Het begon allemaal in de supermarkt.

‘Man O Man!’, zuchtte Martine. Ze zat nog helemaal vol van de gebeurtenissen van die dag. Ze hadden haar volledig op scherp gezet.

*******

In eerste instantie hadden de stemmen in het gangpad ernaast niet zoveel anders geklonken dan alle andere stemmen. Een stel leek wat onenigheid te hebben. En toch hing er bepaalde spanning tussen hen en Martine ving op dat de man geërgerd was.

‘Pas jij maar op, meisje’, waarschuwde de mannenstem. ‘Je bent dichtbij een flink pak op je blote bips’

Martine stond als aan de grond genageld toen ze deze woorden opving. Een golf van opwinding ging door haar lichaam en had bijna een verlammende werking.

‘Ach, sodemieter op!’, luidde het antwoord van de vrouw aan de andere kant van de stelling.

Het was even stil. Toen klonk er gefluister. ‘Kom mee, je hebt er om gevraagd’, zei de mannelijke stem.

‘Nee! Het spijt me! Ik meende het niet. Geef me nog een kans, OK?’ Het had klagend geklonken. Vervolgens klonken er voetstappen. Het stel kwam uit hun gangpad tevoorschijn en staken het pad waar Martine zich bevond over. De man had zijn vrouw stevig bij haar bovenarm beet. ‘Een vrouw van mijn eigen leeftijd!’dacht ze en keek toe hoe de vrouw door haar geïrriteerde echtgenoot uit de winkel geleid werd.

Ze kon er niets aan doen. Zorgend voor een respectabele afstand tussen haar en het stel, begon Martine hen te volgen. Ze verlieten de winkel via de hoofduitgang en staken het parkeerterrein over en verdwenen achter een bestelbusje. Martine hoorde de stem van vrouw die protesteerde tegen de gang van zaken en vervolgens de onmiskenbare geluiden van een hand die op bloot vlees sloeg.

‘Dit kan niet’, dacht ze en schoot achter een paar auto’s langs zodat ze kon zien wat er daar gebeurde zonder dat ze het risico liep zelf ontdekt te worden. Het gebeurde echt! ‘Een man van vlees en bloed gaf een echte, levende, volwassen vrouw een pak slaag op het parkeerterrein van een Albert Hein winkel. Blote billen en al! De man had haar over zijn opgetrokken linkerknie gebogen, haar broek en onderbroek hingen rond haar knieën en hij gaf haar een flink pak op haar bips.

Opgewonden als nooit verloren keek Martine naar het schouwspel. Verbazingwekkend dat niemand anders het scheen te merken, zodat het stel rustig zijn gang kon gaan zonder gestoord te worden. Het pak slaag duurde lang en was behoorlijk hard ook. Martine vroeg zich af hoe de vrouw het kon verdragen, zonder meer geluid te maken dan wat zuchten en fluisterende protesten.  

Toen het ophield, zag Martine dat de man zijn vrouw hielp opstaan en hij haar broek omhoog deed. Hij omhelsde haar stevig en zei iets wat Martine niet kon verstaan. De vrouw verbrak tenslotte de omhelzing en kuste de man die haar even daarvoor een pak op haar billen had gegeven. Vervolgens knuffelden ze nogmaals en liepen vervolgens alsof er niets gebeurd was, terug naar de winkel.

Martine zag af van een verder bezoek aan de supermarkt. Een kloppend gevoel had zich tussen haar benen ontwikkeld en ze voelde haar knieën knikken. Ze wankelde naar haar auto en bleef minuten lang achter het stuur zitten in een poging haar gedachten weer bij elkaar te krijgen. Bijna iedere fantasie die ze tot nu toe in haar leven had gehad, had zich voor haar ogen voltrokken, behalve dat één detail niet klopte. Niet haar blote bips was het lijdend voorwerp geweest en het was niet haar partner geweest die streng en geïrriteerd het pak slaag had toegediend.

Haar gedachten maakten overuren. ‘Was het maar waar! Waarom gebeurt mij dat nu nooit?’

Ze startte haar auto en stuurde deze naar de uitgang van het parkeerterrein. Ze had nog een ritje van een half uur voor de boeg tot ze thuis zich zelf zou kunnen verlossen van de spanning tussen haar benen.

De steeds terugkerende beelden op haar netvlies bleken ook nog eens gevaarlijk, toen ze zich realiseerde dat de snelheidsmeter al een paar keer ongemerkt tot boven de 100 was opgekropen, waar maar 80 gepermitteerd was. Ik moet eraf voordat ik brokken maak, glimlachte ze tegen zichzelf, toen ze aan de dubbele betekenis dacht, ze bedoelde dat ze van de spanning af moest, terwijl ze van de snelweg af de parkeerplaats opdraaide. ‘Er vanaf komen zal ik!’

De parkeerplaats die ze opdraaide was perfect. Er waren verschillende beschutte picknicktafels, hier zou ze wel wat privacy kunnen vinden. Haar auto deed het zand opstuiven omdat ze nog een hoge snelheid had. Ze reed een paar pionnen omver die aangaven dat de parkeerplaatsen die ze opreed opnieuw bestraat werden en stopte uiteindelijk bij de picknick plaats die het verste van de weg verwijderd was.

