4) Nieuwe regels voor Edward

In de zes maanden dat Edward en ik nu samenwoonde raakte we steeds meer gewend aan elkaar en leerde ook elkaars gewoontes en eigenaardigheden kennen. Heel voorzichtig was ik in de afgelopen paar maanden, nadat Edward zijn eerste pak slaag had gehad, steeds wat dominanter geworden richting Edward. Dat uitte zich vooral in mijn instructies over de huishoudelijke taken en de dingen die Edward nog moest leren. Maar Edward luisterde goed en deed wat ik hem zei. Ik had het gevoel dat hij al geaccepteerd had dat ik de leiding had in onze relatie. Het leek mij na zes maanden dan ook een mooi moment om eens de balans op te maken en de touwtjes wat strakker aan te trekken. Tijdens het zondagochtend ontbijt vroeg ik Edward hoe hij de afgelopen zes maanden van samenwonen ervaren had en of hij tevreden was met de manier zoals het nu ging. Edward reageerde heel enthousiast en zei dat hij allereerst superblij was met mij en ook met onze relatie en onze manier van samenleven en dat hij nooit meer anders zou willen. Ik was blij met die reactie van Edward maar ik kon het niet laten om te vragen \”Ondanks dat ik je een paar keer straf heb moeten geven en dat ik dat misschien nog wel vaker moet doen?\”. \”Tja, dat ik straf kreeg vond ik niet fijn al had ik het beide keren wel verdient. En als ik eerlijk ben heb ik af en toe ik wel een beetje sturing van jou nodig en kennelijk hoort straf ook bij jou manier van sturen. Dus moet ik me daar maar bij neerleggen. Want voor de rest ben ik echt superblij zoals ik al zei.\” Ik had geen beter antwoord van Edward kunnen wensen. Hij had zo te horen volledig geaccepteerd dat ik hem strafte en was ondanks dat toch nog \’superblij\’.
\”En jij Johanna, hoe heb jij het de afgelopen zes maanden ervaren?\” vroeg Edward aan mij en ik zag dat hij het spannend vond wat ik zou gaan antwoorden. Ik zei \”Ik heb het de afgelopen maanden best wel fijn gehad samen met jou. Voor mij was het wel even wennen om iemand permanent in mijn huis te hebben. Maar ik heb er zeker een goed gevoel bij en ben ook blij met jou als persoon.\” Ik zag dat Edward positief verrast was met mijn reactie en hij ontspande zichtbaar. Ik wilde echter nog wel wat duidelijker zijn over het vervolg dus ging ik verder met \”Als het aan mij ligt gaan we op deze manier verder onze gezamenlijke toekomst tegemoet. Dat houdt dus ook wel in dat ik, ook in onze verdere toekomst, binnen onze relatie de touwtjes in handen wil houden maar ik neem aan dat je dat al wel begrepen had.\” Edward reageerde op mijn opmerking over onze gezamenlijke toekomst dat hij hoopte dat wij altijd bij elkaar zouden blijven en samen oud zouden worden. \”En, Ja Mevrouw, dat jij de touwtjes in handen wilt houden had ik al begrepen en ook niet anders verwacht.\” zei hij met een grote glimlach. \”Nou daar ben ik blij om. Misschien dat ik je dan nog ooit \’mijn man\’ mag noemen\” en met die uitspraak wist ik dat ik Edward een groot plezier deed en hem extra vertrouwen gaf dat ik met hem verder wilde. \”Zou zomaar kunnen!\” zei hij met een grote grijns op zijn gezicht.
\”Zullen we dan vanavond gezellig samen uit gaan eten om onze toekomst te vieren?\” stelde ik voor en Edward sloot zich daarbij aan.
\”We moeten wel nog wat betere financiële afspraken met elkaar en er zijn zeker nog wel een aantal zaken zijn die ik beslist anders zou willen zien en waar ik het met jou nog absoluut over moet hebben maar ik stel voor dat we dat uitstellen tot morgen en vandaag gewoon genieten.\” Edward reageerde met \”Morgen praten en vandaag genieten lijkt me prima.\”
Het was een heerlijk en romantisch etentje geworden wat we daarna samen thuis hadden voortgezet met alles wat daarbij hoorde.

Die dag erna waren wij allebei vrij en besteedde we allebei tijd aan onze huishoudelijke taken. Na de lunch zouden we met elkaar gaan praten zoals we dat de dag ervoor hadden besproken.
Qua financiën waren we er snel uit. We zouden allebei iedere maand een gelijk bedrag storten op een gezamenlijke rekening en daarvan werden alle kosten betaald. Edward stelde voor dat ik onze administratie zou doen omdat hij daar niet zo goed in was en ook wat slordiger. Ik was het daar wel mee eens. Daarna zei Edward tegen mij \”Jij had nog een aantal andere zaken die je graag anders zou willen zien en met mij wilde bespreken, ik zou zeggen; brand los!.\”
\”Dat klopt, er zijn een aantal zaken waar ik me de afgelopen maanden aan gestoord heb maar er niets over heb gezegd omdat we pas net samenwoonde. En nu wil ik wel dat deze zaken veranderen. Daarnaast heb ik dingen die we al hadden afgesproken en door jou niet werden nagekomen door de vingers gezien maar dat zal ik nu niet meer doen.\” ik pauzeerde even om Edward de kans te geven om te reageren maar hij wachtte rustig af, dus ging ik verder
\”Ik zal de zaken die ik bedoel een voor een opnoemen en ik zou het fijn vinden als je eerst gewoon luistert tot ik klaar ben met een punt voordat je reageert.
Ten eerste: we hebben in de verdeling van taken afgesproken dat ik o.a. zou wassen en voor de vouwwas zou zorgen en jij voor de strijkwas. Dat heb ik je de afgelopen maanden geleerd en dat kun je inmiddels uitstekend. We hadden ook de afspraak dat die strijkwas uiterlijk maandagavond, voordat onze werkweek weer begint, klaar zou zijn. Maar zeker vijf keer in de voorbije maanden heb ik zelf de strijkwas moeten doen op dinsdag omdat jij dat niet had gedaan. En ik zal heel duidelijk zijn; als in het vervolg de strijkwas niet klaar is op maandagavond krijg je straf. Is dat duidelijk?.\”
Edward reageerde schuldbewust \”Ja, heel duidelijk en nog sorry daarvoor. Ik zal zorgen dat het voortaan op tijd gebeurt.\”
\”Fijn, goed om te horen.\”
\”Ten tweede: sinds een maand of vier komt jou post ook aan op dit adres en in die tijd heb jij al drie keer post gehad van het centraal justitieel incasso bureau en een bekeuring moeten betalen voor te hard rijden. Je vertelde me iedere keer heel nonchalant en een beetje lacherig hoeveel je moest betalen. Hieraan heb ik me echt gestoord. In totaal was dat ongeveer 300 euro en dat is gewoon weggegooid geld wat je veel beter had kunnen besteden. Daarnaast is het ook veiliger, vooral voor andere weggebruikers, dat je je aan de toegestane snelheid houdt. Dus als je in het vervolg nog een bekeuring krijgt voor te hard rijden of iets dergelijk dan mag je voor straf, naast het bedrag wat je moet betalen aan het CJIB, ook nog een keer hetzelfde bedrag overmaken op onze gezamenlijke rekening. En dat geld zal ik dan doneren aan een goed doel. En om ervoor te zorgen dat dit ook als straf voelt mag je daarna naar boven en ga je over de knie. Voor iedere euro één klap met de houten borstel. Zou dat helpen denk je om bekeuringen te voorkomen?\”
\”Dat is wel een heftige straf vind ik. Het is maar een bekeuring hoor en zo erg is dat toch ook weer niet.\” was Edwards reactie. 
\”Dit is nu precies wat ik bedoel…\”reageerde ik fel \”weer die nonchalance over je geld wat je in het putje gooit. Ik wordt er nu alweer pissig om. Maar dit bevestigd wel dat, behalve het geld wat gedoneerd wordt aan een goed doel, een afspraak met de houten borstel over mijn knie echt wel nodig is om het je af te leren. Dus zo gaan we dat doen, discussie gesloten!\” en met een boze blik keek ik naar Edward die helemaal overdonderd was en met een beteuterd gezicht zei \”Oké.\” 
Mooi, dacht ik bij mezelf, hoe strenger ik hem toespreek des te meegaander reageert hij. Maar toch wilde ik van hem horen of hij dit niet allemaal te heftig vond.
\”Dit waren de eerste twee zaken die ik met je wilde bespreken en ik heb er nog drie op mijn lijstje staan. Wil je nog steeds met me samenwonen onder mijn voorwaarden?\” Hij reageerde echter meteen heel vastberaden met \”Ja natuurlijk wil ik nog met je samenwonen. Ik laat me door een paar van die regeltjes niet afschrikken hoor. Daarvoor ben ik veel te blij met onze relatie. En ik vind deze punten zoals jij ze uitlegt gewoon terecht en kan ik daar makkelijk aan voldoen.\” en naar mijn mening vol zelfoverschatting zei hij gekscherend \”laat de volgende drie ook maar horen …. \’Mevrouw\’.\”
\”Ik vind het fijn dat je er zo op reageert. Dat sterkt mijn vertrouwen in onze toekomst nog meer. Laten dan maar verder gaan.\”
\”Ten derde: en dit vind ik misschien wel het punt wat het zwaarste weegt voor mij maar waar jij je vermoedelijk helemaal niet van bewust bent geweest. Dat is namelijk in de situatie wanneer we bij jouw of mijn vrienden of familie zijn of überhaupt in welk gezelschap dan ook en we zijn in een gesprek gewikkeld. Al een paar keer is het voorgekomen dat wanneer ik dan iets zei, jij dan hierop reageerde met \’nee hoor dat is niet zo\’ of iets dergelijks en daarna ten overstaan van iedereen met mij een discussie begon over datgene wat ik gezegd had. Dat voelt echt heel vernederend en dat wil ik niet meer voelen, nooit meer!\” en terwijl ik dat zei merkte ik dat ik mijn tranen moest bedwingen omdat ik een dejavue kreeg van mijn eerste huwelijk. Edward zag dat ook en legde zijn hand op mijn arm en zei \”Het spijt me heel erg dat ik dat heb gedaan maar ik was me er inderdaad niet van bewust. Maar ik snap nu ook dat dat heel vernederend voelt. Ik zal mijn uiterste best doen om je nooit meer zo te laten voelen.\” Ik zag dat Edward dit oprecht erg voor me vond en ik zei \”Mocht je, nu je dit weet, me toch dit vernederende gevoel nog ooit weer geven dan verzeker ik je dat ik ervoor zorg dat je een week niet lekker kunt zitten.\” heel begrijpend zei Edward \”Dat snap ik; en terecht vind ik!\”
Weer een beetje rustiger geworden keek ik naar Edward en zei
\”Laten we maar naar punt vier gaan dus; Ten vierde: we zijn meestal wel een paar keer per week intiem met elkaar en dat voelt fijn. Ik geniet van alle plekjes van je lekkere lichaam alleen vind ik het jammer dat sommige plekjes behaard zijn. Jij vertelde mij dat je het heel fijn vond dat ik overal glad geschoren was en dat je dat opwind. Nou dat is voor mij hetzelfde dus zou ik graag willen dat jij er ook voor zorgt dat je lekker glad bent. Dus dat je ook geschoren bent rondom je piemel, tussen je billen en onder je oksels. Dat moet je natuurlijk wel goed bijhouden dus stel ik voor dat je dat iedere week op vrijdag doet dan ben je lekker glad voor het weekend. En denk eraan; mocht je het vergeten dan zal ik het moeten doen voor je.\” Dat laatste zei ik met een grote grijns op mijn gezicht. Edward zei dat hij niet wist dat ik dat ook fijn vond en dat hij zich op die plekjes nog nooit geschoren had maar als ik dat wilde zou hij dat zeker doen. Hij zou er vrijdag mee beginnen.
\”Nou dan ten vijfde en laatste wil ik het hebben over je ondergoed. Als ondergoed draag jij nog altijd de onderbroeken en hemden die je moeder altijd voor je heeft gekocht. Je witte onderbroeken vind ik op zich wel schattig en hygiënisch alleen je hemden vind ik wat ouderwets en daarom wil ik graag dat je in plaats van die hemden T-shirts gaat dragen. Dat past ook beter onder een trui of poloshirt. Natuurlijk wil ik je niet dat je hiervoor extra kosten maakt en omdat ik dat graag wil stel ik voor dat ik in de toekomst je ondergoed koop en dus ook nieuwe T-shirts i.p.v. hemden.\” Ik wachtte zodat Edward kon reageren. \”Oké, die hemden zijn inderdaad wel ouderwets dus wil ik graag in plaats daarvan T-shirts dragen. Maar ik kan die zelf ook wel kopen hoor.\” 
\”Nee hoor, ik vind het wel leuk dat ik deze taak van je moeder over kan nemen; ik wil dat graag doen.\” zei ik hem lief aankijkend.
\”Als jij dat persé wil vind ik het goed hoor. Dan zijn we nu klaar want dit was het laatste punt toch?\” vroeg Edward met een blij gezicht.
\”Nou nee, ik heb nog een punt over je ondergoed en dat vind ik wel een beetje lastig maar ik wil het toch zeggen want ik wil wel dat het veranderd.\” Edward keek me nu vragend aan dus ging verder met \”het is namelijk zo, dat ik iedere week als ik de witte en bonte was sorteer om in de wasmachine te doen, in bijna al jouw onderbroeken grote plasvlekken en poepstrepen zie zitten. Allereerst vind ik het niet fris dat je overdag zo\’n vieze broek aan hebt en daarbij hoort het niet bij de onderbroeken van een volwassen man. Ik zou graag willen dat je dat veranderd. Dus na het plassen zorgen dat je niet meer nadruppelt en afvegen met wc-papier en na het poepen beter je bips poetsen. Denk je dat je dat kunt?\” Edward reageerde heel verontwaardigd en misschien wel een beetje boos \”Om te beginnen vind ik het vervelend dat je dit onderwerp aanhaalt en daarnaast ga ik iedere avond na het eten douchen en ben ik daarna weer helemaal gewassen en schoon. Dus ik zie het probleem niet zo.\” Deze reactie van hem irriteerde mij. Wederom de nonchalance die hij vaker liet zien; hij zag het probleem niet zo? Dan moest ik \’het probleem\’ nog maar wat beter gaan benoemen, iets wat ik hem had willen besparen. Dus zei ik \”Oh, jij ziet het probleem niet, nou ik zie het probleem elke week en meestal wel zeven keer als ik de was doe. En het resultaat daarvan ruik ik regelmatig als ik overdag dicht bij je ben. Of dacht jij soms dat die druppels en dus ook de urine geur niet verder komt dan je onderbroek? Nou, dat is dus het probleem!!\” ik keek hem aan en zag dat hij zich heel ongemakkelijk voelde nu ik dat zo had gezegd en het leek erop dat hij zich behoorlijk schaamde. En ik snapte dat wel als zoiets tegen je gezegd wordt maar ja \’hij zag het probleem niet\’ maar nu hoogstwaarschijnlijk wel. Ik besloot verder te gaan want Edward bleef stil. \”Snap je nu het probleem wel Edward?\” hij zei \”Ja, ik snap het en ik vind het heel erg vervelend.\” \”Dus nu je het probleem wel snapt vraag ik je nog een keer; denk je dat voortaan beter je billen kunt poetsen en je plasvlekken kunt voorkomen?\” hij antwoorde met een timide stemmetje \”Ja, dat denk ik wel. Dat moet me wel lukken.\” ik zei \”Dus geen vieze onderbroeken meer in de was! Mocht ik er toch nog tegenkomen dan krijg je onderbroek training van mij zoals dat ook bij kleine kinderen gebeurt.\” het leek me verstandig om ons gesprek nu te stoppen. Eigenlijk wist ik al dat voor alle vijf de punten die we hadden besproken regelmatig straf uitgedeeld zou moeten worden. Het ontbrak Edward namelijk nog aan genoeg zelfdiscipline. Welke straffen dat zouden zijn en op wat voor manier ik die zou uitvoeren daar kon ik nog over nadenken en dat deed ik met veel plezier en heel vaak. Ik zei tegen Edward \”Volgens mij hebben we alles besproken wat ik wilde. Heb je nog vragen ergens over of is alles duidelijk?\” Ik merkte dat Edward na dat laatste punt wat stiller was geworden en hij zei \”Voor mij is alles duidelijk.\” Ik stond op en liep naar hem toe en gaf hem een kus. \”Dank je wel dat je naar me wilde luisteren. Ik moest die punten namelijk wel met je bespreken want die stoorde mijn gevoel naar jou toe en dat wil ik absoluut niet. Laten we samen er iets moois van maken.\” Edward ontspande kuste me terug en zei \”Dat gaan we zeker doen.\”

