Een meisje op zoek naar ontlading…
Esther en Ricardo: het weekend
Esther en Ricardo beleven een memorabel weekend..
Inhoudsopgave
Een warme kerst

Met een zucht legt Anna haar telefoon weg. Gek wordt ze van Facebook waar iedereen zo gelukkig met elkaar lijkt. Het REM nummer Shiny Happy People is vast en zeker in de decembermaand geschreven. De meest prachtige kerstbomen komen weer voorbij. En natuurlijk ook de zoetsappige selfies van haar zus Kim en haar man Logan. Stiekem is ze best jaloers op Kim, ze gunt haar het beste hoor, maar zelf wil ze nu eindelijk ook eens een echte man.
Haar collega Ludwien heeft het al een poosje over Tinder, misschien moet ze dat ook maar een een kans geven. Na wat wikken en wegen pakt ze haar telefoon en gaat naar de Play Store. Niet geschoten is altijd mis. En daar gaat ze. Ze vult haar gegevens in naar waarheid. Het is ook best wel spannend wie weet waar ze terecht komt. Wat zoekt ze eigenlijk in een man? Daar kan ze nog wel even over nadenken en later invullen. Ze wil gewoon heel graag dingen samen doen. Met iemand die oprecht in haar geïnteresseerd is, haar laat lachen en die haar het gevoel geeft de leukste vrouw op aarde te zijn. Zo ingewikkeld kan dat toch niet zijn?
Ze begint te swipen, eigenlijk alleen maar naar links. Wat een suffe gebakjes allemaal, denkt ze teleurgesteld. Dan ineens na een paar dagen krijgt ze een melding van Tinder. Er is een match met iemand!
Anna hoopt nu op een normaal bericht. De flaters vlogen haar de afgelopen tijd om de oren met de berichtjes. Zo was er iemand, een wat oudere man van in de 40, die op zoek was naar de ware en graag kinderen wilde. Ja prima, maar eerst even elkaar zien voor we daar over gaan praten….Maar oké, geen match dus. En dan al die andere heren met soms merkwaardige ideeën, iemand die graag haar voeten wilde zien, een voorstel voor een trio, en of ze van een gouden douche hield?
Anna maakt een kleine aanpassing in haar profieltekst. Ze is niet op zoek naar iemand om gelijk een gezin mee te starten maar ze zou het leuk vinden om met heren wat af te spreken voor gewoon een gezellige avond. Plus een nieuwe beschrijving van wat ze zoekt in een man, een al wat oudere man, een beetje gezet postuur. Houdt van de sneeuw en wintersport en gaat voor gezelligheid. Misschien kan hij samen met haar haar ultieme droom waarmaken: samen snowboarden in Fins Lapland. En dat heeft gewerkt! Snel opent ze Tinder.
“Lieve Anna,” staat er in het berichtje, “wat ontzettend leuk om iemand te treffen die van snowboarden en Lapland houdt. Ik ben er wel eens geweest en het is mijn favoriete plek op aarde. Ik zou het leuk vinden je te ontmoeten en onze liefde voor Lapland en snowboarden te bespreken. Liefs Claus Moroz.”
Lapland wat heeft ze daar heerlijke vakanties gehad in haar jeugd en wat zou ze graag nog eens een keer daar heen gaan. Het berichtje dat ze van Claus kreeg doet haar hart sneller kloppen. Er zijn nog zoveel vragen die ze nu heeft. Ze besluit eerst een neutraal berichtje terug te sturen.
“Hallo Claus wat ontzettend leuk dat Lapland jou ook zo trekt. Ik heb er in mijn jeugd heel wat uren vertoefd. Er zijn eerst nog wel wat vraagjes. Want wonen wij een beetje bij elkaar in de buurt? En wat is jou leeftijd precies? Je profiel is niet helemaal ingevuld zag ik.”
Dezelfde avond nog stuurt Claus een berichtje terug.
“Lieve Anna, je bent duidelijk nog niet zo lang op Tinder. Je kunt zien hoever we van elkaar af wonen. Het is 15 km. Valt mee toch? Ik ben 44, maar leeftijd is maar een getal. Belangrijker is dat er een leuke klik is. Wil je binnenkort ergens koffiedrinken? Of misschien is er nog wel ergens een leuke kerstmarkt waar we elkaar kunnen ontmoeten? Liefs Claus,”
Wow, een kerstmarkt, wat leuk, met alle lichtjes en glühwein, wat fantastisch een man die daar een date wil, denkt Anna. Maar om daar nou alleen naar toe te gaan. Stel dat hij tegenvalt dan is ze daar alleen. Ze besluit er een nachtje over te slapen en morgen een berichtje terug te sturen.

De volgende morgen moet ze zich haasten naar haar werk. Duimen maar dat Simon vandaag een vrije dag heeft want ze gaat net te laat komen en hij had haar de roe belooft bij de volgende keer te laat komen. Dan piept haar telefoon. Snel kijkt ze even. Het is haar zwager Logan. “Hoi Anna, ga je volgende week mee naar de kerstmarkt in het dorp? Je zou Kim een groot plezier doen door erbij te zijn. Zien we je daar om 20:00? Groetjes L.” Aan de ene kant heeft ze weinig zin om tussen die twee tortelduifjes te lopen maar het geeft haar wel de gelegenheid om een back-up te hebben voor als Claus toch niets is. Een perfecte win-win situatie dus.
Ze stuurt een berichtje terug dat ze graag mee wil en dat 20.00 uur prima is. Dat stuurt ze ook door op Tinder naar Claus. Als hij dan toch wil afspreken is dit wel een mooie gelegenheid. Haar hoofd draaien nu wat overuren want wat zal ze dan eens aantrekken? Ze heeft laatst een mooie leren rok gekocht en onlangs ook nieuwe laarsjes die daar perfect bij passen. Ze moet alleen even nieuwe panty’s halen. Eigenlijk moet ze ook nog naar de kapper en een nieuw nagellakje is nooit verkeerd. Ze heeft ook nog mooie kerstnagels gezien, dat zou ze wel graag willen.
Pingg een whatsappje komt binnen. Het is haar zwager die aangeeft het fijn te vinden dat ze mee gaat en dat Kim haar de laatste tijd erg gemist heeft. Helaas heeft Anna hun bruiloft gemist omdat ze voor haar afstuderen op stage was in het buitenland. Kim zelf had ze ontzettend gemist dus het is erg leuk om even samen bij te kletsen, als ze zich tenminste niet zo klef gedragen.
Weer een een ping nu een berichtje van Tinder. Ze opent Tinder en ziet dat ze een berichtje binnen heeft gekregen van Claus.
“Lieve Anna, dan hebben we een date. Je kunt me om 20:15 in de kerk tegenover de kerstmarkt vinden, even weg van de drukte. Je kunt me daar niet missen. Wees op tijd! Tot gauw. X Claus.”
De week vliegt voorbij en gelukkig is de kapper rond de feestdagen langer open. Helaas lopen de afspraken iets uit en moet ze zich weer haasten naar de kerstmarkt. Haar timemanagement is weer eens niet zo best. Gelukkig ziet ze er wel fantastisch uit dus het is in ieder geval niet voor niets geweest.
Snel appt ze naar Kim dat ze iets later is en dat ze eerst nog even iets moet doen en dat ze haar later op de kerstmarkt zal ontmoeten.
Claus zal toch vast niet boos zijn nu ze fashionable late is, vraagt ze zich een beetje nerveus af. Op zo’n principieel Pietje Precies zit ze niet te wachten hoor.
Twintig minuten te laat arriveert ze in het kerkje. Overal branden kaarsjes en in het midden van alle kerkbankjes zit een knappe man in een kerstmanpak.
“Anna neem ik aan,” vraagt hij met een warme glimlach.
Anna voelt hoe haar mond van verbazing openvalt. Nog nooit heeft ze zo’n aantrekkelijke Kerstman gezien. Het pak accentueert zijn iets gezette maar ook overduidelijk gespierde lichaam.
“Je bent laat Anna, ik ben een beetje teleurgesteld in je. Ik heb vernomen dat je het wel vaker niet zo nauw neemt met de tijd. Ik zou je kunnen helpen om wat stipter te worden.” Zijn handen glijden naar de riem om zijn buik. “Deze riem heb ik natuurlijk niet voor de sier om.” Meteen denkt Anna terug aan het Sinterklaasfeest. Hoe is het mogelijk dat nu de Kerstman ook haar wil straffen voor te laat komen? Ze weet nog heel goed hoe de roe voelde. Maar een leren riem…geen idee hoe dat voelt. Zou Sinterklaas met de kerstman in contact zijn geweest? Dit is toch echt wel heel toevallig. Maar zei Claus niet dat hij wilde helpen?
Woosj… Claus klapt zijn riem dubbel. Anna voelt hoe haar haar wangen gaan branden bij het horen van dat geluid. Hij zal toch niet haar hier terplekke straffen met de kans dat er mensen binnen lopen? Ze blijft hem verbijsterd aankijken. Tegelijkertijd voelt ze ook vlinders in haar buik bij het aanzien van die gespierde armen in combinatie met die riem. En hoe zacht zou dat pak van hem eigenlijk liggen?

“Ik ga je voor iedere minuut te laat een klap op je blote billen geven. Eens kijken,” Claus kijkt met een schuin oog naar zijn horloge, “Met ons gesprekje van nu erbij is dat … tweeëntwintig klappen. Akkoord?” Met een grote glimlach kijkt hij haar aan. “En geen zorgen verder, dit is een katholieke kerk, dit soort dingen gebeuren vaker dan je denkt. Kom nu maar hier.” Nog even joviaal steekt hij zijn hand naar haar uit.