Toen ze eenmaal stilstond, liet ze zich achterover zakken en zuchtte. Ze schoof haar stoel naar achteren en draaide de rugleuning in een comfortabele stand. Ze schoof haar billen naar voren op de stoel en deed de knoop van haar broek los en de rits naar beneden. Ze schoof de broek van haar bips terwijl ze zich de stem van haar echtgenoot voorstelde die haar streng terecht wees. Toen ze haar hand naar de kloppende spleet tussen haar benen bewoog, hing haar broek in gedachten samen met haar slipje op haar knieën en lag ze voorover over zijn knie. De eerste klap die op haar dagdroombillen neerkwam deed de auto schudden.

Ze slaakte een gil en ging rechtop zitten. Er werd tegen het raam getikt. Naast de auto stond de rijzige gestalte van een politieagent.

‘Ja, agent?’ Hoewel haar hart bijna uit haar borstkas bonkte, slaagde ze erin met een vriendelijke glimlach het raampje open te draaien. De blik die ze terugkreeg deed de glimlach op haar gezicht bevriezen.

‘U mag hier niet parkeren, mevrouw, u liet rubber op het asfalt na toen u deze parkeerplaats opdraaide en ik heb onderweg uw snelheid gemeten. U reed 107 kilometer per uur’. De stem klonk kil en autoritair en zakelijk.

‘Zover ik weet is rubber op de weg achterlaten niet strafbaar, ik heb nooit een bordje verboden te parkeren gezien en ik reed zeker geen 107 kilometer per uur’ Als lief en zoet niet hielp, dan maar op de brutale manier!

‘Ik bepaal wat strafbaar is en wat niet’, baste de agent tegen Martine.

‘Geef me dan maar een bon en schiet een beetje op. Ik heb vandaag nog meer te doen’, zette ze de brutale lijn voort.

‘Stapt u uit de auto, alstublieft mevrouw’, de agent deed een stapje terug zodat ze de deur open kon doen.

‘Waarom?’, de manier van doen van de agent maakte haar nerveus, maar nog niet half zo nerveus als de gedachte de auto uit te moeten stappen met haar spijkerbroek in de positie waarin hij zich nu bevond.

‘Stapt u uit de auto mevrouw’, de agent beantwoordde haar vraag niet.

‘Godver….”, je zult een goede reden moeten hebben voor deze intimidatie, protesteerde ze.

‘Ik kan u nu arresteren wegens het weigeren gehoor te geven aan een aanwijzing van een ambtenaar in functie bovenop de andere overtredingen’, waarschuwde de agent.

‘Laat me eerst mijn broek repareren! Ik was bezig met de rits. Ik had er last van!’, probeerde ze een verhaal neer te zetten wat enig hout sneed.

‘Houd uw handen zo dat ik kan blijven zien, laat die broek met rust. Stap uit de auto’.

‘Ik wil alleen de rits maar repareren!’

‘Nu uitstappen, mevrouw, anders arresteer ik u’. De agent sprak met een stem die Martine haar maag ineen deed krimpen.

‘Maar mijn broek”, probeerde ze nog.

‘Uitstappen, mevrouw’.

‘Dit slaat nergens op! Ik zal u aanklagen! Je hebt het recht niet!, probeerde ze indruk te maken.

‘Mijn identificatienummer zal op uw proces-verbaal staan mevrouw, zorg ervoor dat u deze goed vermeldt als u een klacht indient. En nu uitstappen. Ik zeg het niet nog een keer’. De toon van zijn stem paste zich aan de grijns op zijn gezicht aan.

Martine stampte hard met haar voet op de bodem van haar auto, maar ze stapte uit de auto zoals haar opgedragen was. Toen ze buiten stond, gingen haar handen naar haar kruis om de openstaande rits te bedekken.

‘Mag ik mijn broek nu dicht doen? Irritatie en boosheid borrelde in haar op.

Leg uw handen in uw nek, mevrouw. Draai u om en ga met uw gezicht naar de auto staan’. De agent negeerde haar verzoek en sprak gedecideerd.

‘Wel verdomme! Martine weigerde mee te werken en boos gingen haar handen naar de rits en begon deze omhoog te trekken. De agent reageerde snel, greep haar arm en drukte haar met haar voorkant tegen de auto. Hij duwde haar linkerarm omhoog, gevolgd door de rechter en plantte haar handen in haar nek. ‘Waar denk je wel niet dat je mee bez… Hee! Wat doe je nou?’

‘Sta stil’, klonk het afgebeten en op een manier die duidelijk maakte dat tegenwerking met geweld zou worden beantwoord. Hij verstevigde zijn grip op haar bovenarm, terwijl hij dit zei.

‘Auw! Je doet me zeer!’, klaagde ze.

‘Dit hebt u volledig aan u zelf te danken, mevrouw. Als u doet wat u zegt, hoef ik u geen pijn te doen’.

‘Je bent een arrogante klootzak, of niet soms?’, siste ze, terwijl ze haar arm uit zijn grip te bevrijdde. Ze bleef echter wel staan zoals ze stond.

De agent antwoordde niet. In plaats daarvan begon hij haar lichaam te bekloppen op zoek naar wapens en andere verboden zaken. Zijn optreden bracht haar bloed aan het koken.

