Posted on by admin

De roe

Het strafinstrument dat Roe genoemd wordt is een bos twijgen die van een boom gesneden zijn, normaal gesproken van een berk. Vers gesneden of gedroogd, met de bladeren verwijderd, is de Roe sinds mensenheugenis in gebruik als instrument om een tuchtiging uit te delen.

De geschiedenis

In het verenigd koninkrijk was het gebruik van de Roe legaal tot 1948 en werd tot 1975 nog steeds gebruikt als strafinstrument. In dat jaar verklaarde het Europese Hof van de Rechten van de Mens het gebruik van de Roe als wreed en niet van deze tijd.

The application of the birch to children in British schools has an equally long history. Our modern image of the birch is principally of the judicial birch. However, the birch rod used traditionally in many families was very different, and compares to the judicial birches as the heavy canes used for adult caning in Singapore compare to the canes used in primary school.

Een gewone Roe die voor de kinderen gebruikt werd, was klein, licht en bestond uit een paar korte twijgjes, hij deed flink pijn maar liet weinig beschadigingen achter. Het werd beschouwd als een veilig en mild instrument, die in het algemeen in de ‘over de knie’ positie gebruikt werd, alhoewel de meeste kinderen hem vreesden vanwege zijn pijnlijke eigenschappen. Toen de kids groter werden, werden de twijgen die uitgezocht werden langer en zwaarder.

De Roe was in veel gezinnen in Noord- en West Europa voor de tweede wereldoorlog te vinden, hoewel er al steeds minder gebruik van gemaakt werd. In de twintiger jaren van de vorige eeuw, was het een zeldzaam gebruikt instrument, die gereserveerd was voor zware misstappen.

De Roe werd in het Victoriaanse Engeland vervangen door het rietje, omdat de gestrafte met de billen bloot moest: de twijgen van de roe zijn alleen maar pijnlijk als ze op de blote huid gebruikt worden. In Engeland werd (en nog steeds) dit als onfatsoenlijk gezien.

True birch twigs are very flexible, knotty and gnarled. For judicial corporal punishment, the executioner would use the heavy birch like a whip, drawing the twigs over the skin. The knots and gnarls, whipped in the skin, will cut it and make the blood flow. It was considered a mild, but degrading judicial punishment often reserved for children and women, particularly “prostitutes” (being pregnant without a man claiming paternity was enough to qualify).

In de Lage Landen (Nederland, Belgie en Noord Duitsland) was een pak slaag met de Roe een typische straf voor ‘hoererij’ en bestond eruit dat het slachtoffer ontkleed werd en veertig klappen met de Roe kreg, totdat het bloed vloeide. De straf werd meestal in het openbaar uitgevoerd, op een verhoging op het marktplein, die in sommige plaatsen nog steeds te vinden is.

De pijn die door de Roe veroorzaakt is aanvankelijk verrassend mild, maar bouwt snel op bij iedere klap. Een pak slaag met de Roe laat aanvankelijk kris kras lopende rode strepen en vlekken op de huid na, evenals kleine schaafwondjes. Als er op deze plaats nogmaals geslagen wordt, zal de pijn flink geïntensiveerd worden over een groot oppervlak.

Een deel van de populariteit van de Roe was ongetwijfeld te denken aan het brede spectrum van toepassingen die hij kende: van een betrekkelijk milde afstraffing tot een flink pak slaag voor een rebellerende vrouw.

Posted on by admin

De twijg

Ik ben er van ten diepste van overtuigd dat het meest effectieve instrument om een effectief pak slaag mee uit te delen, de onvolprezen twijg is.

Het uitzoeken van de juiste twijg kent meerdere kanten. En goede twijg is en ongeveer een centimeter dik aan de handvat kant en een halve centimeter dik aan het uiteinde. Om te zorgen dat hij zo soepel mogelijk is, dient hij groen van kleur te zijn. Hij moet zo recht mogelijk zijn en ongeveer 50 tot 75 centimeter lang en er moeten zo weinig mogelijk oneffenheden aan zitten. Ik houd ervan om de sub zelf haar twijg te laten uitzoeken. Ik stuur ze erop uit met de opdracht om een paar geschikte twijgen te gaan zoeken die op haar blote billen gebruikt zullen worden. We hebben zelfs een speciale snoeischaar die alleen maar gebruikt wordt om twijgen voor dit speciale doel af te knippen. Wanneer ik deze aan mijn vrouw geef, dan is ze zich er pijnlijk van bewust dat ze een groot probleem heeft. Ik laat haar weten dat wanneer ze terugkomt met twijgen die ongeschikt zijn, dat ze er ter plekke mee op haar blote billen krijgt tot ze gebroken zijn, om vervolgens er weer op uit gestuurd te worden om nieuwe te zoeken.

Twijgen worden geprepareerd door alle zijtakjes, bladeren en oneffenheden te verwijderen. Twijgen worden door de natuur gevormd en niet in een fabriek, ze zullen nooit allemaal even groot en recht zijn. Uitstulpingen op twijgen kunnen ervoor zorgen dat het effect dat ze veroorzaken flink toeneemt. Maar ook zonder deze uitstulpingen is een twijg een niet te onderschatten instrument. Over het algemeen snijd ik wat grotere oneffenheden weg, omdat een twijg ook zonder, afdoende pijn kan veroorzaken.

Als ik er een paar uitgezocht heb, laat ik mijn vrouw de geselecteerde twijgen schoonmaken door ze te boenen met een antibacteriële zeep (ik heb maar zelden de huid kapot geslagen met een twijg – maar het kan altijd gebeuren als een van de slagen verkeerd uitpakt – dus ik wil voor de zekerheid dat de twijg goed schoon en ontsmet is). Vervolgens worden ze in een warm bad gelegd om te weken. Dit zorgt niet alleen dat ze schoon worden, maar vergroot ook de soepelheid, waardoor de effectiviteit ‘pijnlijk’ toeneemt. Ik ben van mening dat de betrokkenheid van mijn vrouw ten opzichte van het pak slaag dat haar te wachten staat, vergroot wordt wanneer ze de twijg die gebruikt zal worden, moet prepareren. Ik vraag haar over het algemeen de twijg een paar keer door de lucht te laten zoeven zodat ze het zwiepende geluid kan horen en zich een voorstelling kan maken hoe hij over haar billen zal zwiepen.

