Het was gewoon een gemiddeld huis. Het paste niet echt bij het beeld dat ze van haar oudere zus
had. Ze had altijd tegen Nat opgekeken. Nat was stoer, een echte punker, ze herinnerde zich dat ze
schreeuwde tegen haar ouders terwijl ze op de eettafel stond in haar combat boots en stekelige haar.
Hoe ze haar stiekem mee naar punkshows nam toen ze allebei minderjarig waren. Hoe ze op haar
18e het huis verliet en nooit meer terugkeek. Hoe ze haar kleine zus achterliet.
Ze hadden het niet slecht, hun ouders waren saai maar betrouwbaar. Ze sloegen hen niet en de
zussen waren niet geestelijk misbruikt. Als je haar zou vragen, zou ze zeggen dat ze best een
gelukkige jeugd heeft gehad. Kat wist nooit precies wat er gebeurd was tussen haar zus en haar
ouders.
Zij en haar zus hadden sporadisch contact nadat Nat het huis verliet. Meestal via telefoon en e-mail.
De laatste keer dat ze elkaar face to face zagen, was misschien 4 jaar geleden. Nat zag er slecht uit
en Kat was bezorgd, maar Nat stelde haar gerust dat ze zich geen zorgen hoefde te maken. Ze was
kwam er wel weer bovenop. Toen was er lange tijd radiostilte. Te lang. Kat was bezorgd. En toen
een e-mail. Ze had iemand ontmoet, een vrouw die An heette, of Anne, Kat wist het niet zeker. En
nu woonde ze hier. In een fucking Vinex wijk.
Ze zat al 5 minuten in haar auto en probeerde zichzelf op te peppen. Haar handpalmen zweetten.
Haar power anthem speelde niet één, niet twee, maar drie keer.
Uiteindelijk lukte het haar om de auto te openen en op een relatief normale manier naar de voordeur
te lopen.
Nog voordat ze haar hand ophief om aan te kloppen, werd de deur opengegooid en werd ze bijna
omver geblazen door een aanval van pure liefde.
Natalie was de afgelopen jaren helemaal niet veranderd. Ze had felrood haar, een gestreepte trui met
het logo van een obscure band en versleten jeans die een maat te groot zijn.
Ze overlaadde Kat met knuffels en kusjes, iets wat Kat niet erg herkende in haar zus. Maar Kat ging
met de stroom mee, ze was blij om te zien dat het goed ging met haar zus.
‘Oh mijn God, je ziet er prachtig uit.’ Nat zette een stap terug en bekeek haar kleine zusje van top tot
teen. Kat bloosde, een beetje overdonderd, ‘Bedankt…jij ook…hoe…’
‘Laten we eerst naar binnen gaan, er is iemand die je moet ontmoeten,’
‘Ah, de beroemde Kathelijne, welkom. Ik heb zoveel over je gehoord.’
Kat had het gevoel dat ze net een David Lynch-film was binnengestapt. Het hele huis was bijna een
parodie. Pastelkleurige muren, kitscherige snuisterijen, kunst op hotelniveau. Gezellig, zouden
sommigen zeggen, maar Kat was daar niet per se een van. Maar ze was hier niet om te oordelen. En
Nat zag er oprecht gelukkig uit.
Ann stapte de grote keuken uit. Ze droeg een schort met een bloemenprint.
‘Sorry, ik denk niet dat ik in de positie ben om je nu een knuffel te geven.’ Ze wees naar haar handen
en haar schort. Als er vlekken op zaten, kon Kat ze niet ontdekken.
‘Hoi,’ zei ze een beetje onzeker, ‘Jij moet Ann zijn. Aangenaam kennis te maken.’
Dit was helemaal niet wat ze had verwacht. Ze dacht dat haar zus verliefd was geworden op een
biologische hippie, of misschien een boze feministische boekhandelaar, maar Ann was… een tuttige
moeder. Ze was een grote vrouw, laten we gul zijn en haar voluptueus noemen. Haar rood blonde
haar was… niet per se ingewikkeld, maar gaf ook de indruk dat geen enkel haar op haar hoofd
afzonderlijk van de andere kon bewegen. Perfecte make up, Kleding zonder kreukels of ook maar
iets wat niet perfect zat. Naast elkaar staand leken ze niet echt een verliefd stel, Kat kon hun
uitstraling niet helemaal plaatsen.
Nat gaf haar een rondleiding door het huis. Gelukkig was ze niet veel veranderd. Ze was nog steeds

een grofgebekte, zwartgallige punkchick. En het huis veranderde minder in een museum van kitsch
naarmate ze naar boven gingen.
Kat praatte Nat bij, voornamelijk over haar eigen leven. Haar carrière, haar niet-bestaande
liefdesleven, alle landen waar ze naartoe was gereisd. Het deed Kat beseffen dat in het verleden
zoveel van hun gesprekken over haar zus waren gegaan. Over haar avonturen en worstelingen in het
leven. Het voelde vreemd om zo over zichzelf te praten. Maar ook wel weer fijn.
Nat had haar gitaar nog steeds en was nog steeds aan het spelen. Maar voor de lol, voegde ze eraan
toe. Ze zat niet in een band ofzo. Ze zat weer op school om te leren ontwerpen en illustreren. Ann
hielp haar. Alsof ze haar naam hoorde, stond Ann in de deuropening. ‘Ik help haar gewoon haar
passie te vinden’
Ze keek de twee zussen aan met een vreemd warme blik op haar gezicht. ‘Kat en Nat,’ zei ze met
een brede glimlach, ‘net als in een kinderboek.’ Kat lachte.
