‘Ronald’, smeekte Jenny, terwijl ze haar arm, die hij stevig beet hield, los probeerde te trekken. ‘Wees alsjeblieft een beetje redelijk. Ik kon er niets aan doen!’

Haar verloofde negeerde haar en trok haar mee naar de slaapkamer. Toen ze zich aan de deurpost probeerde vast te houden, gaf hij een stevige ruk, waardoor ze de slaapkamer inschoot en voorover over het tweepersoonsbed kwam te liggen. Deze keer was er geen ruimte voor discussie en zou ze er niet mee wegkomen. Nee, deze keer zou hij haar het rietje laten voelen en daarna zou hij haar laten doen wat ze tot nu toe angstvallig vermeden had.

‘Bespaar je de woorden’, zei hij terwijl hij de deur op slot draaide en er vervolgens met zijn rug tegenaan ging staan.

Jenny krabbelde van het bed en stond oog in oog met haar toekomstige echtgenoot. Wat was hij van plan? Ze snoof beledigd en was boos en nerveus tegelijkertijd. Het was haar absoluut niet aan te rekenen dat ze niet had gedaan wat hij haar opgedragen had. Hij zag er vastbesloten uit. Ze slikte hoorbaar.

Ze waren ruim een half jaar bij elkaar en ze was er achter gekomen dat haar verloofde nogal bazig was. Dit was temeer een probleem omdat zij nogal koppig van aard was. Ze vroeg zich af waarom hij eigenlijk de ware voor haar was. Ze keek naar het kruis van zijn spijkerbroek. Behalve dat, bijdehandje. Hoewel dat natuurlijk wel de slagroom op de taart was. Hij had natuurlijk zijn zwakheden. Ze huiverde bij de gedachte dat hij haar met de neus op haar eigen fouten zou drukken.

Wat zou er deze keer gebeuren?

Ze moest denken aan de glijdende schaal van maatregelen waar hij altijd aan refereerde. Ze bedacht dat hoe langer ze elkaar kenden, hoe langer de lijst werd. Instinctief gingen haar handen naar achteren en omsloten ieder een van haar billen die omsloten werden door een klein broekje onder een zomerrokje. Op de glijdende schaal stonden tot nu toe de hand, slipper, haarborstel en riem. Alles onder dwang, maar met een aangename tinteling achteraf. En dan te bedenken dat hij met haar wilde vrijen direct nadat hij haar van een paar zere billen had voorzien. Wat een lef had die man! Maar de misstap van vandaag stond niet in verhouding met alle dingen die ze daarvoor had uitgehaald. Neem het somberste scenario en verdubbel dat. Het kon maar een ding betekenen…

‘Ga het rietje pakken, Jenny’, droeg hij haar op.

Oh nee! Ze dribbelde nerveus van het ene been op de andere. Haar mooie gezichtje was verwrongen bij de gedachte aan de pijn. Ze trok een pruillip en probeerde zich onder haar straf uit te flikflooien. Toen hij op een dag thuis kwam met de rietjes uit het tuincentrum, had ze nog gedacht dat ze voor de tomatenplantjes zouden zijn. Jeetje, wat kon ze zich vergissen.

Op een ochtend had hij de slipper, haarborstel en riem op het bed gelegd en haar uitgelegd waar deze voor bedoeld waren. Ze had hem met open mond aangekeken en gedacht dat hij helemaal gek geworden was. Vervolgens had hij met zijn vingers geknipt. ‘Oeps, ik ben nog wat vergeten’. Hij was naar de kast gelopen en had een rietje tevoorschijn gehaald. ‘Deze is voor als je heel erg stout geweest bent, Jenny’, had hij gezegd terwijl hij het soepele rietje tussen zijn handen boog.

En hoe had ze gereageerd? Had ze hem laten weten dat als hij alleen maar met dat ding naar haar zou wijzen, dat ze het op een lopen zou zetten? Nee. Dat ze de politie zou bellen? Nee. Ze kon hem alleen maar met grote ogen aankijken en stamelen, ‘Dan kan ik me maar beter heel goed gedragen, is het niet?’

Maar de kans dat dat zou gebeuren was niet zo heel groot.