Over het algemeen kondig ik het tijdstip aan waarop het pak slaag zal plaatsvinden. Zo kunnen we bijvoorbeeld ‘s morgens in alle vroegte al op zoek gaan naar een paar geschikte twijgen voor een pak slaag wat in de loop van de middag gegeven zal worden. De vrouw kan dan gevraagd worden de twijgen in het bad goed in de gaten te houden en te zorgen dat het water goed op temperatuur blijft, zodat de ze goed soepel (en daardoor pijnlijk) blijven.

Als je het op die manier aanpakt is het heel goed mogelijk dat een vrouw al moet huilen voor het pak slaag goed en wel begonnen is. Een pak slaag met een twijg laat ik altijd vooraf gaan door een pak billenkoek met de hand. Deze billenkoek begint met niet al te harde, liefdevolle klapjes, die na verloop van tijd steeds harder worden totdat de bips van de vrouw behoorlijk rood is. Dit maakt haar billen niet alleen erg gevoelig voor de twijg, maar het stimuleert tegelijkertijd de doorbloeding in de bips waardoor de kans op blauwe plekken afneemt.

Het is wel voorgekomen dat ik op dat punt het pak slaag afgeblazen heb, omdat ik vond dat de vrouw door de spanning van de straf die haar te wachten stond, al genoeg gestraft was. Nadat ik haar de goede houding had laten aannemen en de twijg een paar keer dreigend door de lucht had laten zoeven, heb ik haar laten weten dat de volgende keer dat ze dezelfde fout zou begaan, ik de twijg daadwerkelijk zal gebruiken maar het voor deze keer zou laten bij een pak slaag met de hand. Maar het is ook voorgekomen dat ik mijn poot stijf gehouden heb en toch de twijg heb laten spreken.


Een stevig, veilig pak slaag uitdelen met een twijg vraagt een bepaalde vaardigheid. Zoals ook bij het gebruik van andere instrumenten is waar je slaat, hoe je slaat en hoe vaak je slaat van het grootste belang. Persoonlijk heb ik een Dominanten training gevolgd. Tijdens deze training droeg mijn vrouw een string. De gebieden waar geslagen mocht worden, bleven op deze manier bloot. Gebieden die door de string bedekt waren, waren verboden gebied en kunnen tot schade leiden als ze geraakt worden. Twijgen hebben niet allemaal dezelfde lengte, dikte en vorm. Extra attentie is dus geboden als de slag in voorbereiding is, het bepalen van de ideale afstand en de positie van de dominante partner zijn hierbij van belang. Voordat ik een twijg hanteer probeer ik em altijd even op een kussen, zodat ik er wat gevoel bij krijg voor ik em op een paar billen gebruik. Ik merk dat vrouwen het doorgaans ook erg op prijs stellen wanneer ze ervaren dat ik zeer voorzichtig en nauwgezet te werk ga. Het grootste gevaar van het gebruik van een twijg zit hem, naast het ‘misslaan’ waardoor  bijvoorbeeld de onderrug geraakt wordt, in het ‘ombuigen’. Tijdens het gebruik van een twijg moet je ervoor zorgen dat het midden van de twijg niet op het centrum van de bips terecht komt waardoor het uiteinde om de heup of het bovenbeen kan krullen. Hierdoor kan de snelheid van het uiteinde van de twijg flink toenemen waardoor lelijke blauwe plekken kunnen ontstaan of de huid zelfs kapot kan gaan – om maar te zwijgen van de ondraaglijke pijn die dit kan veroorzaken.


Slagen met de twijg worden niet uit alle macht toegediend, maar met een soepele polsbeweging en niet zoveel kracht. Over het algemeen houd ik de twijg op ongeveer een meter van de billen en dien de slagen met korte polsbewegingen toe.

De frequentie is belangrijk. Wanneer klappen elkaar heel snel opvolgen, is er een grotere kans op blauwe plekken, ongeacht het instrument dat gebruikt wordt. Ik geloof zelf in de ‘vier seconde regel’. Deze regel zegt dat er bij een pak slaag tenminste vier seconde tijd moet zitten tussen de neerdalende klappen, tenzij men beoogt blauwe plekken te veroorzaken. In het geval van een pak slaag met een twijg pleit ik er zelfs voor de tussenpauzes tenminste 6 seconde, en af en toe zelfs nog langer, te laten zijn. Het effect van een klap met een twijg laat zich pas na een poosje gelden. Het daadwerkelijke moment van contact met de bips doet behoorlijk zeer (over het algemeen wordt hierover gezegd: ‘hij deed mijn adem afsnijden’). In de seconden na de daadwerkelijke klap wordt deze pijn alleen maar intenser. Door tussen de klappen even te pauzeren geven we de billen de gelegenheid om het volledige effect van de klap goed te absorberen en de fysieke schade te minimaliseren.

Wanneer ik een twijg hanteer, dan zet ik het slachtoffer altijd op de één of andere manier vast. Het is voor een vrouw, hoe ervaren ze ook is,  zo goed als onmogelijk om stil te blijven liggen wanneer ze met een twijg een pak op haar bips krijgt. De veiligheid van de vrouw is van het allergrootste belang en onverwachte bewegingen of wegdraaiende billen kunnen voor onbedoelde schade leiden. Ik gebruik hier een zelfgemaakt bankje voor waar zij op kan knielen en gefixeerd kan worden. Ook een poef of een voetenbankje en een paar zachte canvasbanden kunnen goed dienst doen om iemand stil te laten liggen als ze een pak slaag met een twijg krijgen. Een twijg is naar mijn mening niet geschikt om in de ‘over de knie’ houding mee te straffen.