‘Onze ouders realiseerden het eigenlijk pas toen het te laat was. Kathelijne en Natalie klinken niet
zo vergelijkbaar totdat je het afkort. Ze haatten het absoluut. Mijn vader probeerde me een tijdje
Kathy te noemen, maar dat bleef niet hangen.’
Ann keek haar grondig aan, bijna alsof ze dwars door haar heen keek. ‘Dat zie ik, je bent niet zo
zoet als een Kathy. Je bent een Kat in hart en nieren.’
Kat wist niet hoe ze daarop moest reageren.
‘Bedankt, denk ik.’
‘Het was bedoeld als een compliment. Ik mag en respecteer dat soort meisjes wel. Zelfs de stoute.’
Uit de hoek van haar oog kon ze zien dat Nat bloosde, maar niet op een prettige manier.
‘Ik kwam net zeggen dat de hapjes klaar zijn,’ veranderde Ann van onderwerp, waardoor het
ongemakkelijke moment in rook opging. Nat mengde zich in het gesprek. ‘Ann is een geweldige
kok, ze heeft de hele ochtend in de keuken doorgebracht.’
Ze gaf Ann een kus op de wang.
Het eten was geweldig. Kat was opgelucht dat Nat nog steeds vegetariër was en Ann leek ook al
haar andere kleine eigenaardigheden erg te steunen. Er waren een paar gespannen momenten, toen
Natalie vloekte, of toen ze een ongepaste grap maakte. Er was een incident waarbij Nat bijna een
glas wijn omstootte, nadat Ann haar er herhaaldelijk voor had gewaarschuwd. Ann gaf Natalie een
bepaalde blik en Natalie deed net als een klein meisje dat met haar hand in de koektrommel betrapt
was. Kat had moeite om hun relatie te definiëren. Ze leken over het algemeen elkaar te steunen en
liefdevol te zijn, maar er was iets vreemds aan hun dynamiek.
Ann was lerares op een plaatselijke school. Het was een beetje onduidelijk hoe zij en Nat elkaar
hadden ontmoet, maar wat al snel duidelijk werd, was dat het met Nat veel slechter was gegaan dan
Kat had gedacht. Ze woonde in haar auto en had veel gedronken. Had een reeks misbruikrelaties
gehad. Kat luisterde aandachtig en voelde zich verschrikkelijk dat ze dit niet over haar zus wist, dat
ze niet zo’n relatie had waarin ze haar zus hier doorheen had kunnen helpen. Maar Ann had dat wel.
Ze had Natalie in huis genomen en weer op het goede spoor gezet. Nat had haar zus een paar van
haar ontwerpen en tekeningen laten zien en ze waren echt goed. Het leek er echt op dat alles voor
Natalie de goede kant op was gegaan.
Toen stootte Nat een glas rode wijn omver en morste alles over het hagelwitte tafelkleed. Natalie
verstijfde, haar gezicht lijkwit. Kat probeerde het op te dweilen, maar het hielp niet. Het tafelkleed
was verpest.
‘Natalie Groen! Ik waarschuwde je dat dit zou gebeuren. Maar heb je geluisterd?’
Natalie schudde haar hoofd. De toon in Ann’s stem maakte Kat bang, het voelde alsof er iets ergs
stond te gebeuren.
‘Kom hier, jongedame.’
Ann gebaarde dat Natalie naar haar toe moest komen. Natalie leek terughoudend.
‘Alsjeblieft Ann, kunnen we dit niet later doen?’

Ann schudde resoluut haar hoofd.
‘Ik heb gezegd dat dit zou gebeuren als je je misdroeg, zelfs als zij hier was. Je was je volledig
bewust van de gevolgen.’
‘Het was een ongeluk.’
‘Dat zou het geweest zijn als het de eerste keer was gebeurd, maar ik had je gewaarschuwd,
nietwaar?’ Meerdere keren.’
‘Ja,’ Natalies’ stem klonk heel klein.
Ann draaide zich om naar Kat.
‘Het spijt me, Kathelijne, ik zal het ongepaste gedrag van je zus even met haar moeten bespreken. Ik
begrijp het als je daar niet hier voor wilt blijven. Maar het is belangrijk voor haar om de gevolgen
van haar daden zo snel mogelijk te voelen. Als je je ongemakkelijk voelt, kan je lekker in de
woonkamer gaan zitten. Hopelijk duurt het niet te lang.’
Kat zat bevroren, niet wetend wat er gebeurde of hoe ze op deze situatie moest reageren.
Haar zus stond voor Ann, die haar stoel iets naar achter had geschoven. Ann keek ongeduldig.
‘Mag ik mijn broek aanhouden?’
‘Wat denk je zelf? Weet je wat? Ik ben in een goed humeur, je kunt je ondergoed aanhouden.’
Natalie zag er nu nog ellendiger uit.
‘Ik ben niet… ik draag geen…’
Ann schudde haar hoofd.
‘Een grote dag voor slechte beslissingen, broek naar beneden en over de knie. Nu, jongedame.’