Alice bij de Marine (deel 2)

Moeilijk lopend was Alice terug gegaan naar haar mede rekruten en had haar uiterste best gedaan om niemand iets te laten merken van wat er net gebeurd was. Ze was zo snel mogelijk naar de slaapkooien gelopen en was op bed gaan liggen. Daar had ze nogmaals liggen huilen om wat er allemaal gebeurd was, ze was in de war. Ze wist niet meer zo goed hoe ze nu verder moest, omdat ze vond dat ze fout geweest was. Aan de andere kant was haar drang om bij de marine te slagen zo groot dat ze ook wel weer begrip kon hebben voor haar actie. Met nog steeds flink tintelende billen was ze in slaap gevallen.

De volgende ochtend voelde het al wel wat beter, maar voordat het schip weer terug zou varen naar de haven van Den Helder wilde ze eigenlijk nog wel even snel douchen. Maar ze realiseerde zich net op tijd dat haar billen ongetwijfeld flink blauw zouden zijn, dus dat ze daar zeker commentaar op zou krijgen in de doucheruimtes. Dan maar gauw een lekker ontbijt nuttigen, dat zou haar wel weer energie geven! Met een vol bord liep ze naar een tafel waar enkele bekenden zaten te eten en nam plaats. Toen haar billen de harde stoel raakten, verkrampte ze even, maar ze beet op haar tanden en slechts een korte, kleine grimas verraadde haar pijnlijke zitvlak. Alleen een kenner zou het herkend hebben.

Inderdaad gaf het ontbijt haar weer energie.  Ze gingen zich klaar maken om aan de terugreis te beginnen. Na zo’n kwartier vertrok het schip en terwijl de bemanning opdrachten kreeg om schoonmaakwerkzaamheden uit te voeren, voer het terug naar Den Helder, waar het na een uurtje aan kwam.

Vanaf daar vertrokken ze met de bussen weer in colonne terug naar de kazerne bij Baarn.

In de bus werd Alice wederom herinnerd aan haar pijnlijke billen, doordat de stoelen hard waren en de chauffeur met een flink tempo over een aantal verkeersdrempels heen reed.

Weer kwam bij haar de vraag naar boven hoe het Esther nu vergaan zou zijn. Ze had immers moeten vertellen hoe Alice haar zover had kunnen krijgen dat ze in haar plaats had mogen gaan.

Als Esther dat eerlijk verteld had en het regime zoals zij ervaren had aan boord van het schip ook op de kazerne zou heersen, dan zou Esther toch zeker ook een pak slaag gehad hebben.

Haar gedachten dwaalden af naar wat er dan gebeurd zou zijn en zo reden ze verder totdat ze bij de kazerne aankwamen.

Wat Alice nog niet wist.

Esther had geprobeerd om van de tijd die ze op de kazerne was nog iets te maken. Ze had in het bos een joint gerookt en daarna met een heerlijk gevoel enkele uren rond gelopen,  in de bossen naar de hemel liggen staren en heerlijk gedagdroomd.

Daarna had ze wat lekkers te eten gehaald in het dorp. Ze wilde dat net gaan opeten in hun barak, toen opeens iemand haar riep.

” Esther?”, klonk het verbaasd.

Esther draaide zich om en zag dat luitenant Gerritsen vanaf het hoofdgebouw op haar af kwam lopen. Shit, waarom nou juist zij. Die had haar nog gefeliciteerd toen ze haar verteld had dat ze de test goed had doorstaan en mee mocht op de eerste oefening. Het was de stevige vrouw die hun op de eerste dag had ontvangen.

“Waarom ben jij niet mee op oefening? Je was nog zo trots dat je voor de test geslaagd was, ben je ziek geweest of zo?”,  vroeg ze op een argwanende toon, kijkend naar de tas met lekkers die ze bij zich had.

”Ehm,… nou ik kon niet mee…ehm…”

Shit, hoe moest ze zich hier nu uit kletsen. Ze kon moeilijk de waarheid vertellen, dan wist ze zeker dat ze in de problemen kwam. Wat moest ze nou zo snel verzinnen.

“ Esther, ik begrijp er niets van en jij kennelijk zelf ook niet. Loop eens even mee met me naar mijn kantoo,r dan kunnen we hier eens even rustig over verder praten”, zei ze resoluut. Ze draaide zich om, zonder te kijken wat Esther deed, en liep terug in de richting van het hoofdgebouw.

Nu zit ik dus dubbel in de penarie dacht Esther. Ik moet echt gauw een smoes verzinnen, zodat ze me tenminste geloofd. Als Alice dan terug is, zien we wel weer verder.

Peinzend liep ze achter luitenant Gerritsen aan en voordat ze bij haar kantoor aangekomen waren had ze een plannetje bedacht dat haar zou moeten redden uit deze benarde situatie.

“Ga zitten Esther en vertel me nu eens haarfijn waarom je hier op de kazerne rondloopt”, zei ze streng, terwijl ze met haar armen over elkaar achter haar bureau ging zitten.

“Nou, weet u mevrouw, er is iets heel gemeens en ergs gebeurd. U kent Alice wel hè? Dat was een soort vriendin van me geworden hier.”

Ja, knikte de vrouw.

“Nou, die was dus gezakt voor haar test en mocht niet mee op de oefening. Ze heeft toen een hele gemene truc uitgehaald. Ze heeft tegen mij gezegd dat ze in mijn plek mee wilde op de oefening.”

De luitenant fronste haar wenkbrauwen.

“Om dat voor elkaar te krijgen dreigde ze mij met het volgende. Ze zou mijn vriend vertellen dat ik vreemd gegaan was met een andere jongen als ik haar niet mijn plek liet innemen. Ik had haar al eerder verteld dat mijn vriend bang was geweest toen ik bij de marine wilde gaan met al die mannen hier. De kans dat hij enige ontkenning zou geloven was heel klein, dus heb ik na veel tegenstribbelen ingestemd met haar plan.”

Esther liet een stilte vallen en keek met betraande ogen naar haar meerdere. Luitenant Gerritsen peinsde vol verbazing voor zich uit.

“Wat een ontzettend misselijke actie!”, zei ze nadat ze alles op een rijtje gezet had.

“En nu zit jij dus hier je tijd vol te maken”, zei ze vol medelijden.

Esther keek haar meelijwekend aan, het was haar gelukt! Ze zou er onderuit kunnen komen.

“Zodra Alice terug is van haar avontuur, zal ik een hartig woordje met haar spreken in jou bijzijn. Verder zal ik direct aan de officier ter plekke doorgeven dat ze met jou gewisseld heeft en uit de oefening gehaald moet worden.”

Ze nam afscheid van Esther en pakte meteen de telefoon. Esther hoorde nog net haar gesprek beginnen voordat ze het kantoor uit liep maar durfde niet langer te blijven luisteren.

Terug in haar barak viel ze opgelucht op bed en ging lekker genieten van de heerlijke dingen die ze gehaald had.

Nadat Alice uitgestapt was en haar tas had gekregen wilde ze naar de barakken lopen om Esther te gaan vertellen wat er allemaal gebeurd was. Maar opeens zag ze haar aan komen lopen samen met luitenant Gerritsen.

“Alice, meekomen naar kantoor”, bulderde luitenant Gerritsen op een afstand.

Iedereen kon het horen en ze werd vreemd aangekeken. Wat zou daar dan aan de hand zijn?, dachten ze. Alice kreeg een rode kleur, liep aarzelend naar het tweetal toe en volgde hun het hoofdgebouw in, door de gangen heen tot aan het kantoor.

”Zo, jongedame, met jou heb ik een hartig woordje te spreken!”, sprak Luitenant Gerritsen.

Ze gooide de deur achter zich dicht.

“Ik heb net van Esther het verhaal gehoord dat jij haar vriendje zou vertellen dat ze vreemd gegaan zou zijn en dat je er zodoende voor gezorgd hebt dat je mee op oefening kon, klopt dat?”

Alice dacht: Dat heeft ze goed verzonnen. De luitenant wist vast dat ze al straf gehad had dus waarschijnlijk zou het wel bij een berisping blijven. Dus antwoordde ze dat dat klopte.

“Dan heb je je aardig in de nesten gewerkt!”, zei ze met norse stem.

Ze stond op van achter haar bureau en liep op Alice af. Die schrok en dacht, het zal toch niet waar zijn!

“Jongedame, iemand die haar maatjes zo benadeeld is bij mij aan het verkeerde adres en zal ik hoogstpersoonlijk eens flink onder handen nemen. Ik weet dat je al straf gehad hebt, dus dat zal ik in ogenschouw nemen, maar je zult wel degelijk van mij ook straf krijgen. Kom eens even hier”, zei ze, terwijl ze een stoel van voor het bureau pakte en daar op plaats nam.

Niet nóg meer, dacht Alice. Dan maar de waarheid, jammer voor Esther.

“Maar mevrouw Gerritsen…”, probeerde ze.

“Nee, Alice, niks te maren, zo’n actie is absoluut niet te tolereren.”

En ze trok Alice naar zich toe. Alice sputterde tegen en zei: “het is een leugen!”

De luitenant keek Alice ongelovig aan.

”Hoe bedoel je dat?”, vroeg ze argwanend.

“Nou, in de veronderstelling dat u het zou laten bij een mondelinge waarschuwing, had ik gezegd dat het verhaal van Esther klopte. Maar nu ik nog meer straf krijg wil ik de echte waarheid maar al te graag vertellen.”

Alice nam een diep zucht en realiseerde zich dat ze in ieder geval voor nu de straf uitgesteld had, of dat uitstel ook afstel betekende…daar twijfelde ze aan.

“Zo, Esther is dat zo?”, vroeg ze terwijl ze opstond, weer naar achter haar bureau liep en plaats nam om het vervolg van de verhalen eens rustig aan te horen.

Esther keek met een boze blik naar Alice. Ze realiseerde zich dat de waarheid nu waarschijnlijk wel op tafel zou komen, maar ze wilde zich in eerste instantie toch nog van de domme houden en zweeg. Alice reageerde wel en ging het verhaal vertellen zoals het echt gebeurd was.

“Ik heb haar gechanteerd, maar niet met háár verhaal. Ik heb haar gechanteerd met het feit dat ze wiet gerookt heeft hier op de kazerne!”

En nu was het Alice die met een boze blik Esther aankeek. Alsof er onweer op komst was, zo nors keek de vrouw nu in de richting van Esther.

“Jij klein liegbeest! Vertel op, klopt dat?”

Esther kon wel terplekke door de grond zakken. Met een vuurrood gezicht keek ze de luitenant aan en knikte als bevestiging.

“Ik hoor je niet?” bulderde ze.

”Ja mevrouw ,dat klopt”, antwoordde ze heel bedeesd.

Dit keer stond de luitenant nogmaals op, maar liep nu in de richting van Esther.  Ze pakte haar als een klein meisje bij haar oorlel en trok haar mee naar dezelfde stoel, waar ze net op was gaan zitten om Alice te straffen.

