Dave zat in de auto en was onderweg naar de woonboulevard.
Vlak daarvoor had hij telefonisch contact gehad met het waarborgfonds om te vragen of zij de schade aan de auto van Fenne konden vergoeden. Er waren geen ooggetuigen dus ze hadden geen dader die ze konden aanwijzen. De vriendelijke vrouw die hem geholpen had, had hem gevraagd of er camerabewaking aanwezig was op de parkeerplaats.
Daar had hij geen antwoord op kunnen geven. Ze had hem laten weten dat hij dat wel zou moeten controleren. Pas wanneer ze met zekerheid konden zeggen dat de identiteit van de dader niet te achterhalen was zouden ze eventueel uitkeren.

Dave was er meteen achteraan gegaan en had de eigenaar van de meubelzaak gesproken. Er hing een camera welke een groot gedeelte van de parkeerplaats registreerde.
Hij vroeg Dave om de kenmerken van de auto, de datum en het tijdstip dat het gebeurd was, dan zou hij kijken of hij de beelden erbij kon vinden. Een half uurtje later had de goede man hem terug gebeld met het nieuws dat de auto inderdaad was vastgelegd op camera maar daarop was heel duidelijk te zien dat de schade al aanwezig was op het moment dat ze de parkeerplaats op reden.
Eerst was hij sprakeloos geweest en daarna voelde hij irritatie en ongeloof opborrelen. Vandaar dat hij had gevraagd of hij zelf kon komen kijken. Maar nu hij eenmaal in de auto zat en hij er eens goed over nadacht begonnen er opeens wat puzzelstukjes in elkaar te vallen. Zo had Fenne bijvoorbeeld de auto vooruit op de oprit gezet een paar dagen voordat het was gebeurd. Terwijl ze normaal gesproken altijd de auto achteruit inparkeerde. Ook had ze wel heel dicht tegen de heg aan gestaan. Had ze dit met een reden gedaan? Hij herinnerde zich dat ze die dag wat zenuwachtig was geweest. Maar ook dat ze perse met de Mazda had willen gaan en de heenweg zelf had willen rijden. Had ze dit allemaal gedaan om te voorkomen dat hij de schade zou zien? Had hij die pas op de terugweg mogen ontdekken? Fenne was degene geweest die meteen geopperd had dat er vast “iemand” tegen hun auto was aangereden.
Zou ze hem echt zó om de tuin geleid hebben vroeg hij zich af….
Hij wilde het eigenlijk niet geloven maar hij wist ook dat ze er wel een handje van had om haar best te doen ergens onderuit te komen.

Dave reed terug naar zijn werk en hij kookte van woede. Hij kwam net terug van de meubelzaak waar hij met eigen ogen had gezien dat de enorme deuk er al zat toen ze kwamen aanrijden. Hij zag zelfs duidelijk hoe Fenne er nog een snelle blik op wierp en hem daarna vlug bij zijn hand pakte. Waarschijnlijk had de eigenaar van de winkel dat ook gezien. Hij had zich de ogen uit zijn hoofd geschaamd. Hij kon zich niet herinneren dat hij ooit zo kwaad op haar was geweest.
Hier zou ze spijt van krijgen, heel erg veel spijt. Hij zou er voor zorgen dat ze een geintje als dit nooit meer zou uithalen.

Hij kon zich die dag maar moeilijk concentreren op zijn werk. Hij vroeg zich af hoe hij dit ging aanpakken. Het leek hem niet verstandig haar te straffen nu hij nog zo laaiend was. En hij wilde haar de kans geven om eerlijk op te biechten wat ze gedaan had. Hij was benieuwd of ze die kans zou aangrijpen. Daarnaast had hij even de tijd nodig om over een gepaste straf na te denken. Er zouden in elk geval elementen in moeten zitten die ze totaal niet zou verwachten en waarvan hij wist dat ze die vreselijk zou vinden. Want Dave wist inmiddels ook dat Fenne kon genieten van een pak slaag, dat het haar opwond. Dat was ook precies wat het voor hem in het begin allemaal zo ingewikkeld had gemaakt. Hij zag er gewoon het nut niet van in. Hij had dan juist het idee dat hij haar gedrag beloonde door haar te slaan. Hij had het gevoel dat ze het ging uitlokken, zich ging misdragen omdat ze wilde dat hij haar over de knie zou trekken om haar billen vuurrood te slaan. Dat was een tijd lang een behoorlijk struikelblok geweest. Elke keer als puntje bij paaltje kwam leek het hem de meest gepaste straf om haar brutale gedrag te negeren. Al kwam hij er al snel achter dat dat ook niet de beste manier was. Fenne was dan daarna vaak stil en in zichzelf gekeerd. Chagrijnig, teleurgesteld, soms verdrietig maar vaak ook ronduit irritant. Er hing dan dagen een gespannen sfeer. Maar wanneer hij vroeg wat er aan de hand was kreeg hij geen antwoord. Uiteindelijk had hij dan toch besloten om het geven van straf door middel van een pak slaag te proberen. Ze had hem al vaker proberen uit te leggen dat er verschil was tussen “straf” en straf. En dan was er ook nog zoiets als een erotische spanking of een spanking zodat ze haar hoofd even helemaal leeg kon maken. Voor haar was het allemaal zo klaar als een klontje maar voor hem was het volkomen nieuw geweest. Hij had haar maar moeilijk kunnen bij houden en hij was ook wel onzeker geweest. Haar slaan omdat hij wist dat ze er van genoot was toch anders dan haar slaan tot een punt dat ze hem huilend smeekte om te stoppen. Toch had hij het gedaan en het resultaat was verbluffend geweest. Hij was in eerste instantie geschrokken van haar tranen maar enorm ontroerd geweest door de dankbare en liefdevolle blik in haar ogen. Ze had zich in zijn armen laten vallen en zich door hem laten troosten. Hem oprecht bedankt voor het feit dat hij haar op haar plek gezet had. Hij had de opluchting van haar gezicht af kunnen lezen en ook voelde hij hoe totaal ontspannen ze was. En dat was de sfeer in de dagen, zelfs weken daarna ook geweest. Ze was in een opperbest humeur en ze deed erg haar best om het hem naar de zin te maken. En dan had je nog haar libido… Ze leek niet van hem af te kunnen blijven en ze zorgde ervoor dat ze hem in de slaapkamer, of andere plekken in huis of buitenshuis, op de meest inventieve manieren verwende.
Inmiddels was hij er dus van overtuigd dat het daadwerkelijk heel nuttig was om haar zo nu en dan flink te straffen voor haar misdragingen.

Aangezien ze dit keer wel erg ver was gegaan was hij van plan het haar moeilijk te maken. Eerst zou hij proberen het haar ongemakkelijk te maken door wat vragen te stellen. Tevens zou haar dat de mogelijkheid bieden eerlijk te vertellen wat er gebeurd was.
Als ze dat deed dan zou hij haar evengoed hard aanpakken maar wanneer ze er voor koos om te blijven liegen dan zou hij dubbel zo streng zijn.
Ze hadden het weleens over de cane gehad en hij wist dat het haar fascineerde maar dat ze er tegelijkertijd ook bang voor was. Fenne had zelf geregeld instrumenten gekocht maar wat de cane betreft leek het bij nieuwsgierigheid te blijven. Misschien moest hij dit keer maar eens tot actie overgaan en zelf eens wat onderzoek doen naar welke hij het beste kon kopen en hoe hij deze precies moest gebruiken.

Nu hij had besloten om nog niet meteen al zijn kaarten op tafel te leggen en een plan van aanpak in zijn hoofd had voelde Dave zich wat kalmer. Omdat hij tot 20:00uur op het werk was geweest wist hij dat de kinderen al in bed zouden liggen. Dat betekende dat hij rustig de tijd had om haar reactie te peilen.
Toen hij de keuken binnen kwam was ze nog bezig met opruimen.
Hij kuste haar en vroeg hoe haar dag was geweest.
“Oh goed hoor! Druk… zoals altijd. Hoe was jouw dag?”
“Ook druk. Ik heb nog gebeld met het waarborgfonds, weet je wel, voor de schade aan de auto.”
Zonder hem aan te kijken vroeg ze “En… wat zeiden ze?”
“Alvorens ze uitkeren willen ze eerst dat we nagaan of er camerabewaking aanwezig was. Dat zou veel duidelijkheid geven over wat er precies gebeurd is. Ik ga er morgen meteen achteraan.”
Er viel een korte stilte. Dave zag Fenne heel even verstijven. Toen draaide ze zich om en keek hem recht in de ogen.
“Dat kan ik ook wel voor je doen als je wil? Jij hebt het al zo druk op je werk.”
Even was hij met stomheid geslagen door het gemak waarmee ze tegen hem loog. Op die kleine aarzeling na leek ze er geen enkele moeite mee te hebben.
Maar wat zij kon, kon hij beter.
“Als je dat zou willen doen dan heel graag. Laat je me morgen dan wel even weten wat ze gezegd hebben?”
“Ja natuurlijk schatje.” zei ze glimlachend.

