Met haar neus tegen de muur en haar handen op haar hoofd probeerde ze te bedenken hoe het zo fout was gegaan. De geluiden die van achter haar kwamen, leidden erg af, waardoor dat geen gemakkelijke opdracht was. Pets pets pets, klonk het in een vrij vast ritme. Af en toe hoorde ze een gedempt gekreun, maar Tine hield zich erg goed. Voorlopig. Iets zei Karen dat Simon het hier vast niet bij zou laten. En straks was zij aan de beurt. Een angstige kriebel trok door haar buik. Ze voelde zich vreselijk vernederd: als een klein kind was ze in de hoek gezet, hij had haar handen op haar hoofd gelegd en haar broek en onderbroek naar beneden getrokken. “Blijf zo maar even staan wachten tot ik je kom halen.” Er had geen grijns door zijn stem heen geklonken en ze had niet durven omkijken om toe te kijken hoe hij Tine meetrok en over zijn knie legde, terwijl zij zo tentoongesteld stond. In elk geval zou Tine andere dingen hebben om zich mee bezig te houden…
Het gepets hield even op en Karen hield haar adem in. Toen begon het opnieuw, maar het geluid was veranderd. Dat was vast de badborstel… Tine was er blijkbaar door verrast, want na de eerste pets liet ze een luide “auw” horen. Ook bij de volgende klappen lukte het haar niet meer om stil te blijven. Het gedempte gekreun van net was veranderd in gejammer. Simon ging er niet op in en sloeg duidelijk lustig verder.
Even won Karens nieuwsgierigheid het van haar verstand en keek ze om, net lang genoeg om te zien dat ze het goed had geraden: Simon had inderdaad de badborstel erbij genomen.
“Karen! Voor je kijken!”
Geschrokken kromp ze in elkaar. Ze had verwacht dat hij zo druk bezig zou zijn met Tine dat het vast niet zou opvallen als ze een halve seconde lang omkeek, maar daar was ze duidelijk fout in geweest.
“Als je echt niet kunt wachten, kom dan maar hier,” zei Simon, terwijl hij Tine nog een paar laatste harde slagen op haar billen gaf. Aarzelend draaide Karen zich om en liep ze naar hem toe, wat nogal moeizaam ging, met een broek die rond haar knieën hing. Ze slikte even bij de aanblik van de stoel die midden in de kamer stond.
“Tine, jij gaat in de hoek staan, handen op je hoofd en o wee als je durft om te kijken!”
Met haar ogen strak op het vloerkleed gericht, haastte Tine zich naar de hoek. Haar billen waren vuurrood en hier en daar begon er al wat blauw doorheen te schemeren. Een nieuwe kriebel trok door Karens buik terwijl ze bedacht dat haar billen er straks vast ook zo uit zouden zien. Of nog erger… Zij was namelijk de grootste schuldige van de twee. Akkoord, Tine had de voorzet gegeven door haar de kan water aan te geven, maar daarom had Karen die nog niet over Simons hoofd heen moeten gieten. Zeker niet nadat ze zijn waarschuwende blik had gezien. Ze wist heel goed dat hij daar niet mee kon lachen. En nu ze zijn telefoon onbedoeld ook een douche had gegeven, kon hij er al helemaal niet mee lachen.
“Het spijt me, Simon,” zei ze met een klein stemmetje toen hij naar tevredenheid had vastgesteld dat Tine netjes in de hoek was gaan staan en zich naar haar toe had gedraaid. “Ik wilde niet… Het was niet de bedoeling.”
“Ik wil het niet horen, Karen, je weet heel goed dat ik het niet leuk vind als je water over me heen giet. En je weet ook heel goed dat telefoons niet tegen water kunnen.”
“Ik had het niet gezien, het was echt niet de bedoeling!” riep ze uit.
“Onzin. Je wist het heel goed, je dacht gewoon niet na.”
Karen keek naar de grond, er zich maar al te goed van bewust dat Tine elk woord kon horen. Ze voelde zich intens klein.
“Sorry, Simon.”
“Kom maar liggen,” antwoordde hij, terwijl hij suggestief op zijn been tikte. Karen slikte, maar deed wat haar gezegd was.
“Je weet hoe het gaat: deze straf heb je verdiend, dus je ligt stil en je ondergaat het, zonder je handen voor je billen te doen, die houd je maar netjes voor je.
“Ja, Simon.”
Hij begon meteen hard te slaan en meteen met de paddle. Van een opwarming was duidelijk geen sprake, maar ze durfde niet te protesteren. Ze had dit inderdaad verdiend. Op het moment waarop ze ervoor koos om de kan met water over zijn hoofd te gieten, had ze heel goed geweten wat er zou volgen. Alleen was het niet haar bedoeling geweest dat ook zijn telefoon de volle laag zou krijgen. Simon had gelijk: dat was best dom van haar. En nu was de straf zoveel zwaarder dan ze ingerekend had. Ze balde haar handen tot vuisten en klemde haar kaken op elkaar. Algauw lag ze te spartelen over zijn knie, maar zijn linkerarm klemde haar romp stevig vast. Toch wilde ze zich niet laten kennen en zo weinig mogelijk geluid maken. Maar het deed zo ongelofelijk veel pijn! Simon sloeg echt goed door, als ze had gehoopt dat zijn armen al moe zouden zijn omdat hij eerst Tine had aangepakt, dan was ze behoorlijk verkeerd geweest.
