Eindelijk, het echte leven. Emma lachte tegen Johan toen ze hem voor het eerst in de stationshal zag. Johan lachte terug en liep naar haar toe. Emma voelde haar maag samentrekken toen hij haar armen om haar heen sloeg en haar een dikke knuffel gaf.
‘Eindelijk, Emma. Eindelijk heb ik je in mijn armen’, zei hij. Ze had urenlang aan de telefoon naar zijn stem geluisterd, maar nu was hij zo dichtbij dat ze zijn stem in haar lichaam voelde vibreren. Alsof hij haar gedachten kon lezen, wreef hij over haar rug. ‘Je hoeft niet zenuwachtig te zijn, Emma. We hebben hier beiden erg lang op moeten wachten’. Hij rook lekker. Kan een man ook dominant ruiken? Emma besloot dat Johan dit wel deed.
Johan liet er verder geen tijd over gaan en nam Emma’s koffer van haar over en liep met haar naar zijn auto om naar zijn huis te gaan. Emma wist niet goed waarom Johan haar niet gekust had. Misschien was hij ook wel zenuwachtig. Toen hij de sleutel in het contactslot stak, hield Emma hem tegen. ‘Wacht even, Johan’, was het enige dat ze zei en ze boog zich naar hem toe. Ze deed haar hand in zijn nek en trok hem naar zich toe voor een hartstochtelijke kus. Ze lachten naar elkaar.
‘Verdorie, schatje, hoe denk je dat ik nu nog kan autorijden?’, vroeg hij. Emma giechelde alleen maar en deed haar veiligheidsriem vast. ‘Dat ga je straks bezuren, meisje’, waarschuwde hij. Emma voelde hoe ze een kleur kreeg en lachte naar hem.
‘Ja, Johan. Ik weet het’.
‘Het huis van Johan was precies zoals ze zich voorgesteld had. Precies als hijzelf eigenlijk. Behoorlijk rechtlijnig, warm en mannelijk. Het was meer dan een uur rijden, maar de reis was snel voorbij omdat ze, net als ze altijd deden als ze elkaar aan de telefoon hadden, over van alles en nog wat aan de praat waren. Dat was een van de dingen aan Johan waar Emma zo van hield. Hij zorgde dat ze zich erg op haar gemak voelde en wist goed een gesprek gaande te houden. Toen ze hem voor het eerst tegenkwam betwijfelde ze of hij wel dominant genoeg voor haar was. Hij was zo aardig en voorkomend en had alle tijd voor haar genomen. Hij was niet zoals de meeste mannen die ze online getroffen had. In BDSM chats hingen kennelijk heel veel mannen rond die er vooral over droomden dominant te zijn. Emma had haar portie wel gehad met dat soort types. Maar toen ze Johan voor het eerst sprak, wist ze dat het allemaal anders zou worden.
Johan en Emma chatten na die eerste keer vaak met elkaar. Al vrij snel was Johan nog de enige man met wie Emma contact had online. Ze voelde zich heel erg tot hem aangetrokken en dat maakte haar tegelijkertijd bang. Ze hadden online een aantal experimentjes gedaan die er mentaal zo bij haar ingehakt hadden dat ze zich afvroeg of die in het echt wel geëvenaard kon worden. Nou, daar zou ze nu vrij snel achter komen.
‘Gaat het, Emma?’, vroeg Johan toen Emma even in de deuropening bleef staan. Emma wist dat wanneer ze naar binnen ging, er geen weg terug meer zou zijn. Johan had haar een stopwoord gegeven, maar Emma had zelf besloten dat ze het helemaal mee wilde maken. ‘Dit is iets waar je al heel lang naar verlangt, schatje’, zei Johan. Emma lachte naar hem, knikte en stapte naar binnen.
Johan bracht de bagage van Emma naar zijn slaapkamer en Emma ging een kijkje in de keuken nemen. Ze hield van koken. Ze vond het aangenaam om te zien dat de keuken zo goed uitgerust was. Hier kon ze heerlijke maaltijden voor hem klaar maken. Toen ze zich omdraaide stond Johan in de deuropening. Hij was knap en zijn sexy glimlach deed haar smelten.
