Aan de Caribische kust van Costa Rica ligt een plaats die Cahuita heet.

In dit dorp, heel anders dan de spaanse cultuur die elders in Costa Rica heerst, kom je erg veel invloeden tegen van de engelstalige Caribische eilanden.

Het romantische kustplaatsje is opgebouwd uit één hoofdstraat die loodrecht op zee uitkomt en geasfalteerd is. In de enkele zijstraatjes, gemaakt van kleine kiezelstenen, woont de grootste hoeveelheid van de bevolking in kleine felgekleurde huisjes met puntdaken. Rood, groen, blauw, oranje; ze zijn er in allerlei kleuren. Langs de kust loopt zo’n zelfde weg waaraan enkele kleine lodges en restaurantjes staan waar je heerlijke costaricaanse gerechten kunt krijgen als pescoda grillé (gegrilde zeebaars) en  casados (rijst met bonen, gebakken banaan en vlees of vis). In de hoofdstraat zelf is het meest te beleven: restaurants, barretjes en winkels wisselen elkaar af. Ook is er een grasveld waar in de weekenden regelmatig heerlijke live reggea muziek te horen is, kortom een ongedwongen sfeer. Op straat loopt jong en oud door elkaar en van een enkeling vraag je je af hoeveel hij gedronken of gerookt heeft…ook die caribische invloed is hier helaas te vinden.

Meer dan de helft van het dorp heeft een bloedband met zwarte Jamaicanen wier voorouders uit Afrika kwamen. Zo ook Carlos, een vijfentwintig jarige, 2 meter lange, costaricaan met donkere huid en lange Rasta dreadlocks die hij meestal oprolde in een gebreide muts, gestreept in de kleuren van de costaricaanse vlag: rood, geel, groen en zwart.

Door zijn zware werk als visser had hij een gespierd lichaam gekregen wat hem goed in trek bij de vrouwen maakte, maar er was er voor hem maar één en dat was zijn Elena. Inmiddels al weer zo’n jaar of drie was zij zijn liefje en hij was dolgelukkig met haar!

Het was vrijdagmiddag een uur of drie toen ze samen in de blauw-witte vissersboot sprongen om de laatste oogst van de week binnen te halen. Met zijn 8 meter was het een behoorlijke boot, gemaakt van hout met een grote kajuit die voor beschutting zorgde bij tropische regenbuien of felle zon.

Voorzien van een pittige motor kon hij met alle gemak de branding trotseren om daarna zijn weg te vervolgen om het koraalrif heen. Het was een stralende dag geweest maar in de verte doemde al wel wat donkere wolken op ten teken dat het aan het einde van de middag wel weer zou gaan regenen, met wellicht wat onweersklappen erbij zoals ook wel voorkwam in deze tijd van het jaar.

“Kom maar lekker bij me zitten, het is nog wel even varen hè!”, zei Carlos enthousiast. Hij voelde zich altijd geweldig zo achter het roer van zijn schip. Maar niks was fijner dan als zijn vriendinnetje bij hem zat. De kleine costaricaanse liet zich dit geen twee keer zeggen en stond op van het voordek waar ze even lag te zonnen. Ze liep over het smalle gangboord naar de kajuit, ging achter Carlos staan en omarmde hem van achteren hartstochtelijk. Met haar 1,65 meter lange, typisch Zuid-Amerikaans gevormde lichaam: half lange, zwarte, krullende haren, licht getinte spaanse huid, mooie vrouwelijke rondingen met vooral de uitgesproken rond gevormde, uitstekende billen, was ze een lust voor het oog.

“Zo, lekker ding, bijna weekend! Even lekker chillen!“, riep ze vrolijk. Terwijl vlak langs de boot een dolfijn uit de blauwe zee tevoorschijn sprong gaf ze hem een dikke zoen in zijn nek.

“Hoe mooi kan het leven zijn“, kronkelde Carlos. Door de laatste branding heen werd het nu wat rustiger op zee en zette hij koers naar de netten die hij uit had staan ongeveer vier kilometer verderop langs de kust. Rechts lag achter de branding het mooie witte zandstrand aangekleed met de eerste rij palmbomen en bananenbomen. Een zeearend dook even verderop van hoog uit de lucht recht naar beneden en plonste in het water, om even later weer naar boven te komen met zijn prooi, een grote tonijn.

Innig van elkaar en van de natuur genietend voeren ze verder en kwamen zo’n twintig minuten later bij de eerste netten aan.

“Hou jij het roer even vast dan gooi ik het anker uit“, commandeerde Carlos terwijl hij naar het voordek toeliep. Met een grote zwaai gooide hij het stalen anker overboord dat verbonden was met een stevig touw. Enkele meters verder kwam het met een flinke plons in de zee terecht en zonk meteen naar de bodem. Hij wachtte nog even en trok hem vervolgens strak en maakte hem vast aan een stalen oog op de rand van de boeg. Terug op het achterdek ging hij samen met Elena het eerste net binnen halen.

“Zo, die zit lekker vol met sappige vissen!“, riep hij toen ze met een aantal stevige rukken het net eindelijk op het dek hadden. Wel zo’n veertig vissen spartelden in het net.

“Dat is weer aardig wat inkomsten“, antwoordde Elena.

Samen leegden ze het net in één van de grote bakken die gevuld was met water zodat de vissen goed vers bleven.

“Op naar de volgende“, riep Carlos terwijl hij naar het voordek liep om het anker gauw binnen te halen.

Weer zo’n tien minuten varen en toen kwamen ze bij het volgende net, ook deze was weer goed gevuld, dus Carlos werd steeds vrolijker. Voor het laatste net moesten ze weer tien minuten varen en dan konden ze aan de terugreis beginnen. Eenmaal bij het laatste net aangekomen liep Carlos weer naar het anker en gooide deze ver de zee in. Terwijl hij wachtte tot hij het vast kon maken verheugde hij zich al op de winst van de goede vangst en hoopte dat deze laatste vangst de room op het toetje zou zijn. Toen draaide hij zich om om terug te lopen naar het achterdek en de laatste vangst binnen te trekken.

“Hé, wat doe jij nou!“, schreeuwde hij en holde naar Elena toe. Die was inmiddels alléén bezig het laatste net binnen te halen. Vlak voordat Carlos bij haar was liet ze het net los want het was veel te zwaar om alléén binnen te halen en de onderstroming in de zee trok er hard aan. Vergeefs probeerde Carlos het nog vast te grijpen voordat ze het zagen verdwijnen onder water.

“Wel verdom…”, riep Carlos terwijl hij de tweede helft van zijn zin inslikte, gelovig als hij was.

“Hoe vaak heb ik je niet uitgelegd dat het veel te zwaar is om het alleen te doen? Mij lukt het maar net!“, bulderde hij verder.

Elena keek schuldbewust naar de laatste bubbels in het water op de plek waar het net ten onder ging.

“Ik, ik dacht, dat kan ik wel“, probeerde ze enigszins iets zinnigs eruit te krijgen.

“Zo’n net weegt wel 50 kilo als het een beetje goed gevuld is en er is nu een sterke onderstroom”, zei hij terwijl hij haar boos aankeek.

Met het schraamrood op haar wangen keek Elena Carlos voorzichtig aan, dit zou hij echt niet leuk vinden….dacht ze.

“Sorry lieve schat, ik wilde ons alleen maar helpen. Het slechte weer komt steeds dichterbij en straks zitten we misschien midden op zee tussen het onweer“,

verdedigde ze haar actie.

“Wat de reden mag zijn van jouw ongelooflijk domme actie interesseert me nu even niet zoveel. Ik ga jou eerst eens even een lesje geven in leren luisteren als ik je een belangrijke tip geef!“, bulderde hij verder terwijl hij haar bij haar bovenarm pakte en meetrok naar de bestuurdersstoel. Hij draaide deze van het stuur weg, ging op de hoge draaistoel zitten en trok Elena in één vloeiende beweging over zijn knieën.

Hij drukte haar onderrug stevig op zijn bovenbenen en begon zonder er verder nog één woord over vuil te maken haar groene korte broek, die strak om haar billen spande, eens flink uit te kloppen.

Elena wist niet wat haar overkwam. In al die tijd dat ze met Carlos samen was was hij een en al liefde en gezelligheid voor haar geweest en nu dit! Natuurlijk was dit dom van haar geweest, maar een pak voor haar broek als een klein meisje zoals haar vader haar vroeger wel eens gestraft had als ze stout geweest was?

“Carlos! Wat doe je nou!?“, gilde ze uit.

Even stopte hij om bij de volgende zin ieder woord te voorzien van een stevige klap op haar broek.

“Als ik tegen jou zeg dat je iets niet mag doen dan heb ik daar een reden voor en die heb ik je nog uitgelegd ook! Je begreep dat, dus moet je je daar ook aan houden!“

Na het laatste woord en de begeleidende klap liet hij haar opstaan en zette haar tussen zijn knieën ingeklemd zodat ze hem recht aan moest blijven kijken.

Met een boze blik keek Elena naar hem, nog niet over het gevoel heen dat ze net een pak voor haar broek gekregen had.

“Zo, nou ben ik een beetje de boosheid kwijt over het feit dat ik mijn laatste vangst kwijt ben en dat ik een week lang een nieuw net kan gaan knopen! Dan mag je me nu eens serieus gaan vertellen waarom je het in je eentje was gaan doen, want van dat eerste verhaal geloof ik niets. Liegen is niet jouw beste kant Elena“, zei Carlos inmiddels met een wat rustigere stem.

Shit, waarom kent hij mij toch zo goed? Ze kon toch moeilijk eerlijk gaan vertellen dat ze vanavond met een paar vriendinnen had afgesproken om marihuana te gaan roken? Hij zou nog veel bozer zijn want ook dat was iets waar ze al heel lang geleden over  hadden afgesproken dat ze dat nooit zou gaan doen.

“Carlos, het is echt waar! Het is toch gevaarlijk!?“, probeerde ze.

“Ja hoor, hoe vaak denk je dat ik dat al heb meegemaakt? Dat weet je drommels goed!“, antwoordde hij en knoopte haar broek los, om die vervolgens met een flinke ruk op haar knieën te  doen belanden, gevolgd door haar slipje.

Hevig protesterend werd ze vervolgens weer over zijn schoot gelegd en de handen, die haar inmiddels blote billen wilden beschermen voor wat er ging komen, werden stevig vastgepakt en op haar onderrug geklemd door zijn grote zwarte hand. Carlos keek even naar de twee heerlijk gevormde rondingen die nu bloot voor hem lagen en waar hij normaliter opgewonden van zou raken maar nu had hij andere plannen.

Hij wilde weten wat de reden was van haar actie dus vervolgde hij waar hij mee bezig geweest was maar nu op een paar stevige blote billen. Weer begeleidde hij de stevige klappen, die nu heel wat harder klonken en ook een stuk meer resultaat hadden, met woorden.

“Liegen is niet jouw beste ding en zeker niet iets dat je tegen mij doet! Vertel me wat de reden was van jouw domme actie en deze pijnlijke sessie stopt“, vervolgde hij.

“Aaaauuuwww, niet doen, stoooopp!“, protesteerde Elena.

Weer zette hij haar rechtop en keek haar streng aan.

“En?“, vroeg hij.

Weer niets. Ze was niet alleen eigenwijs maar ook stijfkoppig.

“Oké“, zei Carlos en weer volgde een stevige partij petsen op haar al zeer gevoelige billen.

Wat moet ik nou dan toch, dacht Elena, als ik het eerlijk opbiecht weet ik niet wat hij doet maar als ik bij mijn huidige verhaal blijf krijg ik alleen maar meer van deze ellende.

Weer stopte Carlos en Elena was wanhopig.

“Alsjeblieft Carlos, niet meer!“, smeekte ze.

“Oké, ik stop nu, ga maar op het voordek nadenken hoe je me het gaat vertellen. Over tien minuten gaan we verder –praten-“, zei hij, terwijl hij haar wegduwde.

Carlos keek haar wachellende achterste na dat gemasseerd werd door haar handen. Hij was er van overtuigd dat er een andere reden moest zijn maar hij wist ook dat ze stijfkoppig kon zijn. Hij zelf had dat nog niet zoveel meegemaakt maar haar vader en broers hadden genoeg verhalen verteld over haar jeugd. Als jongste van vier had ze aardig moeten opboksen tegen haar oudere broers. Menig keer had haar gedrag haar vader tot wanhoop gedreven en een enkele keer bleef hem geen andere keus dan haar een flink pak voor haar billen te geven. Haar jeugd met haar broers had een echte ” tomcat “ van haar gemaakt. Hij was benieuwd wanneer ze het ware verhaal zou vertellen.

Elena hoopte dat ze iets slims kon verzinnen. Terwijl ze daar stond te wachten begon het langzaam te regenen. Verder op zee klonken enkele flinke onweersklappen.

Ze werd echt bang en keek smekend om naar Carlos. Die bleef echter rustig de spullen verder opruimen.

Na tien minuten liep hij naar Elena toe op het witte stalen voordek en hij zij streng:

“Zo, kom maar eens hier, heb je al een idee hoe je het me gaat vertellen?“

“Ik ben zo bang voor het onweer dat er aan komt dat ik het je maar zal opbiechten. Bovendien doen m’n billen al meer dan genoeg zeer!“, zei ze, boos kijkend en wrijvend over haar gehavende achterste.

“Je weet toch altijd alles. Ik zou vanavond met een paar vriendinnen gaan stappen en dan zouden we marijuana gaan roken.“

Carlos sperde zijn ogen wagenwijd open bij het horen van deze verklaring.

“WAT“, schreeuwde hij.

“Wil je zo graag high zijn en vervolgens niet meer zonder kunnen? Je hebt in ons dorp zoveel voorbeelden gezien van hoe het dan met je af kan lopen en bovendien had je me beloofd dat nooit te doen!“

Carlos’ gezicht straalde een mix van boosheid en verdriet uit. Hij liep naar de visbakken die op het achterdek stonden en pakte de houten paddle die hij altijd gebruikte om grotere vissen dood te slaan. Hij liep terug naar Elena die hem verschrikt aan keek.

“Wat ga jij …..” Ze hoefde haar zin niet af te maken om te vragen wat hij ging doen.

Hij ging zitten op de stalen verhoging die de kajuit afdekte en trok Elene in de positie die haar inmiddels niet meer vreemd was.

“Wat heb jij me vandaag teleurgesteld! Net zoveel tijd als het maken van een nieuw net mij gaat kosten zul jij last hebben met zitten! Laat dat DE les voor je zijn om voortaan beter na te denken en beter voor jezelf te zorgen.“

Met al zijn kracht liet hij vervolgens de paddle op haar blote billen, die inmiddels kletsnat geworden waren van de tropische regenbui, neerkomen.  

“AAAUUWW“, gilde Elena.

“Die bui waar jij zo bang voor was zorgt voor jou nu voor extra ellende!“, zei hij en hij vervolgde boos haar afstraffing.

KLETSSS klonk het hard en het geluid verdween over de open zee.

“AAAUUUWWWW“, gilde ze nu nog luider.

Haar rechter arm lag inmiddels stevig geklemd op haar rug dus kon ze niet veel méér dan hem schreeuwend duidelijk te maken hoeveel pijn hij haar deed.

Carlos dacht kort aan zijn enige eerste ervaring met de drugs toen hij nog jong en onervaren was en herinnerde zich hoe moeilijk het geweest was er vervolgens vanaf te blijven. Daar wilde hij haar echt voor behoeden. Zijn boosheid over de leugen ebde weg. Het enige dat er over bleef was de wil haar een geheugensteunpunt te geven opdat ze nooit drugs zou gaan gebruiken.

Met nog vier harde klappen die hij snel achter elkaar liet neerkomen beëindigde hij haar bestraffing op haar inmiddels vuurrode billen en liet haar opstaan.

Dikke tranen biggelden over haar wangen. Ze sprong op en neer en wreef intensief over haar billen. Ze keek Carlos boos aan maar realiseerde zich tegelijkertijd hoe gelijk hij had en hoeveel ze diep in haar hart eigenlijk van hem hield.

“Zo, jij hebt je lesje wel geleerd! We zullen er nu niet verder over praten want ik wil terug naar de haven, maar dit weekend blijf jij bij mij. Trek je broek maar omhoog dan varen we terug“, zei hij nu met rustige stem tegen haar.

Ze deed wat haar werd opgedragen met enige moeite.

Carlos trok het anker op en liep naar de stuurstoel en zette koers naar de haven.

Elena kwam achter hem staan, zitten was nu zeker geen optie, omarmde hem weer en veegde haar tranen af aan zijn shirt. Ze had voor het eerst ervaren dat ze bij Carlos in goede handen was, letterlijk en figuurlijk!

Het schitterende middeleeuwse stadje Sienna in het midden van Toscane, Italië, is gebouwd op 7 heuvels. De smalle steile straatjes vormen een liefelijk labyrint met als hart het Piazza del Campo, een plein van ongeveer 150 meter lang en 70 meter breed. Hierop wordt ieder jaar op 2 juli en op 16 augustus een paardenrace gehouden, La Palio,

Deelnemers zijn Fantini (jockeys) uit 10 van de 17 wijken van Sienna.

