Linda genoot van de koele wind die langs haar verhitte gezicht streek toen ze het gebouw uitstapte de ochtendlucht in. Ze nam voorzichtig een slokje van de hete koffie die Lenie haar in de hand gedrukt had. Nu kon ze  zich gelukkig ergens op concentreren terwijl ze op de bus stond te wachten die haar naar haar werk zou brengen. Er waren nauwelijks vijf minuten verstreken toen de bus met piepende remmen tot stilstand kwam en de duren zich precies openden op de plek waar ze stond te wachten. De chauffeur knikte en glimlachte toen ze instapte, en het zakje met de bonbon overhevelde naar de hand waarin ze ook de koffie hield. In haar rechterzak zat de strippenkaart die ze van Steven gekregen had op de avond dat hij haar gered had op de avond dat ze haar reclasseringsambtenaar voor het eerst gezien had.

Ze liep door het smalle gangpad van de bus naar achteren, waar ze wilde gaan zitten. De bus begon alweer te rijden. Linda die hier niet op bedacht was, moest halsbrekende toeren uithalen om op de been te blijven. Het resultaat was dat ze gedeeltelijk haar evenwicht verloor en dit moest corrigeren door haar linkerbil tegen de zijkant van een stoel te duwen en tegen de rug van een wat oudere heer. Het contact deed het brandende gevoel van het pak slaag dat ze zo-even had gehad toenemen. Ze reageerde met een klunzig uitgesproken excuus en een onvrijwillige blos op haar wangen. De man antwoordde met een vriendelijke en begripvolle glimlach die Linda een angstig gevoel gaf. ‘Zou hij het weten?’, vroeg ze zich bezorgd af. Ze kende de normen en waarden onder de busreizigers niet. Zijn vriendelijke acceptatie van haar klunzige gedrag leek wat vreemd en bracht haar in verwarring. Alweer iets wat haar uit haar evenwicht bracht…

Toen ze ging zitten, dwong ze zichzelf om onverstoorbaar te blijven kijken, maar ze kon niet voorkomen dat ze ook nu weer verschrikkelijk moest blozen toen haar pijnlijke bips contact maakte met het versleten skai van de bank. Het voelde weldadig  koel aan door de wollen stof van haar broek. Haar billen hadden de bank echter verrassend snel opgewarmd. Deze realiteit herinnerde haar aan het commentaar van Jaap vlak voor hij haar het pak slaag gaf. ‘Het zal wel een poosje duren door dat deel van je lichaam afgekoeld zal zijn.’. De ironie van de huidige bewustwording van warm versus koud bracht een glimlach op haar gezicht.

De rit door de ochtendspits naar haar werk duurde twintig minuten. Linda gebruikte de tijd om de aspecten van de begeleiding die plotseling een gezicht gekregen had, nog eens goed te overdenken. Verder bereidde ze een pittige speech voor, voor haar baas die haar in dit pakket gebracht had. “Hierin?’, vroeg ze zich woedend af. ‘Ik ben een volwassen vrouw, in vredesnaam! Wie heeft er ooit van een begeleidingsprogramma gehoord waarin volwassenen op deze manier op hun blote billen krijgen? Verdomme, zelfs ouders straffen hun kinderen niet meer op deze manier!’, schold ze in zichzelf. In haar gedachten zag ze alle betrokkenen van dit ‘programma’ voor zich. Als ze nu thuis zou zijn dan zou ze met ieder afzonderlijk en met luide stem een hartig woordje gesproken hebben, maar hier in de bus gaf ze er de voorkeur aan ze in de privacy van haar hoofd toe te spreken. In haar binnenste was het die ochtend een drukte van belang, ze moest het pak op haar blote billen een plekje geven, en de wetenschap dat ze over een paar uur een afspraak zou hebben om een volgende te krijgen en de wetenschap dat haar baas Steven, die ze straks op het werk onder ogen zou moeten komen zou weten dat ze net op haar bips had gehad. En dan nog maar te zwijgen dat hij af en toe een telefoontje zou krijgen waarin hij, de man die haar hier ingeluisd had, geïnformeerd werd over de ontwikkelingen en die aan zou kunnen geven dat haar houding weer eens aangescherpt moest worden. Een intense woede kolkte door haar heen.