‘Ik ben niet de één of andere misdadiger, die je op deze manier kunt behandelen’, siste ze.

Nee, mevrouw’, klonk het droge commentaar. U kunt uw handen laten zakken, mevrouw. Maar laat uw broek met rust’.

‘Waarom?’

‘Omdat ik het zeg, en nu stil!’

‘Jij kloo….’, ze werd onderbroken door een stevige hand op haar schouder.

‘Ik zou die zin niet afmaken, als ik u was. Onwelvoeglijke taal gecombineerd met schending van de openbare zeden, zouden de aanklachten aanzienlijk verzwaren. Ik vraag me af of u dat werkelijk in uw dossier opgenomen wilt hebben’, waarschuwde hij.

‘Waar heb je het in vredesnaam over?’, haar mond viel open.

‘Mevrouw, ik denk niet dat u het op prijs stelt als ik in het proces-verbaal wat u in  werkelijkheid in die auto deed, met uw broek open, of wel?’ Er klonk de nodige humor door in zijn stem. Maar in plaats van dat Martine het leuk vond, wakkerde het de vernedering en de boosheid in haar alleen maar verder aan.

‘Jij oetlul!”, schreeuwde ze uit.

‘Mevrouw, ik heb u gewaarschuwd. Nu laat u me geen andere keuze dan u te arresteren en mee te nemen naar het bureau.

‘Geen sprake van! Dat kun je niet doen!’

‘Dat kan ik wel en ik ga het doen ook. Doe uw handen op uw rug’. Hij pakte de handboeien uit de houder aan zijn riem.

Martine kon niet geloven wat er allemaal gebeurde. Ze wou zich alleen maar ontdoen van wat spanning, zodat ze veilig naar huis kon rijden en nu was ze gearresteerd op verdenking van schending van de openbare zeden en god mag weten wat nog meer. ‘Alstublieft! Dit kunt u niet maken! Geef me gewoon een boete voor te snel rijden of wat dan ook! U kunt me niet arresteren! Wat moet mijn echtgenoot wel niet denken!’

‘Daar had u eerder aan moeten denken, is het niet?’ De stem van de agent verraadde een glimlach, die ze niet kon zien.

‘Hoe kon ik nu weten dat dit zou gebeuren?’

‘Mevrouw, de snelheid van uw auto kunt u geheel en al onder controle houden. De meeste mensen wachten tot ze thuis zijn voor ze zich overgeven aan privé-zaken. En wat betreft uw brutaliteiten en het niet opvolgen van mijn orders, ik heb u gewaarschuwd’. Marine zag dat hij genoot van haar ongemakkelijke positie.

‘Alstublieft! U wilt toch niet zeggen dat ik onzedelijk bezig was! Ik stond op een parkeerterrein en was daar alleen! Niemand kon me zien!’ Wanhoop begon zich bij haar post te vatten. Schending van de openbare zeden! Wat zou haar man wel niet denken!

‘Ik heb u gezien’, verklaarde de agent. Ze draaide zich naar hem om. De paniek straalde van haar gezicht.

‘Alstublieft! Ik wil alles wel doen!, smeekte ze. Mijn man mag hier niets van weten!’

‘Mevrouw, met alle respect, natuurlijk komt hij dit te weten en hij zou u eens flink aan moeten pakken. Als u mijn vrouw zou zijn, dan zou uw broek samen met uw onderbroek om uw enkels hangen en zouden uw billen gloeien als een ondergaande zon!’, zei de agent met een stalen gezicht en zonder met zijn ogen te knipperen.

Martine kon haar oren niet geloven. Voor de tweede keer kwam het begrip billenkoek op uitermate realistische wijze voorbij. Deze keer ging het erover dat zij het zelf nodig zou hebben. ‘Als hansworst eens wist hoe erg ze dat pak slaag nodig had’, dacht ze. En toen schoot haar iets te binnen.

‘Misschien is dat precies wat ik nodig heb’, zei ze slikkend en sloot haar ogen.

‘Ja mevrouw, dat klopt’, stemde hij in.

‘Als u me eens een pak op mijn billen geeft wegens mijn brutale gedrag, zou u me dan niet een boete kunnen geven voor te snel rijden en het daarbij laten?’, fluisterde ze. Ze hoopte tegen beter weten in en was tegelijkertijd bang dat hij akkoord zou gaan.

‘Mevrouw?’, de agent twijfelde of hij alles wel goed gehoord had.

‘Meneer? Dit is moeilijk voor me. Ik denk dat u me heel goed verstaan heeft. Alstublieft?’ Haar stem sloeg over van de zenuwen.

‘U wilt dat ik u een pak op de bips geef, in plaats van u te arresteren?, vroeg hij.

‘Ja’, klonk haar antwoord fluisterend.

‘Dat is niet de gebruikelijke gang van zaken mevrouw’, legde hij uit.

‘Is het tegen de reglementen? We kunnen hier toch discreet mee omgaan? Ik dacht dat je al genoeg had, toen je besloot het allemaal nog erger te maken’. Haar vermogen om te rationaliseren, werd door de intense angst die ze voelde verdreven.

‘U hebt zelf besloten de zaken erger te maken, mevrouw’, corrigeerde hij.