Uiteindelijk stopte het even, maar Karen durfde niet te hopen dat het al voorbij zou zijn. De badborstel moest vast nog komen. Ze kreeg gelijk. Dit kwam nog veel harder aan dan de paddle. Bij elke slag voelde ze kneuzingen ontstaan. Nu kon ze de kreten van pijn niet meer onderdrukken, ook al was ze zich er nog steeds vaag van bewust dat Tine alles kon horen.
“Laat het alsjeblieft, alsjeblieft stoppen,” dacht ze, maar Simon was duidelijk niet van plan om er haar goedkoop mee weg te laten komen. Nu begon hij ook haar bovenbenen met de badborstel te bewerken en de tranen sprongen in haar ogen.
“Het spijt me!” riep ze. “Het spijt me echt!”
“O, dat weet ik wel zeker, dat het je spijt, maar we zijn nog lang niet klaar.” De moed zonk haar in de schoenen. Haar billen stonden in vuur en vlam, ze kon gewoon niet meer. Toch sloeg hij door. Ze probeerde mee te tellen in haar hoofd om iets te hebben om zich af te leiden van de pijn, maar algauw raakte ze de tel kwijt. Eindelijk stopte het. Uitgeput hijgend en snikkend bleef ze over zijn knie liggen.
Even liet hij haar, daarna droeg hij haar op om terug in de hoek te gaan staan. Moeizaam kwam ze overeind en liep ze naar de hoek, terwijl ze vermeed om naar Tine te kijken. Ze legde haar handen op haar hoofd, terwijl ze de tranen die over haar wangen rolden in bedwang probeerde te houden.
Enkele minuten lang bleef het stil en was er niets te horen behalve Karens onregelmatige ademhaling, die steeds rustiger werd. Toen hoorde ze achter zich dat Simon een aantal dingen klaarlegde, maar ze durfde niet kijken. Het was duidelijk dat de straf nog niet voorbij was en ze zou zo dadelijk wel merken wat hij van plan was. Bang wachtte ze af, terwijl haar armen steeds zwaarder werden om haar handen op haar hoofd te houden. Ze voelde hoe Simon naar haar keek. En naar Tine. Twee meiden met vuurrode billen en de handen op het hoofd die elk in een hoek gezet waren. Hoe vernederend… En dat allemaal wegens wat een onschuldig grapje had moeten zijn. Hoe dom van haar dat ze niet aan die telefoon gedacht had!
“Kom allebei maar hier!” klonk het. Ongemakkelijk keek Karen naar Tine terwijl ze zich allebei omdraaiden. Tine lachte bemoedigend terug. Dat stelde haar ergens gerust.
Simon wees naar de rugleuning van de zetel. “Ga daar maar naast elkaar overheen liggen.” Even later wezen twee paar billen naar de lucht. Simon nam de cane vast en liet die even door de lucht zoeven, zodat er een rilling door beide meiden heen ging. “Die is voor straks,” zei hij dreigend.
Karen voelde een knoop in haar maag. Wat was hij nog allemaal van plan? Haar billen deden al zoveel pijn! Even later kwam het antwoord toen de tawse vol op haar billen landde. Verrast gilde ze het uit. Normaal kon ze de tawse best hebben, maar nu ze al bont en blauw was, zou dit nog een hele beproeving worden. Nogmaals suisde de tawse door de lucht om opnieuw op haar billen neer te komen, op exact dezelfde plek als daarnet. Karen kneep haar billen samen terwijl de tawse een derde keer door de lucht zoefde. Tine greep haar hand en gaf er een kort, bemoedigend kneepje in. Karen keek haar kort even dankbaar aan en hield haar hand vast. Nu was Tine aan de beurt. Om beurten werden ze geslagen, terwijl ze in elkaars hand knepen. Ook hun bovenbenen werden niet gespaard. Het brandde verschrikkelijk. De slagen bleven maar komen, maar het was niet te voorspellen wie er nu weer geslagen zou worden. Op een bepaald moment sloeg Simon Tine zeker tien keer na elkaar. Elke keer dacht Karen dat de volgende slag nu wel voor haar zou zijn en spande ze haar billen op, maar elke keer hoorde ze de klap op de billen van haar vriendin landen in plaats. Uiteindelijk kwam de tawse toch nog onverwachts op haar eigen billen neer, om meteen daarna weer op die van Tine te landen, die intussen wanhopig jammerend in Karens hand kneep. Die had echter niet veel tijd om medelijden te hebben, want daarna was zij aan de beurt. Slag na slag kwam op haar billen en bovenbenen neer en ook een paar keer net op de overgang tussen beide, daar waar alles het pijnlijkst aanvoelde. Ze trappelde met haar benen om de pijn te proberen te verdrijven, maar dat kwam haar op een mep op haar kuiten te staan. “Stilstaan,” zei Simon kort, voor hij verder sloeg. Na nog zeven klappen was Tine weer aan de beurt en kon Karen even kort op adem komen. Zo ging het maar door en door, het leek eindeloos te duren, tot ze allebei nog een laatste, harde klap midden op hun billen kregen en het even stil bleef. Geen van beiden durfden ze bewegen. Zou het eindelijk voorbij zijn?
