Wat me bezield had? Geen idee meer, maar ik had me op de een of andere manier aan geen van onze afspraken gehouden. Dat dit consequenties zou hebben, dat kon ik op mijn vingers natellen, maar ik maakte me nog niet echt zorgen: ik vond het immers veel te fijn Daniël weer te zien. Het moment dat ik me wél zorgen begon te maken, was toen we na het eten gezellig een beker koffie dronken. Voor ik er erg in had, had Daniël ineens het gesprekonderwerp ‘afspraken’ te berde gebracht. De ontspannen sfeer was in één klap verdwenen. Mijn maag kromp ineen, maar ik probeerde nog wel zijn vragen over mijn verrichtingen de afgelopen tijd nonchalant en luchtigjes te beantwoorden. Maar elke minuut werd me duidelijker dat Daniël er helemaal niet luchtig over dacht en ik voelde me steeds verlegener en kleiner worden. Van een volwassen gesprekspartner, was ik inmiddels tot niet veel meer dan een stout kind gereduceerd. Ik liet zijn vermanende woorden gelaten over mij heenkomen en toen hij me melde dat ik een flink pak op mijn blote bips zou krijgen, wist ik niets beters te doen dan naar mijn koffiebeker staren. Toen hij daaraan toevoegde, dat dit met het rietje zou gebeuren, verstijfde ik van schrik. Ik háát het rietje, ik kan er gewoon niet tegen. Daniël keek me aan om mijn reactie te peilen en ik bleef maar stom naar mijn beker staren. Het zou me niet verbaasd hebben als ik van kleur was verschoten en dat ik eerst rood van verlegenheid en daarna wit van de schrik was geworden.
Toen sprak Daniël de onvermijdelijke woorden: “Nou, ga je maar klaarmaken!”. Dat betekent dat ik naar de hoek moet en dat ik mijn broek en onderbroek naar beneden moet schuiven om met blote billen op mijn straf te wachten. Toen ik niet gelijk reageerde –ik wilde het gevreesde moment zo lang mogelijk uitstellen-, adviseerde Daniël me op te schieten. Ik begreep heel goed, dat ik dat beter kon doen, want dat ik zo óók al genoeg in de nesten zat. Met lood in mijn schoenen ging ik er staan en met een zucht maakte ik mijn billen bloot. Dat voelt heel vernederend en kwetsbaar, als je daar zo in je blote billen staat. Meestal hoef ik niet zo heel lang te wachten, totdat Daniël me op komt halen, maar nu scheen het eindeloos te duren. Ik hoorde Daniël heen en weer lopen en meubelstukken verschuiven. Dat stelde me helemaal niet gerust, want ik begreep niet goed wat er gebeurde en had steeds meer moeite mijn zenuwen in bedwang te houden. Ik probeerde rustig en diep adem te halen om mezelf onder controle te houden. Toen liep Daniël naar boven. Nu is hij het rietje halen, wist ik. O, god, waarom had ik het zo ver laten komen? Ik was bang, heel erg bang. Al snel hoorde ik hem naar beneden komen. De kamerdeur ging open. Het rietje werd even ergens neergelegd en Daniël liep op me toe. In plaats van direct iets tegen me te zeggen, bleef hij achter me staan. Ik had het niet meer. Mijn ademhaling ging steeds sneller, ik hield het niet meer van de spanning.
Daniël pakte me bij mijn bovenarm en trok me mee. Ik zag nu dat hij de bank midden in de kamer had gezet. Meestal moet ik over de eetkamertafel buigen, maar kennelijk had hij vandaag andere plannen. Inderdaad moest ik over de leuning van de bank gaan liggen. Je billen steken dan verder omhoog.
Daar lag ik dan met mijn handen op de zitting en mijn blote billen hoog in de lucht. Mijn ademhaling was nog steeds heel snel, en werd nog sneller toen ik het rietje tegen mijn billen voelde. Daar wordt het eerst opgelegd, dan wordt het een paar keer een klein stukje opgetild en met een klein tikje weer teruggelegd, net zo lang tot Daniël het gevoel heeft dat hij straks precies weet waar hij de klap gaat uitdelen. Die momenten duren zó lang! Ik wilde maar dat hij gewoon goed kon mikken zonder al die ‘oefenslagen’. Het is op die manier onmogelijk je op de klap voor te bereiden, omdat je nooit precies weet wanneer die komt. Nu ik over de bankleuning lag, kon ik ook niet stiekem achterom kijken om te zien wanneer Daniël het rietje hoog op zou tillen. Mijn oren begonnen te suizen en mijn handen tintelden raar. Toen, PATS, kwam de eerste striemende klap. AUW, AUW, AUW, dat rietje doet zo verdomd gemeen pijn. Mijn handen begonnen nog harder te tintelen en ik kon er nauwelijks meer op leunen, en nu begonnen ook mijn oren te tintelen. PATS, de tweede klap. Ik voelde me helemaal raar worden: mijn mond was krukdroog en ik voelde me een beetje misselijk. Dit melde ik aan Daniël. Die had wel in de gaten, dat het niet helemaal goed met me ging. Hij liet me overeind komen en ik mocht mijn broek omhoog doen.