‘OK! OK! Het is mijn schuld! U zei dat ik een pak op mijn billen nodig had. Mijn echtgenoot zal zoiets nooit doen. As u het doet, weet u zeker dat het gebeurd is en ik krijg wat u denkt dat ik nodig heb. Is dat niet veel beter dan me in de gevangenis opsluiten of me aan te klagen dat net zo goed tussen ons zou kunnen blijven?’ Ze had het donkere vermoeden dat het allemaal niet veel uitmaakte wat ze zei. De man was een ambtenaar en zou alleen maar doen, wat hij volgens de regels zou moeten doen.

‘Goed’. De agent verbaasde haar met het feit dat hij akkoord ging met haar voorstel.

‘Goed?’, herhaalde ze?

‘Goed, ik zal je een pak op je billen geven. Maar ik moet je wel waarschuwen. Je zult het niet leuk vinden. Je krijgt wat je verdient, een ongenadig pak op je bips!’

Ze kon haar oren niet geloven. Eerst was ze getuige van een pak slaag, en nu kreeg ze vanwege het effect wat het had op haar libido en alles wat daar op volgde, krijgt ze zelf een pak op haar billen. ‘Meent u dat? Gaat u dat doen in plaats van me te arresteren?’

‘Op één voorwaarde’, de agent stak zijn hand omhoog.

‘Voorwaarde?’, ze voelde de moed weer in haar schoenen zakken.

‘Je zult aan je man vertellen wat je gedaan hebt en je vertelt hem wat je hiervoor gekregen hebt’.

‘Maar dat kan niet! Hij zal er niets van begrijpen’, sputterde ze tegen.

‘Dan neem ik u nu mee naar het bureau en kan hij u op borgtocht zien vrij te krijgen’.

‘Nee! OK! OK! Ik beloof dat ik het hem zal vertellen’, ze sloeg haar ogen neer en wrong haar handen in elkaar. ‘Hij zal er niets van begrijpen, maar ik zal het hem vertellen’.

Martine dacht even na. Hij zou er nooit achter komen of ze het wel of niet tegen haar echtgenoot verteld had. Ze zou ervan af komen met een pak op haar billen en een boete voor te snel rijden, zonder dat haar man ergens iets over te weten zou komen.

De agent wachtte net zo lang tot hij haar aandacht weer had. Toen dat het geval was maakte hij een knikkende beweging in de richting van de picknicktafel. ‘Ga daar maar staan. Ik ben zo terug’. Met deze woorden liep hij naar de politieauto en opende de kofferbak.

Hij kwam terug met een plat pakje. Hij scheurde het papier er vanaf en gooide het in de afvalbak. Vervolgens trok hij iets van het ding af en stopte het in zijn zak. Toen hij naar haar toeliep zag Martine dat hij een stevig batje in zijn hand hield. De bijbehorende rubberbal en elastiek had hij daarnet in zijn zak gestopt.

Toen hij bij haar was en op de picknicktafel ging zitten, kon Martine het niet nalaten te vragen, ‘Rijd jij rond met dergelijke batjes in je kofferbak?’

Hij knikte. ‘Ik heb em vorige week voor mijn vrouw gekocht. Maar goed, nu mag jij em inwijden!’

‘Oh’, bloosde ze.

‘OK, ik zal je het uitleggen. Niet tegenspreken, want dan gaat het niet door. Je krijgt er 50 voor te hard rijden. Nog eens 50 omdat je veel te hard de parkeerplaats op reed en parkeerde waar het niet mag en tot slot nog eens 100 voor je brutale mond en je onzedelijke gedrag’, legde hij uit.

‘200? Dat is veel te veel’, fluisterde ze. Plotseling leek de deal een stuk minder aantrekkelijk.

‘Niet tegenspreken!, waarschuwde hij.

‘Nee, nee, ik spreek niet tegen. Ik ben alleen bang’, antwoordde ze, terwijl ze nerveus en onrustig naar zijn schoot keek.

‘Je zou berouw moeten voelen! Nou, kom hier. Ga er maar over liggen’, hij tikte met het batje op zijn been.

Martine bloosde en keek nerveus om zich heen. Er was niemand te bekennen. Met die kleine geruststelling boog ze voorover over de knie van de agent. ‘Oh, dit is een erg vernederende houding’, dacht ze. De agent maakte het nog vernederender door haar verder voorover te duwen, zodat haar bips nog hoger in de lucht stak en haar neus zich nog dichter bij de grond bevond.

‘Ben je klaar?’, vroeg hij.

‘Ik denk het wel’, antwoordde ze, terwijl een golf van opwinding door haar lichaam trok. Ze zou nu een echt pak op haar billen krijgen! En toen werd ze hard weer in de realiteit gebracht.

‘Oh, mijn God!’, gilde ze, nadat de eerste vijf kletsen hard op haar spijkerbroek terecht waren gekomen. ‘Oh! Dat doet zeer!’

‘Nou en of, mevrouw, het is de bedoeling dat het zeer doet. Ik ben bang dat het heel binnenkort nog veel meer pijn zal doen’. De agent grijnsde, maar het pak slaag wat hij uitdeelde, was niet om te lachen.

Alle erotische gedachten die ze had over een vastberaden man die haar streng zou straffen, waren plotseling als sneeuw voor de zon verdwenen. Het deed alleen maar verschrikkelijk zeer, er was niets erotisch meer aan! ‘Oh, asjeblieft! Stop!, schreeuwde ze nadat de eerste 25 klappen waren geland.