Het was zaterdagmiddag en er was inmiddels een week verstreken. Het was Dave wel duidelijk geworden dat Fenne haar misstap niet ging opbiechten.
Dus had hij geregeld dat de kinderen allemaal zouden gaan logeren. Hij wilde zeker weten dat ze niet gestoord zouden worden.
Hij bracht de drie koffertjes naar de auto en riep de kinderen bij elkaar.
“Gaan jullie maar vast in de auto zitten en doe jullie gordel om, dan kom ik er zo aan.”
Fenne was boven bezig met het opmaken van de bedden. Hij liep naar boven en ging achter haar staan, zodra ze hem hoorde draaide ze zich om.
Toen pakte hij onverwacht haar linkeroor stevig vast, trok er lichtjes aan en kneep er hard in.
“Auwww wat doe jij nou verdomme?!” riep ze uit terwijl ze met haar linkerhand haar oor probeerde te bevrijden. Wat overigens met geen mogelijkheid lukte, zijn greep was gewoon te sterk.
Fenne keek naar hem op en haar ogen spoten vuur.
Ze was verdomd sexy als ze kwaad was. Al schudde hij die gedachte snel van zich af.
Hij keek haar streng aan en zei “ik ga nu de kinderen wegbrengen, zodra ik de deur uit ben ga je naar beneden en met je blote billen in de hoek staan. Daar wacht je op me tot ik terug ben.”
Het kostten hem weinig moeite zijn stem dreigend te laten klinken. Hij zag een zweem van paniek in haar ogen, vertwijfeling en toen opstandigheid.
“Waarom in vredesnaam?” vroeg ze.
“Ik denk dat je heel goed weet waarom. En ik zou maar gehoorzamen als ik jou was. Ik verwacht je netjes in de hoek aan te treffen wanneer ik thuis kom. Zo niet, dan heb je een heel groot probleem. En geloof me, dat wil je absoluut niet, gezien de hoeveelheid problemen waar je al in zit.”
Hij drukte een kus op haar mond, liet haar oor los en draaide zich resoluut om.
Fenne verbijsterd achterlatend.

Dave was inmiddels op de terugweg naar huis. Hij vroeg zich af of Fenne zou gehoorzamen. Hij had haar nog nooit eerder een dergelijke opdracht gegeven. Wat als ze er niet zou staan? Wat zou hij dan doen? Waarschijnlijk haar aan haar oor de hoek in sleuren, haar billen bloot maken en haar met een aantal fikse klappen te kennen geven dat ze naar hem moest luisteren.
Hij hoopte echter dat dat niet nodig zou zijn. Een beetje gespannen stapte hij uit de auto en liep naar binnen. Dave was lichtelijk verbaasd toen hij haar in de hoek aantrof, precies zoals hij had opgedragen.
“Ga je me nu dan eindelijk eens vertellen waar dit allemaal over gaat?” snauwde ze.
“Ik zou maar een beetje aan je toon denken want je weet nog niet half hoe diep je je in de nesten hebt gewerkt. Als ik zeg dat je een heel smerig spelletje met me hebt gespeeld en je tegen me gelogen hebt om je misstap te verdoezelen, gaat er dan een lampje branden!?!” Bij elk woord dat hij uitsprak voelde hij zijn woede weer toenemen. Fenne had het ook opgemerkt want opeens bleef het opvallend stil aan haar kant. In de tijd dat hij weg was had ze zich waarschijnlijk al beseft waarom ze daar stond. Maar had ze stiekem ook gehoopt dat het misschien toch ergens anders over ging.
“Wat bedoel je?” vroeg ze aarzelend.
“Wat denk jij dat ik bedoel?” antwoordde hij met een wedervraag.

Het bleef stil, heel erg stil. Dave liet deze bewust voortduren. Hij zag dat ze haar lichaam aanspande alsof ze geen enkele beweging wilde maken, hij hoorde haar zelfs maar amper ademhalen. Hij vroeg zich af wat er nu door haar heen ging. Het leek alsof ze totaal blokkeerde. Mooi zo, het feit dat ze zich zo ongemakkelijk voelde was een goed begin.
Hij wist dat toegeven voor haar een hele hoge drempel was en hij vermoedde dat ze dat moment zolang mogelijk zou proberen uit te stellen.
“Nou??” vroeg hij na enkele minuten.
“Zoek het uit, je weet het allemaal toch al zo goed?”
Deze reactie verbaasde hem niet. Het was typisch Fenne. Hij vroeg zich af of er ooit een moment zou komen dat ze zich zonder weerwoord zou overgeven. Want uiteindelijk zou ze zeggen wat hij wilde horen, dat wisten ze allebei. Ze maakte het op deze manier alleen maar moeilijker voor zichzelf.
“Je gaat dus bijdehand doen. Inmiddels zou je beter moeten weten”.
Nadat hij dat gezegd had draaide hij zich om en liep naar boven.

Daar aangekomen opende hij de schuifdeur van de kast en zocht in de tas naar wat hij nodig had.
De badborstel. Hij wist dat ze dat ding haatte, perfecte keuze dus om daar mee te beginnen.
Nog nooit had hij deze gebruikt op koude billen en maar een enkele keer had hij er echt voluit mee geslagen.
Maar daar zou vandaag verandering in komen. Hij zou haar eens een toontje lager laten zingen.

Eenmaal weer beneden stond ze nog steeds roerloos in de hoek.
Hij pakte een stoel uit de keuken en zette hem in het midden van de kamer maar ging er nog niet op zitten. Hij wilde dat wanneer ze naar hem toe kwam ze tegen hem op moest kijken.
“Fenne kom hier”.
Geen enkele reactie.
Hij begon nu echt boos te worden. Het spelletje was uit. Ze had lef genoeg gehad om hem te bedonderen en compleet voor paal te zetten en nu ging ze ook nog eigenwijs lopen doen. Hij was er helemaal klaar mee.
“NU!!” hij zei het met flinke stemverheffing en zijn oplaaiende boosheid kon hij niet uit zijn stem houden. Ze schrok zichtbaar en het leek haar blokkade enigszins op te heffen.
“Doe eens normaal zeg” hoorde hij haar mompelen. Hij negeerde het.
Want terwijl ze het zei draaide ze zich om en kwam langzaam naar hem toe lopen. Ongemakkelijk en met kleine stapjes omdat haar broek nog ergens tot halverwege haar knieën hing.
Hij zag haar wangen rood worden van schaamte. Toen ze uiteindelijk voor hem stond nam hij vastberaden haar kin tussen zijn vingers en dwong haar om hem in de ogen te kijken.
Heel even zag hij haar blik naar zijn rechterhand schieten waarin hij de badborstel vasthield.
Ze slikte moeizaam. “Je hebt me behoorlijk voor de gek gehouden of niet?”
Ze haalde haar schouders op.
“Ja Dave of nee Dave?”
Hij zag haar even verbaasd kijken maar zei toen: “misschien een beetje maar ik…..”
Hij liet haar haar zin niet afmaken. Jezus, waarom kon ze nou nooit eens gewoon toegeven wat ze fout gedaan had. Ze moest en zou er omheen blijven draaien.

Hij liet haar kin los en ging op de stoel zitten.
Met zijn linkerhand greep hij resoluut haar arm en trok haar over de knie.
Haar landing was niet heel gracieus en ze deed haar best haar balans te vinden door haar handen op de grond te plaatsen.
Dave nam van de gelegenheid gebruik om haar wat naar voren te duwen zodat hij één been vrij had om haar klem te zetten.
Toen legde hij de badborstel op haar, nu nog, prachtige blanke billen. Hij voelde een lichte huivering door haar lichaam gaan toen ze het gladde koude oppervlak op haar blote huid voelde.
Zonder enige waarschuwing hief hij de badborstel op en liet hem met volle kracht op haar linkerbil landen.
En nog voor ze goed en wel een kreet van pijn had kunnen slaken liet hij de borstel wederom snoeihard op exact dezelfde plek neerkomen. Haar hand schoot naar achteren om te proberen de slagen af te weren. Hij greep direct haar pols en pinde deze op haar rug vast. Nu was ze volkomen weerloos en kon ze niets anders dan het ondergaan.
Toen concentreerde hij zich op de rechterkant en sloeg weer net zo hard.
Meteen zag hij een witte plek ontstaan met een rode rand eromheen. Hij snapte soms werkelijk niet hoe ze het volhield, de pijn en de vernedering.

Fenne hield zich vaak lang stil, wilde hem niet laten zien dat ze het moeilijk had. Hij had de afgelopen week veel nagedacht over haar gedrag en was tot de conclusie gekomen dat die karaktertrek niet alleen zichtbaar was wanneer ze een pak slaag kreeg. Ook in het dagelijks leven vond ze het lastig om aan te geven als ze ergens niet uit kwam en eigenlijk wel wat hulp zou kunnen gebruiken.
Daarom begon hij ook steeds meer te begrijpen dat spanking voor haar een diepere betekenis had, nog een andere behoefte vervulde dan alleen die op seksueel vlak en het opzoeken van spanning.
Ook nu, ze had het hem waarschijnlijk niet willen vertellen omdat ze er zelf ook van baalde dat ze weer zo onvoorzichtig was geweest. Het feit dat hij haar dan de les zou lezen versterkte dat gevoel alleen maar. Ze was soms onterecht onzeker over zichzelf en daarom had ze, zo dacht hij, alles uit de kast getrokken om dit te verbergen.
Maar dat was ook juist de reden waarom hij zo teleurgesteld en boos was, dat ze hem niet in vertrouwen had genomen.
Ja, het zou consequenties hebben gehad, maar dat was niet waar ze het ergste tegenop zag vermoedde hij. Wanneer hij haar zou aanspreken over haar onoplettende rijgedrag zou ze zich meteen aangevallen voelen. Het gevoel hebben dat ze helemaal niets goed kon doen. Dat was uiteraard niet zo, ze kon prima autorijden wanneer ze gewoon goed oplette en niet ook nog met honderd anderen dingen bezig was.
Dat zou hij haar nu dan ook goed duidelijk moeten maken want ondanks dat ze deze leugen met een bepaalde reden zolang had volgehouden, zou hij het niet accepteren.

Het feit dat Fenne dit keer vanaf de eerste klap al van zich liet horen was een teken dat ze het niet kon opvangen. Niet kon verbergen hoeveel pijn het deed.
Dave had geen medelijden met haar, ondanks dat hij dacht te begrijpen hoe dit bedrog tot stand was gekomen, was hij nog steeds van mening dat een harde straf op zijn plaats was.
Hij besloot er nog een schepje bovenop te doen door het gevoelige plekje, daar waar haar billen overgingen in haar bovenbenen, op te zoeken.
Aan beide kanten liet hij de badborstel vijf keer op volle kracht landen.
“AAAUUWWW, STOP, ALSJEBLIEFT!!” Nog nooit eerder had hij haar zo wanhopig horen schreeuwen om te stoppen.
Hij hield op.
“Nu ga je me exact vertellen wat er gebeurd is met de auto. Begrepen?”
“Ok” zei ze met zachte stem.
“Ok wie?” vroeg Dave streng terwijl hij zijn vraag kracht bij zette door nogmaals heel hard te slaan.
“Ok Dave” hoorde hij haar wanhopig uitbrengen.