Met ogen zo groot als voetballen zat Kat bevroren toe te kijken hoe haar zus haar wijde broek liet
zakken en plaatsnam over de schoot van haar geliefde.
Ann hief haar hand op, bouwde de spanning op, en liet hem toen hard neerkomen, waardoor er een
rode handafdruk achterbleef. Nat hapte naar adem, stootte een gil uit.
Ann bleef haar billen langzaam, daadkrachtig en hard slaan. Ze gaf Kat’s stoere punkzus een
uitbrander.
‘Ik weet wat je dacht, ze zal het niet doen waar mijn zus bij is, ook al heb ik expliciet gezegd dat ik
het wel zou doen.’
‘Het spijt me,’ wist Nat te antwoorden tussen grimassen en pijnkreten door. Kat zag de billen van
haar zus roder worden met elke klap. Ze wist dat ze weg moest gaan, dat dit geen moment was dat
volwassen zussen samen zouden moeten delen. Maar ze kon het gewoon niet. Ze was bevroren van
schrik en fascinatie. Hoewel dit het niet was, had de scène die zich rond de keukentafel afspeelde
iets volkomen natuurlijks. Ze besefte dat dit hun dynamiek was, als een moeder en dochter. Dat is
wat ze eerder probeerde te definiëren.
Nat zocht oogcontact met haar zus, met een verontschuldigende blik tussen de kleine pijnkreten
door. Haar billen waren felrood. Ann was nog steeds woedend aan het preken en slaan, maar Kat
luisterde eigenlijk niet echt. Nat ook niet, waarschijnlijk. Ze probeerde zich onder Anns grote
handen vandaan te wurmen, waarvan er één haar stevig op haar plaats hield, terwijl de andere
klappen uitdeelde. Haar voeten schopten machteloos in een poging te ontsnappen. Ze murmelde
excuses.
En toen was het voorbij. Ann liet haar jongere minnares van haar schoot af en gaf haar een warme
knuffel. Natalie stond daar en wreef over haar pijnlijke rode billen, voordat ze zich realiseerde dat
haar zus er nog steeds was en probeerde haar broek omhoog te trekken. Ann schudde haar hoofd.
‘Eerst ruim je de tafel af en begin je met de afwas. Je zus en ik gaan naar de woonkamer. Je mag je
broek weer aantrekken als je klaar bent. Kom dan bij ons.’
Anne begeleidde Kat uit de keuken, waarbij ze Nat’s achterwerk nog een laatste liefdevolle klap gaf.
Nat gilde en Kat ving haar laatste glimp op van de rood geslagen billen van haar oudere zus.
Anne begeleidde haar naar de comfortabele bank.
‘Het spijt me dat je dat hebt moeten zien, maar ik moest het doen. Je zus heeft een vaste hand nodig,
voor haar eigen bestwil. Ik wil je verzekeren dat je geen deel uitmaakte van een vreemd seksspel.’
Dat was wel wat Kat dacht.

‘Het was een voorwaarde die ik je zus stelde toen ze hier kwam wonen. Ze was er slecht aan toe,
maar daar heb je alles over gehoord. In het begin was het alleen maar om haar weer op de been te
helpen. Het is raar, ik weet het, maar de klappen helpen haar echt gefocust te blijven en ik zie dat ze
opbloeit. Uit wat ze me heeft verteld, waren je ouders niet zo streng en voor de meeste mensen is
dat een goede zaak. Ik bedoel, kijk naar jou. Maar je zus… zij heeft echt strenge grenzen en regels
nodig. En onmiddellijke gevolgen. Als ik het niet doe…’
Kat knikte. ‘Het is goed, ik denk dat ik het snap. Maar zijn jullie ook… samen?’
Ann knikte. ‘Het is een hele dynamiek, maar ik denk niet dat dat jouw zaak is. Ik wilde alleen even
uitleggen wat je zag en mijn excuses aanbieden. Ik had niet verwacht dat het zou gebeuren.’
Kat stelde een paar vragen, maar meer omdat ze vond dat ze dat moest doen.
Nat kwam uit de keuken en zij en Ann wisselden van plaats. Ann ging een toetje maken.
Nathalie grimaste toen ze ging zitten.
‘Doet het pijn?’
Nat knikte.
‘Ja, maar ik ben het ondertussen wel gewend. Het is meer een beetje gênant. Billenkoek krijgen voor
terwijl je kleine zusje erbij zit.’
Kat lachte.
‘Zolang je er zelf maar geen probleem mee hebt. Ze dwingt je toch niet, hè?’
Nat schudde haar hoofd.
‘Ze zou zelfs doorgaan met het betalen van mijn school als ik haar nu zou verlaten. Maar ik weet dat
ik het zonder haar niet af zou kunnen maken. Ze houdt mijn hoofd helder.’
‘Gebeurt dat vaak?’
Natalie haalde haar schouders op. ‘Een of twee keer per week. Maar soms daag ik haar expres uit.’
‘Nou, je ziet er beter uit, gelukkiger, dus wie ben ik om te klagen.’
‘Ik ben ook gelukkiger. En het spijt me. Ik ga vanaf nu een betere zus zijn, ik weet dat je je zorgen
maakte en daar spijt me voor.’
‘Het is goed.’ Ik vind dit leuk. Ik vind het fijn om je weer te leren kennen, beter. Hoewel, de
volgende keer dat ik kom, kun je misschien proberen je te gedragen, zodat ik je rode kont niet meer
hoef te zien.’