Er schieten allemaal gedachten door haar heen. Haar verbazing over deze ontmoeting is zo groot dat ze schoorvoetend naar hem toe loopt. Ze is ook wel een beetje nieuwsgierig. Ze gaat niet liggen dat voelt zo raar maar Claus merkt haar twijfels en pakt haar resoluut bij de arm en voor ze het weet ligt ze over de knie. Claus houdt eerst nog een algemeen praatje over op tijd op je afspraak of werk komen.
Of ze wel eens vaker over de knie heeft gelegen? En hoe dit nu voelt nu ze zo ligt?
Er komt geen antwoord van Anna. Ze wil wel maar er komt niks uit. Dat is voor Claus het startpunt dat hij dan maar even moet door pakken. Zijn hand aait even over haar leren rokje en schuift deze omhoog. Behendig haakt hij zijn vingers tussen haar been en het elastiek van haar slipje en ontbloot haar billen. Voor de tweede keer deze maand ligt ze bij een man op schoot met haar billen bloot. Ze duimt dat niemand de kerk binnenkomt, al helemaal Kim en Logan niet. Een golf van paniek overspoelt haar.
Claus lijkt het te merken en streelt even haar billen, maar zachtjes, heel teder eigenlijk. Misschien is hij wel bar slecht in het geven van billenkoek en komt ze er genadig vanaf.
Dan ineens PATS… de eerste klap met de riem.
“Holy Fuck,” schreeuwt Anna en schiet overeind maar Claus geeft haar meteen een standje waardoor ze weer netjes over de knie gaat liggen.
“Heb jij enig idee waarom jij zo ligt,” vraagt Claus. Anna zwijgt, ze denkt dat het erger wordt als ze wat gaat zeggen, maar dit keer is het andersom. Het wordt erger omdat ze niks zegt. “Nog één keer op nieuw Anna,” zegt Claus nadat hij haar een ferme tik had gegeven voor het niks zeggen. “Waarom lig jij hier?”
“Nou, omdat ik iets verlaat was en jij blijkbaar weinig geduld hebt,” flapt Anna eruit.
Een paar seconden is het oorverdovend stil. Anna heeft direct al spijt van haar geïrriteerde woorden. PATS!
“Ik denk lieve Anna, dat tweeëntwintig niet eens genoeg is voor jou om tot berouw te komen. We gaat tot dertig. Dat was twee.”
Anna schiet weer overeind van de pijn, ze kan er niet veel aan doen. Claus trekt haar nu over één been en zet haar in een beenklem.
“Blijf stil liggen Anna, misschien helpt dit een beetje.” Ze merkt dat ze eigenlijk bijna geen kant meer op kan en gek genoeg geeft het haar wat rust.
Eigenlijk ligt dit best fijn, denkt Anna. Claus zet de volgende tien slagen hard en snel in en Anna kan niets anders doen dan heel hard huilen.

Dan ineens hoort ze het kraken van een deur die opengaat.
“Huh, Anna ben jij dat?” hoort ze een bekende stem zeggen. Oh nee, het is Simon! Ook dat nog!
Verbaasd loopt Simon hun kant op. Maar diep van binnen moet hij best lachen. “Wat is de reden is dat Anna bij jou over de knie ligt?” vraagt hij aan Claus.
“We hadden een afspraak hier op de kerstmarkt maar Anna neemt het blijkbaar niet zo nauw met de tijd. Ze was dus best verlaat.” antwoordt Claus. “Dat valt best wel mee,” roept Anna recalcitrant.
“Dat is anders best heel herkenbaar,” zegt Simon, “weet je nog Anne toen met dat Sinterklaasfeest?” Ja natuurlijk weet ze dat nog hoe zou ze dat ooit kunnen vergeten?
“Nou”, zegt Claus, “dat verhaal wil ik zo wel eens even horen van jullie, onder het genot van een glaasje glühwein,” en hij geeft Anna een klein kneepje in haar bil.
“Maar eerst moeten we dit onderonsje nog even afmaken. Ik denk dat we wel bijna klaar zijn meneer, uh?”
“Simon Langendijk, manager van Anna. Ik regel vast de glühwein, zie ik jullie zo buiten?” Claus knikt ter goedkeuring en voor Anna er erg in heeft zet Claus de volgende reeks slagen in.
Maar dit keer stopt hij niet meteen meer. Die billen van Anna mogen het best even voelen. En zo slaat Claus gestaag een poosje door. Smeekbedes worden genegeerd. “Zo,” zegt Claus na een tijdje. “Ik denk dat die billen van jou niet meer zo koud voelen. Maar jongedame, volgens mij is dit niet de eerste keer dat jij een pak op je blote billen krijgt, heb ik zonet vernomen. En aangezien ik heel benieuwd ben naar het verhaal is het nu tijd voor een glaasje glühwein buiten bij het vuur. Anna, ga je mee?”
Claus helpt Anna overeind en als ze voorzichtig haar kleding weer aangetrokken heeft geeft Claus haar een stevige knuffel. Met zijn mouw droogt hij haar tranen en houdt haar net zolang vast totdat ze weer een beetje tot zichzelf is gekomen. Hier in de zachte maar toch gespierde armen van Claus voelt ze zich helemaal veilig. Claus geeft haar teder een kus op haar hoofd en last haar dan los.
“Kom,” zegt hij, we gaan Simon zoeken.”
Eenmaal bij de glühweinkraam ziet ze ook Kim en Logan staan. Kim loopt gelijk naar haar toe en geeft haar een dikke knuffel.
“Ja uhm dit zijn Claus en Simon, ik moest nog iets voor het werk afhandelen met ze,” stamelt Anna en ze voelt hoe ze begint te blozen.
“O gezellig, een échte kerstman,” zegt Kim. Ze drinken met zijn allen een glaasje glühwein en toasten op de aankomende feestdagen. Simon gaat in gesprek met Claus en Anna staat er wat zenuwachtig bij.
Maar dan trekt Logan haar aandacht en wijst naar een kraampje met allerlei houten attributen, schalen, snijplanken, mokken, borden en houten lepels.
“Kijk eens, ze hebben zelfs houten pollepels met rendieren uitgesneden,” lacht Logan, “oh die moet ik hebben. Perfect om vlees mee op te warmen,” en hij geeft Anna een knipoog. Kim begint te blozen en mompelt iets over de sterke glühwein waardoor ze het ineens erg warm krijgt. Nieuwsgierig kijkt Anna haar aan. Zou Logan haar misschien ook wel eens… nee dat zal toch niet?
Terwijl Logan zich naar het kraampje begeeft komt Claus afscheid nemen. “Dag lieve Anna, ik moet weer gaan. Zie ik je volgend jaar weer? Ik hou contact met Simon zodat ik weet wat we onze volgende date kunnen gaan doen.” Hij knipoogt en geeft haar een laatste stevige knuffel. Dan verschijnt er vanuit het niets een slee met rendieren en weg is Claus.
“Ho ho ho… Merry Christmas everyone,” roept hij in het voorbij gaan.

Tawse
De tawse komt oorspronkelijk uit Schotland en bestaat uit een lang, recht stuk leer waar een inkeping in gemaakt werd, zodat er twee repen naast elkaar zijn.

Minder klassieke versies hebben soms twee of meer inkepingen, waardoor er nog meer leren banden naast elkaar op de huid neerkomen. Net zoals bij andere instrumenten heb je de tawse in allerlei formaten: lang of kort, dik of dun … Een tawse wordt echter altijd uit leer vervaardigd.
Voor lijfstraffen er in de jaren 1990 werden afgestraft, werd de tawse in Schotse scholen vooral op de handen gebruikt. De leerling moest vooraan de klas komen staan, zijn/haar hand uitsteken en toekijken hoe de leraar de tawse er met een korte, felle beweging op neer liet komen, met een brandende pijn als gevolg die gerust een uur kon aanhouden voor die weer wegtrok.
Op de blote billen heeft het instrument echter een nog grotere impact.
Tot in het jaar 1948 was dit laatste trouwens een mogelijke straf die werd opgelegd door de rechtbank. Jongens tussen de 14 en 16 jaar konden voor strafbare feiten veroordeeld worden tot 36 slagen op de blote billen met een extra zware tawse.
Een tawse slaat een beetje zoals een strap. Het is dus belangrijk om niet te ver te mikken. Wanneer je het instrument een paar centimeter voorbij de bilspleet mikt, zal deze in de praktijk prachtig over beide billen heen gaan. Verschillende soorten tawse (een vreemd meervoud) kunnen ook voor verschillende soorten pijn zorgen, van brandend aan de oppervlakte, tot brandend en diep doordringend, met name wanneer het leer dikker is. Zorg dus dat je voldoende experimenteert. De vorken van een tawse kunnen prachtige resultaten achterlaten en de reacties van de arme gestrafte zijn ook de moeite waard. Mocht je nog geen tawse in huis hebben, tijd om te gaan shoppen!
Het heerlijk avondje is gekomen

Tien minuten te laat loopt Anna gehaast haar werk binnen. Hopelijk zou het haar chef niet opvallen dat ze alwéér iets te laat is. Ze was gisteravond druk geweest met steentjes plakken voor de Diamond Painting voor haar zus Kim. Ze wilde haar met de kerst verrassen met een Diamond Painting versie van haar trouwfoto. Helaas was het veel meer werk dan ze had verwacht en was ze nog niet eens halverwege de 48.000 steentjes van de Painting. En dus was ze een uurtje later gaan slapen dan gewoonlijk en wist ze zich met moeite uit bed te slepen vanmorgen.