Terwijl haar gedachten heen en weer slingerden tussen alle emoties die ze voelde, zorgden de spanningen in haar lichaam dat ze af en toe haar kaken op elkaar klemde, haar buikspieren aanspanden en haar billen samenknepen. Haar gedachten werden gebombardeerd, haar maag kneep samen omdat ze de koffie die ze dronk zowel verwelkomde als verafschuwde, haar billen deden pijn iedere keer als de bus over een hobbel of door een kuil reed en tegelijkertijd was er het constante kloppen en jeuken van de natte plek tussen haar benen, als gevolg van alles wat ze meegemaakt had.

Heimelijk liet zee en waarheid die ze jarenlang vermeden had aan de oppervlakte komen. Ongevraagd, zonder bijbedoeling, zonder opzet, was ze in een fantasie terecht gekomen die ze sinds haar adolescentie had. Een onaardig meisje was veroordeeld tot de tuchtschool waar bullebakken van bewakers dagelijks slaag uitdeelden, als onderdeel van de veroordeling of omdat de schoolregels niet goed nageleefd werden. Het grote verschil was dat hoe opwindend de fantasie ook kon zijn, datgene wat ze nu beleefde was de bittere realiteit. Het pak op haar blote bips waarvan ze zich altijd had afgevraagd hoe het zou zijn, was nu werkelijkheid en was veel beschamender en veel pijnlijker dan ze zich voor had kunnen stellen. Daar bovenop waren haar fantasieën kinderlijk (ook al had ze deze nog steeds). Ze was een volwassene, geen tiener. ‘Bovendien’, bedacht ze en voelde de boosheid weer opborrelen door het fundamentele en meest beschamende aspect, waar ze maar niet overheen kon stappen, ‘Niemand heeft het recht me te slaan. Niemand zegt me wat ik wel en niet kan doen. Ik ben een echt pappa’s kindje. Ik wil van niemand een ‘nee’ horen!!!!’

Die laatste gedachte bracht pit in haar tred toen ze de bus uitbeende en de marmeren trappen beklom van het statige gebouw waar de kantoren zich bevonden van het bedrijf waar ze werkte. De rit met de lift deed de irritatie zelfs nog veel verder oplopen, toen de man die uitgestapt was en zij dacht dat ze alleen was, deze op iedere verdieping stopte. Als ze een baksteen had gehad zou ze die waarschijnlijk door het glas in lood in de deur die naar de hal van haar bedrijf leidde, geslingerd hebben. In plaats daarvan smeet ze het zakje met de inmiddels plakkerige bonbon in de prullenbak naast het bureau van Steven’s receptioniste, en liet de klap die dat maakte vergezeld gaan met de nauwelijks hoorbare sneer, ‘verdomde mannen!’

‘Goedemorgen Linda Bols’.

Het stemgeluid van haar werkgever klonk uit een kamertje aan de andere kant van de hal. Steven liep de hal door en kwam bij de receptie staan.

‘Leuk dat je voor de verandering eens een keer op tijd bent’, grinnikte hij.

‘Tja, neem er maar een foto van voor je plakboek en leg het goed vast voor het nageslacht. Fuck you! Het is allemaal jou schuld’. Linda hield zich een beetje in toen ze het geschokte gezicht van de receptioniste zag.  Ze duwde haar werkgever aan de kant en beende de hal door op weg naar haar eigen kantoor. Weg van de oren en ogen die haar teveel aankeken.