‘Ik zweer het je…die man heeft een affaire.’
Hem kan het niks schelen, dat weet ze. Maar hij luistert geduldig. Min of meer. Of hij doet alsof. Goed genoeg.
Hij zegt altijd dat Barbara een soort buurt stasi is.
Alsof dat zo erg is!
Ze wil gewoon graag weten wat er om haar heen gebeurt.
Alsof voor de computer hangen en doen alsof je een of ander raar groen monster bent zo nuttig is. Zij heeft tenminste een beetje
feeling met de buurt. Als er iets aan de hand is, dan weet ze dat. Kan ze helpen…en het misschien met de andere buren delen.
Zo wist ze als eerste dat Frits, de man van Denise, een dijk van een gokprobleem had.
Die hadden hier niet meer gewoond als zij het niet verteld had. En dat de dochter van de Uagoubi’s van nr 42 een kleptomaan was.
Dat is nog steeds niet helemaal bewezen, maar iedereen let nu beter op zijn of haar spullen en dat is maar goed ook.
En zo kan ze nog zeventienduizend voorbeelden geven van crisissen die ze heeft weten te voorkomen.
Nee, denken mensen aan het schrijverkwartier dan denken ze aan Barbara Huizer!
Maar nu is het dus die nieuwe man van nummer 67, het huis tegenover het hunne. Die heeft een affaire. Barbara weet het zeker. En
niet zomaar een, maar met een piepjong ding. Net legaal denkt ze. Ze komt elke week, met haar sletterige korte broekjes en strakke
topjes. En hij…
En het is alleen als z’n vrouw niet thuis is. En dan alle gordijnen dicht. Smerig, gewoonweg smerig.
Het is sowieso een raar stel. Pensionado’s. Best rijk. Ze schijnen een boot te hebben.
Maar vreemd, gewoon vreemd. Een soort van plakkerig warm. Als…Amerikanen. Of alsof ze zo uit een sekte zijn gestapt. Het voelt
gespeeld. Er zit iets onder.
Barbara heeft gehoord dat het swingers zijn en dat ze een SM kelder hebben… of heeft ze dat zelf de wereld in gebracht. Als dat zo
was dan zou ze daar vast een goede reden voor hebben gehad. Hoewel ze die nu zo snel even niet voor de geest kan halen.
En er gaan ook nog wat andere geruchten de buurt rond.
‘Bar ga nou weg bij dat raam. Die mensen worden langzamerhand wanhopig van je gegluur.’
Alsof, als Barbara niet gezien wil worden, wordt ze niet gezien. Hij zeurt, zegt dat hij het gênant vind, maar ze kan er niks aan doen.
Ze moet het gewoon weten. Hij zegt altijd dat als Barbara niet zo’n smetvrees had ze door het vuilnis zou wroeten op zoek naar
roddels. Alsof ze smetvrees heeft!
En dan gaat de bel en staat Aline voor de deur en gaan ze thee drinken en kan hij weer gewoon dat stomme spelletje spelen.
De volgende dagen houdt Barbara natuurlijk niet op. Slinkse blikken hier en daar, geruchten. En dan… een geschenk uit de hemel. Een
pakketje voor de mensen van 67. Verkeerd bezorgd.
Een excuus om langs te gaan en de situatie eens goed te polsen.
Vandaag zijn ze allebei thuis. Barbara twijfelt, zou ze hem moeten confronteren? Of zou ze er bij haar naar kunnen hinten?
Misschien een beter idee om het op z’n beloop te laten en te zien wat de situatie brengt.
Nog even een laatste make up check.
Haar? Fabulous
Klaar om te gaan.
De bel speelt für Elise. Goedkoop.
Een kreet van binnen.
‘De deur is open, kom maar binnen.’
De kans die ze wilde. Meteen geeft ze haar ogen de kost.
Eerlijk is eerlijk, ze zijn redelijk stijlvol. Maar een paar dingen in het interieur waar ze minpunten voor zou geven. Opeens staat de
vrouw voor haar. Ze lacht.
‘Barbara? Toch? Van de overkant? Kom verder. Wat brengt jou hier?’
Barbara gebaart naar het pakje.
‘Deze was bij ons bezorgd.’
De vrouw…Barbara moet even denken…hoe heet ze ook alweer?
‘Deborah,’ zegt ze alsof ze gedachte kan lezen. ‘We hebben nog niet echt de kans gehad om fatsoenlijk kennis te maken. Wil je een
kopje thee? Of heb je het druk?’
Maar Barbara kan wel even tijd maken. Deborah zet thee en ze zitten op de bank te keuvelen. Een beetje oppervlakkig maar op zich
wel gezellig. Over wat ze in het leven deden, het zwarte gat na het pensioen.
En dan komt de man binnen, Jacques.
Hij groet Barbara warm. En er wordt nog wat meer gekeuveld. Natuurlijk wil ze meer, ze wil de vieze, vuile, vunzige geheimen.
Maar die gaat ze natuurlijk niet krijgen. Dus dan maar een rondleiding. Maar als ze erom vraagt, krijgt ze een vreemd antwoord.
‘Waarom?’ Vraagt Jacques, ‘ben je benieuwd naar onze sekskelder?’
Even kijkt Barbara verbaasd en geschokt. Ze kan nauwelijks uit haar woorden komen.
