was één meisje bij met rood haar dat een nogal stugge indruk maakte, ze voelde zich duidelijk nog niet op haar gemak. Zij heette Esther.

De dagen die volgden waren zwaar, heel zwaar. Naast de normale oefeningen kreeg Alice dus een aangepast programma en werd daarin bijgestaan door een sportleraar. Samen met nog drie andere meiden werd ze door hem onder handen genomen op een manier die ze het beste kon omschrijven als afgebeuld. Ze kregen allerlei trainingen en iedere keer dat ze dachten dat ze echt niet meer konden hebben, kregen ze de opdracht er nog een klein schepje bovenop te doen. Hij vertelde hun dat ze op die manier de grens van hun eigen kunnen iedere keer weer een stukje verlegden. Hij had daar ongetwijfeld gelijk in, maar op het moment dat ze al buiten adem waren dachten ze daar echt anders over. Na iedere sportles plofte Alice na een heerlijke douche op haar bed en hoopte dat ze nooit meer op hoefde te staan, zo’n spierpijn had ze.

Maar na verloop van enkele weken merkte ze dat ze sterker en sterker werd en steeds beter met de anderen mee kon komen. Ze had ook erg veel honger. Bij ieder ontbijt en lunch at ze minstens zes boterhammen op om op krachten te komen en ook de avondmaaltijden waren goed aan haar besteed, heel wat keren schepte ze twee keer op.

Na zes weken intensieve training kregen ze een test waarbij bepaald werd of je wel of niet mee mocht doen met de eerste grote oefening. Alice en haar directe sportmaatjes waren natuurlijk zeer gespannen en na een goede nachtrust kwamen ze fris aan de start voor de test. Deze bestond uit vijf kilometer hardlopen met je rugzak en twee kilometer zwemmen in je kleren. Er werd een tijdslimiet gesteld van twintig minuten voor het lopen en vijfenveertig minuten voor het zwemmen. Als je binnen de tijd was, werd je toegelaten tot de groep die mee mocht, als je buiten de tijd binnen kwam moest je de gehele test voor straf nog een keer doen en mocht je niet mee op oefening.

Ze startten met zo’n tweehonderd man in groepen van tien en Alice zat in groep zeven. Samen met Esther, die met die rode haren die op haar kamer sliep en ook op alle sportlessen geweest was, ging ze van start. Al gauw moesten ze de getrainde mannen laten gaan, die uiteraard veel sneller waren, en bleven ze achter met twee andere meiden, die Alice nog niet kende. Met het hardlopen konden ze die nog bijhouden, ze waren binnen negentien minuten binnen, dus net op tijd. Maar na zo’n tweehonderd meter zwemmen moesten ze hen toch echt laten gaan, Alice moest haar eigen ritme houden anders zou ze haar spieren opblazen en de eindstreep nooit op tijd halen. Maar tot haar grote schrik moest ze haar maatje Esther na een kilometer zwemmen ook laten gaan. Ze kreeg verzuring in haar spieren en begon te twijfelen of ze die tijd van vijfenveertig minuten wel zou gaan halen. Tijdens de trainingen had ze haar vaak genoeg wel bijgehouden, maar uitgerekend vandaag haakte ze af. Shit, wat baalde ze daarvan.

In de verte zag ze de finish, maar haar horloge gaf aan dat ze nog maar twee minuten had en de afstand tussen haar en die roodharige … was inmiddels al flink opgelopen. Zou zij het nu wel gaan halen en Alice niet? Met een achterstand van zo’n tweehonderd meter zag ze haar over de finish gaan en haar armen gingen de lucht in, kennelijk had zij het gered. Alice zette alles op alles en perste alle kracht uit haar lichaam om op tijd over de streep te komen, maar toen ze over de denkbeeldige lijn zwom en op haar horloge keek zag ze dat ze bijna twee minuten te laat was. Ze sloeg hard met haar vuist op het water, mijn god wat had ze er de balen van. Esther wel en zij niet en ze was zo gemotiveerd en had zo haar best gedaan.