Steven liep achter haar aan en deed de deur van haar kantoor achter zich dicht. Hij leunde er met zijn schouder tegen aan en keek toe hoe Linda haar jas in de garderobe smeet. Zonder de jas weer op te rapen, klapte ze de deur dicht.

‘Slechte start van de week?’

‘Niet doen OK? Je weet heel goed hoe mijn week begonnen is!’ Linda kieperde het restje van haar koffie in de prullenbak naast haar bureau.

‘Je hebt in ieder geval genoeg lef getoond door eraan te beginnen, in plaats van je toekomst te vergooien’, grijnsde Steven.

‘Eraan te beginnen? Eraan te beginnen? Zes maanden vernederd worden in plaats van twee jaar de gevangenis in’. Linda schopte tegen haar stoel en ging met haar rug naar haar werkgever toe staan. Ze deed haar armen over elkaar en keek naar buiten, naar twee voetgangers die over het trottoir beneden liepen.

‘Rechter van Dijk is een verstandige man, Linda, en Jaap Smit heeft wonderen verricht bij meiden die nog veel meer ontspoord waren dan jij’.

‘Je hebt me er opzettelijk ingeluisd Steven! Het is pervers!”

‘Het is precies wat je nodig hebt, en als je probeert er je voordeel mee te doen, dan beland je niet in de gevangenis of word je werkloos, maar in plaats daarvan kun je een paar stappen voorwaarts maken op de maatschappelijke ladder’. Steven stapte naar haar toe en pakte haar stevig bij haar schouders en schudde haar door elkaar.

‘Hoe wist je het?’ Linda probeerde haar boosheid weg te duwen.

‘Ik heb je al gezegd dat van Dijk een oude vriend is. Ik heb het genoegen gehad een paar meiden te ontmoeten die hun leven weer helemaal op orde gekregen hebben dankzij hem en het programma dat Jaap Smit en hij ontwikkeld hebben. Ik had je een maand geleden naar hem toe willen sturen en als je je eigen lot niet bezegeld had door je gedrag en je woedeaanval op de snelweg, dan had ik je een vergelijkbare keuze voorgelegd om je baan te kunnen behouden.

‘Dan had ik ontslag genomen’, siste Linda.

‘Ongetwijfeld’, knikte Steven. ‘Nu staan de zaken er gelukkig een stuk beter voor. Ik behoud een talentvolle ontwerpster en jij hebt de kans om uit de negatieve en destructieve spiraal te komen middels een aantal consequenties die niet leiden tot het stigma van een strafblad of zelfs de gevangenis.

‘Het doet verschrikkelijk zeer, wist je dat?’, gromde Linda toen ze achter haar bureau ging zitten.

‘Daar twijfel ik niet aan, maar dat is niet het belangrijkste focus van het programma Linda, het pak slag is een middel om je houding te verbeteren en de nodige respect aan te brengen voor krachten buiten je eigen wil en om je wat kleiner te laten zijn’.

‘Me te kleineren,  bedoel je’.

‘Kleineren? Is dat het? Meer dan in de cel gesmeten te worden, je naakt te moeten uitkleden om gefouilleerd te worden, dat iedere stap gevolg zou worden door mensen die maar half zo slim zijn als jij en veel minder talent en potentieel hebben? Hoelang zou het geduurd hebben voor je geest gebroken was, of erger dat je een vijand gemaakt zou hebben, die je in elkaar geslagen zou hebben, of nog erger?’

Linda had het nog niet van die kant bekeken. Ze had haar keuze gebaseerd op de factor tijd, twee jaar versus zes maanden. Misschien was het verschil tussen de twee kwaden waar ze tussen moest kiezen veel groter dan het leek toen de paddle vanmorgen haar bips in brand zette. Misschien was hetgeen ze gekozen had een stuk genadiger wanneer het afgezet werd tegen een paar van die nare karaktertrekjes die ze had laten zien.