”Ik moet zeggen Esther, je kan erg goed liegen en zielig doen, maar wat ík nu ga doen is pas zielig voor je!”

Dit keer ging ze weer zitten, maar nu met Esther voor zich. Ze maakte aanstalten om haar over haar knie te trekken.

”Maar wat gaat u dan nu met me doen, u mag me toch niet zomaar slaan!?”, riep Esther uit.

”Ook goed Esther, dan mag je nu mee naar de commandant en vertellen wat je gedaan hebt en dan kun je je spullen pakken. Drugs gebruik op de kazerne is verboden. Maar aangezien ik bij jou wel een goed gevoel heb over je mogelijkheden bij de marine wil ik je een tweede kans geven. Maar dan wel nadat ik je hoogstpersoonlijk streng gestraft heb, dus aan jou de keuze.”

Esther stond er beteuterd bij en was radeloos. Of nu een ongelooflijk pak slaag of van de kazerne af. Ze had de vrouw nog eens goed gade geslagen en gezien de dikte van haar armen en schouders zou het pak slaag haar zeker raken. Maar nu haar mogelijkheden vergooien op een carrière bij de marine zag ze ook niet zitten. Net zoals Alice, de vorige dag, bleef ook haar geen andere keuze dan de straf te accepteren.

”U laat me weinig keus mevrouw”, antwoordde ze en liet zich over de knie trekken.

“Mij gewoon voorliegen en dan ook nog drugs gebruiken! Jij zal een flink lesje krijgen”, klonk het streng en de eerste klappen vielen al op Esther haar broek.

Kleinzerig was ze wel, dacht Alice, want al gauw begon Esther te draaien en grimassen te vertonen. Na zo’n twee minuten stopte de vrouw en liet Esther opstaan. Zou dat het al zijn? vroeg Esther zich af. ”Handen op je hoofd”, beval ze haar.

Nee dus, en ze voldeed hier meteen aan. Met rustige gebaren knoopte de vrouw vervolgens Esther haar broek los en stroopte die langzaam naar beneden over haar heupen, totdat die op haar knieën hing.

“Terug over de knie jongedame!”

Wederom voldeed Esther aan haar vraag en het pak slaag werd voortgezet op haar katoenen marine onderbroek, dat bood een stuk minder bescherming.

”Ja, kijk maar goed Alice, want jouw beurt komt nog wel”, zei de luitenant tussen de klappen en gilletjes door.

Alice had tot nu toe vol afschuw staan kijken naar dit pijnlijke schouwspel. Deze vrouw wist prima hoe ze een pak voor iemands billen moest geven en was daar ook zeker goed toe in staat. Echt schrikken deed Alice niet, want ze had niet verwacht dat ze er onderuit zou kunnen komen. Maar ze vond het niet meer dan billijk om dan op ze minst de straf te delen met Esther.

Inmiddels had Esther haar hand al voor haar billen gehouden om de klappenregen tegen te houden, maar dat zorgde er alleen maar voor dat haar bewegingsruimte nog kleiner werd. Want die hand werd stevig vastgepakt en op haar onderrug vastgehouden.. Wat een kracht heeft die vrouw, dacht Alice. Ze had nog nooit iemand een pak slaag zien krijgen en was erg onder de indruk hoe hoog de arm van de vrouw omhoog ging en hoe hard die weer neer kwam op het slipje. Links, rechts, boven en onder in hoog tempo vielen de klappen over het gehele oppervlak van Esther haar billen.

Na weer twee minuten werd ook het blauwe marine slipje tot op haar knieën naar beneden getrokken en kwamen haar vuurrode billen tevoorschijn. Aangezien Esther rood haar had, had ze een erg witte huid, waarvan het gedeelte dat billen heet inmiddels erg afstak tegen het wit.

“Zo, Esther en nu het laatste gedeelte van je eerste straf, dadelijk krijgen jullie samen nog iets van me!”

KLETS, KLATS, KLETS, KLATS. Zo op haar blote huid klonken de klappen pas echt als kletsen. “AUU,OOHHH, NEEE”, gilde Esther nu.

Alice zag de billen op en neer springen onder de aanslagen van de hand van de luitenant. Ze kreeg nu toch wel medelijden met Esther, die inmiddels niet meer wist hoe ze moest draaien en hard aan het huilen was. Na weer zo’n twee minuten vond luitenant Gerritsen het wel even genoeg en liet de luid snikkende Esther opstaan. Met haar handen haar billen masserend probeerde ze op adem te komen.

” Zo Alice, nu ben jij aan de beurt. Kom maar voor me staan met je handen boven je hoofd. Bij jou zal ik de eerste twee fases over slaan en het bij één sessie houden, maar dan wel meteen op je blote billen.” 

Zonder een verdere reactie af te wachten, knoopte ze Alice haar broek los en trok die samen met haar slipje in één keer tot op haar knieën.

”Je billen zijn nog rood/blauwig van gisteren dus je zal meteen je tanden op elkaar moeten zetten. Je begrijpt neem ik aan wel waarom ik je straf?”, vroeg ze en trok haar vervolgens over haar knieën.

Alice had haar gedachten echter in deze positie niet onder controle en antwoordde niet.

”Je eerste straf gister was voor de wisseltruc en de straf van vandaag is voor het liegen en de manier waarop je Esther zover gekregen hebt, werkelijk te slecht voor woorden!”

Bij dat laatste woord begon ze het pak slaag dat ze voor Alice in haar hoofd had. Esther was nog erg bezig met haar eigen billen, maar werd al gauw met haar ogen getrokken naar hetgeen zich voor haar afspeelde. Aangezien Alice haar billen nog zo gevoelig waren, schreeuwde die binnen de kortste keren moord en brand en spartelde zich bijna los. De luitenant stopte even, verbeterde haar greep en klemde de benen van Alice tussen die van haar, zodat Alice geen kant meer op kon en vervolgde de bestraffing. KLATS,KLETS,KLATS,KLETS. Klonk het meteen weer zo rechtstreeks op de blote huid. Zeer snel kleurde de billen diep rood en huilde Alice tranen met tuiten. Na de reeds bekende twee minuten stopte de luitenant en liet ook Alice opstaan, die als door een wesp gestoken haar handen naar achteren bracht om te kijken of ze de pijn iets kon verlichten.

”Zo dames, en nu wil ik jullie beiden tegenover elkaar over mijn bureau gebogen hebben, zodat jullie elkaars handen kunnen vasthouden en elkaar in de ogen kijken als goede vriendinnen die samen gestraft worden. Dan kunnen jullie goed nadenken hoe jullie elkaar in de toekomst kunnen helpen in plaats van tegen werken.”

Even wilden ze protesteren, maar ze bedachten zich snel toen ze de strenge blik van de vrouw zagen, hier viel niet te sollen. Ze namen hun plaatsen in en zagen in hun ooghoeken hoe luitenant Gerritsen uit een kast een paddle te voorschijn haalde. Die was zo’n 50 cm lang en 7 cm breed.

“OOHH, mevrouw alstublieft niet daarmee!”, protesteerde Alice.

”Mijn billen zijn al zo gevoelig”, smeekte Alice.

”Daar zal ik ook rekening mee houden, Esther krijgt er tien en jij vijf klappen mee en daarna hoop ik dat jullie samen nog een mooie toekomst zullen hebben bij de marine.”

Vervolgens liep ze naar achter Esther, tilde de paddle hoog boven haar schouder en liet die vol neerkomen op haar blote achterwerk. PAATSS. Een doffe klap. Alice zag de schrik in Esther haar ogen en vervolgens de gil: “AAUUU”. Gevolgd door nog een klap en een nog hardere gil. Esther twee en zijzelf één per keer. Dat moest ze kunnen volhouden, dacht Alice. Vol afschuw zag ze mevrouw Gerritsen naar achter haar lopen, totdat ze het koele hout op haar billen voelde. Vervolgens verdween de druk en…PPAAATTTSS, Ohhhh. Shit dat is echt te erg, ging de gedachte door Alice haar hoofd. Ook één klap was al heel pijnlijk. De luitenant vervolgde haar rondje rond de tafel en iedere keer kreeg Esther twee klappen en Alice één. Beide meiden gilden het uit na iedere klap en knepen in elkaars handen en af en toe ontmoetten hun blikken elkaar.

Dit voelde pas echt als gedeelde smart, dacht Alice. Na de laatste harde klap liet Alice al haar spieren ontspannen en bleef op de tafel liggen. Ze voelde zoveel pijn, maar was even verdoofd.

Ze keek Esther aan en zag door haar betraande ogen heen dat ook Esther in tranen was, maar die stond inmiddels en wreef hard over haar billen. Na zo’n minuutje stond ook Alice op en verkrampt kwam ze overeind. Ze kon amper lopen, zo pijnlijk voelde haar billen. Ze wreef de tranen uit haar ogen en keek de luitenant aan.

“Zo dames, hierbij is het jullie vergeven wat er de afgelopen dag gebeurd is en neem ik aan dat jullie je lesje wel geleerd hebben en een stuk dichter bij elkaar staan dan voorheen. De marine is een harde wereld dus elkaar vertrouwen is erg belangrijk. Denken jullie dat dit pak slaag jullie geholpen heeft om elkaar bij te staan in moeilijke tijden in plaats van tegen te werken?”, vroeg ze nu met een wat vriendelijkere stem, maar wel belerend.

“Ja mevrouw, wat we beiden gedaan hebben is fout en ik heb in ieder geval mijn lesje wel geleerd”, snikte Esther die nog steeds niet helemaal uitgehuild was.

Alice liep naar haar toe en sloeg een arm om haar heen.

“Esther, ik zal je in toekomst nooit meer zo behandelen, maar je juist helpen, wil je dat bij mij ook doen?”, vroeg ze met een trilling in haar stem.

Esther sloeg ook haar armen om Alice heen en ze voelden beiden dat het tussen hun weer goed zat.

“Tuurlijk meis”, antwoordde ze. ”Ik weet zeker dat we samen  zullen slagen!”

Zo blijkt maar weer: Al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt hem wel.

Alice bij de Marine

Na alle jaren die Alice als een zeer gelukkige jeugd had ervaren, wilde ze nu eindelijk op haar achttiende toch wel eens de wijde wereld gaan ontdekken en waar kon ze dat nu beter doen dan bij de marine.

Daar had je tenslotte de mogelijkheid om overal ter wereld uitgezonden te worden en kon je met allerlei culturen en landen in aanraking komen. Bovendien was Alice iemand die van het avontuur hield en wat dat betrof zou ze daar zeker voldoende van krijgen op alle trips die ze voor de boeg had. Maar voordat ze de grote zee op kon, moest ze eerst nog een jaar in opleiding. Twee dagen in de klas en drie dagen in de week allerlei oefeningen doen, om haar doel te bereiken.

Op maandag 1 september had haar vader haar gebracht naar de bossen rondom Baarn, waar de kazerne lag die voor de opleiding van de rekruten zorgdroeg. Het was een heel groot ouderwets gebouw dat iets van een oud herenhuis weg had.

Na een stoer afscheid (ze had wel een brok in haar keel gehad toen ze haar vader een afscheidsknuffel gaf, maar wilde dat natuurlijk niet laten blijken aan haar opleidingsmaatjes) werden ze naar een grote hal gebracht. Daar werden ze welkom geheten door een grote, stevige vrouw met donkerblond haar. Ze was gekleed in een groen camouflage pak dat niets van haar ronde borsten en stevige achterwerk verborg. Ze was nou niet echt charmant, maar het was zeker een vrouw die haar mannetje kon staan. Dat nu was juist het probleem wat Alice had. Ze was een redelijk fragiel meisje, met maat 36 en maar zo’n 1,65 lang. Zij was eigenlijk juist wel een aantrekkelijke verschijning, maar had nog niet het stoere uiterlijk en postuur wat je over het algemeen zag bij meiden die kozen voor een carrière bij de marine.

Tot haar grote spijt had ze dan ook tijdens de keuring te horen gekregen dat ze tijdens de opleiding extra in het fitnesshonk aan de slag moest om te zorgen dat ze fysiek sterk genoeg werd om de taken die bij een cadet hoorden te kunnen vervullen. Psychisch had ze alle tests goed gemaakt, maar het ontbrak haar aan de lichamelijke kracht.

Na een korte toespraak van de stevige dame, werden ze voorgesteld aan commandant De Vries,een statige man, uiteraard met snor. Hij gaf een kort overzicht van de zaken die hen allemaal te wachten stonden en wat er van hen verwacht werd. Je merkte meteen dat het woord discipline hem niet vreemd was, wat een autoritaire uitstraling had hij. Alice merkte gewoon dat ze direct respect voor hem had. Soms heb je dat bij mensen, dat ze door hun voorkomen en stem meteen een indruk achterlaten die je het gevoel geeft dat ze niet met zich laten sollen.

Na zijn heldere speech werden ze naar de barakken begeleid. Deze lagen zo’n vijfhonderd meter naast het hoofdgebouw en waren gemaakt van hout met een lemen dak. Ze moesten met tien mensen op één kamer slapen. Er stonden twee rijen van vijf bedden tegenover elkaar. Tussen de bedden stonden hoge, groene kasten van metaal, waar ieder zijn persoonlijke zaken in op kon bergen. Natuurlijk waren er geen vrouwenkamers, dus kwam Alice op een kamer met zes mannen en drie andere vrouwen te liggen.

Ze had het gevoel dat het een leuk groepje kon worden en maakte vrolijk met iedereen kennis. Er was één meisje bij met rood haar dat een nogal stugge indruk maakte, ze voelde zich duidelijk nog niet op haar gemak. Zij heette Esther.