Voor Dave was het de eerste keer dat hij haar met twee woorden liet spreken. Hij had gehoopt dat het wat extra schaamte zou toevoegen voor haar. Hij stond ervan te kijken wat het met hemzelf deed.
Het gaf hem een soort van superieur gevoel en dat maakte hem nog zelfverzekerder. Gaf hem meer en meer het vertrouwen dat hij haar zou kunnen breken. Het bracht hem enigszins in verwarring. Maar tijd om daar lang bij stil te staan had hij niet.
“Hoe komt die deuk in de auto Fenne?”
“ Ik had haast, moest de kinderen bij mijn ouders afzetten en heb toen niet goed opgelet met achteruit zetten” ratelde ze met opeengeklemde kaken.
Het was duidelijk dat ze dit zo snel mogelijk achter de rug wilde hebben.
“Daar gaat het al mis. Je had haast omdat je weer eens te laat was opgestaan. Zo is het toch?”
“Ja .. misschien” zei ze geirriteeerd.
Zonder aankondiging liet hij de badborstel weer spreken door drie keer snoeihard uit te halen.
Ze begreep het meteen en riep “Ja Dave!”
“Ik geloof dat we daar ook een afspraak over hadden, dat je op tijd op zou staan. Maar daar hebben we het later nog wel over. En wat heb je vervolgens gedaan?”
“Ervoor gezorgd dat jij de schade niet zou zien.” Het was niet veel meer dan een gefluister.
“En toen?”
“Toen heb ik het laten lijken alsof iemand anders het gedaan had.”
Dave hoorde een zekere opluchting doorklinken in haar stem en hij voelde zijn boosheid wat wegebben.
“Waarom heb je me niet in vertrouwen genomen Fenne? Ik heb je nog de gelegenheid geboden de waarheid op te biechten maar je koos ervoor me recht in de ogen te kijken en de leugen vol te houden.” Onbewust nam zijn net afgenomen woede weer wat toe. Hij had een ontzettende hekel aan liegen.
“Ik… ik… weet het niet.” stamelde ze .

Maar daar nam Dave geen genoegen mee. Ze wist het donders goed en ze zou het uitspreken ook. Hoe erg ze dit vragenspelletje ook haatte. Hij zou het eruit krijgen, hij zou het er zo nodig uit slaan.
Hij verstevigde zijn grip op haar lichaam om zich er van te verzekeren dat ze geen kant op kon.
Haar lijf reageerde meteen door in opstand te komen maar dat had geen enkele zin.
Hij keek op de klok die aan de muur voor hem hing en besloot haar precies vijf minuten met de badborstel te slaan. Hij zou zich niet inhouden, hoe moeilijk ze het ook kreeg. Hoe moeilijk hij het ook kreeg. Uiteindelijk zou ze er niets aan over houden behalve hele pijnlijke en blauwe billen.
Toen begon hij… Nog nooit eerder had Fenne hem zo intens gesmeekt om te stoppen.
En tegen zijn eigen verwachtingen in vond hij het minder moeilijk dan gedacht om de tijd vol te maken. De gedachte aan haar zelfvoldane glimlach terwijl ze hem voor de gek hield maakte het een stuk makkelijker. Ook al wist hij dat dat voor een deel was omdat ze zich geen houding had weten te geven. Toch was hij van mening dat ze het gewoonweg verdiende.

Toen de vijf minuten voorbij waren lag Fenne hijgend over zijn schoot.
Even wreef hij over haar gloeiende billen. De witte plekken begonnen al rood te kleuren en zagen er opgezwollen uit. Hij had geen enkel stukje gemist en zelfs een deel van haar bovenbenen meegenomen. Hij kon zich er geen voorstelling van maken hoeveel pijn het had gedaan. Maar de wetenschap dat dit voor haar nodig was en ze zich er uiteindelijk beter door zou voelen zorgde ervoor dat hij geen schuldgevoel had over waar hij mee bezig was.
Wel besefte hij dat hij het dit keer niet alleen voor haar deed maar ook voor zichzelf. Hij had dit ook nodig om het achter zich te kunnen laten en weer met een frisse start verder te gaan.

“Waarom hield je de leugen zo lang vol Fenne?” vroeg hij nogmaals.
“Ik was bang voor je reactie, bang dat je me stom zou vinden omdat ik alweer in de fout ben gegaan.” Dat was het moment waarop ze begon te huilen.
Een golf van trots ging door Dave heen. Ze had het gezegd en ze was volkomen eerlijk geweest. Hij wist hoe moeilijk het voor haar was om zich zo kwetsbaar op te stellen.
Pijn brak haar niet zo snel maar gaf haar wel het zetje om het voor haar bijna onmogelijke te doen.
Namelijk haar onzekerheid tonen, een barst in haar pantser te laten zien.
Hoe zwaar moest het zijn wanneer je iedereen altijd maar de perfecte versie van jezelf wilde voorhouden? vroeg Dave zich af.
Hij voelde haar lichaam schokken terwijl ze snikkend over zijn schoot lag en hielp haar overeind zodat ze kon gaan zitten. Haar gezicht vertrok van pijn op het moment dat haar billen contact maakte met zijn benen.
Liefdevol trok hij haar tegen zich aan en dankbaar legde ze haar hoofd op zijn schouder.
Hij streelde haar haar en liet haar huilen tot haar snikken wat minder heftig werden.
“Kijk me eens aan.”
Ze gehoorzaamde en keek met betraande ogen naar hem op.
“Je weet toch dat een fout maken niet erg is hé?”
Hij zag hoe ze haar schouders ophaalde en op haar onderlip beet om te voorkomen dat deze zou gaan trillen. En hoe ze het gevecht tegen haar tranen verloor en deze opnieuw over haar wangen naar beneden liet rollen.
Teder veegde hij ze weg met de rug van zijn hand.
“Ik hou nog net zoveel van je als je een keer de mist in gaat en ik denk ook niet minder over je. Dit is niet gebeurd omdat je niet kunt autorijden maar omdat je weer eens haast had en met je hoofd ergens anders zat. Allemaal dingen die voorkomen hadden kunnen worden. Snap je dat?” vroeg hij rustig.
De stroom aan tranen werd alleen maar erger wat hem duidelijk maakte dat hij het bij het juiste eind had.
Ze knikte” ja” bij wijze van antwoord en zei toen snikkend “alleen voelt het voor mezelf niet zo”.
“Dan wordt het misschien tijd dat ik je dat eens goed duidelijk maak” antwoordde hij met een knipoog en trok haar weer tegen zich aan.

Terwijl Fenne in zijn armen lag na te snikken sloeg de twijfel toe. Eigenlijk vond hij het opeens genoeg zo. Hij wilde niets liever dan gewoon zo blijven zitten en haar troosten.
Zeggen hoeveel hij van haar hield, hoe vaak ze ook de mist inging. Dat hij haar perfect vond zoals ze was en dat ze niets kon doen om daar verandering in te brengen. Het deed hem pijn dat ze blijkbaar zo weinig vertrouwen had in zichzelf. Lief en zorgzaam voor haar zijn voelde voor hem nu zoveel beter dan de cane erbij te pakken en nog meer straf uit te delen.
Maar diep van binnen wist hij dat voor haar waarschijnlijk het tegenovergestelde gold.
Hij was bang dat ze het hele gebeuren niet van zich af zou kunnen zetten als ze zich niet volledig gestraft voelde.
Hij was in dubio en besloot dat hij haar misschien moest betrekken in zijn beslissing. Dave wist dat ze het liefste wilde dat hij de leiding nam maar nu wist hij het gewoonweg niet zeker.

“Fenne denk je zelf dat het genoeg is geweest of vind je dat je meer straf hebt verdiend?” vroeg hij fluisterend in haar oor.

Fenne parkeerde de auto op een afgelegen plekje en stapte uit. Ze duwde het portier dicht en bestudeerde de schade. Haar hart klopte in haar keel, ze voelde zich diep ellendig. Er zat een gigantische deuk aan de zijkant van haar donkerblauwe Mazda en een hele strook lak was eraf geschaafd. Ze had zich zelf voor de verandering weer eens aardig in de nesten gewerkt. Hoe ging ze dit in godsnaam oplossen zonder dat haar man Dave erachter kwam?

Die ochtend was ze, zoals zo vaak gebeurde, veel te laat op gestaan waardoor ze zich ontzettend had moeten haasten. Dave was al naar zijn werk.

Fenne moest alle drie de kinderen klaar maken en zorgen dat ze bij opa en oma kwamen. Ze zou die dag ambulant werken en omdat ze de vorige avond geen zin had gehad om haar pedicurekoffer in te pakken moest ze dat nu ook nog doen. 

Ze zou dus echt het betere ren -en vliegwerk moeten aanwenden om überhaupt op tijd bij haar eerste cliënt op de stoep te staan.

Gelukkig werkte de kinderen redelijk mee. Toen ze eenmaal in de gordels op de achterbank zaten smeet ze snel haar spullen in de kofferbak en reed plankgas naar haar ouders.

Ze belde aan, gaf het drietal een vluchtige kus op hun voorhoofden, knuffelde snel haar moeder en dook haastig weer achter het stuur.

Zonder ook maar even om zich heen te kijken zette ze de auto in zijn achteruit. Ze zou moeten keren om uit dit ellendige krappe straatje te komen. In plaats van zich te concentreren was ze met haar gedachten heel ergens anders, namelijk dat ze nog maar drie minuten had om enigszins op tijd te zijn. Plotseling voelde ze weerstand en hoorde ze een soort krakend geluid.