Ze was tenminste vrij om van en naar haar werk te gaan, ze kon kiezen wat ze wilde eten, wat ze op de televisie wilde zien en wat ze wilde dragen. Ze deed het werk dat ze graag wilde doen. Er waren mensen met wie ze kon praten en ze kon mensen van zich afhouden waar ze geen zijn in had. Toen Steven haar kantoor verlaten had, verraste Linda zichzelf met een bijzondere gedachte, ‘dat het niet kunnen beschikken over haar auto en dat ze ’s morgens om 09:00 uur al op haar werk moest zijn’, de vervelendste onderdelen waren.  Ze lachte en liet de boosheid gaan die ze de laatste dagen in haar hoofd had toegelaten.

*****

Leny begroette Linda met een glimlach toen ze zich een kwartier eerder dan afgesproken meldde op het kantoor van de reclassering. ‘Oh, ik ben blij dat je terug bent’, grijnsde de jonge vrouw.

‘Je hebt dit ook meegemaakt, is het niet?’, zuchtte Linda die probeerde het nerveuze gevoel in haar lijf onder controle te houden.

‘Ja, zes maanden of vijf jaar. Ik zit nu in mijn proeftijd. Een jaar’.

‘Hebben ze je gedwongen om hier te komen werken?’, vroeg Linda met het idee dat Leny’s werkzaamheden hier onderdeel van haar straf waren.

‘Welnee. Ik deed de boekhouding voor een accountantbedrijfje toen de secretaresse van Jaap trouwde en naar Almere verhuisde. Deze baan betaald een stuk beter en is lang niet zo van saai’.

Linda moest erom lachen. ‘Niet saai? Dat wil ik wel geloven!’ Toen werd hun gesprek gestoord.

Het geluid van de bel en het openen van de glazen deur achter hen leidde Linda en Leny af. Er stapten een man en vrouw naar binnen, die een koele bries met zich mee namen. Het viel Linda onmiddellijk op dat hij een stuk beter op zijn gemak was dan zij. Ze keek van de een naar de ander en vroeg zich af waarom ze hier waren.

‘Dag Leny, neem ons niet kwalijk dat Wilma te laat is’, groette de man joviaal. Het viel Linda op dat de vrouw bloosde en in elkaar kromp toen ze zich bewust werd van de belangstelling van Linda. Hun ogen ontmoetten elkaar en toen wisten ze het beiden. Linda voelde zich erg tentoongesteld en ze wist dat de vrouw hetzelfde moest voelen.

‘Dag meneer van der Vaart en mevrouw van der Vaart, meneer Smit verwacht u al en vroeg me u direct naar binnen te sturen. Leny liep naar de deur van het kantoor van Jaap en klopte op de deur voor ze deze open duwde. ‘De heer en mevrouw  van der Vaart en mevrouw Bols zijn er, meneer’.

Linda hoorde de leren bureaustoel in het kantoor kraken voor ze de stem van haar reclasseringsambtenaar hoorde.

‘Mooi’. Klonk zijn stem van binnen, even later verscheen hij in de deuropening. ‘Kom binnen meneer en mevrouw van der Vaart’. Hij loodste hen naar binnen en gaf Linda een glimlach voor hij zich tot Leny richtte.

‘Leny, wil je Linda naar de geluidsdichte kamer brengen? Er ligt daar wel wat te lezen. Je ken het wel’.

‘Ja meneer’, knikte Leny.

‘Ik kom zo bij je’, zei hij tegen Linda. De glimlach was verdwenen en had plaats gemaakt voor iets wat Linda op wreedheid vond lijken’. ‘Ga met Leny mee en doe wat ze zegt’.

Dat was het. Hij deed de deur dicht en liet Linda bij Leny, die nu een stuk minder spraakzaam was,  achter.

‘Ik neem aan dat je een ongemakkelijke ochtend achter de rug hebt?, vroeg Leny terwijl ze Linda naar een klein kamertje achter de receptie loodste.

‘Waarom vraag je dat?’, vroeg Linda, een beetje in de war gebracht door de plotselinge verandering in de stemming.