Ik laat een pak slaag met de twijg over het algemeen volgen door met een cooling-down pak billenkoek, vergelijkbaar met het pak slaag om op te warmen voorafgaand aan de twijg. Over het algemeen zeg ik tegen mijn partner dat ze alle tijd van de wereld mag nemen om te bekomen van het pak slaag met de twijg en dat ik haar over de knie zal leggen voor de cooling-down billenkoek op het moment dat zij aangeeft hier klaar voor te zijn. Ze kan dan even haar rust nemen tot ze er aan toe is om me beleefd te laten weten dat ze klaar is om over de knie te gaan om haar straf af te ronden. Over het algemeen is cooling-down billenkoek niet zo heftig, maar na een pak slaag met de twijg wordt het door de meeste vrouwen als behoorlijk heftig ervaren.


Nadat het pak slaag erop zit, is er tijd voor nazorg. Ik doe dit door ijs op de billen te leggen. Een eenvoudige methode is door zakjes met erwten in de vriezer te leggen. Ik leg op iedere bil zo’n zakje. Ik wacht tot het ijs helemaal ontdooit is en smeer de bips vervolgens in met Aloë zalf. Uiteraard is de mentale nazorg even belangrijk als de zorg voor haar billen. Dit doe ik door haar stevig beet te houden, te kalmeren, gerust te stellen, te vergeven, enzovoort. Je kunt hier na de intense ervaring van een dergelijk pak slaag beiden erg aan toe zijn. Omdat zo’n pak slaag over het algemeen gegeven wordt om een gedragsverandering tot stand te brengen, zal het tegelijkertijd resulteren in een sterk emotionele binding tussen beide partners.


Veel vrouwen vragen zich af of ze de pijn van de twijg wel kunnen verdragen. Zoals je hier boven kunt lezen, is een pak slaag met een twijg een heftige ervaring.  Ik vraag me daarbij af: als we het over ‘echt straf’ hebben, is het dan een issue, of de pijn te verdagen is? Ik heb vrouwen meegemaakt die door middel van een pak slaag doelen wilden behalen (bijvoorbeeld: stoppen met roken, afvallen, minder drinken, enzovoort). Na één keer, en in sommige gevallen na twee keer een pak op de billen met een soepele twijg te hebben gehad, en de wetenschap dat de twijg iedere keer als zij zich niet aan de afspraken houdt in actie komt, zal zorgen dat gedragspatronen doorbroken worden die tot dan toe heel hardnekkig gebleken zijn.

Posted on by admin

Het rietje / de cane

Het rietje (een cane) een is uitstekend instrument om een pak slaag toe te dienen. Een rietje is gemaakt van rotan, is ongeveer 75 tot 120 centimeter lang en kent een dikte variërend van 0,6 tot 1,2 centimeter. Sommige rietjes hebben een gebogen uiteinde zodat ze opgehangen kunnen worden. Anderen zijn recht en hebben een handvat van kurk of leer en hebben soms een lusje om aan te hangen.

Een rietje is erg buigzaam en kan in een koffer of een grote tas vervoerd worden of in een la bewaard worden. Zodra het rietje tevoorschijn gehaald wordt zal deze langzaam zijn oorspronkelijke vorm aannemen. Een rietje van goede kwaliteit zal vele jaren meegaan en niet uitdrogen zoals een tak van een wilg of een berk. Een rietje is een instrument wat niet veel lawaai maakt (voor de ontvangster geldt waarschijnlijk een ander verhaal) in vergelijking tot een paddle of een leren riem, zodat het een ideaal instrument is voor situaties waar de geluiden van een toegediende straf niet gehoord mogen worden.

Ik zal de discussie over de rituelen die gevolgd kunnen worden uit de weg gaan, omdat die voor iedereen verschillend zijn. Je moet er voor zorgen dat je voldoende ruimte hebt zodat het rietje geen obstakels kan raken wanneer deze gebruikt wordt. Een soepele pols is nodig om het rietje met optimale snelheid neer te laten komen. Door de buigzaamheid van het instrument kan het slachtoffer gemakkelijk op haar heupen geraakt worden. Het is daarom van belang het topje van het rietje op de billen neer te laten komen.

Normaal gesproken wordt het rietje gebruikt op de billen en de bovenkant van de bovenbenen. Het rietje is bijzonder effectief wanneer het neerkomt op de overgang tussen billen en bovenbenen. Wanneer voldoende kracht gebruikt wordt zal een witte, op de huid liggende striem op de bips van het slachtoffer ontstaan, die na ongeveer een halve minuut rood zal kleuren.

In tegenstelling tot andere instrumenten, zal de pijn na het neerkomen van het rietje in de volgende halve minuut steeds verder intensiveren. Hierdoor is het goed een pauze in te lasten tussen de slagen, om er zorg voor te dragen dat de ontvangster de voorgaande klap goed voelt.

Na verloop van tijd en afhankelijk van de kracht die gebruikt wordt, zullen de striemen een donkere kleur aannemen en zullen blauwe plekken ontstaan. Deze blauwe plekken zullen gewoonlijk na ongeveer een week verdwenen zijn. Als de striemen een probleem vormen, zal het gebruik van minder kracht nog steeds pijnlijk zijn zonder dat er blauwe plekken ontstaan. Billen die een flink pak slaag met het rietje hebben gekregen zullen een aantal parallel lopende striemen te zien geven van het midden van de bips tot de bovenkant van de bovenbenen. Als je een eerder toegebrachte striem raakt, zal een diamantvorige blauwe plek ontstaan op de plaats waar de striemen elkaar kruisen. Voorzichtigheid is geboden omdat het raken van een vorige striem bloedblaren kan geven of de huid kan breken.

De vrouw die een pak slaag met het rietje krijgt kan gevraagd worden om zich voorover te buigen met haar handen aan haar enkels, maar normaal gesproken zal ze zich over een meubelstuk zoals een bed, keukenstoel, bank, tafel of bureau moeten buigen. In enkele gevallen zullen de handen en/of de benen van de ontvangster vastgezet worden.

In Engeland is het traditie dat het aantal klappen een 6 of een meervoud hiervan bedragen, met een maximum van 24 (dit veronderstelt een krachtig pak slaag, meer slagen kunnen worden toegediend als minder hard geslagen wordt). In geval van ernstige ongehoorzaamheid kan soms het maximum van 24 worden overschreden.