Toen ze uit het water kroop kwam een van de sportleraren naar haar toe en zei: ”Helaas meid, volgende keer beter, je weet wat het gevolg is hè, je mag het parcours nog een keer afleggen.”

Wat een klootzak, hij had gewoon een glimlach op zijn gezicht toen hij haar de opdracht gaf.

Helaas kon ze niets anders doen dan zijn commando opvolgen en begon ze dus nogmaals met de vijf kilometer hardlopen en vervolgens het zwemmen. Na deze anderhalf uur sporten kon ze nog maar amper het water uit kruipen en droop ze af naar haar barak, waar ze haar kleren uittrok en uitgeput op bed viel.

Ze was gebroken, op dit moment zowel lichamelijk als psychisch. Ze had zo haar best gedaan maar had gefaald. Alhoewel ze het niet wilde toegeven aan zichzelf wist ze diep in haar hart wel dat ze er lichamelijk ook gewoon nog niet klaar voor was. Maar haar eigenwijze kop dacht daar heel anders over. Terwijl ze tot rust kwam, gingen haar gedachten naar het uitdokteren van een plannetje om ervoor te zorgen dat zij toch mee kon op oefening.

Twee dagen na de deceptie was het zover en zouden de anderen, zonder haar, een dag weg gaan. Voor het eerst in marine kleding, zouden ze naar Den Helder gebracht worden en kennis maken met hun overste. Aldaar zouden ze op een schip een oefening gaan doen waarbij ze een tocht zouden maken naar Texel waar ze met amfibie voertuigen aan wal gezet zouden worden en daar moesten ze dan vervolgens een vesting innemen. Hoezo avontuur!

Dat wilde ze dus absoluut niet missen, en dat zou ze ook niet missen.

Op deze ochtend heel vroeg had Alice haar roodharige maatje wakker gemaakt en gevraagd of ze even mee wilde wandelen, want ze wilde even met haar praten.

Buiten in de ochtenddauw vertelde ze haar hoe graag ze mee wilde met de oefening en dat ze haar plaats wilde innemen. Ze wist dat je op deze trip je gezicht moest schminken en aangezien ze ongeveer hetzelfde postuur hadden zou niemand haar herkennen als Alice.

Natuurlijk was Esther hoogverbaasd en werd zelfs boos: hoe ze dat kon voorstellen en of ze dacht dat ze gek was om deze eerste grote test te laten schieten. Ze bond echter al snel in toen Alice haar het volgende verhaal vertelde: Ze, Esther, rookte immers als het haar even teveel werd of ze gewoon even wilde ontspannen wat wiet dat ze verstopt had in haar kast. Ze had dat Alice zelf verteld, ervan uitgaande dat ze dat tegen haar nieuwe vriendin wel kon vertellen. Terwijl ze dat zei haalde Alice een deel van de bundel tevoorschijn die ze ’s nachts had gepikt. Esther schrok hevig en begon haar voor van alles en nog wat uit te schelden, maar na haar korte tirade realiseerde ze zich dat ze geen andere keuze had dan hiermee akkoord te gaan, al was het wel onder zwaar protest. Met een boos gezicht liep ze Alice achterna, terug naar de slaapvertrekken en liet zich moedeloos op bed vallen. Alice had haar plek veroverd!

Toen de ochtendhoorn ging sprong Alice energiek uit bed, ze had niet meer geslapen na haar nachtelijke wandeling en samen met Esther ging ze na het wassen snel naar de eetzaal. Na het nuttigen van een stevige maaltijd werd hun verteld dat ze binnen een half uur terug moesten zijn in hun marine gevechtsuniform en met hun gezichten onherkenbaar geschminkt. Dat zou ze zeker zijn, onherkenbaar!

Aangezien ze, als ze op de kazerne gebleven was, een dag vrij zou hebben, viel het niet op dat Esther achterbleef en Alice mee op oefening ging.

Ze gingen samen naar de badkamer en na zo’n twintig minuten kwam Alice in haar mooie uniform naar buiten en bleef Esther achter onder de douche en wachtte totdat iedereen weg was uit de kamer voordat ze tevoorschijn kwam.