‘Je moet in de hoek staan wanneer je je door je humeur  laat leiden’, legde Leny uit.

‘Huh?’, Linda kon de uitleg niet helemaal volgen.

‘Je leert het wel. Hier is het de gewoonte dat je in die hoek gaat staan daar bij het scherm en toetsenbord. Leny leidde Linda naar een kamertje dat kleiner was dan het kamertje achter het kantoor van Jaap, maar wat op dezelfde manier was ingericht. Er hingen allemaal strafinstrumenten aan de muur boven een eenpersoons bed. Een pluche liefdesstoel en een bijpassende stoel stonden voor het haardvuur, maar afgezien daarvan, bijna verscholen achter de deur waren een plat scherm en een toetsenbord zichtbaar boven twee op de vloer geschilderde voetafdrukken. Een paar meter verderop, in het midden van de kamer, stond een stevige stoel met een rechte rug, waarop een grote houten haarborstel lag, met de harige kant op de zitting van de stoel.

‘Wanneer ik de deur dicht doe, ga je daar staan, met je voeten op de afdrukken, doe je je broek en onderbroek omlaag zodat je bips bloot is en lees je het bericht dat op het scherm staat. Hij weet wanneer je iets niet onmiddellijk doet, OK. Je wilt vanavond niet nog een keer met de paddle als je daar kennis mee gemaakt hebt’, zei ze met een hoofdknik naar de haarborstel op de stoel. ‘Volg dus mijn advies en doe ze naar beneden en begin te lezen zodra ik de deur dichtgedaan heb, OK?’. Leny deed de deur dicht.

Linda’s maag kromp paniekerig samen.  Voor ze iets kon zeggen was Leny weg en de deur dicht. ‘In de hoek staan?’, fluisterde ze en keek naar de vreemd ingerichte hoek van de kamer. Terwijl ze de rest van de kamer rondkeek, voelde Linda het verzet groeien om de opdrachten uit te voeren en de adviezen op te volgen. Als ze dit zou doen dan zou ze kennis moeten nemen van wat er op het scherm zou verschijnen en zich bewust worden van het pak slaag wat snel zou volgen.

Hoewel ze geen moment twijfelde aan de oprechtheid van het advies van Leny, dit opdat ze wist dat het meisje ervaringsdeskundige was, werd Linda geblokkeerd door haar trots.

‘Ik ga niet in mijn blote billen in de hoek van een lege kamer staan wachten op een pak slaag!’

Ondanks dat ze de woorden uitsprak, schopte ze haar schoenen uit en hing ze haar jas over de leuning van de liefdesstoel en draaide zich om en liep naar het scherm. Haar vingers gelden over de toetsen en ze drukte op de enter toets om de tekst tevoorschijn te halen vanachter de screensaver. In tekst in het zwarte tekstvak deed een elektrisch geladen spanning door haar lijf stromen. Het had net zo goed kunnen zijn dat de grote man achter haar stond en de woorden streng had uitgesproken’.

Linda’s vingers friemelden aan de knoop en de rits van haar broek en ze voelde een kleur van schaamte opkomen toen haar wil gebroken werd en haar handen haar broek en haar onderbroek tot haar knieën omlaag schoven. Het beeldscherm flikkerde en de pagina scrolde weg. Ze las nu een preek die speciaal voor haar bedoeld was en die ging over het smijten met dingen, over haar taalgebruik en over het anderen de schuld geven van de situatie waarin ze zich bevond. Het standje maakte haar duidelijk dat ze eens hard na moest denken over haar egoïstische instelling, haar gebrek aan impulscontrole en haar arrogante desinteresse in de gedachten en gevoelens van anderen. Ze dacht dat ze alles gelezen had toen het scherm opnieuw flikkerde en er een nieuwe pagina verscheen.