Ooooh neeeeee… Ze was finaal tegen de zijkant van een huis aan gereden. De scherpe hoek van de stenen muur duwde zich in haar portier. Logisch nadenken lukte niet meer, ze moest zo snel mogelijk weg voor er iemand naar buiten kwam om te kijken wat er aan de hand was.

Ze gaf gas en reed weg met een luid schurend geluid als gevolg. In de achteruitkijkspiegel zag ze dat ze een royale donkerblauwe streep op de zijkant van het huis had achter gelaten. Ze kromp ineen, ze wilde niet weten hoe de auto eruit zou zien. Met bezwete handen reed ze naar haar bestemming. Eenmaal gearriveerd stapte ze snel uit en schrok zich rot bij het zien van de schade. Maar ze had (nog) geen tijd om zich er druk over te maken. Ze pakte snel haar spullen en ging aan het werk. Daarna zou ze bedenken hoe ze zich hier uit ging praten.

Fenne’s gedachten draaiden op volle toeren. Dave mocht dit absoluut niet te weten komen, dat was het enige waar ze nu heel zeker van was. Een week eerder had ze de achterlamp kapot gereden tegen een paaltje. En nog niet zo lang daarvoor had ze zonder te kijken haar portier open gegooid waardoor deze hard tegen de auto aankwam die naast haar geparkeerd stond. Dave had haar gewaarschuwd dat wanneer ze zich nog één keer zo onvoorzichtig gedroeg in het verkeer en zo achteloos met de auto omsprong hij haar genadeloos zou straffen. En gezien wat ze nu had klaar gespeeld wist ze dat hij op zijn zachts gezegd heel erg kwaad zou zijn. Tijdens haar werk was ze afgeleid geweest en hadden allerlei smoesjes en verzonnen scenario’s de revue gepasseerd.

Echter begon één plan nu vorm te krijgen en ze voelde zich wat rustiger worden. Als ze het klaar speelde, wat met een goed staaltje acteerwerk zou moeten lukken, zou Dave nooit weten dat zij dit gedaan had.

Iets kalmer stapte ze weer in de auto en reed naar haar ouders om de kinderen op te halen. Ze parkeerde de auto iets verder weg waarbij ze goed oplette dat het beschadigde portier niet zichtbaar was. Met een vluchtige blik keek ze nog eens naar het huis van de overburen. Het viel behoorlijk op! Een beetje zenuwachtig belde ze aan. Nu maar hopen dat niemand vanochtend iets gezien had. Ze had geluk. Het incident kwam niet ter sprake. Opgelucht ging ze met de kinderen op weg naar huis.

Eenmaal thuis aangekomen parkeerde ze de auto, dit keer vooruit, op de oprit. Normaal reed ze hem er achteruit op. Maar dat ging nu niet want dan zou Dave in één oogopslag de toegetakelde zijkant zien. Ze moest er voor zorgen dat ze zo dicht mogelijk op de heg parkeerde om deze aan het zicht te onttrekken. Ze kreeg de deur nog maar een klein stukje open en wurmde zich uit de auto. Ze laadde alles en iedereen uit en ging het huis binnen.

Daar zette ze de kinderen met een bakje fruit voor de televisie, ruimde de overgebleven troep van die ochtend snel op en begon aan het avondeten. In gedachten dwaalde ze af naar de gebeurtenissen van die dag waardoor ze schrok toen ze de stem van Dave achter zich hoorde.                                                                  Hoi schatje. Hoe was jouw dag?   “Oh goed hoor.. En die van jou?” hoorde ze zichzelf zeggen nadat hij haar een kus had gegeven.  

Ook prima. Kan ik je nog ergens mee helpen?   “Nee laat maar,heteten is bijna klaar.Ga maar even bij de kinderenkijken.“

Nog voordat Fenneeen zucht van opluchtingkon laten ontsnappenhoorde ze hem vragen:

Hoe ben jij eigenlijk die auto uitgekomen? Je staat zowat in de heg geparkeerd. Ze had het gevoel dat haar wangen rood kleurden dus ze draaide zich snel om en begon borden uit het keukenkastje te pakken.”Dat is het voordeel van een slank figuur hebben”zei ze met een knipoog.Voor hij verder nog iets kon zeggen kwamen de kinderen de keuken binnen stormen en werd er niet meer over haar parkeerkunsten gesproken.    

Toen ze die avond in bed lag met Dave slapend naast haar was ze tevreden dat haar plannetjealvast voor een deel geslaagd was.Ze zou er morgen nog voor moeten zorgen dat hij het gehavende portier niet te zien kreeg.Overmorgen zouden ze met zijn tweeën naar de woonboulevard gaan om voor wat nieuwe meubels te kijken, wat betekende dat de auto voor onbepaalde tijd op een openbare parkeerplaats zou staan. Zelf zou ze de heenweg rijden waardoor hij dus aan de passagierskant zou instappen. De terugweg zou ze vragen of hij wilde rijden. Dan zou hij de schade ongetwijfeld ontdekken. En daar kwamen haar acteer skills om de hoek kijken.

Het lukte haar om Dave ook de volgende dag in het ongewisse te laten. Eindelijk was het zaterdag. Rond 10:00uur kwam het buurmeisje binnen lopen, ze zou een paar uurtjes komen oppassen zodat ze rustig met zijn tweetjes konden rondkijken.  Zullen we dan maar gaan? hoorde ze hem vragen terwijl hij de sleutels van zijn auto van het haakje haalde. “Vind je het goed om met de Mazda te gaan? Ik ben een klein beetje misselijk en wil eigenlijk liever zelf rijden. Je weet dat ik niet zo graag in de Lexus rijdt.” zei ze met een flauwe glimlach.

Prima. Hopelijk voel je je zo wat beter  antwoordde Dave terwijl hij haar de autosleutels aan reikte. Ze namen afscheid en liepen samen naar buiten. Fenne manoeuvreerde zich door de krappe opening van het portier en nam plaats achter het stuur.

Jeetje Fenne,  zet die auto de volgende keer eens fatsoenlijk op de oprit. Je komt zo toch amper die auto in en uit. En je duwt de deur in de heg, zo komen er allemaal krassen op.

Ze voelde de bekende irritatie opborrelen. Kon hij zich niet voor één keer gewoon met zijn eigen zaken bemoeien! “Stel je nou maar niet zo aan” zei ze kortaf. Hij keek haar even streng aan en trok één wenkbrauw op. Gelukkig ging hij er verder niet op in.

Eenmaal aangekomen op de parkeerplaats vlak voor een grote meubelzaak speurde ze naar een geschikte parkeerplek. De auto moest in elk geval zo staan, dat wanneer ze naar de ingang liepen, hij alleen de passagiers zijde van de auto kon zien. Pfff ze was blij als deze hele show voorbij was.

Er kwam meer kijken bij al dat gelieg en gedraai dan ze gedacht had. Ze stapte uit, wierp nog één blik op het fiasco dat ze veroorzaakt had, pakte toen Dave zijn hand en samen liepen ze naar binnen. Ze moest haar best doen om haar gedachten erbij te houden. Ze merkte dat ze een beetje nerveus was. Nu had hij nog een goed humeur maar zo dadelijk zou zijn gezicht op onweer staan. Hij zou grondig de pest in hebben als hij erachter kwam dat “iemand” tegen de auto aan had gezeten en er vandoor was gegaan.

Fenne? Luister je wel? Waar zit jij met je gedachten vandaag…   Geschrokken zei ze “Ja sorry. Ik dacht even aan een bestelling voor mijn werk die nog steeds niet binnen is.” improviseerde ze snel.

Ze vonden niet wat ze zochten en besloten het er voor die dag maar bij te laten. “Zullen we nog even lunchen?” vroeg ze aan Dave. Het leek haar een goed idee om de onthulling nog even uit te stellen. Zullen we anders broodjes halen op de terugweg? Kunnen we meteen wat lekkers voor de kinderen meenemen. “Ok dat is ook goed. Rijd jij nu? Ik voel me weer prima!” zei ze terwijl ze hem de autosleutels gaf. Ze voelde hoe haar hart in haar keel bonkte. Dave pakte de sleutels van haar aan en liep naar de auto. Nu kwam het… JEZUS!! Fenne kom eens kijken! Moet je dit zien! Met haar beste pokerface liep ze naar hem toe. “Hoe kan dit nou?!?  Er moet iemand tegen onze auto aan zijn gereden toen we aan het winkelen waren! Wacht ik kijk even of iemand misschien een briefje op de voorruit heeft achter gelaten”.

En?? Nee zeker hé! VERDOMME!!! Wat is dat toch met die auto’s van ons. Er is altijd wel wat! Hij was flink over de rooie, wat ze wel verwacht had. Ze voelde de drang zich te verdedigen. Ze voelde zich aangevallen omdat hij zei dat er altijd wel wat was. Hij doelde natuurlijk op al die keren dat zij niet had opgelet, tenminste zo interpreteerde zij het. “Doe nou maar een beetje kalm! Ik kan er toch ook niks aan doen” snauwde ze.

Dave keek haar met een onheilspellende blik aan en zei op scherpe toon: Heb je mij dat horen zeggen? Dat maak jij er nu ter plekke van. En ik zeg je Fenne, dat ik daar nu even echt geen zin in heb! Dus je bent gewaarschuwd.

“Weet je Dave, jij moet nu gewoon even je kop dicht houden en je niet op mij af reageren. Dat jij nu de pest in hebt door die klote auto is toch zeker niet mijn schuld!” ze keek hem woedend aan, stapte in en smeet het portier met een harde klap dicht. Dave bleef nog even buiten staan en stond naar de auto te staren. En waarschijnlijk deed hij zijn best om enigszins zijn kalmte te bewaren. Kut!! Waarom was ze zo uitgevallen tegen hem nu hij in zo’n ontzettend slecht humeur was. Dat gebeurde altijd als hij dingen insinueerde. Maar had hij dat wel gedaan? Of had ze het alleen maar zo opgevat…Ze hoorde het portier open gaan en hij stapte in. Hij stak de sleutel in het contact, haalde één keer diep adem en keek haar aan. Ze weerstond de neiging om naar beneden te kijken toen ze de geïrriteerde blik in zijn ogen zag. Ze was nu eenmaal koppig. Hij stak zijn hand uit en pakte haar bij haar kin. Over precies dit gedrag wat je nu vertoont hadden we een afspraak. Is het niet?