De 7 Cotrades (wijken) die niet mee mogen doen aan de vorige race zijn verzekerd van een startbewijs voor de komende race, aangevuld met 3 te loten deelnemers uit de overige Cotrades.

Zo krijgt ieder de mogelijkheid om deze prestigieuze race te winnen.

De race van 2 juli was gewonnen door Gigi bereden door Ivanov, ingehuurd door de Cotrade Onda.

Omdat er veel corruptie plaatsvond en gegokt werd huren de Cotrades Fantinni (jockeys) in om zo de grootste kans te hebben om “La Corsa” te winnen. 

Al 2 jaar doet Francesco mee. Hij komt uit de Cotrade Drago. Hij is één van de weinige deelnemers die uit Sienna zelf kwam.

Alexandra is al enkele maanden smoorverliefd op hem. Ze heeft hem dit keer zover gekregen dat als hij wint, hij met haar een avond uit zou gaan.

Dus hoopte ze van ganser harte dat hij deze race zou winnen!

De laatste 100 dagen was er in de stad veel spanning opgebouwd totdat, vandaag, de tweede Corsa zou plaatsvinden en het feest echt los kon barsten.

La Palio is een traditie die al stamt uit het jaar 1287. De eerste eeuwen waren het vooral stierengevechten, maar na een verbod hierop ging men sinds 1650 over op het houden van paardenraces: La Palio.

Vandaag was het dan eindelijk zover: de grote dag was daar!

Door de straten liep een aantal Corteo Corstico, historische stoeten ridders, trommelaars, vaandelzwaaiers en aanhangers van de verschillende wijken.

Ze zongen oude liederen en klapten in hun handen, het gaf een geweldige sfeer!

Ze eindigden met een ronde over het plein en namen dan hun plaatsen in op de tribunes.

Daarna kwam de grote kar met de trofee erop: de Palio.

Gespannen hadden de Fantinni zich opgesteld in de Entrone (de binnenplaats van het Palazzo Pubblico) en probeerden hun Barbero’s (paarden die aan La Corsa deelnemen) zo tot rust te brengen. Al het gezang en geklap, alsmede de tocht door de straten en hun ronde over het Piazza del Campo hadden hen flink opgehitst.

Op het plein zelf was de menigte aangegroeid tot zo’n 20.000 toeschouwers die vol spanning en enthousiasme wachtten op het grote moment.

Alexandra was met haar vriendinnen inmiddels aangekomen op de tribune die om het parcours was opgesteld en had zo een fantastisch uitzicht over het geheel. Op het middenplein stonden zo’n 15.000 mensen die door de “schelpvormige” vorm van het plein een groot deel konden zien van de ongeveer 400 meter lange zandbaan die tussen hen en de huizen om het plein was aangebracht.

Daaromheen zaten de ongeveer 5000 aanhangers van de verschillende wijken op de tribunes die voor deze speciale gelegenheid waren neergezet vlak voor de huizen waar de bewoners vanaf de balkons alles van het spektakel konden zien.

De grote bazen van de verschillende wijken kwamen net in hun mooie strakke pakken het parcours oplopen. Ze liepen voor de tribunes met de joelende menigte langs en genoten van de aandacht.

Eenmaal op hun plaatsen aangekomen klonk trompet geschal en kwam de starter in beeld en werd de volgorde bekend gemaakt.

Negen paarden moeten naast elkaar staan achter een dik touw en één paard moet enkele meters achter de rest staan om met een “vliegende” start de race te beginnen. Dit keer was Francesco de gene die de “vliegende” start mocht maken en zijn rivaal Ivanov stond op de binnenste plek van de baan, deze werd gezien als de beste startplek.

Vol spanning wachtte het publiek af op de Fantinni met hun Barbero’s en toen die eindelijk het plein op kwamen brak er een oorverdovend applaus los.

Zonder zadel zittend op de blote rug van de Barbero’s met alleen de teugels als hulpmiddel om zich vast te houden, kwamen ze het parcours oplopen. Gekleed in hun middeleeuwse kledij van felgekleurde blokken, strepen en wapens was het een geweldig schouwspel.

Francesco droeg een rood/groen geblokte vest, groene broek met rode streep en een groene helm. Ze kregen allen een Nerbo uitgereikt, dat was een zweep van ongeveer een meter lang, gemaakt van een ossenpees. Hiermee konden ze hun paarden mennen maar het was ook toegestaan om een andere Fantino ermee te slaan zodat deze van zijn paard viel of even uit balans raakte.

De namen van de verschillende Fantinni werden voorgelezen in de volgorde van opstelling en toen

iedereen op zijn plaats stond werd het startsein gegeven en barstte de drie rondes durende Corsa los.

Gespannen keek iedereen toe, ook Alexandra, die haar duimen gekruist hield in de hoop dat het iets zou helpen. Francesco liep na de eerste bocht als tweede in de Corsa achter Ivanov, op hun hielen gezeten door de overige acht deelnemers.

Na nog twee bochten kwamen ze bij de beroemde Curva St. Martino, dit was een scherpe bocht van bijna 90 graden. Hier stond al een legertje eerste hulp mensen opgesteld want in deze bocht ging het nog wel eens mis. Zo ook deze keer.

De vierde deelnemer kon de bocht niet houden en viel en nam in zijn val nog drie anderen mee. Enkelen kwamen behoorlijk ongelukkig terecht en werden zo snel mogelijk door de Rode Kruis medewerkers weggehaald, alsmede de paarden, want binnen dertig seconden zouden de Fantinni weer langskomen. Gelukkig was Francesco niet bij de valpartij betrokken, maar hij lag nog wel steeds op de tweede plek.

Maar hij liep langzaam in en kwam naast Ivanov.  

Op het rechte stuk kwam hij zo dichtbij dat ze elkaar bijna konden aanraken. Met een grote haal sloeg Francesco met zijn Nerbo richting Ivanov, in een verwoede poging de koppositie over te nemen.

Ivanov’s arm en teugel werden geraakt. Door deze klap nam Francesco de eerste plaats over tot groot genoegen van een deel van het publiek met in het bijzonder natuurlijk Alexandra.

Sneller dan hij gedacht had nam Francesco afstand van zijn tegenstander en hoopte eindelijk op zijn eerste winst na vijf races. De menigte werd gek en zag dat Ivanov ver terug viel, hij werd zelfs door alle overige deelnemers ingehaald.

In de laatste ronde was er voor Francesco eigenlijk geen bedreiging meer en met een grote glimlach op zijn gezicht kwam hij als eerste over de finish.

Alexandra sprong een gat in de lucht en omhelsde haar vriendinnen om deze overwinning. Uiteraard was ze erg blij dat zij nu met hem uit mocht maar ook met de lang uitgebleven overwinning van haar Cotrade. Ze hadden al tien jaar niet gewonnen, en nu was het eindelijk weer eens zover.

Grote vreugde in het hele vak waar hun Cotrade zat en toen de hekken verwijderd werden stormden ze allemaal op hun held af. De komende dagen zouden voor Francesco één groot feest worden!

Als de winnaar eenmaal bekend is wordt hij door de menigte meegenomen naar de Cotrade waar ze vandaan komen, alwaar een groots volksfeest losbarst. Even had Alexandra oogcontact kunnen hebben toen Francesco op zijn winnende Barbero voorbij kwam en lachend hadden ze elkaar aangekeken. Samen met haar vriendinnen volgden ze de stoet en begonnen aan een feest dat in de kleine uurtjes zou duren.

De volgende dag na een heerlijke lange slaap werd Alexandra wakker met een glimlach op haar gezicht. Ze zou vandaag Francesco opzoeken, hem feliciteren en herinneren aan zijn belofte.

Wellicht konden ze vanavond al samen weg. Ze verheugde zich er heel erg op.

Francesco zelf was met hele andere dingen bezig, hij had eindelijk gewonnen! Toen hij wakker werd was dat het allereerste waar hij aan dacht en keek hij naar het overwinnigsvaandel dat hij gisteren had gekregen. Het was een mooi groot zijden vaandel van de fijnste kwaliteit.

Als één van de weinigen was het hem gelukt om als inwoner van de stad te winnen van de ingehuurde Fantinni. Naast dat hij nu €60.000.- verdiend had, had hij ook eeuwige roem verkregen, hij voelde zich als een echte kampioen!

In de middag ging Alexandra op zoek naar Francesco die, zoals vaak als hij vrij was, op het terras zat van La Combo, één van de vele gezellige restaurantjes in de Cotrade.

“Van harte gefeliciteerd!”, riep ze vrolijk toen ze hem zag en vloog om zijn nek en gaf hem drie dikke zoenen.

“Dank je, wat een fantastische gebeurtenis hè?!”, antwoordde hij enthousiast.

Ze nam plaats aan de tafel waar hij zat en samen met enkele vrienden en vriendinnen vervolgden ze de feeststemming die nog wel even zou blijven hangen. Op een gegeven moment kreeg ze even de mogelijkheid om met hem enkele woorden alleen te wisselen.

“Denk je nog aan de belofte die je mij gedaan hebt?”, vroeg ze hoopvol.

Even dacht hij na en antwoordde:  “oh, over dat we een keer samen uitgaan als ik zou winnen? Ja natuurlijk dat is goed hoor. Ik neem je zaterdag wel mee naar Castellina in Ghianti naar dat leuke tentje daar. Dan ontmoeten we elkaar hier voor een drankje en  gaan daarna eten!”

Het was nu donderdag dus hoefde ze niet zo lang te wachten totdat haar droom uit zou komen.

Aangezien Francesco de week na de overwinning zijn middeleeuwse kledij van de race bleef dragen, dit was een gewoonte voor de overwinnaar, zocht ze haar mooiste traditionele jurk uit.

Een rode, wijde, lange jurk met een getailleerd bovenstuk met witte kanten rand die haar volle borsten mooi accentueerden. De korte pofmouwtjes zorgden ervoor dat ze het niet te warm zou krijgen.

Lange witte kousen tot boven haar knieën, rode lage schoenen en als sieraden een rode fijne parelketting en rode oorknopjes kleedden het geheel mooi af. Een rode haarband trok haar lange zwarte haar glad naar achteren.

Ze bekeek zichzelf in de spiegel en wist dat menig man haar achttienjarige lichaam zo zeer aantrekkelijk zou vinden. Vol vertrouwen en verlangen ging ze op weg naar Francesco.

Bij La Combo aangekomen was hij er nog niet, dus ging ze op het terras zitten en bestelde een glas cola, drank zou later wel komen.

Na enige tijd wachten zag ze hem in de verte aan komen rijden op zijn Barbero, genaamd Valdimontone. Wat was dat toch een mooi en stoer gezicht op zo’n groot zwart paard!

Hij zwaaide naar haar en bond zijn paard vast aan een paal die in de buurt stond, sprong van zijn paard en kwam op haar af lopen.

”Hallo Alexandra, je ziet er mooi, passend uit!”, zei hij enthousiast en gaf haar drie kussen op haar wangen.

”Sorry dat ik wat later ben, maar ik moest nog wat afmaken”, zei hij verontschuldigend.

”Geeft niet!”, reageerde ze vrolijk en ze gingen aan de tafel zitten.

Hij bestelde een glas Lambrusco en ze begonnen gezellig te kletsen over de race en de feesten die erna al geweest waren. Alexandra voelde zich dolgelukkig.

Na ongeveer een half uurtje kwamen er nog wat anderen bij zitten en werd Francesco weer eens geprezen voor zijn fantastische prestatie.

“Ik ben zo blij dat het gelukt is om de race te winnen, echt super! Het was wel raar dat Ivanov opeens zo weg viel, maar goed, dat doet er niet toe”, zei hij.

Plotseling reageerde één van de vriendinnen van Alexandra met: ”heb je enig idee waarom dat gebeurde Francesco?” en terwijl ze dat zei keek ze Alexandra lachend aan.

Die kreeg een flink rood gezicht en voelde alle ogen op haar gericht.

”Misschien heeft Alex je wel geholpen”, vervolgde Christina.

Francesco keek haar verbaasd aan.

”Hoe bedoel je dat?”, vroeg hij met een vragend gezicht.

”Grapje, Alex had vóór de race gezegd dat ze die weddenschap met jou had en daar zó’n zin in had dat ze Ivanov wel een beetje zou willen helpen, kennelijk is dat gelukt”, legde ze uit.

Nog steeds met een rood gezicht reageerde Alexandra: ”tja, wat gekruiste vingers en een paar Weesgegroetjes al niet kunnen doen hè!”

Iedereen lachte maar Francesco keek haar met gemengde gevoelens aan, hij begreep het niet zo goed. Na nog een half uurtje praten en lachen vertrokken ze op Valdimontone richting Castellina di Ghianti voor een heerlijke maaltijd.

Op een gezellige buitenplaats, aangekleed met olijfbomen en wijnranken, kregen ze een tafeltje met mooi uitzicht over het dal. Ze bestelden een lekkere fles Ghianti van het plaatselijke wijnkasteel Spaltenna en wat lekkere antipasti. Als hoofdgerecht namen ze pasta met gestoofd rundvlees.

Francesco informeerde naar haar ouders, zussen en wat ze volgend jaar voor school wilde gaan doen. Ze hadden leuke gesprekken, echter Francesco merkte dat Alexandra wat meer gespannen was en hem niet echt recht aan durfde te kijken. Dit zat hem wel een beetje dwars.

Hij vroeg zich af of dat iets te maken had met de opmerking van haar vriendin en toen ze aan de koffie toe waren na een heerlijke maaltijd vroeg hij haar dan ook: ”kun je me nog eens uitleggen wat Christina nou bedoelde met die opmerking over de race?”

Weer werd Alexandra rood en kwam niet zo goed uit haar woorden.

“Eh, nou ja, het was toch ook verbazingwekkend dat Ivanov zo weg viel?”, reageerde ze.

“Dat klopt, maar waarom krijg jij een kleur als je alleen Weesgegroetjes en gekruiste vingers gehad hebt?”, keek hij haar lachend aan.

Alexandra keek zwijgend en serieus voor zich uit.

”Is er nog iets anders dat je me wilt vertellen Alex?”, vroeg Francesco nu serieus.

Met een diepe zucht keek ze hem aan en zei: ”ja, ik moet je wat opbiechten. Ik wilde zó graag met je uit dat ik Ivanov een handje geholpen heb om te verliezen.”

Met een gezicht van ongeloof en boosheid keek hij haar aan.

”Wat heb je dan uitgespookt?”, vroeg hij.

Alexandra keek om zich heen en zei zachtjes: ”ik heb aan zijn tuig gesleuteld zodat dat tijdens de race bij de lichtste kracht kapot zou gaan. Dus toen jij hem met je zweep sloeg brak zijn menband. Ik had deze een stuk kapot gesneden vlak bij de bek van het paard zodat het leek alsof het een ondeugdelijk tuig was.”

Francesco reageerde woest: ”hoe heb je het ooit in je hoofd durven halen om zoiets te doen!? Ik weet dat er van alles gebeurt tijdens een race, dat hoort bij de regels. Wij mogen elkaar van alles aandoen om te winnen. Ik weet dat er Fantinni omgekocht worden. Maar zoiets als dit is nog nooit gebeurd!

Weet je wat er gebeurt als ze hier ooit achter komen? Dan kan ik mijn overwinning op mijn buik schrijven en jij krijgt op zijn minst een hele forse boete of misschien wel een celstraf! Natuurlijk wil ik de race graag winnen maar dan wel op eigen benen!”

Hij stond op en liep naar binnen, rekende af en liep weer naar Alexandra toe.

”Jou begrijp ik echt niet!”, zei hij en liep naar zijn paard toe.

Alex had dit totaal niet verwacht en liep hem achterna.

“Francesco ik heb het alleen maar gedaan omdat ik je wilde helpen. Ik hou van je en wilde zo graag met je uit!”, zei ze met smekende en verontschuldigende stem.

Francesco zat inmiddels op zijn paard en stond naast haar. Alexandra pakte zijn rechter been vast om te proberen hem tegen te houden.

“Dus je denkt dat als je dit soort dingen doet, dat je mijn liefde wint?”, zei hij nog steeds boos.

“Ik heb het alleen uit liefde gedaan!”, antwoordde ze.

Francesco keek haar diep in haar ogen aan en aarzelde toen geen moment meer om te doen wat hij al vanaf het eerste moment in zijn hoofd had toen ze haar verhaal begonnen was.

Hij pakte haar bij haar linkerarm en trok haar vóór zich op haar buik over zijn paard en pakte stevig de band van haar jurk vast.

Hij gaf zijn paard de sporen zodat deze in galop wegliep van het restaurant

.”Wat doe je nou!”, schreeuwde Alex, maar hij reageerde niet maar vervolgde zijn weg totdat ze op een rustige plek waren en maande zijn paard tot stilstand.

“Zo en nou zal ik jou eens een echte flinke Sculacciata geven”, zei hij en voegde meteen de daad bij het woord en trok alle lagen van haar jurk omhoog.

”Wat!! Dat kan je niet menen!”, schreeuwde Alex.

Sinds ze als klein meisje van 12 voor het laatst een pak op haar billen had gehad, had ze nooit gedacht dat ooit nóg een keer mee te maken. Maar Francesco was vastbesloten en ging rustig door met het uit de weg leggen van de lagen stof. Door de hangende houding waarin Alexandra lag kon ze zich hiertegen bijna niet verzetten.