Een serieuze blik van beide buren.
‘Barbara, we weten wat voor onzin je over ons hebt verspreid. Je kan je voorstellen dat we daar niet zo blij mee zijn.’ Jacques kijkt
haar met een strenge blik aan. Deborah springt bij, ‘Als nieuwelingen in de buurt is het al moeilijk om aansluiting te vinden en als
dan ook nog een van je buren allemaal geruchten over je verspreid…. waarom zou je zoiets doen?’
Barbara is flabbergasted, voor het eerst in haar leven weet ze niet wat ze moet zeggen. En dan roept ze het maar gewoon.
‘Je man heeft een affaire!’
Gelach.
Niet de reactie die ze had verwacht.
‘Echt met zo’n jong sletterig ding, ze komt hier elke dinsdag als je er niet bent.’
Het gelach van haar beide buren klinkt nu bijna spottend.
‘Bedoel je Kimberly, ons nichtje? Die komt hier voor pianoles.’ Zegt Jacques door zijn lachen heen.
‘Ik ga altijd weg. Ze is niet erg goed.’ Voegt Deborah er faux fluisterend aan toe.
‘…m-maar de gordijnen?’
‘Dat kind is zo snel afgeleid, met de gordijnen open gaat haar aandacht dwalen. Dan wordt ze weer afgeleid door de overbuurvrouw

die opzichtig naar binnen staat te kijken.’
Het spottende gelach houdt abrupt op.
‘Gelukkig weten we goed hoe we daarmee om moeten gaan.’
Jacques pakt haar opeens bij haar arm en voor ze het weet ligt ze bij hem over zijn schoot. Ze sputtert wat, maar is eigenlijk te
verbouwereerd om echt te reageren.
‘Wat gebeurt er? Wat doe je?’
Een flinke klap op haar linker bil is het antwoord. En daarna haar rechter. Verontwaardigd probeert ze zich een weg uit zijn greep te
vechten, maar Jacques houdt haar moeiteloos tegen terwijl hij vrolijk door mept. Tussen haar boze kreuntjes en grommetjes hoort ze
Deborah op de achtergrond zachtjes giechelen.
‘Ik wist wel dat jullie viezeriken waren!’ Spuwt ze boos uit.
Spottend gelach.
Deborah staat op en loopt langzaam dichter bij. En dan met een ruk…Barbara’s broek omlaag. Barbara spuwt obsceniteiten waarvan
ze niet wist dat ze ze kende.
Deborah grijnst.
Barbara had het zo druk gehad met boos en verontwaardigd zijn , dat ze eigenlijk niet eens doorhad hoeveel pijn haar achterste doet,
maar nu ze even een kort moment van bezinning heeft voelt ze haar billen ineens branden.
Weer komt Jacques harde hand in een rap tempo met volle kracht neer. De kreet die ze dit keer uitslaat is er een van pijn.
Opeens zit Deborah voor haar en kijkt haar recht in de ogen.
‘Buurvrouw, ik weet dat het onbeleefd is om te vragen, maar ik doe het toch. Hoe oud ben je?’
Het moeilijk te concentreren op wat er gevraagd wordt, als een pensionado die zichzelf herontdekt heeft in de sportschool je een flink
pak billenkoek aan het geven is. Het antwoord laat dan ook op zich wachten.
‘Zo’n moeilijke vraag is het niet, toch?’
‘Vierenveertig,’ weet ze tussen de uitingen van pijn uit te brengen.
Deborah kijkt verbaasd.
‘Oh, echt? Ik had je jonger geschat. Toch Jacques? Ze ziet er niet uit als vierenveertig.’
Jacques geeft geen antwoord, maar op dit moment hecht Barbara niet heel veel waarde aan zijn mening. Het gevecht begint haar
langzaam te verlaten.
Even stopt hij en laat zijn hand op haar vuurrode achterste rusten.
‘Hoe voelt het nou om als een vrouw van vierenveertig met je billen bloot over de knie te liggen en billenkoek te krijgen als een klein
kind?’
Het antwoord komt langzaam en zachtjes.
‘Vernederend’
‘Inderdaad. Kan je je voorstellen dat het ook vernederend voelt als je ergens nieuw komt wonen en een wildvreemde buurvrouw
begint allemaal vreemde geruchten zonder enige kern van waarheid te verspreiden? Ik kan je vertellen dat dat vrij vernederend is.’
Deborah kijkt haar met ijzige ogen aan. Jacques zet zijn offensief op haar arme billen voort. Elke reactie is nu onvrijwillig, wat ze
uitkermt, hoe ze spartelt. Ze voelt zich hulpeloos. Ze voelt zich klein. En bovenal voelt ze zich schuldig. Alsof hij het aanvoelt, weet
Jacques zijn laatste klappen met wat extra joie de vivre te geven en Barbara gilt het uit.
Zijn ijzeren grip ontspant zich en Barbara springt op en grijpt naar haar geteisterde achterste. Ze schrikt ervan hoe warm het voelt.
‘Ik hoop dat we elkaar begrijpen?’ Deborah zet een vinger onder haar kin en dwingt Barbara haar in de ogen te kijken. Barbara knikt.
‘Goed, ik hoop geen andere vuile roddels over ons te horen, anders weten we je te vinden.’
Met haar broek nauwelijks opgetrokken stormt Barbara naar haar huis aan de overkant van de straat.