De dagen die volgden waren zwaar, heel zwaar. Naast de normale oefeningen kreeg Alice dus een aangepast programma en werd daarin bijgestaan door een sportleraar. Samen met nog drie andere meiden werd ze door hem onder handen genomen op een manier die ze het beste kon omschrijven als afgebeuld. Ze kregen allerlei trainingen en iedere keer dat ze dachten dat ze echt niet meer konden hebben, kregen ze de opdracht er nog een klein schepje bovenop te doen. Hij vertelde hun dat ze op die manier de grens van hun eigen kunnen iedere keer weer een stukje verlegden. Hij had daar ongetwijfeld gelijk in, maar op het moment dat ze al buiten adem waren dachten ze daar echt anders over. Na iedere sportles plofte Alice na een heerlijke douche op haar bed en hoopte dat ze nooit meer op hoefde te staan, zo’n spierpijn had ze.

Maar na verloop van enkele weken merkte ze dat ze sterker en sterker werd en steeds beter met de anderen mee kon komen. Ze had ook erg veel honger. Bij ieder ontbijt en lunch at ze minstens zes boterhammen op om op krachten te komen en ook de avondmaaltijden waren goed aan haar besteed, heel wat keren schepte ze twee keer op.

Na zes weken intensieve training kregen ze een test waarbij bepaald werd of je wel of niet mee mocht doen met de eerste grote oefening. Alice en haar directe sportmaatjes waren natuurlijk zeer gespannen en na een goede nachtrust kwamen ze fris aan de start voor de test. Deze bestond uit vijf kilometer hardlopen met je rugzak en twee kilometer zwemmen in je kleren. Er werd een tijdslimiet gesteld van twintig minuten voor het lopen en vijfenveertig minuten voor het zwemmen. Als je binnen de tijd was, werd je toegelaten tot de groep die mee mocht, als je buiten de tijd binnen kwam moest je de gehele test voor straf nog een keer doen en mocht je niet mee op oefening.

Ze startten met zo’n tweehonderd man in groepen van tien en Alice zat in groep zeven. Samen met Esther, die met die rode haren die op haar kamer sliep en ook op alle sportlessen geweest was, ging ze van start. Al gauw moesten ze de getrainde mannen laten gaan, die uiteraard veel sneller waren, en bleven ze achter met twee andere meiden, die Alice nog niet kende. Met het hardlopen konden ze die nog bijhouden, ze waren binnen negentien minuten binnen, dus net op tijd. Maar na zo’n tweehonderd meter zwemmen moesten ze hen toch echt laten gaan, Alice moest haar eigen ritme houden anders zou ze haar spieren opblazen en de eindstreep nooit op tijd halen. Maar tot haar grote schrik moest ze haar maatje Esther na een kilometer zwemmen ook laten gaan. Ze kreeg verzuring in haar spieren en begon te twijfelen of ze die tijd van vijfenveertig minuten wel zou gaan halen. Tijdens de trainingen had ze haar vaak genoeg wel bijgehouden, maar uitgerekend vandaag haakte ze af. Shit, wat baalde ze daarvan.

In de verte zag ze de finish, maar haar horloge gaf aan dat ze nog maar twee minuten had en de afstand tussen haar en die roodharige … was inmiddels al flink opgelopen. Zou zij het nu wel gaan halen en Alice niet? Met een achterstand van zo’n tweehonderd meter zag ze haar over de finish gaan en haar armen gingen de lucht in, kennelijk had zij het gered. Alice zette alles op alles en perste alle kracht uit haar lichaam om op tijd over de streep te komen, maar toen ze over de denkbeeldige lijn zwom en op haar horloge keek zag ze dat ze bijna twee minuten te laat was. Ze sloeg hard met haar vuist op het water, mijn god wat had ze er de balen van. Esther wel en zij niet en ze was zo gemotiveerd en had zo haar best gedaan.

Toen ze uit het water kroop kwam een van de sportleraren naar haar toe en zei: ”Helaas meid, volgende keer beter, je weet wat het gevolg is hè, je mag het parcours nog een keer afleggen.”

Wat een klootzak, hij had gewoon een glimlach op zijn gezicht toen hij haar de opdracht gaf.

Helaas kon ze niets anders doen dan zijn commando opvolgen en begon ze dus nogmaals met de vijf kilometer hardlopen en vervolgens het zwemmen. Na deze anderhalf uur sporten kon ze nog maar amper het water uit kruipen en droop ze af naar haar barak, waar ze haar kleren uittrok en uitgeput op bed viel.

Ze was gebroken, op dit moment zowel lichamelijk als psychisch. Ze had zo haar best gedaan maar had gefaald. Alhoewel ze het niet wilde toegeven aan zichzelf wist ze diep in haar hart wel dat ze er lichamelijk ook gewoon nog niet klaar voor was. Maar haar eigenwijze kop dacht daar heel anders over. Terwijl ze tot rust kwam, gingen haar gedachten naar het uitdokteren van een plannetje om ervoor te zorgen dat zij toch mee kon op oefening.

Twee dagen na de deceptie was het zover en zouden de anderen, zonder haar, een dag weg gaan. Voor het eerst in marine kleding, zouden ze naar Den Helder gebracht worden en kennis maken met hun overste. Aldaar zouden ze op een schip een oefening gaan doen waarbij ze een tocht zouden maken naar Texel waar ze met amfibie voertuigen aan wal gezet zouden worden en daar moesten ze dan vervolgens een vesting innemen. Hoezo avontuur!

Dat wilde ze dus absoluut niet missen, en dat zou ze ook niet missen.

Op deze ochtend heel vroeg had Alice haar roodharige maatje wakker gemaakt en gevraagd of ze even mee wilde wandelen, want ze wilde even met haar praten.

Buiten in de ochtenddauw vertelde ze haar hoe graag ze mee wilde met de oefening en dat ze haar plaats wilde innemen. Ze wist dat je op deze trip je gezicht moest schminken en aangezien ze ongeveer hetzelfde postuur hadden zou niemand haar herkennen als Alice.

Natuurlijk was Esther hoogverbaasd en werd zelfs boos: hoe ze dat kon voorstellen en of ze dacht dat ze gek was om deze eerste grote test te laten schieten. Ze bond echter al snel in toen Alice haar het volgende verhaal vertelde: Ze, Esther, rookte immers als het haar even teveel werd of ze gewoon even wilde ontspannen wat wiet dat ze verstopt had in haar kast. Ze had dat Alice zelf verteld, ervan uitgaande dat ze dat tegen haar nieuwe vriendin wel kon vertellen. Terwijl ze dat zei haalde Alice een deel van de bundel tevoorschijn die ze ’s nachts had gepikt. Esther schrok hevig en begon haar voor van alles en nog wat uit te schelden, maar na haar korte tirade realiseerde ze zich dat ze geen andere keuze had dan hiermee akkoord te gaan, al was het wel onder zwaar protest. Met een boos gezicht liep ze Alice achterna, terug naar de slaapvertrekken en liet zich moedeloos op bed vallen. Alice had haar plek veroverd!

Toen de ochtendhoorn ging sprong Alice energiek uit bed, ze had niet meer geslapen na haar nachtelijke wandeling en samen met Esther ging ze na het wassen snel naar de eetzaal. Na het nuttigen van een stevige maaltijd werd hun verteld dat ze binnen een half uur terug moesten zijn in hun marine gevechtsuniform en met hun gezichten onherkenbaar geschminkt. Dat zou ze zeker zijn, onherkenbaar!

Aangezien ze, als ze op de kazerne gebleven was, een dag vrij zou hebben, viel het niet op dat Esther achterbleef en Alice mee op oefening ging.

Ze gingen samen naar de badkamer en na zo’n twintig minuten kwam Alice in haar mooie uniform naar buiten en bleef Esther achter onder de douche en wachtte totdat iedereen weg was uit de kamer voordat ze tevoorschijn kwam.

In grote bussen werden ze opgehaald en gingen ze in colonne richting Den helder, oh wat was ze blij, eindelijk het echte werk.

In de havenstad aangekomen gingen ze aan boord van het fregat “Hr. Mr. De Ruyter” met op de boeg het nummer F802. Het was een schip van zo’n 140 meter lang en het had een grote radar bovenop het dek en vele kanonnen.

Aan boord aangekomen werden ze verwelkomd door overste Pietersen, “opperbevelhebber der strijdkrachten op zee”. Een grote statige man in een keurig donkerblauw marine kostuum, volgehangen met onderscheidingen. Hij deed hen uit de doeken hoe de dag er uit zou zien. Onder in het schip mochten ze hun spullen leggen en al gauw voeren ze de haven uit op weg naar Texel. Wat een fantastisch moment!

Na een half uur varen kwamen ze aan bij de kust, werden ze in de amfibie voertuigen gedirigeerd en voeren ze door de golven naar het strand. Alice vond het wel behoorlijk spannend, omdat ze wist dat achter de duinen hun tegenstanders op hun stonden te wachten die hun, weliswaar met losse flodders, zouden gaan beschieten. Ook was ze toch nog wel aardig vermoeid van de test die ze hadden moeten doen, dus vroeg ze zich af hoe het allemaal zou gaan.

Nadat de klep open ging moesten ze zo snel mogelijk door het water heen naar de duinen toe rennen om zich in veiligheid te brengen en over te gaan tot het veroveren van de vesting.

Na het zware water volgde het spervuur van losse flodders. Dit viel Alice allemaal erg tegen en bij de duinen aangekomen was ze al redelijk uitgeput.

Na een minuut rust moesten ze al weer verder en bij het binnenvallen van de vesting zakte ze hopeloos door het ijs, ze bleek absoluut nog niet opgewassen tegen deze zware lichamelijke inspanningen. Bij het binnen vallen van de te nemen vesting moest ze een maatje een “schouder” geven waar hij op kon staan om over een muur heen te klimmen. Maar toen hij op haar schouder stond zakte ze door haar enkel. Hij viel achterover en werd geraakt door een losse flodder. Die waren gekleurd om aan te geven wanneer iemand geraakt werd en “dood” was. Hiermee was hij dus buiten spel gezet. Vlak naast Alice stond een officier die haar boos aankeek en zei: ”Slappeling, als dit in het echt gebeurt is je collega dus dood! Wat is je naam?”

“Al…Esther, meneer” stotterde ze, in alle consternatie vergat ze bijna dat ze een ander was.

”Dit wordt uiteraard gemeld en hier komen we nog op terug”, blafte hij haar toe op niet mis te verstane wijze.

De rest van de oefening verging haar niet veel beter en ze ging nog twee keer goed in de fout toen ze uitgleed over de vloer in een gang en daarmee een mede cadet onderuit duwde die hard met zijn hoofd tegen de muur viel. Verderop liep ze tegen een andere cadet op die ze in haar knulligheid een zet gaf, waardoor hij in het zicht kwam van een verdediger van de vesting en nog maar ternauwernood kon wegduiken toen er op hem geschoten werd.

Al deze voorvallen waren het gevolg van ongecontroleerdheid, doordat ze gewoonweg uitgeput was. Dit viel haar zwaar tegen. Tot haar grote spijt had dezelfde officier als bij de eerste blunder de daarop volgende fouten ook gezien en hij trok haar apart toen de oefening klaar was.

”Meisje, volgens mij heb jij conditioneel nog een flinke achterstand om hier als een volwaardige cadet aan de oefeningen mee te doen. Drie van zulke grove fouten waarbij je je maten zo in gevaar brengt. Wat denk je er zelf van?”

Ze had absoluut geen zin om ook maar iets van een fout toe te geven en antwoordde: ”Nou het is best zwaar, maar ik vond nou niet echt dat ik iets heel erg fout deed, in het heetst van de strijd gebeuren dit soort dingen soms helaas. Daarnaast, als ik iets fout gedaan heb, het is toch onze eerste oefening?” Met een gezicht vol zelfvertrouwen keek ze de officier aan.

”Ik zal jou vertellen dat het er hier zo zeker niet aan toe gaat, ook al is het je eerste oefening. Natuurlijk moet je nog leren, maar drie van zulke fouten wijt ik meer aan een zwaar gebrek aan conditie dan dat dingen gewoon zo gaan! Ik geloof dat ik jou maar eens even mee neem naar de overste, dan moet die maar verder oordelen wat hier voor straf op volgt, want dit soort gedrag is onacceptabel!”, bulderde hij en sommeerde haar hem te volgen naar de boten die hen weer terug brachten naar het marine fregat.

Daar aangekomen was ze inmiddels behoorlijk gespannen geworden, want ze had het vage vermoeden dat ze hier niet zo makkelijk vanaf zou komen. Ze moest de officier volgen naar het achterdek waar ze het ruim in gingen. Ze werd in een kamer gezet waar ze moest wachten tot ze geroepen werd.

Na alle inspanningen van die dag was Alice behoorlijk uitgeput. Ze kon maar met moeite alle gedachten op een rijtje krijgen over wat er gebeurd was en wat eventueel de gevolgen konden zijn voor haar. Doordat ze diep in gedachten verzonken was merkte ze niet dat de officier terugkwam met de overste Pietersen.

“Laat ons maar even alleen officier Jansen, ik zal eens even een hartig woordje met deze jongedame praten”, zei Pietersen op norse toon.

Hij bekeek Alice van top tot teen. De officier verliet de kamer en de overste gebood Alice hem te volgen naar zijn kantoor. Ze liepen door nog een andere deur en kwamen in een behoorlijk grote kamer met een groot bureau, een dichte robuuste eiken kast en, zoals overal op het schip, met een stalen vloer. Hij liep om zijn bureau heen en nam daar plaats in een grote leren fauteuil, Alice moest voor het bureau blijven staan.

”Zo, Esther, dat is toch je naam? Vertel eens wat er vandaag gebeurd is?”

Ze slikte even en begon toen uiteen te zetten wat er volgens haar gebeurd was. Maar al gauw onderbrak de overste haar en zei:” Dat is nou niet echt het verhaal dat de officier verteld heeft, hij was er toch van overtuigd dat jij conditioneel gewoon absoluut niet in staat geweest was om met de anderen mee te komen en dat dat de reden was dat je zoveel fouten maakte. Ik neem aan dat je de test goed gemaakt hebt, anders was je hier niet. Maar je hebt zwaar onder het niveau gepresteerd. Geef mij eens kort en duidelijk uitleg hoe dat komt?”