Alle lagen waren nu verwijderd en er bleef alleen nog een kanten slipje over.

Ook deze bescherming trok Francesco met een ferm handgebaar tot op haar knieën naar beneden.

Voor zover het kon probeerde Alex te spartelen maar de stevige rechterarm van Francesco had weinig moeite om haar in dezelfde positie over zijn paard te houden. Twee roomwitte rondingen lagen nu voor hem.

”Ik zal jou leren je voortaan niet op deze manier met andermans zaken te bemoeien!”, zei hij en tilde zijn arm zover mogelijk omhoog en liet zijn hand met kracht op haar rechterbil neerkomen.

“AU!”, de eerste rode afdruk werd meteen zichtbaar.

Hij had er flink zin in om haar deze les te lezen en daarna zou hij haar duidelijk maken hoe hij over haar dacht. In een flink tempo liet hij de klappen neerkomen en Alex wist zich al gauw geen raad meer.

”AUAUA,NEEE,NIET EERLLIIJKKK!!”, schreeuwde ze.

Francesco zei geen woord, hij had haar tenslotte al uitgelegd wat de risico’s waren en dat ze zich dit nooit in haar hoofd had moeten halen.

KLITS,KLATS,KLETS,KLATS.

Haar roomwitte billen waren inmiddels flink rood geworden en Alex spartelde wat ze kon.

Zij trapte met haar benen maar lag er zo beroerd bij dat het allemaal weinig zin had en ze moest accepteren wat hij haar wilde geven.

Na zo’n 5 minuten en een hevig huilende Alexandra voor hem liggend over zijn Barbero stopte hij en schoof zichzelf wat naar achteren en pakte zijn Nerbo tevoorschijn die hij tussen zijn riem gestopt had. Doordat hij wat verder naar achteren op het paard zat had hij de ruimte om haar daarmee nog een paar flinke klappen te geven. Alex was meer bezig met wat ze net gehad had, dus zij merkte van dit alles niets, totdat er een scherp brandende lijn hevige pijn veroorzaakte.

”AAUUUUWWWW”, gilde ze en deed nog hevigere pogingen om zich omhoog te drukken maar had geen schijn van kans.

ZWIEP,

”AAUUWW”,

ZWIEP,

”AAAAUUUUWWW.”

Met de ruimte die hij had gaf hij haar zo’n 20 tikken op haar reeds vurige achterste en vond dat ze toen wel genoeg gehad had en stopte zijn Nerbo terug in zijn riem.

Hij legde zijn hand op haar billen en liet haar uitsnikken.

Alex had daar wel even voor nodig en bleef hevig naschokkend over het paard liggen.

Na enkele minuten was ze tot rust gekomen en tilde Francesco haar bij haar middel omhoog en draaide haar om zodat ze schrijlings voor hem op het paard zat. Met dikke betraande ogen keek ze hem aan.

”Zo, ik hoop dat dit je een goede les geleerd heeft. Weet je Alex, ik vind je een leuke meid maar zou nooit een relatie met je willen of kunnen hebben. Ik vind 10 jaar verschil in leeftijd veel te veel, ik zie je meer als mijn kleine zus. Ik wilde me aan mijn weddenschap houden maar had al aan je blikken gemerkt dat je echt verliefd was, een liefde die ik dus niet kan beantwoorden. Ik heb je deze Sculacciata gegeven omdat ik hoop dat het je zal leren niet meer zulke gevaarlijke acties uit te halen omdat je van iemand houdt”, zei hij op rustige toon en vervolgde: “als je om iemand geeft kun je de liefde niet forceren, die is er of die is er niet. Ik hoop dat je gauw iemand zult vinden van je eigen leeftijd die je heel veel liefde kan geven. Blijf mij zien als iemand die om je geeft maar op een andere manier dan als geliefden”, zei hij met een liefdevolle stem terwijl hij de tranen uit haar ogen wegwreef en haar troostend aaide.

Alexandra keek hem vertwijfeld aan een wist niet zo goed hoe ze moest reageren.

“Nu voelt het allemaal waarschijnlijk nog heel raar voor je maar als je morgen tot rust gekomen bent denk ik dat je het allemaal wel begrijpt”, vervolgde hij.

Alex trok haar slipje uit en stak het in de zak van haar jurk.

Ze legde haar armen om hem heen en langzaam liet Francesco zijn paard zijn weg vervolgen naar Sienna.

Nu al twee weken lang moest ze dag in dag uit zorgen voor hun kudde geiten.

Normaal deelde ze die taak met haar vader maar die was geveld door een flinke ontsteking in zijn darmen. Na de eerste dagen gewoon door gewerkt te hebben was hij op aanraden van zijn goede vriend en buurman Dionysos toch maar eens naar het ziekenhuis Asklepion  gegaan. Daar hadden ze geconstateerd dat hij een flinke ontsteking had en enige tijd rust moest nemen. Totaal tegen zijn karakter in, hij was immers zijn hele leven als volwassene niet ziek geweest, had hij zich overgegeven en lag nu op bed en kwam af en toe even buiten, maar van werken kon nog geen sprake zijn. Hij was al wel wat aangesterkt maar veel meer dan een kleine wandeling in de avondschemer zat er nog niet in.

Dus Anastasia had het erg druk. Ze moest voor de kudde zorgen, eten koken, de was doen, kortom het totale huishouden kwam nu op haar neer.

Met veel liefde en zorgzaamheid vervulde ze haar taak want klagen zat niet echt in haar karakter.

Met haar 21 jaar was ze inmiddels een sterke, zelfstandige vrouw geworden en diep in haar hart kon ze niet wachten totdat haar lieve vriend Andros haar ten huwelijk zou vragen. Dan kon ze met hem samen een mooie toekomst opbouwen en kinderen krijgen, ze was daar helemaal klaar voor!

Door haar drukke taken had ze hem al enige tijd niet gezien. Hij woonde zo’n 3 kilometer verderop op een witte boerderij met een kobaltblauw, glimmend dak. Deze boerderij had hij na het overlijden van zijn ouders samen met zijn broer voortgezet. Ze maakten daar feta kaas van melk die hun geiten produceerden en namen ook melk van de kudde van Anastasia’s vader af.

De mooie goudgele zon stond krachtig aan de hemel toen Anastasia met de kudde op pad ging. Vandaag had zij het idee opgevat om vanavond naar Andros toe te gaan en bij hem te blijven slapen. Ze verlangde zo naar zijn sterke armen om zich heen en zijn goddelijke lichaam. Ze liep er de hele tijd over te dagdromen en kon niet wachten tot ze de kudde terug gebracht had in de omheining achter hun huis.

Tegen de avond bracht ze haar vader nog wat te eten en dronk nog wat koffie met hem en zei toen dat ze vroeg naar bed wilde omdat ze moe was. Geraios kon zich dat heel goed voorstellen en gaf zijn dochter een dikke kus en dankte haar voor al haar goede zorgen. “Het gaat al steeds wat beter met me, wellicht kan ik morgenmiddag weer eens met je mee”, zei hij enthousiast, maar zijn dochter temperde hem.

”Ik kan het best aan hoor vader. Herstel jij maar rustig.”

Hij zwaaide haar uit en ze verdween in de donkerte, richting de schuur achter het huis waar ze tijdens de ziekte van haar vader sliep om op de kudde dieren te passen.

Vanavond had ze dus echter andere plannen en liep door naar de boerderij van haar vriend.

Andros was zeer prettig verrast zijn lieve vriendin weer te zien en omarmde haar innig. Ze kroelde tegen zijn grote borstkast en ging om zijn nek hangen terwijl ze met haar vingers met zijn donkere krullen speelde.

”Waar ben je toch al die tijd geweest?”, vroeg hij nadat hij haar een dikke zoen had gegeven.

”Mijn vader had wat meer hulp nodig de afgelopen dagen want hij was ziek, dus kon ik niet makkelijk weg. Maar inmiddels is hij weer beter en kan hij dus weer zelf in de buurt van de kudde slapen en kon ik eindelijk weer naar je toe komen”, loog ze.

”Wat fijn dat hij weer beter is en wat heerlijk om je weer te zien en nog fijner, mijn broer is een dagje weg dus….”

Hij keek haar met zijn verleidelijke donkerbruine ogen aan en gaf haar een speels tikje op haar billen en aaide haar vervolgens onder haar rok op dezelfde plek. Ze hadden het huis alleen dus dit zou een lange hete nacht worden.

Hij tilde haar op en met haar armen om zijn nek liep hij naar de boerderij, ging naar binnen en liep meteen door naar de slaapkamer. Hij had haar gemist en zou haar eens goed verwennen. Het was een schemerige ruimte met slechts één raam dat uitkeek op de binnenplaats. Sober ingericht met slechts een kast, een stoel en een bed. Over de stoel hingen wat kleren en op de grond lag een ecru kleurig wollen kleed voor het bed. Hij legde haar neer op de lakens van zijn bed. Dit was een smal éénpersoons bed maar voor geliefden breed genoeg. Ze genoten van elkaars jonge mooi gevormde lichamen en zij voelde al gauw zijn grote, harde mannelijkheid tegen haar buik duwen en begeleidde hem naar de warme grot die vochtig op hem wachtte.

Bij het opkomen van de zon schrok ze wakker van de haan die kraaide, ze hadden bijna de hele nacht gevreeën en pas tegen de ochtend was ze in slaap gevallen. Hoogstens twee uurtjes had ze geslapen maar met een heerlijk gevoel kroop ze nog even tegen Andros aan en gaf hem een laatste kus.

”Ik moet nu gaan, want mijn taken wachten weer op me”, zei ze zacht tegen hem.

Hij glimlachte en gaf haar een kus op haar voorhoofd.

” Fijne dag lieverd!”, zei hij.

Rennend door de met dauw bekleedde weiden haastte ze zich terug naar de boerderij. Haar lange zwarte haren wapperden in de ochtendwind. Bij de boerderij aangekomen zette ze gauw wat eten voor haar vader neer en ging toen naar de geiten toe. Ze opende de omheining en de kudde volgde haar gedwee de weide in, op naar weer een mooie, zonnige dag.

Door een zachte hand op haar voorhoofd werd ze wakker gemaakt. Ze opende haar ogen en keek slaperig naar de bezorgde blik van haar vader. Ze was in slaap gevallen in het gras onder een grote plataan.

”Lieverd, wat is er met je, voel je je niet goed?”, vroeg hij bezorgd.

Normaal zou Anastasia nooit liggen te slapen zomaar in de wei terwijl de kudde onder haar hoede was. Hij had al enkele geiten op minstens een kilometer afstand van haar zien lopen.

”Hallo papa, wat kom jij hier doen, je zou toch op bed blijven!”, antwoordde ze boos.

Hij keek haar enigszins verbaasd aan en zei: ”hoe kan het nou dat je ligt te slapen terwijl de dieren van je weglopen?”

Ze zocht snel naar een goed antwoord maar kon dat niet zo snel vinden en reageerde geïrriteerd.

”Ik lag gewoon lekker even een middagdutje te doen, zo erg is dat toch niet!”

Haar vader keek haar boos aan.

”Bij Hypnos! ( god van de slaap) Volgens mij heb jij vannacht diep genoeg geslapen, er zijn drie geiten dood gebeten in de omheining en jij hebt niets gehoord! Slaapkop!”, reageerde hij fel.

Hij tilde zijn dochter aan haar schouder op en boog haar onder zijn linkerarm en gaf haar 10 flinke tikken op haar peplos, dit is een grote, witte katoenen lap stof die ze op beide schouders vastzet met een bronzen doekspeld en om haar middel dichtsnoert met een sierlijk stuk touw.

Anastasia schrok hevig van deze mededeling en was direct wakker door de kloppartij van haar vader op haar billen.

“ Heb je enig idee wat er vannacht gebeurd is?”, vroeg hij, terwijl hij haar streng aankeek.

“Nee vader, ik heb geen idee en ik heb het ook niet gezien toen ik vanochtend de dieren mee heb genomen. Wat afschuwelijk! Zouden dat weer die groep wilde honden zijn waar we een jaar geleden ook last van gehad hebben?”, reageerde ze terwijl ze haar vader geschrokt aankeek.

”Ik heb geen idee, maar als jij beter had opgelet was dit tenminste niet gebeurd. We zullen straks bij Andros langs gaan om te overleggen wat we aan deze dreiging kunnen doen. Zorg jij nu eerst maar eens dat de dieren die we nu nog hebben allemaal terug komen en breng ze dan terug naar de omheining.”

Met zijn wandelstok gaf hij haar nog een flinke tik op haar achterste die haar vooruit deed springen. Ze haastte zich om alle geiten bij elkaar te brengen.

Terwijl ze terug liep naar de boerderij peinsde ze zich rot om iets te verzinnen waardoor het gesprek bij haar vriend niet tot een groot probleem zou gaan leiden.

Maar hoe diep ze ook nadacht, ze zag geen uitweg. De spanning in haar lijf nam toe, zou ze dit onheil nog kunnen afwenden? In de verte zag ze haar vader al zitten te wachten onder de grote olijfboom voor hun huis. Nadat ze de dieren opgesloten had vervolgden ze zwijgend hun weg naar Andros. Anastasia werd steeds banger maar voelde zich ook steeds schuldiger. Waarom had ze zich dan ook niet nog even kunnen inhouden? Natuurlijk had ze haar vriend gemist maar had ze nou niet nog twee dagen kunnen wachten totdat haar vader zelf weer bij de kudde had kunnen slapen? Hoe zou haar vriend reageren als hij hoorde dat ze tegen hem gelogen had? Zou hij ook boos zijn om haar onverantwoordelijke gedrag, of zou hij haar kunnen vergeven doordat hij toch ook een leuke nacht gehad had?

De drie kilometer naar de boerderij van Andros gingen haar veel te snel voorbij.

Daar aangekomen kwam Andros vrolijk op hun aflopen.

”Hallo Geraios, Anastasia. Wat leuk dat jullie langskomen!”, zei hij enthousiast maar toen hij dichterbij hen kwam zag hij de bedrukte gezichten.

”Maar zo te zien hebben jullie geen fijn nieuws, wat is er gebeurd?”, vroeg hij bezorgd.

“Hallo Andros”, begon Geraios. ”Heb jij kort geleden nog iets gehoord of gezien van die kudde wilde honden die vorig jaar zo’n onrust hebben gestookt in de omgeving?”

“Nee, dat heb ik niet, hoezo?”, antwoordde Andros.

”Afgelopen nacht hebben ze drie van mijn geiten doodgebeten!”, vervolgde Geraios en keek boos zijn dochter aan.

“En die slaapkop heeft er niets van gehoord!”, tierde hij.

Verontwaardigd kijkt Andros zijn vriendin aan.

”Je vader was toch beter? Daarom kon je toch naar mij toe komen? Je hebt toch niet…!?”, zei hij terwijl bij hem de kwartjes langzaam op hun plaats begonnen te vallen.

“Ik voel me nog knap beroerd”, zei haar vader en keek zijn dochter boos aan.

“Waar heb jij vannacht geslapen, jongedame!?”, riep hij fel.

Anastasia keek naar de grond en voelde zich alles behalve gelukkig met de huidige situatie maar rechtte haar rug en begon aan haar verdediging: ”Ik heb bij Andros geslapen omdat ik hem vreselijk miste en had absoluut niet gedacht dat er nu perse vannacht iets met de dieren zou gebeuren. Ik vind het ook heel erg hoor wat er gebeurd is.”

Vader keek woest naar zijn dochter en toen naar Andros.

”Bij Zelus ( de god van de toewijding ) en dat is mijn dochter!”, riep hij uit.

”Anastasia, hoe is het mogelijk dat je zo onverantwoord gehandeld hebt en daar ook nog glashard tegen mij over gelogen hebt!?”, voegde Andros er aan toe.

Anastasia’s blik ging weer naar de grond ze wist zich geen houding te geven.

”In naam van Pan (dat is de god van het woud en patroon van de herders en hun kudden) hier zul je flink voor gestraft worden!”, reageerde Geraios woest.

Met een verschrikte blik in de ogen keek Anastasia haar vader aan bij deze harde woorden en toen smekend naar haar vriend waar ze echter geen enkel medelijden kreeg.

”Ga daar met je neus tegen de muur staan terwijl ik met Andros bespreek wat je straf zal zijn”, zei hij streng en hij liep naar Andros toe.

Na zo’n tien minuten zonder dat ze zich had durven verroeren, werd ze bij haar schouder gepakt en omgedraaid. Het was haar vriend die haar stevig vastpakte. Hij trok haar mee door de stenen boog die toegang gaf tot de binnenplaats van de boerderij. Geheel omringd door muren en ramen met hier en daar een struik en enkele olijfbomen lag de binnenplaats er vredig bij. Door de felle, hoogstaande zon was er bijna nergens een schaduw te zien.

Daar aangekomen zag ze dat haar vader op een stoel zat en bezig was met het bewerken van enkele takken.

“Zo onverantwoordelijke meid, bij Themis (de god van orde en recht), hier zul je voor boeten!”