Ze slaat de deur achter zich dicht en fatsoeneert zichzelf. Nog even wrijft ze over haar achterste, ze wou dat ze niet zo’n strakke broek
aan had gedaan.
Manlief zit met een vreemde grijns in z’n speciale game stoel.
‘Hoe was het bij de buren?’
Haar hele gezicht vertrekt als ze gaat zitten, haar man grinnikt in zichzelf.
‘Wie de billen brand, moet op de blaren zitten. Het zag er wel spectaculair uit, vanaf je vaste plekje voor het raam.’
Geschrokken kijkt Barbara uit het raam, waar ze de buren vrolijk ziet zwaaien.

Alba had een plannetje om wat extra geld te verdienen tijdens de zomermaanden. Het was een
beetje ingewikkeld en omslachtig, maar dat zijn haar beste plannen meestal.
Vanaf dat ze een klein meisje was, was ze al plannetjes aan het smeden. Soms om geld te krijgen,
soms gewoon om haar zin te krijgen. Of natuurlijk gewoon om anderen in de problemen te zien
komen.
Ze kreeg het idee toen ze een klein pad naar een privéstrand ontdekte. Ze wist dat het strand privé
was, ze had het hek en de borden gezien, maar deze plek was zó dicht bij de rand en ze dacht niet
dat iemand het zou merken. Het was zo mooi en rustig. Ze keek snel, maar er was niemand te
bekennen. Dus ze legde haar handdoek neer en trok alles uit behalve haar zonnebril.
Zo’n geweldige plek om aan je kleurtje te werken.
Ze lag op haar buik toen een boom van een man in uniform het strandje opstampte. Ze schreeuwde
en probeerde zich nog te bedekken, maar ze wisten allebei dat ze absoluut de pineut was.
Ze smeekte hem om de politie niet te bellen.
Ze zei dat ze hem zou pijpen, hoewel als ze eerlijk was geweest, had ze waarschijnlijk zijn lul eraf
afgebeten en zou er daarna als een waanzinnige vandoor zijn gegaan.
Ze zei dat ze alles zou doen.
Hij keek haar van top tot teen aan, een vunzige glimlach verspreidde zich over zijn gezicht. Hij zei
dat hij een idee had. En voor ze het wist lag ze over knie.
Helemaal naakt, zelfs haar zonnebril was afgevallen.
Ze had zich nog nooit zo klein gevoeld en ze was al niet de langste. Zijn kolenschop-achtige hand
bedekte haar hele achterwerk. Ze schreeuwde het uit.
Niemand hoorde het.
Ze sloeg machteloos met haar vuisten tegen zijn been.
Haar schattige kleine billen werden felrood en dat kwam niet door de zon.
Hij grinnikte terwijl hij met zijn gigantische hand keer op keer op haar kont sloeg en stopte pas toen
ze volledig buiten adem was en haar billen bijna letterlijk in brand stonden.
Terwijl ze over haar pijnlijke achterwerk wreef, lachte hij en zei dat ze het strand de hele dag kon
gebruiken als ze dat nog steeds wilde. Hij stelde zich voor als Vincenzo en nadat ze zich had
aangekleed, hadden ze eigenlijk best een leuk gesprek.
Dat had haar een idee gegeven.
Zelf was ze niet zo’n fan van het pak slaag dat ze net had gekregen. Maar haar huisgenote Giulia
had haar, toen ze erg dronken was, verteld dat ze het absoluut heerlijk vond om een flink pak voor
haar billen te krijgen en Alba beloofde hem dat ze haar zijn telefoonnummer zou geven.
Maar dat was niet het echte plan, dat kwam later toen ze een heel irritante, dronken Poolse vrouw
moest bedienen. Ze dacht dat het leuk zou zijn om te zien hoe dat kreng een flinke afranseling zou
krijgen. En ze was er zeker van dat er een publiek zou zijn dat bereid was ervoor te betalen.
Dus Alba ging aan de slag.
Dit was het plan:
Alba zou een toerist oppikken. Bij voorkeur een vrouwelijke soloreiziger, daar waren er eigenlijk
best veel van. Waarschijnlijk twintigers op reis tijdens een tussenjaar, of vrouwen van in de dertig
en veertig die zo’n hele Eat, Pray, Love-ding deden. Gokte ze, ze had die film niet gezien. Ze koos
haar slachtoffers terwijl ze tafels bediende in het restaurant waar ze werkte. Ze zou hen paaien door
ze een privétour over het eiland aanbieden, hen vleien met de belofte van een ongerept strand. Dat
was meestal de doorslag gevende factor en ze spraken de volgende dag af voor de tour. Ze was
opgegroeid op het eiland en kende alle beste plekken, de mooiste uitzichten en andere toeristische
onzin zoals dat. Ze maakte foto’s voor hun Instagram, of filmde ze terwijl ze een stom dansje deden
op een UNESCO-locatie. Ze zou hen de weg naar het strand wijzen en zou ‘opeens’ het briljante
idee krijgen om een picknick te houden. Ze kende toevallig een geweldige delicatessenwinkel in de
buurt. Ze zei dat haar slachtoffer naar het strand moest gaan en genieten, en dat zij heerlijk eten en

prosecco zou halen. Het slachtoffer ging naar het strand. En daar kwam Vincenzo in beeld. Hij
betrapte ze op privéterrein en gaf ze de keuze tussen de politie bellen en een pak slaag. Elk van hen
koos voor de pak slaag. En dan begon de show.