‘Kom eens hier, schatje’, zei hij terwijl hij zijn armen uitstrekte. Binnen no time stond Emma tegen hem aan. ‘Dit voelt lekker, Emma. Ik weet niet wat ik eerst en wat laatst met je zal doen, maar ik denk dat we hier maar eens moeten beginnen’, zei hij en tilde haar op het aanrecht en begon haar te kussen. De zoenen werden steeds hartstochtelijker en Emma kreunde. Zijn handen kneedden haar borsten door haar bloesje en zijn duimen gingen over haart tepels. Ze kon niet meer helder denken.
‘Mmmm, ik houd ervan dat je zo op me reageert, Emma’, fluisterde hij in haar oor. Emma begon zijn overhemd open te knopen. Hij legde zijn hand op de hare. ‘Nee, ik zal eerst wat te eten maken. Daarna hebben we wat dingen te bespreken’. Hij liep bij haar vandaan en opende de koelkast.
Een gefrustreerde Emma liep achter hem aan en hielp met het maken van de sandwiches. Emma had sinds de vroege ochtend niets meer gegeten en nu was het bijna avond. Ze kon ook wel bedenken dat het verstandig was om nu wat te eten en toch was ze gekwetst en onzeker dat hij gestopt was met wat hij begonnen was.
Ze aten de broodjes. Emma was erg stil. Ze gaf korte antwoorden op de vragen van Johan. Johan trok zijn wenkbrauwen op en Emma trok een pruillip. Johan ging afwassen terwijl Emma de tafel afruimde. Toen nam hij haar mee naar de woonkamer. Hij ging in een grote, zwarte, leren stoel zitten en trok haar bij zich op schoot.
‘Vertel jij maar eens wat er aan de hand is’, vroeg hij.
Het voelde heerlijk om bij hem op schoot te zitten en Emma het liefst helemaal in hem wegkruipen. Hier had ze vaak van gedroomd. Maar Johan pakte haar bij haar kin en dwong haar om hem aan te kijken. ‘Ik wacht op een antwoord, schatje’.
Emma slikte. Ze kende dat toontje. Het was dezelfde toon die ze over de telefoon had gehoord als hij ergens ontevreden over was. ‘Niets, Johan’, zei ze zachtjes.
‘Je weet dat je voor zo’n antwoord een pak op je bips krijgt, Emma’, waarschuwde hij. Hoe kon iemand tegelijk praten en grommen? Emma keek hem aan en de gekwetstheid die ze eerder had gevoeld kwam terug en zorgde ervoor dat haar ogen begonnen te tranen. ‘Ik…waarom…’, ze wist niet wat ze moest zeggen. ‘Ik weet niet precies wat ik vind, Johan, echt waar niet’, zei ze.
Johan trok haar stevig tegen zich aan, wreef over haar billen en gaf een kus op haar voorhoofd. Het is al goed, Emma. Je bent overstuur omdat ik ophield met kussen om het eten klaar te maken. Klopt?’ Emma beet op haar onderlip om niet te gaan huilen, en knikte.
‘Wie heeft het hier voor het zeggen, schatje?’, vroeg hij terwijl haar dwong om hem aan te kijken. ‘Jij’, antwoordde ze zonder enige aarzeling. Johan glimlachte en knuffelde haar. ‘Heel goed, Emma’, zei hij, ‘nu moeten we eerst nog een paar dingen bespreken, voordat ik je meeneem naar bed.
Emma zette grote ogen op troen ze naar zijn serieuze gezichtsuitdrukking keek. Hoe kon ze ooit gedacht hebben of dat deze man misschien wel dominant genoeg voor haar zou kunnen zijn? Dit was zo anders dan een telefoongesprek. Haar buik begon pijn te doen en haar benen te trillen. Johan wreef over haar rug en over haar bips.
‘Dit is iets wat je nodig hebt, Emma. We hebben het er al vaak over gehad. Dit is wat je wilt, een man die genoeg van je houdt om je bij te sturen en te straffen als dat nodig is. Dat klopt toch, schatje?’, vroeg hij. Emma knikte en liet haar blik vervolgens naar zijn borst zakken. ‘Nee’, zei hij, ‘blijf me aankijken als ik tegen je praat, jongedame’. Emma keek hem aan, zag zijn blauwe ogen en zijn vastberaden blik. Hij vervulde een fantasie die ze al heel lang had en nu wist ze niet of ze dit wel wilde. ‘Ik ben bang’, fluisterde ze.
Johan schoof een haarlok achter haar oor, glimlachte tegen haar en wreef zachtjes met zijn vinger over haar wang. ‘Ik weet het, schatje’. Emma huiverde. ‘Zeg het maar gewoon, Emma’, zei hij terwijl hij haar stevig tegen zich aandrukte. Emma zweeg en Johan wachtte.
