“Ik ga voor … 50 met de riem en 20 met de paddle. Volgens mij klopt dat zo.” Paul knikt bevestigend. Gelukkig maar, als het te veel was geweest, dan had je ongetwijfeld de extra klappen ook gekregen, maar bij een tekort zou Paul zeker een extra straf bedacht hebben. “Sta maar op en wacht hier.” Je volgt de instructie op, terwijl Paul de kamer uitloopt. Niet veel later komt hij terug met een dikke houten paddle, ovaal en ongeveer zo groot als een van je billen. “Voorover, handen op de stoel,” geeft Paul nu aan. Je doet wat hij zegt. Dan hoor je het kenmerkende geluid van een riem die uit de lussen van een broek gehaald worden. Je kijkt naar je arm: kippenvel. Even bewonder je hoe een geluid voor een dergelijke reactie kan zorgen. “Zet je schrap!” zegt Paul en je bent weer terug in de realiteit.

Met een luide klap die door de slaapkamer galmt, snijdt de riem over je billen. Oef, zo’n warming-up helpt wel wat, maar dit is wel wat heftiger. Een paar seconden later volgt de twee slag, die eenzelfde brandende band achterlaat, maar dan net iets lager. Heel rustig wordt het pak slaag opgebouwd. Wanneer Paul onderaan aankomt, volgt de volgende klap weer bovenaan, een nieuwe laag pijn op de bestaande strepen. Halverwege begin je zachtjes te kermen bij elke nieuwe uithaal. Dat lijkt het moment te zijn waar hij op gewacht heeft, want hij begint het tempo op te voeren. Je draait je heupen weg om de slagen te ontlopen. Hij grijpt je echter vast en zet je weer terug in positie. “Blijven staan, anders komt de riem verkeerd neer. Ik wil je geen pijn doen.” “O nee?” roep je uit. Onverstandig, want nog geen seconde later kun je een schreeuw niet onderdrukken wanneer de riem midden op je benen landt. “Geen bijdehante praatjes, dame!” zegt Paul streng en hij gaat door met zijn steeds sneller uitgevoerde bestraffing. Met alle moeite weet je het natuurlijke vluchtgedrag te onderdrukken en je billen in de baan van de riem te houden, tot niet veel later de 50 bereikt zijn. Zo, je billen staan in vlam! Toch, het is niet de meest onaangename sensatie. Jammer dat de paddle nog volgt.

Paul besluit gelijk door te gaan en voor je overeind bent gekomen voel je het koude hout alweer tegen je warme achterwerk. Hij wrijft een paar keer links en haalt dan uit op de rechterkant, een gemeen trucje dat hij iets te leuk lijkt te vinden. Je hebt onmiddellijk spijt van je keuze. De paddle laat een diepe pijn achter en het is pas nummer een. Je kreunt en Paul lijkt hierdoor direct tevreden. “Kijk, zo komen we ergens!” zegt hij enthousiast terwijl hij nog eens uithaalt. Weer zo’n diep, dof gevoel, nu aan de andere kant. Zo wisselt hij steeds af, links, rechts, links rechts, met steeds weer een pijnlijke plek tot gevolg, een pijn die vermenigvuldigd wordt als de klappen elkaar overlappen. Dan volgt er nog een rechts, op precies dezelfde plek als de vorige. Je vliegt overeind om je billen te beschermen. “Handen op de stoel, we zijn nog niet klaar! Nog een keer overeind en we beginnen opnieuw, is dat duidelijk?” Je knikt, maar dat is niet voldoende. “Ja Paul” zeg je zachtjes, en na aandringen nog eens, nu wat harder. Je voelt zijn hand op je onderrug en zet je nagels stevig in de zitting van de stoel. Hij haalt uit, en nog eens, en nog eens. In een hoog tempo worden de resterende klappen afgewerkt. Je registreert het niet meer helemaal, maar toch schreeuwt je hoofd “Pijn, ontsnap, vlucht!” Je kunt je nog net vasthouden en dan is het voorbij. De doffe pijn zakt langzaam een heel klein beetje weg terwijl je hijgend de stoel vasthoudt.

“Kom maar overeind” zegt Paul. Je draait je om en kijkt hem aan. “Zo, meisje, volgens mij heb je wel spijt van je keuzes en van je gedrag vandaag,” zegt Paul grijnzend. Je geeft het niet hardop toe, maar je blik spreekt boekdelen. Dan wordt je beetgepakt en in zijn armen gesloten. Met een dikke knuffel wordt de straf afgesloten. Één ding is zeker, je zal niet nog eens zoveel geld uitgeven dat je niet hebt!