Hij leek het niet te horen, of hij deed alsof hij niet begreep dat ze genoeg had gehad. Om zichzelf tegen nog meer klappen te beschermen, stak ze haar handen naar achteren en hield ze voor haar bips.

‘Handen weg, mevrouw’, wij wachtte tot ze zou gehoorzamen.

‘Nee! Dat kan ik niet, Je vermoordt me!, klaagde ze.

‘Toch maar liever de gevangenis in, mevrouw?’, vroeg hij.

‘Neeeeee!’, klaagde ze. ‘Maar ik houd dit niet uit! Het is genoeg! Ik beloof het! Ik heb mijn lesje geleerd!’

‘Handen weg daar, mevrouw. We maken het helemaal af, of we stoppen en ik arresteer u. De keus is aan u’.

‘Ho, alsjeblieft! Oh, alsjeblieft!’, zei ze klagend terwijl ze haar handen voor haar billen weg haalde. “We maken het af! We maken het af’.

‘Houd uw handen dan uit de buurt. Ik heb geen zin dat nog eens te zeggen! Begrepen?’

‘Ja’, snikte ze. Het pak slaag ging weer verder.

De agent leverde geen half werk en na de eerste 50 klappen stonden de billen van Martine in brand. Toen dat deel erop zat, zei de agent haar op te staan. Ze voldeed graag aan dit verzoek. Haar handen gingen onmiddellijk naar haar zere billen die ze voorzichtig begon te kneden door de stof van haar broek heen.

‘Nu uw spijkerbroek tot uw knieën naar beneden, mevrouw. U kunt uw onderbroek op zijn plaats laten. En dan terug over de knie’. Zijn opdracht was kort maar krachtig.

‘Nee! Dat kunt u niet maken!’, protesteerde ze terwijl haar mond openviel.

‘Liever de gevangenis?’, waarschuwde hij.

‘Nee! Maar! Oh alsjeblieft! Oh alsjeblieft!’, haar handen deden gehoorzaam wat hij gevraagd had, hoewel Martine nog luid stond te protesteren.

Ze wou zich niet eens proberen voor te stellen hoe de rest van het pak slaag zou voelen, zo zonder de bescherming van haar spijkerbroek. Hoe had die vrouw bij de supermarkt het allemaal zo stoïcijns in ontvangst kunnen nemen?, vroeg ze zich af. De volgende kletsen van het batje die op haar bips neerknalden, overtroffen haar stoutste dromen. Het brandde erger als vuur. ‘Laat me dit alsjeblieft overleven’, smeekte ze aan de hogere machten. ‘Ik zal nooit meer over billenkoek fantaseren!’

Na de volgende 10 hield ze het niet langer uit. Ze wist niets anders te bedenken dan dat ze zich los moest worstelen. Weg zien te komen van de verschrikkelijke pijn van het pak op haar bips. Onwillekeurig gingen haar handen na een aantal kletsen weer naar haar billen om ze te beschermen.

‘Handen weg, mevrouw’, bitste de agent. De waarschuwing in zijn stem liet weinig aan de fantasie over.

‘Oh, asjeblieft! Dat kan ik niet! Dat kan ik niet!’, smeekte ze.

‘Handen weg! Onmiddellijk! Als u ze weer in de weg houdt, beginnen we van vooraf aan’, zijn stem was streng en liet geen enkele ruimte voor onderhandeling.

‘Oh nee, alsjeblieft! Nee!’, haar handen schoten weer naar voren. Om ze uit de weg te houden kneep ze hard in de bank van de picknicktafel en zette haar kaken stijf op elkaar. Ze vocht tegen de tranen en de impuls om hard te gaan schreeuwen en vloeken.

De agent deelde het laatste gedeelte van de 50 klappen sneller en harder uit dan ze tot nu toe gehad had en droeg haar op om overeind te komen.

‘We zijn halverwege’, kondigde hij aan op een toon van iemand die zegt hoe laat het is.

‘Oh, alsjeblieft! Ik heb mijn lesje geleerd, dat beloof ik’, klaagde ze.

‘Je mag nu je billen wrijven en houd verder je mond’, zei hij.

Ze deed gewillig wat hij haar opdroeg. Hoe kon ze dat weigeren? Haar bips deed zo zeer dat het aanvoelde of de huid kapot was.

Na een paar minuten onderbrak hij haar.

‘Onderbroek naar beneden en terug over de knie’, droeg hij haar op.

‘Wat!’ Haar mond viel weer open. ‘Geen sprake van!’

‘Zonde, om halverwege te komen en dan toch nog in de gevangenis te belanden, vind je niet? Zijn glimlach was ondoorgrondelijk.

‘Maar! Dat is niet netjes!’, klaagde ze.

‘Is dat zo?’, hij knikte in de richting van de auto om haar er aan te herinneren wat hij eerder allemaal gezien had.

‘Oh god!’, ze bloosde opnieuw en paniek maakte zich van haar meester. ‘Ik zal het nooit kunnen verdragen op de blote! Ik weet het zeker!’

‘Ja, dat kun je wel. Je zult wel moeten ook’, zei hij.

