© 2009 door Jenny

Ze kwamen aan het eind van een lange rij dozen waar stickers op geplakt waren met de woorden “allerlei ongesorteerd”. Ze stonden klaar voor de veiling die om 14:00 uur zou beginnen. Verder stonden er zover je kon zien, grote stapels oud porselein serviesgoed. Niets van hun gading. Emily voelde een onrust opkomen en wilde hier weg. Ze had deze middag gezellig willen shoppen. Een bezoek aan een stoffig veilinghuis voldeed wat haar betreft niet bepaald aan deze doelstelling.

Maar ze probeerde haar geduld te bewaren omdat ze zich realiseerde dat haar vriend zich opperbest vermaakt. Hij rommelde in de dozen op zoek naar een mooi buitenkansje. Ze kon zich niet voorstellen dat hij zich hier opperbest vermaakte. Bovendien stond zijn flat helemaal vol met deze rommel, er zou helemaal niets meer bij passen!

Ze zuchtte diep en probeerde zijn aandacht te trekken, terwijl hij verdiept was in de catalogus van het veilinghuis.

‘Kunnen we alsjeblieft gaan?’, ze keek hem met haar allerliefste gezicht aan.

‘Ja, goed’, zei hij. Hij had gemerkt dat ze zich stierlijk liep te vervelen. ‘Ik heb niet iets van mijn gading kunnen vinden’.

‘Godzijdank”, mompelde ze binnensmonds en draaide haar ogen in de richting van het plafond, zoals ongeduldige en zelfingenomen jongedames soms plegen te doen.

Angus pakte haar en leidde haar van het muffe veilinghuis naar het licht en de warmte van de herfstdag. Hij voelde ergernis over haar houding en gedrag, iets waar hij haar al eens eerder op gewezen had. Het leek erop dat zijn woorden nog weinig effect hadden gesorteerd en dat hij binnenkort maar eens uit een ander vaatje zou moeten gaan tappen. Maar goed, hij legde het naast zich neer, terwijl ze langs de etalages van de hoofdstraat van het dorp liepen.

In een van de met kasseien bedekte zijstraatjes zag Angus een bord aan de gevel hangen met de tekst: “Edwards Antiek – uitsluitend op afspraak”.

Zelfverzekerd en kalm stelde hij voor even een kijkje te nemen, wie weet konden ze toch even naar binnen.

Gelaten en schouderophalend ging Emily akkoord – stiekem genoot ze wel een beetje van het sneupen in antiekwinkeltjes. Het gevoel en de sfeer van de spulletjes die daar uitgestald stonden en de geschiedenis van hun vorige eigenaren uitademden en klaar waren om aan het volgende hoofdstuk van hun bestaan te beginnen. De romantische fantasieën en de bijna mystieke sfeer die sommige voorwerpen opriepen, hadden zo hun charme, vond ze.

Toen ze het oude, stenen gebouw naderden, zagen ze dat het helemaal geen winkel was, maar een gewoon woonhuis. Angus klopte aan en een man deed open. Hij was oud, waarschijnlijk al achter in de zeventig, maar hij had een krachtig voorkomen en  een scherpe, alerte blik. Dit was meneer Edwards. Angus en hij spraken over een bezichtiging en tot vreugde van Emily werden ze het eens en werden ze uitgenodigd binnen te komen.

Het stond vol met prachtige dingen, meubels en schilderijen. Alles was heel natuurlijk over de beschikbare ruimten verdeeld, waardoor het meer een smaakvol ingericht huis was dan een winkel. Wel hingen er aan verschillende meubels en voorwerpen labeltjes. Meneer Edwards vroeg of zijn bezoekers zin hadden in thee. Een aanbod wat dankbaar aanvaard werd. Hij verdween achter een gordijn en het nieuwsgierige paar begon aan de bezichtiging.

Behalve het liefdevol strelen van de oude meubeltjes, genietend van de kleur en de structuur van het oude hout, hield Emily van de “kleine snuisterijen”, knoppen, oude potten en pannen, kleine sieradendoosjes en kristal. Alles leek, zoals je zou mogen verwachten, oud door de gebruikerssporen. En hoewel de spulletjes uiterlijke kenmerken droegen van een lang en intens leven, waren ze in puike conditie. Angus had al de nodige dingen op het oog die hij graag zou willen hebben.

