Het is laat als Rachel de oefenruimte uitkomt. Samen met haar trainer heeft zij de eerste
opzet van haar afstudeerdans doorgenomen. Snel neemt ze nog even een douche voordat
ze naar huis gaat.
Als ze thuiskomt is ze verbaasd dat Daniël niet reageert op haar groet. Snel loopt ze naar de
woonkamer. Daar zit Daniël in een stoel en kijkt haar doordringend aan.
‘Wat is er?’
‘Weet je dat niet?’
Rachel laat alles snel haar gedachten passeren, maar ze kan niet bedenken wat er kan zijn.
De spanning zit haar hoog. Waarom doet hij zo?
‘Wat bedoel je nou?’
Hij staat op en loopt naar haar toe. ‘Totdat het eten wordt bezorgd ga jij in de hoek staan.’
Er springen tranen in haar ogen. ‘Maar waarom?’
Hij geeft haar een harde tik die extra resoneert door haar dansbroek. ‘Denk daar maar goed
over na.’
Verbeeldt ze zich het of was daar even een glimlach op zijn gezicht? Vertwijfeld loopt ze
naar de hoek waar ze wat onwennig blijft staan. Haar hersens draaien overuren. Wat kan er
zijn? Is ze iets vergeten? Heeft ze iets gedaan? Er gaat nog geen lampje branden.
Het lijkt een eeuwigheid te duren voor de deurbel gaat. Rachel hoort hoe Daniël het eten
aanpakt en de bezorger een fijne avond wenst. Gespannen luistert ze naar de geluiden
achter haar. Ze hoort dat hij de tafel dekt.
‘Draai je om.’
Als ze zich omdraait ziet zij dat hij een fles champagne vasthoudt en er staat een grote grijns
op zijn gezicht. Verward kijkt ze naar het tafereel. Dan valt haar oog op de brief die op tafel
ligt. Ze herkent het logo van de uitgeverij. Haar hart maakt een sprongetje van vreugde.
‘Niet! Echt! is het gelukt?’ Roept ze enthousiast.
Daniël knikt. Ze gilt en rent op hem af. Hij houdt haar stevig vast. Ze maakt zich los uit zijn
greep en wijst naar de fles. ‘Die hebben we wel verdiend.’
Daniël lacht. ‘Jij hebt nog wel meer verdient. Zomaar achter mijn rug om mijn manuscript
rondsturen wat nog niet af is vraagt natuurlijk om maatregelen.’
Zijn ogen glimmen. Rachel krijgt kriebels in haar buik. Wat er ook komen gaat het is het
allemaal waard. Als de uitgever geïnteresseerd is heeft ze daar best zere billen voor over.
‘Wat staat er? Wat willen ze? Heb je al iemand gesproken?’
Daniël lacht. ‘Er staat dat hij op ongebruikelijke wijze wat fragmenten heeft ontvangen. Dat
hij normaal niet ingaat op dit soort acties, maar dat hij geboeid raakte door wat hij las. Dat hij
hoopt dat ik onderhand meer geschreven heb en dat hij het wil uitgeven. Hij wil erover
praten dus ik heb volgende week een afspraak.’
Rachel klapt in haar handen. ‘Laat die champagne maar knallen!’
‘Och meisje er gaat nog veel meer knallen vandaag.’
Er stijgen honderd vlinders op in haar buik. Er klinkt een harde knal. ‘Maar eerst vieren wat
er te vieren valt.’
Rachel zit onderuitgezakt op de bank. Het eten was heerlijk. De sfeer is goed. Daniël komt
naast haar zitten. ‘Rachie meisje.’
Het blijft even stil. ‘Nu heeft het goed uitgepakt, maar wat nou als het niet zo goed had
uitgepakt?’
Rachel gaat wat meer rechtop zitten en haalt haar schouders op. ‘Dat hadden we dan wel
weer gezien.’
Daniël kijkt haar doordringend aan. ‘Nee meisje zo makkelijk kom je er niet mee weg. Eerst
voelde ik me namelijk niet zo goed toen ik de brief las. Dit is niet mijn manier. Nu komt er
druk op te staan. Druk om het af te maken. Er zit niet alleen tijd in mijn verhaal, nee ook heel
veel gevoel. Dat heb jij zomaar de wereld in gegooid zonder met mij te overleggen.’
‘Maar je wil toch graag dat het uitgegeven wordt? De redactie wil je achter je laten om
volledig te kunnen leven van jouw gave om prachtige verhalen te schrijven. Daar heb ik
gewoon wat bij geholpen. Jij hebt mij geholpen en nu help ik jou. Jij gaat het afmaken en
daar geef ik je alle ruimte voor die je nodig hebt.’
‘Daar gaat het niet om je snapt het niet. Je hebt het toch gelezen dan weet je…’
‘Nee.’
Er valt een stilte. ‘Nee? Je hebt het niet gelezen?’
‘Nee ik geloof in jou dus ik lees het pas als er een kaft omheen zit en er duizenden
exemplaren in de winkel liggen. Want dat gaat gebeuren!’
Daniël is perplex. Rachel staat op en laat haar strakke dansbroek zakken tot net boven haar
knieën. Zonder oogcontact te maken doet zij ook haar slipje omlaag. Voorzichtig buigt ze
over zijn schoot. ‘Je bent in de war en je bent zowel boos op me als dat je me dankbaar
bent. Leef je uit. Het zal je opluchten.’