*

Ronald was een perfectionist. Alles moest altijd perfect zijn. Zelfs wanneer hij zijn toekomstige vrouw Jenny zou straffen.

Hij tikte met het uiteinde van het rietje op een bepaalde plek van het bed. ‘Kom hier staan en zet je beide handen op het bed. Je benen een beetje uit elkaar. Billen omhoog’. Hij knipte met zijn vingers waardoor ze een luchtsprongetje maakte. Hij dacht dat ze wel eens zou kunnen weigeren, hoewel ze dat nooit eerder gedaan had. Ondanks haar gejammer had ze altijd haar straf gehoorzaam ondergaan.

Ze hadden elkaar op een feestje ontmoet en voelde zich vanaf het eerste moment tot elkaar aangetrokken. Maar hij wilde eerst zeker weten of ze wel de juiste partij was voor de wijze waarop hij zijn toekomstige relatie in wilde richten. Tijdens hun tweede date was hij vastbesloten uit te vinden of dit het geval was. Een brutale opmerking van haar kant op iets wat hij zei was de aanleiding. Toen ze langs hem liep gaf hij haar een stevige klets op haar billen, waardoor ze een luchtsprongetje maakte en gilde. Hij bestudeerde haar reactie uitvoerig. Ze had daar met open mond gestaan, over haar bips gewreven en hem aangekeken met een gezichtsuitdrukking die wilde zeggen, ‘Ik kan niet geloven dat je dat gedaan hebt!!’ Tot zijn opluchting en genoegen was er geen woede uitbarsting gevolgd op de klap, maar een pruillip van een meisje wat op haar plaats was gezet. Vanaf dat moment wist hij dat zij het juiste meisje voor hem was.

Maar ze bleef koppig. Net als voor het pak slaag met het rietje.

‘Heb je me gehoord?’, vroeg hij.

Jenny bleef op haar plaats staan dralen. ‘Maar ik wil niet met het rietje, Ronald’, zei ze klagend. ‘Gebruik iets anders. Je riem bijvoorbeeld’.

Ronald schudde zijn hoofd. ‘Als je zo graag de riem wilt, zal ik je die geven. Maar pas als ik met het rietje klaar ben’.

‘Maar Ronald!’ Ze stampte gefrustreerd met haar voet. ‘Het rietje is verschrikkelijk’. Ze pakte de voorkant van haar rokje en draaide er een prop van. Het hoorde bij het spel. Dat wist ze nog van eerdere keren dat ze geprobeerd had de dans te ontspringen. Wanneer Ronald iets besloten had, was hij daar niet meer vanaf te brengen. Oh, de bullebak! Ze zou het nooit toegeven, maar zelfs in de wetenschap dat het hartstikke zeer zou doen, voelde ze een zekere genoegdoening dat ze in staat was zelfs het ergste in ontvangst te kunnen nemen. Ze kon hier geen verklaring voor bedenken.

Dus, hij zou haar met het rietje geven en zij zou het rietje in ontvangst nemen.

Ze snoof nog een keer en liep naar zijn kant van het bed om de gevraagde houding aan te nemen. Handen op het bed, benen uit elkaar en bips omhoog. Ze vroeg zich af hoeveel hij haar zou geven. De laatste keer waren het er zes geweest. Zoals te verwachten viel hadden ze alle zes veel pijn gedaan, maar de pijn was veranderd in een soort aangename sensatie. Ze vroeg zich wel eens af of ze soms een schroefje los had zitten. ‘Ik ben klaar’, zuchtte ze uiteindelijk en draaide met haar volle billen. Hij moet het me maar laten voelen. Hij en die vermaledijde stok van hem.

*

Het zouden er twaalf worden. Twaalf striemen op haar ronde bips.

De eerste zes gaf hij over haar rok en broekje. Ze maakte na iedere klap een wanhopig dansje op de plaats. Haar gezicht vertrok en kreunde ingehouden terwijl de pijn van haar gestriemde billen naar haar hoofd trok waar het als een soort vuurwerk explodeerde. Toen kroop dat speciale gevoel als een soort spook in haar. Het was een warm gevoel. Aangenaam warm. Een warmte die uitstraalde naar speciale plekjes en verstand en gevoel van elkaar scheidde. Ze kreeg ondeugende gedachten. Ondeugende gedachten waarin zijn ‘ding’ voor haar gezicht bungelde en haar lust aanwakkerde. ‘Misschien laat hij me straks…’

Ze huiverde. Wat zou hij haar opdragen? Ze voelde weer een warme sensatie door haar buik golven. Zalig.

