Ik stond die donderdag ochtend super vrolijk onder de douche. Het was weer zover, mijn jaarlijkse shopdag met mijn vriendin Els. Wij hebben samen gestudeerd en op kamers gezeten. We kennen elkaar dus al ruim 15 jaar en hebben samen al heel wat prettig gestoorde momenten beleefd.

Ik spoel mijn haren af en kijk in de grote spiegel voor me. Naar mijn vrouwelijke rondingen en moet erom lachen. Die eeuwige lijn…. Els vindt het altijd zo grappig om met mij te gaan winkelen. Voor haar zijn de meeste kleren te ruim, voor mij eerder krapjes.

Maar sinds de vorige editie ben ik 10 kg vermagerd. Eigenlijk 15 maar er zijn er weer 5 aangekomen. Ben is daar best boos om. Het dieet heeft veel geld gekost en mijn nieuwe garderobe al helemaal een fortuin. Hij heeft me dan ook formeel ten strengste verboden  om kleren te kopen  alvorens ik weer “in vorm” ben.

Het lukt me niet. Of laat ik zeggen, de moed en de wil ontbreekt me.  Ik lijn tot ik er 2 kwijt ben en bij een feestje kom ik weer 3 aan. Heel frustrerend hoor.

Maar vandaag is ons dagje. In drie weken moet ik naar een chique receptie en het lukt me vast niet om nog in mijn jurkje van vorig jaar te passen . Misschien vind ik vandaag wel iets leuks.

Ik droom helemaal weg als Ben de badkamer binnenkomt.

‘Zo vrolijk in de vroege ochtend? Hebben we iets te vieren of zo?’

‘Ik ga vandaag toch  naar Brussel met Els schat’.

‘Oh ja, de dames gaan op stap. Laat het vooral een culturele uitstap worden en geen culinaire…’ Hij knijpt in mijn zij en geeft me een speelse tik op mijn billen. ‘Wat hebben jullie gepland dan?’

‘Oh, niks bijzonders, winkels kijken, slaatje eten, bijkletsen, gewoon, vrouwendag’.

‘Inderdaad, vrouwendag. Je weet dat het winkels “kijken” word? Geen euro aan kleren hoor meisje. Als jij het red om die 5 kg kwijt te spelen dan trakteer ik jou op iets moois maar  eerder : geen  sprake van!’

Ok, niet dus. Geen jurk vandaag.

De sfeer in de auto was meteen goed. Els had een kan koffie en bekers bij voor onderweg, net zoals we dat vroeger deden als we op bijscholing gingen. Als 2 pubers zaten we te kletsen en

te lachen. Over vroeger, ons werk, de collega’s…. Els vroeg of ik al ontbeten had. Tja, eigenlijk niet, op een klein boterhammetje na. Dan stoppen we gelijk voor een paar koffiekoeken, toch?

Waarom niet, alles zoals vroeger. Gezellig.

Ik heb op mijn dash -bord  een houder staan voor 2 bekers. Maar toen ik moest remmen voor een auto die plots voorbijstak, ging het natuurlijk mis! De koffie ging helemaal over de rand  op mijn jeans. Bah, plakkerig en vies. En zo’n jeans droogt niet eens zo vlot.

Els lag dubbel, ‘helemaal jou Heleen! Haha, kan je meteen een nieuwe broek gaan kopen’.

Ik liep een beetje rood aan. Een nieuwe broek gaan kopen?  Nu, een goeie reden had ik in ieder geval. Zou Ben dat accepteren? Überhaupt niet!

Maar dat kon ik toch niet aan Els vertellen? Ondanks onze diepe en lange vriendschap, wist ze niks van mijn HD-gevoelens.   Urenlang hebben we gepraat over mannen, over vrouwen, (Els is biseksueel) over relaties… Op zich zou ik het er met haar wel over kunnen hebben maar ik ben bang dat ze een andere kijk op me zal hebben. Els is best ruimdenkend, praat al jaren heel vlotjes over haar eigen gevecht en toch… Als ze het ooit te weten komt dan gaat ze heel erg teleurgesteld zijn in het feit dat ik haar niet heb vertrouwd. Waarom vind ik het nu ook zo moeilijk om me te uiten? Het zou natuurlijk een hele andere kant van mezelf laten zien… Iedereen kent me als Heleen met de uitgesproken mening, Heleen die knopen doorhakt, Heleen waarbij iedereen terecht kan voor raad en daad. Dat Heleen ook wel eens onzeker is en geregeld behoefte heeft aan een pak op haar billen, dat zou de revelatie zijn.