Ze zei niets, wat haar verstandiger leek dan dat ze hem nog een keer een grote mond gaf. Al kon ze het niet laten uitdagend terug te kijken.

Ik vroeg je wat. En dan verwacht ik dat je gewoon normaal antwoord geeft. Hij klonk gevaarlijk kalm. Ondanks haar goede voornemen kon ze zichzelf niet tegenhouden toen ze zei : “Jij hebt wel lef om het probleem nu bij mij neer te leggen zeg! Ik doe verdomme niks, jij bent degene die stik chagrijnig is door die deuk in de auto. Je doet net alsof het mijn schuld is. Dat je ervan baalt wil nog niet zeggen dat je zo idioot tegen mij moet doen! Soms ben je zo’n eikel!” tierde ze.

Ze zag hoe de blik in zijn ogen verhardde en hoe zijn kaken zich spanden.

Shit.. Dit was foute boel.

Fenne keek met een ruk de andere kant op waardoor hij haar kin niet langer tussen zijn vingers hield. Ze wilde niet meer in zijn strenge ogen kijken, ze voelde zich steeds kleiner worden.  Ze besloot dat het beter was om even niets meer te zeggen dus staarde ze uit het raam naar buiten.

Dave startte de auto en begon te rijden.

Gelukkig zei ook hij even niets meer. Haar gedachten gingen alle kanten op. Wat zou hij nu doen? Inmiddels durfde ze erop te vertrouwen dat hij het hier niet bij zou laten zitten. Dit gedrag van haar was een telkens terug kerend probleem.

Als ze heel eerlijk naar zichzelf was wist ze dat ze alleen op deze manier tegen hem deed wanneer ze ergens in de fout was gegaan. Zij wist dat dit alles haar schuld was, maar hij niet. Daarom had ze zijn opmerking zo zwaar opgenomen. Maar desondanks was ze ook nog steeds boos, voelde ze zich aangevallen door zijn opmerking. Het was een strijd die zich in haar hoofd afspeelde en de irritatie en gekwetstheid voerde in eerste instantie de boventoon. Dan kon ze zich niet meer inhouden en werd ze boos. Boos op hem. Waardoor ze, tegen beter weten in, hoopte dat hij zich schuldig zou gaan voelen over zijn eigen houding. In het verleden had dit, bij haar vroegere vriendjes, altijd prima gewerkt. Maar was dat ook niet precies de reden waarom ze er na een tijdje op uitgekeken was?  Dave was anders. Hij was lief, eerlijk, grappig, vol zelfvertrouwen en moeilijk kwaad te krijgen.

Maar vanaf het begin had hij haar heel duidelijk laten weten wanneer ze een grens had bereikt, had hij laten blijken haar spelletjes niet te pikken. Ze wist nog goed hoe hij ,in het prille begin van hun relatie, haar met één blik het zwijgen had opgelegd en haar gehoorzaam naar hem terug had laten lopen nadat ze woedend de benen wilde nemen. Dat was voor Fenne het moment geweest dat ze stapelverliefd op hem werd. Het voelde goed dat ze er niet mee wegkwam. Daarnaast vond ze de dominante blik ik zijn ogen ongelooflijk aantrekkelijk. Dit was wat ze zocht én nodig had in een man.  Inmiddels waren ze twaalf jaar samen en bleef het niet meer bij een dominante blik maar zaten er consequenties aan haar gedrag.  Iets wat ze notabenen enkele jaren geleden zelf had voorgesteld. Waarom had ze er op de momenten dat het echt gebeurde dan toch zoveel spijt van dat ze het ooit geopperd had?  Ze wist dat hij haar hard zou aanpakken, juist omdat deze houding van haar zo hardnekkig was. Zenuwachtig begon ze zich af te vragen wanneer hij haar zou straffen.

Waarschijnlijk vanavond pas wanneer de kinderen in bed lagen. Dat was misschien maar beter ook, dan zou zijn echte boosheid wel wat gezakt zijn. Het betekende alleen ook dat zij zich de rest van de dag ontzettend onrustig zou voelen. Erop wachten was bijna erger dan het ondergaan.

Nog steeds naar buiten starend viel het haar opeens op dat ze niet richting huis reden. Ze voelde haar mond droog worden. Zou Dave nog eerst gaan tanken? Ze keek naar het metertje maar zag dat er nog meer dan voldoende benzine in zat. Zou ze het hem vragen? Maar ze kreeg geen woord over haar lippen, bang voor het antwoord. Ze zag dat ze richting zijn werk reden…

Enkele minuten later zag ze de autogarage opdoemen waar hij sinds twee jaar eigenaar van was.  Fenne hervond haar stem: “Wat ga je doen?” vroeg ze.

Ik denk dat je dat heel goed weet. We hebben iets af te handelen geloof ik . En ik doe het liever nu zodat het hele gebeuren de dag niet nog meer verpest. En hier hebben we alle privacy.

Het enige wat ze voelde was het wilde bonzen van haar hart. “Dave… alsjeblieft.. niet nu. Niet hier.” smeekte ze. Hij zei niets maar stapte uit de auto en opende het grote stalen hek, stapte weer in, parkeerde de auto en trok het hek weer dicht. Vervolgens opende hij haar portier en keek haar strak aan. Haar benen weigerde dienst en ze leek zich niet meer te kunnen bewegen.

Fenne stap die auto uit! En vandaag nog alsjeblieft!  Dit was het moment waarop ze wist dat ze hem zou moeten gehoorzamen en haar brutale houding moest laten varen. Ze kon er niet meer onderuit, als ze nu niet naar hem luisterde zou ze het er allemaal nog veel erger op maken. Hopelijk lukte haar dat. Ze klikte de gordel los en stapte uit de auto. 

Dave liep naar de ingang en opende de deur naar de receptie, langzaam volgde ze hem.

Hij schakelde het alarm uit en droeg haar op haar jas op te hangen en naar de werkplaats te lopen. Daar kan niemand iets zien of horen  hoorde ze Dave zeggen. Ze hing haar jas aan de kapstok, liep achter de balie door en opende de deur naar de werkplaats. Het was een vrij grote ruimte met een paar bruggen en enkele auto’s waaraan nog  gewerkt moest worden. Er waren wel wat ramen maar het terrein eromheen was verlaten waardoor niemand zou kunnen zien of horen wat er zich binnen afspeelde.  Dan was er nog een metalen trap waarmee je op de bovenverdieping kwam. Hier was nog een kantoor en de kantine. Nerveus stond ze te wachten tot hij ook zou komen. Toen hoorde ze de deur en kwam hij binnen.  Ze durfde hem niet aan te kijken.

Ik wil dat je hier bij de trap gaat staan, met je gezicht richting de treden. Wat een ellende! Hij ging haar laten wachten, wat had ze daar een hekel aan. Ze wilde dat het voorbij zou zijn. Met niet heel veel haast liep ze naar de aangewezen plek. En nu doe je je broek omlaag. Het eerste wat in haar opkwam was om een bijdehante opmerking te maken over het feit dat ze geen broek droeg maar een panty. Maar gezien de situatie waarin ze zich bevond leek haar dat toch niet heel erg slim. Meestal was hij degene die haar billen bloot maakte, ze vond het maar niks dat ze het zelf moest doen. Het zorgde ervoor dat ze zich belachelijk voelde.  Ze zuchtte.. “Moet dat echt?”

Je hoort toch wat ik zeg, of niet? Dus ja, het moet echt. En graag nu meteen. Wat kon ze slecht tegen die bazige toon van hem, het zorgde ervoor dat er weer een vlaag van opstandigheid door haar heen joeg. Ze wist dat hij dit met opzet deed, hij testte haar uit. Hij wilde zien of ze zich kon beheersen, haar woede de baas bleef. Ze beet op het puntje van haar tong.

Soms vond ze hem maar een klootzak. Met alle zelfbeheersing die ze bezat hield ze haar mond dicht en deed haar panty omlaag. De string die ze droeg nam ze maar meteen mee, ze wist dat ze hem toch niet zou mogen aanhouden. En ze gunde hem niet het genoegen haar nogmaals een opdracht te geven. Ze bukte en stroopte alles omlaag tot ze bij haar enkellaarsjes kwam en niet meer verder kon. Ze droeg een nauwsluitend jurkje tot net boven de knie dus haar billen waren nog mooi bedekt. Maar niet voor lang vermoedde ze.

En nu doe je je jurkje omhoog zodat je in je blote billen staat.

Ze voelde haar wangen gloeien toen hij dat zei. Nooit, maar dan ook echt nooit zou ze hier aan wennen. De schaamte bekroop haar elke keer weer. Ze schoof haar jurkje omhoog zodat haar billen in het volle zicht waren. 

Dan mag je nu voorover bukken, je handen op de vierde trede plaatsen en je voeten een stukje uit elkaar zetten. En in die positie wacht je tot ik weer terug ben, begrepen?  

WAT???? Dit kon hij toch niet menen? Alsof gewoon rechtop staan nog niet vernederend genoeg was. Ze ging echtniet voorover gebogen staan wachten, dat trok ze gewoon niet. Ze voelde paniek opkomen. “Dave kom op!!! Dit slaat echt nergens op!! Ik wil het niet ok!!” beet ze hem toe.

Het lukte haar niet de frustratie uit haar stem te houden.

Fenne, ik zeg het geen twee keer. Je hebt me gehoord en je doet precies wat ik zeg. Je weet heel goed hoe het werkt. Ik ben toch al van plan je hard aan te pakken dus als je slim bent maak je het niet nóg erger voor jezelf.