Het duurt even voor er wat gebeurt. Daniël legt zijn hand op haar billen. Zacht streelt hij haar
huid. Hij overdenkt haar woorden. Hij is inderdaad in de war. Toen hij een tijdje terug had
gezien dat zij het document geopend had was hij overtuigd dat ze het gelezen had. Als het
echt zo gaat zoals zij voorspelt dan is hij haar eeuwig dankbaar, maar het blijft een feit dat zij
dit alles heeft gedaan zonder overleg. Dat moet uit de lucht. Hij heft zijn hand op en laat hem
hard op haar billen neerkomen. Verschrikt knijpt ze haar billen samen. Hij wacht tot ze weer
ontspant. Dan laat hij weer een harde tik op haar billen neerkomen. Dit ritueeltje laat hij
voortduren. Zo zit er steeds een flinke pauze tussen de klappen. Rachel probeert zo goed
als mogelijk te ontspannen. Het voelt als haar plicht om zo gehoorzaam mogelijk het pak
slaag te ondergaan. Hij beslist wanneer het klaar is, pas dan wil zij opgeven.
Het lijkt een eeuwigheid te duren. De pauzes duren ook steeds langer, want Rachel heeft
langer nodig om te herstellen van de pijn. Ze voelt zijn emotie door de klappen en dat doet
haar goed. Ze voelt zich meer dan ooit met hem verbonden.
Plotseling verhoogt hij het tempo. Er zit nauwelijks pauze tussen en het lukt Rachel niet zich
te herstellen. Wanhopig probeert ze stil te blijven liggen. Als hij stopt ligt ze te vechten tegen
de tranen. Hij pakt haar bij haar pols beet en helpt haar overeind. Ze probeert zijn blik te
vangen, maar hij laat het niet toe. Hij neemt haar mee naar de stoel en laat haar over de
armleuning liggen. Hij loopt even weg. Rachel haalt een paar keer diep adem.
Onvoorstelbaar dat hun relatie zo’n wending genomen heeft waarbij ze beide weer naar de
toekomst durven te kijken. Dat een pak slaag zo helend kan werken.
Daniël haalt haar terug uit haar gepeins. ‘Je hebt gelijk. Het lucht op. Maar ik ben nog niet
klaar. Wij zijn nog niet klaar.’
Rachel snapt wat hij bedoelt, maar ze wil zich niet overgeven totdat hij klaar is. Diep van
binnen weet ze dat hij haar tot overgave gaat brengen. Toch verzet ze zich er nog tegen.
Als ze de houten paddle voelt rusten op haar billen weet ze dat ze de strijd verloren heeft.
De eerste, harde klap geeft haar een scherpe pijn. De tranen schieten in haar ogen. Hij laat
haar geen keus. De klappen blijven in rap tempo neerdalen. Bij de dertig raakt ze de tel
kwijt. De tranen stromen over haar wangen.
Het laatste beetje trots ebt weg. ‘Stop alsjeblieft. Stop.’
De laatste tik beneemt haar de adem. De paddle landt met een harde klap op de vloer. Hij tilt
haar op. Zij sluit haar benen om zijn lichaam en duikt weg in zijn armen. Hij neemt haar mee
naar de slaapkamer en gooit haar op het bed. Ze gilt verschrikt als haar billen contact maken
met het matras. Hij ontdoet zich van wat overtollige kledingstukken en drukt zichzelf op haar.
De seks is vurig, passievol, wild en buitengewoon lekker.
Rachel en Daniël kijken elkaar aan. Ondanks de uitgelopen mascara en haar dromerige pas
geneukte gezichtsuitdrukking is Rachel voor Daniël de mooiste vrouw van de wereld.
‘Dat was een bijzondere ervaring.’ Fluistert Daniël.
‘Het was nodig.’ Antwoordt Rachel.
Uitgeput van alle emoties vallen ze niet veel later in slaap.
Zes maanden later……
Rachel knijpt hem enthousiast in zijn arm. ‘Hier ga jij dus je volgende bestseller schrijven.’
Zegt ze als ze de laatste doos in de werkkamer van hun nieuwe huis zet.
Daniël lacht. Hij pakt haar vast en drukt een zoen op haar lippen. ‘En hier ga jij nog vaak een
pak op je billen krijgen meisje.’
Rachel krijgt er een kleur van. Daniël schuift de stoel naar achter en gaat zitten. Hij gebaart
haar op zijn schoot te komen zitten.
‘Wie had dat ooit gedacht. Jij succesvol choreografe en ik heb het best verkochte boek van
het jaar geschreven.’
‘Dat was wel te verwachten.’ Antwoordt Rachel. ‘Alleen dat we dat samen zouden bereiken
had ik niet meer verwacht.’
Daniël zucht diep. ‘Gelukkig hebben we het samen gered. Ik zou niet zonder je kunnen
leven.’
Rachel kruipt dicht tegen hem aan. ‘Kom, we kunnen Philip en Lotte niet alles laten
sjouwen.’
‘Natuurlijk wel.’ Lacht Rachel.
Daniël geeft haar een flinke tik op haar billen. ‘Wacht maar jij bent vanavond aan de beurt.’
‘Nee joh dan ben je veel te moe ouwe.’
Daniël grijnst gevaarlijk. ‘Ik zou maar heel hard gaan rennen als ik jou was.’
Einde.