By patty © 2001

‘Dit voelt als een stomp in de maag’, was alles wat Annemarie kon denken. Haar geest maakte overuren doen ze de verspreking van haar vriendin en collega door zich heen liet gaan. Het was niet zomaar moeilijk te geloven wat ze net hoorde, het leek totaal onmogelijk! En de weken die er op volgden waren helemaal surrealistisch.

Het had zich tijdens de lunch afgespeeld. Als collega’s bezochten ze vaak tussen de middag de lunchroom om de hoek. Tijdens een gesprek over alledaagse dingen en over een conflict dat ze met Johan had gehad. Annemarie had verteld hoe ze met hem aan het bekvechten was geslagen. De dingen die ze allemaal had gezegd hadden hem helemaal sprakeloos gemaakt. Voor haarzelf betekende het niet eens zoveel, ze kon zich haar precieze woorden niet eens herinneren. De woorden van haar vriendin hadden eigenlijk heel vanzelfsprekend geklonken, maar ze waren ingeslagen als een bom.

’Zoiets zou ik nooit tegen Arnold kunnen zeggen zonder dat het gevolgen zou hebben’, had Bea geantwoord, terwijl ze met haar vork een slablaadje uit de schaal prikte.

‘Hoe zo niet? Wat zou hij dan doen?’, vroeg Annemarie. Ze had eigenlijk geen idee, welk antwoord ze zou moeten verwachten. In ieder geval niet datgene wat ze te horen zou krijgen.

‘Hij zou me een pak op mijn blote bips geven’, antwoordde Bea, en terwijl ze dat zei, viel haar mond open en werd haat gezicht vuurrood. Annemarie wist dat ze de waarheid sprak. Bovendien werd ze zich nog ergens van bewust. Ze begon hierdoor zelf ook te blozen. Iets diep in haar lijf begon te kriebelen.

‘Wat zeg je? Ga toch weg!’, zei ze. Het had als een opdracht geklonken, maar het was als vraag bedoeld.

Bea scheen niet erg op haar gemak, maar ze antwoordde, ‘Ja, dat zou hij doen, maar het is niet wat je denkt, hoor!’ Weer voelde Annemarie haar maag samenknijpen. Diep in haar hart was ze geobsedeerd en wou graag alle details horen. Ze hield zich echter in.

‘Meen je dat nou? Zou hij dat echt doen?’, vroeg Annemarie. In haar stem liet ze bezorgdheid doorklinken.

‘Annemarie! Houd op! Het is niet wat je denkt. Ik voel me er wel bij’, Bea sloeg haar ogen neer, en Annemarie voelde dat ze er niet langer over wilde praten.

Ze begonnen over iets anders, maar het bleef Annemarie bezighouden. Haar vriendin was een behoorlijk zelfstandige vrouw, die wist wat ze wilde. Annemarie wist dat Bea nooit in een relatie zou blijven zitten waarin ze mishandeld werd, ze moest er dus wel uitgaan dat ze dat pak op haar billen vrijwillig onderging. Ze had er ook wel gehoord dat billenkoek een spelletje was dat volwassenen soms speelden. Soms vonden Johan en zij het spannend om het te spelen als ze seks hadden.

Bea’s verspreking had de verborgen fantasie van Annemarie helemaal tot leven gebracht. Een fantasie die ze zorgvuldig verborgen had gehouden. Hoe leg je aan de man waar je van houdt uit dat je erover fantaseert dat hij je voor straf een pak op je bips geeft en deze gedachte je opwindt.

Annemarie en Johan kenden Bea en Arnold inmiddels al een jaar of negen. Af en toe trokken ze er een weekendje met zijn vieren op uit. Annemarie vond het andere stel gezellig en onderhoudend. Deze nieuwe wending had er voor gezorgd dat Annemarie veel had teruggedacht aan de momenten waarop ze samen waren geweest. Sommige interacties tussen Bea en Arnold hadden plotseling een hele nieuwe dimensie gekregen. Tijdens een uitje of een etentje was het haar al een paar keer opgevallen dat Arnold haar even apart genomen had. Als ze dan uitgesproken waren dan was Bea een stuk ingetogener.