Martine liet haar broekje zakken zodat het haar spijkerbroek vergezelde en haastte zich over zijn schoot te gaan liggen.

‘Ben je nu niet een stout meisje? Een pak op je blote bips krijgen op jouw leeftijd?’, spotte hij.

Martine kromp ineen. Zo ging het helemaal niet in haar fantasie. Ze kon niets anders doen dan haar ogen te sluiten voor haar brandende en kloppende blote billen die werden gekoeld door de koude bries van een late novembermiddag, terwijl ze trillend over de knie lagen van een onvermurwbare vreemdeling. De hele entourage was net een spannende fantasie, maar in werkelijkheid was het zo anders dat die twee nauwelijks iets met elkaar te maken leken te hebben.

De eerste brandende klets van het batje op haar blote huid, ging al haar voorstellingsvermogen over pijn te boven. Ze kwam met een dierlijke kreet en een furieuze worsteling weer tot leven. Maar de worsteling eindigde door dat hij zijn beide benen over de hare sloeg en haar handen op haar rug fixeerde. Het vervolg van het pak slaag ging maar door en ging maar door. Ze wist zeker dat ze zou sterven voor hij klaar met haar was, maar realiseerde zich vervolgens dat ze waarschijnlijk niet zoveel geluk zou hebben.

Eindelijk hield het op. De agent trok haar overeind en hielp haar om haar broek omhoog te trekken.

‘Zo! Alles wat je nu nog te doen staat, is je houden aan de afspraak om het netjes aan je man te vertellen’, zei hij terwijl zij verdwaasd om zich heen keek. ‘Verder zou ik mijn rechtervoet onder controle houden als je naar huis rijdt. Laat me niet weer merken dat je te hard rijdt!’

Martine snikte alleen maar en knikte, ‘Ik zal er aan denken, agent, dank u wel’.

Haar gezicht vertrok toen ze in haar auto ging zitten. Ze zag er verwilderd en uitgeput uit. Zitten deed niet zoveel pijn als ze zich voorgesteld had. Het brandde nog wel een beetje, maar het was in feite meer een beurs en verdoofd gevoel dan dat het nu pijn deed.

‘Zo voelt een echt pak op de bips dus aan’, zei ze tegen zichzelf in de achteruitkijkspiegel terwijl ze zag hoe de politieagent van haar weg reed. Ze was nu alleen.

Ze nam enkele minuten de tijd om zichzelf te herpakken. Uiteindelijk slaagde ze erin haar gedachten weer op een rijtje te krijgen. Ze startte de auto en maakte aanstalten om naar huis te gaan.

Verboden gedachten blijven natuurlijk wat ze zijn en tegen de tijd dat ze haar auto de garage inreed, hadden de billenkoek ervaringen die ze die dag had gehad, ervoor gezorgd dat ze seksueel opgewonden was als nooit tevoren.

‘Gelukkig! Hij is thuis!’, grijnsde ze, terwijl ze haar hand over zijn auto liet glijden.

Ze had haar blouse al uit en haar bh afgedaan voor ze hem in de woonkamer aantrof. Hij was verrast door haar bijna agressieve omhelzing, maar beantwoordde direct waar ze om vroeg.

‘Ik wil je, ga mee naar bed’, vroeg ze, terwijl ze in zijn onderlip beet en hem zo naar zich toe trok.

‘Wat is er met je aan de hand?’, vroeg hij terwijl hij haar een ondeugende blik toewierp.

‘Een meisje kan toch naar haar mannetje verlangen’, zei ze hees.

‘Iedere dag en twee keer op zondag’, zei haar man terwijl hij haar een tik op haar bips gaf terwijl ze van hem wegliep in de richting van de slaapkamer. Hij zag niet hoe ze grimassende, noch kon hij zien dat de impact van de tik die hij haar gaf er bijna voor zorgde dat ze klaar kwam.

Martine ontdeed haar gewillige echtgenoot van zijn kleren en hij hielp haat met uitkleden. Na een paar minuten knuffelen en kussen zorgden ervoor dat hij net zo opgewonden was als zij. Toen dat punt bereikt was ging Martine op haar rug liggen en spreidde haar benen voor hem.

‘Neem me alsjeblieft! Ik wil je in me!’, fluisterde ze.

Hij drong in haar, de dierlijke lust die ze uitstraalde, beantwoordend. Haar nagels drongen diep in zijn rug. Ze sloeg haar benen om hem heen om hem bij iedere stoot nog dieper in zich te duwen.

Haar orgasme was er binnen enkele minuten, heel snel gevolgd door een tweede. Haar man verbaasde zich over haar behoefte en verhoogde zijn tempo om haar bij te kunnen houden. Toen ze nogmaals een hoogtepunt ging halen, begon ze luid te kreunen. Ze verloor zich helemaal in een fantasie over de gebeurtenissen van die dag. Ze kreunde bij elke stoot van hem.

‘Sla op mijn billen’ .

‘Sla op mijn billen’.

‘Sla op mijn billen’.

Zijn stoten pasten zich aan haar kreunen aan, en toen ze weer een hoogtepunt bereikte, deed hij dat ook.

Helemaal uitgewoond liet hij zich van zijn vrouw afrollen. Hij liet zich achterover vallen en nam haar onderzoekend in zich op. Haar lichaam glom van het zweet en haar borstkas ging hard op en neer. Ze had een tevreden glimlach om haar lippen.