En dat die dingen perfect samengaan, hoe leg je dat uit aan een leek?

Nee, ik besloot om het er niet over te hebben. Els hield van de Heleen die ze kende en dat wilde ik zo houden.

Het  was vreselijk druk in Brussel. Eer we de auto geparkeerd hadden en een heel eind naar het stadscentrum hadden gewandeld, was het alweer tijd voor een terrasje. Koffie met een sigaretje. Wij dames hebben toch echt niet veel nodig om gelukkig te zijn hé?!

We spraken af wat we allemaal wilden doen.

‘Ben hoopt dat het een culturele uitstap wordt’, giechelde ik. ‘Zullen we naar het VVV-kantoor gaan en een route langs alle kerken opvragen?’

Els keek even opzij om te zien of ik het meende. ‘Heleen, alsjeblieft, we gaan gewoon winkelen. Shoppen, weet je wel? Pashok in, pashok uit. De gekste dingen aantrekken, geld opmaken. Heerlijk toch?’

Ja, inderdaad , heerlijk. Mijn gezicht vertrok en tja, ik moest het er toch maar eens over hebben.

‘Ik mag geen kleren kopen, Els’.

‘Hé? Van wie mag jij geen kleren kopen dan?’

‘Van Ben. Ik moet eerst 5 kg vermageren. Ik heb nog zoveel dingen in de kast hangen die ik  nét niet meer dicht krijg en zo…’

Els was sprakeloos. ‘En wat vind jij daar zelf van?’

‘Dat hij wel gelijk heeft? Alleen lukt het lijnen niet zo fantastisch en ik heb iets nodig voor een feestje binnen 3 weken.’

‘En hoe ga je dat realiseren lieve schat?’

‘Niet. Ik leen wel ergens iets. Van jou?’

We lagen dubbel. Ik wilde het er verder niet over hebben. Het belangrijkste was gezegd, Els wist dat ik niks ging kopen. Dat volstond.

Het was een hele leuke middag, het lukte me aardig om Els aan een nieuwe outfit te helpen zonder zelf in de verleiding te komen.

Ben stuurde me om een uur of 2 een sms’je om me nog eens duidelijk op mijn plichten te wijzen. Ik stuurde braaf terug dat ik alles onder controle had.

En toch knaagde het. Een vrouw in een winkelstraat is als een kind in een speelgoedwinkel.

Mijn kinderen mochten kijken, soms zelfs even aankomen en dan weer netjes terugzetten.

Dat was het toch! Ik mocht toch wel iets passen zeker? Ik besloot om een hele nette jurk uit te kiezen en me helemaal op de dirken. Dat zou vast een goeie motivatie zijn om af te slanken. Schitterend idee!

We kozen een dure winkel uit met hele vrouwelijke spullen. Ik fleurde helemaal op.

Wel 6 jurken heb ik aangepast en allemaal netjes teruggehangen. Ik was echt wel trots op mezelf hoor!

Het was tijd voor een ijsje. Als ik dan toch geen kleren mocht kopen dan kon ik mezelf tenminste troosten met een heerlijke coupe aardbeien. Gezond toch?

‘Hé Heleen, die blauwe jurk, dat was het einde. Wat kostte die eigenlijk? 97 euro, valt nog mee maar blauw is niet echt mijn kleur. Zwart of groen daarin tegen….

‘Ach, wat maakt het uit. Het gaat hier niet eens over welke jurk maar over wel of geen jurk’.

‘Ik snap het nog steeds niet goed hoor meid. Jij bent toch oud en wijs genoeg om zelf te beslissen of je een jurk kan kopen? Jij werkt toch ook hard? Vraagt hij aan jou misschien of hij een hemd mag kopen?’