Annemarie had Bea gezegd dat ze vond dat Arnold af en toe een ‘vervaarlijke’ blik in zijn ogen had. Soms had Arnold met diezelfde blik naar haar gekeken als Johan en zij aan het bekvechten waren. Telkens als ze Bea hiernaar gevraagd had, dan had deze gelachen en toegegeven dat Arnold inderdaad streng kon zijn. Nu ze wist wat hier allemaal achter zit, gaf het haar de kriebels. Annemarie schaamde zich een beetje toen ze zich probeerde voor te stellen hoe Arnold Bea een pak op haar billen gaf.

Toen ze volgende dag samen gingen lunchen had Annemarie de onbedwingbare behoefte het onderwerp aan te snijden.

‘Geeft Arnold je echt op je blote billen?’, vroeg ze.

Bea keek haar wat terughoudend aan. Het duurde even voor er een antwoord kwam. ‘Ja, Annemarie, dat klopt’.

‘En jij vindt dat goed?’ Annemarie wilde dat Bea een beetje zou ontspannen en er vrijuit over zou praten, maar wist niet hoe ze dit moest bewerkstelligen.

‘Geloof het of niet, ja, dat is zo. Het is geen mishandeling. Ik kan me er prima in vinden. Het werkt goed voor ons’.  Annemarie hoorde de afweer in de stem van haar vriendin. Ze begreep dat ook wel. Annemarie was actief in de vrouwenbeweging. Ze werkte als vrijwilligster in een ‘blijf van mijn lijf’ huis. Het laatste wat haar vriendin wou, is dat zij zou denken dat ze mishandeld werd. Annemarie zou haar graag op haar gemak willen stellen, maar dan moest ze haar eigen fantasieën toegeven en dat kon ze nog niet opbrengen.

‘Ik vind het dus prima. Waarom begin je hier weer over, Annemarie?’, vroeg Bea. De terughoudende blik in haar ogen werd nog sterker.

‘Ik heb er zo’n moeite mee om me voor te stellen dat Arnold en jij zulke dingen doen’, loog Annemarie.

Bea begon te blozen. ‘Probeer dat ook maar niet, het is niet iets waarvan ik zou willen dat je je daar een voorstelling van maakt’.

Beide vrouwen moesten lachen.

‘Doet het zeer?’, wou Annemarie weten.

‘Annemarie! Wat is dat nou weer voor vraag!?’, Bea gaf geen antwoord.

‘Het spijt me. Het is niet mijn bedoeling al te persoonlijk te worden’, zei Annemarie. Ze voelde zich teleurgesteld.

Ze veranderden van onderwerp.

************

Annemarie bleef in de weken daarna gepreoccupeerd op het geheim van haar vriendin. Thuis, bij Johan, begon ze zich verveeld te voelen. Hij liet volledig over zich heen lopen. Ze voelde af en toe een afstand tussen hen. Gedeeltelijk kwam dit omdat hij niet inging op haar af en toe onaardige opmerkingen. Af en toe baalde ze verschrikkelijk van de dingen die ze hem allemaal voor zijn voeten gooide. Aan de andere kant kon ze het vaak niet laten het disrespect wat ze voor hem voelde, eruit te gooien. Waar kwam dat disrespect toch vandaan?

Een paar keer in de week haalde Arnold zijn vrouw op van het werk om te gaan lunchen. Annemarie had het stel in de lunchroom uitgebreid geobserveerd. Het leed geen twijfel dat die twee stapelgek op elkaar waren. En nu Annemarie hun geheim wist, begonnen haar hele nieuwe dingen op te vallen in hun interacties. Tijdens één van de lunches viel het gedrag van Bea in bijzonder opzicht op. Er was verontrusting op haar gezicht te lezen en vastberadenheid op die van Arnold. Bea leek te berusten in iets dat Arnold haar vertelde. Annemarie werkte een scenario in haar hoofd uit waar die twee het over zouden hebben en hoe dit later zou uitmonden in een pak op haar billen.

Annemarie wist inmiddels ook zeker dat ook zij op haar billen wilde hebben. En ze wilde dat Johan dit zou doen. Haar verstand zat haar gevoel echter nog in de weg. Wat zou hij wel niet denken als ze het hem zou vertellen? Ze voelde schaamte opkomen als ze hier aan dacht. En nu kende ze een andere vrouw, die dit allemaal wel had. Het hoefde dus niet perse een fantasie te zijn. Het kon echt voorkomen. Een vrouw van vlees en bloed, niet zomaar een fantasiepersoon, kreeg in werkelijkheid van haar echtgenoot op haar blote billen. Maar hoe vaak? Hoe hard? En om welke redenen?