In grote bussen werden ze opgehaald en gingen ze in colonne richting Den helder, oh wat was ze blij, eindelijk het echte werk.

In de havenstad aangekomen gingen ze aan boord van het fregat “Hr. Mr. De Ruyter” met op de boeg het nummer F802. Het was een schip van zo’n 140 meter lang en het had een grote radar bovenop het dek en vele kanonnen.

Aan boord aangekomen werden ze verwelkomd door overste Pietersen, “opperbevelhebber der strijdkrachten op zee”. Een grote statige man in een keurig donkerblauw marine kostuum, volgehangen met onderscheidingen. Hij deed hen uit de doeken hoe de dag er uit zou zien. Onder in het schip mochten ze hun spullen leggen en al gauw voeren ze de haven uit op weg naar Texel. Wat een fantastisch moment!

Na een half uur varen kwamen ze aan bij de kust, werden ze in de amfibie voertuigen gedirigeerd en voeren ze door de golven naar het strand. Alice vond het wel behoorlijk spannend, omdat ze wist dat achter de duinen hun tegenstanders op hun stonden te wachten die hun, weliswaar met losse flodders, zouden gaan beschieten. Ook was ze toch nog wel aardig vermoeid van de test die ze hadden moeten doen, dus vroeg ze zich af hoe het allemaal zou gaan.

Nadat de klep open ging moesten ze zo snel mogelijk door het water heen naar de duinen toe rennen om zich in veiligheid te brengen en over te gaan tot het veroveren van de vesting.

Na het zware water volgde het spervuur van losse flodders. Dit viel Alice allemaal erg tegen en bij de duinen aangekomen was ze al redelijk uitgeput.

Na een minuut rust moesten ze al weer verder en bij het binnenvallen van de vesting zakte ze hopeloos door het ijs, ze bleek absoluut nog niet opgewassen tegen deze zware lichamelijke inspanningen. Bij het binnen vallen van de te nemen vesting moest ze een maatje een “schouder” geven waar hij op kon staan om over een muur heen te klimmen. Maar toen hij op haar schouder stond zakte ze door haar enkel. Hij viel achterover en werd geraakt door een losse flodder. Die waren gekleurd om aan te geven wanneer iemand geraakt werd en “dood” was. Hiermee was hij dus buiten spel gezet. Vlak naast Alice stond een officier die haar boos aankeek en zei: ”Slappeling, als dit in het echt gebeurt is je collega dus dood! Wat is je naam?”

“Al…Esther, meneer” stotterde ze, in alle consternatie vergat ze bijna dat ze een ander was.

”Dit wordt uiteraard gemeld en hier komen we nog op terug”, blafte hij haar toe op niet mis te verstane wijze.

De rest van de oefening verging haar niet veel beter en ze ging nog twee keer goed in de fout toen ze uitgleed over de vloer in een gang en daarmee een mede cadet onderuit duwde die hard met zijn hoofd tegen de muur viel. Verderop liep ze tegen een andere cadet op die ze in haar knulligheid een zet gaf, waardoor hij in het zicht kwam van een verdediger van de vesting en nog maar ternauwernood kon wegduiken toen er op hem geschoten werd.

Al deze voorvallen waren het gevolg van ongecontroleerdheid, doordat ze gewoonweg uitgeput was. Dit viel haar zwaar tegen. Tot haar grote spijt had dezelfde officier als bij de eerste blunder de daarop volgende fouten ook gezien en hij trok haar apart toen de oefening klaar was.

”Meisje, volgens mij heb jij conditioneel nog een flinke achterstand om hier als een volwaardige cadet aan de oefeningen mee te doen. Drie van zulke grove fouten waarbij je je maten zo in gevaar brengt. Wat denk je er zelf van?”

Ze had absoluut geen zin om ook maar iets van een fout toe te geven en antwoordde: ”Nou het is best zwaar, maar ik vond nou niet echt dat ik iets heel erg fout deed, in het heetst van de strijd gebeuren dit soort dingen soms helaas. Daarnaast, als ik iets fout gedaan heb, het is toch onze eerste oefening?” Met een gezicht vol zelfvertrouwen keek ze de officier aan.

