Julia zocht wanhopig naar haar fiets. Ze had al drie keer gekeken, maar hij stond echter niet meer tegen de muur van het kantoor waar ze werkte. O god nee, hij zou toch niet gestolen zijn? Ze had net twee weken terug een nieuwe fiets van Romeo gekregen. Gelukkig had hij hem gelijk voor drie jaar laten verzekeren, zodat ze zich de komende tijd geen zorgen meer over diefstal hoefde te maken. Maar dat hij nu al weer zo snel verdwenen zou zijn …., dat was echt niet leuk. ze moest maar aangifte gaan doen bij de politie in verband met de verzekering, bedacht ze met een zucht. Waar had ze trouwens haar sleuteltje gelaten? Een golf van paniek borrelde in haar op: ze zou haar fiets toch wel op slot hebben gezet! ze zocht de zakken van haar jack af, die van haar spijkerbroek, maar ze kon hem niet vinden. Heel langzaam herinnerde ze zich, dat ze vanmorgen erg laat was en zich vreselijk gehaast had. Ze had de fiets gauw tegen de muur gezet (normaal zette ze hem keurig in het fietsenrek) en was razendsnel naar binnen gestormd om op tijd te zijn voor een belangrijke vergadering. Het zweet brak haar uit: ze had haar fiets gewoon echt niet op slot gezet!
Toen Romeo te horen kreeg dat zijn prachtige cadeau al weer was verdwenen en dat de verzekering de schade niet zou dekken, omdat er geen twee fietssleutels overhandigd konden worden, was hij boos. Julia kon toch zo onnadekend doen. Ja, allicht dat ze zich gehaast had vanmorgen: hij had drie keer tegen haar gezegd, dat ze haar bed eens uit moest komen, maar telkens had ze gemompeld dat ze nog zo lekker lag. Toen ze eindelijk besloot op te staan was het al veel te laat. Hij vond het geen excuus voor haar onvoorzichtigheid. ze kon zo slordig met spullen omgaan. Laatst had ze ook al de auto niet op slot gedaan en was haar mobieltje eruit gejat. Dat had hij nog door de vingers gezien, omdat de dief toen in ieder geval geen ruit had hoeven inslaan om de buit te bemachtigen. Hij had haar toen wel gewaarschuwd.
Deze keer moest ze maar eens een lesje leren, zo vond Romeo. hij legde zijn hand onder haar kin en keek haar diep in de ogen. “Julia, meisje, nu ga jij eens heel goed naar me luisteren”, begon hij op strenge toon. “Jij bent de laatste tijd erg slordig. Daar heb ik je op aangesproken en je hebt toen plechtig beloofd je leven te beteren. En wat gebeurt er nu? Je zet een spiksplinternieuwe fiets niet op slot! Nou vraag ik je!” De ogen van Romeo fonkelde van boosheid. De lip van Julia begon te trillen en ze sloeg haar ogen neer. “Kijk me aan Julia!”, beval hij. “Je weet wat er nu gaat gebeuren hè, jongedame? Je gaat een pak op je blote billen krijgen, en ik denk dat ik vandaag maar eens mattenklopper gebruik! “Romeo liet haar kin los. “En nu ga je onmiddellijk naar de huiskamer, waar je met ontblote billen in de hoek gaat staan”. Zijn woorden zette hij kracht bij door resoluut in de richting van de huiskamer te wijzen.
Daar stond Julia, beschaamd en bang, met blote billen in de hoek. Romeo liet haar daar geruime tijd staan, zodat goed de tijd had om over haar stommiteit na te denken. Tegen de tijd dat hij haar eindelijk opdracht gaf uit de hoek te komen, was ze op van de zenuwen. ze werd over zijn schoot getrokken en het duurde niet lang, voordat hij zijn hand onzacht op haar bips liet neerdalen. Hij sloeg hard en snel achter elkaar en Julia wist niet hoe ze het had. Al snel lag ze te kronkelen van de pijn, en ze smeekte hem op te houden. Maar haar woorden waren aan dovemansoren gericht. Julia begon wanhopig te worden en bracht haar handen naar achter om haar bips te beschermen. Dat had geen enkel nut, want Romeo pakte haar polsen in een ijzeren greep en duwde ze tegen haar onderrug.
Eindelijk hield Romeo dan op. Julia was opgelucht, maar vermoedde dat haar nog meer te wachten stond. En haar vermoeden bedroog haar niet, want Romeo stuurde haar naar de tafel, waar ze voorover moest buigen. Daar stond ze dan kromgebogen, met haar spijker- en onderbroek op haar knieën en met haar blote billen als mooi doelwit omhooggericht. “Zo”, zei Romeo, “Ik had je ook nog mattenklopper beloofd en die zal ik je dan ook zeker niet onthouden”. Met een krachtige slag daalde mattenklopper op haar billen neer en dat deed verrekte pijn. De klap werd gevolgd door een volgende, en nog een volgende. De ene klap nog harder dan de andere. Julia gilde steeds harder “Auw, auw, auw!”, maar Romeo scheen zich hier niets van aan te trekken. Toen kwam het punt dat Julia er niet meer tegenkon en in snikken uitbarstte. ze zei huilend tegen Romeo dat het haar erg speet en dat ze haar leven zou beteren. Hij liet haar dit nog een paar keer herhalen, terwijl hij energiek door bleef slaan. Toen vond hij het genoeg. Julia mocht overeindkomen en wreef verwoed over haar vuurrode billen. Romeo sloeg zijn armen om Julia heen en knuffelde haar. Langzaam bedaarde het snikken van Julia en ze zei nog een keer hoe erg ze het vond, dat de fiets door haar nonchalantheid was gestolen. Romeo legde een vinger over haar lippen en fluisterde “Sst!”. Hij drukte een kus op haar voorhoofd en zei: “Vergeven en vergeten! En nu maar sparen voor een nieuwe fiets.”