Eigenlijk gebeurt het wel met grote regelmaat dat ze te laat is of maar heel krap aan op tijd. Ze wil echt dat ze meer tijd er voor uit zou trekken om gewoon eens op tijd te zijn. Maar goed dit keer kwam ze er goed vanaf omdat ze zag dat haar chef Hans bezig was met een sollicitatie.
Snel sluipt ze zijn kantoor voorbij. Met een zucht van opluchting gaat ze snel op haar plekje zitten en zet snel haar computer aan. Morgen moet ze toch echt maar eens niet meer de wekker zo lang laten snoezen.
“Goedemorgen Anna,” haar chef kwam samen met de sollicitant aanlopen. “Dit is de nieuwe manager van afdeling HR. Hij had gelijk een leuk idee en jij lijkt me uitermate geschikt om hem hierbij te ondersteunen. Kom vanmiddag maar even bij me langs op kantoor. Dan moet ik gelijk nog even een hartig woordje met je spreken over de aanvangstijd van jouw werkdagen.” Hij kijkt haar serieus aan. Maar ze krijgt gaan tijd om te antwoorden want de sollicitant schud enthousiast haar hand.
“Hoi, ik ben Simon Langendijk. En geen zorgen hoor, we gaan een leuk Sinterklaas feest in elkaar zetten. En zo te horen kunnen er nog wel eens stoute collega’s in het boek van Sinterklaas staan.” Hij knipoogt naar haar. Anna’s hart gaat iets sneller kloppen. Wat was dat vroeger altijd een spannende tijd. Ieder jaar als ze het Sint snoepgoed in de winkels ziet liggen voelt ze weer even een kriebel in haar buik. De werkdag vliegt voorbij en met tegenzin klopt ze uiteindelijk aan bij haar chef.

Ze klopt op de deur en ziet hem zitten achter het bureau, echt zon mooie grote oude houten bureau. Ze heeft gehoord dat het best nog een speciaal meubelstuk is want hij had altijd op paleis Het Loo gestaan. Ooit eens op de kop getikt door een boedeldag. Daarachter dat statige bureau zit nu haar chef met die serieuze blik. Hij vraagt haar plaats te nemen en of ze zin heeft in een kopje koffie. Daar heeft ze wel zin in en zo kan ze even tijd rekken en zijn reactie proberen te peilen. Eigenlijk kent ze hem maar heel slecht bedenkt ze. Ze maken wel eens een praatje maar meer een algemeen gesprek. Hij komt weer haar richting oplopen met een dienblad met koffie en koekjes. Hij zet een kopje neer binnen haar handbereik en gaat zitten. Even is het stil. Beiden weten ze niet zo goed wat te zeggen.
Dan schraapt Hans zijn keel en kijkt Anna lang met een serieuze strenge blik aan. Ze schuift ongemakkelijk heen en weer op haar stoel en voelt hoe haar wangen kleuren door hoe hij nu naar haar kijkt.
“Wat vind je van het idee van Simon om een Sinterklaas feest te houden? Je weet toch dat je hier bent om dat te bespreken?” Anna glimlacht. Hij is dat andere punt vast alweer vergeten anders zou hij daar toch gelijk over beginnen?
“Nou hartstikke leuk. Sinterklaas is altijd een hele leuke tijd. En ik zou wel benieuwd zijn wat er allemaal in dat grote boek van Sinterklaas staat over alle collega’s.”
Hans vouwt een papier open en schraapt nog een keer zijn keel en neemt snel een slokje koffie.
“Eigenlijk ben ik al begonnen met het schrijven van Sinterklaas gedichten. Deze is voor jou Anna en het is niet fraai eigenlijk.
De Sint zat eens te denken
Wat hij onze lieve Anna kon schenken
Anna komt heel vaak te laat
En loopt dan de hele dag uit de maat
Maar zou ze het echt niet weten?
Of is ze het gewoon vergeten…
Dat haar te laat komen altijd wordt opgemerkt.
Dus zoeken we naar iets wat dat beperkt.
Beste Anna te laat komen is er voor jou hopelijk niet meer bij.
En leer je al heel gauw je lesje door mij.
Op tijd komen dat meen ik oprecht.
Hopelijk ben jij degene die dat straks uit zich zelf zegt.
Stoute meisjes leren alleen met behulp van de roe
Gevolgd door het geklets van iets van bamboe
Op het feestje dat je met Simon gaat geven
Zul je daarom iets heel bijzonders gaan beleven
Hopelijk kun je de komende nachten nog slapen
En loop je op je werk niet meer onbeleefd te gapen
Groetjes Sint en Piet.”
Hans vouwt met een serieus gezicht het velletje papier weer dicht. Meent hij dit nou echt, vraagt Anna zich af terwijl ze voelt hoe hang wangen gaan branden.
Snel neemt ze afscheid en loopt naar huis. Dat avondje zou nog wel eens heel bijzonder kunnen worden. Maar ze weet eigenlijk nog niet zo goed in welke richting ze moet denken aan wat er kan gaan gebeuren. Kriebels geeft haar dat, dat weet ze wel, net als vroeger op de dag dat Sinterklaas op school langs zou komen.

Een paar dagen later is het zover. Enigszins nerveus gaat ze naar het werk. Ze moet de tijd door zien te komen tot 17.00 uur. Daarna krijgen ze op het werk een etentje met aansluitend het Sinterklaasfeest. De dag verloopt nog redelijk vlot en het is tijd om aan tafel te gaan. De tafel is mooi gedekt. Er is echt wel werk van gemaakt.
Anna heeft zich zo voorbeeldig mogelijk gedragen en ze was nu iedere dag netjes op tijd gekomen. Ze had zonder mokken met een stralende glimlach voor iedereen steeds koffie gehaald.
Hans en Simon komen nu ook de kantine binnen. Het heerlijke avondje is nu echt begonnen. Tot haar grote schrik heeft Simon een echte roe in zijn handen.
“Dames en heren, graag even jullie aandacht,” steekt Hans van wal. “We hebben dit jaar een tafelbezetting bedacht. Aan het begin van de tafel is nog een plekje voor een bijzondere gast die speciaal vanavond wat tijd voor ons heeft vrijgemaakt.”
Ondertussen legt Simon de roe op het bord aan het hoofd van de tafel terwijl hij haar strak aankijkt. Ze voelt hoe haar wangen rood worden.
“Bijna iedereen heeft de afgelopen periode hard gewerkt en zijn beste beentje voorgezet. Waarvoor mijn dank. Vanavond gaan we er een feestje van maken. Geniet ervan en bedenk je dat altijd krijgt wat je toekomt. Veel plezier vanavond allemaal en smakelijk eten.”
Het eten wordt op tafel gezet. Er worden nog wat bedrijfsnieuwtjes uitgewisseld. De sfeer is ontspannen. Alleen Anna is wat stiller als anders wordt opgemerkt door Hans. Dan opeens een hoop kabaal op de gang. Iedereen kijkt verschrikt om. Er komt een Piet de zaal binnen. En hij wordt gevolgd door Sinterklaas. Zakken vol kadootjes liggen er op een hoop. Sinterklaas gaat aan tafel zitten waar een plekje voor hem is vrijgehouden. Met voor hem de roe. Anna begint toch even te slikken. Gaat dit echt gebeuren?
Sinterklaas vertelt over wat hij te weten is gekomen over dit team met hardwerkende mensen. En hoe goed de sfeer onder elkaar is. Hoe blij hij is met de wetenschap dat iedereen het beste voor heeft met de andere. Maar ook vertelt hij dat niet iedereen even hard werkt en dat er iemand is die soms de kantjes er vanaf loopt en vaak te laat op het werk komt.
“Geef mijn boek eens aan Piet,” zegt Sinterklaas met een strenge blik. “Eens kijken wie die persoon in kwestie is,”
Anna schuift ongemakkelijk op haar stoel heen en weer. O jeetje dit gaat niet de goede kant op. Ze voelt hoe haar hart begint te bonzen.
Piet brengt het boek naar Sinterklaas. Hij slaat het boek open. “O ja, hier staat het. Anna Hartman, is ze vandaag aanwezig?”
Anna steekt inmiddels met het schaamrood op haar kaken haar hand op.
“Kijk eens wat we hier hebben, Piet,” vervolgt Sinterklaas. “Dat heb ik lang niet meer gezien, een ouderwetse roe, goh die wordt niet vaak meer gebruikt. Maar ik loop op de zaken vooruit. Kom jij maar eens even bij Sinterklaas, Anna,”
Anna loopt naar voren toe. Dit is echt een moment dat ze graag door de grond wil zakken. Ergens vindt ze het ook nog wel spannend want als klein meisje keek ze altijd vol bewondering naar de roe en ze hield altijd goed in de gaten waar hij werd neergelegd. Zou ze echt met de roe krijgen?
Anna gaat voor Sinterklaas staan die haar streng toe spreekt. “Lieve Anna ik lees in het grote boek hoe dikwijls jij te laat komt. Klopt dat?”
Anna zoekt naar woorden maar er is maar 1 juist antwoord. ”Ja Sinterklaas,” fluistert ze heel zacht. Dan vraagt de Sint aan haar of ze weet wat er gebeurt met ongehoorzame meisjes. Anna weet het dondersgoed maar om dit nu zo uit te spreken tegen over haar collega’s vindt ze heel moeilijk dus knikt ze zachtjes van ja.
“Dat gaan we vandaag ook bij jou doen. Je krijgt een heuse straf met de roe en daarna mag je even wat beloven aan je manager. En beste collega’s, ik heb voor jullie ook nog een leuk nieuwtje. Maar eerst maar eens over de knie. Kom maar hier, Anna.”