Haar vader sneed met zijn mes de zijtakken af van olijftakken die hij net vers had afgesneden. Hij had er een stuk of tien bij elkaar gezocht van ongeveer zeventig centimeter en bond die vervolgens samen met een stuk touw tot een roe.

“Net zoals vroeger op school gebruikelijk was zal je vandaag je straf krijgen met deze roe terwijl je op de rug van Andros vast gehouden wordt!”, zei hij met strenge stem.

Anastasia was geschokt. Ze had zeker niet verwacht dat ze er licht vanaf zou komen maar deze straf werd maar bij hoogste uitzondering bij meisjes uitgevoerd. Vooral jongens hadden haar wel eens verteld dat ze zo straf hadden gehad op school en dat dat flink pijnlijk was. Diep van binnen wist ze wel dat ze fout zat en ze nam zich voor om haar straf stoer te dragen maar dit…

Andros nam plaats in het midden van de achtertuin en boog zich licht naar achteren en pakte Anastasia aan beide armen achter zich vast. Hij rechte zijn rug en boog zich vervolgens licht naar voren totdat Anastasia haar benen van de grond getild werden. Aangezien ze maar een meter vijfenzestig was en hij een meter vijfentachtig hing ze een aardig eind boven de grond. Haar vader liep om hun heen totdat hij achter hun stond. Anastasia had een korte peplos aan waarvan hij de stof die haar billen bedekte van achteren optilde en deze tussen het koord stopte om haar middel. Er ging een rilling door Anastasia heen toen ze merkte dat haar billen zo bloot voor zijn ogen zichtbaar waren. Dat was al zeker een jaar of acht geleden voor het laatst geweest toen hij haar een keer over de knie gelegd had voor een knulligheid die ze begaan had. Toen had hij haar gewoon een flink aantal petsen gegeven die haar billen rood hadden gemaakt maar dit zou nu een heel ander verhaal zijn. Ze voelde boosheid over zich heenkomen. Ze voelde zich beschaamd om zo bloot voor twee mannen haar straf te moeten ondergaan. Het voelde als kleinerend zo vast gehouden te worden. Even wilde ze zich gaan verzetten maar bij haar eerste poging merkte ze al dat dat totaal geen zin had, ze wist immers hoe sterk haar vriend was. Bovendien deed spartelen behoorlijk pijn aan haar armen en schouders die dan nog verder werden uitgerekt.

”Mijn kudde bestaat uit tachtig mooie geiten Anastasia en voor iedere geit krijg je een klap met deze roe”, zei hij terwijl hij haar diep in haar groene ogen keek. ”En bij Apate (de godin van de verleiding) dat zal er voor zorgen dat je nooit meer je erotische gevoelens zal laten winnen van je verantwoordelijkheidsgevoel. Die dieren zijn ons leven!”, zei hij boos en hij nam plaats links schuin achter Andros met alle ruimte om uit te halen.

Anastasia zette haar tanden op elkaar en keek nog even schuin over haar schouder naar haar vader. Ze zag zijn arm omhoog gaan en toen deed ze haar ogen dicht. Sccchhh.klets. sccchh klets. In een langzaam tempo liet hij de roe op de witte blanke billen van zijn dochter neerkomen. Hij merkte helaas al gauw dat zijn ziekte hem erg verzwakt had.

Al snel werden haar billen getekend door een weerwar van strepen maar voor alsnog droeg ze haar straf dapper. Ssccchh klets, een zwiep en een helle klets volgden elkaar op en haar lichaam begon langzaam te reageren. Ze draaide wat en er was wat gesis tussen haar tanden door. Anastasia had zichzelf voorgenomen dat ze de straf in stilte zou dragen.

Normaal was hij een rustige liefdevolle man maar door alles wat er gebeurd was had hij geen enkele moeite om zijn dochter zo te straffen.

”Ik had dit nooit van je verwacht Anastasia. Ik wil dat je de god Zelus aanbidt en aan hem vraagt of hij je zijn toewijding wil geven. En ook wil ik dat je voor altijd je verantwoording zal dragen over wat je onder je hoede krijgt!”, voegde hij aan de slagen toe.

Ze had het aantal klappen goed in haar hoofd opgenomen en telde ze zodat ze deze makkelijker kon dragen. Ze balde haar vuisten, beet op haar tanden en bewoog haar onderbenen op en neer. Ze had verdriet. Verdriet over haar stomme fout, over haar liegen tegen haar vader en tegen haar vriend. Als een trotse Griekse jonge vrouw wilde ze de straf dragen maar na zo zestig klappen sprongen de tranen in haar ogen en begon ze kleine kreetjes te slaken. Andros verstevigde zijn greep en wilde dat zijn vriendin voor eens en voor altijd zou voelen hoe fout ze geweest was. Bij de tachtigste klap, die haar vader met alle macht liet neerkomen, probeerde ze zich los te trekken maar haar vriend liet haar nog niet uit zijn ijzeren greep los.  

Haar vader stond met een hijgende stem hevig zwetend schuin achter haar. Hij keek haar aan en zei: ”laat haar nu maar gaan Andros. Ze mag daar tegen de muur gaan staan nadenken en bijkomen van deze straf.”

Anastasia had erg veel pijn aan haar billen maar vond dat ze de straf goed had doorstaan en dat gaf haar een trots gevoel. Ze was blij dat het voorbij was maar ook boos om de pijn die haar was aangedaan. Hij liet haar los en keek haar aan. Ze had betraande ogen en haar handen bedekten haar gevoelige rondingen. Maar er was boosheid in haar gezicht in plaats van verdriet of een verontschuldigende blik en dat ergerde Andros. Hij was boos dat deze strenge straf haar niet tot inkeer had gebracht.

Ze had tegenover haar vader of hem geen enkele spijt betoond. Zo’n vrouw wilde hij niet! Hij had het stoer gevonden hoe ze haar straf had ondergaan maar die stijfkoppigheid die ze nu getoond had beviel hem allerminst.

Hij nam zich voor dat hij haar, over enkele minuten als ze enigszins was bijgekomen, nogmaals zou straffen. Maar dan op zijn manier. Dan zou hij haar voor eens en voor altijd duidelijk maken dat hij dat gedrag niet zou accepteren als ze zijn vrouw wilde worden.

Anastasia liep moeizaam naar de muur en boog licht voorover met haar armen boven haar hoofd en snikte verder in haar misère. Boosheid, verdriet, zelfmedelijden. Allerlei gevoelens schoten door haar hoofd.

Andros liep naar binnen en kwam even later naar buiten met in zijn ene hand een Klismos (houten stoel met een van leer gevlochten zitting) en in zijn andere hand een grote houten lepel. Deze was gemaakt van olijfbomenhout en was zo’n twee centimeter dik. Die gebruikte hij normaal bij het roeren van de geitenmelk om daar feta van te maken maar nu had hij daar hele andere plannen mee.

Geraios keek zijn toekomstige schoonzoon verbaasd aan.

”Wat ben jij van plan Andros?”, vroeg hij.

Andros zette de stoel neer, nam erop plaats en legde de houten lepel op zijn knieën.

”Anastasia wil graag mijn vrouw worden en ik haar man. Maar als ze dat wil zal ze heel goed moeten begrijpen dat ik dit soort gedrag niet accepteer. Die hele gebeurtenis van vannacht. Het liegen. Het niet hebben van enig verantwoordelijkheidsgevoel. Het totaal geen berouw tonen. Zo’n vrouw wil ik niet!”

Anastasia had zich tot nu toe nog niet omgedraaid maar had dat bij deze woorden wel gedaan en schrok zich dood.

“ Wat ben jij van plan gek!”, schreeuwde ze uit en zette het op een lopen richting de enige opening van de binnenplaats.

Meer straf kon en wilde ze echt niet hebben. Maar voordat ze bij de boog was had haar vader haar al te pakken en hield haar tegen. Hij trok haar aan haar arm mee, liep terug tot bij Andros zijn stoel en zette haar daar neer. Hevig protesterend probeerde ze weg te komen.

”Ik wil niet meer!!!“, gilde ze.

”Ik vind dat dit geheel aan jou is Andros en ik kan je mening zeker delen”,  zei haar vader streng en hield zijn dochter nog steeds vast.

“Stelletje bruten!”, riep ze en rukte om los te komen.

Andros legde de lepel op de grond, pakte haar stevig vast en had moeite om haar over zijn knie te krijgen. Maar na enig worstelen lukte hem dat toch.

“Nu moet jij eens even goed luisteren, jij steenbok, ik hou zielsveel van je en wil heel graag met je trouwen. Ik weet ook dat jij dat graag met mij wil en al lange tijd wacht op mijn aanzoek. Voordat het zover is zullen we in ieder geval enkele dingen heel duidelijk recht moeten zetten na vandaag. Ik wil een vrouw die veel verantwoording toont. Ik wil een vrouw die de goede keuzes maakt maar boven alles wil ik in ieder geval een vrouw die eerlijk tegen mij is en NOOIT liegt!”

Tijdens zijn betoog bleef ze alleen maar proberen los te komen in plaats van te luisteren..

“Vooralsnog lijken mijn woorden niet erg binnen te komen!”, sprak hij boos.

Anastasia probeerde alleen maar te ontkomen aan de arm die haar middel vast drukte op zijn knieën. Hij trok weer de stof van haar peplos omhoog die inmiddels terug gevallen was over haar gloeiende billen. Hij stopte deze weer tussen het koord. Onderwijl protesteerde Anastasia hevig.

Toen haar rode billen weer geheel zichtbaar waren pakte hij de grote lepel van de grond en liet deze op haar billen rusten. Hij bedekte ongeveer één biloppervlakte.

Anastasia gaf haar worstelingen op en staarde naar de dorre grond onder haar.

”De komende minuten gaan wij even een aantal dingen heel duidelijk op een rijtje zetten”, sprak Andros krachtig en hij liet de eerste klap hard neerkomen op haar rechterbil.

KLEETTSS.

“Tttssjj”, was haar reactie.

Ze was wederom van plan om het in stilte te ondergaan. Haar koppigheid was nu nog groter dan bij haar vaders straf. Ze vond dat ze meer dan genoeg gehad had. Een van de doelen van Andros was echter er voor te zorgen dat ze zou gaan reageren dus begon hij met het geven van zo’n tien klappen in rap tempo. Deze waren heel wat krachtiger dan die van daarnet. De verzwakte oudere man had haar de les niet goed genoeg kunnen geven. KLEETTSS, KLLEETS, KLAATTS. AAAUUUUU kwam al gauw de reactie na klap zes. Na klap zeven had ze het niet meer en legde haar hand als bescherming neer op haar rechter bil. AAAUUUUUAAAUU was haar nog fellere schreeuw toen de lepel vol op haar hand neer kwam en zo snel als hij naar achteren was gekomen verdween de hand ook weer naar voren waar hij zich vasthield aan de houten stoelpoot. Na de eerste serie stopte hij even en liet Anastasia bijkomen en begon opnieuw zijn betoog.

”Zoals ik net al tegen je zei verlang ik enkele veranderingen in je gedrag als je mijn vrouw wilt worden.”

Haar vader kreeg langzamerhand het idee dat hij overbodig was dus verliet hij langzaam de binnenplaats en liet zijn dochter aan haar lot over, ze was in goede handen was zijn conclusie.

”Begrijp je een beetje waar ik naar toe wil Anastasia?”, vroeg Andros op dwingende toon.

”Begrijp je dan niet dat ik zoveel van je hou. Dat ik je zo miste en daarom deze zet gemaakt heb? Kan je daar dan geen respect voor hebben?”, vroeg ze met een bittere stem.

”Natuurlijk begrijp ik dat je graag bij me wilde zijn maar als je dan verzaakt in je taak zoals jij vannacht gedaan hebt en daar ook nog eens glashard over liegt dan gaat dat er bij mij niet in!”, antwoordde hij boos.

”Ik hoop dat je dat begrijpt?”

“Ik weet ook wel dat het niet goed was maar…”, verzuchtte ze maar hij maakte een einde aan haar antwoord met een nieuwe serie harde klappen.

KLEETSS,KLAATTS,KLETTTS. Weer tien harde klappen liet hij neerdalen op haar reeds zo pijnlijke billen en toen liet hij de lepel weer rusten op haar vuurrode achterste.

”Begrijp je dat sommige dingen echt niet kunnen? Begrijp je dat ik eerlijkheid hoog in het vaandel heb staan? Begrijp je dat ik verantwoordelijkheid van jou verlang?”, vervolgde hij wederom zijn lijstje. Anastasia snakte naar adem en antwoordde: “Ooooh, lieve Andros, ik weet dat ik fout zat en wil niets liever dan de jouwe zijn. Diep in mijn hart weet ik dat alles wat je zegt waar is. Toen ik de keuze moest maken voelde ik dat ook al maar werd ik door Apate (godin van de verleiding) verleid.”  

Eindelijk gaf ze toe, eindelijk drong hij tot haar door. De ban was gebroken.

“Lieve Anastasia, ik ben blij dat je me begrijpt. Voor eens en altijd zal je de boodschap helder hebben. Ik zal nu afronden en je hoeft je nu niet meer groot te houden.”

Met hernieuwde kracht liet hij de houten spatel zijn werk doen tijdens de laatste serie klappen. Hij zou haar nu openen.

KLLLLETTTSS,KLAATSS,KLLLEETTSSS.AUUU,OOOHHH,AAAAAUUUU. Steeds luider reageerde ze. Hij voelde haar lichaam schokken. Heviger werden ook de bewegingen van haar benen en schouders maar ze was geen partij voor hem.

Door haar reacties wist hij zeker dat ze zich dit voor altijd zou herinneren.

Na zo’n twintig klappen stopte hij en gooide de lepel op de grond. Hij liet Anastasia nog even liggen. Hevig snikkend kwam ze langzaam tot rust en na zo’n twee minuten liet hij haar overeind komen. Ze keek hem met dikke rode ogen aan en kroop bij hem op schoot en omarmde hem. Andros aaide haar en troostte haar totdat de tranen langzaam verdwenen. Toen pakte hij haar gezicht tussen zijn handen en zorgde ervoor dat ze hem aankeek.

”Lieve schat, het is nu klaar en ik denk dat je voor altijd weet wat ik van je wil en hoe je mijn liefde kunt krijgen. We zullen samen heel gelukkig kunnen worden”, zei hij met een zachte stem.”Oohh, lieve Andros, ik begrijp je heel goed. Ik zal alleen maar eerlijk en zorgzaam voor je zijn. Aphrodite (godin van de liefde) zal overwinnen!”, zei ze met een liefdevolle stem.

Er was een grote ramp gebeurd!

Een aanslag van terroristen op een nabij gelegen hotel had tientallen doden en een veelvoud daarvan aan gewonden veroorzaakt.

Ze hadden een bomaanslag gepleegd.

In het plaatselijke ziekenhuis, het Saint Peters Memorial Hospital, werd met man en macht gewerkt om de toestroom van slachtoffers in goede banen te leiden.

Alle operatiekamers werkten op volle toeren en alle doktoren en verpleegsters waren druk in de weer.

Op de eerste hulp, de plek waar alle gewonden binnen gebracht werden, werd bij een eerste diagnose vastgesteld of er meteen geopereerd moest worden of niet. Als er acuut geopereerd moest worden moesten ze wachten totdat er een plek vrijkwam in een van de operatiekamers. Zo niet dan werden ze naar de eerste verdieping gebracht waar ze kleine behandelingen konden krijgen. Tevens konden ze daar wachten op latere behandeling.

In OK 1 werden onder leiding van dokter Agnes Fairwair alle zware gevallen geholpen. Dit waren vooral zware brandwonden en luchtweg problemen.

In OK 2 werden onder leiding van dokter Albert Thruman alle botbreuken behandeld.

In OK 3 werden de eenvoudigste gevallen behandeld, lichte brandwonden, kneuzingen en schaafwonden.

Ook alle röntgenkamers waren volop bezig met het maken van foto’s om een goede diagnose te kunnen stellen over breuken e.d.

Inmiddels waren er op de eerste twee verdiepingen van het ziekenhuis al grote zalen ingericht zodat er veel meer bedden dan anders stonden. Hier lagen de behandelde patiënten en de nog te helpen gevallen door elkaar.

Het was nu inmiddels 16 uur geleden dat de ramp gebeurd was maar aan de rij van wachtenden kwam nog niet echt een eind.

In OK 2 lag een patiënt die beide benen gebroken had en dokter Thruman had alle moeite om de breuken goed te zetten. Ondanks dat hij onder erg grote tijdsdruk werkte en al vele uren aan het opereren was bleef de dokter zeer geconcentreerd en rustig aan het werk. Hij had al veel ervaring en wist dat hij zich niet gek moest laten maken. Wat hem echter wel zorgen baarde was de continu doorgaande stroom van patiënten. Hij wist dat er inmiddels ook al andere ziekenhuizen ingeschakeld waren maar hij vroeg zich af hoe lang hij nog kon opereren, enige rust zou hem wel goed doen.

Ook dokter Fairwair had al vele jaren ervaring en het was zeker niet de eerste ramp waarbij ze de leiding had over een operatie team. Alles liep eigenlijk als een geoliede machine.

De directie van het ziekenhuis had voor dit soort situaties een heel uitgebreid draaiboek. Dat zorgde ervoor dat het allemaal prima verliep.