Waarom het rietje?

Het rietje verving in de Victoriaanse tijd de roe. Er waren hiervoor een aantal redenen:

1. De beschikbaarheid. Engelse en Nederlandse handelaren dreven handel met het Verre Oosten en begonnen rotan, dat gebruikt werd voor het vervaardigen van meubels te importeren.

2. Zedigheid. Een pak slaag met de roe moet op de blote bips toegediend worden en de Victorianen voelden zich ongemakkelijk bij deze ontbloting. Een rietje is ook heel effectief als het op de onderbroek of zelfs op een spijkerbroek gebruikt wordt.

3. Duurzaamheid. Een bos berkentwijgen, ook als ze geweekt worden in zout water, vallen uiteen na een paar keer gebruikt te zijn. Eén enkel rietje kan letterlijk honderden billen bezoeken. Wanneer het uiteinde begint te splijten wordt het simpel een eindje ingekort en kan het rietje weer tijdenlang mee.

4. Effectiviteit. Een pak slaag met de roe dat flink indruk moet maken, duurt vele tientallen slagen. Het dankt zijn effectiviteit aan de opbouwende sensatie van honderden kleine krasjes en schrammetjes. Zes harde striemen met het rietje zijn echter voldoende voor een onvergetelijke ervaring. Ieder klap telt. De buigzaamheid van een rietje zorgt ervoor dat het topje wel 300 kilometer per uur kan halen.

5. Er is een redelijke verhouding tussen pijn en schade. Het gladde uiterlijk van het rietje, zijn ronde oppervlak, het lichte gewicht en de snelheid zorgen dat hij een ongekende indruk kan maken zonder noemenswaardige schade aan te richten. Een intense pijn en een paar dagen ongemakkelijk zitten –een prima herinnering voor de deugniet- kunnen worden toegediend en veroorzaken slechts een paar striemen die al snel zullen verdwijnen.

Een goed rietje uitzoeken

Een in de praktijk goed bruikbaar rietje is ongeveer 0,6 tot 1,2 centimeter dik. (Hoe dunner, hoe pijnlijker) en is tussen de 75 en 120 centimeter lang. Nadeel van een langer rietje is dat het veel oefening kost om hem goed te kunnen controleren. Een groot voordeel van het rietje is dat deze weinig kabaal maakt, een belangrijk aspect als je slaapkamer dunne wanden heeft en er zich nieuwsgierige buren aan de andere kant ervan bevinden (Het kabaal van het slachtoffer is overigens een heel ander verhaal).

Een goed rietje hoeft niet pijlrecht te zijn. Als je er eentje uitzoekt, laat je hand er dan overheen glijden en let op de oneffenheden. Een paar uithalen geeft je een indruk van zijn buigzaamheid. Probeer het rietje niet in een volledige cirkel te buigen, hier beschadig je hem mee.

Sommigen hechten aan een gebogen handvat zodat het rietje als een permanente waarschuwing aan de muur gehangen kan worden. Een lusje aan het handvat van een recht rietje kan het zelfde doel dienen.

Het onderhoud van het rietje

Rietjes worden gewoonlijk geschuurd om alle oneffenheden en knobbels bij de aanhechtingen weg te nemen. Een ‘geschild’ rietje, die ontdaan is van de harde buitenkant, is minder zwaar en dus minder pijnlijk en kan een goed instrument voor beginners zijn. Hij is ook fragieler en zal daarom vaker op het voorkomen van splinters onderzocht moeten worden. Omdat hij onbeschermd is, zal hij als een spons lichaamsvocht opnemen en moet daarom voorbehouden blijven voor lichte toepassingen of het gebruik moet beperkt blijven tot één bips. Het rietje behandelen met een dun laagje vernis of lak zal voorkomen dat hij lichaamsvocht opneemt. Als oneffenheden en knobbels niet worden weggenomen zal het rietje waarschijnlijk meer schade toebrengen dan bedoeld.

Rietjes moeten iedere paar maanden een etmaal met het uiteinde in een laagje water staan. De vezels zullen het water opnemen en zo zal voorkomen worden dat het rietje uitdroogt en het uiteinde gaat splijten. Het uiteinde kan afgerond worden, maar zorg ervoor dat het glad geschuurd is voor gebruik. Het tapen van het uiteinde voorkomt splijten.

Technieken in gebruik

Er is verbluffend weinig kracht nodig om te zorgen dat zij zich het rietje nog een poos zal herinneren. Neem hierbij meer een zweep dan een stok in gedachten, denk meer aan badminton dan aan tennis. Een beweging alleen afkomstig vanuit de pols (als je een soepele polsbeweging hebt) is voor de meeste billen al genoeg. Een combinatiebeweging uit pols en onderarm kan een flinke striem opleveren. Een korte polsbeweging vlak voor het moment van contact is een echte tranentrekker. Als mensen vroeger een pak slaag uitdeelden hielden ze soms een boek onder hun arm geklemd om de kracht van de slagen wat in de hand te houden.

Oefen eens op een kussen zodat je kunt zien waar de slagen neerkomen. Richt een paar centimeter van het uiteinde van het kussen omdat een flinke tik ertoe leidt dat het uiteinde omkrult. Leg het rietje op de plaats die je wilt raken, tik deze aan, haal terug en laat hem vervolgens op bijna natuurlijke terugsuizen naar de oorspronkelijke plaats zonder veel extra kracht te gebruiken. Laat op het laatste moment de snelheid toenemen door een subtiele polsbeweging. Begin iedere tik door het rietje terug te halen van het doel. Laat het laatste derde deel van het rietje op het kussen neerkomen, maar voorkom dat het uiteinde het kussen raakt. Wanneer je merkt dat je controle over het rietje begint te krijgen, is het tijd om zelf te gaan experimenteren.

