“Wat een dag!” denkt Karel, terugdenkend aan zijn bezoek aan Rosa die ochtend. Tanja had hem een gouden tip gegeven toen ze zei dat een van haar teamleden het niet zo nauw nam met de regels rondom ziekmeldingen. Hij genoot ervan om zo streng te kunnen optreden. Dat durfde hij inmiddels te zeggen. Zijn gedachten gaan terug naar een aantal jaar geleden, toen hij nog diep in de kast zat. Niet de bekende kast voor homo’s, maar een klein kastje ernaast, voor spanko’s. Daar zat hij opgesloten, tot Tanja langskwam.

Hij was 46 jaar oud en woonde al 15 jaar boven zijn eigen huisartsenpraktijk. Een lange relatie had hij nooit gehad. Aan de andere kant, hij was er ook nooit echt naar op zoek geweest. Avontuurtjes interesseerden hem nog minder. Het grootste deel van de dag bracht hij door in zijn praktijk of op huisbezoek. Hoewel hij niet echt oud was, was hij een huisarts van de oude stempel. Hij maakte graag tijd voor een praatje, een gesprek, net dat beetje extra. Hij voelde de waardering die hij ervoor terugkreeg, en van die liefde kon hij leven.

Niet elke patiënt is even gemakkelijk. Soms moet je wat langer volhouden voordat ze inzien dat je als dokter het beste met ze voor hebt. Karel was een volhouder. Hij zette schema’s in elkaar of sprak de patiënten soms streng toe. Diep van binnen had hij soms ook wel andere manieren in gedachten om de patiënt op de goede weg te leiden. Karel hield niet van deze gedachten en stopte ze diep weg. Ze hadden niets met de moderne tijd te maken, en dat ze vooral bij jonge, vrouwelijke patiënten naar boven kwamen, vond hij des te verontrustend.

En toen kwam Tanja in zijn praktijk. Ze was net verhuisd om als teamleider aan de slag te gaan bij de lokale vestiging van het grootste pakjesbedrijf van het land en zocht naar een nieuwe huisarts. Zoals bij elke nieuwe inschrijving begon de relatie met een kennismakingsgesprek. Hierin kon de medische historie besproken worden (weinig bijzonders) en kreeg hij een beeld van wat voor vlees hij in de kuip had. Hij trof een energieke dame met een druk sociaal leven en een uitdagende nieuwe baan. Karel was altijd voorzichtig met het maken van grapjes tijdens eerste gesprekken, maar hij voelde zich genoeg op zijn gemak om wat te proberen. Zijn indruk was dat hij met een humorvolle en intelligente jonge vrouw te maken had. Je hebt je patiënten niet voor het uitkiezen, maar dit was een goeie aanwinst voor de praktijk.

Eerlijk gezegd was het letterlijke vlees hem ook niet ontgaan. Met haar lange blonde paardenstaart en een lengte van 1.75 m was ze een mooie verschijning. Bij het pakken van haar jas viel Karels blik op haar welgevormde achterwerk, verpakt in strakke jeans. Zoals altijd maakte hij zich wijs dat hij het niet gezien had, dat hij niet had gestaard, dat je überhaupt niet zo naar een jongedame kijkt. Als hij eraan terug denkt, moet hij grinniken. Wat hield hij zichzelf voor de gek. Als hij haar profiel van achteren nu zou tekenen, kon de politie het zo als opsporingsmateriaal gebruiken.

Tot Karels geluk kwam Tanja enkele weken later weer bij hem langs. Ze was inmiddels volop met haar werk bezig, maar had moeite om het drukke schema te combineren met haar sociale leven. Ze had wat last van vermoeidheid en hoofdpijn. Een andere dokter had het misschien bij pijnstillers en wat halfslachtig advies gelaten, maar zo zat Karel niet in elkaar. Hij had geluisterd naar haar verhaal en haar aangeraden een schema van haar dagelijkse bezigheden bij te houden. Tanja had beloof alles bij te houden. Vol goede moed had hij haar buiten gelaten.