Toen Emily de ingelegde mozaïek bestudeerde van een Victoriaans wastafeltje, zag ze opeens een  prachtige haarborstel liggen. De achterkant en steel waren van eikenhout, ingelegd met parelmoer en notenhout, glanzend en glad door een laagje matte lak. Ze pakte de borstel op en keek op het labeltje. “Made in 1824”. Ze bestudeerde de borstel en fronste haar wenkbrauwen. Zou de informatie op het kaartje wel kloppen? Het was waarschijnlijk een vergissing. De haren waren vlekkeloos. Als nieuw! Het was een pracht exemplaar.

Ze liep ermee naar Angus om hem de haarborstel te laten zien. Bovendien wilde ze aan meneer Edwards vragen of het jaartal correct was. Toen ze de borstel aan Angus gaf, was hij net als zij erg onder de indruk van de schoonheid van de borstel. Bovendien lag hij lekker in de hand. Het was zelfs alsof de borstel voor zijn hand gemaakt was.

‘Ah!”, zei meneer Edwards. ‘Dat is een hele oude Bromley & Overton borstel. Koninklijke borstelmakers. Zeer populair als huwelijkscadeau bij de aristocraten in die tijd’.

‘Maar hij ziet er ongebruikt uit, de haren zien er nog als nieuw uit. Hoe kunnen die de tand des tijds zo overleefd hebben?’, wilde Emily weten.

Meneer Edwards keek haar vriendelijk aan. ‘Tja, jongedame, de borstel kende een ander gebruik. Kijk maar eens naar de jongeman… kijk eens hoe hij de borstel beet houdt’.

Ze keken allemaal. Onbewust hield Angus de borstel op de meest comfortabele manier in zijn hand, met de haren naar boven gericht.

‘Hij houdt hem precies goed vast. Precies zoals ik veertig jaar lang gedaan heb, tot het moment tot mijn lieve vrouw, Cecelia, kwam te overlijden’. Hij pauzeerde even. ‘Omdat we nooit kinderen hebben gekregen, is hij nu op zoek naar een nieuwe eigenaar…’

Emily keek verbaasd. Het was de borstel van Cecelia, maar meneer Edwards hield hem vast?’

Angus daarentegen had onmiddellijk door waar de haarborstel voor gebruikt werd. Stilzwijgend wisselden de mannen een veelbetekenende blik uit en toen richtte Angus zijn blik op Emily. Hij zag dat ze nog steeds overdonderd was door hetgeen meneer Edwards daarnet suggereerde. Het gevoel van de borstel in zijn hand, het aangename gewicht had hem het idee gegeven, dat later door meneer Edwards bevestigd werd. Misschien zou het bezoek aan dit antiek winkeltje wel eens de aanleiding kunnen zijn om de relatie met het ongeduldige kruidje-roer-me-niet op een andere manier vorm te geven.

‘Een huwelijk van veertig jaar – een geweldige prestatie, wat was het geheim van zo’n lang en gelukkig huwelijk?’, vroeg Angus en eigenaar van het winkeltje.

‘Tja, ik kan alleen maar zeggen dat de haarborstel ons beiden geweldig geholpen heeft. En als ik het zeggen mag, de billen van mijn vrouw waren een heerlijkheid om onder handen te nemen. Mijn Cecelia heeft het tot het einde toe gevoeld’.  

Meneer Edwards keek Emily aan. Ze had een hoogrode kleur en haar ogen stonden wijd open. ‘Je doet me erg aan haar denken, als ik het zeggen mag’. Emily voelde twee paar mannen ogen op de rondingen van haar heupen en billen branden. Maar nog voor ze woorden kon geven aan haar toenemende ergernis, hoorde ze Angus vragen:

‘Wat moet de haarborstel kosten?”

‘Ik wil hem niet verkopen’, zei meneer Edwards. ‘… ik wil dat hij een mooi tehuis krijgt. Een liefdevol tehuis. Een tehuis waar nog billenkoek gegeven wordt… en als dat nieuwe tehuis gevonden is, dan geef ik hem cadeau, zoals ik hem ook ooit cadeau gekregen heb’.

Er viel een stilte.

‘Hebben jullie behoefte aan privacy… zodat jullie kunnen overleggen?’, vroeg meneer Edwards aan Angus. Hij was zich bewust van de muitende en verontwaardigde blik op het gezicht van de jonge vrouw. ‘In mijn kantoor misschien?’ Weer een stilte, ‘Ik zal thee gaan zetten – maar ik zal me niet haasten’.