Om nou te zeggen dat Alice die had…nee, maar wat moest ze nou antwoorden op deze vraag? Ze stotterde wat, totdat er opeens op de deur geklopt werd en de officier vroeg of hij binnen mocht komen. Toen die binnen kwam, keek hij Alice nogal vuil aan, liep naar de overste en fluisterde de man iets in zijn oor. Die knikte, keek Alice streng aan en wachtte met praten totdat de officier weer weg was uit de kamer.

”Alice, ik geloof dat jij een groot probleem hebt!”, bulderde hij.

Shit, ze waren er op één of andere manier achter gekomen.

”Ik hoor net dat jij een erg gemene truc hebt uitgehaald om hierbij te zijn, klopt dat?”, vervolgde hij.

”Hoe bedoelt u en waarom noemt u mij Alice?”, antwoordde ze aarzelend.

”Als ik jou was zou ik er maar niet meer zoveel omheen draaien, want dan maak je het alleen maar erger!”, reageerde hij furieus.

Alice realiseerde zich dat ze zich er niet meer uit kon praten, nu ze er toch achter waren, en probeerde het op de gevoelige toer te gooien door te antwoorden dat ze het allemaal alleen maar gedaan had omdat ze zo ontzettend gemotiveerd was. En of hij daar toch misschien begrip voor kon hebben, ze wilden toch graag gemotiveerde mensen hebben!?

”Wel gemotiveerd Alice, maar ook eerlijke mensen, en collegiaal en dat ontbreekt er bij jou erg aan!”, antwoordde hij terwijl hij opstond van achter zijn bureau en op Alice afliep.

Met zijn grote postuur, hij stak minstens anderhalve kop boven haar uit, ging hij voor haar staan en keek haar diep in haar ogen.”

Wil jij echt zo graag bij de marine Alice?”, vroeg hij nu met wat mildere stem.

”Ik wil niets liever dan dat, meneer, alleen ben ik fysiek gewoon nog niet ver genoeg”, antwoordde Alice met een trillende onderlip.

”Dus als ik jou om dit verhaal zou schorsen, of zelfs van de opleiding zou verwijderen, dan zou ik je zeer teleurstellen?”

Alice schrok hevig van deze dreiging.

”Meneer Pietersen, mijn wereld zou instorten, alstublieft doe dat niet!”, smeekte ze.

Overste Pietersen keek Alice nog steeds diep in haar ogen en moest even denken aan zijn eigen dochter, die inmiddels al 30 was, maar ook vroeger wel eens zo voor hem gestaan had. Maar dan vaak met als reden dat ze probeerde haar welverdiende straf te ontlopen als ze weer eens iets stouts had gedaan.

”Alice, ik wil je die kans best geven, maar dan zul je eerst moeten boeten voor je actie van vandaag en mij dan vervolgens vertellen dat je zoiets dergelijks nooit meer in je leven zal doen en je maatjes altijd zal bijstaan in plaats van hen zo te behandelen. Denk je dat je dat er voor over hebt?”, vroeg hij rustig.

”Ja, meneer, alles, als u me maar niet wegstuurt!”, antwoordde ze bedeesd.

”Goed”, zei hij. Hij pakte een stoel van onder het bureau vandaan en ging daarop zitten.

”Omdat ik vertrouwen in je heb zal ik je een kans geven en iets doen wat zeker niet gebruikelijk is: je een straf geven in de vorm van een stevig pak voor je billen.”

Hij keek Alice nog steeds strak aan en zag de schrik in haar ogen.

”Wat zegt u!!”, riep ze.

”U mag dit toch niet zomaar doen!” stamelde ze.

De overste keek haar streng aan en antwoordde: ”Dat klopt Alice, normaal gezien mag dit niet, maar de regels zijn erg duidelijk. Iemand die zoiets als deze actie uithaalt, wordt op z’n minst een maand geschorst en als het in de opleiding gebeurt, is de kans groot dat de tuchtcommissie hem of haar wegstuurt. Maar ik denk dat jij met jouw pittige karakter en inzet zeker een aanwinst kan zijn voor ons korps. Er zal echter wel een stuk bijgespijkerd moeten worden. Ik wil je dus een kans geven, maar die kans heeft wel deze consequentie, dus aan jou de keuze.”

Alice keek beteuterd voor zich uit en dacht aan haar grote wens van een baan bij de marine, om de wereld te zien en op avontuur te gaan. Zo’n pak slaag zou ze toch best overleven, ze had wel vaker wat klappen van haar vader gehad. Dat had natuurlijk wel pijn gedaan maar had haar niet meer dan een paar rode billen opgeleverd.

”Als ik geen andere keuze heb, dan zal ik hier maar mee instemmen”, zei Alice.

De overste wachtte geen moment en voor ze verder kon spreken pakte hij haar stevig bij haar arm en trok haar over zijn knie. Alice was zwaar geschokt en was eigenlijk nog aan het bijkomen van de schrik toen de eerste klappen neerkwamen op haar, gelukkig, dikke uniform. Haar gedachten trokken haar mee van ongeloof naar verbazing en naar haar billen die inmiddels toch aardig zeer begonnen te doen, ondanks die dikke bescherming. Het slaan stopte even en Alice was verbaasd. Zou hij nu al klaar zijn? Mijn god, wat gebeurde er nu? Ze voelde hoe er een hand onder haar buik schoof die haar riem los knoopte en haar broek losmaakte. Deze werd vervolgens door de andere hand boven haar billen aan de band vast gepakt en naar beneden getrokken. Ze schrok erg toen ze de koele lucht over de achterzijde van haar blote bovenbenen voelde waaien en voelde onder zich de prikkeling van de wollen broek, die de benen bekleedde waarover ze lag. Wederom kwamen er klappen op haar billen, maar nu een stuk bijtender, zo zonder bescherming. Alleen haar slipje bedekte nog haar schaamte, maar dat was op dit moment het minste waar ze zich zorgen over maakte. Mijn hemel wat een grote eeltige handen had die man! Klets, Klats, klets, klats.

“Au, shit, ggrrr”, reageerde Alice.

Naarmate de klappen langer duurden kreeg ze het steeds moeilijker om zo stoer te blijven en het niet uit te gillen. Zo’n pak slaag had haar vader haar nog nooit gegeven! Die had hoogstens een stuk of dertig klappen gegeven en dan was het meestal wel klaar. Maar dit duurde nu al zo’n drie minuten, wanneer zou hij stoppen?

”Ik wist wel dat je een stijfkop was en niet zou laten merken dat het pijn deed”, becommentarieerde de overste en terwijl hij dat zei pakte hij van zijn bureau een houten liniaal en vervolgde zijn strafsessie. Na zo’n tien klappen had hij hier al heel wat meer resultaat mee.

”AAUUU,OOHH,AUUU”, gilde Alice.

Ze draaide en sloeg met haar armen waar ze de overste maar op zijn onderbenen kon raken. Die stopte even, pakte haar rechterarm vast en weerhield haar zo ervan in ieder geval veel te bewegen. Hij sloeg vervolgens stevig door en bedekte Alice haar billen met een wirwar van rode strepen, die de kleur van het geheel steeds egaler diep rood maakten. Hevig schokkend lag Alice over zijn knie. Na nog twee minuten stopte hij, legde de liniaal op haar onderrug en zijn hand op haar gloeiende billen.

”Ik geef je nu een minuut de tijd om na te denken waarom je hier ligt en zo stevig gestraft wordt. En wat je ultieme doel is en waar je voor wilt gaan bij de marine. Na die minuut zal ik je slipje naar beneden doen en afsluiten met nog twintig stevige tikken.”

Alice had geen enkele behoefte meer om tegen te stribbelen, ze wilde alleen maar dat deze tuchtiging zo snel mogelijk klaar was. Haar gedachten gingen wel naar haar droom van een carrière bij de marine en dat ze daar alles voor over had.  Hevig snikkend dacht ze ook even aan Esther die ze op zo’n lage manier had behandeld. De overste had gelijk, dat was erg slecht geweest, je kan niet ten koste van alles je droom bereiken. Alice voelde de laatste beschermlaag van haar billen weggenomen worden en wist dat het einde in zicht was. Ze zou de straf als een sterke vrouw verder dragen, zei ze tegen zichzelf. De eerste klappen van de liniaal stookte het vuur in haar billen echter zo op dat ze niet anders kon dan haar straffer te laten merken hoe verschrikkelijk veel pijn hij haar lieve billen toebracht. KLETS, KLETS, KLATS.

”AUUU, NEE, OOHHH”, gilde ze.

Eindelijk stopte hij en ze liet met een diepe zucht al haar aangespannen spieren los. Nog hevig naschokkend bleef Alice over de stevige knieën van de overste liggen, die inmiddels de liniaal had weggelegd en haar enkele zachte aaitjes over haar gehavende achterwerk gaf.

”Zo Alice, ik hoop dat dit een les voor je is die er voor zal zorgen dat je je doel bereikt, maar wel op de juiste manier.”

Met die woorden hielp hij haar op haar benen. Hij zag de dik betraande ogen van Alice die hem een blik gaven die een mengeling was van boosheid maar ook begrip, ze had haar straf gerespecteerd.

”Ja overste, u heeft gelijk, het was gemeen. Ik zal Esther mijn excuus aanbieden.”

Esther, dacht ze opeens, wat zou er met haar gebeurd zijn toen ze gevonden werd? Ze had immers moeten uitleggen hoe ik haar zover had gekregen. Zou zij ook…

3) Edwards eerste keer over de knie

Edwards hobby is voetballen. Iedere week, op woensdagavond, gaat hij naar de training en daarna is het in de kantine nog even gezellig samen zijn met zijn voetbalvrienden uit zijn team. Natuurlijk worden daar ook de nodige biertjes bij gedronken maar Edward kent zijn grenzen en drinkt er niet gauw teveel. Op zondag spelen ze in het voetbalseizoen competitie voetbal. Die wedstrijden beginnen dan meestal rond 13:00 uur en eindigen rond 15:00 uur. En ook dan weer spelen ze de bekende derde helft weer in de thuis- of uit kantine.
Die betreffende zondag had Edward ook weer een competitie duel en ze speelde een thuiswedstrijd. We hadden afgesproken om die zondagavond bij Edwards moeder Irene te eten. Ik was alvast rond 15:00 uur naar zijn moeder gegaan en Edward zou na de bekende derde helft zeker rond 17:00 uur bij zijn moeder zijn zodat we op tijd aan tafel konden gaan.
Met Edwards moeder kan ik het uitstekend vinden. We hebben het samen heel gezellig en kunnen over van alles praten. Natuurlijk gaat het vaak over Edward en zijn moeder wil ook graag van mij horen hoe het gaat met het samenwonen. Edwards moeder had zich wel een beetje zorgen gemaakt toen Edward bij mij kwam wonen vertelde ze mij. Ze was bang dat het mij erg zou tegenvallen omdat Edward thuis nooit iets had hoeven doen in huis en dat hij zich bij mij ook zo zou gedragen. Ik vertelde haar dat ik van te voren met Edward hierover had gesproken en hem had duidelijk gemaakt wat ik van hem verwachte en wat mijn voorwaarden waren om samen te wonen. Ook vertelde ik zijn moeder over mijn nare ervaringen uit mijn eerste huwelijk en dat ik dit in de toekomst niet meer zou laten gebeuren. Edwards moeder lachte en zei dat Edward haar had verteld, tijdens zijn wekelijkse vrijdagavondeten bij zijn moeder, over het feit dat hij zittend moet plassen. \”En ik ben het helemaal met je eens Johanna\” zei ze redelijk fel. \”Zelf heb ik mijn hele leven dagelijks de druppels en spetters van Edward en van zijn vader moeten opdoen. Het is goed dat je dit niet laat gebeuren.\” Ik dacht er even over na en vroeg toen aan haar of Edward ook verteld had dat hij straf had gekregen omdat hij zich regelmatig niet aan de \’zittend plassen\’ afspraak had gehouden. Verwonderd keek ze mij aan en zei \”Nee, dat heeft hij er niet bij verteld maar terecht dat je hem dan straft.\” en met een nieuwsgierige klank in haar stem en een glimlach op haar gezicht zei ze \”Vertel eens, wat voor straf heeft hij gekregen?\”. Ik vertelde haar in geuren en kleuren over Edwins strafregels inclusief alle details. Haar reactie was \”Goed gedaan Johanna en blijf het op jou manier doen. Edward is een hele lieve jongen maar hij heeft wel sturing nodig en soms kennelijk wat meer. Dat heb ik zelf te weinig gedaan maar ik ben blij dat jij dat beter doet en weet dat je mijn zegen hebt.\” Ik was blij met die steun en met mijn toekomstige schoonmoeder en vertelde haar dat ik de komende maanden langzaam maar zeker Edward de kneepjes van het huishouden en het koken zou bijbrengen zodat hij zijn taken ook echt kon uitvoeren.
Inmiddels was het half zes geworden en uiteindelijk kwam Edward via de achterdeur naar binnen. Het was mij meteen duidelijk dat hij deze keer toch wat teveel biertjes had gedronken. Zijn moeder Irene zag het ook en zei \”Het was zeker heel gezellig want ik zie dat je er genoeg gehad hebt?\” Edward lachte een beetje en bevestigde dat het erg gezellig was maar dat hij niet teveel gedronken had. Irene keek mij aan en ik haalde met een \’wij weten wel beter\’ blik mijn schouders op. We konden meteen aan tafel want het eten was klaar. Irene schonk voor ieder een glas water in voor tijdens het eten maar Edward zei \”Ik wil liever een biertje.\” \”Dat lijkt me niet verstandig\” reageerde Irene \”Dat ben ik helemaal met je moeder eens\” was mijn reactie. \”Volgens mij heb je al bier genoeg gehad Edward.\” vervolgde zijn moeder en ging zitten om het eten verder op te scheppen. Edward keek zijn moeder aan en zei \”Nou als jij het niet voor me pakt dan doe ik dat zelf wel. Ik ben oud genoeg om zelf te beslissen om nog een biertje te drinken.\” en vervolgens stond hij op en pakte een biertje uit de koelkast en maakte het flesje open. Met een zelfvoldane grijns ging hij weer zitten, hij nam een flinke slok uit het flesje bier en zei \”kijk zo doen we dat dames!\” en begon met zijn eten. Die opmerking vond ik naar zowel zijn moeder als naar mij behoorlijk respectloos. Ik vond dan ook dat ik hier nog even op moest reageren. Dus ik zei \”Edward, we zijn hier bij je moeder uitgenodigd om te komen eten. Jij en ik zijn hier dus te gast en ik schaam me voor jou respectloze en machoachtige gedrag.\” terwijl ik dit zei had ik hem boos aangekeken en ik zag dat hij mijn reactie niet verwacht had. Hij wilde iets gaan zeggen maar ik zei \”Het is misschien maar beter dat je niets meer zegt en je uitleg bewaart voor morgen wanneer ik je hierover nog even wil spreken als je niet gedronken hebt.\” en daarna keek ik naar zijn moeder \”Bij deze Irene mijn excuses voor het gedrag van Edward en laten we nu maar genieten van het lekkere eten.\” \”Dank je Johanna, en bij deze mijn excuses naar jou voor het gedrag van mijn zoon. Ook ik schaam me daarvoor.\”
Edward zat een beetje beteuterd te kijken en reageerde toch met \”Sorry, het was niet zo bedoeld.\”
\”Nou, eet smakelijk dan maar\” zei ik met een luchtige toon en ook Irene klonk weer gezellig als voorheen. Alleen Edward was wat stiller en had kennelijk ook geen zin meer in zijn biertje. Gaandeweg het etentje werd de sfeer weer minder gespannen en genoten we van het heerlijke eten. Na afloop van het eten, het was inmiddels half negen, bood ik Irene aan om nog even mee op te ruimen en af te wassen. Ik zei tegen Edward dat hij alvast naar huis kon gaan want hij was met de fiets en ik met de auto. Edward nam afscheid van zijn moeder en bedankte haar voor het eten. Mij gaf hij een kus op mijn wang en zei \”tot zo schat\”. Tijdens het opruimen en de afwas, Irene had geen vaatwasser, kwam Irene nog even terug op het voorval met het biertje. \”Nog even over dat biertje van Edward, ik vind het heel goed van je dat je hem niet zomaar met die actie liet wegkomen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik zelf te vaak mijn mond heb gehouden bij dit soort situaties maar gelukkig zie ik nu dat jij dat zeker niet doet. Ik voelde me door jou erg gesteund zojuist. Dank je nog daarvoor.\” en Irene legde even haar hand op mijn arm. \”Nou Irene, ga er maar vanuit dat ik daar morgen met Edward, als hij weer helemaal drankvrij is, nog een hartig woordje over zal spreken. Dit soort gedrag tolereer ik niet en dat zal hij weten ook.\” Irene keek mij met een lichte grijns aan en vroeg \”krijgt hij ook straf?\” waarbij ze dacht aan de strafregels die ik hem eerder had laten schrijven. \”Tuurlijk\”. zei ik lachend, \”maar deze keer geen strafregels\” dacht ik er zelf bij.
Toen ik later rond tien uur thuis kwam zat Edward op de bank en was hij tijdens het tv-kijken in slaap gevallen. Ik pakte de afstandsbediening en zette de tv uit. Ik maakte Edward wakker en zei ik dat ik naar bed ging. Even later kwam Edward naar boven. Toen we allebei in bed lagen viel Edward weer binnen no-time in slaap. Zelf bleef ik nog even wakker en dacht eraan dat ik morgen voor de eerste keer Edward een flink pak voor zijn blote bips zou geven. Voor zowel Edward als mijzelf een vuurdoop. Ik vond het erg spannend maar verheugde me er zeker wel op!