Haar adem stokte toen ze voelde hoe hij haar rok omhoog schoof en hem op haar rug legde. Ze liet haar hoofd hangen. Haar onderdanige kant kreeg de overhand over de koppige kant. Ahhhh. Een vleug koude lucht voelde weldadig aan haar zere bips toen hij haar broekje tot halverwege haar bovenbenen omlaag schoof. Ze kreeg kippenvel. Ze vroeg zich af of ze hem beet zou pakken, achterover op het bed zou duwen en eisen dat hij haar zou nemen tot het kriebelende gevoel tussen haar benen zou verdwijnen. Zo zou het kunnen. Ze zag zijn ding weer voor zich in de duisternis die veroorzaakt werd door haar dichtgeknepen ogen. Zo’n prachtig ding. Iets wat plezier kon brengen wat boven alle verwachting lag. ‘Zo’n groot ding…’, fluisterde de duivel in haar oor. Ze begon te giechelen, maar haar adem stokte toen ze voelde hoe hij met het rietje op haar blote billen tikte.

‘Nog zes, Jenny’, hoorde ze hem zeggen.

Ze was nu ergens anders. Ergens waar het mooi as. ‘Uh huh’, mompelde ze. Zes was prima. Zes was genoeg om haar te geven wat ze wilde en daarna zou er nog meer volgen. Maar dan anders. De eerste zes waren vergeten en het enige wat telde waren de zes die zouden volgen.

Ze wist dat het eraan kwam voor dat het er was. Ze hoorde hem door de lucht zoeven, voordat hij landde en de pijn haar overmande.

‘Agggghhhhhhhhhhhh’, gilde ze verrast, zoals de eerste striem op haar blote dat altijd was. ‘Auwwwwwwwwwww!’ Meer vuurwerk in haar hoofd. Deze keer intensiever en overweldigender. Haar heupen draaiden heen en weer in een poging wat van de pijn van haar af te schudden. ‘Ah, Ronald. Nog een keer’.

Nog vijf keer liet hij het rietje op haar ronde en gewillige billen neerdalen.

*

‘Ga op je knieën voor me zitten’, liet hij haar weten.

Ze deed wat hij haar vroeg en keek omhoog. Hij bevond zich in een paarse waas van seks. Haar hele wezen was bezig met de pijn die langzaam wegebde. Ze ademde nog steeds zwaar van het orgasme wat ze gehad had toen het rietje voor de laatste keer neerdaalde. Witte bliksemschichten. Vuurwerk in de nacht. Ze probeerde zich te concentreren op zijn woorden. Wat? Wat moest ze doen? Haar hand gleed naar haar warme plekje.

‘Haal hem eruit’, droeg hij haar op.

Ze tastte omhoog en pakte de riem. Ze deed langzaam zijn rits naar beneden. Hij wilde dat ze iets deed waar ze niet echt dol op was. Ze bloosde bij de gedachte. Ze liet haar tong over haar lippen glijden en trok haar neus op. Wat had haar moeder haar ooit verteld? In relaties gaat het om geven en nemen. Ze liet haar hand door de opening in zijn broek naar binnen glijden op zoek naar het ding wat daar woonde. Klop, klop wie is daar? Het kloppende gevoel in haar billen was nu een gevoelig genot, waar ze zich door mee liet voeren. Hij was hard. Indrukwekkend en spoedeisend. Ze glimlachte in zichzelf. Wie had het nu voor het zeggen? Niet haar partner.

Hij had het om eerlijk te zijn nooit voor het zeggen gehad zolang ze elkaar kenden. Laat hij dat maar geloven. Haar glimlach verbreedde zich toen ze hem tussen haar lippen liet glijden.

Ze wist hoe het spel gespeeld moest worden.

Ze wist dat de winnaar altijd gelijk heeft.