Meneer Edwards verdween naar de keuken. Toen hij om keek, zag hij hoe Angus Emily bij haar hand pakte en haar gedecideerd naar het kantoor leidde. Oh, de gezichtsuitdrukking van Emily was er eentje om in te lijsten. Hij kon er niets aan doen, er verscheen een brede glimlach op zijn gezicht.

Hij nam alle tijd. Thee, earl grey, een schaal met koekjes en vers gemaakte, koude limonade. Hij zette alles op een dienblad en liep er zachtjes mee naar de woonkamer. Voor de deur van het kantoor bleef hij even staan.

Er klok een geluid, het welbekende geluid van een stevig pak slaag wat uitgedeeld werd. Voor hem was er geen mooier geluid ter wereld dan het geluid van het neerdalen van de borstel op een paar blote en opgestoken billen gepaard gaande met het kreunen en steunen van de ontvangster. Onbeschaamd aan de deur luisterend was meneer Edwards er getuige van het geluid van een relatie die opgefrist werd, van de regels die aangescherpt werden en de lucht die geklaard werd tussen twee mensen die nader tot elkaar kwamen.

‘Oh Angus, oooooh … ahhhhh … oh mijn billen … auwwwww … Ik zal me beter gedragen … dat beloof ik … echt waar …. Oh god … ohhhhh’. Emily gilde het uit toen ze kennis maakte met een heel andere kant van haar geliefde. Weg was de tolerante en meegaande man die ze altijd onder de tafel kletste en hij was vervangen door een vastbesloten dominante man, die haar op haar plek zette, terwijl de haarborstel onophoudend neerkletste op haar blote, nu vuurrode billen.

Als meneer Edwards door de deur heen kon kijken dan had hij Emily met haar rok opgetrokken tot haar middel en haar zijden broekje in haar knieholten bij Angus over de knie zien liggen, terwijl hij haar een stevig pak slaag gaf waarbij haar billen steeds roder en steeds gevoeliger werden.

‘Stop Angus, stop alsjeblieft’. In haar wanhoop probeerde Emily haar bips te beschermen door haar handen naar achteren te brengen. Maar ze voelde hoe hij haar handen beet pakte en op deze haar rug drukte.

Hij legde de borstel neer op het bureau naast hem en bracht de billen over zijn schoot weer in de juiste positie. Zonder te pauzeren zette hij het pak slaag met zijn blote hand voort met een niet aflatend salvo kletsen die hij zorgvuldig over het oppervlak van haar bips spreidde. De ongemakkelijke geluidjes die Emily begon af te geven zorgde dat hij eindelijk ophield. Hij wreef zachtjes over haar pijnlijk uitziende bips. Hij had nog nooit eerder iemand zo hard op de billen geslagen en glimlachte bij het horen van de wanhopige protesten en vurige beloften zich voortaan beter te gedragen.

Hij liet Emily’s handen los en hielp haar overeind. Toen ze voor hem stond met tranen in haar ogen, trok Angus haar stevig tegen zich aan. Hij wreef troostend over haar rug tot ze langzaam kalmeerde en haar ademhaling weer onder controle kreeg. Toen ze weer bij haar positieven kwam, verstijfde Emily en maakte zich uit hun omhelzing los. Ze schaamde zich en haar bips deed zeer! Nooit eerder had ze zoiets meegemaakt en ze wist zich geen raad met de ingewikkelde stroom van gevoelens en gedachten die haar overspoelden. Ze wist alleen maar dat ze graag alleen wilde zijn.

Ze probeerde een stap achteruit te doen, maar Angus liet haar niet los. Ze haalde haar schouders op ten teken dat hij haar moest laten gaan, maar hij verslapte zijn greep niet. Ze keek hem aan en zei met een trillende stem. ‘Laat me met rust, Angus’.

Hij nam haar goed in zich op en toen hij haar verwarring en schaamte zag, glimlachte hij. ‘Geen sprake van’, zei hij en pakte haar hand en opende de deur van het kantoor en stapte de winkel in.

Meneer Edwards knoopte een touwtje om de doos met aankopen van Angus toen hij de deur open hoorde gaan. In een oog op slag overzag hij de situatie. Hij ging staan, gaf Angus het pakket en hield de deur voor het stel open. Ze stapten naar buiten met een knikje van erkenning door Angus en een verlegen glimlach van zijn vriendin.

Meneer Edwards deed de deur met een meewarige glimlach achter hen dicht en liep met het onaangeroerde dienblad naar zijn kantoor. Hij haalde eens diep adem toen hij overmand werd door vloed van dierbare en schrijnende herinneringen. Hij hoopte dat hij het jonge stel nog eens terug zou zien.