De volgende ochtend, op onze vrije maandag, was Edward op tijd opgestaan. Hij had afgesproken met een vriend, die een garage bedrijf heeft, om zelf zijn auto te onderhouden daar waar nodig met de hulp van zijn vriend. Edward verwachte rond 13:00 uur weer thuis te zijn maar hij zou me appen als het later werd. Om 12:30 kreeg ik een sms\’je dat hij rond 14:30 thuis zou zijn.
Dat appje was voor mij een mooie aanleiding om hem te herinneren aan zijn gedrag van gisteren en ik sms\’te hem terug; \”Mooi, dan zie ik je rond 14:30 uur. Je kunt in de bijkeuken je vieze werkkleren uit doen en dan wil ik dat je naar boven komt in je ondergoed. Ik wacht op je in de logeerkamer. We hebben nog wat te bespreken over je gedrag tijdens het eten bij je moeder.\”
Het duurde een paar minuten voordat hij terug sms\’te \”Oké\”.
waarop ik reageerde met \”Je bedoelt zeker: Ja Mevrouw\”. Nu wist hij in ieder geval dat hij straf zou krijgen. Sneller dan ik had verwacht kwam zijn reactie \”Please, niet weer strafregels alsjeblieft. Ik zal me voortaan gedragen\”. Natuurlijk kreeg hij geen strafregels, zo gemakkelijk zou hij er deze keer niet vanaf komen maar daar zou hij gauw genoeg achter komen. Ik sms\’te terug \”Logeerkamer 14:30 uur, begrepen?\” hij begreep de boodschap \”Ja Mevrouw\”.
Even voor half drie hoorde ik Edward thuiskomen. Ik zat ik de fauteuil in de logeerkamer te wachten en had besloten om hem eerst flink de les te lezen terwijl hij voor me zou staan in zijn ondergoed. Op de zitting van de stoel met de rechte rugleuning had ik de saunaborstel neergelegd. De saunaborstel is precies hetzelfde als de zware houten badborstel alleen met een iets kortere steel. Een betere borstel dus voor over de knie. Ik was erg gespannen want het was voor mij de eerste keer dat ik iemand over de knie ging leggen en billenkoek zou geven. Ondanks dat het de eerste keer was dat ik dat ging doen was ik ervan overtuigd dat ik precies wist hoe zoiets perfect moest worden uitgevoerd. Jarenlang had ik op internet filmpjes gezien en verhalen gelezen. Zonder praktijk ervaring was ik toch een specialist op dit gebied en was zelfverzekerd. Edward ging een ontzettend pak slaag krijgen.
Een paar minuten nadat Edward thuis was gekomen hoorde ik hem de deur van de hal open doen en kwam hij de trap op naar boven. Schoorvoetend en een beetje schaapachtig kwam hij de logeerkamer binnen en keek hij mij aan. Ik stond op uit de fauteuil en ging op de houten stoel nadat ik de saunaborstel van de zitting had gepakt. De borstel legde ik in mijn schoot. Ik besloot meteen in mijn rol te gaan en zei \”Kom maar hier voor me staan, handen op je hoofd.\” Ik keek hem streng aan terwijl ik vroeg \”Zo Edward wil je misschien nog iets zeggen?.\” Edward keek naar me alsof hij zich heel schuldig voelde en zei \” Ja … ehh, het spijt me echt van gisteren … dus.\” Ik bleef hem streng aankijken en wachtte of hij nog meer ging zeggen maar dat bleek niet zo te zijn en pakte ik het woord weer. \”Ja Edward, je kunt er wel spijt van hebben maar dat maakt je gedrag wat je gisteren liet zien niet minder erg. Het was voor je moeder erg respectloos om zo provocerend tegen haar advies in te gaan om zelf bier te gaan pakken terwijl we bij haar te gast waren. En of dat al niet erg genoeg was ook nog zo\’n macho opmerking erachteraan tegen je moeder en mij \’zo doen we dat dames\’ hoe haal je het in vredesnaam in je hoofd om je zo te gedragen?\” Ik pauzeerde even en bleef hem nog steeds streng aankijken terwijl ik zag aan zijn houding en de blik in zijn ogen dat hij zich steeds kleiner voelde worden en dat zijn tranen niet meer ver weg waren. Hij begon op het kleine jongetje te lijken wat ik graag wilde zien in zo\’n situatie. \”Je begrijpt natuurlijk wel dat ik zo\’n gedrag niet tolereer en dat dit consequenties heeft Edward en dat je hier een fikse straf voor krijgt!! En om maar meteen duidelijk te zijn: dat worden geen strafregels maar over de knie voor een flink pak op je blote bips met deze borstel!\”. en terwijl ik dat zei pakte ik de houten borstel van mijn schoot en met mijn linkerhand en liet hem een paar keer demonstratief in mijn rechter hand vallen. Ik zag aan zijn gezicht dat hij dat niet verwacht had en dat hij ook niet wist wat dat in zou houden. Hij keek mij met grote ogen en hoog opgetrokken wenkbrauwen aan en zei \”hoezo een pak op mijn billen?\”.
\”Vind je dan dat je geen straf hebt verdient soms?\” vroeg ik hem meteen op een boze toon.
\”Jawel maar ik wil geen pak op mijn billen, ik ben geen kind meer.\”
\” Nee Edward dat klopt, je bent geen kind meer, maar je gedraagt je wel als een kind en dus krijg je ook straf als een kind. Daarbij hebben wij afgesproken dat ik volgens mij degene ben die jou straf bepaald en niet jij dus je hebt niets te willen. Tenzij jij je niet aan die afspraken wilt houden en weer liever thuis bij je moeder wilt gaan wonen?\” Ik zag dat Edward heel erg schrok van mijn laatste opmerking maar ik moest die maken om hem duidelijk te maken dat ik het meende en dat er geen ruimte was voor een discussie. Edward realiseerde zich heel snel wat hij op het spel zette met zijn discussie en zei \”Sorry Johanna, je hebt gelijk.\” \”Mooi, fijn dat we het daarover eens zijn. En ik en wil hierover in het vervolg dan ook geen enkele discussie nog ooit over voeren. Is dat duidelijk?\” kennelijk was ik duidelijk geweest want Edward reageerde met \”Ja Mevrouw.\” Edward stond nog steeds met zijn handen op zijn hoofd op een halve meter af stand van mij. \”Dan zullen eerst die broek maar eens omlaag doen\” en terwijl ik dat zei schoof ik zijn hemd wat omhoog haakte ik met twee vingers van mijn beide handen achter de elastieken band van zijn onderbroek en trok die langzaam omlaag totdat zijn billen bloot waren en zijn piemel in erg slappe toestand ook tevoorschijn kwam. Ik liet zijn onderbroek binnenstebuiten net boven zijn knieën hangen en ik zag een paar grote gele plasvlekken in de binnenkant van het kruis maar dat liet ik maar voor wat het was, voorlopig tenminste. Ik opende mijn benen en trok Edward iets naar voren zodat hij tussen mijn benen kwam staan. Ik had een donkerblauwe spijkerbroek aan en korte laarsjes met een hakje van zo\’n 5 cm en samen met mijn lengte van 1,79 meter maakte dit dat mijn benen hoog genoeg waren om er Edward goed overheen te laten liggen. Edward zelf was met 1,75 meter niet zo erg groot. \”Doe je handen maar naar beneden en kom maar over mijn rechter knie liggen.\” Ik ben namelijk linkshandig. Edward deed wat ik hem gezegd had en ging over mijn knie liggen. Toen hij er goed overheen lag plaatste ik mijn linkerbeen over zijn benen heen zodat ik hem goed op zijn plaats kon houden. Met mijn rechterhand pakte ik hem even vast in z\’n zij en trok ik hem even flink naar mij toe zodat hij stevig over mijn been lag. Ik tikte vervolgens op zijn linker schouder en zei \”Geef me je linkerhand op je rug.\” en ik pakte zijn hand in de mijne en drukte die stevig in het midden van zijn rug. In mijn andere hand hield ik de houten borstel vast en draaide hem met de vlakke kant naar beneden. Ik keek naar de stevige en iets te volle billen van Edward. Twee maagdelijk witte billen die, zoals ik het zag, in grote afwachting waren van de eerste kletsen van de borstel. Ik voelde dat mijn hartslag flink omhoog ging van de spanning want het was weliswaar voor Edward de eerste keer dat hij van mij een pak voor zijn billen zou krijgen maar het was ook voor mij de eerste keer dat ik überhaupt iemand over de knie had liggen en op zijn billen ging slaan. Vaak had ik hierover gefantaseerd en me allerlei voorstelling hierover gemaakt maar nu ging het echt gebeuren en ik voelde een ontzettende stoot adrenaline door mijn lijf gieren. Ik tikte zachtjes even met de borstel twee keer op Edwards beide billen en zei \”Zo Edward, nu zullen we die blote bips van jou eens even flink onderhanden nemen\” en terwijl ik dat zei bracht ik de borstel omhoog en en liet ik hem hard neerkomen midden op zijn linke bil. \”KLETS …..\” en voordat Edward kon reageren herhaalde ik dit met dezelfde kracht op de linke bil \”KLETS….\” en meteen weer naar de andere bil \”KLETS, KLETS …. KLETS, KLETS ….. KLETS, KLETS\” Edward wist niet wat hem overkwam en had zeker niet die helse pijn verwacht die hij nu voelde op zijn billen en hij begon eigenlijk al meteen na de eerste paar klappen te roepen \”AAAWWW, AAAWW, STOP, AAAWWW WWAWW, STOP AAAAAWWW AAWWAWW, NEE STOP ALSJEBLIEFFFF, AAAAAWWW AWAWAWWWAAWW. ..,\” Ik had me voorgenomen om hem meteen 25 klappen achter elkaar te geven en zijn billen overal goed te raken en dan even te stoppen om hem op adem te laten komen. Dus ging ik stevig door \”KLETS, KLETS, … KLETS, KLETS, … KLETS, KLETS, …KLETS, KLETS, …KLETS, KLETS, KLETS\” en de laatste zes liet ik neerkomen net onder zijn billen op zijn zitplekjes \”KLETS, KLETS, .. KLETS, KLETS, …. KLETS, KLETS.\” Terwijl ik was doorgegaan met het toedienen van alle 25 klappen was Edward alleen maar meer en harder gaan jammeren \”AAAWWWW, ALSJEBLIEF HOU OP, AAAWAWAAW, AAWWAAWWAAA\” en na ongeveer 15 klappen hoorde ik dat hij al in tranen was. Vooral bij die laatste 6 klappen onder zijn billen was het één lange kreet \”AWWAWAWAWAWAAAAAWWWWW…..\”. Toen ik stopte ging Edward nog even door met \”AAAW WAW WAW …… Aw.\” en hoorde ik hem snikken en zijn neus ophalen en voelde ik zijn lijf zachtjes schokken. \”Dit is nu precies wat je verdient als je je respectloos gedraagt. Maar Edward, je snapt toch zeker wel dat we nog niet klaar zijn. Deze eerste 25 klappen waren voor het gedrag naar je moeder. De volgende 25 zijn voor je gedrag naar mij. Zo doet deze dame dat Edward. Dus ben je er klaar voor?\” Edward schrok en reageerde huilend \”NEEEE ALSJEBLIEF, NIET NOG MEER KLAPPEN, DAT HOU IK NIET MEER VOL, ALSJEBLIEFFFFFFFF …\” ik trok hem weer even goed op mijn knie en drukte zijn hand weer stevig op zijn rug en zei \”Nou je wel moeten want ik hou het namelijk wel vol en ik heb de borstel in mijn hand dus zet je maar schrap!\” en nadat ik dat gezegd had liet ik de borstel weer hard en met het goede ritme neerkomen op Edwards billen voor de volgende 25 klappen. Edward smeekte, krijste en huilde alles bij elkaar gedurende alle 25 klappen die hij van me kreeg en het was maar goed dat ik zijn hand vast had op zijn rug en zijn benen geborgd zodat hij geen kant op kon en het wel moest ondergaan. Toen ik klaar was waren zijn bips en zijn zitplekjes heel donkerrood met een beetje blauw. Edward beef nog een liggen tijdje nasnikken over mijn been totdat ik hem hem zei dat hij op moest staan. \”Ga maar in de hoek staan bij de beer met je handen op je hoofd.\” zei ik hem en hij schuifelde naar de hoek met zijn onderbroek op zijn knieën. Terwijl hij daar stond kon ik zijn bips goed bekijken en was ik tevreden met het resultaat.
Voor mijzelf was dit een eerste ervaring geweest en had met volle overgave Edwards billen onderhanden genomen en ik had er ook echt van genoten. Vooral die steeds roder worden billen die naar donkerrood veranderden en daarna weer een beetje wit kleurde zorgde ervoor dat het kruis van mijn eigen onderbroekje en spijkerbroek voelbaar vochtig waren geworden. Na deze ervaring wist ik zeker dat deze rol en positie voor mij waren weggelegd.
Na een kwartier zei ik tegen Edward dat hij zijn handen mocht laten zakken en dat hij uit de hoek mocht komen. Heel voorzichtig gingen zijn handen naar zijn geteisterde billen en wreef hij er even lichtjes overheen. Ik zei tegen hem \”Je straf is voorbij. Kom maar even hier dan zal ik wat zalf op je bips smeren.\” hij kwam naar me toe lopen en ik gaf hem een dikke knuffel die hij kennelijk heel erg nodig had. De eerste paar dagen na zijn pak slaag was het voor Edward pijnlijk om te gaan zitten maar na een week waren alle sporen verdwenen. Edward vertelde me de dag erna dat hij zich nooit gerealiseerd dat een pak voor je billen zo ontzettend zeer kon doen. En hij zei ook dat hij zijn best zou doen om te voorkomen dat hij dit vaker kreeg. Ik glimlachte naar hem en zei \”Dat was nou precies de bedoeling van die straf. Alhoewel ik niet geloof dat je dat gaat lukken maar dat zullen we wel zien.\” en ik klopte hem een paar keer zachtjes tegen zijn broek. Ik wist wel beter!!!