Twee weken later bleek die goede moed niet voldoende te zijn geweest. Toen hij naar haar schema keek, bleek het tot zijn teleurstelling nauwelijks ingevuld. “Mevrouw Danneels, we hadden afgesproken dat u zou bijhouden wat u elke dag zou doen. Dit is bijna niet ingevuld!” Tanja zuchtte. “Voor de zoveelste keer, zeg maar Tanja hoor. Het is gewoon zo vermoeiend! Na een hele dag werken heb ik geen tijd voor een heel schema.” Karel schudde zijn hoofd. “Zo blijf je in hetzelfde cirkeltje zitten. De volgende keer wil ik meer inzet zien. Hebben we dat afgesproken?” Er kwam geen reactie, maar hij bleef haar strak aankijken. Uiteindelijk bond ze in, min of meer. “Al goed, ik maak dat stomme schema al, dan hoef je er niet meer om te zeuren.” Karel zweeg. Eigenlijk had hij wel een idee wat er aan zulke brutale reacties op zijn raad gedaan kon worden, maar die gedachte werd snel weggestopt.

Na nog twee weken kwam Tanja opnieuw bij hem langs. Haar klachten waren erger geworden. Het lukte niet meer om zich te concentreren. Toch was er van het schema weinig gekomen. Karel raakte geïrriteerd. “Mevrouw Danneels, wij hadden een afspraak gemaakt. U zou dit schema invullen zodat we een duidelijker beeld kunnen krijgen van uw levensstijl, om daarna een plan te maken voor de verbetering van uw gezondheid. U heeft wederom uw best niet gedaan. Tanja wuifde het weg. “Dat schema is saai en ik heb het druk. Kunt u niet gewoon een sterkere pijnstiller uitschrijven?” Karel keek haar streng aan. “Een sterkere pijnstiller lost niets op. U moet kijken naar uw levensstijl. Het wordt tijd dat u uw gezondheid serieus neemt.” Tot zijn verbazing begon Tanja te gapen. Misschien was het enkel de vermoeidheid, maar hij kreeg het idee dat hij niet serieus genomen werd, dat hij uitgelachen werd. “Als u niet meewerkt, zal ik u over de knie moeten nemen om het te laten binnendringen!”

O, waarom had hij dat toch gezegd! Die vraag bleef nog dagen door zijn hoofd spoken bij het slapengaan. Natuurlijk had hij wel vaker zulke gedachten gehad, maar zoiets zei je niet hardop, en zeker niet tegen een patiënte! Toch had ze vrij luchtig gereageerd. “Nou, je meent ‘t wel he. Al goed meneer de dokter, ik zal mijn schema invullen.” Ze maakten een nieuwe afspraak voor over drie weken. Op de ochtend van de afspraak bleek Tanja echter niet in de wachtkamer te zitten. Nu kan iedereen te laat komen, maar een uur later was ze er nog niet. Waren de klachten misschien ernstiger geworden? In de lunchpauze belde hij haar op, maar kreeg alleen de voicemail te horen. Ongerust besloot hij naar haar werkgever te bellen. Daar kreeg hij te horen dat ze die dag zou thuiswerken. Niet geheel gerustgesteld maakte hij ruimte in zijn middagronde om bij haar langs te gaan.

Rond een uur of drie, na een routinecontrole bij mevrouw Gerits, stond hij bij Tanja voor de deur. Hij belde aan. Niets. Ook een tweede poging bleef zonder succes. Met gedachten aan een flauwgevallen Tanja, hulpeloos op de grond, besloot hij brutaal via de achterdeur te gaan. Door het raampje zag hij haar op de stoel zitten, met een laptop op schoot. Gelukkig, ze was niet van haar stokje gegaan. Hij klopte op het raam, maar kreeg geen reactie. Nog wat harder tikken, weer geen reactie. Zou er dan toch wat zijn?
Karel opende de deur en stapte naar binnen. Hij zag Tanja opschrikken van de koude wind die binnen kwam waaien. Ze draaide zich om en trok twee oordopjes los. Met grote ogen keek ze hem aan. “Karel, wat doe jij nu hier?!” Hij was even de weg kwijt. “Nou, eeum, mevrouw Danneels, u was vanochtend niet op uw afspraak en, eeum, ik, ik maakte me een beetje zorgen.” Een grote glimlach verscheen op Tanja’s gezicht. “En je bent speciaal langsgekomen om te kijken hoe het met me ging, wat lief! Je ziet er geschrokken uit. Ik zet wel even een kopje thee voor ons.”