‘Wat was dat nou?, vroeg hij toen ze weer in de werkelijkheid kwam.

‘Ik hou van je’, antwoordde ze, alsof die uitleg afdoende was.

‘Ik hou ook van jou, maar dat is niet wat ik bedoelde. Weet je wat je riep tijdens onze vrijpartij?’, drong hij aan.

‘Nee? Wat?’, antwoordde ze naar waarheid.

‘Sla op mijn billen, Sla op mijn billen, Sla op mijn billen’, antwoordde hij.

‘Echt waar?’, bloosde ze. ‘Zei ik dat? Ik heb geen idee waarom’, loog ze.

‘Meen je dat? Weet je ook niet meer waar je aan dacht?’, hij geloofde haar maar half.

‘Nee, echt niet. Ik heb geen idee’ De tweede leugen was al gemakkelijker.

‘Nou ja, wat het ook is, ik vind het prima als je het nog een keer doet’, lachte hij en liet zich op zijn rug rollen. ‘Misschien over een paar uurtjes al’.

Ze moesten beiden lachen. Toen ging de telefoon.

Martine rolde in de richting van de telefoon en nam hem op. Ze dacht er helemaal niet aan dat haar bips op die manier zichtbaar was. Maar de stem aan de andere kant van de telefoon herkende ze onmiddellijk. Maar het was te laat. Haar echtgenoot legde zijn hand op haar gloeiende billen en liet zijn hand langs de randjes van de striemen glijden, precies op het moment dat de agent haar vroeg of ze haar man al verteld had over haar overtredingen.

‘Ja, ik heb het hem verteld’, loog ze opnieuw.

‘Mag ik hem ter bevestiging even aan de telefoon, alstublieft’, vroeg de agent op een toon die haar angst aanjoeg.

‘Nee, hij is er niet!’, loog ze weer. Maar deze keer gooide haar echtgenoot roet in het eten.

‘Wie is dat?’, wilde hij weten, ís dat voor mij?’

‘Liegen is een overtreding waar een pak op de blote billen opstaat, jongedame’, zei de agent. ‘Geef me uw echtgenoot aan de lijn!’

Martine kreunde en rolde op haar rug om de telefoon aan haar geërgerd ogende echtgenoot door te geven. Hij nam hem over, bedekte het spreekgedeelte met zijn hand om de beller even buiten te sluiten. ‘Daar moeten we het zo meteen maar eens even over hebben’, wij wees naar haar billen die nu weer veilig door het dekbed bedekt warden.

Een paar minuten later boog hij zich over haar heen om de telefoon op te hangen.

‘Volgens mij heb je me iets te vertellen’. Hij zorgde er voor dat zijn gezicht niet verraadde wat hij dacht.

‘Ik denk het? Wat heeft hij je verteld?’, ze was van plan niet meer toe te geven dan noodzakelijk was.

‘Hij zei dat jij me zou uitleggen hoe je billen zo rood komen als een rijpe appel. Verder niet zo veel’, antwoordde hij terwijl hij zijn wenkbrauw verbaasd omhoog trok.

‘Hij heeft het niet kleur gegeven, verder niet. Hij heeft een batje gebruikt’, pruilde ze, in de hoop dat hij daar genoegen mee zou nemen.

‘Waarom doet een politieagent in godsnaam zoiets?’

‘Waarom? Dat weet ik toch niet? Hij gaf het me in plaats van een boete. Dat is alles’, zei ze schouderophalend. De sceptische blik op het gezicht van haar partner maakte haar zenuwachtig.

‘Hij gaf je een pak op je billen in plaats van een boete? Wat voor boete had je dan wel niet gekregen om dat te rechtvaardigen?’ Hij wist meer dan hij liet merken, wist ze.

‘Ik heb niet een boete gekregen. Het is met een sisser afgelopen. Veel meer valt er niet over te vertellen’, klaagde ze, terwijl ze haar blik afwendde.

‘Niet zo snel, schatje. Wat deed hij? Vertel het me of ik geef je net zo lang op je billen tot je het doet’. Het klonk als een ernstige waarschuwing.

‘Ach! Ik heb geen zin om daar nu over te praten’, antwoordde ze.

‘Voor de draad ermee, of anders…!’

‘Peter!!!!’, haar verzet klonk klagend.

‘Nu!’

‘Nee!’

‘Eén!’, zijn wenkbrauw zakte omlaag.

Ze kromp ineen en sloot haar ogen.

‘Twee’. Ze opende haar ogen en zag dat beide wenkbrauwen nu bijna voor zijn ogen hingen. Ze zuchtte en schudde ‘nee’ met haar hoofd.

‘Als ik drie moet zeggen, zul je het berouwen’.

‘Nee, liefje! Het is niet belangrijk!’

Het gezicht van haar man werd nog donkerder. Toen kwam hij in actie. In een mum van tijd lag Martine over zijn dijen, en voelde zijn vlakke hand op haar zere billen neerkomen.

‘Oh! AUW! AUW! Auw! Auw!’, gilde ze toen hij haar links en rechts op haar bips begon te slaan. ‘Stop! Stop! Ik zal het vertellen!’