Na nog eens 4 uur en dus inmiddels al 20 uur werken vond Dokter Thruman het welletjes en gaf door dat er nu toch echt twee nieuwe chirurgen moesten komen, zijn collega Freeman was ziek en Abraham Welton was op vakantie dus moesten er maar uit een ander ziekenhuis artsen komen om hun af te lossen.

Hij zelf was inmiddels klaar met een operatie en gaf het team opdracht een pauze te nemen.  

In OK 1 was dokter Agnes Fairwair bezig met een zeer kritiek geval. De patiënt

had veel bloed verloren en moest allereerst acuut een bloedtransfusie hebben voordat er tot opereren overgegaan kon worden. Dokter Thruman liep naar binnen en gaf zijn collega aan dat ze nu toch echt beter eerst een pauze kon nemen en dan de operatie overlaten aan het team dat eraan kwam.

“Het gaat nog prima, ik geef hem nu wat nieuw bloed en dan kunnen we binnen een kwartier opereren, deze man moet snel worden geholpen anders gaat hij echt dood.”

Hij keek haar goed in haar ogen aan en zag twee zeer vermoeide ogen maar de vervanging zou toch spoedig komen dus liet hij haar maar begaan. Hij ging naar de kantine, plofte op een stoel en kreeg van een verpleegster wat koffie en een broodje voorgeschoteld. Daar was hij echt even aan toe.

Na een kwartiertje kwam de vervanging binnen en er was opeens nogal wat paniek.

Er werd geroepen en gerend. Dokter Thruman ging op de gang polshoogte nemen wat er aan de hand was. Toen hij op OK 1 kwam zag hij veel drukte en dokter Fairwair had een rood aangelopen gezicht. Er bleek een zak met bloedgroep A aangesloten te zijn bij de bloedtransfusie van de zwaar gewonde patiënt terwijl hij B had. Nu moest met grote spoed de goede bloedgroep worden toegediend anders zou hij alsnog sterven. Dokter Thruman liep weer terug naar de gang want hij wist dat hij nu toch weinig van dienst kon zijn, hij wist ook dat dit soort fouten helaas wel eens voorkwamen in zo’n hectische periode. Toen hij op de gang stond werd hij op zijn schouder getikt door een verpleegster.

“Dokter, mag ik u even iets vertellen?”, vroeg ze met een zacht stemmetje en trok hem wat verder mee de gang in.

“Ja zuster, wat kan ik voor u doen?”

Op zachte toon begon ze te vertellen.

”Ik weet niet zo goed hoe ik dit u moet vertellen want ik vind dit zo moeilijk maar het gaat hier wel om mensenlevens en dus kan ik het niet voor me houden. Dokter Fairwair gaf mij opdracht om een zak bloed aan te geven met bloedgroep A voor de patiënt waar we mee bezig waren. Ik gaf aan dat ik toch dacht gelezen te hebben dat het groep B moest zijn maar toen ik dat zei werd ik afgebekt door haar. ‘Denk je dat ik dat niet weet, ik heb de kaart toch gelezen toen de patiënt binnen kwam. Spreek me niet tegen en breng dat infuus aan!’, zei ze op bijtende toon. Ik heb toen haar orders gevolgd maar nu blijkt dus dat het toch de verkeerde bloedgroep is. Misschien overlijdt hij nu!”, zei ze met tranen in haar ogen.

“Dat zou dan niet zo mooi zijn!”, reageerde dokter Thruman boos en liep terug naar de kantine.

Dit was echt een grote fout. Hij zou in het komende werkoverleg hier zeker op terug komen. Na zijn eten zocht hij de rust op van zijn eigen kantoor en probeerde wat te slapen zodat hij straks weer verder kon.

Na zo’n vijf uur slapen werd hij weer wakker en stond snel op, waste zijn gezicht en liep terug naar de eerste hulp. Het verhaal van dokter Fairwair zat hem nogal dwars en hij wilde eens even checken hoe haar rooster afgelopen week geweest was, om te kijken of ze eigenlijk wel scherp kón zijn. Toen hij het overzicht bekeek bleek dat ze de laatste 5 dagen minstens 12 uur per dag bezig geweest was. Vind je het gek dat ze zo vermoeid was, concludeerde hij. Op hoge poten liep hij naar de kantine om te kijken of hij haar ergens tegen kwam.

In de kantine aangekomen zaten alle verantwoordelijken bij elkaar, ook Agnes, maar hij vond het wat erg bot om haar in het openbaar hierop aan te spreken.

“Goed dat je er net bij komt”, zei de directeur van het ziekenhuis. ”Ik wilde net even een korte briefing geven.”

De aanwezige afdelingshoofden kregen een overzicht van de stand van zaken in het hotel. Er bleken inmiddels nog maar enkele gewonden te zijn gevonden die met de laatste ambulances gebracht zouden worden en dan kwam er wat meer overzicht.

“De grootste drukte is dus hoogstwaarschijnlijk voorbij en ik moet zeggen dat ik tot nu toe prima tevreden ben over de gang van zaken, complimenten!”

Na nog enkele praktische afspraken werd iedereen weer aan het werk gezet. Albert Thruman liep echter eerst nog even naar de directeur toe en vertelde hem het verhaal van de zuster en de waarschijnlijke reden van het falen: oververmoeidheid.

Als altijd reageerde hij rustig en zei dat hij Fairwair er op aan zou spreken, maar aan zijn houding merkte hij wel dat dat gesprek niet lang op zich zou laten wachten.

Dokter Thruman liep naar OK 2 om weer aan de gang te gaan en zag in zijn ooghoek dat zijn vermoeden juist was. De directeur liep direct in de richting van OK 1, sprak daar Agnes aan en samen liepen ze verder de gang in. Thruman nam aan dat ze in de richting van zijn kantoor gingen.

“Agnes, ik moet even met je praten over een nogal grove fout die je enkele uren geleden gemaakt hebt. Ik heb gehoord dat je een verkeerd infuus hebt laten aanleggen, klopt dat?”, sprak hij.

”Moet u me daarvoor hier laten komen, is het niet belangrijker dat ik weer ga opereren? Ja, het klopt, ik had het verkeerd onthouden, maar nadat we zijn eigen bloedgroep hadden toegediend is de operatie prima gelukt”, antwoordde Agnes geïrriteerd.

“Je bedoelt dat je collega’s de operatie vervolgens goed hebben uitgevoerd. Ja dat klopt, maar jij was behoorlijk aan je eind en ik begrijp heel goed waarom. Jouw rooster van de afgelopen week en de drukte die er nu is, is je gewoon te veel. Ik weet dat je graag mensen helpt en dat kan je ook heel goed, maar ook jouw kunnen heeft grenzen”, reageerde hij boos.

”Jouw zorg en gevoel voor je medemens is deze patiënt bijna fataal geworden. Je bent een hele goede chirurg maar waarom vraag je zoveel van jezelf? Wat je moet leren is je grenzen kennen en die ook durven aan te geven, maar daar schort het bij jou aan!”

Agnes kromp steeds verder in elkaar, ze wist drommels goed dat hij gelijk had maar dat was voor haar zo moeilijk. Ze had de laatste tijd erg hard gewerkt om zichzelf te bewijzen en zoveel mogelijk mensen te helpen. Ze had wel gemerkt dat ze over haar grens ging maar kon geen nee zeggen tegen zichzelf. Voor haar patiënten zorgen was voor haar veel makkelijker dan voor zichzelf zorgen of opkomen.

”Ik weet dat u gelijk heeft maar ik vind dat zo moeilijk”, antwoordde ze met een schuldig muizenstemmetje.

Binnen enkele minuten was van de krachtige vrouw die ze normaal was niets meer over.

“Ik geloof dat ik je daar maar bij moet gaan helpen Agnes, ik heb het idee dat je wel heel graag wil maar dat je sturing nodig hebt. Ben je dat met me eens?”

Ze keek naar de vloer en friemelde aan haar groene operatieschort.

”Ik wil zo graag helpen en de beste zijn maar misschien heeft u wel gelijk dat ook ik grenzen heb. Maar ik kom uit een gezin waarbij niemand voor zichzelf opkwam en iedereen over zich heen liet lopen. Ik wil dat echt anders doen.”

Ze keek op en hij zag twee betraande ogen die hem glazig aankeken.

“Agnes, wil je de deur even op slot doen?”, zei hij op rustige toon.

Wat er precies ging gebeuren wist ze niet maar toen ze hem nogmaals aankeek aarzelde ze niet. Ze was met stomheid geslagen maar voldeed toch aan zijn verzoek.

Hij liep achter zijn bureau vandaan en nam plaats op een stoel die aan de voorzijde stond.

”Kom eens bij me Agnes.”

Ze liep langzaam naar hem toe en bij hem aangekomen pakte de directeur haar beide handen vast en keek haar doordringend aan.

“Vanaf dag 1 dat jij hier werkt heb je dat altijd met passie en grote inzet gedaan en dat heeft mij het gevoel gegeven dat ik je wil helpen te groeien.  Dat heb ik tot nu alleen gedaan met woorden. Ik wil je nu de keuze geven: of ik laat je voor de tuchtcommissie uitleggen wat je vandaag gedaan hebt of je laat mij doen wat ik nodig vind en daarna ga je lekker slapen en praten we hier nooit meer over. Wat zal het worden?”

Hij bleef haar strak en streng aankijken. Agnes was, ook al omdat ze doodmoe was, leeg en kon nog amper nadenken. Ze had geen idee wat hij precies van plan was, maar voor de tuchtcommissie verschijnen, daar had ze totaal geen zin in.

”Wat bent u dan van plan om met mij te doen?”, vroeg ze nog steeds met een benauwd stemmetje.

”Ik begrijp dus dat de keuze niet valt op de tuchtcommissie?”, zei hij, zonder dus eigenlijk antwoord te geven op haar vraag.

”Dat klopt, maar wat bent u met mij van plan?”, vroeg ze nogmaals, nu iets krachtiger.

”Ik ga je billen een les leren die voor twee dingen zal gaan zorgen: 1: je zult spijt krijgen van je eigen gedrag en 2: je zult voorlopig bij iedere keuze die je hebt drie keer nadenken welke de beste is!”, zei hij met een norse stem en trok Agnes zonder aarzeling over zijn knie.

Terwijl hij haar stevig vasthield vroeg hij nogmaals of ze deze keuze wilde maken.

“U had me deze keuze nog niet verteld voordat ik hier opeens lig. Hoe durft u te denken dat ik dit goed vind?”, protesteerde ze hevig.

Aangezien hij niet zelf voor de tuchtcommissie wilde gaan uitleggen wat hij de komende minuten van plan was te gaan doen liet hij haar opstaan en keek haar ongeduldig aan.

Wat zal het worden Agnes?”

Aarzelend keek ze de directeur aan en zuchtte.

”Ik geloof dat ik weinig keuze heb, misschien is dit wel het beste voor me”, zei ze en weer verschenen er tranen in haar ogen. Dit was precies het moment waar de directeur op wachtte.

Nog voordat ze verder enige reactie kon geven op wat haar te wachten stond trok hij haar weer over zijn knie en viel de eerste stevige klap op haar groene broek. Bij klap twee kwam er al meteen reactie. “ Oooh”, kreunde ze.

De directeur was kennelijk van plan om haar een hele duidelijke les te leren want hij haalde vanaf het begin flink uit. Na zo’n minuut stopte hij even en zuchtte Agnes diep.

“ Zo, dat was de opwarming Agnes, denk maar goed na hoe je in de toekomst om wilt gaan met je eigen mogelijkheden en beperkingen”, las hij haar de les en trok ondertussen haar elastieken band van haar groene operatiebroek tot onder haar billen en trok haar slipje tussen haar billen. De reeds licht gekleurde rondingen kregen nu de volle laag direct te voelen en dat gaf heel wat meer reactie.

“AAHH, OOOHHH, AAUUUWW”.  

Nog steeds met zijn grote hand sloeg de directeur in hoog tempo de billen van Agnes vuurrood. Ondertussen gingen haar gedachten alle kanten op. Ze was boos op hem omdat hij haar zo vreselijk pijn deed, maar ook op zichzelf omdat ze echt eens moest leren om niet te ver te gaan. Ook gingen haar gedachten natuurlijk naar haar billen, die stonden inmiddels flink in brand.

Na zo’n drie minuten stopte de directeur weer en trok, zonder haar op te laten staan, haar hoofd omhoog en keek naar een verbeten gezicht.

”Wanneer ga je het los laten Agnes? Durf je over te geven en verbijt de pijn niet. Toon aan jezelf je berouw en je verdriet, pas dan is het klaar meisje.”

Hij bleef haar nog even aankijken en liet toen haar gezicht los. Hij wist dat hij met zijn hand dat waarschijnlijk niet zou bereiken dus keek hij om zich heen waarmee hij haar over dat dode punt heen kon tillen. Naar rechts kijkend zag hij de houten sandalen aan haar voeten zitten. Hij rekte zich uit, trok er één uit en legde die even stil op haar billen. Agnes schrok wel maar wist diep in haar hart dat ze een oplossing wilde voor haar probleem en dat ze hard wilde huilen om het verdriet wat ze van binnen voelde.

Hij voelde dat ze zich spande over zijn knie, pakte de sandaal op en legde hem stevig in zijn rechter hand. Hij wist dat dit zou gaan werken. PATS. Hij voelde de verandering in Agnes en na nog twee klappen barstte de bom. Ze verzette zich niet meer en liet alle remmen los. Ze lag ongecontroleerd te draaien over zijn knie en haar hand wilde vastgehouden worden, dus stak ze die naar achter zodat hij  vastgeklemd werd door hem. Ondertussen viel de harde houten sandaal keer op keer op haar gevoelige achterste. Ze liet de pijn binnenkomen en liet ook merken wat het met haar deed. Ze schreeuwde van pijn maar ook van opluchting. Ze voelde dat ze het voortaan anders wilde!  “AAUUUWW,AAHHH,PPAAATS.”

De directeur merkte dit en ging langzamer slaan maar wel met dezelfde kracht. Op deze manier gaf hij Agnes de kans om na te denken, haar toekomst te bepalen en haar verdriet te verwerken.

Hij voelde dat hij aan het einde was gekomen van deze les en gaf nog enkele flinke tikken om de laatste gevoelens een weg te wijzen en stopte vervolgens de sandaal weer terug over de rechter voet van Agnes.

Hij legde zijn beide handen op haar rug en liet haar rustig uitsnikken.

Dit duurde wel enkele minuten en toen voelde hij dat ze op wilde staan.

Ze stoeide even met de kleding, trok die half op en klom toen op het schoot van de directeur, net zo dat haar billen naast zijn knieën zaten en keek hem met dik betraande ogen aan.

”Oh, wat heeft u me een straf gegeven.” sprak ze hikkend. “Maar ik had niet gedacht dat het zoveel met me zou doen. Ik heb gevoeld dat ik fout zat en ik heb boete gedaan voor mijn gedrag. Ik denk dat ik weet welke weg ik moet gaan.”

Ze legde haar hoofd tegen zijn schouder en viel bijna in slaap.

“Sta nu maar op en ga naar huis. Ik wil je hier de komende 24 uur niet meer zien. Je gaat eerst goed bijslapen en dan meld je je overmorgen weer bij mij. Wij redden het hier voorlopig wel, de grootste drukte is toch voorbij.”

Ze stond op en trok haar kleding verder goed en draaide zich nog 1 keer om.

“Heel gek, maar ik wil u toch hartelijk bedanken.”

Nathalie was een Roemeense turnster van 18 jaar die in de laatste fase van haar carrière zat.

Ze was de dochter van de wereldberoemde Dominique Domaneri, die in haar carrière twee keer europees kampioen geworden was. Nathalie had nog steeds de droom om haar moeders resultaten te overtreffen. Ze wilde, naast de gouden medaille die ze al op de Europese kampioenschappen gewonnen had, Olympisch goud halen.

Over een jaar waren de spelen dus ze had nog wel even de tijd om nog verder te groeien, maar ze had al lang het gevoel dat haar huidige coach haar daar niet verder in kon helpen.

Ze had veel van hem geleerd, maar stond voor haar gevoel al een tijdje stil. De moeder van Nathalie had haar al eens gezegd dat het wellicht een idee was om coach Karalio Karalio te vragen als begeleider. Haar moeder had vroeger heel erg veel geleerd van deze coach die inmiddels 65 jaar geworden was en eigenlijk nog maar weinig deed in de turnwereld. Wellicht dat, als Nathalie het hem zou vragen als dochter van een oud kampioen, hij nog eenmaal een jaar iemand wilde ondersteunen om het ultieme resultaat te bereiken.

Na veel twijfelen had ze de stoute schoenen aangetrokken en hem benaderd. Hij had ‘ja’ gezegd. Zo kwam het dus dat ze nu onderweg was naar de Turnschool Karalio, die hij een aantal jaren geleden had opgericht.

Haar moeder bracht haar naar het complex waar ze het komend jaar intern ging wonen.

“Ik vind het leuk hem weer eens te ontmoeten”, zei haar moeder enthousiast toen ze bij de school aankwamen.

Het was een groot gebouw van roodbruine stenen met vele kozijnen van kleine, witte houten rasters. Aan de zijkant was nog een aanbouw gemaakt.