Een paar minuten later zat hij op de bank met een dampende kop thee op het tafeltje voor hem. Inmiddels was hij tot rust gekomen, maar er kwamen nu ook vragen bij hem op. “Mevrouw Danneels, de reden dat ik bij u langs ben gekomen, is dat u uw afspraak vanmorgen heeft gemist”. “Nee toch, dat is toch volgende week?” Ze pakt haar mobiele telefoon en begint te bladeren. “Goh, je het gelijk, het is vandaag. Nou ja, ik had ‘t zo druk, ‘t is me helemaal ontgaan.” Karel raakt een beetje geïrriteerd. Had hij zich hier nu zulke zorgen om gemaakt? “Nu goed, heeft u dan in elk geval het schema van de afgelopen weken voor mij?” Tanja keek nog steeds naar haar scherm. “Hmm? Schema? Nee sorry, heb ik niet.”

Karel kookte van binnen. Wat dacht deze dame wel! Dat hij zo maar wat bedacht voor zijn eigen plezier? Hij zette zich in voor haar gezondheid en hij kreeg alleen desinteresse terug. Dit was werkelijk onaanvaardbaar. Hij ging staan en verhief zijn stem. “Mevrouw Danneels, legt u de telefoon even weg.” Met een laatste blik op het scherm legde Tanja de telefoon op tafel en keek ze omhoog naar Karel. “Jongedame, ik heb me enorm ongerust gemaakt over uw gezondheid. Als arts is het mijn taak om u te helpen en te voorkomen dat er ernstige klachten ontwikkelen. U lijkt het helemaal niet serieus te nemen. Als u niet, met volle aandacht, gaat meewerken aan het verbeteren van uw gezondheid, dan ga ik, dan zal ik..”. Ja, wat eigenlijk? Even stond Karel vol twijfel. Gelukkig nam Tanja die voor hem weg. Met een spottende blik in zijn ogen zei ze “Wat, me over de knie nemen?”

Zonder verder na te denken ging Karel tot actie over. Hij greep Tanja bij haar oor en trok haar overeind. “Auw, laat me los!” riep ze uit en ze probeerde met twee handen de greep rond haar oor los te krijgen. Karel was echter veel sterker en dwong haar richting de bank. In een beweging ging hij zitten en trok hij haar over zijn schoot. Met zijn linkerbeen pinde hij haar beide benen vast. Met zijn linkerhand zette hij haar rechterarm vast op haar rug, en met de andere begon hij het zitvlak van haar jeans te bewerken.

In een hoog tempo regende de klappen neer op het achterste van Tanja. Ze probeerde zich los te werken, maar Karel had haar in een ijzeren greep. “Au, laat me los!” schreeuwde ze uit, maar Karel negeerde haar. Na een minuut kreeg hij wel last van zijn hand. Zo’n spijkerbroek biedt behoorlijke bescherming, en zijn slagtechniek liet ook te wensen over. “Dit schiet niet op. Overeind!” wierp hij haar toe. Langzaam kwam ze overeind, nog steeds geschokt. “Broek uit!” kwam zijn volgende bevel. “Dat meen je niet, ben je gek geworden?” vroeg Tanja met grote ogen. Karel herpakte zich. Hij had een zenuw geraakt en besloot door te pakken. “Tanja, misschien ben ik gek geworden, maar ik ben ook ten einde raad. Ik maak me zorgen om je gezondheid, en je lijkt er niets om te geven. Dit is het enige dat ik nog kon bedenken dat ervoor zorgt dat je je prioriteiten verlegd. Wanneer je daar anders over denkt, zal ik gaan en je uitschrijven in de praktijk, aangezien ik je dan niet meer kan helpen. Als je het met mij eens bent, dan gaat je broek naar nu beneden en ga je weer liggen.”