Als je een goede controle over het rietje hebt, is het tijd om te gaan oefenen op de door kleren bedekte billen van je partner. Laat haar een brede leren riem dragen om haar nieren te beschermen. Sta erop dat ze je feedback geeft. Je gaat in eerste instantie voor “Mmmmmmm!” Je kunt het uiteinde van het rietje bewerken met een krijtje. Zo kun je precies zien waar de striemen terecht komen. Op Engelse scholen werd dit gehanteerd om er voor te kunnen zorgen dat er steeds op dezelfde plaats geslagen kon worden, een zeer sadistische werkwijze die extreem pijnlijk was en leidde tot diepe en langdurig zichtbare striemen. Het is beter om de klappen te spreiden.

Ga aan de zijkant en een beetje voor het doel staan, zodat de verste bil niet alle kracht te verwerken krijgt. Het ideale resultaat is een striem die mooi over beide billen verdeeld is. Omdat dit moeilijk realiseerbaar is, zou je afwisselend de forehand en backhand techniek kunnen gebruiken, om beide billen evenredig te bedelen. De plooi tussen de billen en dijen, is uiterst gevoelig, net als de achterkant van de dijen, omdat zij niet over eenzelfde natuurlijke vetlaagje beschikt als de bips. Als je van plan bent om die plekken te bewerken, is het aan te bevelen minder kracht te gebruiken.

Variatie in slagen

Er zijn hoofdtechnieken in het gebruik van het rietje. De traditionele Engelse stijl, die uitgaan van het gebruik van veel kracht, zonder opwarming, terwijl de West Coast school de gebruikte kracht voortdurend afwisselt. Velen beweren dat in het gebruik van het rietje geen tussenweg bestaat – dat er hard of zacht geslagen wordt. In mijn streven mijn partner met de juiste maat te straffen (ze is een liefhebster van het rietje maar heeft een lage pijngrens) ben ik er met enige oefening in geslaagd de gulden middenweg te bewandelen.

Een rietje heeft een natuurlijk ritme, hetgeen van pas komt voor het geven van een soort massage van hele snelle tikjes. Met een geoefende pols kun je eindeloos variëren in kracht en onverwacht hardere tikken uitdelen om haar alert te houden. Deze “massagetechniek” is een uitstekende manier om te leren de kracht te beheersen. Deze techniek is ook een goede opwarming voor de hardere klappen.

Harde klappen vragen om een bepaald ritueel, zowel in het geven als in het ontvangen. Voor sommigen, is een formeel ritueel van essentieel belang bij een pak slaag met het rietje. Het ritueel begint met de opdracht, “Doe je broek naar beneden, ga gebukt staan” Een laaghangend shirt wordt omhoog geschoven.  Het onderbroekje wordt langzaam door de partner omlaag geschoven. Of deze blijft op zijn plaats met de belofte dat hij alsnog naar beneden gaat als zij zich niet aan de regels houdt. De spanning wordt verder verhoogt als een angstaanjagend fluiten klinkt als hij het rietje door de lucht laat zoeven.

De positie is meestal voorover gebogen, zodat verdwaalde klappen niet op de rug terecht zullen komen. (Richt vooral laag om niet het risico te lopen het stuitje te raken.) Bukken spant het vlees van de billen aan, zodat de tik een scherpe pijn veroorzaakt. Op de buik liggen is een goede positie voor beginnende caners omdat neerwaartse gerichte klappen gemakkelijker te sturen zijn, en de huid van de billen niet aangespannen wordt, waardoor het natuurlijke vetlaagje meer bescherming biedt. Een kussen kan tegen de verste heup aangelegd worden om te voorkomen dat het rietje zich om de heup krult.

Harde klappen dienen langzaam toegediend te worden. De pijn is tweeledig: de pijn wordt gevoeld wanneer het rietje op de bips neerkomt en na enige tijd de brand als de samengeperste zenuwen terugveren. Voor masochisten, staat de sensatie van een perfecte tik gelijk aan een orgasme. Wacht tot de pijn tot volledige wasdom is gekomen voor je de volgende uitdeelt.

Klappen worden over het algemeen uitgedeeld in groepen van zes. Soms moet de vrouw ze hardop meetellen. “Eén. Dankjewel. Mag ik de volgende?” Extra klappen worden toegediend in het geval van verkeerd tellen, niet in positie blijven of een hand voor de bips houden. De vrouw wordt maar zelden vastgezet omdat het in positie blijven onderdeel is van het strafritueel.

Decoratieve resultaten

Het is gebruikelijk om een patroon te laten ontstaan van dicht naast elkaar liggende evenwijdige striemen. Iedere striem in het bezit van dubbele dubbele rode randen,  als bewijs van je vakmanschap. Een ervaren caner kan strepen produceren die de ontvangster uren, dagen, of weken plezier geeft. “Overlappen” is een duivelse techniek waarbij diagonaal toegebrachte striemen elkaar kruisen waarbij diepblauwe plekken ontstaan waar de lijnen elkaar snijden. (Nb, mocht er bloed ontstaan, dan moet het rietje zorgvuldig worden ontsmet, maar het uitgangspunt is dat dit vermeden dient te worden.) Na de laatste klap kan de vrouw worden verplicht in positie te blijven en is het streng verboden de bips te wrijven. In sommige gevallen is het  gebruikelijk dat zij het rietje moet kussen om haar uitdrukkelijke dank uit te spreken voor de inspanningen van haar bestraffer.

Posted on by admin

De tawse

De tawse (ook wel bekend als taws) was een traditioneel strafinstrument in de Schotse scholen van het eind van de 19e eeuw totdat het pak op de billen op school verboden werd in de periode tussen 1994 en 1998. Verder werd het instrument in de Schotse gezinnen gebruikt.

De tawse is in feite een strook leer (en in Schotland werd het woord “tawse” alleen in juridische situaties gebruikt, in het alledaagse spraakgebruik werd gerept van “de riem” of “de strap”), waarvan de laatste 25 centimeter ingesneden werd, waardoor twee tot vier smalle stroken ontstonden.