Een stukje verderop op een heuvel was een plek waar je een uitstekend uitzicht had op het strand en
ze had een kleine groep plaatselijke viezeriken verzameld die bereid waren een flink bedrag te
betalen om te kijken hoe de mooie toeristen over de knie lagen.
Ze zou achteraf opdagen met het eten en de prosecco, die Vincenzo eigenlijk voor haar had
achtergelaten. De mensen voor wie hij werkte waren erg vrijgevig. Zij en Vincenzo deden alsof ze
ruzie hadden en dan gingen ze weg. Haar slachtoffers waren meestal erg beschaamd en wilden terug
naar het hotel.
Lijkt ingewikkeld? Dat was het ook.
Zou het uiteindelijk en fiasco worden waar ze zelf het slachtoffer van zou worden?
Laten we het erop houden dat het een geweldig plan was. Tot het niet meer zo was.
Ze had misschien een half dozijn vrouwen in verschillende talen horen schreeuwen. Vincenzo
beleefde zijn beste zomer ooit. Ze verdiende veel geld en vond het niet erg om die toeristen
billenkoek te zien krijgen.
Het was een geweldige zomer.
Tot Britta.
Ze vond Britta prachtig, Scandinavisch. Spreekt bijna voor zichzelf? Een beetje afstandelijk,
misschien zelfs een beetje koud. Maar Alba hield van een uitdaging. En het werkte.
Ze brachten de dag samen door met een rondrit over het eiland. Alba had misschien net iets te veel
foto’s gemaakt voor de vrouw haar Instagram. Maar wie kon haar dat kwalijk nemen, dacht ze.
Die ogen…
Die billen…
Alba was niet zo van de meisjes, maar ze begon visioenen te krijgen van hen samen met hun drie
geadopteerde katten.
Maar uiteindelijk kwam het moment van de waarheid. Britta stond op het punt een pak slaag te
krijgen. Niet de beste manier om een levenslange relatie te beginnen (alsof daar een kans op was),
maar eerlijk gezegd kon Alba niet wachten om het te zien. Ze had besloten het risico te nemen om
iets dichter bij de actie te komen. Er was een plek in de struiken waar ze zich kon verstoppen zonder
gezien te worden. Ze zou misschien zelfs een foto kunnen maken, gewoon voor zichzelf.
En zo begon het hele toneelstuk. Britta alleen op het strand. Zij ging de picknickmand halen en
verstopte zich in de struiken. Ze zou de rest van haar leven naar dit beeld kunnen blijven staren. Ze
hoorde Vincenzo voordat ze hem zag.
De personificatie van gespierd deed zijn hele act, bel de politie of krijg klappen. Natuurlijk koos ze
voor de pak slaag.
Alba’s hart maakte een sprongetje toen ze de statige schoonheid zich over de knie van het
menselijke vleespakket zag buigen. Ze pakte haar telefoon en maakte een paar foto’s van Britta’s
stuiterende billen.
Oké, misschien was het een video.
De liefde van haar leven schreeuwde haar longen uit in… Zwitserland?… (Alba had bij
aardrijkskunde helemaal niet opgelet). Haar billen waren al heel snel gloeiend rood en de vrouw
trapte machteloos om het paddle achtige hand te weren dat haar achterwerk sloeg. Alba voelde zich
bijna gehypnotiseerd.
En toen sloeg het noodlot toe.
Haar telefoon ging. Ze vergat het uit te zetten.
Ze zag Britta omkijken en door haar tranen heen maakten ze oogcontact.
Daar bestond geen twijfel over.
Ze was betrapt.
Fuck dit.
Alba stond op en rende weg, sprong in de auto en reed weg.

Het was drie dagen later. Ze was te verlegen geweest om Vincenzo te bellen. Ze hoopte dat hij geen
problemen zou krijgen op zijn werk. Hij was een goede kerel en tussen hem en Giulia werd het echt
serieus. Ze ging naar haar werk in het restaurant en hoopte dat ze Britta nooit meer onder ogen
hoefde te komen.
Maar zoals te verwachten viel, liep het niet zoals Alba wilde.
Na haar dienst in het restaurant liep ze naar huis toen ze plotseling een bekende stem hoorde.
‘Daar is ze!’
Ze begon instinctief te rennen, maar een grote hand greep haar schouder vast.
Vincenzo?
Maar toen ze zich omdraaide, keek ze in de helderblauwe ogen van een man die ze nog nooit eerder
had gezien. Ze opende haar mond om hem te bijten, toen ze hen zag. Die doordringende blauwe
ogen.
‘Dat is haar Daniel, dat is ze.’
En zonder pardon voelde ze hoe ze over de schouder van de man werd getild. Ze schreeuwde moord
en brand, sloeg hem op zijn rug, probeerde in zijn schouder te bijten. Hij reageerde helemaal niet.
Maar daar waren die ogen weer. Hoewel haar ogen helderblauw waren, vlamden ze van woede.
‘Houd je mond!’ Het was niet hard, ze schreeuwde niet. Het was kort en fel.
‘Je krijgt wat je verdient.’ Die ogen deden haar zwijgen. Ze bleven haar aanstaren tot ze in de
hotelkamer waren.