”Daar zijn de sporthallen”, wist haar moeder te vertellen.

Ze parkeerde de auto en ging samen met Nathalie naar binnen. Aan de balie werd hun verteld dat de heer Karalio hen al verwachtte. Dus mochten ze doorlopen naar zijn kantoor. Moeder wist uiteraard de weg en na enkele gangen kwamen ze bij zijn kantoor aan en klopten op de deur. De coach deed open.

“Ah, hallo Dominique, hoe is het met je!?”, vroeg hij met een brede glimlach op zijn gezicht.

Hij had een stevig, maar afgetraind postuur en een witgrijze kop met haar en dito snor.

”Prima en met u?”, vroeg ze en ze omarmde hem.

“Goed, goed. Ik doe het tegenwoordig wat rustiger aan…tot vandaag dan”, zei hij nog steeds lachend. Hij keek Nathalie aan en stak zijn hand uit.

”Jij moet Nathalie zijn, is het niet?”, vroeg hij.

“Ja meneer, dat ben ik”, zei ze en ze schudde zijn hand.

”Ga zitten, willen jullie wat drinken?”

De drankjes werden geregeld en ze begonnen gezellig te praten over vroeger.

Nathalie keek eens rond, het was een wat donker kantoor dat twee grote ramen had die uitzagen over een groot grasveld dat achter het complex lag. Een mahonie houten bureau met een klassieke lamp en een leren bureaustoel stonden op een visgraat eikenhouten vloer. Buiten renden enkele meiden onder begeleiding van een man hun oefenrondjes.

Er viel heel wat bij te praten, want het was al weer zo’n tien jaar geleden dat Dominique en meneer Karalio elkaar gezien hadden. Nathalie zat er een beetje verloren bij en was eigenlijk meer bezig met het observeren van de heer Karalio. Was dit nou de man die al zoveel talenten getraind had? Haar moeder had wel wat over hem verteld, maar dat kwam toch niet overeen met de uitstraling die de man had die nu voor haar zat. Hij was vriendelijk en rustig en niet zoals haar moeder verteld had: streng, afstandelijk en druk. Terwijl ze zat te dromen stelde hij opeens een vraag aan haar: ”Wat voor droom heb je Nathalie?”, vroeg hij vriendelijk.

”Droom? Dat is geen droom, ik word gewoon olympisch kampioen en daar moet u mij bij helpen”, antwoordde ze arrogant.

Het was eruit voordat ze het zelf besefte. Ze keek de heer Karalio met een arrogante blik aan en wachtte op zijn reactie. Die kwam niet meteen. Zijn blik was echter ineens wel veranderd van een vriendelijke goedlachse naar een bedenkelijk strenge.

“Zo, dus je hebt geen droom, maar meer een opdracht voor mij?”, antwoordde hij.

”Ja, zo zou je het eigenlijk wel kunnen noemen. Ik ben gewoon de beste en dat ga ik ze over een jaar pas echt laten zien. Er zal niemand zijn die me daarvan kan weerhouden. Door u te benaderen ga ik er van uit dat ik goed genoeg getraind wordt om dat laatste zetje te krijgen.”

De heer Karalio was verbaasd over deze arrogante houding. Die verschilde nogal van de houding die Dominique vroeger altijd had. Dat was er één geweest van zelfkennis, discipline en doorzettingsvermogen. Hij was er eigenlijk van overtuigd dat hij hier te maken had met een meisje dat erg onzeker was en dat verborg met een ongelofelijke dosis arrogantie.

“Je weet in ieder geval wel wat je wilt”, antwoordde hij rustig.

Hij had zich voorgenomen om zich niet te laten manipuleren en de ware Nathalie zou hij wel tevoorschijn toveren.

Dominique had het geheel vol twijfel aangezien, maar was niet verbaasd over de reactie. Ze was er van overtuigd dat haar dochter meneer Karalio nog wel zou leren kennen.

Na afscheid genomen te hebben liet ze haar dochter achter, wetende dat ze in vertrouwde  handen was. Haar enige twijfel was nog of haar dochter wel goed genoeg was om kampioen te worden.

Nathalie voelde zich al gauw thuis op de school, waar het de trainingen betrof. Maar met de andere meisjes maakte ze niet echt goed contact door haar hautaine houding. Tijdens een algemene training kreeg ze zelfs ruzie met een ander meisje die ze stevig aan haar haren trok. Voordat ze het wist had ze toen een flinke tik op haar billen te pakken.

”AU”, riep ze toen zijn hand haar half ontblote billen raakte. Haar kleine turnpakje bedekte slechts de helft van haar ronde gespierde billen.

” Wat is dat nou?!”, riep ze.

”Dat is een tik op je billen, zodat je direct weet dat dit soort gedrag hier niet geaccepteerd wordt. Is dat duidelijk?”, zei Karalio streng.

Na even een zucht geslaakt te hebben, knikte ze en wreef over de pijnlijke plek. Dat had haar moeder er nooit bij verteld. Ze had nog nooit een klap gehad van haar vorige coach. Wat dacht hij wel niet!

Nathalie trok zich steeds verder terug en werd naar de anderen toe steeds arroganter. Ze was de beste turnster, toch zeker in Roemenië op het moment, maar legde dat er wel erg dik bovenop.

“Wat maakte toch dat ze zich zo gedraagt?”, vroeg Karalio zich af.

Zijn ervaring gaf hem steeds meer de bevestiging dat onzekerheid de oorzaak was van dit gedrag.

De komende tijd zou hij vooral met haar alleen trainen. ’s Ochtends om drie uur en ’s middags om drie uur. ’s Avonds mocht ze dan ontspannen, want met het trainingsschema dat hij nu voor ogen had was ontspanning erg belangrijk. Tijdens de lunches probeerde hij haar beter te leren kennen en door haar harnas heen te prikken, maar dat lukte hem helaas nog niet echt.

Een andere zaak die hem wel zeer boos maakte was een verontrustend telefoontje van zijn goede vriend en arts, Nicola Trasneski.  Die vertelde dat hij contact had gehad met de moeder van Nathalie. En die ochtend was Nathalie tijdens de training gewoon door haar benen heen gezakt en flauwgevallen. Na enkele tellen kwam ze wel bij maar zoiets gebeurde niet zo maar, wist hij.

“Heb je jezelf overtraind?”, vroeg hij bezorgd.

Nathalie stond op en reageerde boos.

”Man, zeur niet. Ik heb gewoon niet genoeg gegeten vanochtend en dat maakt me een beetje slap. Er is echt niets aan de hand of zo hoor!”

Deze felle reactie bezorgde haar terecht weer eens een flinke tik op haar achterste.                 ”Jongedame ik ga jou nog beter in de gaten houden, want ik vertrouw jou niet meer zo goed en bovendien wens ik niet zo afgeblaft te worden! Is dat duidelijk!?”, sprak hij streng terwijl hij haar aan haar bovenarm stevig vast hield.

Nathalie schrok van de snijdende pijn die de tik op haar billen haar gaf en probeerde zich los te rukken, maar maakte geen schijn van kans. Ze keek hem aan met vuurspugende ogen, maar durfde verder niets meer te zeggen en bood haar excuses aan.

De middag verliep even moeizaam als de ochtend en Karalio was er redelijk van overtuigd dat zijn pupil in de avonduren meer deed dan alleen uitrusten. Diezelfde avond ging hij een kijkje nemen in het krachthonk en daar werd zijn vermoeden bevestigd. Nathalie had kennelijk niet genoeg vertrouwen in haar coach en vond het nodig om in de avonduren nog wat extra oefeningen te doen.

”Nathalie! Waar ben jij nou in hemelsnaam mee bezig!?”, bulderde hij toen hij de deur openzwaaide en op haar afliep.

”Ik..ehh, ik ben.. aan het bij trainen. Ik wil supersterk worden”, antwoordde ze vol enthousiasme.

“Denk je dat al die uren trainen overdag niet genoeg zijn? Denk je dat ik na al die jaren coachen niet weet wat een lichaam nodig heeft? Denk je dat jouw lichaam zoveel anders is dan dat van de anderen? Jongedame, ik weet prima wat goed voor jou is en dat gebeurt overdag en de rust van de avonden heb je erg hard nodig om je controle over je spieren te houden. Ik ben erg teleurgesteld in je eigenwijze gedrag, het feit dat je mij kennelijk niet genoeg vertrouwt. Dit is dus de reden dat je vanochtend flauwviel, je raakt gewoon oververmoeid!”

Hij vervolgde zijn tirade.

”Jouw arrogante gedrag en hautaine opmerkingen zijn niets meer dan een masker om je onzekerheid te verbergen! Je zou er beter aan doen open en eerlijk tegen me te zijn.”

De tranen sprongen in Nathalie haar ogen.

”Wat jij nu gaat doen is douchen en een lange nacht maken en morgenvroeg om precies tien uur meld jij je op mijn kantoor en neem je turnkleding mee. Ik zal je moeder ook laten komen, dan zullen we jou toekomst hier eens doornemen.”

Zonder verder nog een woord te zeggen wees hij haar naar de kleedkamers, keek haar boos na en gaf haar nog een flinke tik op haar billen toen ze voorbij liep.   

Nathalie liep met betraande ogen weg en spoelde onder de douche de spanning een beetje van zich af. Haar zorgen gingen meer uit naar de dag van morgen, als ze haar moeder onder ogen moest komen. Mocht ze nog wel blijven?

De volgende ochtend kreeg ze niet door haar droge keel dan enkele stukken fruit bij het ontbijt. Op precies het juiste tijdstip meldde ze zich aan de deur van het kantoor van meneer Karalio. Ze wilde hem niet nog meer irriteren.

“Binnen”, klonk het kortaf

Ze opende de deur. Binnen stond haar moeder, die haar boos aankeek vanaf het moment dat ze oogcontact hadden. Haar coach stond met zijn rug naar haar toe en staarde naar buiten door de grote ramen. Nathalie liep naar het bureau en stond wat te friemelen aan haar broek, terwijl ze wachtte op wat er ging komen.

“Nathalie, nou heb je de beste coach die er is en dan blijf je toch nog eigenwijs! Wat moeten we toch met je?”, sprak haar moeder.

”Ik geloof dat ik wel een oplossing heb, mevrouw Domaneri”, sprak de coach die zich langzaam omdraaide.

”Wil jij nog steeds olympisch kampioen worden met mijn hulp en handelen naar mijn visie?”, vroeg hij streng.

”Ja, meneer”, antwoordde Nathalie met een bedrukt stemmetje.

De nacht nadenken had haar kennelijk al deels wakker geschud.

”Dan zul je krijgen wat je verdient voor je onverantwoordelijke gedrag en gaan we daarna door met je trainingsprogramma. Ga naar de kamer hiernaast, trek je leotard aan en kom dan hier terug”, sprak hij op dreigende toon.

Nathalie spoedde zich weg en meneer Karalio richtte zich vervolgens tot mevrouw Domaneri.

“Ik zal haar eens een stevig pak voor haar billen geven. Wellicht dat dat haar wakker schudt, zodat ze zich met al haar kracht zal richten op haar kansen. Als ze mij vertrouwt en alles doet wat voor haar lichaam goed is, geef ik haar een grote kans straks op het hoogste schavot te staan”, sprak hij zelfverzekerd.

”Neem haar maar eens flink onder handen meneer. Sinds haar vader overleden is, nu 8 jaar geleden, is haar gedrag steeds arroganter geworden en ik wist daar geen raad mee.”

Karalio keek haar doordringend aan en aarzelde, maar vertelde haar nog niet wat haar te wachten stond.

Nathalie kwam binnen enkele minuten terug in haar turnpakje. Karalio had inmiddels de leren stoel in het midden van de kamer gezet en daarin plaats genomen.

“Kom maar hier Nathalie en buig je over mijn knie. Er zijn twee redenen waarom je een pak slaag gaat krijgen. Het feit dat je mij kennelijk niet genoeg vertrouwt en je arrogante gedrag hebben er voor gezorgd dat je flink pijnlijke billen gaat krijgen. Ik verwacht dat je in de toekomst je onzekerheid juist aan mij wilt tonen, want daarin zit de kracht die je nodig zult hebben om een kampioen te worden. Verder wil ik dat je alle trainingen die ik je opgeef uitvoert en dan maak je grote kans om straks te zegevieren.”

Met gebogen hoofd liep Nathalie naar haar coach toe en keek nog even onder haar lok door naar haar moeder. Die keek haar echter alleen maar boos aan. Van haar kan ze dus weinig hulp verwachten. Bij hem aangekomen werd ze stevig vastgepakt en over zijn knie getrokken. Benen en armen zweefden in de lucht en zochten ergens steun, maar die was er amper. De komende minuten zou ze zich moeten overgeven aan de pijnlijke les die haar te wachten stond.

Haar rug werd vastgeklemd tussen een hand en harde bovenbenen en haar billen voelden erg kwetsbaar aan zo met enkel een dun laagje stof. Karalio was echter van mening dat haar billen echt bloot moesten zijn voor deze straf en trok de stof tussen haar billen zodat ze zich nog kwetsbaarder voelde. Zonder verder nog te aarzelen begon hij met haar straf.

KLETS,KLATS, kwamen de klappen stevig neer op de vermoeide, maar gespierde billen van Nathalie. Dit was voor haar een totaal nieuwe ervaring, dus binnen enkele seconden reageerde ze heftig. De armen die net nog in het luchtledige zweefden zochten haar billen op, maar kwamen een stevige hand tegen die hen vastklemde. De andere grote, stevige hand kwam met harde klappen neer op haar gevoelige billen. Karalio was niet van plan haar lang te straffen maar wel heftig. Het moest voor een flink schrikeffect zorgen. De zware straf zou voor haar moeder zijn.

Nathalie wrong zich in allerlei bochten, maar kreeg wat ze eigenlijk al lang geleden had moeten hebben: een flink pak billenkoek om haar gedrag eens even onder de loep te nemen en te veranderen. Grote tranen biggelden van Nathalie haar wangen, vielen op de grond en vormden daar een plasje op het parket. Zo snel als het begonnen was en zo heftig als het was, duurde de straf bij elkaar niet langer dan twee minuten, maar zorgde er wel voor dat haar billen in vuur en vlam stonden. Hevig naschokkend lag Nathalie bij te komen over de stevige knieën. Karalio had ergens wel medelijden met haar, maar wist zeker dat het haar zou helpen om open en eerlijk te zijn en niet meer eigenwijs Hij was degene die haar kampioen kon maken.

”Laat deze les je helpen Nathalie”, sprak hij nu zacht en lief terwijl hij haar overeind hielp.

“Ga maar even naar de kamer hiernaast om na te denken over wat je voornemens zijn, ik heb ondertussen nog even iets met je moeder door te nemen”, sprak hij opeens weer streng.
Hij keek mevrouw Domaneri aan.

”Dominique, klopt het dat jij contact hebt opgenomen met Nicola Trasneski?”, vroeg hij terwijl hij haar doordringend aankeek. Nathalie was benieuwd wat dit betekende en bleef nog even staan.

“Hoe kan hij dat nou weten???”, vroeg Dominique zich af.

En waarom sprak hij haar opeens aan met haar voornaam. Ze voelde zich ineen krimpen en herinnerde zich de ommezwaai die er vroeger geweest was toen doping controles ervoor hadden gezorgd dat de turnwereld op zijn kop stond. Karalio had zijn conclusies getrokken en verbood al zijn turnsters om ook maar er aan te denken ooit nog iets van stimulerende middelen te gebruiken. Als hij daar achter kwam, werd je meteen voor altijd van zijn school weggestuurd.

Ze had contact opgenomen met die arts omdat hij erom bekend stond dat hij middelen wist die echt niet te achterhalen waren en ze wilde zo graag dat Nathalie kampioen werd dat ze alle mogelijkheden wilde gebruiken om dat te bereiken.

” Eh…tja…ik heb met hem gebeld, dat klopt. Maar hoe..”

“Hoe ik dat weet? Hij is een erg goede vriend van me en is inmiddels volledig gestopt met het onderzoeken van dit soort mogelijkheden, omdat hij het slechte ervan is gaan inzien. Hij belde me zodra jij met hem contact had gezocht om me ervan op de hoogte te stellen dat je verboden middelen wilde gebruiken om Nathalie kampioen te maken.”

Nathalie keek om naar haar moeder en vroeg vol vertwijfeling: ”is dat waar mama?”

“Ja, lieverd dat heb ik gedaan om je te helpen. Ik weet zeker dat je dan kampioen wordt en wat willen we nou liever? Je toekomst is zeker en je bent voor eeuwig beroemd! Ik zou niets anders willen voor je”, sprak ze.

”Oh, mama, wat afschuwelijk!”, reageerde Nathalie.

”Weet je wat die middelen nog meer met je doen? Ben je vergeten hoe ik erover denk? Weet je dat de pakkans tegenwoordig ongeveer honderd procent is? Weet je dat je dan de carrière van je dochter kapot maakt?”, sprak Karalio streng.

“En dan vind je dat ik je dochter moet straffen voor haar gedrag! Er is hier maar één persoon die een flinke straf verdient en dat ben jij zelf!”, vervolgde hij.

