Schuchter gaat ze terug naar haar eilandje, waar Tine en Sandra onmiddellijk opstaan om haar een knuffel te geven. “Viel het wat mee?” vraagt Tine. Aan haar stem hoort Lieze dat ze zich meer zorgen had gemaakt dan ze vooraf had willen toegeven.

“Ik… Ja, ik neem aan van wel.” Onwillekeurig gaat ze met haar handen opnieuw naar haar billen. Een warme gloed straalt door haar broek heen. Het is niet onaangenaam, maar dat gaat ze echt niet hardop zeggen. Dat durft ze nauwelijks te denken.

“Hoe was het?” vraagt Sandra. Ze is duidelijk nieuwsgierig.

Lieze bloost. “Sja, eh …” stamelt ze.

“Moest je over het bureau of mocht je over z’n knie?”

“Knie,” mompelt Lieze. Ze vindt het vreselijk genant om te beseffen dat Tine en Sandra een heel goed idee hadden gehad van wat er in Marks kantoor was gebeurd. Toch is het ook wel fijn om te ervaren dat ze haar steunen.

“Enkel z’n hand of nog andere dingen ook?”

“Enkel hand.”

“Dan viel het inderdaad mee,” merkt Sandra vrolijk op.

“Ik voel het wel hoor,” moppert Lieze, terwijl ze nog even over haar billen wrijft.

“Ja, dat zal wel,” antwoordt Tine. “Mark slaat zelden zacht, zelfs als hij enkel zijn hand gebruikt. En het is niet alsof je gewend bent om geslagen te worden.”

“Jullie natuurlijk wel,” waagt Lieze het te zeggen.

“Sja, ik werk hier al vijf jaar …” merkt Tine op.

“Gebeurt dit vaak? Dat je zo in zijn kantoor moet komen om … Je weet wel,” eindigt Lieze verlegen.

“Hangt ervan af. Iedereen maakt fouten, dus het lukt niemand om ongeslagen te blijven. Los van de teammeetings dan, daar word je sowieso even kort geslagen, maar dat is meer om te zorgen dat we bij de les blijven. Ikzelf probeer het zoveel mogelijk te vermijden, maar Elke bijvoorbeeld, die zoekt het echt op,” vertelt Tine.

“Ja, die moet gewoon af en toe een flink pak slaag hebben om te blijven functioneren,” merkt Sandra op.

“Maar, vindt ze dat zelf dan niet …?”

“Nee hoor,” antwoordt Sandra luchtig. “Ze wil het zelf, anders zou ze niet zo vaak een grote mond opzetten tegen Mark. Dat is gewoon haar manier om aan te geven dat het weer eens tijd is.”

Weer eens tijd … Opeens valt Marks opmerking van de eerste dag op zijn plek.

“Dus, toen ik hier pas was en Mark in meeting ging met Elke, dan bedoelde hij eigenlijk dat …”

Tine knikt.

Liezes hoofd tolt. Dat haar collega’s het ok vinden om geslagen te worden kon er bij haar al moeilijk in, dat ze het letterlijk gaan opzoeken, is nog veel lastiger te bevatten.

Ze gaat zitten en ontgrendelt haar computer. Tine en Sandra lopen ook weer naar hun plaats en dan wordt het stil, terwijl ze zich elk op hun eigen werk richten. Maar Lieze kan zich maar moeilijk concentreren. In gedachten gaat ze steeds terug naar Marks kantoor, ziet ze weer voor zich hoe ze haar broek moest uittrekken, bij hem over de schoot lag, hoe zijn hand hard haar billen kastijdde.

“Zo, druk aan het werk dames?” klinkt plots Marks stem achter haar.

Van schrik valt ze bijna van haar bureaustoel.

“Heb je zo’n slecht geweten, meisje?” vraagt hij, terwijl hij even kort in haar oor knijpt.

Lieze staart naar de vloer. Ze wou dat ze kon verdwijnen. “Nee Mark,” zegt ze stil. “Ik was gewoon zo geconcentreerd bezig dat ik je niet gehoord had,” verdedigt ze zich dan. Haar hart klopt in haar keel.

“Ik kom even kijken hoe het gaat,” zegt hij. “Alles in orde dames?”

“Ja Mark,” zeggen Tine en Sandra in koor.

“Ja Mark,” mompelt Lieze dan ook.

“Daar zul je toch echt nog wat op moeten oefenen,” glimlacht Mark. “Dat komt wel. Laat die billen van je maar even zien, eens kijken naar het resultaat van mijn werk.”

Geschrokken kijkt Lieze hem aan.

“Wat? Hier? Nu?”

“Tenzij je liever terug meegaat naar mijn kantoor?”

Lieze schudt haar hoofd. “Nee Mark,” zegt ze snel.

“Vooruit dan. Draai je om en doe je broek omlaag.”

Zwijgend doet ze wat hij zegt, vurig wensend dat ze ergens anders was.

“Plaats je handen op het bureau,” geeft Mark aan, als haar billen bloot zijn.

Hij wrijft even met zijn rechterhand over haar beide billen.

“Nog wat roze,” merkt hij goedkeurend op. “Goed, kleed je maar weer aan.” Dan wordt zijn toon plots streng. “En niet meer zo zitten dromen hoor, ik wil tegen vanavond een eerste voorstel voor de zeepcampagne krijgen.”

“Ja Mark,” mompelt Lieze.

“Dames.” Met een knikje richting Tine en Sandra verdwijnt Mark weer.

Langzaam laat Lieze haar ingehouden adem ontsnappen.

“Daar hadden we je voor moeten waarschuwen,” zegt Tine verontschuldigend. “Mark komt graag het resultaat nog even inspecteren. Volgens mij denkt hij dat de straf op die manier nog wat langer nawerkt, als je er nog even zo expliciet aan herinnerd wordt.”

“Waarom moet dat zo vernederend?” klaagt Lieze, vol zelfmedelijden omdat ze alweer met de billen bloot moest tegenover haar collega’s.

“Sja, het hoort er nu eenmaal bij,” zegt Sandra.

“Je wordt het wel gewend,” troost Tine haar.

“Al blijft het steeds een beetje vernederend, anders zou het niet meer werken,” voegt Sandra eraan toe.

“Goed, de zeepcampagne, daar kunnen we misschien beter mee verder,” zegt Tine dan kort. “Lieze, wat heb jij tot nu toe?” Samen overlopen ze hun werk en brainstormen ze over het eerste voorstel dat die avond keurig op tijd op Marks bureau wordt gelegd voor ze naar huis gaan.