Uiteindelijk nam Emma het woord. ‘Ik weet dat het pijn gaat doen en wat als het allemaal heel anders is als in mijn fantasie, Johan?’ Johan grinnikte en zag hoe er diepe rimpels op haar voorhoofd verschenen.
‘Ik meen het’, zei ze.
‘Dat weet ik’, zei hij en zijn stem klonk weer serieus, ‘Natuurlijk gaat het zeer doen en zal niet alles precies zo gaan als in je fantasieën’. Emma keek verbaasd.
Dit is de werkelijkheid, het is iets tussen ons tweeën, Emma. Het zal zijn wat wij ervan maken en is dan geen fantasie meer. Begrijp je dat?’, vroeg hij.
Emma dacht even na en knikte vervolgens. Hij keek haar aan, niet tevreden met haar antwoord. ‘Begrijp je dat, Emma?’, vroeg hij nogmaals. ‘Ja, Johan’, antwoordde ze.
Johan gaf Emma een zoen. Een kus die zowel dominant als zacht was. Hij keek nogmaals in haar grote bruine ogen, voordat hij haar over de knie legde. Emma hield haar adem in, ze kon niet geloven dat ze nu over zijn knie lag en naar de vloer keek. Ze had wel eens eerder mannen ontmoet en ook wel eens eerder een pak op haar billen gehad, maar dit was totaal anders. Johan was een man die ze aardig vond. Ze was waarschijnlijk verliefd op hem, maar kon daar nu niet helder over nadenken. Ze zou nu gestraft worden voor iets wat ze in werkelijkheid gedaan had en wat niet goed voor haar was. Emma voelde hoe Johan haar rok omhoog schoof. Hij legde zijn hand op haar bips.
‘Je hebt prachtige billen, Emma. Je bips is er voor gemaakt’, zei hij. Hij overdreef niet. Zijn stem was serieus, maar ze kon er niets aan doen dat ze het op de een of andere manier ook sexy vond. Maar daar wilde ze de eerste keer dat ze over de knie gelegd werd, niet aan denken.
Johan onderbrak haar gedachten. ‘Waarom ga je een pak op je bips krijgen?’, vroeg hij.
‘Omdat ik een bekeuring voor te hard rijden gekregen heb, Johan’, antwoordde Emma.
‘Meer dan 30 kilometer te hard, Emma’, gromde hij.
Emma kromp ineen, ‘Ja, Johan’.
‘Je had me nog zo beloofd dat je voorzichtig in je nieuwe auto zou rijden, of niet?’
Emma wilde alleen maar knikken. Ze wilde helemaal niets meer zeggen, maar antwoordde, ‘Ja, Johan. Het spijt me. Ik lette niet op, Johan’.
Johan wreef over haar door een onderbroek bedekte billen terwijl hij zei, ‘Dit is voor je eigen veiligheid. Je mag je veiligheid en gezondheid niet in de waagschaal leggen, Emma. Til je heupen eens op’. Johan schoof haar onderbroek naar beneden. Emma voelde of ze ieder moment in huilen zou kunnen uitbarsten. Johan had haar al zo vaak laten weten dat hij alleen maar op een blote bips slaat. Hij wil het risico niet lopen schade aan te richten en dat kan hij alleen maar zien als de billen bloot zijn.
Emma werd overspoeld door gevoelens van kwetsbaarheid en schaamte. Ze kende Johan, maar ze kende hem ook weer niet. Dit was de eerste keer dat ze met hem alleen was. En toch vertrouwde ze hem. Ze vertrouwde hem de hele tijd al. ‘Het spijt me, Johan, het spijt me echt’, smeekte ze.
‘Doe je hoofd naar beneden, schatje, en houd je handen er niet voor. Begrepen?’
‘Ja, Johan’, antwoordde ze.
De eerste klap brandde op de rechterbil van Emma. Ze hapte naar adem en klemde zich aan het been van Johan vast. De tweede klap leek nog harder te zijn. Ook deze kwam op haar rechterbil neer, precies op dezelfde plaats als de eerste. Ze gilde het uit van de pijn.
‘Je zult je leven niet weer in de waagschaal leggen, Emma’, zei hij. Emma kon niets zeggen voor zijn hand twee keer op dezelfde manier op haar linkerbil terecht kwam. Hij begon haar heel hard op haar billen te slaan, twee keer beurtelings op iedere bil. Haar huid gloeide en deed pijn. Het was alsof hij haar bips met zijn hand in brand zette. De klappen echoden door de kamer, samen met het schreeuwen en huilen van Emma.