Hij trok Dominique mee naar de stoel waarop hij net Nathalie gestraft had en nam plaats.

“Nathalie, ik wil nu dat je naar hiernaast gaat, je hoeft hier geen getuige van te zijn”, sprak de coach. Hij wachtte totdat Nathalie de kamer verlaten had. Vervolgens trok hij Dominique over zijn knie, tilde de lagen stof van haar rok omhoog en ontblootte zo haar stevige achterwerk. De string die ze droeg zat hem niet in de weg, dus kon hij meteen van start gaan met wat hij voor ogen had. KLETS,KLATS,KLETS,KLATS.

Met grote kracht en woede sloeg hij op de billen van Dominique. Hij wist dat hij eigenlijk niet in woede moest straffen, maar dit had ze zo verdiend! In hoog tempo en met volle vaart kwamen de klappen aan en veranderden de witte billen snel in een rode tomaat.

Dominique wist niet wat haar overkwam, sinds haar vroege jeugd had ze nooit meer klappen gehad, dus was ze alle herinneringen eraan kwijt. Karalio had wel herinneringen aan de tijd dat ze als klein meisje over zijn knie had gelegen in haar puberjaren, als ze weer eens niet goed haar best deed of sturing nodig had. Ze was in al die jaren lichamelijk niet veel veranderd.

Zo kort als de straf van Nathalie geweest was, zo lang en streng zou de straf voor Dominique zijn. Nathalie wist niet wat ze hoorde. Eerst vond ze het wel terecht, maar naarmate de bestraffing doorging en de reactie van haar moeder heftiger werd kreeg ze wel een beetje medelijden. Karalio daarentegen absoluut niet.

KLATS,KLETS.

Stevig sloeg hij door. Hij was inmiddels redelijk gekalmeerd, maar nog steeds van plan om haar de les van haar leven te geven. Dominique draaide wat ze kon en liet alles en iedereen weten dat ze genoeg gehad had. Na zo’n vijf minuten liet Karalio haar opstaan. Hij zette haar voor zich neer, keek haar diep in haar ogen en zei: ”Zo, moeder, dat was een deel van de les voor je. Ik zal afsluiten met tien meppen met het rietje en dan hoop ik dat je je dochter op alle GOEDE manieren zult ondersteunen om haar olympisch kampioen te maken! Buig over de rug van deze stoel en waag het niet overeind te komen voordat ik het zeg.”

Met diep betraande ogen keek Dominique de coach smekend aan, maar het enige dat hij deed was naar de stoel wijzen waarover ze zich moest bukken. Met een diepe zucht boog Dominique zich in de gewenste houding over het koude leer.

Diep in haar hart voelde ze pijn, pijn omdat ze wist dat Karalio eigenlijk gelijk had, maar ze wilde zo graag…

“AAAUUUU”, gilde ze het uit nadat de cane zijn werk begon te doen.

Een diep witte streep baande zich een weg over de twee rode bergtoppen die haar billen vormden om even later te veranderen in een dubbele lijn die op een soort trambaan leek. Karalio gaf de slagen lang genoeg de tijd om door te dringen voordat hij een nieuwe toediende. Dominique had zo alle tijd om goed na te denken, waarom ze dit allemaal kreeg en wat ze zich wilde voornemen voor het komende jaar.

“SSWIISSCCH”, zwiepte het hout door de lucht en drukte zich in de huid van haar billen.

Slag na slag drong het dieper tot haar door dat hij haar terecht strafte en dat ze alles zou doen om haar dochter de psychische steun te geven die ze zo nodig had. Ze probeerde de slagen op te vangen, maar met moeite hield ze zich vast aan de stoelpoten om niet overeind te komen.

Na de tiende klap zakte ze ineen en schokte alleen nog maar hevig na.

Karalio ondersteunde haar toen ze opstond en omarmde haar. Hij riep ook Nathalie erbij en samen gaven ze elkaar het gevoel dat ze één waren. De twee vrouwen troostten elkaar en Karalio stond er als een rots in de branding bij die hun beide steun wilde geven.

“Samen zullen we er alles aan doen om je kampioen te maken Nathalie, open en eerlijk zullen we dat bereiken!”

Ze keken elkaar aan en de zachte glimlach rond Karalio’s mond deed beide vrouwen ontspannen en gaf hun het gevoel dat ze er samen zouden komen.Na een jaar werd Nathalie glansrijk olympisch kampioen. Tijdens de feestelijkheden gaf Karalio beide vrouwen een speelse klap op hun achterste toen ze samen naast hem stonden. Er werd gelachen, maar alleen zij drie wisten wat die klappen precies betekenden.

Sint was boos en liet dit keer de straf niet over aan zwarte Piet.

Dit keer was er iemand echt te ver gegaan. Ze had afgelopen jaar eigenlijk de boel maar een beetje de boel gelaten.

Huishouden…wat is dat? Gewoon een beetje de kantjes ervan aflopen.

De kinderen verzorgen…wat is dat? Die kunnen zich best zelf redden.

Eten klaarmaken als haar man thuis kwam…wat is dat? Het is toch niet zo erg als je een dag hard gewerkt hebt en er is nog geen eten klaar als je thuis komt, dan wacht je toch gewoon even.

Slecht humeur…wat is dat? Het zit vandaag gewoon allemaal tegen en dat reageer ik op jullie af!

Nee, deze dame had dit jaar maar één hobby gehad, sinds ze van Sint vorig jaar een computer had gekregen: chatten, chatten en nog eens chatten. Vanaf het moment dat de kinderen naar school waren, draaide alles om het haasten om zo snel mogelijk weer te kunnen chatten. Sinds ze internet ontdekt had en tot de conclusie was gekomen dat ze niet de enige was die iets met spanking had, was ze op ontdekkingsreis gegaan. Ze had een chatsite gevonden waar ze al haar gevoelens kon delen.

Dat is op zich niet slecht, maar de manier waarop zij dat dit jaar gedaan had, ging Sint echt veel te ver. Haar man had haar maar laten begaan, want, zoveel als hij van haar hield, wilde hij haar de vrijheid geven om haar gevoelens te onderzoeken. Hij had zich af en toe wel duidelijk uitgelaten als het hem te ver ging, maar dat had haar niet veel gedaan. Alles in huis waar ze de verantwoordelijkheid voor droeg, liep in het honderd en het interesseerde haar bar weinig.

Op zes december had ze een avond vrij gepland en zou naar een bijeenkomst gaan van een aantal spankingvrienden, die ze via internet ontmoet had. Ze zouden sinterklaasavond vieren met cadeaus en natuurlijk zou de goedheiligman ook langs komen met zijn Pieten.

Zo gebeurde het ook. De Sint was zeker van plan om haar dit jaar eens flink te straffen en duidelijk te maken dat haar gedrag komend jaar echt anders moest.

Aangezien het een bijeenkomst was van haar internet-spankingvrienden had ze behoorlijk wat kriebels in haar buik, want het was de eerste keer dat ze die zou ontmoeten. Bovendien waren er van de spankers heel wat dreigementen geuit aan het adres van de spankee’s, dus de kans dat ze voor het eerst zou zien hou iemand een pak voor zijn billen kreeg was erg groot. Met wat haarzelf te wachten stond, had ze totaal geen rekening gehouden.

Ze kwam aan bij een groot vrijstaand huis en aan de hoeveelheid auto’s te zien moesten er al zeker tien mensen aanwezig zijn. Ze belde aan en werd binnengelaten door een vriendelijke vrouw de zich voorstelde als Anja. Een bekende voor Angela, want ze hadden al heel wat intieme dingen gedeeld. Het voelde raar om haar nu in levende lijve te ontmoeten, maar ze kreeg ook een fijn gevoel, omdat het eigenlijk meteen goed voelde.

Toen ze de huiskamer binnen kwam, werd ze door iedereen aangekeken en ze moest een beetje blozen. Er werd wat gelachen en ze werd aan iedereen voorgesteld. Het was een gezellige groep mensen, zo op het eerste gezicht.

Na wat koffie en speculaaskoek werd er hard op de deur gebonsd. Er kwamen twee zwarte Pieten binnen en enkele seconden later een statige sinterklaas.

Aangezien we geen mensen van het groepje misten, kon Angela nog niet zo goed verzinnen wie dat waren.

“Kennelijk ingehuurd of zo”, dacht ze.

“Zo, lieve mensen, hebben jullie een gezellige avond samen?”, sprak Sint statig.

Er werd wat gegiecheld en Anja antwoordde dat hun hartje vol verwachting klopte. De pieten deelde wat pepernoten uit en gaven al enkele tikken met hun roe toen één van de meiden een beetje te lollig deed.

“Ze wilde natuurlijk niets anders dan dat uitlokken”, dacht Angela.

Sint nam plaats in een met rode velours gestoffeerde stoel die met mooie goudverf  was afgezet. Op zijn schoot legde hij het grote jaarboek, waarin hij zogenaamd alle goede en slechte dingen van iedereen bijhield.

“Zo, mensen, ik vind het fijn om hier te zijn, maar weet eigenlijk niet zo goed of ik nu met de lieve of de stoute mensen moet beginnen die hier aanwezig zijn.”

Hij keek streng rond onder zijn witte borstels van wenkbrauwen uit. Op één of andere manier kreeg Angela kriebels in haar buik toen hij haar aankeek. Dat aankijken duurde haar eigenlijk net even te lang, zou ze vanavond toch haar eerste echte ervaring gaan hebben?

Anja gaf aan dat het gezien hun club wellicht het leukst was als hij eerst zou beginnen met de stoute mensen, maar dat konden er toch niet veel zijn…zei ze grappend.

“De meeste onder jullie doen dat ook met een grap, dus zullen niet echt gestraft worden. Maar er is er één bij die het dit jaar echt te bont gemaakt heeft en die zal ik hoogstpersoonlijk de straf van haar leven geven!”, zei hij.

Hij keek de kamer rond en eindigde bij Angela.

“Kom jij maar eens even hier meisje!”, zei hij nu op strenge toon.

Het was een toon die Angela ergens wel bekend voorkwam… Het was toch niet echt waar…

Onder wat gegiechel van de anderen stond ze op. Ze deed net alsof ze bang was, liep als een klein meisje schoorvoetend naar de Sint toe en ging voor hem staan.

“Zo, Angel, is het geloof ik?”, vroeg hij en ze knikte.

”Ja Sinterklaas!”, verbeterde de Sint en Angela herhaalde die zin.

“Jij heb er dit jaar nogal een troep van gemaakt is het niet?” zei hij met een norse stem.

Angela wilde weer knikken maar verbeterde zich.

”Ja, Sinterklaas, dat kan ik niet ontkennen.”

Hoe kon hij dat nu weten? Via de chat was dat nooit ter sprake gekomen.

Hij vervolgde zijn preek en Angela voelde zich steeds kleiner worden en ook wel schuldig.

Sommige dingen die hij zei raakten haar echt, zeker als het om haar kinderen ging.

Ze realiseerde zich steeds meer dat haar vermoeden juist was, want hij vertelde dingen die alleen haar eigen man wist. Deze Sinterklaas was niemand anders dan haar eigen lieve man.

Ze had nooit gemerkt dat hij wel eens contact had gehad met de man van Anja om te horen wat er zich toch allemaal afspeelde op die chatsite. Hij had de man van Anja verteld wat hij van plan was en die had met hem over van alles gepraat, ook wat spanking inhield en hoe je het moest geven.

“Nu ik je dit alles verteld heb, denk ik dat je wel begrijpt dat je daarvoor gestraft dient te worden, Angela?”, zei hij streng.

Angela vond het al lang niet grappig meer en keek beteuterd naar de vloer. Ze knikte alleen en dat was voor de Sint het teken om haar over de knie te trekken.

Het korte rokje, dat ze aan had gedaan omdat ze het leuk vond een beetje uitdagend te doen op deze avond, kwam haar nu totaal niet van pas. Het was gemaakt van viscose en als de Sint al van plan was het lang over haar billen te laten liggen, dan zou het weinig bescherming bieden voor de klappen die zouden gaan komen.

Het enige waar Angela aan kon denken, was haar schuldgevoel. Niet de aanwezigen die zouden zien hoe ze gestraft zou worden, niet de spanning die eigenlijk hoort bij een eerste ervaring en ook niet de verbazing dat het nu haar eigen man was die haar die ervaring zou gaan geven.

Een venijnige pijnscheut rukte Angela uit haar gedachten over schuldgevoelens.

”AAUU”, riep ze toen haar man…eh, Sinterklaas, haar de eerste pets gaf, nu nog op haar dunne rokje.

Met weinig opbouw volgden de klappen elkaar op. Hij was zeker van plan om haar een les te leren die haar duidelijk maakte dat spanking ook zeker als straf gebruikt kon worden.

Tot nu toe had ze spanking iets opwindends en erotisch gevonden en had daar op de chat veel over gepraat. Ze had wel eens verhalen gehoord over pijnlijke strafsessies, maar dat had haar niet echt aangesproken. Dit keer kreeg ze echt een straf-spanking. De erotische uitvoering liet nog even op zich wachten. Met stevige slag ging hij verder en tilde na zo’n minuutje haar dunne rokje omhoog, zodat haar lichtrood gekleurde billen te voorschijn kwamen naast haar dunne string. Even realiseerde Angela zich dat ze niet met z’n tweeën waren en wilde haar blote billen bedekken met haar handen, maar dat had ze beter kunnen laten. Haar man pakte die stevig vast en zo lag ze totaal hulpeloos over zijn knieën.

“Als ik met jou klaar ben, dame, dan zijn je billen net zo rood als jou truitje!”, zei hij nors.

Met die woorden vervolgde hij Angela haar straf op haar blote billen die nu snel roder en roder kleurden en er voor zorgden dat ze begon te huilen, deels van pijn en deels van verdriet over haar gevoelens die totaal overhoop lagen. Na enkele minuten stopte hij wederom en gaf Angela even de tijd om bij te komen en alles op een rijtje te zetten. Hij tilde haar van zijn knieën op en vroeg een Piet om haar aan haar handen over zijn rug te tillen zodat haar billen klaar waren voor nog enkele laatste klappen van de roe als afsluiting.

Angela schrok eigenlijk niet meer van deze opdracht. Ze onderging wat hij haar wilde geven en wilde niets liever dan in zijn armen wegkruipen, hem zeggen dat ze het begreep en dat hij gelijk had.

De striemende klappen van de roe deden wel behoorlijk pijn, maar aan de reacties van Angela merkte Sinterklaas dat ze het begrepen had en dat de straf afgerond kon worden.

De Piet liet haar los en haar rok viel over haar zeer vurige achterste. Angela liep meteen naar Sint en viel om zijn nek. Onder hevig snikken bood ze haar excuus aan. Sint aaide haar door haar haar en over haar billen en ging weer zitten. Hij nam haar op zijn knie en legde haar hoofd op zijn schouder. Ze hadden zojuist een nieuwe vorm van communicatie ontdekt.

Hallo, wij zijn Claire en Pierre. Wij zijn de billen van Natalie, Claire de linker en Pierre de rechter.

Wij willen jullie graag deelgenoot maken van de ervaringen die billen zoal meemaken.

Nu moet je weten dat Natalie een nogal eigenwijze, drukke, stijfkoppige tante is en dat heeft nog wel eens vervelende gevolgen voor ons. We zullen jullie een verhaal gaan vertellen over een gebeurtenis die ons nogal raakte…

’s Ochtends als we wakker worden dan is het altijd lekker warm en zacht onder de dekens en genieten we van de rust die we ’s nachts gehad hebben. Nadat we wat gedraaid worden in het zachte matras komt het licht ons tegemoet als de dekens weg geslagen worden, vervolgens de frisse lucht als Natalie het raam opent.

Daarna worden we naar de badkamer gebracht voor een heerlijke warme douche, tenminste na een minuutje is het lekker warm, want soms krijgen we eerst een koude plens water over ons heen, zoals ook vanochtend… Zucht, leert ze het dan nooit!

De heerlijke aanraking van de douchestraal warmt ons gelukkig lekker snel weer op en vervolgens worden we gemasseerd en ingezeept. Dit is altijd een heerlijke tijd. Zeker als we dan, nadat we afgedroogd zijn, heerlijk ingesmeerd worden met lotion die ons lekker zacht en soepel maakt. Vervolgens worden we via de spiegel bekeken: ja, we zien er weer goed uit vandaag, Natalie! Je moet weten dat ze erg trots op ons is, we zijn twee lekkere mooie rondingen die menig man zijn nek doet omdraaien op straat.

Vervolgens loopt Natalie terug naar de slaapkamer en krijgt Claire onderweg een vriendschappelijk tikje van Steven, de man van Natalie.

”Wat zie je er weer lekker uit vandaag schatje”, zegt hij.

We kruipen even zachtjes tegen elkaar aan en genieten, die aandacht vinden we altijd heerlijk. Voor de kledingkast trekt ze een lichtblauwe string aan en hopen we dat ze vandaag een rokje aandoet. Want met die strings van tegenwoordig zijn die strakke spijkerbroeken behoorlijk ruw tegen onze blote huid. Maar helaas, met die broeken komen we wel mooier uit, dus ook deze ochtend wordt het weer zo’n ruwe broek. We verdwijnen in het donker, maar voelen ons wel lekker veilig, omdat hij ons zo stevig vasthoudt.