Anna gaat naast Sinterklaas staan die haar hand beetpakt en vraagt of ze plaats wil nemen. Verschrikt kijkt ze achterom naar haar collega’s. Wat zouden ze hier van denken? Veel tijd om na te denken heeft ze niet. De Sint zwiepert haar zo over de knie en daar ligt ze dan. “De roe Piet,” vraagt Sinterklaas, “zou je mij die aan kunnen geven?” Piet pakt de roe van tafel en geeft deze aan de Sint. Met een paar ferme tikken daalt de roe neer op de billen van Anna, die koste wat het kost probeert te blijven liggen. Dat valt nog niet mee en ze vervloekt de roe in stilte. Na een paar stevige tikken vraagt Sinterklaas haar om weer op te staan. Hij vraagt haar: “Ga je voortaan beter op de tijd gaat letten, Anna?’ Anna belooft de Sint dat ze dat echt gaat doen. “Mooi ,”zegt de Sint “dan mag je dat gaan vertellen aan je nieuwe manager.”
Ze voelt de tranen achter haar oogleden branden. Moest ze nu ook nog echt ten overstaan van al haar collega’s excuses maken aan Simon? Veel tijd om te rekken krijgt ze niet want weer krijgt ze een paar tikken met de roe. Vlug staat ze op en loopt naar Simon.
“Ik beloof dat ik voortaan beter op de tijd zal letten en niet meer te laat kom,” stamelt ze zachtjes terwijl ze naar de grond kijkt.
“Kijk me eens aan, Anna. Wat zei je, ik heb je niet verstaan,” zegt Simon op barse toon. Anna knippert haar tranen weg en haalt diep adem.
“Ik beloof dat ik voortaan beter op de tijd zal letten en niet meer te laat kom,” zegt ze nu harder. Ze voelt hoe een traan over haar wang rolt. Het liefste zou ze nu door de grond zakken. Om te gaan huilen waar iedereen bij is, ze schaamt zich rot. “Dank je wel Anna. Laat dit een goede les voor je zijn,” zegt Simon streng.
“Dan is het bijna tijd voor alle pakjes,” jubelt Sinterklaas. “Maar niet voordat ik het nieuwtje aan jullie mag vertellen. De roe blijft achter bij Simon. Ik wil graag Hans uitnodigen om het verder toe te lichten.” Hans staat op en neemt het woord.
“Dames en heren, zoals jullie weten zijn wij een groot bedrijf en nemen we een belangrijke positie in de maatschappij in. Ik werk hier al geruime tijd maar merk de laatste tijd op hoe de mentaliteit van het personeel verslechterd is. Daarom heb ik Simon aangenomen die zelf ook wel ouderwets raad weet met de roe. Er gaat vanaf nu een andere wind waaien. Simon kun je samen met Anna een kleine demonstratie geven?”
Hans zet een stoel vlak naast Simon. Binnen een paar tellen ligt Anna opnieuw over de knie en voelt ze de roe opnieuw haar billen pijnigen. Simon slaat nog harder dan Sinterklaas.
“Oh.. au, au, het spijt me ik kom niet meer te laat,” snikt ze en de tranen rollen nu echt over haar wangen. Simon helpt haar weer overeind. “Dit kunnen jullie voortaan verwachten als jullie je niet aan afspraken houden, ik hoop dat dit nu voor iedereen heel duidelijk is.”
Dan gaat het feest eindelijk beginnen. Sinterklaas en Piet vertrekken weer, maar niet zonder eerst de roe een mooi plekje te geven in de vitrinekast van de kantine, als waarschuwing voor het hele personeel. Hoe lang zal het duren voordat de roe weer gebruikt zal worden?
Vol verwachting klopt ons hart…

Straffengenerator
Heb je behoefte aan straf, maar geen D in de buurt om je die straf te geven? De Leeshoek weet raad! Draai aan het wiel en voer de straf uit. Nog niet genoeg gestraft? Dan draai je maar nog eens 😉
Jij
Donderdag
Het is zo ver! Nog 1 nachtje slapen en dan hebben we weer een afspraak. Geen straf dit keer. Maar ik heb je nog niet verteld dat ik weer ben gaan roken, ondanks de afspraak en belofte die ik je gemaakt heb. Ik voel me er erg schuldig over!
Ik heb veel gedoe om me heen, dat weet jij ook. Het pakken naar een sigaret is dan makkelijker. Ik weet dat het niet goed voor me is. Dat ik sterk moet zijn om al die dingen aan te kunnen. Dat heb je me in onze eerste sessie maar al te duidelijk gemaakt en heb je gelijk in. De preek kwam hard binnen, maar ik wil even niet sterk zijn! Het liefst begraaf ik me helemaal in je, maar ik weet dat het niet kan. Jij bent nog niet toe aan iets nieuws en eigenlijk als ik eerlijk ben ik ook nog niet helemaal. Misschien wil je me wel helemaal niet en is dit voor jou puur leuk voor enkel spel. Ik vind het spel ook erg leuk en ook met dat alleen ben ik al gelukkig. Toch voel ik meer en echt daarover gesproken hebben we nog niet.
Ik weet dat ik met jou het diepe wel in zou durven duiken. Het aan je toegeven durf ik niet. Bang dat ik je van me weg jaag als ik dit aan je vertel en nu schrijf ik het toch maar op. Vandaag worden die gevoelens erg duidelijk bij mij en probeer ik ze weg te stoppen, het overvalt me en dat wegstoppen lukt helaas niet erg goed. Vanavond appen we even over de details van onze afspraak morgen.
Als de avond eenmaal aangebroken is en ik je app duurt het even voor ik antwoord heb. Gelukkig bezit ik redelijk wat geduld…. NOT!!! Meerdere keren kijk ik op mijn mobiel en als eindelijk de verlossende “ping” te horen is kijk ik ook direct. Helaas, het is mijn vriendin… licht teleurgesteld dat jij het niet bent app ik haar terug.
Weer een “ping”. De zenuwen gieren door mijn lijf als ik je naam in beeld zie verschijnen. Je moet nog wat werken de volgende dag dus je bent later, pas in de middag rond 17:00 uur zal je op de ontmoetingsplek zijn! Ik merk dat ik wat geïrriteerd ben omdat we eigenlijk om 12:00 uur afgesproken hebben en ik hou niet zo van gehaaste sessie’s. Eerst denk ik dat je een grapje maakt en app je dat ook terug, maar je maakt geen grapje. Je beloofd dat je gaat proberen om eerder mijn kant op te kunnen komen. Ik app terug dat het goed is, maar door de verwarrende gevoelens blijf ik wat geïrriteerd en besluit het huishouden maar naar de volgende morgen te verschuiven aangezien je toch pas tegen de avond bij mij zal zijn.
Vrijdag
De volgende morgen sta ik al vroeg naast mijn bed. Voordat ik naar mijn werk moet doe ik nog wat in huis om me af te leiden en rij dan rustig naar het werk toe, de rest doe ik wel als ik weer terug ben. Gelukkig hoef ik vandaag niet lang te werken en heb ik de rest van de dag en de volgende ochtend en deel van de middag heerlijk vrij. Dit had ik al geregeld zodat mocht je toch besluiten om wel te blijven slapen deze gelegenheid er ook is. Tegen 11:30 uur ben ik klaar met werken en rij ik rustig richting huis. Onderweg stop ik nog even bij de winkel voor een nieuwe bos bloemen voor op mijn eettafel.
“Ping”
In de auto kijk ik op mijn mobiel. Het is een appje van jou. Je kan eerder komen en bent er al om 13:58 uur! Ik schrik ervan, wetend dat ik nog best wel wat moet doen voor ik jou op kan komen halen. Nu heb ik nog maar een uurtje de tijd! Maar vind het ook erg fijn dat je eerder bent en niet heel vroeg weer weg moet. Snel stuur ik je een app terug.
“Is goed, tot straks.”
En rij dan snel richting huis. Gehaast doe ik de laatste dingen die ik nog moet doen en ga dan douchen en omkleden. Ik doe nog licht wat make up op en kijk tevreden naar het resultaat. Zo kan ik je wel ontvangen. Als ik klaar ben zie ik dat ik moet gaan haasten. Te laat komen bij een Dominant is nooit een goed idee! Snel sluit ik het huis af. Ik moet ook nog even gauw de paarden binnen zetten voordat ik naar onze ontmoetingsplek toe kan rijden en maak me een beetje zorgen over of ik het allemaal wel ga redden. Als ik eenmaal de navigatie in kan stellen om naar de ontmoetingsplek te rijden dan zie ik dat als ik door kan rijden precies om 13:58 uur aan zal komen. Precies op tijd dus! Pfieuw!
Onderweg doe ik het zijraam goed open en rook ik nog een sigaret. Mijn laatste voor vandaag, want in jou buurt rook ik zoiezo niet. Als ik aan kom rijden, kom jij ook net aangelopen met een brede glimlach op je gezicht. Ik glimlach terug en plaats mijn tas op de grond om plaats voor je te maken.
“Daar is ze weer hoor met dat oude barrel.”
Grap je over de bus waar ik mee aan ben komen rijden. Ik glimlach en stel de navigatie opnieuw in naar mijn huisje. Onderweg praten we wat en ineens ga je over op serieuze zaken.
“Hoe staat het met het roken?”
Vraag je. Ik schrik er een beetje van.
“Waarom moet je dat nu vragen?”
Is mijn antwoord. Je kijkt me alleen maar aan en wacht geduldig op een antwoord. Uiteindelijk antwoord ik met een zenuwachtige giechel.
“Niet goed eigenlijk.”
“Hoeveel rook je nu dan?”
Is je volgende vraag. Ik voel me er schuldig over dus besluit het maar toe te geven.
“Weer evenveel.”
Is mijn antwoord, nu zonder gegiechel en wetend dat je het niet goedkeurt.
“Wil je eigenlijk wel stoppen?”