”Ik zal jou vertellen dat het er hier zo zeker niet aan toe gaat, ook al is het je eerste oefening. Natuurlijk moet je nog leren, maar drie van zulke fouten wijt ik meer aan een zwaar gebrek aan conditie dan dat dingen gewoon zo gaan! Ik geloof dat ik jou maar eens even mee neem naar de overste, dan moet die maar verder oordelen wat hier voor straf op volgt, want dit soort gedrag is onacceptabel!”, bulderde hij en sommeerde haar hem te volgen naar de boten die hen weer terug brachten naar het marine fregat.

Daar aangekomen was ze inmiddels behoorlijk gespannen geworden, want ze had het vage vermoeden dat ze hier niet zo makkelijk vanaf zou komen. Ze moest de officier volgen naar het achterdek waar ze het ruim in gingen. Ze werd in een kamer gezet waar ze moest wachten tot ze geroepen werd.

Na alle inspanningen van die dag was Alice behoorlijk uitgeput. Ze kon maar met moeite alle gedachten op een rijtje krijgen over wat er gebeurd was en wat eventueel de gevolgen konden zijn voor haar. Doordat ze diep in gedachten verzonken was merkte ze niet dat de officier terugkwam met de overste Pietersen.

“Laat ons maar even alleen officier Jansen, ik zal eens even een hartig woordje met deze jongedame praten”, zei Pietersen op norse toon.

Hij bekeek Alice van top tot teen. De officier verliet de kamer en de overste gebood Alice hem te volgen naar zijn kantoor. Ze liepen door nog een andere deur en kwamen in een behoorlijk grote kamer met een groot bureau, een dichte robuuste eiken kast en, zoals overal op het schip, met een stalen vloer. Hij liep om zijn bureau heen en nam daar plaats in een grote leren fauteuil, Alice moest voor het bureau blijven staan.

”Zo, Esther, dat is toch je naam? Vertel eens wat er vandaag gebeurd is?”

Ze slikte even en begon toen uiteen te zetten wat er volgens haar gebeurd was. Maar al gauw onderbrak de overste haar en zei:” Dat is nou niet echt het verhaal dat de officier verteld heeft, hij was er toch van overtuigd dat jij conditioneel gewoon absoluut niet in staat geweest was om met de anderen mee te komen en dat dat de reden was dat je zoveel fouten maakte. Ik neem aan dat je de test goed gemaakt hebt, anders was je hier niet. Maar je hebt zwaar onder het niveau gepresteerd. Geef mij eens kort en duidelijk uitleg hoe dat komt?”

Om nou te zeggen dat Alice die had…nee, maar wat moest ze nou antwoorden op deze vraag? Ze stotterde wat, totdat er opeens op de deur geklopt werd en de officier vroeg of hij binnen mocht komen. Toen die binnen kwam, keek hij Alice nogal vuil aan, liep naar de overste en fluisterde de man iets in zijn oor. Die knikte, keek Alice streng aan en wachtte met praten totdat de officier weer weg was uit de kamer.

”Alice, ik geloof dat jij een groot probleem hebt!”, bulderde hij.

Shit, ze waren er op één of andere manier achter gekomen.

”Ik hoor net dat jij een erg gemene truc hebt uitgehaald om hierbij te zijn, klopt dat?”, vervolgde hij.

”Hoe bedoelt u en waarom noemt u mij Alice?”, antwoordde ze aarzelend.

”Als ik jou was zou ik er maar niet meer zoveel omheen draaien, want dan maak je het alleen maar erger!”, reageerde hij furieus.

Alice realiseerde zich dat ze zich er niet meer uit kon praten, nu ze er toch achter waren, en probeerde het op de gevoelige toer te gooien door te antwoorden dat ze het allemaal alleen maar gedaan had omdat ze zo ontzettend gemotiveerd was. En of hij daar toch misschien begrip voor kon hebben, ze wilden toch graag gemotiveerde mensen hebben!?