En nu ga je de komende tien minuten –terwijl je wacht tot ik binnenkom om eens stevig indruk op je te maken door middel van je blote billen- eens nadenken over hoe je je excuses gaat maken over je uitbarstingen vanmorgen aan het adres van je werkgever en zijn receptioniste. Ik verwacht aan het eind van de sessie van je te horen hoe je dit aan gaat pakken. Bedenk je daarbij wel dat we elkaar vanavond om 09:00 uur nog eens keer zullen treffen.

Linda kon het niet helpen, maar de tranen brandden achter haar ogen van ziedende boosheid die in haar lijf borrelde. Ze moest alle zeilen bijzetten om niet het toetsenbord op te pakken en hard tegen het scherm aan te slaan. In plaats daarvan bedekten haar handen haar mond in een poging een tirade aan obsceniteiten binnen te houden.

Ze kon de achtbaan aan emoties die haar door deze mensen verweten werd, niet hanteren. Ze schreeuwde altijd tegen Steven, en wat die receptioniste er verdomme mee te maken. Linda kon zich maar nauwelijks herinneren dat ze haar gezien had, laat staan dat ze ergens haar excuses voor zou moeten maken. Ze had zich door Steven de les laten lezen, ze had zich verdomme door hem laten overtuigen dat dit beter was dan naar de gevangenis gaan! ‘@$%^$#!”, ze stampte met haar voet en sloeg met haar vuisten uit frustratie op haar bovenbenen.

‘Dat heb ik gehoord’, echode de stem van Jaap door de kamer.

‘Verdomme! Houd er mee op!’, Linda draaide zich om en keek naar de grote en strenge man die in de deuropening geleund stond.

Hij deed de deur dicht. ‘Kom hier’, Jaap  merkte haar opwinding nauwelijks op. Hij stapte naar voren , pakte haar bij haar pols en even later lag ze bij hem over de knie. ‘ik weet dat je nog een beetje moet wennen aan dit disciplineprogramma Linda, maar ik moet je zeggen dat ik je wat slimmer had ingeschat dan je vandaag hebt laten zien. Je hebt vanmorgen een flink pak op je bips en een donderspeech gehad en wat doe je als eerste als dat achter de rug is? Je banjert je werk binnen en gooit iets naar de secretaresse van je werkgever zonder iets van een goedemorgen, vervolgens reageer je je op hem af en geeft hem de schuld van een situatie waarvoor jij en jij alleen verantwoordelijk voor bent’.

‘Tja, Linda, ik zal je nader kennis laten maken met het disciplineprogramma. Ofwel je wordt je ervan bewust dat dit een DISCIPLINE programma is met sterke accenten op ZELF discipline, of je stapt eruit en je verliest je baan en de controle over je leven in de komende jaren in de gevangenis.

Jaap negeerde Linda’s worsteling en haar poging om de discussie aan te gaan en liet zijn hand hard neerkomen als begin van het eerste deel van haar tweede pak slaag.

De meeste kleur van het eerste pak slag was verdwenen, hoewel een vage band en de uiteinden van waar de paddle haar geraakt had nog steeds zichtbaar was aan de buitenkant van haar rechterbil en bovenbeen. Een paar minuten later was de hand van Jaap erin geslaagd haar bips weer egaal rood te kleuren. Langzaam maar zeker verschenen her en der paarse plekjes op haar billen. Iedere klap van zijn ervaren harde hand op haar zere bips liet een witte en daarna dieprode plek na.

Dit was een veel harder en langer durend pak slag dan ze vanmorgen gekregen had, maar aanvankelijk kwam het niet zo goed binnen als het vanmorgen gedaan had. Linda huilde al van boosheid voor het begonnen was, het was dus niet mogelijk de tranen tegen te houden, maar haar trots en boosheid dwongen haar om tegen de pijn en de gevraagde overgave te vechten. Jaap voelde het en vermoedde dat het gebaseerd was op de afweer waar ze mee worstelde.