Na verloop van de tijd werden de pauzes tussen de klappen groter en uiteindelijk hield hij op. De tranen liepen over haar wangen. Ze deed haar best haar ademhaling onder controle te krijgen. Emma hoorde hoe hij een la openschoof en voelde vervolgens een gladde houten oppervlak op haar bips. ‘Alsjeblieft, Johan’, smeekte ze. Hij had aangekondigd dat hij de haarborstel zou gebruiken, maar nu het zover was en haar billen zo’n pijn deden, dacht ze niet dat ze het aan zou kunnen.
‘Rustig maar, schatje’, stelde hij haar gerust. ‘Dit is precies wat je nodig hebt, Emma. Weet je nog?’ Toen brak Emma, en begon hard te huilen. ‘Ja, Johan’.
‘Geef me je hand, schatje’, zei hij. Hij schoof haar zo dat ze nog verder over zijn knieën kwam te liggen. Emma had zich nog nooit van haar leven zo naakt gevoeld. Ze maakte een klagend geluid en wachtte tot hij zou beginnen.
‘Als je een ongeluk gekregen had, was je zwaargewond geweest, of nog erger’, zijn stem klonk afgemeten. ‘Ik wil je niet kwijt, Emma’.
Emma had in haar stoutste dromen niet bedacht hoeveel pijn de haarborstel op haar toch al pijnlijke bips zou doen. Ze probeerde los te komen, maar Johan hield haar stevig vast en liet de pijnlijke slagen op haar billen neerdalen. Het pak slaag zorgde dat ze veranderde in een jongedame met heel veel spijt. Haar stem was hees van het schreeuwen, huilen en smeken.
‘Alsjeblieft, Johan, alsjeblieft. Ik zal nooit weer te hard rijden’, hikte Emma. Ze verloor ieder besef van tijd, terwijl Johan de haarborstel liet spreken. Emma lag zo te huilen dat ze niet eens in de gaten had dat de klappen waren opgehouden en dat Johan tegen haar sprak.
Johan hield haar nog stevig in positie, waardoor ze nog steeds weerloos was. Toen haar huilen minder werd, zei hij, ‘Als ik je zo overeind laat, Emma, dan ga je in de hoek staan tot ik je bij me roep. Is dat duidelijk?’
Tussen twee snikken door, antwoordde Emma, Ja, Johan’.
‘Je haalt je neus niet uit de hoek vandaan en je komt niet met je handen aan je billen, schatje, of we beginnen weer helemaal bij het begin’. Johan hielp haar overeind en wees naar de hoek van de kamer. Hij keek toe hoe ze met haar broek om haar enkels in de richting van de hoek schuifelde. Johan glimlachte toen hij zag dat ze gehoorzaam deed wat haar opgedragen was. Ze keek niet een keer achterom en wreef niet over haar bips. Emma wist het nog niet, maar hij zou haar nooit weer laten gaan.
Emma had altijd gedacht dat ze zich dood zou schamen als ze in de hoek zou moeten staan, maar op dit moment kon ze er alleen maar aan denken dat Johan haar vasthield en haar vergaf. Ze had nooit gedacht hoe geweldig het zou voelen als hij haar zou laten weten dat ze uit de hoek mocht komen. Ze hoorde hem zeggen, ‘Goed, jongedame, kom maar eens hier’. Warme gevoelens en een gevoel van veiligheid, die ze niet begreep, overvielen haar.
Johan spreidde zijn armen, terwijl zij zich naar hem toe haastte. Hij zette haar op zijn schoot en drukte haar dicht tegen zich aan. ‘Ik ben zo trots op je, schatje. Je hebt het geweldig gedaan’. Emma kroop dicht tegen hem aan en huilde stilletjes in zijn armen. Hij wreef over haar rug en billen en sprak zacht troostende woordjes tot ze ophield met huilen. Vervolgens tilde hij haar op en droeg haar naar boven.
De volgende ochtend…
‘We moeten over 10 minuten gaan, Emma’, riep Johan naar boven. Emma gaf antwoord vanuit de slaapkamer. ‘Ik doe mijn best, Johan. Ik ben een meisje. Wij hebben nu eenmaal wat meer tijd nodig’, lachte ze.