Oorspronkelijk werd de tawse gemaakt door iedere willekeurige zadelmaker, maar degene die door ene Philps in het Schotse plaatsje Lochgelly, dat ten noorden van Edinburgh ligt, werden gemaakt, werden beroemd. De naam Lochgelly werd onlosmakelijk verbonden met de tawse. Later werd het bedrijf overgenomen door de familie Dick en bleef in bedrijf tot het in 1994 gesloten werd. Zij waren natuurlijk niet de enige producenten, maar wel de meest beroemde.

Hoe de Lochgelly tawse eruit zag? Het was een strook leer, tussen de 3 en de 5 centimeter breed, 7 millimeter tot 12 millimeter dik en 50 tot 65 centimeter lang. Ze waren van de allerbeste kwaliteit en gemaakt van de beste leersoorten. Ze konden twee tot vier tongen hebben die ongeveer 25 centimeter lang waren. Aan de andere kant was een soort vernauwing waardoor een handvat ontstond en er zat een gaatje in waarmee ze aan een spijker aan de wand gehangen konden worden.

Ze werden gemerkt, afhankelijk van hun dikte met een “L” (light) “M” (“medium”), “H” (“heavy”) “X” (“ extra heavy”). Door de verschillende dikte, lengte en het aantal tongen had de firma Dick 12 verschillende modellen, waarmee de leraren in de verschillende behoeften konden voorzien qua leeftijd en aard van het gedrag van de leerlingen.

Omdat het vee steeds jonger geslacht werd en de huiden steeds dunner werden, was Dick in de laatste jaren gedwongen twee leren stroken op elkaar te stikken. Ook importeerde hij buffelhuiden uit Amerika.

Op de scholen werd de tawse over het algemeen op de handen gebruikt. De leerling moest zijn armen uitstrekken met de handpalmen naar boven, de ene hand onder de andere. De leraar legde de tawse over zijn schouder en bewoog deze vervolgens krachtig naar voren en omlaag en sloeg de leerling op zijn hand en vingers. De pijn was scherp maar trok snel weg en bleef maar een uurtje zachtjes nagloeien. Als de leraar een langer durend effect wenste, dan sloeg hij een stukje verder waardoor het uiteinde van de tawse op de pols neerkwam, waardoor blauwe plekken ontstonden. Gewoonlijk kon het kind op een extra portie rekenen als deze blauwe plekken door zijn ouders gezien werden.

Anders dan bij het rietje in Engeland dat over het algemeen alleen door de hoofdmeester gebruikt werd, hadden de Schotse leraren over het algemeen de vrijheid de tawse te gebruiken wanneer het hen goeddunkte. De leerling werd voor de klas geroepen, moest zijn straf in ontvangst nemen en kon daarna terugkeren naar zijn plaats. Soms moest een kind mee naar de gang en kreeg daar een pak slaag. Het instrument werd bij meisjes net zoveel gebruikt als bij jongens. De straf werd een “belting” genoemd.

Thuis werd de tawse over het algemeen op de billen gebruikt, in de gebruikelijke posities en meestal op de blote bips. Als het instrument op die manier gebruikt werd, had deze een behoorlijke impact, maar bracht minder schade toe als het rietje. Er waren nog een poosje blauwe plekken te zien waar de uiteinden van de tongen geland waren.

Posted on by admin

De martinet

De martinet die we hier beschrijven is een traditioneel instrument voor huiselijke discipline in Frankrijk. Hij wordt ook wel de “kinderzweep” genoemd. 

Het is een strokenzweep met een handvat van ongeveer 25 centimeter lang, met 6 tot 12 iets langere leren veters. De stroken waren soms ook van touw dat met behulp van zeep stug gemaakt was.


Tot voor kort werden ze verkocht in dierenspeciaalzaken of in de dierenafdeling van warenhuizen en supermarkten, ook al is het helemaal niet bekend dat ze ooit gebruikt zijn om huisdieren te bestraffen. Wanneer je er eentje kocht, wist iedereen waar hij voor bedoeld was.

Zijn naam zou afkomstig kunnen zijn van “marteau” hamer, waarbij martinet dus een kleine hamer was. Sommigen denken dat de naam te danken is aan Jean Martinet, Inspecteur Generaal in het leger van Lodewijk de veertiende in de 17de eeuw, een legerofficier die bekend stond om zijn strenge discipline waaraan hij zijn troepen onderwierp (en die, waarschijnlijk niet toevallig, gestorven is door vriendschappelijk vuur). Maar de martinet is te licht om als strafinstrument in het leger gediend te hebben, ook al werd zijn naam soms ook gebruikt voor “de kat met de negen staarten” die wel bekend was in het Franse leger, net zoals in de legers van de meeste Europese landen.

De martinet werd in het Franse leger wel gebruikt, maar niet voor straf. Het behoorde in het leger tot de standaarduitrusting als hulpmiddel om vuil van het uniform te kloppen. Voor thuisgebruik wordt vermeld dat de martinet gebruikt werd om kleden uit te kloppen. Net als de mattenklopper in ons land werd hij vervolgens getransformeerd tot strafinstrument omdat hij handzaam en effectief was.

Volgens schriftelijke overleveringen werd hij op scholen gebruikt om te straffen, zoals de roe en het rietje in andere landen gebruikt werd. In de Jezuïeten scholen in de zestiende eeuw moest de leerling met zijn broek en onderbroek naar beneden over een stoel buigen, waar hij door iemand in positie gehouden werd (“le teneur”) terwijl een ander (“le fouetteur”) hem een pak slaag met de martinet gaf. Het aantal slagen dat gegeven werd varieerde van 40 tot 200 en soms wel 300, terwijl een gemiddeld pak slaag bestond uit 70 tot 80 slagen, die hard en langzaam werden toegediend.

In de huiselijke omgeving werd hij vooral gebruikt om  een snelle correctie toe te dienen op de benen of de kuiten. Maar het werd ook op de bips gebruikt, bloot om schaamte aan de pijn toe te voegen en omdat hij te licht was om over de kleding toe te passen. Het schijnt dat de martinet ook gebruikt werd om de fouten van de dienstmeiden te corrigeren.