2) Edwards eerste straf

Een van mijn huisregels vanaf het eerste moment was dat Edward zittend zou plassen. Mannen die staand plassen laten de nodige druppels en spetters achter op de vloer en wc pot, wat ik niet erg fris vind. Daarnaast wil ik voorkomen dat ik op een koude natte wc pot ga zitten als ik snel wil gaan plassen omdat dan de wc-bril omhoog staat. In de eerste weken hield Edward zich netjes aan de deze regel maar na een maand zag ik de eerste druppels alweer op de grond verschijnen en regelmatig stond de wc bril omhoog.
Nadat ik hem er op aangesproken had werd het weer even beter maar na twee maanden was het weer hetzelfde liedje. Ik besloot om, bij de eerstvolgende keer, Edward hiermee te confronteren en hem hiervoor zijn eerste straf te geven.

Het was maandag, Edwards vrije dag omdat hij op zaterdag moet werken. Zelf werk ik dan ook niet zodat we samen op zondag en maandag vrij zijn. Edward was na het ontbijt naar buiten gegaan om in de tuin te werken. Een uurtje later ging ik even naar de wc waar ik wederom werd geconfronteerd met een omhoog staande bril en een nat geplaste vloer en wc pot. Dat was de letterlijke druppel!
\”Edward, wil je even naar binnen komen alsjeblieft.\”
Edward keek naar me en zei \”Ik kom zo, even dit afmaken\”.
Nu moest ik voor het eerst echt mijn autoriteit laten gelden en dit aan Edward ook duidelijk maken.
\”Nee Edward, ik wil dat je NU meteen naar binnen komt.\” Verbaasd keek Edward me aan en zei \”Hoezo nu meteen\”.
\”Precies zoals ik het zeg Nu meteen, en verder geen discussie. Hup naar binnen en ik zou maar een beetje opschieten als ik jou was!\” Geschrokken van mijn felle reactie koos Edward eieren voor zijn geld en kwam met een vragend gezicht de bijkeuken binnen.
\”Schoenen uit en handen wassen. En doe die broek en trui ook maar uit want die zijn ook vies en die heb je vandaag toch niet meer nodig. Je sokken kun je aanhouden.\” Edward, overdonderd door mijn strenge toon en boze blik, deed wat hem gezegd werd en voor mij was dit precies wat ik wilde bereiken. Even later kwam Edward, in zijn witte onderbroek en hemd, een beetje onzeker de keuken binnen.
\”Zo, kom maar even met me mee\” ik ging hem voor richting de hal en trok de wc deur open. Ik wees hem op de druppels op de vloer en wc-pot en de omhoog staande wc-bril en zei terwijl ik hem recht en boos aankeek;
\”Wat hadden wij hierover ook alweer afgesproken Edward?\”. Toen Edward niet meteen reageerde en een beetje wegkeek zei ik
\”Nou, krijg ik nog een antwoord, of ben je soms tong verloren?\”
\”We …. we hadden afgesproken dat ik zou gaan zitten bij het plassen?\”
\”En waarom heb je dat dan niet gedaan?\” zei ik boos? \”Vond je het niet meer nodig om je aan de afspraken te houden of vind je het misschien leuk dat ik op een natte wc-pot ga zitten\”
\”Nee .. sorry ..\” begon hij terwijl hij naar de wc stond te staren.
Ik pakte hem stevig bij zijn kin en draaide zijn hoofd naar mij toe \”Kijk me aan als je tegen me praat!!\”
Met een angstige blik in zijn ogen zei hij \”Sorry, ik ben het gewoon een keer vergeten maar in zal in het vervolg er proberen beter op te letten.\”
Nog steeds hield ik zin kin vast \”Een keertje vergeten? De afgelopen maanden ben je het veel vaker dan een keertje vergeten en ik heb je er regelmatig op gewezen maar kennelijk is dat niet genoeg! En er in het vervolg op PROBEREN te letten is echt ook niet genoeg!\” Ik liet zijn kin los.
\”Ik vind dat je hiervoor straf verdient. Vind jij dat ook?\”
Toen ik hem daar zo zag staan met zijn bange blik, in zijn schattige witte ondergoed, als een klein achtjarig jongetje dat een uitbrander kreeg van zijn moeder, wist ik dat dit was waarover ik fantaseerde. Edward zou in onze toekomst nog vaak mijn achtjarig jongetje zijn.
\”Ja ….. ik denk het wel.\” zei hij nauwelijks verstaanbaar.
\”Goed, dan ga je nu naar boven naar de logeerkamer en dan doe je de pyjama aan die op de stoel ligt. En daarna mag je in de hoek gaan staan, waar de beer staat, met je handen op je hoofd. En daar wacht je tot ik naar boven kom. Heb je dat begrepen Edward,\”
\”Ja.\” was zijn antwoord.
\”En als je straf hebt is het Ja Mevrouw. Duidelijk?\”
\”Ja. ….. Mevrouw\”
\”En nu naar boven.\” en ik zag Edward langzaam de trap op lopen in zijn witte ondergoed op weg naar zijn eerste straf waarvan hij niet wist wat die zou zijn. Voor mij was dat een van de beelden die bleef hangen en vaak terugkwam in mijn latere fantasieën.
Toen ik boven kwam stond Edward in zijn kinderpyjama in de hoek met zijn handen op zijn hoofd. Ik had een schrift en een pen in mijn handen en had besloten om Edward voor straf 500 strafregels te laten schrijven.
\”Doe je handen omlaag, kom maar uit de hoek en ga maar aan het bureau gaan zitten.\” zei ik op een strenge toon. Edward draaide zich om en deed wat ik hem gezegd had. Ik legde het schrift en de pen voor hem neer. Edward keek naar mij terwijl ik zei
\”Om ervoor te zorgen dat je het niet meer vergeet om zittend te plassen wil ik dat je 500 strafregels schrijft. Ik heb de eerste regel voor je in je strafschrift geschreven en jij mag de volgende 499 schrijven. Heb je nog vragen?\” Hij schudde nee met zijn hoofd. Maar daar was ik niet tevreden mee \”Ik wil een duidelijk antwoord Edward\”
\”Nee … Mevrouw\” kwam er aarzelend uit
\”Goed, dan mag je nu je strafschrift open doen en hardop de eerste regel voorlezen voordat je begint.\”
Edward deed zijn schrift open en begon te lezen
\”Ik moet nu strafregels schrijven omdat ik vergeten ben dat ik zittend moet plassen. De volgende keer krijg ik er zere billen bij.\” Toen hij klaar was met lezen keek Edward mij aan maar zei verder niets aan en wachtte op mijn volgende instructie
\”Goed dan kun je nu beginnen met schrijven; regel voor regel en alle regels genummerd van 1 tot 500.\” Ik vertelde hem ook nog dat het niet de bedoeling was dat hij pauzeerde, behalve dan wc-bezoek. Van te voren had ik de babyfoon al geïnstalleerd zodat ik hem beneden in de gaten kon houden en voordat ik ging vertelde ik hem dat hij als hij klaar was dit gewoon kon zeggen en toen wees ik hem op de babyfoon-camera die schuin in de hoek stond. \”Ik kan je horen en ik kan je zien. Als je klaar bent mag je weer in de hoek gaan staan, natuurlijk met je handen op je hoofd.\” Daarna liep ik de kamer uit en ging ik naar beneden.
Het was ongeveer 11 uur toen ik beneden kwam ik zag dat Edward begonnen was met schrijven. Na 8 uur schrijven, dus rond 19:00 uur was Edward klaar met zijn strafregels. En zag ik hem ik de hoek staan. Ik wachtte nog een kwartiertje en ging toen naar boven. Ik ging in de fauteuil zitten en zei tegen Edward dat hij uit de hoek mocht komen en zijn strafschrift aan mij moest geven. Edward kwam naar me toe en gaf zijn schrift aan mij.
\”Denk je dat je het nu niet meer vergeet?\” vroeg ik aan hem terwijl hij voor me stond.
\”Nee Mevrouw\” was zijn antwoord.
\”Goed zo, dan is hiermee je straf afgelopen en heet ik weer gewoon Johanna.\” en terwijl hem dit vertelde stond ik op en gaf ik hem een dikke knuffel.

1) Introductie

OVER MIJ
Ik ben Johanna, 53 jaar en 14 jaar samen met Edward 48 jaar en inmiddels ook met hem getrouwd. Ik heb een goede baan in de IT als tweede lijns support engineer en kan mijn werk, 32 uur per week, bijna volledig vanuit huis uitvoeren.
Toen ik Edward leerde kennen was ik 38 en was ik 4 jaar gescheiden. Mijn eerste huwelijk was geen succes. Ik was getrouwd op mijn 24ste met een erg egoïstische man. Hij leefde zijn eigen leven en ik deed mijn best om erbij te horen. Hij deed altijd wat hij zelf wilde zonder aan mij te denken. Al die jaren heeft hij nooit aan mijn wensen of gevoelens gedacht. In huis deed hij nooit iets om te helpen en hij lachte het gewoon weg als ik er iets over zei. Hij zei dat het mijn taak was om alles in en rond het huis te regelen ondanks dat ik ook een drukke baan had. We hadden geen kinderen. Daar was hij nog niet aan toe zij hij en na 10 jaar, ik was toen 34, besloot ik om te scheiden, alleen verder te gaan en in de toekomst het anders aan te pakken.
Tijdens mijn scheiding ben ik vooral in het begin zowel praktisch als financieel erg geholpen door mijn ouders en emotioneel vooral door mijn zus. Na enkele maanden had ik, dankzij hun, weer een eigen huis en was ik weer klaar voor de toekomst.
In de jaren na mijn scheiding leerde ik op internet dat er ook huwelijken waren waarin de vrouw het voor het zeggen had zoals bij “female led” relaties. Als je een beetje zoekt op internet kun je over dat onderwerp heel veel lezen en leren, weliswaar in het Engels, maar dat is voor mij geen probleem. Die insteek stond me wel aan en, ik moet eerlijkheidshalve vertellen dat dat bij mij de nodige fantasien opleverde die ik eerder niet kende en waar ik wel verbaasd maar ook opgewonden over was. Ik wilde dit ook. In de tijd dat ik alleen was heb ik wel een aantal dates gehad via internet maar de man waar ik naar op zoek was zat er niet bij. Meestal waren het mannen die teveel in hun gedrag op mijn ex-man leken en niet voldeden aan het beeld van mijn toekomstige partner.