Tien minuten later gaf Linda eindelijk haar laatste verzet op en gilde, ‘Stop! Alsjeblieft, stop!’

Dat was het teken waar Jaap op wachtte. ‘Linda, meisje, nu kan het pak slaag wat je nodig hebt, beginnen’.

De ijselijke kreet die uit haar mond kwam toen de haarborstel contact maakte met haar toch al brandende billen, verbaasden haar. Het maakte duidelijk dat er nog veel plaatsen op haar bips waren die het diepe brandende gevoel dat het hout van de haarborstel, waar Leny haar voor gewaarschuwd had, nog niet gevoeld hadden. Nu begreep ze het, maar kon ze er niets anders meer aan doen, dan het lijdzaam te ondergaan en te hopen dat ze zich nooit meer in deze situatie zou brengen en dat ze voortaan naar de adviezen zou moeten luisteren.

Jaap zorgde ervoor dat de haarborstel een onuitwisbare indruk maakte. De trots en het verzet van Linda vervlogen na de eerste klappen en hetzelfde gebeurde met haar vermogen helder te denken. Deze pijn en de vastbesloten wijze waarop Jaap te werk ging bewerkstelligde wat nog nooit iets bij Linda bereikt had, een totale afwezigheid van egoïstische gedachten en een totale overgave aan iets waar ze zelf geen controle over had.

Toen hij haar op liet staan kon ze geen woord uitbrengen. Ze was ontvankelijk voor zijn aanrakingen en omhelzing, maar kon geen woord meer uitbrengen. Zelfs toen hij haar eraan herinnerde dat ze voor die avond nog de paddle tegoed had, bracht niet meer dan een hoofdknikje teweeg. Linda maakte haar welgemeende excuses, hoewel haar woorden vermoeid hadden geklonken toen ze Jaap zei dat ze dat ze ook de anderen net zo gemeend haar excuses zou aanbieden als ze bij hem had gedaan.

*****

Linda en Leny lunchten samen, hoewel er niet veel gezegd werd. Leny en Jaap hadden haar een knuffel gegeven, voor ze haar weer naar haar werk hadden laten gaan.

Even na tweeën, overdachten zowel Linda als Jaap waar ze zoal mee bezig waren.

Jaap was bang dat in dit geval zijn cliënt hem tot het uiterste zou uittesten. Linda was bang dat Jaap haar zou zeggen dat ze teveel problemen veroorzaakte en haar uit het programma zou zetten.

Linda was helemaal niet gebroken, maar wel onder de indruk van het gebeuren. Ten eerste, ze zou zich kunnen ontwikkelen tot iemand die graag gezien was door anderen en ten tweede, er was een man in haar leven verschenen, die helemaal aan haar dromen voldeed en die haar gaf wat ze nodig had.

Ze schoof voorzichtig op haar stoel heen en weer en probeerde zich te concentreren op de afbeeldingen op haar computerscherm over een woninginrichting. Linda kromp ineen en kreunde. Haar billen deden zeer. De borstel had bewerkstelligd wat de paddle niet voor elkaar had gekregen. Het zorgde dat ze niet meer goed kon zitten. Haar bips stond niet allen in brand, haar billen deden zeer wanneer ze liep. Letterlijk iedere beweging zorgde ervoor dat ze herinnerd werd aan het pak slaag dat ze gehad had en maakten haar ervan bewust dat ze nog veel meer op haar billen zou krijgen. Zowel angst als rust werd geassocieerd met wat er nog allemaal stond te wachten….maar op dit moment won de verwarring het van de rust en zou nog even duren voor ze hetgeen er achter de verwarring lag onder ogen kon zien. Maar het innerlijk verzet tegen de keuze die ze gemaakt had, was gebroken.

Ze zou het oplossen door Jaap te beloven dat ze beter haar best zou doen wanneer hij vanavond in haar appartement was voor het pak slaag wat voor de avond op het programma stond.