Voor Annemarie begonnen de innerlijke strijd en de preoccupatie vervelende vormen aan te nemen. Na een paar weken had ze Bea gevraagd of een openhartig gesprek met haar kon hebben. Bea had hiermee ingestemd. Ze spraken tussen de middag af in de lunchroom. Annemarie was erg nerveus geweest, maar had wel het voortouw genomen.

‘Bea, ik wil het graag met je hebben over Arnold en jou en de billenkoek’, zei Annemarie.

De gezichtsuitdrukking van Bea maakte duidelijk dat ze geen zin had in dit onderwerp, tenzij ze ter zake zou komen.

Bea was behoorlijk terughoudend. Was dit nu het ‘belangrijke’ onderwerp dat Annemarie met haar onder vier ogen wilde bespreken? Bea kon alleen maar bedenken dat Annemarie nog steeds aan mishandeling dacht. Bea dacht dat ze misschien met een ‘reddingsplan’ zou komen om haar uit de klauwen van haar wrede echtgenoot te redden.

Maar in plaats daarvan ging Annemarie heel open het gesprek in en legde direct haar kaarten open op tafel.

‘Bea, alsjeblieft, laat me uitpraten’, zei ze. Ze keek haar vriendin in de ogen. Bea ontspande nog niet echt. Ze wachtte tot Annemarie ging vertellen wat ze te zeggen had.

‘Zou je me er meer over willen vertellen?’, vroeg Annemarie. Ze wist dat haar vraag nadere uitleg zou behoeven, maar hoopte dat haar vriendin de oprechtheid in haar stem zou horen.

‘Annemarie!’, de eerste reactie van Bea had bijna klagend geklonken. Dit was nu niet echt haar favoriete gespreksonderwerp. Zeker niet in de lunchpauze. En al helemaal niet met een blijf-van-mijn-huis vrijwilligster.

‘Asjeblieft!? Ik veroordeel het niet. Ik ben… Ik ben heel geïnteresseerd….’ Het geheim van Annemarie werd heel voorzichtig zichtbaar.

Bea had verbaasd gekeken, maar niet zo verbaasd als Annemarie gedacht had. ‘Ik dacht al zoiets’, zei ze met een glimlach.

‘Ja?’, vroeg Annemarie. Ze hoopte dat Bea antwoord zou geven.

‘Annemarie, ik weet niet goed wat ik moet zeggen. Het is nu niet echt een gemakkelijk onderwerp om over te praten’, legde Bea uit.

‘OK. Zal ik dan de vragen stellen en jij proberen ze te beantwoorden?’, stelde Annemarie voor.

‘Ik zal het proberen’, stemde Bea in.

Ze spraken ruim een half uur. Toen was het tijd om terug te moeten gaan naar het werk. Annemarie was teleurgesteld dat ze hun gesprek af moesten breken. Ze was nu nog meer gefixeerd op het leven van haar vriendin en haar eigen verlangens.  Een groot dilemma tekende zich af. Ze zou open kaart met Johan moeten spelen of accepteren dat het niet voor haar was weggelegd en de zaak vergeten.

Bea had daar echter andere ideeën over. Ze had Arnold verteld wat Annemarie haar allemaal verteld had. Ze vroeg hem of hij het niet eens bij Johan ter sprake kon brengen, maar ze vroeg wel om niets te laten merken over het gesprek van Annemarie en zij hadden gehad. Als Johan van zijn vriend zou horen dat een pak op de bips van zijn vrouw wonderen verrichtte, dan zou het misschien in overweging nemen. Bea had wel een idee hoe Arnold erover zou beginnen. Hij zou zeggen dat hij wel wist hoe hij zou reageren als zijn vrouw zich zo opstelde als Annemarie. Hij zou een gesprek worden van ‘man tot man’, hoe je het beste met brutale en bijdehante vrouwen om zou moeten gaan. Vervolgens zou het de beurt zijn aan Annemarie om eens een open gesprek met haar partner te hebben.