‘10 minuten, Emma’.
‘Jeetje, het is wel een man van de klok’, mompelde Emma in zichzelf en liep naar de badkamer. Ze stond voor de spiegel en droeg een lichtblauwe jurk en sandalen. Ze deed haar make-up op en glimlachte. De afgelopen nacht was fantastisch geweest. Ze had voor het eerst een pak op haar blote bips gehad van Johan. Het was heel anders geweest dan in haar fantasie. Het had erg pijn gedaan, veel meer althans dan ze zich voorgesteld had. En toch had Emma zich nooit zo goed bij een man gevoeld als tijdens het pak slaag. Johan had haar nadien heel lang vastgehouden en haar vervolgens naar de slaapkamer gedragen.
Langzaam maar vastbesloten had hij haar uitgekleed. Emma had zich erg onderworpen gevoeld na het pak slaag en nadat hij haar kleren uitgedaan had. Hij had haar op bed gelegd en zijn eigen kleren uitgedaan. Vervolgens had hij haar opgedragen haar handen op het hoofdeneind te leggen. Hij had haar hele lichaam aangeraakt en haar overal gestreeld. Emma kreunde en wilde ook zijn lichaam aanraken. Tot twee keer toe had ze geprobeerd het hoofdeinde los te laten. De eerste keer had hij haar een waarschuwing gegeven, de tweede keer een paar stevige tikken op haar bips. Daarna had Emma haar handen niet nog eens weggehaald.
De seks had uren geduurd – snel, langzaam, zachtjes en wat ruwer. Geen wonder dat ze vanochtend niet vooruit te branden was. Emma was klaar met de make-up en begon haar haar te föhnen. Ze hoorde niet hoe Johan nog een keer onder aan de trap stond te schreeuwen. Hij zou haar meenemen om in de stad een paar vrienden te ontmoeten. Ze had al veel over hen gehoord en had er zin in om ze eindelijk te ontmoeten. Opeens stond Johan achter haar en nam de föhn uit haar had.
‘Johan, liefje, wat doe je?’, lachte Emma. ‘Zo kom ik nooit op tijd klaar’.
Emma was de serieuze uitdrukking op het gezicht van Johan ontgaan. Hij trok haar mee naar de slaapkamer, ging op het bed zitten en trok haar over zijn knie.
‘Johan!’, Emma’s handen vlogen naar haar billen. ‘Wat is er?’
Johan duwde haar handen op haar rug en hield ze daar vast. Hij deed haar jurk omhoog en haar onderbroek naar beneden. ‘Ik zal je leren mij te gehoorzamen!’, zei hij.
‘Dat doe ik ook. Dat doe ik ook, Johan’, gilde ze.
‘Waarom ben je nog niet klaar, Emma?’vroeg hij terwijl hij zijn hand op haar bips liet rusten.
Emma twijfelde even en antwoordde toen, ‘Dat heb ik toch gezegd. Ik ben een meisje. Ik heb meer tijd nodig om klaar te zijn’, jammerde ze.
De scherpe pijn van zijn hand op haar bips, maakte dat ze gilde en begon te stribbelen. ‘Johan ! Alsjeblieft! Mijn billen doen zo’n zeer. Alsjeblieft!’
Johan ging door het hard slaan en had geen oor voor haar huilen en smeken.
‘Emma, ik heb je een uur geleden al laten weten hoe laat we in het restaurant moeten zijn. Ik wil mijn vrienden daar niet laten wachten. En bovendien, ik heb je vanmorgen wel drie keer gevraagd je bed uit te komen en iedere keer heb je me laten weten dat je genoeg tijd had om op tijd klaar te kunnen zijn’.
Emma had daar geen antwoord op, maar ook als dat wel het geval was had ze niet kunnen antwoorden nu de pijnlijke slagen op haar bips neerdaalden. Net zoals de vorige avond, gingen de klappen veel langer door dan Emma dacht ooit vol te kunnen houden. Johan liet haar deze keer niet in de hoek staan. Hij nam haar in zijn armen en liet haar rustig huilen. Toen wreef hij de tranen uit haar ogen en nam haar mee terug naar het bed en kuste haar teder. Emma keek hem aan en wist precies wat hij nu van plan was.
Maar, Johan?’, vroeg ze. ‘Zo kom ik nooit op tijd klaar’.
Johan grinnikte. ‘Ik heb me bedacht, schatje. We gaan met het avondeten naar ze toe, in plaats van met de lunch’.