“Oh gelukkig”, zegt Pierre. “Ze heeft die spijkerbroek aan met die scheur erin, dan kan ik af en toe nog even naar buiten gluren.”

Na nog wat gerommel gaan we naar beneden en gaan we dienen als zitplek voor onze eigenaresse, omdat ze dan lekker kan gaan ontbijten. Gelukkig hebben ze tegenwoordig nieuwe stoelen die lekker zacht zitten in plaats van die harde houten stoelen van vroeger. Aan Natalie haar gedraai merken we dat het weer een druk dagje gaat worden, stilzitten is over het algemeen niet aan haar besteed. Ook de twee kinderen schuiven inmiddels aan tafel aan en er werd druk gepraat en gelachen. Het is altijd wel een gezellige boel aan het ontbijt.

Hierna neemt ze afscheid van manlief. We worden allebei lief geaaid en gekneed door zijn stevige handen en we krijgen tot slot nog een bemoedigend tikje voor de dag die komen gaat. Als hij ons zo behandelt, dan krijgen we altijd heerlijke opwindende kriebels en sturen we signaaltjes naar boven dat dit echt zalig is.

” Fijne dag lieve schat,” roept ze hem nog na.

Ze gaat gauw terug naar keuken om een boodschappen lijstje te maken, want ze moet gauw naar de supermarkt. Over een anderhalf uur moet ze al weer op de tennisbaan staan, dus ze heeft zoals gewoonlijk flinke haast. Ze werkt de kinderen ook de deur uit en holt nog even snel naar boven om de wasmachine aan te zetten. Op de terugweg glijdt ze uit op de trap. Klaboemberdeboem…

”AAUU,AUUU, doe toch eens rustig, haastige spoed is zelden goed!”, roepen we naar boven.

We krijgen wel even een lieve aai als ze weer opstaat, maar blij zijn we nu even niet met haar. Vervolgens loopt onze eigenaresse naar buiten en springt ze in de auto. Het is maar goed dat er een dikke laag schuim onder ons zit als ze neerploft.

Ze start de motor en rijdt snel weg.

“Zucht…dame, ga je het nu weer vergeten: als je auto rijdt moet je je gordel omdoen! Ook als je alleen maar naar de supermarkt hoeft die twee kilometer verderop is.”

Nog geen maand geleden was ze namelijk aangehouden door oom agent en had ze een bon gekregen van negentig euro. Steven was woest geweest en had ons het aantal euro’s in klappen uitgedeeld, vijfenveertig voor Claire en vijfenveertig voor Pierre. Mijn hemel wat heeft die man toch grote handen, bij iedere klap had hij ons vol geraakt, zonder ook maar één stukje over te slaan. Gelukkig had hij Natalie wel toegestaan om haar spijkerbroek aan te houden. De schade bleef dus beperkt tot een flinke tinteling, die er voor zorgde dat we flink rood geworden waren toen hij bij negentig was. Hij had haar boos verteld of ze zich wel moest realiseren dat ze het financieel zwaar hadden en dat het een flinke volle boodschappentas was die ze nu zomaar aan de staat gegeven had.

Na het pak slaag was ze op zijn schoot gekropen en had haar verontschuldigingen aangeboden en hem beloofd dat ze het nooit meer zou doen en dat hij gelijk had.

“Waarom is ze toch altijd zo hardleers?”, dachten we tegelijk. “Wij moeten het bezuren hoor.”

Gelukkig is er geen controle tot de supermarkt, dat zou ook wel toeval zijn.

Op straat en in de supermarkt worden we altijd gebruikt als lokmiddel voor de ogen van andere mannen. Natalie vindt niets leuker dan hun te triggeren, zodat we nagekeken of zelfs nagefloten worden. We zijn dan ook mooi om te zien en voelen ons zeker gevleid.

Na de boodschappen gedaan te hebben, lopen we terug naar de auto en doet onze eigenaresse wat ze altijd doet. Ze draait de sleutel van de autodeur open en duwt vervolgens met ons tegen het harde staal ”AU” de deur verder open, omdat ze haar handen vol heeft met de boodschappentassen. Vervolgens stapt ze weer in en rijdt snel de weg weer op.

Nog geen minuut later gebeurt waar wij al bang voor waren.

“Shit, een controle”, horen we van boven ons.

In de tijd dat we in de supermarkt waren, was er dus kennelijk een controle opgezet. Gauw doet Natalie haar gordel om, maar op het moment dat ze stopt en de agent haar aanspreekt is hij erg duidelijk.

” Goedemorgen mevrouwtje, dat lijkt me iets te laat hè”, komt er nors uit.

“Sorry agent, maar ik had zo’n haast en het is voor mij maar twee kilometer rijden van de supermarkt naar huis, dus had ik hem niet omgedaan. Ik moet daar zijn”, wijst ze naar het einde van de straat.

“Het spijt me, maar voor iedere meter hoort u uw gordel om te doen. U wilt niet weten hoeveel ongelukken slecht aflopen zonder gordel. Ik ga er vanuit dat u weet dat ik u hiervoor moet bekeuren?”, vraagt hij vaderlijk.

“Dat weet ze maar al te goed”, denken wij en we krijgen allebei een vervelende tinteling door ons heen.

“Kunt u het echt niet een keer door de vingers zien, alstublieft, ik zal me er voortaan echt aan houden maar ik dacht…”, zegt ze met haar liefste stemmetje, maar hij onderbreekt haar.

”Nee, dat kan ik niet. Helaas zal ik u moeten bekeuren. We zijn juist de laatste tijd veel aan het controleren op mobiel bellen en het zonder gordel rijden, dus mag ik uw papieren?”

We kruipen dicht tegen elkaar aan en balen verschrikkelijk, dit keer zullen we het een stuk meer moeten ontgelden. Natalie voldoet aan alle wensen van de agent en rijdt vervolgens verder naar huis. “Shit, shit, shit”, is het enige wat we haar horen denken.

“Ja, zeker: SHIT”, is ons antwoord.

De hele dag spoken er allerlei gedachten door Natalie haar hoofd en regelmatig worden we door de spijkerbroek heen betast.

“Ja, meis, wij zullen wel weer voor de kosten opdraaien”, denken we.

Dan helpt aaien niet meer.

Hoe, wanneer, gaat ze het aan Steven gaan vertellen? Als ze wacht, zal ze het alleen maar erger maken, maar het meteen vanavond vertellen betekent gegarandeerd direct een stevig pak voor haar billen. Daar heeft ze dus echt geen zin in en dus besluit ze om het pas te vertellen als de bon binnen is. Dan is het vroeg genoeg om de consequenties te accepteren. Wij denken er zéker ook zo over.

Na het avondeten, als de kinderen naar bed zijn gebracht en er rust in huis komt, gaan onze eigenaresse en Steven samen op de bank zitten. Hij vraagt: ”Natalie wat is er met je aan de hand, je maakt zo’n gespannen indruk op me?”

Waarom kan ze het nou niet verbergen? Is dat nou zo moeilijk? Steven is inmiddels al 10 jaar met haar getrouwd ,dus kent hij haar ook eigenlijk veel te goed.

”Hoe bedoel je lieverd, wat zou er moeten zijn?”, vraagt ze lief en kruipt dichter tegen hem aan. Kennelijk is Steven niet tevreden met dit antwoord en blijft nog even doorvragen, want hij is er toch wel van overtuigd dat er iets met zijn lieve Natalie is en dan wil hij haar altijd graag helpen. Ze krijgt toch wel door dat ze hem er niet van kan overtuigen dat er niets aan de hand is, dus begint ze wat dingen te verzinnen waardoor ze zich niet zo rustig voelt. Problemen met de kinderen, een ruzie met de buurvrouw, maar op een of andere manier komen alle dingen er absoluut niet overtuigend uit. We merken dat Steven een beetje ongeduldig wordt en opeens krijgt Pierre een stevige kneep.

”Au, waar is dat nou voor nodig?”, vraagt Natalie verontwaardigd.

”Ik heb het gevoel dat er iets nogal vervelends is, dat je me niet wil vertellen meisje. Vertel op, wat heb je uitgespookt?”

Langzamerhand komt Natalie tot de conclusie dat ze toch maar beter de waarheid kan vertellen, ook al zal het haar duur komen te staan. We worden aangespannen en gedraaid in het leer van het bankstel en Natalie begint het hele verhaal op te biechten. We kunnen natuurlijk niets zien, maar hebben wel een vermoeden dat Steven hier absoluut niet blij mee is, dus kruipen we angstvallig tegen elkaar aan.

“Wat vertel je me nou??!!!”, roept hij boos.

“Nadat we toch nog geen maand geleden een erg duidelijke afspraak met elkaar gemaakt hebben, is het absoluut niet tot je doorgedrongen! Werk ik me daarvoor krom?”, briest hij.

Steeds heviger worden we heen en weer geschoven en we horen onze eigenaresse nog proberen de zaken iets te verzachten maar dat lukt dus absoluut niet.

”Ik kan beter eerst even afkoelen dame. Sta op, trek je broek uit en ga eerst maar eens even vijf minuten in de hoek staan om na te denken waarom je zo ongelofelijk stom gedaan hebt.”

Natalie weet wel beter dan nu ook maar even tegen te stribbelen en staat op. Eerst loopt ze uit de buurt van Steven en trekt vervolgens haar spijkerbroek naar beneden. Normaal vinden we de koele lucht altijd wel lekker als die ons beroert nadat we enkele uren opgesloten gezeten hebben onder dat ruwe textiel, maar aangezien we nu weten wat de reden is van de verkoeling zijn we er allerminst blij mee. Als Natalie in de hoek gaat staan, kijken wij recht in de ogen van Steven die ons allerminst vrolijk aankijkt. Normaal bekijkt hij ons altijd met een bewonderende blik, maar nu… die ogen spreken boekdelen! Hij staat op, loopt de kamer uit en komt even later terug met in zijn hand… Ja hoor, dit wordt echt geen pretje… De badborstel. Hij gaat nog even op de bank zitten en staart ons nog even boos aan. Na enkele minuten staat hij weer op en komt ons tegemoet.

”Zo stommeling, heb je je zonde overdacht?”, vraagt hij nors.

”Ja, Steven dat heb ik en ik heb er ook vreselijk spijt van, maar ik heb het ook zo druk de laatste tijd”,

probeert ze nog zich te verontschuldigen.

”Ja, Natalie, dat ken ik van je. Heb je nog wel lekker getennist???”, reageert hij boos.

Hij tilt haar zonder het antwoord af te wachten op en gooit haar over zijn schouder, zodat wij naar het plafond staren.

Als de kinderen thuis zijn en wij straf krijgen, dan neemt hij ons altijd mee naar de kelder, zodat niemand iets zal merken.

“Gelukkig slapen de kinderen inmiddels als rozen dus hebben wij alle tijd om onze afspraak van vorige keer na te komen. Ik heb je duidelijk gewaarschuwd dat als je ooit nog een keer zonder gordel zou rijden je het echt zou bezuren!”, zegt hij en zet Natalie op haar voeten.

Hij neemt plaats op een stoel die hij in het midden van de kelder neerzet. Niet veel later kijken wij weer in de boze ogen van Steven. Hij heeft haar over zijn knie gelegd en is niet van plan er nog veel woorden over vuil te maken. Dit zal een stevig pak slaag worden, dat is zeker.

We kruipen dicht tegen elkaar en kijken angstig naar de grote hand die hoog boven ons hangt en ons zo dadelijk duchtig onder handen gaat nemen. Als we zien dat hij naar beneden komt sluiten we onze ogen, de volgorde is nooit echt bekend maar doet er ook niet echt toe. Over het algemeen slaat hij ons om en om, maar naarmate de straf langer duurt wil hij ook wel eens één van ons beiden wat langer bewerken. KLETS, KLATS, KLETS, KLATS, gaat het van Claire naar Pierre en weer terug. Al gauw krijgen we het behoorlijk warm en nu zijn wij degenen die gaan draaien om die stevige hand te ontwijken. Claire is altijd wel wat gevoeliger dan Pierre, maar we weten beiden dat vandaag het stadium van alarmfase tien met gemak bereikt gaat worden. Stoer doen heeft dus zeker geen zin. Begreep onze eigenaresse dat nou ook maar. Die stoere houdt altijd zo lang mogelijk haar mond dicht, omdat ze Steven niet wil laten merken hoeveel pijn hij haar doet. Na zo’n twee minuten stopt hij even. We openen onze ogen en zien al een flinke rode gloed over onze huid, alarmfase vier is inmiddels wel bereikt, maar die is nog houdbaar. Als we naar boven kijken zien we dat hij gelukkig nog niet die borstel pakt, maar Natalie even de tijd wil geven om na te denken over haar actie van vandaag.

”Dring ik al een beetje tot je door, druktemakertje? Plannen is ook een vak hè”, zegt hij een beetje sarcastisch.

Onze eigenaresse kan niet veel meer dan wat brabbelen als antwoord, want die is veel te veel bezig om de pijnsignalen die wij haar doorzenden te verwerken. Na een minuutje rust zien we die grote hand weer ver omhoog gaan om met grote vaart naar beneden te komen vol op ons beiden tegelijk. Shit, die is echt hard, geven we door aan onze eigenaresse.

”AAUU”, geeft ze ons gevoel door.

“Stom mens, zul je nu volgende keer beter nadenken”, denken wij

Maar veel tijd om na te denken is er niet, want nu komt hij op toeren. In hoog tempo bewerkt hij ons van onder tot boven en links tot rechts, geen stukje van onze lieve huid ontkomt aan zijn harde klappen, op naar alarmfase zes. Steeds meer noodsignalen geven we door naar Natalie, om haar aan te geven dat de tijd van stoer en stijfkoppig doen nu wel voorbij is. Ze mag echt wel laten voelen dat deze billenkoek ons diep raakt. Na nog twee minuten van stevige klappen, stopt Steven weer en aait ons even lief.

”Je begint al aardig op temperatuur te komen, het wordt tijd voor de afronding van je straf, dame, ik ga ervan uit dat je er na deze behandeling altijd aan herinnerd wordt dat je je gordel om behoort te hebben!”

Natalie weet nog niet wat wij wel weten. Steven haalt de afschuwelijke badborstel tevoorschijn. Wij kijken angstig naar boven, naar het grote dikhouten einde van de borstel en zetten ons schrap als we zien dat hij hem ver tot boven zijn hoofd opheft en met volle vaart naar beneden laat komen op Pierre. Alarmfase acht word nu bereikt en die betekent ongecontroleerde ellende: BRAND!

”AAUU, NEEE”, gilt Natalie nadat Pierre haar op de hoogte had gebracht van de doordringende pijn die dat rotding altijd geeft.

”OH, NEEE, Steven, niet dat ding!!”, gilt Natalie.

”Wel degelijk, en flink ook”, antwoordt hij en laat ons weten dat hij het meent.

We kruipen tegen elkaar aan, we ontspannen, we draaien, maar niets helpt om de straf te verminderen. Alleen Natalie kan door haar reacties enige invloed uitoefenen op de duur van onze pijniging. Gelukkig is de stijfkop inmiddels uit haar verdreven en laat ze hem in alle toonaarden weten dat dit haar echt te veel is.

”AAUU, STOOOP, OOHHH”, horen we haar roepen.

Alarmfase tien is bereikt. We geven ons over en accepteren wat we krijgen. We geven alleen nog door dat de pijn ondragelijk is, maar realiseren ons dat het einde pas komt als Steven het genoeg vindt.

KLEETSS, KLAAAATTTS, zijn de laatste twee allerhardste klappen die onze lieve huid tot wanhoop brengen. De borstel wordt nu op ons neer gelegd en een aaiende hand brengt onze eigenaresse enigszins tot rust.

”Het is klaar lieverd”, horen we de nu weer rustige stem van Steven zeggen.

Onze signaallijn met boven is nog volop in werking om de pijn door te geven en langzaam openen we onze ogen. Een vuurrode gloed met her en der een blauw plek en een heuveltje zijn de aanblik die onze huiden ons geven. De prikkeling is intens en ook de ingewanden zijn zwaar gekwetst. Het zal nog wel wat dagen duren, voordat we weer genezen zullen zijn. We proberen elkaar te troosten, maar aangezien we beiden dezelfde behandeling gehad hebben, kunnen we nu niet veel voor elkaar betekenen.

Nadat Natalie een beetje op adem gekomen is en wij geen signalen meer geven die haar doen huilen, staat ze op en kruipt ze op de schoot bij haar straffer.

“AU”, zeggen we als onze gevoelige huid zijn knieën aanraakt.

Ze reageert gelukkig meteen, veert op en gaat dan iets verzitten, zodat onze buren, de benen, de taak van zitvlak even over nemen.

“Zo, lieve schat, ik denk dat je je lesje wel geleerd hebt en we geen nieuwe afspraken meer hoeven te maken”, zegt hij lief en zachtjes in haar oor, terwijl hij ons allebei zacht aait.

”Nee, ik weet het wel zeker!”, antwoordt ze resoluut.

Wij zijn er in ieder geval van overtuigd en hopen van ganser harte dat onze stijfkoppige eigenaresse haar lesje nu voor even geleerd heeft.