”Wel gemotiveerd Alice, maar ook eerlijke mensen, en collegiaal en dat ontbreekt er bij jou erg aan!”, antwoordde hij terwijl hij opstond van achter zijn bureau en op Alice afliep.

Met zijn grote postuur, hij stak minstens anderhalve kop boven haar uit, ging hij voor haar staan en keek haar diep in haar ogen.”

Wil jij echt zo graag bij de marine Alice?”, vroeg hij nu met wat mildere stem.

”Ik wil niets liever dan dat, meneer, alleen ben ik fysiek gewoon nog niet ver genoeg”, antwoordde Alice met een trillende onderlip.

”Dus als ik jou om dit verhaal zou schorsen, of zelfs van de opleiding zou verwijderen, dan zou ik je zeer teleurstellen?”

Alice schrok hevig van deze dreiging.

”Meneer Pietersen, mijn wereld zou instorten, alstublieft doe dat niet!”, smeekte ze.

Overste Pietersen keek Alice nog steeds diep in haar ogen en moest even denken aan zijn eigen dochter, die inmiddels al 30 was, maar ook vroeger wel eens zo voor hem gestaan had. Maar dan vaak met als reden dat ze probeerde haar welverdiende straf te ontlopen als ze weer eens iets stouts had gedaan.

”Alice, ik wil je die kans best geven, maar dan zul je eerst moeten boeten voor je actie van vandaag en mij dan vervolgens vertellen dat je zoiets dergelijks nooit meer in je leven zal doen en je maatjes altijd zal bijstaan in plaats van hen zo te behandelen. Denk je dat je dat er voor over hebt?”, vroeg hij rustig.

”Ja, meneer, alles, als u me maar niet wegstuurt!”, antwoordde ze bedeesd.

”Goed”, zei hij. Hij pakte een stoel van onder het bureau vandaan en ging daarop zitten.

”Omdat ik vertrouwen in je heb zal ik je een kans geven en iets doen wat zeker niet gebruikelijk is: je een straf geven in de vorm van een stevig pak voor je billen.”

Hij keek Alice nog steeds strak aan en zag de schrik in haar ogen.

”Wat zegt u!!”, riep ze.

”U mag dit toch niet zomaar doen!” stamelde ze.

De overste keek haar streng aan en antwoordde: ”Dat klopt Alice, normaal gezien mag dit niet, maar de regels zijn erg duidelijk. Iemand die zoiets als deze actie uithaalt, wordt op z’n minst een maand geschorst en als het in de opleiding gebeurt, is de kans groot dat de tuchtcommissie hem of haar wegstuurt. Maar ik denk dat jij met jouw pittige karakter en inzet zeker een aanwinst kan zijn voor ons korps. Er zal echter wel een stuk bijgespijkerd moeten worden. Ik wil je dus een kans geven, maar die kans heeft wel deze consequentie, dus aan jou de keuze.”

Alice keek beteuterd voor zich uit en dacht aan haar grote wens van een baan bij de marine, om de wereld te zien en op avontuur te gaan. Zo’n pak slaag zou ze toch best overleven, ze had wel vaker wat klappen van haar vader gehad. Dat had natuurlijk wel pijn gedaan maar had haar niet meer dan een paar rode billen opgeleverd.

”Als ik geen andere keuze heb, dan zal ik hier maar mee instemmen”, zei Alice.

De overste wachtte geen moment en voor ze verder kon spreken pakte hij haar stevig bij haar arm en trok haar over zijn knie. Alice was zwaar geschokt en was eigenlijk nog aan het bijkomen van de schrik toen de eerste klappen neerkwamen op haar, gelukkig, dikke uniform. Haar gedachten trokken haar mee van ongeloof naar verbazing en naar haar billen die inmiddels toch aardig zeer begonnen te doen, ondanks die dikke bescherming. Het slaan stopte even en Alice was verbaasd. Zou hij nu al klaar zijn? Mijn god, wat gebeurde er nu? Ze voelde hoe er een hand onder haar buik schoof die haar riem los knoopte en haar broek losmaakte. Deze werd vervolgens door de andere hand boven haar billen aan de band vast gepakt en naar beneden getrokken. Ze schrok erg toen ze de koele lucht over de achterzijde van haar blote bovenbenen voelde waaien en voelde onder zich de prikkeling van de wollen broek, die de benen bekleedde waarover ze lag. Wederom kwamen er klappen op haar billen, maar nu een stuk bijtender, zo zonder bescherming. Alleen haar slipje bedekte nog haar schaamte, maar dat was op dit moment het minste waar ze zich zorgen over maakte. Mijn hemel wat een grote eeltige handen had die man! Klets, Klats, klets, klats.