‘Nee, dat doet hij niet. En hij heeft zelfs nog een dure smaak ook. Zijn hemden van Ghant kosten bijna 100 euro per stuk’. “Maar die heb ik nodig voor mijn job” imiteerde ik hem met een kattige stem.

‘Ik kom hier niet tussen’, zei Els. ‘Ik weet niet wat voor afspraken jullie tegenwoordig maken maar ik vind het niks voor jou om zomaar te luisteren. Komaan meid, verdien jij die jurk dan niet? Je werkt je uit de naad, ik zou het wel weten hoor…’

‘Ja, jij hebt makkelijk praten, jij hebt geen man!’ Weer moesten we erg lachen!

Maar mijn ijs smaakte me niet meer en ik voelde de weerstand en de boosheid opkomen.

‘Verdomme zeg, we gaan gewoon terug en ik pas dat laatste jurkje nog wat we in de etalage hebben gezien. Als mijn maat er nog is dan is dat een teken dat het okay is. Anders gaan we zonder naar huis, goed plan?’

‘Uitstekend!’

De laatste jurk zat een beetje te krap en een schuldgevoel belette me om er mee door te gaan.

Ik vertelde gewoon aan de verkoopster dat ik eerst 5 kg moest vermageren.

‘In 3 weken nota bene’, voegde Els eraan toe.

‘Oh maar dan heb ik wel iets leuks voor je’, zei de vrouw. Ze haalde een prachtige jurk met een elastisch bovenstukje. ‘Kijk’, legde ze uit; ‘het gaat nu passen en als je erin slaagt om die kilo’s kwijt te spelen, dan past het nog steeds!’

‘En als ik nog wat aankom?’

Ze liet zien hoeveel ruimte er kon gemaakt worden en ik dook overtuigd het pashok weer in.

Hij was adembenemend! Zwart vanboven uitlopend in een waaiervormig rokje met een mooie print in rood en grijs. Els werd er stil van en ik ook toen ik het prijskaartje zag.

Ik moest er even over nadenken, mijn hart bonsde in mijn keel.

Ik zou ongehoorzaam zijn, dat stond vast. Maar er waren ook voordelen. De jurk slankte heel erg af, hij paste altijd en over 3 weken zou ik schitterend verschijnen op het feestje.

Er waren nog gelegenheden waarbij ik hem kon dragen en 115 euro moest wel kunnen voor zo’n speciale jurk.

Ben had toch graag dat ik er deftig bijliep bij gelegenheid? En ja, de uitsnijding was sexy, ik zou hem vast kunnen overtuigen.

Ik draaide me om en riep ‘ik neem hem!’.

We waren super vrolijk op de terugweg. Els had me nog trachten te overhalen om rode schoenen met hoge hakken te kopen. Dat heeft toch niks met afslanken te maken?

Het zou de outfit helemaal “af” hebben gemaakt maar ik besloot wijselijk om de schade te beperken.

Het kriebelde toch wel in mijn buik en er ontstonden de gekste scenario’s in mijn hoofd.

Ik besloot om de jurk gewoon weg te hangen, heel flink te lijnen en op een gunstig moment te vertellen hoe het gegaan was. Dat leek me een sterk en verstandig plan.

Ik bracht Els naar huis en ik beloofde om haar te laten weten hoe Ben mijn nieuwe jurk onthaald had.

Ik kwam thuis rond een uur of 7. Ben had gekookt en kleine zoon was moe en zeurderig.

Ik stak hem in zijn bedje en ging weer naar beneden voor een rustig avondmaal onder ons tweetjes.

Ik vertelde over het verloop van de dag en vond dat Ben weinig interesse toonde. Mooi, dan hoefde ik niet in detail te treden en dus ook niet te liegen. De tas met mijn jurk lag nog in de kofferbak. Die zou ik op een onbewaakt moment wel even ongezien naar boven brengen.

‘En, was het een dure dag?’

‘Euh, nee hoor. Vanmiddag een slaatje, namiddag een ijsje, maar dat heeft Els betaald want ik ben naar Brussel gereden’.

‘Verder niks?’