Vraag je dan.
“Ja ik wil wel stoppen maar heb gewoon teveel gedoe om me heen dus het lukte gewoon even niet.”
Je vind het geen goed excuus en zegt dat we er bij mij thuis bij de koffie nog wel even over praten.
“Of ben je een beetje masochistisch? Dat kan natuurlijk ook!”
Ik weet geen woorden te vinden.
“Geen probleem hoor als je masochistisch bent! Dat wordt een gezellig bakje koffie dan.”
Zeg je Dominant maar met een glimlach. Mijn buik krimpt samen en ik kan weer even geen woorden vinden. Uiteindelijk zeg ik.
“Nou, een heel gezellig bakje koffie!”
Het komt er brutaler uit dan ik bedoel en ik besluit mijn mond verder maar dicht te houden en het niet erger te maken voor mezelf. Onderweg naar mijn huis praten we nog wat over andere dingen en als we eenmaal aankomen bij mijn huisje zeg je.
“Waar zijn de paardenbloemen gebleven?”
Ik grinnik en vertel je dat ik met mijn vriendin in de tuin bezig ben geweest. Eenmaal binnen laat je direct mijn hondjes los en bent inmiddels al dikke vriendjes met ze. Ik kijk er glimlachend naar en biedt je koffie aan. Wetend dat je er geen gras over laat groeien als we straks samen aan de koffie zitten. Ik ben een beetje zenuwachtig voor het gesprek. Ik wil niet te brutaal overkomen of bepaalde blikken in jou richting doen. Onder het maken van de koffie heb ik een knoop in mijn maag. Dit zal zeker straf worden, dat weet ik nu al wel. En omdat het voor de tweede keer is dat je me voor hetzelfde aan moet pakken zal het harder zijn, dat weet ik ook!
Als we eenmaal zitten kijk je me eerst alleen maar doordringend aan. Ik weet me even geen houding te geven en kijk steeds weg uit je blik. Uiteindelijk begin je met je preek. En zeg je ook dat het geen goed excuus is dat ik weer ben gaan roken door de dingen die om me heen gebeuren. Dat roken ongezond is en dat ik sterk moet zijn om de dingen die om me heen gebeuren aan te kunnen. Je zegt het met andere woorden maar je maakt me duidelijk dat het steeds pakken naar een sigaret eigenlijk een teken van zwakte is. Ik weet dat je gelijk hebt en voel me erg schuldig. Vooral omdat ik mijn afspraak niet nagekomen ben. Weer vraag je me.
“Wil je wel echt stoppen met roken? Het is je eigen keuze he!”
Stil antwoord ik.
“Ja ik wil echt stoppen met roken, maar het lukte gewoon even niet.”
Je zegt.
“Als je echt wil stoppen zal je nu ook echt een flink pak slaag krijgen! Maar nogmaals het is jou keuze.”
Je pakt je mok van tafel en neemt een paar slokken. Ik ben stil en mijn schuldige blik zegt je verder genoeg. Je drinkt je koffie sneller dan ik had gehoopt, maar dat wist ik nog wel van de eerste keer. Rustig loop je richting je tas en haalt er van alles uit wat je netjes voor me neerlegt op de salontafel.
“Weet je wat hier staat?”
Vraag je.
“Ja.”
Zeg ik stilletjes, denkend dat je bedoelt met wat er allemaal op tafel ligt ligt.
“Ohw ja weet je dat? Wat staat er dan?…. Er staat dat je gaat stoppen met roken!”
Weer kan ik geen woorden vinden, krijg je me stil en staar ik wat naar de grond, de tafel en jou. Je gaat weer zitten en neemt nog een paar laatste slokken koffie. Als je mok bijna leeg is zeg je kalm en een tikkeltje sadistisch.
“Als jij nog naar de wc moet dan moet je dat nu gaan doen!”
“Ja.”
Antwoord ik met je naam, die ik in dit verhaal er niet bij zal vernoemen. Maar vanaf nu antwoord ik netjes met twee woorden.
Die woorden zeggen mij genoeg, de sessie gaat beginnen. Zelf heb ik nog maar enkele kleine slokken van mijn koffie gedronken. Deels door zenuwen en deels omdat ik rustiger drink. Ik besluit niet te treuzelen en sta op om naar de wc te gaan. Als ik terug de huiskamer in kom zie ik dat jij de gordijnen al dicht aan het doen bent en ik besluit de honden in het bijhok op te sluiten. Daarna loop ik nog even naar de voorkamer om nog een slokje koffie te nemen. Je hebt inmiddels ook de stoel al midden in de kamer klaar gezet. Mijn buik krimpt even samen als ik de stoel klaar zie staan en ik ben erg stil geworden. Ik weet dat ik flink straf ga krijgen en dat ik het heb verdient ook. Ik leg me erbij neer en besluit er niet tegen te gaan vechten en het te ondergaan. Jou kalmte en rust terwijl de Dominantie van je af straalt maken mij ook wat geruster. Ik doe dit niet alleen! Je zal bij me zijn de hele les die je me leren zal. Je zal me steunen en helpen. Het voelt goed, veilig en vertrouwd.
“Pak maar even een papiertje en een pen.”
Zeg je dan. Ik rol met mijn ogen en schrik van mijn reactie maar vlucht gauw naar het bijhok waar ik een kladblok heb liggen. Je hebt het of niet gezien of laat het er even bij want als ik terug kom moet ik plaats nemen aan een stoel bij de eettafel. Gedwee ga ik zitten. Jij loopt door de kamer terwijl je me de les leest.
“Hoeveel geld heb je inmiddels in de periode dat we elkaar niet gezien hebben uitgegeven aan sigaretten?”
Vraag je me.
“Veel.”
Is mijn antwoord.
“Reken het maar even uit.”
Zeg je dan. Ik weet dat ik ongeveer 3 pakjes in de week rook en dat het laatste pakje wat ik gekocht heb de duurste was. Ik pak mijn mobiel erbij en open de rekenmachine. Ik schrik van het bedrag en staar er even geschrokken naar. Zo’n bedrag in 3 weken tijd had ik niet verwacht!
“Honderd en twaalf euro vijftig.”
Antwoord ik uiteindelijk. Je besluit dat ik 110 strafregels moet schrijven.
“De strafregel is als volgt: Ik zal met geheel mijn vermogen gaan stoppen met roken.”
Netjes schrijf ik de regel op het kladblok.
“Nou dat is geen moeilijke regel he?! Geen moeilijke woorden!”
Zeg je.
“Nee.”
Antwoord ik bedeesd. Je zegt me.
“Bij elke 10e regel ga je naast de stoel staan en vraag je me om je te straffen! Is dat duidelijk?”
“Ja. Heel duidelijk.”
Antwoord ik stilletjes.
“Voordat je met je strafregels gaat beginnen kom je eerst maar even hier.”
Je neemt plaats op de stoel en ik ga netjes naast je staan.
“Broek naar beneden!”
Je zegt het kalm maar op een toon die geen tegenspraak duld. Ik gehoorzaam direct en trek mijn broek en slip tot aan mijn knieën naar beneden. Je tikt even op je been.
“Hup, liggen!”
Zeg je. Ik probeer me zo netjes als dat het gaat over je schoot te leggen en als ik eenmaal goed lig begin je direct erg hard eerst met je hand en daarna met een kleine paddle dat de vorm van een haarborstel heeft op mijn nog koude en blote billen te slaan. De scherpe pijn dringt aardig door en ik klem mijn kaken op elkaar. Echt stil liggen lukt niet erg goed, het doet echt pijn. Maar ik kan het redelijk ondergaan. Ook begin ik direct al te piepen, maar je smeken om te stoppen heeft geen zin. Ik moet deze les leren. Ik moet deze straf ondergaan.
“Ik hoef je toch niet weer helemaal uit te leggen waarom roken niet goed voor je is?”
Vraag je.
“Nee!”
Piep ik met opeen geklemde kaken. Eindelijk stop je en mag ik opstaan.
“Hup, aan het werk!”
Zeg je als ik eenmaal recht sta.
“En je broek blijft naar beneden!”
Met blote en pijnlijke billen die al flink in de brand gezet zijn door je, neem ik plaats op de stoel aan de eettafel en begin ik met de strafregels die ik schrijven moet. Jij pakt je laptop en neemt plaats op een comfortabele stoel in mijn huiskamer. Terwijl ik mijn strafregels schrijf, vraag je me om de WiFi code en als het geregeld is ga je formule 1 kijken. Stiekem kijk ik onder het schrijven van mijn strafregels af en toe jou kant op. Je zit er kalm, zorgzaam, maar streng bij. De kriebels in mijn buik nemen weer toe en de eerste tien regels staan sneller op papier dan dat ik wil. Even twijfel ik, maar leg dan mijn pen neer en schuifel met een broek die inmiddels tot aan mijn enkels gezakt is richting de stoel. Ik zie dat je me gehoord hebt en wacht op mijn vraag. Ik besluit niet te treuzelen omdat ik daar alleen mezelf maar mee heb.
“Zou je me willen straffen?”
Vraag ik je en je staat op.
“Ben je er weer klaar voor?”
Vraag je.
“Ja.”
Antwoord ik stilletjes met een brok in mijn keel en een knoop in mijn maag. Je neemt weer plaats op de stoel en tikt weer op je been. Dit keer pak je direct de kleine paddle erbij en slaat weer erg hard op mijn billen. Het doet zeer, maar dan ook echt zeer! Ik piep en kerm, grijp de stoel en je broekspijp af en toe vast. Ik ben echt heel stout geweest dat weet ik. Nu moet ik de consequenties van mijn actie ondergaan. Ik smeek niet en voel me schuldig. Voel de tranen in mijn ogen opwellen en vecht ertegen. Voordat ik ga huilen stop je en laat me weer overeind krabbelen. Ik kan je even niet aankijken, breng mijn handen naar mijn pijnlijke billen en staar naar beneden.
