“We spelen een spel vanavond!” kondigt Jeroen met een geforceerde presentatorstem en een grote grijns op zijn gezicht aan nadat hij zijn bord in de vaatwasser plaatste. Lotte houdt zich van den domme: “Spelen we nog eens Monopolie?” roept ze enthousiast uit. “Dat is al lang geleden!”
“Niet wat ik bedoel, bijdehandje,” antwoordt Jeroen.
“O.” Ze probeert teleurgesteld te kijken, maar faalt. “Wat dan?”
“Jij krijgt van mij 50 klappen.”
“Hoera,” zegt ze droog.
“Maar…” gaat Jeroen onverstoord verder, “als je beweegt, dan beginnen we opnieuw.”
“En jij gaat natuurlijk je best doen om me zo vaak mogelijk te laten bewegen.” Lotte rolt met haar ogen.
“Je snapt het! Trek je kleren maar uit en buig over de tafel heen. Als je hielen van de grond komen of als je jezelf opduwt, waardoor je bovenlichaam niet meer plat op de tafel ligt, dan beginnen we opnieuw. Goed?”
“Alsof ik een keuze heb,” moppert Lotte terwijl ze de gevraagde positie inneemt. Toch vindt ze het ergens wel leuk. Dit wordt een wedstrijdje. Een die ze wellicht gaat verliezen, maar dat maakt niet uit. Ze wil het zo goed mogelijk proberen. In elk geval is ze niet van plan om het hem gemakkelijk te maken. Stil als een standbeeld, dat wil ze zijn! Laat hem maar…
“Auw!” Ze gilt het uit en springt recht van de schrik als ze plots de tawse hard op haar zitvlak voelt landen.
“En we beginnen opnieuw,” zegt hij droog.
“He, niet eerlijk, ik was nog niet klaar!”
“Tja, ik wel. Terug in positie.”
Binnensmonds mompelend doet ze wat hij zegt. Deze keer blijft ze wel stil liggen als de tawse opnieuw dezelfde plek raakt. Keer na keer landt het ding op haar billen. De veertiende slag landt onverwacht op haar bovenbenen. Ze slaagt er maar heel nipt in om te blijven liggen. Als hij even later het ritme doorbreekt en twee keer snel na elkaar opnieuw op haar bovenbenen slaat, tilt ze haar hielen echter een heel klein stukje van de grond.
“En we beginnen opnieuw,” kondigt hij tevreden aan.
Ze weet beter dan te protesteren. In plaats daarvan haalt ze even diep adem. Ze kan dit. En inderdaad, ze slaagt er een hele tijd in om te blijven liggen. Als ze de veertig haalt, voelt ze de euforie al opkomen. Nog maar tien te gaan.
Dan landt plots de badborstel op haar geteisterde billen. Ze had helemaal niet gemerkt dat hij van instrument gewisseld had, maar van de schrik vliegt ze overeind.
“En opnieuw,” klinkt het triomfantelijk.
Gelaten buigt ze zich weer over de tafel. Toch kan ze een stiekeme glimlach niet onderdrukken. Blijkbaar heeft hij zijn volledige trukendoos bovengehaald. Het is maar best dat zij zo koppig is en het niet zomaar opgeeft. De enige manier om hier onderuit te komen is ook om het vijftig klappen lang vol te houden. The game is on!