Een week ging voorbij en Annemarie worstelde nog steeds of, en zo ja hoe ze met haar verhaal voor de draad moest komen. De twee stellen hadden afgesproken dat ze met zijn tweeën uit eten zouden gaan en na afloop zouden gaan dansen. Annemarie had hier veel zin in en was tegelijkertijd nerveus.
Er heerste een soort spanning tussen Arnold en Bea toen ze in de dansgelegenheid arriveerden. Bea had plezier en vermaakte zich met de andere gasten. Hetzelfde gold voor Arnold. Maar Annemarie nam ook andere dingen waar, de manier waarop ze tegen elkaar praatten en de blikken die ze uitwisselden. Tot twee keer toe, pakte Arnold zijn vrouw bij haar arm toen ze wat zaten te drinken en nam haar mee de dansvloer op. Beide keren zag Annemarie een donkere uitdrukking op zijn gezicht terwijl hij wat tegen haar zei. Beide keren had Bea moeten blozen en keek ze naar de punten van haar schoenen. En beide keren voelde Annemarie een schok door haar heen gaan toen ze zag hoe Arnolds hand naar beneden gleed en op de billen van Bea bleef rusten. De gezichtsuitdrukking van Bea vertelde haar dat dit allemaal nog een vervolg zou krijgen als de dansavond ten einde was. De spanning gierde door het lichaam van Annemarie.

Hoe verder de avond vorderde hoe meer Annemarie moeite kreeg om zichzelf onder controle te houden. Dit werd met name zichtbaar in haar gedrag. Ze was kortaf tegen Johan en haar sarcastische commentaar zorgde voor een sluimerende ruzie. Beiden hielden zich netjes in de plooi omdat ze in gezelschap verkeerden, maar Johan pikte de stemming en alles wat ze zei perfect op. Annemarie voelde de irritatie bij Johan oplopen en ze voelde hoe de anderen er ongemakkelijk onder werden. Ze wilde zichzelf wel een halt toeroepen, maar slaagde hier niet in.

Het was uiteindelijk Arnold die de spanning doorbrak.

‘Johan, beste vriend. Volgens mij heb jij straks nog wat te bespreken met je vrouw!’ Annemarie zag dat beide mannen een blik van verstandhouding uitwisselden en voelde een siddering door haar lijf gaan.

Toen pakte Arnold de hand van Bea en ging staan. Ze zeiden goedenavond en vertrokken. Annemarie had een vermoeden wat er straks zou gaan gebeuren als ze thuis waren. Toen keek ze naar Johan en was verrast door zijn kalme en vriendelijke gezichtsuitdrukking. Hij praatte met de andere gasten. Ja, het was tijd dat Annemarie en hij ook naar huis gingen. Annemarie volgde hem naar de uitgang, ondertussen afscheid nemend van andere kennissen.

In de auto nam Johan het woord, ‘Annemarie, we moeten eens ophouden met dat gebekvecht. Op deze manier gaat onze relatie eraan kapot’. Hij keek haar aan. Annemarie knikte, maar was het liefst gaan huilen.

‘Je bent voortdurend de grenzen aan het overschrijden’, zei hij kalm, maar er klonk ergernis door in zijn stem. ‘Er zijn momenten dat ik je het liefst in elkaar zou willen rammen’.

Annemarie voelde een brok in haar keel. Ze wist dat hij kwaad was, maar dat het zo sterk zou zijn?

‘Weet je hoe Arnold met Bea omgaat als ze zich op die manier gedraagt?’, vroeg Johan. Hij keek haar indringend aan. Annemarie voelde dat ze over haar hele lichaam begon te trillen. Ze voelde haar hart bonzen van haar keel tot diep in haar maag. Ze slikte met moeite.

‘Ja’, antwoordde ze en wendde haar blik af.

‘Vind je dat ik hetzelfde zou moeten doen?, vroeg Johan. Zijn stem was veranderd en klonk nu zacht en onzeker. Hij pakte haar gezicht en dwong haar om hem aan te kijken.

Annemarie voelde haar hart overslaan. Ze was zowel opgewonden als bang. ‘Johan, ik….’. Ze kreeg het er niet uit.

‘Annemarie? Ik wil antwoord van je’. Johan verstevigde de greep op haar kin. Annemarie deed haar ogen dicht, probeerde te slikken, en knikte uiteindelijk.

Johan liet haar los. Hij startte de auto en reed naar huis zonder verder nog iets te zeggen. Annemarie trilde, haar gedachten stormden door haar hoofd. Zou het werkelijk gaan gebeuren? Zou ze nog van gedachten veranderen? Zou ze zich verzetten als het moment daar was? Zou ze het wel aankunnen? Zou het op een teleurstelling uitdraaien?