“Kijk me aan.”
Zeg je. Even kijk ik je aan maar het lukt me niet lang. Je blik is streng, maar zorgzaam. Je kijkt dwars door me heen!
“Volgens mij ben je je les wel aan het leren. Hup, aan het werk weer.”
Zeg je. Dankbaar dat ik nu direct weer aan de slag mag en geen moeilijke vragen hoef te beantwoorden gehoorzaam ik direct. Het schuldgevoel is nog zo aanwezig en voor mijn gevoel heb jij dat ook wel in de gaten. Rustig schuifel ik weer terug naar mijn plekje aan de eettafel en ga verder met mijn strafregels. Je loopt nog wat om me heen en komt even naast mij staan om te kijken. Waarschijnlijk om te kijken of ik wel netjes genoeg schrijf. Je zal tevreden zijn want loopt weer weg, mij achterlatend met mijn strafregels en mijn schuldgevoel.
“Echt Faith, als het om gezondheid gaat ben ik meedogenloos!”
Ik knik alleen maar en probeer me op mijn strafwerk te concentreren.
“Roken is ongezond, je wordt er ziek van en kan er longkanker van krijgen. Ik heb genoeg mensen eraan verloren!”
Die laatste woorden steken. Ik wilde je niet teleurstellen en dat heb ik nu wel gedaan! Ik wilde je niet bezorgd maken om mij en ook dat heb ik wel gedaan! Even stop ik met schrijven. Je praat verder.
“Je moet sterk zijn om de dingen die om je heen gebeuren aan te kunnen. Je bent niet streng genoeg voor jezelf.”
“Nou, Jij anders wel.”
Mijn woorden komen er brutaler en bijdehanter uit dan dat ik ze bedoel. Ik doelde meer op dat jij nu wel streng genoeg bent voor mij en dat je gelijk hebt me nu hard aan te pakken en meedogenloos te zijn. Dat ik het nodig heb! Je pakt de grote houten paddle met gaten erin van de tafel en loopt op me af.
“Kom maar even staan.”
“Het was echt niet zo bijdehand bedoelt!”
Probeer ik nog, maar ik weet dat ik te laat ben, dat ik mijn woorden anders had moeten formuleren. Zeker nu! Jou blik in je ogen zeggen me genoeg. Je pakt me bij mijn nek en draait me om, buigt me over de hoek van de tafel en neemt naast me je positie in met je arm rond mijn middel. Een paar keer sla je hard met de paddle op mijn billen. Ik verschiet wat bij elke tik. Je laat me weer los en kijkt me aan. Ik kan je niet lang aankijken en al snel dwalen mijn ogen weer terug naar de grond.
“Aan het werk.”
Zeg je en ik neem weer plaats aan de tafel. Als eenmaal regel 20 op papier staat, leg ik mijn pen weer neer en ga weer netjes naast de stoel staan om je te vragen om me te straffen. Het is een harde les dat ik ga leren vandaag, maar ohw zo nodig. Dit keer neem je de grote paddle mee van de voortafel. Ik moet me omdraaien en bukken met mijn handen op de zitting van de stoel. Je geeft een harde tik met de paddle op mijn billen.
“Tien.”
Zeg je en slaat daarna nog een paar keer met de paddle op mijn billen. Mijn voet komt af en toe van de vloer voor zover mijn broek het toelaat. Ook probeer ik mijn billen een keer weg te draaien, maar je trekt me terug.
“Stil blijven staan met je voeten op de grond en je billen naar achter!”
Zeg je rustig maar streng. Ik probeer mijn positie aan te houden, maar steeds koud en dan hard op je billen krijgen is echt heel pijnlijk!
“Hoeveel heb je er nu gehad?”
Vraag je. Ik schrik van je vraag. Normaal tel ik eigenlijk altijd wel netjes mee, maar nu heb ik dat niet gedaan!
“Ik heb niet meegeteld.”
Antwoord ik wat geschrokken en piepend, smekend.
“Je hebt niet meegeteld?!”
Het is geen echte vraag maar meer een constatering.
“Nee, sorry.”
Piep ik. Je slaat nog een paar keer hard op mijn billen en zet me weer aan het werk. Dankbaar dat je niet overnieuw begonnen bent ga ik zo snel als het kan op mijn plekje aan de eettafel zitten. Zelf neem je weer plaats op die heerlijke comfortabele stoel in mijn huiskamer. Af en toe kijk ik naar je en ondanks dat je nu zo streng voor me bent, meedogenloos en hard zie ik ook je zachtheid, je rust en je zorgzaamheid. Ik weet dat je goed voor me bent en dit doet voor mijn eigen bestwil. Me sterker probeert te maken zodat ik alles aan kan!
Regel 30 staat op papier en ik schuifel rustig weer tot naast de stoel. Je staat al op, maar toch vraag ik je de vraag om me te straffen netjes. Ik mag weer over de knie en dit keer krijg ik met de strap. Of hoe het instrument ook heet. Wat ik wel weet is dat het pijnlijk is. Weer krijg ik koud en hard op mijn billen. Het voelt pijnlijker, mijn billen zijn al erg gevoelig door de andere pakken slaag die ik al ontvangen heb. Door steeds de rust tussendoor die mijn billen hebben om af te koelen worden de keren dat ik slaag krijg gevoeliger. Weer wellen er tranen op in mijn ogen. Ik ben mijn les aan het leren en begin in te zien hoe stout ik geweest ben. Ik mag weer overeind en aan het werk. Voorzichtig neem ik weer plaats op mijn plekje aan de eettafel. De afstand tussen jou en mij fysiek is niet heel groot, maar die andere afstand voelt pijnlijk groot. Het liefst kruip ik bij je op schoot, gewoon om even door je vastgehouden te worden. Me in je te kunnen begraven.
Regel 40 staat op papier. We zijn nog niet eens op de helft! Na mijn vraag om me te straffen pak je een groot leren instrument van de tafel wat lijkt op een dikke riem. Ik moet plaats nemen over de leuning van de comfortabele stoel waar jij steeds op zit. Langzaam buig ik me over de leuning.
“Je krijgt er 5.”
Zeg je en slaat daarbij direct een keer hard op mijn weer koude maar ohw zo pijnlijke billen. Ik geef een gilletje.
“Ja die voel je wel he!”
Zeg je sadistisch.
“Ja.”
Piep ik. Ik moet meetellen en bij elke tik zeggen: Ik ga stoppen met roken. Als eenmaal de laatste tik gegeven is mag ik weer overeind. Ik kijk je even met een pijnlijk gezicht aan. Je bent stil, zegt niks en kijkt terug. Weer kijk je dwars door me heen en mijn ogen dwalen weer weg uit jou blik. Starend naar de grond vraag ik.
“Moet ik nu weer aan het werk?”
Je vind het een domme vraag. Lacht sarcastisch en zegt.
“Ja natuurlijk moet je weer aan het werk, beetje domme vraag he.”
Ik geef maar beter geen antwoord en zuchtend probeer ik naar mijn stoel te schuifelen. Mijn zuchten bevalt je niet en je pakt mijn arm vast. Bij de tafel pak je de kleine paddle en terwijl je hand mijn arm vast houdt sla je me hard met de paddle op mijn billen. Ik gil een paar keer auw en mijn voeten vliegen wat van de grond voor zover mijn broek het toelaat. Ik probeer mijn billen weg te draaien maar je draait me steeds weer terug. Als je klaar bent en stopt zeg je.
“Jij hebt een les te leren en ik wil daarbij geen zuchten, steunen of rollen met ogen! Heb je dat begrepen?”
Het is geen vraag, je zegt het kalm, maar je toon maakt mij heel duidelijk dat je menens bent. Je slaat nog een paar keer op mijn billen om je woorden kracht bij te zetten.
“Ja, ik heb het begrepen!”
Antwoord ik piepend. Onder de indruk van je directe aanpak. Je laat me los en bedeesd ga ik met mijn zeer pijnlijke billen weer op mijn plekje zitten. Je legt de paddle terug op de tafel en gaat weer in de stoel zitten om verder naar formule 1 te kijken. Half met tranen in mijn ogen begin ik aan de volgende 10 regels.
Meedogenloos en hard ben je nu zeker voor mij. Ik leer mijn les en hard. Toch voelt het ondanks je hardheid fijn en vertrouwd. Ik voel me veilig en weet dat je om me geeft op jou manier. Dat ik deze les nodig heb en ik niet anders zou willen. Ja het is pijnlijk. Ja het doet vreselijk zeer en ja de afstand voelt groot. Maar ohw wat heb ik dit nodig! Dit is wat ik zocht, dit is wat bij mij miste en ik nu gevonden heb. Die zeer strenge man die hard voor mij kan zijn wanneer dat nodig is, maar ook zo lief en zorgzaam als ik me gedraag. Een man die mij op het juiste pad kan zetten en houden zonder teveel woorden, zonder ruzie maar met kalmte, zorgzaamheid en duidelijk regels en afspraken. Een man die zelf ook een flinke rugzak heeft, net als ik, maar daardoor je elkaar ohw zo goed begrijpt. Een man die ook niet makkelijk praat. Ook ik ben een enorme binnenvetter en ik weet dat het niet goed is, maar altijd maar andere met je gevoelens en je emoties op te zadelen dat wil ook ik niet. Ik heb het liever leuk en gezellig met elkaar. Probeer altijd positief te zijn en de positieve kanten van moeilijke dingen op te zoeken. Een goed gesprek is af en toe fijn, maar dat komt vanzelf en kan je niet forceren.