De meeste Franse volwassenen herinneren zich de martinet omdat deze in de meeste Franse huishoudens aanwezig was. Om mee te straffen of in ieder geval om af te schrikken. De meeste kinderen die er al eens kennis mee gemaakt hadden, hem aan de muur hadden zien hangen of alleen maar het dreigen ermee door een boze ouder en de spanning hoe hij aan zou voelen, zorgde ervoor dat de meeste kinderen zich keurig gedroegen.

Hetzelfde instrument heette in Duistland Klopfpeitsche en in Westfalia Siebenstriemer. Ook daar werd hij door soldaten gebruikt om het uniform uit te kloppen. Ook wordt genoemd dat hij werd gebruikt om kinderen te bestraffen.

In Nederland werd hij een kledingklopper genoemd. Hij werd over het algemeen gebruikt om stof uit te kloppen, bijvoorbeeld uit kussens. Er wordt beweerd dat deze ook gebruikt werd om kinderen mee te dreigen. Wij denken dat hij voor meer doeleinden gebruikt werd dan dreigen alleen, omdat we denken dat hij weinig indruk zou maken als het bij dreigen alleen zou blijven.

Het is goed mogelijk dat de martinet in meer landen bestond.

De naam martinet wordt in de Franse BDSM scene tegenwoordig gebruikt voor een zweep met meerdere stroken die bedoeld is voor erotische zweepsessies, zoals de flogger in Engelstalige landen, ook al hebben deze modellen veel meer stroken dan de ouderwetse martinet. Hetzelfde geldt in Duitsland voor de Klopfpeitsche.

Posted on by admin

De mattenklopper

Een mattenklopper is een gebruiksvoorwerp voor het reinigen van kleden dat uit rotan strengen opgebouwd is en qua vorm aan een tennisracket of een klaverblad doet denken. Het aantal strengen wilgentenen bepaalt hoe stug of hoe slap de mattenklopper is. Als het gevlochten deel (niet de steel) met twee wilgentenen is gemaakt, spreekt men van een 2-slag mattenklopper.

Een 2-slag mattenklopper is erg slap, een 3-slag mattenklopper met 3 strengen wilgentenen is het meest gebruikt, een 4-slag mattenklopper is stevig.

Vroeger werd de mattenklopper vaak hangend tegen de gevel van de woning of schuur bewaard. Zo kreeg deze regelmatig een fris regenbuitje te verwerken, hetgeen voorkwam dat hij uitdroogde en daardoor snel stuk ging.

Moderne mattenkloppers zijn vaak van plastic gemaakt.

Om de mattenklopper te gebruiken moet het kleed naar buiten gebracht worden, over een waslijn of droogrek gehangen worden en vervolgens krachtig uitgeklopt. Hierdoor wordt stof en ander vuil uit het kleed verwijderd.

In de tweede helft van de twintigste eeuw raakte de mattenklopper langzaam in onbruik door de opkomst van de stofzuiger. Een mattenklopper wordt niet veel meer verkocht, droogrekken zijn helemaal niet meer te vinden.

Tot de late jaren 70 werd de mattenklopper in veel gezinnen veel gebruikt om kinderen en jongeren een flink pak slaag mee te geven. Hoewel hij minder pijnlijk was als het rietje, stond hij toch als heel effectief te boek, vooral als hij op de blote billen gebruikt werd.

De mattenklopper als hulp bij de opvoeding werd vooral gehanteerd in Nederland, België, Duitsland, Oostenrijk, Italië en de Scandinavische landen.

Getuigenis:

Zo nu en dan sloeg mijn moeder mij met haar harde handen een paar hele rode billen. Dit deed heel erg zeer maar dan kwam ik er eigenlijk nog genadig van af.

Want als ze mij streng naar boven stuurde om mijn pyjama aan te trekken dan wist ik al dat ik een ontstellend pak slaag met de mattenklopper ging krijgen. Naar boven, pyjama aan en weer snel naar beneden anders kreeg je extra. Beneden zwaaide ze dan de keukendeur open en riep dan altijd luid dat ik wel wist wat ik moest gaan halen. Heel vernederend op bijvoorbeeld een mooie zomerdag om achter in de tuin de mattenklopper uit de schuur te moeten halen. De buren konden soms fijn meegenieten, heel vernederend. Dan greep ze me bij mijn bovenarm en zonder pardon begon ze te meppen. Als ik probeerde weg te stappen (doe je automatisch als het zo erg zeer doet) kneep ze nog harder in mijn arm en beloofde extra slaag als ik niet “stil” zou staan. In een minuutje tijd (het leek altijd wel een eeuwigheid) sloeg ze mij dan enkele tientallen keren met de mattenklopper ongenadig op mijn pyjamabroek.

Als het eindelijk stopte brandden mijn billen of ze in de fik stonden en sommeerde ze mij om de mattenklopper weer weg te brengen naar het schuurtje. Nogmaals, maar nu met een behuild gezicht kon je dan nog een keer de tuin doorlopen. Vaak hadden buren enzo mee kunnen genieten van mijn geschreeuw en gesmeek om te stoppen met slaan, ik schaamde mij dan heel erg… Als het ritueel achter de rug was dan stuurde ze mij voor de rest van de dag naar bed. Brrrr, als ik er nog aan terug denk… Het gebeurde niet zo vaak, maar ik schat dat ze mij toch een keertje of 5 à 6 zo erg te pakken heeft gehad.

HD

Hoewel de mattenklopper een grote symbolische waarde heeft vanwege zijn oer-Hollandse karakter, is het niet het meest geschikte instrument om een pak slaag mee uit te delen. Dit komt vooral omdat de mattenklopper vrij groot is, waardoor de randen onvermijdbaar de onderrug of bovenbenen raken, waar hij gemene blauwe plekken kan nalaten.

Vanwege zijn afmeting is de mattenklopper vooral geschikt om een paar flink uit de kluiten gewassen billen te bewerken.

De mattenklopper is online te bestellen: http://www.kwantum.nl

De mattenklopper als symbool

De mattenklopper is het symbool geweest van het Simplisties Verbond, een fictieve organisatie waarmee Kees van Kooten en Wim de Bie op de beeldbuis verschenen. De mattenklopper stond voor het uitkloppen van stoffige zaken en het bestraffen van zaken die niet in orde zijn.

