Het begon allemaal toen ik op een regenachtige middag van mijn werk naar huis reed. Ik was ongeveer halverwege toen de motor van mijn oude Peugeot ineens rare geluiden begon te maken. Eén van de lampjes op het dashboard begon te knipperde en er kwam rook onder de motorkap vandaan. Geschrokken stopte ik langs de kant van de weg en belde de wegenwacht. Het regende inmiddels behoorlijk hard, maar ik durfde niet in de auto te blijven zitten. Ik had geen jas bij me, dus het enige wat ik kon doen om nog een beetje droog te blijven was zover mogelijk de berm in kruipen. Tot overmaat van ramp had ik een witte blouse en een witte broek aan, die niet alleen steeds natter, maar ook steeds doorschijnender werden. Je kon mijn bh en mijn string zien.

De wegenwacht was natuurlijk een man. ‘Tjee wijfie, waarom ben je niet in de wagen blijven zitten?’, vroeg hij terwijl hij me van top tot teen bekeek.

Ik heb per definitie een hekel aan iedereen die mijn ‘wijfie’ noemt, dus ik keek hem vernietigend aan. Hij draaide zich om en even was ik bang dat hij rechtsomkeert zou maken. Gelukkig kwam hij weer terug met een plastic regenjasje, dat hij om mijn schouders drapeerde. Hij verdween onder de motorkap, keek heel eventjes en sloeg toen de motorkap weer dicht.

‘Die is goed stuk, ik zal je naar het benzinestation slepen’.

Ik zag nu pas dat er 100 meter verder een benzinestation was. Hij maakte de sleepkabel vast en vertelde me wat ik moest doen. Bij het benzinestation keek hij nog een keer onder de motorkap. Het zag er niet goed uit, zei hij. Ik belde Ben, die boos was dat ik nu pas belde en beloofde dat hij me op zou komen halen. De wegenwacht controleerde mijn ANWB pasje en duwde mijn auto naar een hoekje van het parkeerterrein.

‘Daar staat hij niemand in de weg’.

Ik knikte beleefd en stak een sigaret op. De wegenwacht tikte op mijn schouder en wees naar het ‘Verboden te roken’ bordje.

‘We staan hier bij een benzinestation, wijfie’.

Ik keek hem nog een keer kwaad aan en hij liep grinnikend naar zijn auto. Het regenjasje mocht ik houden.

Ben kwam vrij snel daarna. Ik was vreselijk opgelucht toen ik onze Volvo aan zag komen. Timmy, ons zoontje van vier, zat in zijn stoeltje op de achterbank. Ben had wel door dat ik het even gehad had en drukte me stevig tegen zich aan.

‘Ga maar gauw in de auto zitten, ik haal je spullen wel even’.

Ik stapte snel voorin de Volvo. Timmy begon meteen tegen me te babbelen. Hij is een vrolijk ventje dat het liefst de hele dag tegen iedereen loopt te kletsen. Als hij ’s avonds in bed ligt, klinkt zijn kwetterende stemmetje vaak nog na in mijn oren.

Geduldig luisterde ik naar zijn verhaal over tellen van één tot tien, dat had hij op sesamstraat geleerd. Ik streelde hem over zijn blonde krullen en keek naar buiten naar Ben, die mijn spullen uit mijn auto haalde.

‘Auto stuk?’, vroeg Timmy toen Ben weer achter het stuur klom.

-‘Ja, auto stuk’, zuchtte Ben. ‘Auto blijft vannacht hier slapen.’

‘Dag auto’, zwaaide Timmy toen we wegreden.

‘Ja’, dacht ik. ‘Dat zit er dik in.’

Toen we eindelijk thuiskwamen stond het eten al bijna op tafel. De andere kinderen hadden gekookt. Of beter gezegd: Sanne had gekookt en Patrick had toegekeken. Sanne stond in een aantal pruttelende pannen te roeren, haar gezicht rood van inspanning. Patrick hing lui op een keukenkruk, nutteloze opmerkingen te maken. Patrick is een meester in het treiteren van mensen in het algemeen en van zijn zus in het bijzonder. Maar deze keer lukte het hem niet. Sanne hoorde hem niet eens of ze negeerde hem gewoon. Dus zocht Patrick een ander slachtoffer: ik dus.

‘Tjee mam, wat zie je eruit. Ik kan zo je blote kont zien.’, zei hij op zijn overbekende zeurderige toon.

‘Wil jij soms een pak op je blote kont?’, vroeg ik geïrriteerd. Het klonk als een serieus dreigement. Sanne reageerde meteen.

‘Ja mam, wil je dat alsjeblieft doen. Dan doet hij misschien eindelijk eens een keertje normaal.’

Ik keek Sanne even strak aan, om aan te geven dat ze zich er niet mee moest bemoeien. Patrick wilde iets zeggen, maar toen hij de blik in mijn ogen zag, hield hij zijn mond.

Ik sla de kinderen nooit. Alleen Sanne heeft één keer een pak slaag gehad, toen ze nog heel klein was. De reden weet ik niet meer, maar ik weet nog wel dat ik heel boos was. Ik nam haar over de knie en gaf haar een ongenadig pak op haar blote achterwerk. Na afloop had ze allemaal rode afdrukken op haar billetjes. Daar schrok ik zo van dat ik me toen heb voorgenomen om dat nooit meer te doen. En daar heb ik me tot nu toe aan gehouden. Maar als Patrick toen die avond zijn mond open had gedaan, dan had ik hem waarschijnlijk zonder pardon over de knie gelegd.

Het eten was heerlijk, dat moest zelfs Patrick toegeven. Verder verliep het avondeten zoals het altijd verloopt. Timmy kletste tegen iedereen en vergat om ook wat te eten, Patrick plaagde wie hij plagen kon en Sanne praatte alleen maar over haar vriendje. Ze had nu alweer zes maanden verkering en alle ups en downs van de relatie hadden aan tafel de revue gepasseerd. Ik luisterde maar half naar alle verhalen, daar was ik te moe voor. Te moe en te koud. Eigenlijk wilde ik alleen nog maar een warm bad. En gelukkig zorgde Ben ervoor dat ik dat ook kreeg. Een gloeiend heet bad met heerlijk geurend schuim. Op de achtergrond hoorde ik de geluiden van Timmy die in bed werd gestopt. Hij protesteerde en eiste dat ik hem nog een verhaaltje zou voorlezen. Sanne beloofde hem een extra lang verhaaltje als hij braaf naar bed ging. Ik bedankte haar in gedachten en deed nog een beetje extra schuim in het bad.