Als we eenmaal bij de laatste 10 regels aankomen zeg je.
“Als je straks de laatste regel geschreven hebt dan mag je nog 1 sigaret roken, maar wel over de knie terwijl je met de badborstel krijgt. Dus zet de asbak maar vast op de grond naast de stoel.”
Ik gehoorzaam en plaats de asbak waar je deze hebben wil. Daarna ga ik netjes aan mijn laatste regels beginnen. Mijn arm doet pijn en mijn billen zijn echt vreselijk gevoelig. Ik ben bang dat ik meer slaag niet aan kan en heb echt een hekel aan de badborstel! Dat ding doet ook zo’n zeer! Bij de laatste regel ben ik aan het twijfelen. Al weet ik dat treuzelen me niet gaat helpen. Even staar ik naar de laatste regel, dan naar jou en dan naar de badborstel die netjes op de tafel ligt te wachten om mijn billen verder in vuur en vlam te zetten. Ik sta op. Jij staat ook op. Mijn maag knijpt samen en ik krijg een brok in mijn keel. Ik zit dicht tegen mijn breekpunt aan. Ik kan niet meer. “Het spijt me echt!” Wil ik zeggen, maar ik krijg de woorden niet uit mijn mond. Ik sta vastgenageld aan de grond terwijl jij met de badborstel richting de stoel loopt. Het laatste deel van mijn pak slaag. Ik wil niet meer, maar ik moet deze les leren. Ik heb mijn les al wel geleerd, maar dit zet toch nog even de puntjes op de i. Ik vraag voor mijn gevoel met een bevende stem om mijn straf. Je neemt plaats op de stoel.
“Pak maar een sigaret en steek die maar aan.”
Zeg je. Ik gehoorzaam met tegenzin.
“Kom maar liggen.”
Zeg je als ik mijn sigaret heb aangestoken. Ik buig me zo goed als dat het gaat langzaam over je knie. Je pakt me stevig vast.
“Begin maar te roken!”
Zeg je terwijl je een paar keer hard slaat met de badborstel. Ik begin vreselijk te piepen en te vechten. Het doet zo’n zeer! Mijn hoofd zegt dat ik stil moet blijven liggen en dat wil ik ook wel, maar mijn lichaam vecht als een beest om los te komen. Weg van de pijn. Als je even stopt neem ik trillend een trekje van mijn sigaret. Direct begin je weer te slaan en pakt me nog steviger vast. Uiteindelijk en sneller dan ik het in de gaten heb lig ik over 1 been met mijn benen tussen jou benen vast geklemd. Ik probeer mijn andere hand nog naar mijn billen te brengen maar doordat je schuin bent gaan zitten is dat een mislukte poging. Als je weer even stopt staan de tranen al in mijn ogen en vecht ik ertegen. Ik wil niet gaan huilen maar weet diep van binnen dat het niet langer moet duren. Ik neem nog een trekje van mijn sigaret. Het roken lukt echt niet goed en gaat zoveel langzamer dan ik had gehoopt. Als je weer gaat slaan begin ik te proesten van de rook en te piepen van de pijn. Ik gil, ik vecht, ik wil me overgeven maar dat lukt me niet.
“Ik stop pas als je je sigaret op hebt!”
Zeg je.
“Maar ik wil niet meer roken!”
Proest en piep ik. Je stopt.
“Dus je gaat stoppen met roken?”
Vraag je me.
“Ja!”
Antwoord ik piepend, smekend bijna.
“Maak je sigaret maar uit dan, je krijgt er nog 20 en die zullen hard zijn!”
Zeg je. Snel doof ik mijn sigaret. Ik wil niet meer.
“Nee. Alsjeblieft.”
Smeek ik. Maar je bent hard en meedogenloos. Ik zal mijn les leren tot de laatste klap.
“Jawel je kan dit! Het is veel erger wat er allemaal met roken kan gebeuren! Tel maar mee.”
Is je antwoord en je begint direct hard met de badborstel op mijn billen uit te halen. Snel tel ik mee. Ik heb het gevoel dat mijn billen helemaal blauw en beurs zijn. Zo voelen ze wel. De laatste 20 tikken verdeel je in een snel tempo over mijn billen. Ik vecht maar verlies. De tranen staan in mijn ogen en mijn breekpunt staat op het randje.
“Nu zijn je billen blauw, maar moet ik je nog een keer straffen voor het roken zullen ze zwart zijn.”
Ik neem je woorden in me op en wil zeker geen derde keer straf hiervoor meemaken. Dan mag ik overeind komen maar voel dat het voor mijn gevoel nog niet genoeg is. Ik wil breken, ik wil me overgeven, maar mijn hoofd laat het niet toe. Ik sta voor je en je vraagt me.
“Kijk me aan. Heb je genoeg gehad?”
Even kijk ik je aan, maar mijn blik dwaalt alweer snel af naar de grond. Ik wil zeggen ja, maar schud met mijn hoofd van nee. Je pakt me bij mijn arm en gaat weer op de stoel zitten, trekt me terug over je knieën. Ik krijg nog een paar flinke tikken met de badborstel en daarna zet je me weer overeind.
“Heb je nu genoeg gehad?”
Vraag je nogmaals. Eigenlijk niet maar ik zeg.
“Ja ik heb genoeg gehad.”
“Ik ben er niet gerust op.”
Is je antwoord. Je pakt me bij mijn arm en begeleid me over de leuning van de stoel. Je pakt weer het leren instrument erbij dat op een dikke riem lijkt en loopt om me heen. Even laat je het instrument op mijn billen rusten en haalt dan uit. Ik schiet overeind. Ik kan dit niet. Het is genoeg. Maar toch diep van binnen baal ik van mezelf het op te geven, het gevoel van overgave is er wel, maar het stapje om te breken is toch nog te beangstigend.
“Nee, ik kan dit niet meer!”
Ik zeg het met een krakende stem die op huilen staat.
“Ja, als jij nee schud bij de vraag of je genoeg gehad hebt dan ga ik er vanuit dat je meer nodig hebt.”
Je hebt gelijk. Eigenlijk heb ik niet genoeg, maar breken, dat wil ik nog niet. Of wel? Het is verwarrend en ik besluit het zo even voor mezelf te laten. Ik mag mijn broek weer optrekken en daarna neem je me in je armen, ik voel weer tranen op wellen. Je zegt me dat ik het goed gedaan heb. Bent trots op me. Dat voelt goed. De knuffel is voor mij veel te snel voorbij. Het liefst kruip ik nu bij je op schoot, nog even klein zijn in je armen. Ik voel me leeg, alle stress is weg. Ik vertel je.
“Ik zat echt heel dicht tegen mijn breekpunt aan.”
“Het is niet mijn bedoeling om je te breken. Maar een derde keer wil je echt niet meemaken. Dan breek ik je wel en dat kan ik binnen tien minuten.”
Ik geloof je. Maar voor nu is het goed en gaan we samen over op het volgende. De sessie is voorbij. We hebben afgesproken om te gaan gourmetten. Samen staan we in de keuken alles klaar te maken voor de gourmet. Ik ben het helemaal niet gewend om geholpen te worden. Die dingen samen te doen, maar vind het fijn en ook leuk. Ik geniet van je aanwezigheid, het even niet alleen zijn. Ookal weet ik dat het straks weer voorbij is en we allebei onze eigen weg weer zullen gaan. Na zo’n heftige sessie heb ik eigenlijk altijd wat langer aftercare nodig, maar ik wil je niks opdringen dus ik zeg niks en besluit er van te genieten en het leuk te hebben met je in de tijd die we samen hebben.
Het word een gezellige avond. We besluiten aan de voortafel te gaan gourmetten met een film erbij. We praten wat over van alles. Ook over relaties. Jij bent erg duidelijk dat je er nog niet uit bent wat je wil. Voorlopig nog geen relatie of vaste D/s relaties. Of je het wel of niet met de kink wil. Uiteindelijk, misschien ben je er wel aan toe. Ik geef toe dat een open relatie met kink voor mij een goede relatie zou zijn. Maar ik weet ook dat jij veel jaloezie om je heen daarmee hebt meegemaakt. Misschien durf je het daarom nu wel niet aan. Ik wil zeggen dat ik anders ben, ik ben niet snel jaloers en al dankbaar met gewoon een vaste D/s relatie. Maar het toegeven, het tegen je zeggen, dat durf ik niet. Ik heb dan het idee dat ik je iets opdwing. Een gevoel? Een wens? Iets waar jij niet aan toe bent. En ik ook niet zeker over ben of je die stap wel met mij zou willen zetten überhaupt. Zo af en toe met je af te spreken vind ik ook heel fijn en dat wil ik zeker niet verpesten.
Als we eenmaal klaar zijn en beidde propvol zitten van de gourmet, ruimen we samen de tafel leeg. Zetten we samen alles in de vaatwasser en de spullen die over zijn en bewaard kunnen worden in de koelkast. Ik begin voorzichtig de gourmetplaat schoon te maken met een sponsje. Maar het lukt niet erg goed. Je komt er eens bij kijken.
“Het zit een beetje vastgekoekt! En hard boenen kan niet, want er zit een beschermlaagje op wat je er anders afschraapt.”
“Ja wat doe je ook moeilijk, dat moet je ook niet doen met een spons, water en zeep. Dat moet je doen als de plaat nog een beetje warm is en dan met wat keukenpapier.”
Eigenwijs ga ik door met het sponsje. Je geeft me een harde tik op mijn met broek bedekte billen.
“Eigenwijs!”
Zeg je.
“Auw! Ja dat weet ik, maar jij hebt die plaat uitgezet.”
“Ga eens aan de kant.”