Als reactie stampte ze een paar keer hard met haar voet op de grond “verdomme Dave!!” riep ze. Toen hoorde ze zijn voetstappen en voelde ze zijn hand in haar nek. Krachtig en vastberaden duwde hij haar omlaag. Automatisch belandde haar handen op de vierde traptrede. Ze voelde hoe hij zijn hand naar haar onderrug bracht. Met zijn andere hand sloeg hij haar hard, héél hard, op haar rechterbil. “Auuuuwww!”  Uit reflex schoot haar rechterarm naar achteren. Meteen voelde ze hoe hij haar pols vast greep. En het bleef niet bij één klap. De volgende tien daalde net zo hard neer, elke keer weer op dezelfde plek. Daarna was de linkerkant aan de beurt.

Vervolgens zette hij haar rechterhand weer terug op de trede en liet haar los.

Zo, en vanaf nu wil ik geen discussie meer. Ik meen het. Je weet heel goed dat ik het voor het zeggen heb nu, en niet jij. Begrepen?!?                     

“Ja” dwong ze zichzelf om te antwoorden.

Dave was naar de receptie gelopen waardoor ze nu alleen in de ruimte was. Ze was zich extreem bewust van haar houding. Waarschijnlijk omdat ze zich ook moeilijk ergens anders op kon focussen. Ze voelde dat haar billen warm waren van de klappen die hij had uitgedeeld. Ze was geschrokken van de plotselinge pijn en hardheid waarmee hij haar had aangepakt. Ze had beter gewoon kunnen doen wat hij van haar vroeg. Maar haar koppigheid zat haar in de weg, gepaard met de schaamte.

Hij wist hoe erg ze het vond wanneer ze met blote billen in de hoek werd gezet. En nu deed hij daar nog een schepje bovenop door haar in deze houding neer te zetten. Een teken dat hij van plan was haar streng te straffen. Hij had haar, de laatste keer dat ze voor een soortgelijke reden in de problemen zat, al gewaarschuwd dat wanneer hij geen verbetering zag in haar gedrag ze daar spijt van zou krijgen.  Ze vervloekte zich zelf dat ze het weer zover had laten komen. Er was maar één reden waardoor ze zo heftig had gereageerd op zijn opmerking.  Ze voelde zich schuldig omdat ze tegen hem stond te liegen en ze bang was dat hij haar doorzag. Gelukkig was dat niet gebeurd, ze wilde er niet eens aan denken wat de gevolgen daarvan zouden zijn. 

En nu stond ze hier, ze hoopte dat hij snel terug zou komen. Ze verkoos nu heel zeker de pijn boven het wachten op haar straf.

Gelukkig was er ook nog een lichtpuntje in haar benarde situatie te ontdekken. Thuis hadden ze inmiddels een tas vol instrumenten die hij gebruikte om haar zo nu en dan een lesje te leren.

Aan twee daarvan had ze een hartgrondige hekel en dat waren de grote houten badborstel  en de tawse.  Ze was ervan overtuigd dat wanneer hij die tot zijn beschikking had gehad hij zeker één van de twee gebruikt zou hebben . Nu zou hij het moeten doen met zijn hand en de brede, zwarte leren riem die hij droeg.  De riem waarmee ze een haat-liefde verhouding leek te hebben. Alleen al de gedachte aan hoe hij de gesp losmaakte, hem uit zijn broek haalde en dubbelvouwde  zorgde ervoor dat ze opgewonden werd. Dat ze wilde dat hij hem zou gebruiken. Maar wanneer hij het dan daadwerkelijk deed en ze de striemende pijn voelde die het teweeg bracht vroeg ze zich weer af wat haar nou bezielde. Waarom ze ernaar verlangde. Inmiddels was ze er van overtuigd dat het niet zoveel zin had om te proberen deze dubbele gevoelens te analyseren. Uiteindelijk lukte het haar nooit er zelf de logica in te ontdekken. Het was nu eenmaal zo. Maar omdat ze met haar voeten een eindje uit elkaar stond was alles zichtbaar voor Dave. En ze vond het vreselijk gênant dat hij kon zien hoe opgewonden ze werd wanneer ze er van langs kreeg.  Zelfs over dat stukje had ze geen controle meer.

Ze begon zich af te vragen hoe lang het nog zou duren voordat hij zou komen.

Inmiddels begon ze last te krijgen van haar handen. De traptreden waren vervaardigd van stalen roosters. Door de druk die ze in deze  houding uitoefende op de binnenkant van haar handen duwde het metaal pijnlijk in haar huid. Ze haalde één voor één haar handen van de trede af en wreef ermee over haar bovenbenen. Op het moment dat ze haar rechterhand weer terug plaatste hoorde ze de deur van de receptie open en dicht gaan. Ze haalde diep adem om het zenuwachtige gevoel wat bij haar opkwam te onderdrukken.  Hij ging vlak achter haar staan.

En, heb je je zelfbeheersing weer een beetje terug gevonden?  Pfff dit haatte ze. Die stomme vragen. Ze wist dat het erbij hoorde, dat het er voor zou zorgen dat ze zich beter voelde als ze uiteindelijk toegaf dat ze fout zat. Maar het zorgde er óók voor dat er ergernis opborrelde. Waarom kon hij niet gewoon zijn mond dicht houden en beginnen met slaan, zoals hij toch wel van plan was.  “Flikker toch op” waren de woorden die uit haar mond kwamen. Ze kon het niet helpen leek het wel. Schaamte, schuldgevoel, boosheid, frustratie en machteloosheid kwamen allemaal samen en resulteerde in deze hele domme zet.

Ze wist dondersgoed dat haar antwoord niet onbestraft zou blijven. Ondanks dat ze het verwachtte werd ze toch gegrepen door de impact van de klappen. In een razend tempo liet hij zijn hand genadeloos op haar billen neerdalen. Hij sloeg met volle kracht waardoor het zonder opwarming al snel amper te verdragen was. Toen hield het op.

Waarom maak je het toch altijd zo moeilijk voor jezelf? Ik stel een vraag en jij geeft netjes antwoord. Het heeft geen enkele zin om zo dwars te doen. Heb je me begrepen?  Alleen al de toon van zijn stem en dat laatste zinnetje riep weerstand bij haar op. Ze kon er niet tegen om zo gecommandeerd te worden.  Maar ze wist ook dat hij gelijk had. Zo ging het nog veel te vaak. Op de één of andere manier had ze het gevoel dat ze zich niet zonder slag of stoot kon overgeven. Dat ze op die manier nog een beetje waardigheid kon behouden. Wat natuurlijk helemaal nergens over ging. Het enige wat het haar opleverde was extra slaag.

Krijg ik nog antwoord?  “Jahaa, nou goed?” 

Nee, helemaal niet goed!  Toen hoorde ze het geluid wat haar die verwarrende gevoelens opleverde. En nog voor ze goed en wel besefte wat er gebeurde striemde de riem neer op haar blote huid.

Als reactie hierop wilde ze haar handen naar haar billen brengen om deze te beschermen.

Ze bedacht zich nog net op tijd.

Ik waarschuw je Fenne. Je blijft exact staan zoals je staat. Geen gedraai met je billen en je handen op de trap. En dit keer zou ik maar eens heel goed luisteren want je zit al meer dan genoeg in de problemen! Echt, soms leek het alsof hij haar gedachten kon lezen. Ze bracht haar handen iets naar voren zodat ze haar vingers om de rand van de trede kon klemmen. Hopelijk gaf dat haar wat houvast zodat ze daadwerkelijk gehoor kon geven aan zijn verzoek. Ze wist dat ze een grens over was gegaan. Het was tot hier en niet verder. Het moment dat ze wist dat ze de strijd definitief verloren had. Het enige wat ze nu nog kon doen was hem gehoorzamen en hopen dat ze ooit nog pijnloos zou kunnen zitten.

In sneltreinvaart liet hij de riem op haar achterste neerknallen. Hij liet haar geen enkele ruimte om even op adem te komen of om ook maar te registreren wat er gebeurde. Ze omklemde de trap zo krachtig met haar beide handen, in de hoop andere pijn te voelen dan de gloeiende hitte die de riem achter liet op haar billen. Stil blijven staan?? Hoe dan?? Hoe zeer ze ook haar best deed lukte het haar niet. Instinctief begon ze haar billen weg te draaien.

Weg van de regen van slagen, weg van de alles overheersende pijn. “Stop alsjeblieft!! Stop gewoon even!” smeekte ze.

Dave stopte. Stop gewoon even? Ik geloof dat ik dat straks ook aan jou gevraagd heb. Om te stoppen met je commentaar en je grote mond. Heb je toen naar me geluisterd Fenne?

“Nee”. Het was niet meer dan een gefluister. 

Precies! Dat ga ik nu dus ook niet doen. Ik had je opgedragen om in positie te blijven. Dat heb je niet gedaan. Ik geef je tien extra klappen op de achterkant van je bovenbenen. En je telt ze hardop mee. En ik zou maar heel stil blijven staan en correct tellen, zo niet begin ik weer bij één. Net zo lang tot het je wel lukt! Hij gaf geen strobreed toe. Ze had geen idee hoe ze dit vol ging houden. Maar ze moest wel. Ze wist dat hij zou doen wat hij zei, ze moest dus zorgen dat het bij die tien bleef. Dat het er niet meer werden. Ze kneep haar ogen stijf dicht en wachtte… Het leek een eeuwigheid te duren, in werkelijkheid was het misschien maar een minuut. Maar ze was er van overtuigd dat hij haar bewust even in spanning liet zodat de eerste klap alsnog onverwacht zou zijn.

En hij bereikte inderdaad het effect dat hij bedoeld had. Ze bleek geenszins voorbereid op de snijdende pijn die de riem in een hete baan op haar benen achterliet. Een “aauuuwww!” ontsnapte aan haar lippen. Meteen daar opvolgend kermde ze “één”. De pijn was nog niet eens helemaal weggetrokken of de riem daalde voor de tweede keer neer. “Twee!!” jammerde ze.