Even staarde Tanja hem aan. Dan zuchtte ze en begon ze aan de knoop van haar broek te frunniken. Bevallig met haar heupen wiegend trok ze vervolgens haar broek naar beneden. Hierbij kwam haar slip ook deels naar beneden. Ze probeerde deze weer op te trekken, maar Karel greep in. “Laat maar zitten. Op de blote billen werkt het vast beter.” Hij zag dat ze rood werd, maar ze kwam wel over zijn schoot liggen. In een langzamer tempo ging hij vervolgens verder waar hij gebleven was. Hij merkte wel dat het nu minder pijn aan zijn hand deed. Gefascineerd zag hij dat de billen van Tanja onder zijn handwerk steeds roder werden. Ze begon ook ongemakkelijk heen en weer te schuiven, maar ze protesteerde niet meer.

Na enkele minuten besloot Karel dat ‘t genoeg was. “Sta maar weer op en trek je kleren weer aan.” Tanja stond op en wreef met haar beide handen over haar billen. Daarna kleedde ze zich weer aan. Karel stond op. “Nu je besloten hebt dat ik het beste met je voor heb, verwacht ik dat je meewerkt. Je kunt een afspraak maken voor volgende week, waarbij je met een ingevuld schema verschijnt.” “Ja Karel,” antwoordde Tanja gehoorzaam. Grappig, maar het leek net of ze een flauw glimlachje had.

Zonder verder iets te zeggen liep Karel richting de achterdeur. Bijna buiten hoorde hij Tanja weer. “Wacht, Karel, ik moet je nog iets laten zien!” Nieuwsgierig draaide hij zich om. “Hier, op de laptop” zei ze, en hij liep weer naar binnen. Over haar schouder keek hij naar het scherm. Daar zag hij een keurig ingevuld schema van de afgelopen weken. Alle werkzaamheden sinds haar laatste bezoek waren keurig gedocumenteerd en met kleuren in categorieën ingedeeld. “Ik, ik heb het schema ingevuld, zoals je zei. Ik vond het heel fijn dat je je zorgen maakte om mijn gezondheid en toen ik er over nadacht, ben ik het ook serieuzer gaan nemen”. Ze bleef even stil. “Ik vroeg me gewoon af of je het echt zou doen.”

Karel keek haar niet-begrijpend aan. “Wat echt zou doen?” Tanja begon te lachen. “Wat denk je zelf, me een pak slaag geven natuurlijk!” Karel begreep er niets van, hoe kon ze dat nu weten? “Ow, tuurlijk, ik wist niet dat je nu direct langs zou komen. Ik had eerder het idee dat je me met spoed morgen langs zou laten komen of zo. Je was assertiever dan ik dacht, zeker toen je me aan mijn oor trok.” Ze keek hem pruilend aan. Had ze hem voor de gek gehouden?

“U zegt dus, dat uw protesten gespeeld waren?” Tanja lachte weer. “Tsja, ‘t was niet gepland, maar niet slecht geacteerd he”. Karel voelde dat hij weer kwaad op haar werd. “Je hebt me dus bewust ongerust gemaakt, en me behandeld als speelgoed. Ik denk dat ik hier nog niet klaar ben. Trek je broek maar weer uit!”. De lach verdween van haar gezicht. “Karel, zo erg is het toch niet? Ik ben gezond, je hebt me gestraft, zo is ‘t goed.” Karel bleef resoluut. “Dit is een stuk erger dan een simpel pak slaag over de knie. Ik kom zo terug, dan liggen je broek en onderbroek gevouwen op tafel.”

Karel liep naar de keuken en trok de bestekla open. Daar vond hij een mooie stevige pollepel. Met dit instrument in de hand liep hij terug naar de woonkamer, waar Tanja nog als aan de grond genageld stond. “Ik merk dat ik je oren ook moet nakijken,” beet hij haar sarcastisch toe. Hij stak de pollepel in zijn broekzak, maakte de knoop van Tanja’s broek open, ritste haar broek los en trok deze, met haar onderbroek in een vloeiende beweging naar de grond. Tanja bleef als bevroren staan, niet protesterend, niet in staat om te handelen. “Stap er maar uit.” Tanja blijft staan. “Karel…” “Uitstappen!” beveelt Karel en Tanja stapt uit haar kleren. “Nu loop je naar de stoel, buigt voorover en plaatst je handen op de zitting van de stoel”. Tanja kijkt smekend naar Karel, maar ziet aan zijn harde blik dat zijn opdracht niet optioneel is. Ze loopt naar de stoel en neemt de voorgeschreven positie aan.