Ze hoefde niet lang meer te wachten, of al deze vragen zouden beantwoord worden.

Eenmaal binnen pakte Johan haar jas aan. Hij zei haar naar de slaapkamer te gaan en daar op hem te wachten. Annemarie zag hoe hij naar de keuken liep. Hij opende de koelkast en schonk zichzelf een glas jus d’orange in. Zij liep naar de slaapkamer.

Ze hoefde niet lang te wachten. Johan kwam binnen. In zijn hand hield hij het kaasplankje. Een houten plankje met een dito handvat. In haar achterhoofd moest ze grinniken. Dat wat Johan ermee wilde doen, was precies dat wat zei had gedacht toen ze het ding gekocht had.

’Je weet dat er geen weg meer terug is als we hier eenmaal aan beginnen?’ Johan keek Annemarie indringend aan. Ze was verbaasd met over het gemak waarmee hij dat zei. Annemarie knikte.

‘Kom maar hier, dan zal ik je laten voelen hoe ik over je gedrag van vanavond denk’. Johan ging op de rand van het bed zitten.

Annemarie bleef als bevroren staan. Angst, spanning en opwinding hadden zich van haar meester gemaakt. ‘Ik kan dit niet’, dacht ze. Ze huiverde. Johan fronste zijn wenkbrauwen en pakte haar bij haar arm.

‘Te laat! Nu is er geen weg meer terug! Het gaat nu gebeuren’. Annemarie bewoog nog steeds niet. Hij trok haar naar het bed en legde haar over zijn knie. Hij deed haar rok omhoog en haakte zijn vingers achter haar panty en onderbroek.

Annemarie voelde de aandrang om zich hevig te gaan verzetten. Haar echtgenoot deed haar broek naar beneden alsof hij dit al honderden keren eerder gedaan had. De tijd die zat tussen en voelen van de koele lucht en het eerste brandende contact van zijn hand met haar blote bips, was een paar seconden. Voor Annemarie leek het bijna een eeuwigheid te duren.

De eerste klap bracht haar ruw in de realiteit. Het deed zeer! Annemarie had geen tijd om de consequenties van dit besef tot zich door te laten dringen, Johans hand bleef met grote regelmaat op haar bips neerdalen. Ze begon te schoppen en tegen te stribbelen. Johan verstevigde zijn greep om te voorkomen dat ze van zijn schoot zou glijden en hij bleef flink doorslaan. Na enkele minuten lag Annemarie hard te gillen en flink met haar benen te schoppen. Dit was echt een serieus pak billenkoek.

Johan stopte. Annemarie probeerde overeind te komen, maar werd op haar plaats gehouden. ‘Nog niet’, zei hij. ‘Dit was voor je brutaliteit en je gedrag jegens mij. En dit is voor het bederven van de avond van de anderen aan tafel. Hij liet het kaasplankje hard neerkomen.

Annemarie verstarde. ‘Niet meer!’, riep ze uit. Maar Johan ging onverstoorbaar verder. Het kaasplankje was hard en brandde verschrikkelijk. En Annemarie kon tegenstribbelen wat ze wilde, ze kon geen kant op. Johan bleef doorslaan tot het gestribbel begon af te nemen. Op dat moment lag ze al te huilen en met lange uithalen te snikken. Toe Johan klaar was, trok hij zijn vrouw omhoog en zette liet zich met haar achterover op het bed vallen. Hij drukte haar dicht tegen zich aan tot wachtte tot haar snikken langzaam weggestorven waren.

‘Er is geen weg meer terug, schatje’, fluisterde hij zacht tegen haar. Annemarie tilde haar gezicht op en ze kusten. Voorzichtig deed hij haar kleren uit. Annemarie liet hem zijn gang gaan. Een kalm gevoel had zich van haar meester gemaakt, ze kon het niet meer met hem eens zijn. Hij kleedde zich ook uit en ging bij haar op het bed liggen. Annemarie grimassende toen hij haar op haar rug draaide. Ze deed haar benen uit elkaar. De seks die ze hadden was al even intens als de pijn van het eerste pak op haar billen.

‘Geen weg terug’, Annemarie glimlachte tevreden en dacht terug hoe het allemaal zo gekomen was. De verspreking van haar vriendin had als een katalysator haar eigen geheim naar de oppervlakte gebracht en een dansavondje was geëindigd met een nieuwe start in hun leven.