Hij stopte, maar hield haar over zijn schoot. ‘Voor de draad ermee’.

‘Laat me los’, ze drukte zich omhoog.

‘Nee, je gaat het me eerst vertellen’.

‘Nee, Peter!’, klaagde ze. Hij antwoordde met een serie klappen op haar billen.

‘Oh man! Dit is de gekste dag die ik ooit meegemaakt heb! Hij gaf me een pak op mijn billen voor te hard rijden, te snel een parkeerplaats oprijden waardoor het zand alle kanten op waaide en volgens hem heb ik op een plaats geparkeerd waar het niet mocht. En toen ik mijn broek niet vast mocht maken toen ik uit de auto stapte, werd ik boos en gaf hem een grote mond en dus heeft ie me een pak slaag gegeven in plaats van me arresteren’. Er miste een klein detail in haar verhaal, maar verder had ze alles verteld.

‘Wat deed je langs de kant van de weg, met je broek open?’, vroeg hij.

‘Liefje!’, klaagde ze. Hij sloeg haar opnieuw op haar blote bips en zorgde er dit keer voor dat het tot haar doordrong dat ze maar beter de waarheid kon vertellen. Ze voelde zijn erectie tegen haar zij drukte en realiseerde zich dat het hele stoute meisje gedoe hem ook opwond, ook al hadden ze er net een wilde vrijpartij opzitten.

‘AUW! OK! Ik probeerde klaar te komen zodat ik onderweg geen brokken zou maken. Ik was geil, OK?’

‘Wat?’ Haar echtgenoot was zeer verbaasd, om het zacht uit te drukken.

‘Ik zag eerder op de dag iets waardoor ik erg opgewonden was geworden. Ik kon mezelf niet meer beheersen. Ik was zo bezig zo snel mogelijk thuis te komen, dat ik niet eens in de gaten had dat ik te hard reed. Toen ik dat merkte dacht ik dat het beter was mezelf eerst van wat spanning te bevrijden. Dat deed ik dus. Dat begrijp je toch wel?’ Ze hoopte dat hij hier genoegen mee zou nemen.

‘Wat zag je dan dat je zo verschrikkelijk opwond, dat je niet kon wachten tot je thuis was?’ Hij was geïnteresseerd en heel nieuwsgierig.
 
’Aaahh! Dat kan ik niet vertellen. Dat kan ik gewoon niet!’

‘Zelf weten!’ Met die woorden hervatte hij het pak slaag, alleen een stuk harder dan eerder. Martine vond het pijnlijk en opwindend tegelijk. Ze liet zich helemaal gaan, nu ze de geruststellende wetenschap had dat haar man dit net zo opwindend vond als zij.

Het maakte het gemakkelijk nu ook met de rest van het verhaal te komen.

‘AUW!~’, jammerde ze, terwijl ze met haar heupen wiegde en haar kruis over zijn bovenbeen wreef. ‘Liefje”, zei ze klagend en toe kwam ze over de brug. ‘Ik zag hoe een vrouw bij de supermarkt een pak op haar blote bips kreeg. Niet een spelletje, maar echt! Ze zat de man met wie ze bij Albert Heijn was, af te zeiken. Hij werd kwaad en nam haar mee naar buiten en gaf haar een stevig pak op haar billen’.

‘En daar werd je opgewonden van?’ Het klonk meer geïnteresseerd dan verbaasd. Zijn handen masseerden haar gloeiende billen.

‘Ja, heel erg opgewonden’, fluisterde ze.

‘Houd je van een pak slaag?’

‘Tja..’, ze wist niet goed of ze die vraag wel wilde beantwoorden.

‘Het is zo, is het niet?’ Daarom was je ook zo opgewonden toen je thuis kwam. En toen je helemaal opging in onze vrijpartij, toen fantaseerde je dat je een pak op je billen kreeg, is het niet? Hij zette zijn vragen kracht bij door haar hard op haar bips te slaan. Ze duwde haar heupen omhoog om zijn hand tegemoet te komen, en kreunde.

‘Ja’, haar antwoord had als een zacht gefluister geklonken, alsof ze verlegen was. Het werd echter veroorzaakte door een nieuwe golf van opwinding.

‘Nou, nou, nou. Dat is interessant! Ik heb hier dus een klein meisje, dat af en toe een pak op haar blote billen nodig heeft? Haar echtgenoot leek zeer ingenomen bij het idee en dat liet hij merken door de klappen op haar billen weer te laten neerdalen.

De klappen die hij nu gaf deden ook zeer. Maar zijn hand deed meer dan slaan alleen. Hij masseerde haar billen en wreef erover. Vervolgens vond zijn hand haar hete natte plekje en begon ook daar plagend over te wrijven.

Martine kwam twee keer klaar tijdens het pak op haar bips dat ze kreeg vanwege liegen en vervolgens nog een keer tijdens de tweede vrijpartij van die avond.

Wie had, toen ze besloot boodschappen te gaan doen, kunnen denken dat haar dag zo zou eindigen? Ze had eindelijk ook nog een pak op haar billen nodig, omdat ze zonder boodschappen thuis gekomen was.

‘Man, oh man’, zei ze glimlachend toen ze dicht tegen haar geliefde echtgenoot aankroop en zijn zere hand kuste.