‘Nee, verder niks’. Slik.

‘Ach zo, mooi. Een ijsje als je moet lijnen. En dat slaatje, dat moet wel heel bijzonder geweest zijn?’

‘Gewoon, met scampi’s en zalm’.

‘Ben je dat in de Rue de Boucher gaan eten misschien?’

‘Hé? Nee, gewoon in een taverne op de markt’.

‘Nee, ik dacht, een slaatje van 115 euro, dat moet iets speciaals geweest zijn’.

Ik legde mijn bestek neer en keek beschaamd en betrapt naar beneden. Hij zei niks meer. Ik keek voorzichtig naar hem op en zag de teleurstelling in zijn ogen. Al de excuses die ik op de terugweg verzonnen had konden deze blik niet bedwingen.

‘Het spijt me. Het was sterker dan mezelf’.

‘Ik wil je even niet meer zien Heleen. Niet luisteren is één zaak maar liegen, dat had ik van jou niet verwacht. Verdwijn maar’.

Ik rende naar boven en ging op de rand van mijn bed zitten. Oei. Dit was nieuw. Zo had ik hem nog nooit gezien. Was hij maar gewoon boos geworden, dan had ik mezelf er met mijn grote mond wel uitgeluld. Maar deze blik, deze toon was ik niet van hem gewend en ik kon niks anders dan uit zijn buurt blijven.

Ik hoorde hem rondlopen, stommelen. Hij rookte buiten een sigaret en liep naar mijn auto.

De jurk. Goed, hij zou hem misschien wel zo mooi vinden dat hij de zaak zou relativeren.

Na een uur kwam hij naar boven. Hij smeet de jurk naar me toe.

‘Je mag hem aandoen dan heb je er meteen plezier van’.

Ik trok mijn ondergoed uit en mijn nieuwe aanwinst aan. Ik liep voorbij de spiegel en besloot om een charme offensief te proberen.

Beneden stond Ben met zijn armen over elkaar. Ik zag aan zijn blik dat hij het mooi vond maar dat deed er even niet toe.

‘Mooie jurk Heleen, ik hoop dat hij het waard is! Ga maar in de hoek staan en rol die dure stof maar meteen op, ik wil je billen zien’.

Ik deed wat me opgedragen werd en stond als een klein meisje in de hoek met mijn handen op mijn hoofd. Ik keek naar beneden en bedacht dat mijn billen straks fantastisch bij de print van mijn jurk zouden staan.  Er ontstond weer een glimlach rond mijn mond. Ach, het zou allemaal wel meevallen zeker?

Ik hoorde Ben wat spullen bij mekaar zoeken en hij kwam achter me staan.

‘Zo juffrouw Hofman. Wat heeft jou bezield om onze overduidelijke afspraak te negeren?’

‘Ik moet over 3 weken naar een receptie, schat en ik moest gewoon iets moois hebben’.

‘Hoe lang weet je dat al?’

‘Een maand of 2?’

‘Dus als ik het goed begrijp had jij 11 weken de tijd om 5 kg te vermageren?’

‘Euh, ja, als je het zo bekijkt…’

‘Maar Heleen bekeek het natuurlijk anders. Die dacht mij met stomme excuses om te praten’.

‘Vind je hem niet mooi dan? Hij past altijd Ben. Natuurlijk heb ik rekening gehouden met afvallen. Ik geef je helemaal gelijk! Ik val die 5 kg heus nog wel af! Bekijk het nu toch eens anders schat’.

‘Het enige wat ik nu bekijk is hoe ik je kan straffen voor het feit dat je niet geluisterd hebt, sterker nog, een verbod genegeerd hebt . Bovendien had je ook nog het lef om erover te liegen! Ik pik het niet Heleen, ik pik het niet!’

Hij greep me met mijn arm beet en draaide me ruw om. ‘Begrijp jij wel wat je op het spel hebt gezet voor een stomme jurk?’

Hij boog me over de tafel en sloeg mijn jurkje omhoog.

Normaal krijg ik een opwarming met zijn hand maar nu sloeg hij gelijk gemeen hard met een leren handje. Ik wilde reageren maar hij kwam met zijn onderarm op mijn rug liggen en ik kon geen kant meer op.