Elke klap met de riem was een aanslag op haar concentratie om netjes te blijven staan. Had ze zo net nog gedacht dat het niet erger kon, dan wist ze nu wel beter. Maar ze kon er niet onderuit. De ene na de andere klap kreeg ze te verduren. Tot ze eindelijk, snikkend, bij tien was aanbeland.

Begin ik nu een beetje tot je door te dringen? “Ja” zei ze. Er was geen haar meer op haar hoofd dat ook maar overwoog om bijdehand te gaan doen.

Goed zo. Je krijgt er nog eens vijftig. Ik verwacht dat je nu wél blijft staan. Zo niet, dan weet je nu wat de consequenties zijn. Begrepen?  “Ja”.

Zijn stem klonk nog steeds heel streng. Het deed haar ineen krimpen. Vaak veranderde zijn toon naarmate de straf een eindje op weg was, dan klonk hij milder. Dat dat nu niet het geval was leek niet heel erg bemoedigend. Ze voelde hoe hij de riem lichtjes op haar billen legde, alvorens hij zijn arm naar achteren strekte en hard uithaalde. Als een mantra herhaalde ze in haar hoofd: blijven staan, blijven staan, blijven staan, blijven staan. Het was een loodzware opgave om de klappen op te vangen en in positie te blijven. Ze had geen idee hoever hij was, hoeveel keer hij had geslagen.

Ze hoopte met heel haar hart dat het er bijna vijftig waren want ze wist eerlijk niet of ze dit nog veel langer kon volhouden. En toen hield het eindelijk op.

Ze opende haar ogen en zag nog net een traan naar beneden op de vloer druppen. Tot haar schaamte was dat niet het enige lichaamsvocht dat zijn weg naar beneden vond. Was er maar een manier om het te camoufleren, kon ze haar dijen maar tegen elkaar drukken. Dan bungelde het in elk geval niet als een doorzichtig sliertje tussen haar benen. Maar ze voelde zijn ogen op haar gericht en durfde zich niet te verroeren. Ze wilde dat hij over haar billen zou wrijven, al was het maar heel even. Dat zou zo fijn aanvoelen. Maar ze bedacht dat ze dat waarschijnlijk wel kon vergeten. Voorlopig althans. Ze voelde zijn hand zachtjes op haar schouder.

Ga maar overeind staan en draai je om. Zijn stem klonk gelukkig niet meer zo gevaarlijk als daarnet. Ze deed wat hij vroeg maar ze ontweek zijn ogen. Ze voelde zich ontzettend klein nu ze daar zo halfnaakt voor hem stond. Ze wreef haar pijnlijke handen tegen elkaar.

Kijk me eens aan.

Met veel moeite sloeg ze haar ogen naar hem op. Hij had nog steeds die vastberaden strakke blik.

Al keek hij ook wel tevreden. Met zijn duim veegde hij de tranen van haar wangen.

Je bent netjes blijven staan, goed gedaan. Laat je je koppigheid nu eindelijk los en neem je de rest van je straf zonder weerwoord in ontvangst?  “Ja” antwoordde ze met een zucht.

Goed zo. Dan mag je nu op de vierde trede gaan zitten, krijgen je handen ook een beetje rust.

Ja hoor… Alsof haar handen nu haar grootste zorg waren. Hij wilde dus dat ze met haar gloeiende en pijnlijke billen op dat harde metalen rooster ging zitten. Het was ronduit gemeen. Maar ze haalde het nu niet meer in haar hoofd om hem tegen te spreken. Zo voorzichtig mogelijk ging ze zitten.

Haar gezicht vertrok in een pijnlijk grimas.

Perfect. Ik wil dat je precies zo blijft zitten tot ik bij je terug kom. Geen gewiebel of tussentijds opstaan. Afgesproken?  “Ja” zei ze timide.

Dave liep langs haar heen naar boven.

Afgesproken? Wat voor vraag was dat eigenlijk dacht ze. Alsof dit iets was wat ze samen besloten hadden. Het was niet zo dat ze zelf ook maar iets te zeggen had. Maar was dat niet exact wat ze wilde? Even alle controle kwijt zijn en zich aan hem overgeven. Ondanks het hevige verzet dat ze voelde was dat wel wat ze wilde dat hij deed. De leiding nemen en haar op haar plek zetten.

Soms had ze dat gewoon nodig. Iemand die haar afremde en een grens aangaf. Iemand die haar genadeloos afstrafte wanneer ze die grens overschreed. En dat gebeurde nog wel met enige regelmaat. Dave hield van haar, zoveel dat hij elke keer weer zijn tijd en energie erin stak om haar te geven wat ze verdiende. Waar ze soms zoveel behoefte aan had. Juist op momenten als deze besefte ze meer dan ooit hoe veel ze van hem hield. Hoeveel geluk ze had met hem. Maar ook hoe ontzettend sexy hij was wanneer hij zijn dominante kant liet zien. Hij had zelf vaak niet door hoe geil ze hem vond op de momenten dat hij haar de les las. Ze was zich er opeens sterk van bewust hoe nat ze zelf was. De hitte van haar billen straalde uit naar dat andere plekje waar zich in een snel tempo een kloppend gevoel ontwikkelde. Jezus, soms vond ze zelf dat ze totaal niet spoorde. Hoe kon ze daar nu mee bezig zijn? Het liefst zou ze opstaan en kijken waar hij uithing. Dit keer zelf zijn riem los maken, zijn broek omlaag trekken en voor hem neerknielen om hem heerlijk te pijpen. Hem een plezier doen, laten genieten en gelukkig maken. Allemaal dingen die ze heel graag wilde doen nadat hij haar terecht gestraft had. Al zou ze dat nooit met zoveel woorden tegen hem zeggen, ze keek wel uit.

Fenne had eigenlijk geen idee hoe lang ze daar nu al zat. Ze voelde het metaal pijnlijk in haar billen drukken. Kon ze maar heel eventjes een eindje omhoog komen om de pijn wat weg te nemen. Maar ze durfde niet. Ze vroeg zich af of Dave van boven op haar neerkeek. Ze dacht dat ze hem net had horen rommelen in de kantine. Als hij daar uit het raam naar beneden keek had hij perfect zicht op haar. Schaamte bekroop haar. Daar zat ze dan, als een stout kind op de trap gezet. Hoe vernederend was dat. Ze begon zich ook af te vragen wat hij daarboven aan het doen was. Ze had wat lades en deuren van keukenkastjes open en dicht horen gaan. Wat zou hij zoeken? Wat was hij nog van plan? Fenne bedacht dat het moeilijk nog erger zou kunnen zijn dan wat ze al gehad had. Toen hoorde ze hem naar beneden komen.

Zo, zit je lekker?  Vroeg Dave met een knipoog. Soms was het gewoon niet eerlijk. Dit was echt geen moment voor een sarcastisch grapje. Een kort en eerlijk antwoord leek haar de beste remedie. “Nee” zei ze dus maar gewoon. Tegelijkertijd viel haar blik op iets wat hij in zijn hand hield. Een houten broodplankje. Het ding was ongeveer 25 cm lang, 15 cm breed en vrij dik. In haar ogen leek het meer op een flinke paddle.

Als verlamd bleef ze er naar zitten staren. Hier had ze niet op gerekend.

Fenne, sta maar op en draai je om. Dan ronden we het af en kunnen we het voorval achter ons laten. Ze leek een innerlijke strijd te voeren. Haar benen leken niet mee te willen werken en haar ogen waren nog steeds op het gevaarlijke attribuut gericht dat hij in zijn rechterhand hield. Ze was nu oprecht bang voor wat komen ging. “Dave alsjeblieft, het spijt me ok! Het zal niet meer gebeuren, dat beloof ik.” Ze hoopte, tegen beter weter in, dat hij medelijden zou krijgen en het hier bij zou laten.  Die belofte heb ik eerder gehoord. Daarop heb ik jou een belofte gedaan. Namelijk dat ik je hard zou aanpakken wanneer je weer hetzelfde kinderachtige gedrag zou vertonen. Dat klopt toch?

 “Ja dat klopt” moest ze schoorvoetend toegeven.

En je weet dat ik me wel altijd aan mijn beloftes houdt, ik hoop dat jij dat na dit pak slaag ook doet. Want je hebt me behoorlijk teleurgesteld met je tirade van daar straks.

Ze wist dat hij gelijk had, dat ze dit ontzettend verdiende. Het feit dat ze hem, voor de zoveelste keer, teleurgesteld had zette haar in beweging. Voorzichtig stond ze op, haar billen leken wel vastgeplakt te zitten. Ze bedacht dat er vast een volledig ruitjespatroon zichtbaar moest zijn. Toen ze eenmaal voor hem stond en beschaamd naar de vloer staarde wilde ze maar één ding, namelijk in het niets oplossen. Ze wilde overal zijn behalve daar.

Draai je om en zet je handen maar op de tweede trede. Nee toch, wat had hij vandaag. Waarom moest hij het nu nog erger voor haar maken. Op die manier stond ze wel heel ver voorover gebukt en zouden de klappen waarschijnlijk nóg harder aankomen. Ze twijfelde er geen moment aan dat dat ook precies zijn bedoeling was. Ze voelde paniek opkomen en tranen in haar ogen prikken. Desondanks zette ze haar handen op de plek die hij haar had opgedragen. Ook zette ze haar voeten een stukje uit elkaar omdat ze wist dat dat was wat hij graag wilde zien.

Heel goed. Ik ga je veertig heel harde klappen geven hiermee. Om te benadrukken wat hij daarmee bedoelde sloeg hij één keer met het broodplankje in de palm van zijn hand. Het geluid galmde door de grote ruimte en bezorgde haar de rillingen. Je blijft in deze positie staan, zo niet zal ik weer van voren af aan beginnen. Duidelijk?  “Ja” wist ze nog maar net uit te brengen.