“Dit is slechts uitstel, en geen afstel van je straf”, zei hij, “ maar jíj mag aangeven wanneer je klaar voor het vervolg bent.” Ik was hem heel dankbaar en nam een glas water. Langzaam maar zeker kon ik weer normaal ademhalen en verdwenen misselijkheid, suizingen en tintelingen. Ik had nog nooit zo heftig op een aangekondigde straf gereageerd, behalve die keer misschien dat ik letterlijk had staan trillen op mijn benen.
Dan komt het moeilijke moment: aangeven dat je klaar bent voor het vervolg van de strafsessie. Uitstellen had geen zin, maar aangeven dat ik er weer klaar voor was, viel ook niet mee. Toch heb ik dat gedaan. En hup: ik moest mijn bips weer bloot maken en over de leuning gaan liggen. En daar voelde ik weer het rietje tegen mijn billen en wist ik weer dat Daniël aan het mikken was voor de volgende slag. PATS! Ik voel een felle pijn in mijn billen die ik kwijt wil. Ik wil wiebelen, schudden, trappelen, opstaan, maar heb weinig bewegingsruimte in mijn huidige positie. Tik, tik … tik, PATS! Weer eentje. Auwwwww. Tik, tik .. tik, PATS! Aaahhhh…. Ik tel mee in mezelf. Ik denk namelijk dat ik er 20 krijg (met het dikke rietje had ik namelijk nog nooit meer dan 20 klappen gehad) en als ik dan weet hoe ver ik ben, dan is het misschien makkelijk te verdragen is mijn redenering. Tik, tik … tik, tik, tik …PATS! Ik trek mijn benen van de grond van de pijn en weet niet meer hoe ik het heb. PATS! En dat is nummer zeven in totaal met de twee van eerder op die avond erbij. Ik zit ruim op 1/3 van mijn straf, bereken ik snel. Maar die gedachte troost me helemaal niet, integendeel, ik raak er helemaal door in paniek. Ik zit er nu al helemaal doorheen en ik ben pas op 1/3!!! Help!! Tik, tik, tik .. PATS! Tik, tik, tik … Ik gil al heel hard, maar de klap komt nog helemaal niet, die komt past als ik uitgegild ben: PATS! En dan is-ie nog moeilijker te verdragen. Tik, PATS! Mijn billen staan in brand, ik schud en tril met mijn benen en schreeuw het uit van de pijn. Dit was pas nummer tien. En dan raak ik helemaal de tel kwijt. Het doet zo allemachtig pijn en ik kan de klappen zo slecht opvangen. Allerlei gedachten dwarrelen door mijn hoofd. Ik smeek Daniël op te houden. Ik smeek hem nog een keer. Ik zeg dat het me spijt. Maar Daniël gaat door. Ik zeg Daniël dat ik echt niet meer kan verdragen. Maar hij gaat door. Ik kruip van de bank af, maar Daniël pakt me bij mijn arm en leidt me weer terug over de leuning.
Dit is niet leuk, dit is níet leuk! zeg ik inwendig tegen mezelf. Dit is iets wat ik níet wil. Dit wíl ik helemaal niet. En dan vraag ik me af waarom ik in godsnaam niet beter mijn best gedaan heb om me aan onze afspraken te houden. Dit is nu straf, weet ik en ik weet ook dat het helemaal aan mezelf te wijten heb.
Het komt geen seconde in mijn hoofd op te staan en weg te lopen. Of om Daniël opdracht te geven nu onmiddellijk te stoppen, omdat het wel welletjes is voor mij. Nee: dit is straf en ik hem verdiend ook. Bij die gedachten, komen opeens de tranen.
Ik lig daar te kermen en te huilen. “Alsjeblieft, alsjeblieft, ik kan niet meer!” snik ik tegen Daniël. De tranen lopen langs het leer van de bank. Maar als ik weer van de leuning probeer te kruipen word ik ook deze keer weer door Daniël teruggelegd. Hij vraagt me hoe ik me de komende periode ga gedragen en of ik me nu wel aan de afspraken ga houden. Dat beloof ik hem plechtig, ik huil dat ik het écht, écht beter ga doen. “Volgens mij heb ik dat al eens eerder gehoord”, is zijn reactie. Zijn stem klinkt ijskoud. PATS! “Ja, maar deze keer ga ik het écht, heús, beter doen”, snik ik, en ik meen het ook helemaal. Tik..tik, PATS! “Echt!”, roep ik nog maar een keertje, helemaal wanhopig.
Er volgen nog een paar klappen. En dan houdt het op. Ik hoop met heel mijn hart, dat het nu echt klaar is en dat het geen pauze is. En het is klaar. Ik mag weer naar de hoek. Ik spring op en pak mijn billen beet, in de hoop dat mijn handen de pijn eruit weg kunnen halen. Met mijn broek op mijn knieën loop ik naar de hoek, waar ik nog een poosje sta te snuffen. Dan voel ik twee armen om mijn middel. Die zijn natuurlijk van Daniël. Hij keert me om en neem me in zijn armen. Zo blijven staan, totdat ik een beetje uitgesnotterd ben. Dan knuffelen we wat. Dat is fijn. Dat is hemels. Zelfs Daniëls mededeling dat ik morgen nog een pak om pijn billen krijg, omdat ik álle afspraken aan mijn laars heb gelapt, kan dit moment niet bederven.