“Au, shit, ggrrr”, reageerde Alice.

Naarmate de klappen langer duurden kreeg ze het steeds moeilijker om zo stoer te blijven en het niet uit te gillen. Zo’n pak slaag had haar vader haar nog nooit gegeven! Die had hoogstens een stuk of dertig klappen gegeven en dan was het meestal wel klaar. Maar dit duurde nu al zo’n drie minuten, wanneer zou hij stoppen?

”Ik wist wel dat je een stijfkop was en niet zou laten merken dat het pijn deed”, becommentarieerde de overste en terwijl hij dat zei pakte hij van zijn bureau een houten liniaal en vervolgde zijn strafsessie. Na zo’n tien klappen had hij hier al heel wat meer resultaat mee.

”AAUUU,OOHH,AUUU”, gilde Alice.

Ze draaide en sloeg met haar armen waar ze de overste maar op zijn onderbenen kon raken. Die stopte even, pakte haar rechterarm vast en weerhield haar zo ervan in ieder geval veel te bewegen. Hij sloeg vervolgens stevig door en bedekte Alice haar billen met een wirwar van rode strepen, die de kleur van het geheel steeds egaler diep rood maakten. Hevig schokkend lag Alice over zijn knie. Na nog twee minuten stopte hij, legde de liniaal op haar onderrug en zijn hand op haar gloeiende billen.

”Ik geef je nu een minuut de tijd om na te denken waarom je hier ligt en zo stevig gestraft wordt. En wat je ultieme doel is en waar je voor wilt gaan bij de marine. Na die minuut zal ik je slipje naar beneden doen en afsluiten met nog twintig stevige tikken.”

Alice had geen enkele behoefte meer om tegen te stribbelen, ze wilde alleen maar dat deze tuchtiging zo snel mogelijk klaar was. Haar gedachten gingen wel naar haar droom van een carrière bij de marine en dat ze daar alles voor over had.  Hevig snikkend dacht ze ook even aan Esther die ze op zo’n lage manier had behandeld. De overste had gelijk, dat was erg slecht geweest, je kan niet ten koste van alles je droom bereiken. Alice voelde de laatste beschermlaag van haar billen weggenomen worden en wist dat het einde in zicht was. Ze zou de straf als een sterke vrouw verder dragen, zei ze tegen zichzelf. De eerste klappen van de liniaal stookte het vuur in haar billen echter zo op dat ze niet anders kon dan haar straffer te laten merken hoe verschrikkelijk veel pijn hij haar lieve billen toebracht. KLETS, KLETS, KLATS.

”AUUU, NEE, OOHHH”, gilde ze.

Eindelijk stopte hij en ze liet met een diepe zucht al haar aangespannen spieren los. Nog hevig naschokkend bleef Alice over de stevige knieën van de overste liggen, die inmiddels de liniaal had weggelegd en haar enkele zachte aaitjes over haar gehavende achterwerk gaf.

”Zo Alice, ik hoop dat dit een les voor je is die er voor zal zorgen dat je je doel bereikt, maar wel op de juiste manier.”

Met die woorden hielp hij haar op haar benen. Hij zag de dik betraande ogen van Alice die hem een blik gaven die een mengeling was van boosheid maar ook begrip, ze had haar straf gerespecteerd.

”Ja overste, u heeft gelijk, het was gemeen. Ik zal Esther mijn excuus aanbieden.”

Esther, dacht ze opeens, wat zou er met haar gebeurd zijn toen ze gevonden werd? Ze had immers moeten uitleggen hoe ik haar zover had gekregen. Zou zij ook…