Karel liep naar haar toe en ging schuin achter haar staan. “Ik hoop dat hiermee duidelijk wordt dat ik niet met me laat sollen.” Zonder pauze liet hij zijn hand slagen regenen. Af en toe kwamen Tanja’s hand los van de zitting. “Handen blijven op de stoel,” zei Karel onverbiddelijk. Haar billen dansten heen en weer en ze draaide met haar heupen als een aantal klappen achtereen op dezelfde bil landden. Toen stopte hij. “Maak ik me duidelijk, mevrouw Danneels?” Tanja antwoordde gedwee. “Ja Karel, het spijt me dat ik zo met je ben omgegaan”. “Dat is fijn om te horen. Om zeker te zijn van blijvend resultaat, volgt er nog een afsluiting. Blijf zo staan.” Karel haalde de pollepel tevoorschijn en liet deze hard neerkomen op haar linkerbil, precies op de zitplekken. Tanja gilde het uit, van schrik en van pijn. Toch bleef ze Karel gehoorzamen. Opnieuw kwam de lepel neer, nu op de rechterkant. In een rustig tempo herhaalde hij dit patroon, altijd onder op haar billen. Er ontstonden enkele dieprode plekken. Tevreden bedacht Karel dat ze dit nog wel even zou voelen. “Zo moet ‘t voldoende zijn,” sloot hij af. Tanja begon direct stevig over haar billen te wrijven. Alles bij elkaar was dit een bevallig uitzicht, bedacht hij.

Tanja ging rechtop staan en draaide zich om. Ze pruilde een beetje. “Ok dat deed wel écht pijn. Maar misschien had ik het verdiend.” “Laat dat ‘misschien’ maar weg” kaatste Karel terug. “Maar zo is het afgedaan. Ik ben blij dat je ook zelf aan uw gezondheid werkt, maar we zijn er nog niet. Meld je je spoedig weer bij mijn praktijk.” Daarna veranderde hij van toon en besloot wat te wagen dat hij al jaren niet meer gedurfd had. “En Tanja, als je nog eens behoefte hebt aan een pak slaag, bel me dan op mijn eigen nummer”. Hij krabbelde wat op een briefje en liep zonder om te kijken de deur uit, Tanja met open mond achterlatend.

Later thuis had hij de zaak overdacht en zich voor gek verklaard. Ze zou nog eerder de politie bellen dan hem. Wel wist hij één ding zeker: die spanning, dat gevoel van macht dat nog steeds voor euforie zorgde, was iets wat al jaren bij hem ontbrak. En Tanja, met haar ronde billen, zo prachtig gekleurd… Tsja, dat waren geen gedachten die bij een arts-patiëntrelatie hoorde. Het wachten werd al snel ondraaglijk, zo vol waren zijn gedachten aan het avontuur van die middag.

Gelukkig bleek het voor Tanja ook precies te zijn waar ze op gehoopt had. Een sterke man, autoritair, handelend, streng, daar was ze naar op zoek. Hoewel, een klein gevoel voor humor zou ook niet misstaan. Er was een goeie klik op dit vlak, waar ze al jaren veel plezier aan beleefden. Met zijn sterkte hand zorgde hij ervoor dat zij haar gezondheid serieus bleef nemen. Daarnaast was er ook regelmatig een plagerijtje, waarna hij voor een gepaste straf zorgde. In die tijd was ook een hechte vriendschap ontstaan. Tanja was altijd avontuurlijker dan hij, en zorgde ervoor dat hij regelmatige ook in spannende nieuwe kringen kwam. Sinds hij haar kende, was zijn leven spannender dan hij ooit had kunnen bedenken.

En nu vandaag dus Rosa, die zich zeker voor de laatste keer ten onrechte ziek had gemeld. Hij had even getwijfeld of dit wel kon, maar met de verzekering van Tanja dat er geen problemen zouden zijn, en de gedachte aan een nieuw stel billen, liet hij zich gemakkelijk overtuigen. Plots worden zijn dagdromen verstoord. De bel gaat. Hij loopt naar de intercom. Wie zou er nog bellen op dit uur? “Ja?” Vraagt Karel. Hij hoort een vrouwenstem, een stem die hem bekend voorkomt. “Wil je open doen, Karel? Dit is Rosa en ik wil met je spreken.”