De mattenklopperring

In Surinaamse kringen wordt de zgn. mattenklopperring gedragen. Deze ring dankt zijn naam aan de vorm, die aan een mattenklopper doet denken.

De mattenklopperring van de Surinamers stamt af van de Mandinka(Mandingo) stam, deze ring staat symbool voor het volwassen worden wanneer een jongen een bepaalde leeftijd was dan onderging hij een bepaald ritueel. Bij dat ritueel was werd de mattenklopper van vader naar zoon gegeven het was toen nog geen ring maar een kleding stuk in dezelfde vorm.

Posted on by admin

De paddle

Vroeger waren houten paddles erg populair in Amerika om een pak slaag mee uit te delen. Tegenwoordig worden ze in de zuidelijke staten nog steeds voor dit doel gebruikt. Paddles zijn erg geschikt om op de kleding gebruikt te worden. Als ze op de blote bips gebruikt worden, moet erop gelet worden dat er niet te hard geslagen wordt. Een paddle geeft een grote kans op het ontstaan van blauwe plekken.

Het grote nadeel van het gebruik van de paddle dat de degene die slaat moeilijk kan bepalen of de slagen te hard of juist te zacht zijn. Ze maken altijd behoorlijk wat geluid. De mate van pijn hangt sterk af van de kleding die gedragen wordt, de afmeting en het gewicht van de paddle en hoe hard ermee geslagen wordt. Paddles waar gaten in geboord zijn, zijn pijnlijker omdat de luchtweerstand kleiner is en er geen luchtkussen ontstaat tussen de paddle en de billen.

Ze kennen verschillende afmetingen, gewicht en vorm en zijn gemaakt van verschillende houtsoorten. Je hoeft niet bijzonder handig te zijn om er zelf eentje te maken. Om geen schade te veroorzaken moeten de randen goed geschuurd worden. Na het schuren de paddle in de lak zetten om het oppervlak schoon en splintervrij te houden.

Paddles worden over het algemeen gemaakt van (duur maar duurzaam) hardhout zoals maple, mahonie of walnoot en afgewerkt met lak of teakolie; plastic laat zich meestal minder voelen dankzij een lagere dichtheid, hoewel sommige moderne paddles gemaakt zijn van lexan (fiberglas breekt te gemakkelijk, hoewel dat zelfs bij hardhout soms voorkomt).

In de huiselijke discipline worden soms huishoudelijke look-alikes gebruikt, zoals, snijplanken (van hout en in de vorm van een paddle) en natuurlijk het tafeltennisbatje.

Omdat een paddle vlak en onbuigzaam is, in tegenstelling tot een rietje of een zweep, is het te groot om striemen te veroorzaken, alleen blauwe plekken als er hard geslagen wordt. Door zijn afmeting zullen er geen blauwe plekken in de bilnaad kunnen ontstaan, waardoor de vrouw nog enige mate van bescherming geniet.

Over het algemeen wordt de lichamelijke impact niet vergroot als de paddle op de blote bips gebruikt wordt, behalve als het een paddle met gaten betreft, die veel sneller tot blauwe plekken leidt. De karakteristieke blauwe plekken die door een paddle zijn veroorzaakt, worden in jargon een “bullseye” genoemd.

Een lang model (inclusief het handvat) zal een grotere hefboom werking kennen en daarmee zal de kracht waarmee de billen geraakt worden, vergroten. Een breed oppervlak ziet er angstaanjagend uit, maar de kracht zal over een groter oppervlak verdeeld worden en zal daarom bij gelijkblijvende kracht minder hard aankomen. Een smaller model zal neerkomen op een kleiner oppervlak van de billen, waardoor ergere pijn ontstaat en grotere blauwe plekken.

Aan de andere kant, als er niet zoveel blauwe plekken mogen ontstaan, kan met zachtere tikken de tijdsduur van de straf verlengd worden. Ook kan ervoor gekozen worden de klappen beter over de billen te verdelen. Ook kan de duur verlengd worden door langere pauzes tussen de klappen in te lassen, waardoor het slachtoffer mentaal meer te verduren krijgt.

De term paddle wordt soms ook gebruikt voor voorwerpen met een gelijke vorm, maar die van flexibeler materiaal, zoals leer, gemaakt zijn.

Er is een flinke afzetmarkt voor regionen waar de paddle nog steeds (of weer) gebruikt wordt, zoals op scholen en in huisgezinnen, maar ook voor meer sensuele toepassingen.

Paddles zijn overal ter wereld, maar vooral in Amerika te koop.

Ze zijn te bestellen op verschillende internet sites zoals http://www.cane-iac.com of op veiligsites zoals http://www.ebay.com 

Posted on by admin

De borstel

Voor een flink pak slaag dat over de knie gegeven wordt, is de haarborstel een uitermate geschikt instrument. Daar waar iemand op een pijnlijke manier op de feiten gedrukt moet worden, is de haarborstel een goed keuze. In een rollenspel is het een klassiek instrument wat door strenge moeders ter hand genomen wordt. Ook echtgenoten die hun vrouw discipline bij moeten brengen, komen met een haarborstel goed beslagen ten ijs.

Een terechtwijzing middels een pak slaag op de blote billen maakt op het ‘slachtoffer’ een indruk die vaak dagenlang blijft hangen. Om de boodschap er achteraf extra in te wrijven, kunnen de gezwollen billen van de vrouw nog even flink afgeborsteld worden met de andere kant van de borstel. Borstels met lange handvaten, zoals kledingborstels en badborstels kunnen door een grotere hefboomwerking extra indruk maken. Borstels zijn eenvoudig te hanteren en omdat ze behoorlijk pijnlijk zijn, zijn ze behoorlijk efficiënt.

Omdat ze in de meeste huishoudens aanwezig zijn en door hun formaat eenvoudig mee te nemen zij op reis, zijn het in de huiselijke discipline populaire instrumenten.

Er zijn plastic borstels en houten borstels en je treft ze in allerlei formaten aan: damesborstels, kinderborstels, kledingborstels en badborstels.