“Kom hier,” hoorden ze Simon zeggen. Dat klonk niet alsof het al voorbij was. Moeizaam kwamen ze overeind. Karen zag hoe Tines handen naar achteren gingen en ze schudde waarschuwend haar hoofd, maar het was al te laat. “Niet wrijven,” riep Simon, terwijl hij met grote passen op haar afliep. Hij nam haar bij haar oor en duwde haar terug over de zetel, terwijl hij de tawse er opnieuw bijnam. Tien harde klappen kreeg ze, terwijl Karen zichzelf geen houding wist te geven. Ze wilde niet kijken, maar toch staarde ze als gehypnotiseerd naar de intussen bijna paarse billen van haar vriendin, terwijl ze ervan langskreeg. “Zul je nu niet meer wrijven?” vroeg Simon, zonder een spoortje van medelijden in zijn stem. “Nee, Simon,” antwoordde Tine zachtjes. “Goed zo, kom dan maar recht.” Tine kwam recht, maar durfde noch Simon, noch Karen aan te kijken.
“Ga elk aan een kant van de tafel staan en buig eroverheen. Neem elkaars handen vast in het midden van de tafel.” Vlug deden ze wat hij zei. Op die manier konden ze bijna niet anders dan elkaar aankijken en Karen probeerde een bemoedigende blik op te zetten. Die maakte echter plaats voor een blik vol angst toen ze zag wat Simon vasthad: de cane. Even later zoefde de cane door de lucht en Karen kromp in elkaar. Dat geluid alleen al maakte haar doodsbang.
“Jullie krijgen er nog elk zes met de cane en daarna hoop ik dat jullie nooit meer zo dom zullen zijn om water over me heen te gieten en al helemaal niet als er een telefoon in de buurt ligt!” Zijn stem klonk dreigend. “Ja, Simon,” slikte Karen bang, “ik ga het echt nooit meer doen.”
“Echt niet,” bevestigde Tine.
“Goed zo.”
Simon ging schuin achter Tine staan en tikte even met de cane op haar billen alvorens die met een grote zwiep te laten landen. Zo te zien sloeg hij goed door. Karen kneep haar ogen stijf dicht terwijl Simon om de tafel heen liep. Karens billen kregen dezelfde behandeling. De pijn benam haar de adem en de tranen schoten in haar ogen. Hoe moest ze dit in godsnaam zes slagen lang volhouden, vroeg ze zich wanhopig af terwijl Simon terug naar Tines kant van de tafel liep. Nog vier slagen later wist ze het antwoord: niet. Intussen lag ze ongeremd te huilen, vergetend dat ze zich groot had willen houden omdat Tine erbij was.
“Wat denken jullie? Hebben jullie je lesje geleerd?” vroeg Simon.
“Ja, Simon,” snikte Karen, “ik ga echt nooit meer met water gooien. Echt gewoon nooit meer!”
“Ik ook niet, echt niet,” vulde Tine aan.
“Goed zo, dan is dit voor allebei de laatste. De laatste is altijd het hardst, dus zet je schrap.” Even wachtte Simon nog, om de boodschap goed te laten doordringen, daarna sloeg hij voluit met de cane op Tines billen, die het uitgilde. Nu liep hij rond de tafel, naar Karen. “Ook voor jou de laatste, en de hardste.” Uit pure angst stopte ze even met huilen. Het leek maar een eeuwigheid te duren, maar uiteindelijk hoorde ze het bekende zoevende geluid en kwam de cane in een withete pijn neer op haar billen.
Beide meiden bleven nog even uitgeteld liggen huilen, terwijl Simon over hun ruggen wreef. “Het is al goed, het is voorbij,” sprak hij zacht.
“Ik ga echt nooit, nooit, nooit meer met water gooien en het spijt me zo van je telefoon,” huilde Karen.
“Ik weet het,” glimlachte hij. “Wat denken jullie, gaan we lekker buiten op de houten tuinstoelen zitten een ijsje eten?”
Door hun tranen heen begonnen Tine en Karen te lachen. “Een ijsje klinkt goed, maar ik blijf wel rechtstaan!” zei Karen, terwijl Tine heftig knikte.