Zeg je wat lachend en pakt wat papier. Je neemt het schoonmaken van me over en ik ga er bijdehand bij staan kijken. Je voelt mijn onrust en ziet waarschijnlijk ook mijn bijdehante houding. Je besluit dat het genoeg is. Legt het papier op de plaat en pakt mijn arm vast. Terwijl je me aan mijn arm naar de eettafel begeleid en een stoel onder de tafel weg trekt zeg je.
“Kom jij nog maar eens even mee over de knie.”
De kriebels vliegen door mijn buik. Je directe aanpak had ik even niet aan zien komen. Je neemt plaats op de stoel en trekt mijn broek tot net onder mijn billen. Ook mijn slip gaat naar beneden en je trekt me over je knie. Je geeft me een kort maar hard pak slaag. Als je klaar bent vraag je.
“Ga jij nu wat rustiger doen?”
Ik hoor in je stem dat je er plezier in hebt maar ook even duidelijk wil zijn.
“Ja.”
Piep ik. Je slaat nog een paar keer hard op mijn billen en daarna mag ik weer recht gaan staan. Ik kijk je met een pijnlijke glimlach en met mijn handen op mijn billen aan. Je grinnikt. En staat op. Rustig ga je weer verder met het schoonmaken van de gourmetplaat. Ik ga er wel weer bij staan maar niet bijdehand. Ik weet mijn plek weer.
Als de plaat schoon is doen we deze samen in de doos en zet jij de doos weer netjes bovenop de kast. Ik ben nog wat aan het schoonmaken en je zegt me dat ik moet gaan zitten. Je bied me koffie aan en dankbaar zeg ik.
“Graag.”
Samen drinken we nog wat en kijken we nog wat tv. Het liefst kruip ik even tegen je aan op de bank, maar ik doe het niet. Ik weet niet hoe je het op zou vatten en zelf ben ik ook niet van het plakkerige gedoe. Maar nu even wel. Toch hou ik mezelf onder controle en blijf ik netjes in mijn eigen hoekje op de bank zitten, maar wat zou ik graag nu even die afstand wat kleiner hebben. Even knuffelen.
Uiteindelijk is het tijd om afscheid te gaan nemen. Ik sluit het huis af en samen rijden we richting de ontmoetingsplek waar we allebei onze eigen weg weer zullen nemen. Onderweg zien we dat we iets te laat zijn en je pas na een half uur verder kan. Ik besluit bij je te blijven wachten en in de auto praten we weer wat over relatie’s en toekomstbeelden. Rugzakken en gevoelens waar je niks mee kan. Maar nog kan ik je mijn toekomstbeeld maar deels geven, want ik wil je niet belasten met gevoelens of een situatie ongemakkelijk maken omdat jij er niet aan toe bent en ik niet weet hoe jij mij ziet. En nogmaals het zo af en toe met je afspreken vind ik ook al heel erg fijn en wil ik hierdoor niet verpesten.
Het afscheid is daar. Je geeft me nog een knuffel en stapt de auto uit. Drie keer draai je je naar me om en zwaai je even. Ik zwaai terug en kijk je na. Weer alleen rij ik naar huis. Als ik thuis kom is het al laat in de avond en besluit ik een wijntje te nemen. Ineens spot ik de stoel die je midden in de kamer hebt laten staan. Weer vliegen er wat kriebels door mijn buik en twijfel ik even of ik de stoel wel terug moet zetten. Na een tijdje besluit ik het wel te doen en langzaam schuif ik de stoel terug op zijn plek. We appen nog een paar keer deze avond en ja ook over de stoel! Je had deze als signaal voor me laten staan en dat signaal was goed binnen gekomen. Toch nog even die laatste waarschuwing. Als ook jij thuis bent ga ik richting mijn bed.
Zaterdag
De volgende morgen wordt ik eenzaam wakker. Ik merk wat in een subdrop te zitten en spontaan rollen er wat tranen over mijn wangen. Beneden app ik je en zeg ik het je wel. Weer tranen waar ik niet aan toe wil geven want de sessie was zo fijn! Ik heb zo’n fijne dag gehad! Je gaat er wel op in maar niet veel en je er verder mee lastig vallen wil ik ook niet. Ik besluit even te bellen met mijn vriendin en dat helpt wat. Als we opgehangen hebben pak ik mijn iPad en begin ik dit te schrijven. Het helpt maar niet voldoende dus klap ik mijn iPad weer dicht en besluit ik niet alleen in huis te blijven zitten omdat ik alleen maar dieper de subdrop in ga en besluit daarom mijn dochter eerder op te gaan halen. Al snel als ik haar weer bij me heb kom ik terug uit mijn subdrop en thuis gekomen doen we samen wat leuke dingen. Gamen, tv kijken en eten we wat restjes van de gourmet. De subdrop is voorbij. Het gewone leven begint weer en waar de toekomst me brengen zal dat weet ik niet. Maar ik kan er wel weer even tegen aan en hoop weer snel af te kunnen spreken met je voor de volgende sessie. Als mijn billen weer wat bijgekleurd zijn natuurlijk! En liever een keertje geen straf verdient heb.
Straf (1)
Peinzend liet hij zijn ogen over alle verschillende opties glijden. Allerlei mogelijkheden, netjes gecategoriseerd. Het oogde overzichtelijk en liet weinig ruimte over tot eigen interpretatie. Het vergrijp was ernstig. Maar zou ze daarvoor drie dagen niet makkelijk moeten zitten, of zou de boodschap na dag twee al duidelijk zijn. Deze straf was bedoeld om indruk te maken. Twijfelend zweefde zijn vulpen boven de hokjes en uiteindelijk kruisde hij vastberaden ‘4 dagen’ aan onder de vraag: ‘hoe lang wilt u dat uw kandidaat niet fijn kan zitten na het straf moment?’
Kort daarvoor had hij bij ‘slaginstrumenten’ de paddle en cane al aangekruist, en bij met/zonder opwarming was ‘met’ al doorgehaald. Die keuze was eenvoudig geweest. Zijn eigen grote houten paddle deed haar altijd huiveren maar de verdeling van de impact maakte wel dat ze zich er altijd redelijk staande onder hield. Door daar mee te beginnen hoopte hij dat ze een klein beetje houvast zou voelen. De cane joeg haar serieuze angst aan en stond na wat voorzichtige experimenten in het begin nu toch alweer heel lang eenzaam in de paraplu-bak. Ze vond de pijn te snijdend en onberekenend en dat ging haar niet goed af. Maar nu zou het nodig zijn.
Hij was steeds meer van haar gaan houden: zijn vrolijke en ondeugende dondersteen en dat maakte het echte straffen soms toch wat lastiger. Voor ze er samen erg in hadden was het niet alleen de kink die verbond maar ook twee mooie mensen die nieuwsgierig waren naar elkaar. Ernstige redenen om slaag uit te delen waren er zelden en dat vond hij niet zo erg. Met haar ontdekte hij dat straf hand in hand kon gaan met een grote mate van speelsheid en intimiteit.
Maar deze keer had ze het echt te bond gemaakt. Zo bond dat hij besloten had er echt werk van te maken en haar naar een onafhankelijke organisatie te sturen waar ze, met zijn strikte instructies, haar flink onder handen zouden nemen. De recenties die hij eerder had gelezen klonken veelbelovend en hij wist dat het een organisatie was die zelfs het hoogste keurmerk op zak had als het ging om streng en efficiënt straffen zonder blijvende schade. Want hij was dol op haar mooie zachte billen en zou niet willen dat daar blijvende schade zou ontstaan na een flink pak slaag. Maar de boodschap mocht binnenkomen dit keer. Hard en meedogenloos. Pas na afloop zou hij er weer voor haar zijn en haar overladen met kusjes en knuffels en trotste en troostende woorden. Troost zou ze waarschijnlijk meer dan anders nodig hebben. Hij zag nu al uit naar het moment dat hij haar in zijn armen kon trekken na afloop. Hoe ze na zou schokken en snikken. Hoe ze haarzelf vast zou klampen aan hem en in zijn hals zou snotteren. Hoe bevrijd ze haarzelf zou voelen en de trots waarmee ze de kleuringen op haar billen uiteindelijk dagenlang zou dragen.
Hij glimlachte even. Hij was ook benieuwd hoe lang ze haarzelf voor haar doen gedeinsd zou houden wanneer haar billen nog zo pijnlijk waren. Doorgaans koos ze dan toch eieren voor haar geld omdat de kans op nieuwe slaag op versgeslagen billen haar serieus bang maakte. Maar het zou vast niet lang duren. Hoe lief en knuffelig en aanhankelijk ze soms ook een paar dagen kon zijn, hij kon de klok er op gelijk zetten dat zich vanzelf het moment aan zou dienen dat ze toch weer voorzichtig brutaal naar hem zou kijken. Hij wreef even in zijn handen.
Haar aanmelden was eenvoudig geweest en nu zat hij dus met de vragenlijst voor zijn neus die hij weloverwogen in zou vullen zodat het geheel volgens zijn wensen zou verlopen. Hij koos voor een lange smalle bank waar ze op haar buik gelegd zou worden met brede riemen om haar middel, boven- en onderbenen om haar op de plaats te houden. Haar handen netjes bijeen gebonden en hij kruisde ‘2 kussens’ aan voor onder de heupen. De aanblik zou geweldig zijn. Haar billen die aanvankelijk blank en ongeschonden de lucht in zouden steken en de hulpeloosheid waarmee ze overgeleverd zou zijn aan de man die de straf uit ging delen. Heel even een moment van twijfel. Zou hij niet liever zelf…. nee, het was goed zo, en hij boog zich over de volgende vraag.
Straf
Jason en Faith
Faith wordt door haar vriendje Jason tot de orde geroepen …