Ben was echt boos, weet niet of ik dit al eerder zo heb meegemaakt.

Waarom moest hij nu ook onmiddellijk mijn bankverrichtingen nakijken. Waarom moest ik ook lijnen, hij was zelf te zwaar! Waarom moest ik eigenlijk luisteren? Mijn geest verzette zich tegen het hele gebeuren en ik werd boos.

‘Hou op! Hou op zeg ik!’

Ben stopte en keek me verbaasd aan. ‘Dat jij het lef nog hebt om iets te zeggen?’

‘Ik ga werken ,heb zelf ook een inkomen en ik hoef niet alles te verantwoorden!’

‘Daar gaat het hier niet over meisje! Je luistert niet naar me en dat hoor je wel te doen!’

‘Toch niet als het gaat over iets wat ik nodig heb?’

‘Wat jij nodig hebt is een flink pak slaag dat je nooit meer vergeet , eentje waar je iedere keer als je nog maar naar een etalage kijkt aan denkt! Ga terug in de hoek staan. Ik wacht op je excuses!’

Daar stond ik weer. Ik was nog steeds boos en was niet meteen van plan om me te verontschuldigen. Ik had niet mogen liegen, dat is waar, maar voor de rest? Komaan zeg.

Ik bleef een half uur koppig staan.

Ik moest terug bij hem komen en op mijn knieën voor hem zitten.

‘Komt er nog wat van?’

‘Het spijt me dat ik gelogen heb. Echt’.

‘En?’

‘Niks en’.

‘Geen spijt van de jurk?’

‘Geen spijt van de jurk! Ik had hem nodig en hij past altijd’.

‘Ok Heleen. Dan pakken we het anders aan. Jij gaat die jurk terugbetalen’.

‘Terugbet…’

Voor ik er erg in had zat ik op handen en knieën. Hij stapte met één been over me heen en zette me klem in mijn taille. Hij nam een houten slaginstrument en begon.

‘Je mag tellen. Tot 115 wel te verstaan’.

De eerst klap kwam op mijn bil terecht. Oh wat haat ik dat ding! met zijn lange steel gaf het hem een enorme slagkracht en mijn huid ging ervan vellen. 115 slagen. Hij was goed gek.

Maar wat kon ik anders dan tellen?

Na een klap of 20 hield ik het niet meer. Ik kon er niet onderuit en als ik het probeerde dan sloeg hij echt extra hard.

Bij 50 kreeg ik een korte pauze. Hij wreef over mijn billen en hoewel ik ontzettend afzag, ik vertikte het om te huilen!

Alle voornemens ten spijt liepen de tranen kort daarna over mijn wangen. Ik heb gejammerd, gehuild en gesmeekt maar hij hield het vol tot 115 stuks. Ik liet me op mijn zij vallen en hij kwam langs me zitten. Hij wreef door mijn haren en veegde mijn tranen weg. Ik kon vast een week niet zitten, ik voelde het vocht op mijn billen plakken.

‘En meid, geen jurkjes meer als je moet lijnen?’

Ik kon alleen maar knikken.

Ik heb die nacht op mijn buik geslapen. Als ik me probeerde te draaien dan werd ik steevast wakker. Ben lag naast me te snurken.

Waar was de tijd dat ik hem vroeg om me te slaan? Waar is de tijd dat ik ontgoocheld in slaap viel omdat hij niet geregeerd had als dat nodig was?

Mijn Ben had zich ontpopt tot een echte dominant die niet met zich liet sollen. Bij momenten als straf heb ik daar wel eens spijt van maar dat duurt nooit lang.

Mijn jurk hangt buiten aan de kast, als geheugensteuntje. Ik mag hem pas dragen als de 5 kg eraf zijn. Bovendien moet ik die 115 euro echt terugverdienen. Geen strijk- noch poetshulp komt er zolang ik het bedrag niet heb bereikt. Verder heb ik mijn bankkaart moeten inleveren.

Het was een mooie jurk, echt waar!

En hij staat prachtig bij een paar rode billen!