Hij legde het ding, nu nog zachtjes, op haar billen. Het voelde lekker koel aan. De spanning in haar lijf nam toe en even voelde ze de spieren tussen haar benen samen trekken. Vervolgens hoorde ze een licht suizend geluid en een hele harde klap. Toen kwam de schok en de pijn. Ze kon niet voorkomen dat ze schreeuwde. “Aaauuuwwww!!!”  Onmiddellijk begon ze met haar voeten te trappelen en wiebelde ze met haar billen op en neer. Het houten geval bedekte een groot gedeelte van haar beide billen. De doffe, brandende en prikkende pijn was immens. Wat had ze een hekel aan hout. Dit zou ze nooit volhouden, dat wist ze zeker.

Ik heb niet gezegd dat je op je plek mocht rond dansen. Ik wil dat je stil staat. Dit is de enige waarschuwing die je krijgt. Ze kon maar amper bevatten wat hij gezegd had want de volgende klap landde alweer op haar zitvlak. Stil staan was bijna onmogelijk door de kracht waarmee het plankje neerkwam. Hierdoor schoot ze automatisch een stuk naar voren. Ze klemde haar kaken zo stevig op elkaar dat het pijn deed. Hij sloeg in een rustig tempo zodat elke slag een optimale uitwerking had. Op het moment dat de pijn net een beetje begon weg te trekken haalde hij opnieuw uit. Ze had geen idee hoeveel ze er nog moest krijgen maar toen de volgende klap hard neerkwam op het gevoelige plekje waar haar billen overgingen in haar bovenbenen hield ze het niet meer vol. Beschermend hield ze beide handen voor haar billen. “Het spijt me maar ik kan het niet, echt niet” snikte ze wanhopig. Wil je dat ik je help?  “Ja” was het enige dat ze kon bedenken om te zeggen.

Dan zul je het me moeten vragen.

Ook dat nog. Maar het was haar enige optie, ze had zijn hulp nodig. Hij zou haar in positie moeten dwingen. Het zou haar alleen niet lukken. “Wil je me helpen, alsjeblieft?” vroeg ze zacht.

Ja ik wil je helpen, het betekent wel dat ik weer bij het begin zal moeten beginnen. De veertien die je al gehad hebt tellen dan niet mee. Dus weet je het zeker?  Ze kon alleen maar antwoorden met “ja”. Als ze zou besluiten het op eigen kracht te proberen zou ze toch falen en zich uiteindelijk nog meer slaag op de hals halen. Dave legde zijn handen rond haar middel en zette haar rechtop. Toen ging hij zelf op de trap zitten.

Kom dan maar over mijn knie liggen. Ik vind het moedig dat je toegeeft dat je het niet zelf kunt. Dat is helemaal niet erg. Zijn stem klonk bemoedigend en ze voelde zich rustiger worden. Het luchtte haar op dat ze het niet meer alleen hoefde te doen. Hoe gek het ook klonk zou hij haar er nu doorheen helpen. Nog even en dan had ze het achter de rug en konden ze met een frisse start weer verdergaan. Dan zou hij niet meer boos zijn en zou zij zich niet meer schuldig voelen over haar uitbarsting.  Gehoorzaam ging ze tussen zijn benen staan en over zijn linker knie liggen. Al snel voelde ze hoe hij zijn rechterbeen over haar beide benen heen zette waardoor ze klem stond. Haar handen kon ze op de trap leggen. Ben je er klaar voor? “Ja” hoorde ze zichzelf zeggen. Al zei de stem in haar hoofd heel iets anders. Toen kwamen de klappen, wat sneller als daarvoor. Het benam haar de adem, zoveel pijn deed het. Haar hand schoot weer naar achter maar deze werd meteen op haar rug vast gepind. Ze kon geen kant meer op. Ze wist dat ze moest proberen zich te ontspannen in plaats van zich te verzetten. Maar dat was zo ontzettend moeilijk. In een vast ritme bewerkte hij ieder plekje van haar billen. Ze liet haar tranen de vrije loop en gaf zich eindelijk helemaal over. Aan het pak slaag en aan hem. Ze leek niets meer te voelen behalve de brandende pijn. We zijn er bijna. Nog vijf en dan is het klaar. Zijn stem leek van heel ver te komen. Ze wist dat de laatste het hardst zouden zijn.

Ze kreeg gelijk. Nog vijf keer voelde ze het hout heel erg hard op haar blote billen neerkomen en toen was het eindelijk voorbij.

Fenne lag volledig ontspannen en tevreden over zijn knie. Terwijl ze nog wat na snikte streelde Dave zachtjes over haar pijnlijke billen. Ze voelde zich gelukkiger dan ooit. Het bleef een vreemde gewaarwording dat een flink pak slaag dit effect met zich meebracht. Maar ze wist dat alles nu weer goed was tussen hen.

Met een speelse tik op haar achterste zette hij haar weer met beide benen op de grond. Kom Fenne, sta eens op. Ik moet zeggen dat deze trap alles behalve comfortabel zit. Voorzichtig kwam ze overeind en keek hem met gespeelde irritatie aan. “Het is echt nog te vroeg voor zulke grapjes hoor!” Dave stond ook op en glimlachte warm naar haar. Kom eens hier jij. Hij spreidde zijn armen en ze vleide zich tegen zijn borst. Ze voelde hoe hij zijn armen om haar heen sloeg en haar stevig vast hield. Liefdevol kuste hij haar op haar hoofd.

“Dave het spijt me zo, ik zal echt proberen om me niet meer zo onredelijk te gedragen”

Dat weet ik schatje, het is al goed. Quasi streng voegde hij eraan toe:

En anders weet je wat je te wachten staat.

Daar twijfelde ze inmiddels niet meer aan. Voorlopig zou ze zich keurig gedragen.

Soms kon ze niet geloven dat deze sterke, knappe man helemaal van haar was. En zij van hem. Hij liet haar, letterlijk, voelen dat ze de zijne was. En ze hoopte dat dat voor altijd zo zou blijven. Ze vroeg zich werkelijk af hoe hij het volhield met haar. Al had ze het idee dat het feit dat hij haar nu op deze manier kon aanpakken hem daar wel bij hielp. Zijn humeur was namelijk ook helemaal omgeslagen.

En dat had duidelijk ook effect op een heel ander gebied. Ze voelde dat hij net zo opgewonden was als zij zelf.

Ze maakte zich los uit zijn omhelzing en kuste hem vurig op zijn mond. “Ik wil je, nu, alsjeblieft” kreunde ze. Opeens leek het of ze elk moment kon ontploffen van verlangen. De enorme seksuele spanning die ze had opgebouwd tijdens haar straf zocht wanhopig naar een uitweg. Dave wierp een vluchtige blik op de klok. We hebben niet veel tijd meer, we moeten echt zo terug naar huis hoorde ze hem hijgend zeggen. “Geen probleem. Ik denk dat we niet veel tijd nodig hebben” antwoordde ze. “Ik geloof dat jij je broek ook maar eens omlaag moet doen”. En nog voordat ze was uitgesproken had ze zijn riem al losgemaakt en ongeduldig zijn broek en boxershort naar beneden geschoven.

Ze ging op haar knieën voor hem zitten en nam hem zo diep mogelijk in haar mond. Hij was gigantisch hard en smaakte heerlijk. Alles aan hem was lekker. Ze hoorde zijn ademhaling al snel onregelmatiger worden. Net voor hij zijn hoogtepunt bereikte voelde ze hoe zijn hand haar stevig bij haar haren greep en haar hoofd naar achteren trok. Sta op. Fenne keek naar hem op. “Waarom? Ik wil je proeven” Met een kort rukje aan haar haar dwong hij haar om overeind te komen. Even wachten nog fluisterde hij heet in haar oor. Draai je om en buig voorover commandeerde hij. Dit keer vond ze zijn bazige toon alles behalve irritant. Het maakte haar bloedgeil. Gewillig voldeed ze aan zijn verzoek. Soepel gleed hij bij haar naar binnen. Ze voelde hoe hij tijdens het stoten hard in haar billen kneep. De pijnlijke sensatie die dat opriep liet haar sidderen van genot. Ze bracht haar hand naar haar eigen gevoelige plekje en bewoog mee op zijn ritme. De spanning in haar onderbuik bouwde zich in een razendsnel tempo op. “Harder, alsjeblieft!” smeekte ze. En toen explodeerde ze van binnen en verloor ze zichzelf in een overweldigend orgasme. Nog een beetje van de wereld stond ze op en draaide zich om. Ze duwde hem en een stukje van zich af en knielde opnieuw voor hem neer. Dit keer proefde ze niet alleen hem maar ook zichzelf. Gretig bewoog ze haar mond op en neer en streelde intussen met haar tong over zijn eikel. Ze hoorde hem raspend ademhalen en voelde zijn lichaam zachtjes schokken. Met een voldaan gekreun kwam hij klaar. Haar mond vulde zich met zijn warme vloeistof. Ze slikte het door en likte haar lippen af.

Ze stond op en kuste hem teder op zijn mond. “Dankjewel, voor alles” mompelde ze tevreden.

Nadat ze beide weer waren aangekleed gaf hij het plankje aan Fenne. Leg jij hem even terug? Vroeg hij geamuseerd. “Graag zelfs” zei ze terwijl ze onbewust over haar pijnlijke billen wreef. Dave zette het alarm er weer op en sloot de deur. Heel voorzichtig stapte ze in de auto. Haar billen voelde helemaal beurs aan. Dat werd een oncomfortabele terug reis. Dit zou ze zeker nog een paar dagen voelen. Weet je Fenne, dat temperament van jou kost me behoorlijk veel energie. Zei hij met een knipoog. “Ach, saai is het in elk geval niet tussen ons” grinnikte ze nonchalant.

Ondanks de ontspannen sfeer voelde ze een vaag schuldgevoel opkomen. Dit drukte ze echter snel weer weg. Ze kon nu alleen maar hopen dat Dave nooit achter de werkelijke reden van de schade aan haar auto zou komen….