Het was niet ver en niemand lette echt op hen. Eenmaal binnen zette de man haar neer en Britta
deed de deur op slot.
‘Kleren uit.’
Alba keek hen onzeker aan. Haar gedachten schoten alle kanten op om een manier te bedenken om
zich uit deze situatie te praten.
‘Nu.’ Haar stem was zacht, maar hard in toon.
‘Wat doen we hier? Wie is hij?’
Britta wierp een blik op de man, die qua postuur kon wedijveren met Vincenzo.
‘Dat is Daniel, mijn man. En we gaan met jou doen wat jij met mij hebt gedaan. Nu uitkleden.’
Het werd steeds moeilijker om niet te gehoorzamen.
‘Jouw grote vriend en ik hebben even gepraat nadat je me daar achterliet. Hij was aardig, hij legde
je plan uit. Hij heeft me teruggebracht naar de stad nadat je me had achtergelaten. Nu uitkleden, of
moeten we dat voor je doen?’
Ze knikte lichtjes naar Daniel, die zich begon te bewegen. Alba deed een paar stappen achteruit.
‘Nee, nee, oké. Ik doe het zelf wel.’
Ze begon langzaam haar shirt uit te trekken.
‘Dus je bent getrouwd? Ik dacht dat je alleen reisde, je zat alleen in het restaurant…’
‘Ik was ziek.’ Het was het eerste wat hij zei.
Haar shirt lag op de grond, ze begon haar broek los te maken.
‘Gaat het nu weer goed met je?’
Hij knikte.
Haar broek viel op de grond.
‘Dat is jammer.’
Ze deed haar sokken uit. Ze stond midden in de kamer in haar ondergoed, met twee paar ijzige
blauwe ogen die in haar ziel brandden.
‘Ondergoed ook. Ik wil dat je je vernederd voelt, net zoals jij mij vernederde. Uit!’
Ze wist zeker dat er geen manier was om zich hieruit te praten. Ze zuchtte en maakte haar bh los. Ze
liet hem op de grond vallen en deed toen haar onderbroek uit.
‘Op je buik op het bed.’ Toen ze niet meteen bewoog, greep Britta haar bij haar oor, sleepte haar
naar het bed en gooide haar neer. Ze klom bij haar op bed en hield haar schouders stevig vast.
Alba’s hartslag versnelde, ze wist wat er ging gebeuren en ze vond het helemaal niks. Ze schopte en
schreeuwde, maar Britta hield haar stevig vast, haar nagels groeven zich in haar schouders en rug.

Ze hoorde de doffe voetstappen van de stille echtgenoot achter zich aankomen. Ze wilde die
kolenschoppenhanden nergens in de buurt van haar hebben. Ze begon te schoppen en te
schreeuwen, waardoor ze Britta bijna van zich afgooide. Maar Britta bewoog snel en wist bovenop
haar te komen. En nu zat ze echt vast. Sommigen zouden deze positie benijd hebben.
Een Scandinavische godin bovenop haar
Een Scandinavische god achter haar.
Ze stootte een laatste, nutteloze schreeuw van protest uit. Maar het was te laat.
Dit was geen mannenhand, het was alsof ze met massief eikenhout werd geslagen. Steeds weer
bedekte zijn hand haar hele achterwerk. Na drie klappen voelde ze de tranen achter haar ogen
prikken. Ze wilde ze niet de voldoening geven van huilen, ze probeerde de tranen terug te duwen.
Maar nu fluisterde Britta in haar oor terwijl het geluid van huid op huid de kamer vulde.
‘Dit is karma. Dit is voor alle toeristen die je vernederd hebt, die je pijn hebt gedaan. En je komt er
makkelijk vanaf. Als het aan mij lag, kreeg je dit elke avond de rest van je leven. Dit is karma.’
Haar achterwerk bonkte. Dit was totaal anders dan het pak slaag dat Vincenzo haar had gegeven.
Hoewel dat ongelooflijk veel pijn had gedaan, was het vies, leuk en opwindend geweest.
Dit was…karma.
Dat begreep ze.
Terwijl de Finse Frankenstein haar brandende achterwerk steeds weer sloeg. Ze besefte het.
Dit is karma.
En toen begon ze te huilen.
‘Dat is wat we willen zien. Tranen. Heb je spijt? Wat zeg je? Weet je hun namen nog?’
Hoe kon ze in zo’n moment aan de namen denken van de vrouwen die ze had opgelicht?
‘Ik denk dat je je bij iedereen moet verontschuldigen.’
En zelfs in dit moment van angst, van extreme pijn en vernedering, was Alba nog steeds Alba. Ze
stamelde gewoon wat namen op. Willekeurige namen.
‘Het spijt me, Eloise.’
‘Het spijt me, Katarzyna.’
Enzovoort.
Ze wist niet zeker wanneer ze gestopt waren. Ze lag nu gewoon op bed. Britta was van haar
afgestapt, Daniel had de kamer verlaten.
Britta keek haar met niets dan minachting aan. Misschien was dat wat het meest pijn deed.
‘Ga weg!’
Ze stond op en zocht haastig naar haar kleren, maar die waren nergens te vinden.
‘Je verdient geen kleren. Wegwezen.’
Britta hield de deur open en Alba rende weg zoals ze altijd altijd als ze in de problemen zat. Maar
stiekem was ze toch alweer bezig met haar volgende plannetje.