OVER EDWARD
Na 4 jaar alleen te zijn geweest ontmoette ik, op mijn 38ste levensjaar, Edward. Hij werkte in een tuincentrum en ik was op zoek naar plantjes voor in mijn tuin. Edward was zeer behulpzaam en toen ik liet vallen dat ik niet goed wist wat ik met mijn tuin aan moest bood hij aan om me te komen helpen. Van het een kwam het ander en na enige tijd onstond er een warme band tussen Edward en mij en kreeg ik gevoelens voor hem. Aan Edward had ik al eerder gemerkt dat hij ook erg veel gevoelens voor mij had en hij bekende mij al redelijk snel dat hij stapelverliefd op me was.
Edward was 33 jaar en is dus 5 jaar jonger dan ik, hij werk(te) dus in een tuincentrum, woonde nog bij zijn moeder en had nog nooit een serieuse relatie gehad. Iets wat me eigenlijk wel verbaasde om dat hij er best wel goed, maar wel een beetje jongensachtig of misschien ook wel onvolwassen uitziet. Mijn gevoelens voor Edward waren vooral gebaseerd op zijn lieve en zachte karakter. Hij was altijd vriendelijk en aardig naar iedereen en vooral naar mij. Hij luisterde ook altijd aandachtig naar me als ik iets tegen hem vertelde. Hierin was ik zeker anders gewend. Hij liet me voelen dat ik, en dus ook mijn mening, belangrijk voor hem was. Daarnaast is Edward zeker iemand waar je naast wilt lopen als je ergens naar toe gaat. Misschien voor mij, in eerste instantie, niet de liefde van mijn leven maar wel een lieve man om een fijne toekomst mee te hebben. Wat ik wel moet bekennen is dat Edward, met zijn enigzins onderdanige karakter, paste in mijn toekomst plaatje van een relatie, waarin ik de touwtjes in handen wilde hebben en misschien sommige van mijn fantasien werkelijkheid kon laten worden. Of dat realiteit zou kunnen zijn wist ik op dat moment uiteraard nog niet.
Ik maakte kennis met zijn moeder en merkte dat Edward het thuis erg gemakkelijk had. Zijn moeder zorgde voor alles wat hij nodig had. Als hij thuis kwam stond het eten klaar, zijn was werd gedaan, zijn bed opmaken deed zijn moeder elke dag voor hem en zelfs zijn ondergoed (ouderwetse witte onderbroeken en hemden) kocht zijn moeder voor hem. Dus Edward was wel erg lief maar niet erg zelfstandig en ook wel gemakkelijk uitgevallen. Hij pakte nooit de regie en liet dat dus volledig aan mij over.

MIJN VOORWAARDEN
Onze relatie werd gaandeweg intensiever en Edward had het regelmatig over eventueel samenwonen waarbij hij dan bedoelde dat hij bij mij zou komen wonen. Hij was natuurlijk wel regelmatig bij mij maar woonde het grootste gedeelte van de tijd gewoon nog bij zijn moeder. Ook ik wilde wel graag samenwonen met Edward maar dan natuurlijk wel op basis van mijn condities en wensen. Ik realiseerde me dat het tijd werd om dan ook naar Edward duidelijker te zijn. Ik vertelde hem over mijn negatieve ervaringen vanuit mijn vorig huwelijk en dat ik bij een eventueel samenwonen zelf de touwtjes in handen wilde hebben. Om nog wat duidelijker te zijn haalde ik zijn thuissituatie aan en vertelde hem dat ik niet, net zoals zijn moeder, zijn huishoudster was. Ik maakte hem duidelijk dat ik met respect behandeld wilde worden en dat hij daarnaast minstens net zoveel taken als ik zou hebben in onze huishouding. Als hij hierin verzaakte zou dat consequenties hebben. Edwards nonchalante en enigzins argeloze reactie was; ‘ik accepteer alle consequenties, zolang wij maar samen zijn en je niet bij me weggaat’. Op deze reactie had ik stiekem gehoopt alhoewel ik zeker wist dat Edward zich niet realiseerde wat dat in de toekomst voor hem zou gaan betekenen. Dus besloot ik nog wat verder te gaan in mijn uitleg, ik herinnerde hem nog even aan mijn nare ervaringen in mijn vorig huwelijk en vertelde hem dat, als hij zich niet aan de afspraken zou houden of zich niet volwassen zou gedragen, hij dan straf van mij zou krijgen. “Mannen die zich gedragen als kinderen worden dus ook zo behandeld” voegde ik er nog aan toe. Edward vroeg wat ik bedoelde met straf en ik antwoorde hem “straf zoals stoute kinderen dat krijgen”. Hij dacht even na en zei toen dat hij dat redelijk vond als hij zich zo zou gedragen of zich niet aan de afspraken zou houden. Hij voegde eraan toe dat hij wel begreep dat ik die afspraken wilde maken gezien mijn eerdere nare ervaringen en verzekerde mij, met een grote glimlach, dat hij maar weinig straf zou krijgen. Ik vroeg aan Edward of hij er zich van bewust was dat ik best wel streng zou zijn en dat ik degene was die bepaalde of, waarom, hoeveel en welke straf ik hem zou geven als ik vond dat dat nodig was en dat hij dat zonder commentaar zou accepteren. Ik legde hem dus ook uit dat dat mijn voorwaarde was voor samenwonen en het was dus zijn keuze of hij dat wilde onder die voorwaarde. Wederom reageerde Edward, weliswaar wat minder nonchalant “zolang wij maar samen zijn en je niet bij me weggaat”.

En zo kwam Edward, een jaar nadat ik hem had leren kennen, bij mij wonen. Het liep vanaf het eerste moment lekker soepel tussen ons. We hadden veel plezier, lachten veel en in bed waren we ook blij met elkaar. Edward was weliswaar geen topminnaar en ook redelijk klein geschapen hij maar deed wel zijn best en liet mij op een andere manier genieten. Edward was een fijne man om mee te leven maar gedurende die eerste maanden had ik zeker ook zijn tekortkomingen gezien; en die waren er voldoende. Dus na een maand of drie besloot ik om de touwtjes wat strakker aan te halen en hem beetje bij beetje maar wel heel duidelijk te gaan aansturen.

Hoe dat aansturen is gegaan vind je in de verschillende Writings die ik hier regelmatig zal plaatsen.

DE VOORBEREIDINGEN
In de voorafgaande weken had ik de nodige spullen aangeschaft die ik nodig zou hebben bij het straffen van Edward. Ik wist dat Edward regelmatig straf zou gaan krijgen dus wilde ik goed voorbereid zijn. Allereerst kocht ik bij Etsy.com een kinderpyjama voor volwassenen met autootjes en treintjes. Bij Dille & Kamille vond ik de juiste houten badborstel met lange steel en vlakke bovenkant. Bij een sauna winkel vond ik een houten massage/haarborstel met kortere steel. Ook kocht ik een kokosmat die ik kleiner heb gesneden met een stanley mesje zodat hij op een stoelzitting past. En als laatste een paar kinderschriftjes waarop ik “Strafschrift” op het etiket op de voorkant schreef. Qua ondergoed paste zijn witte onderbroeken en hemden (die zijn moeder altijd voor hem had gekocht) uitstekend in het ‘stoute jongetjes’ plaatje wat ik in mijn hoofd had.
Ook heb ik de logeerkamer, die ik ooit had ingericht voor als mijn nichtje, de dochter van mijn zus, kwam logeren uitgebreid met een bureautje en een houten stoel met rechte rugleuning en een fauteuil met brede armleuningen. De babyfoon die ik relgematig voor mijn nichtje had gebruikt zou zeker ook nog wel van pas komen. In de kast in de logeerkamer bewaar ik alle spullen die ik heb aangeschaft, in het begin uiteraard veilig uit het zicht.

25) Droomvlucht

Lotte!
LOTTE!
LOTTE!!!
Stan schudde Lotte stevig heen en weer.
Lotte! Wat is er! Wakker worden. Stan schudde nog harder aan Lotte die kennelijk een hevige nachtmerrie had. Stan was wakker geworden van gekke geluiden van Lotte die hevig aan het woelen was in haar bed. Haar dekens had ze afgeschopt en ze lag in haar mooie blauwe lingerie op haar buik hulpeloze vreemde geluiden te maken.
Stan had haar meteen beet gepakt om haar wakker te maken. Hij had haar snel omgedraaid en was haar begonnen te schudden. Steeds meer. Het hielp niet. Hij stapte snel uit bed en tilde Lotte uit haar bed en bracht haar snel naar de badkamer.
Daar deed hij de waterkraan aan en schepte met zijn hand koud water in het gezicht van Lotte.
Lotte schrok al gillend wakker.
STOP,STOP gilde ze. En begon zelf hevig te schudden Stan hield haar in zijn sterke armen stevig vast.
Het is goed Lotte, het is goed. Je bent hier. Je bent veilig.
Lotte deed haar ogen open en keek in de spiegel van de badkamer.
Ze zag zichzelf in de armen van haar Stan.
Geen Thalen
Geen wilgentakken
Geen Pijn
Geen riemen en gespen
Wel liefdevolle sterke armen
Een warm lichaam
Thuis
Vlakbij Stan
Thuis
In de armen van Stan
Lotte begon onbedaarlijk hard te huilen. Haar lichaam schokte en dikke tranen vielen in de nek van Stan.
Och meisje toch, och lieverd. Wat is er gebeurd. Wat is er toch gebeurd.
Lotte bleef onbedaarlijk huilen en kneep Stan bijna fijn om hem maar niet te verliezen.
Stan liep met Lotte in zijn armen terug naar de slaapkamer en knipte handig het licht aan.
Lotte bleef huilen en haar hele lichaam schokte.
Stan ging op bed zitten en zette Lotte op zijn schoot.
Meisje toch. En hij wiegde Lotte als een klein kindje zachtjes heen en weer.
Dat hielp, Lotte ging minder hard huilen en legde haar hoofd nu tegen de schouder van Stan.
Stan nam de tijd om Lotte tot rust te laten komen.
Na een tijdje in elkaar gestrengeld te zijn zei Stan; zal ik voor jou en mij even wat water halen.
Lotte knikte maar pakte Stan meteen in de houdgreep zodat hij niet nog eens weg kon gaan haar eenzaam achterlatend..
Stan begreep het niet maar tilde Lotte toch maar weer op en liep met haar in zijn armen wederom naar de badkamer waar hij Lotte even op haar voeten zette.
Zo, zei Stan, een glaasje voor jou. En 1 voor mij.

We drinken hier wel even.
Lotte kwam langzaam uit haar vreselijke droom. Het water drinken hielp.
Oh Stan, begon Lotte, maar de tranen kwamen weer en praten lukte niet.
Wacht zei Stan en hij tilde Lotte weer naar bed.
Ze gingen nog een tijdje innig tegen elkaar zitten totdat Lotte echt rustig werd en vertrouwen kreeg dat het echt was, dat het Stan was wat zij voelde en aanraakte. Dat ze niet op het verschrikkelijke instituut zat.
Lotte begon te praten.
Oh, het was verschrikkelijk. Zo verschrikkelijk.
Haar hand ging naar haar billen. Ze deden een beetje pijn.
Stan heb ik inderdaad slaag gehad vannacht, van jou, omdat ik te laat was?
Ja Lotte, dat klopt. Maar niet veel want je was zo dronken dat je gewoon in slaap viel.
Ik heb jou uitgekleed en je ingestopt. Zelf heb ik nog wat opgeruimd beneden omdat ik echt heel ongerust ben geweest. Toen ben ik naast jou gaan liggen en heb naar jou gekeken hoe je op je buik aan het slapen was. Ik heb terwijl je sliep jou deken een beetje afgedaan en jou billen gemasseerd.
Ze waren zo mooi roze dat ik het niet kon laten om jou mooie billen aan te raken. Je lag zo mooi vredig op jou buik. Ik werd daar rustig van. Toen ik je weer hebt ingestopt, kon ik zelf heerlijk slapen.
Totdat ik van jou wakker werd en jij in paniek was.
Oh Stan, ik wil je nooit kwijt. Het spijt me zo van wat ik heb gedaan.
Lotte zat veilig bij Stan op schoot en begon te vertellen.
Alles!
De afspraak
Het wegbrengen
Het instituut
De rituelen en de kleding
Haar kamergenoten
De strenge leraren
Het opwarmen wat niet opwarmen was
De ongenadig strenge billenkoek.
Alle gemenigheden en regels
De knotwilgen
Maar ook de muziek.
De prachtige muziek.
De opbouw, de flow en de krachtige cadans
De prachtige sfeer en stijlvolle aankleding.
En het laatste
De cello
De spiegel van haar ziel
De blik in het weten waarom
Het venster naar Stan.
Stan kunnen zijn en hem volledig begrijpen.
Lotte begon zachtjes te huilen. En legde haar hoofd weer tegen de schouder van Stan.
Lotte pakte de rechterhand van Stan en geleide die naar haar linkerbil.
Ze wilde zijn hand voelen op haar billen.
Zonder iets te zeggen gleed ze omlaag en ging ze langzaam over zijn schoot liggen.
Stan liet het gebeuren en liet Lotte uit zijn sterke armen glijden.
Lotte kroop dicht tegen Stan aan en wiebelde een beetje met haar billen.

Stan nam haar met zijn linkerarm stevig vast en kneedde met zijn rechterhand haar beide billen en benen.
Lotte ontspande in deze klemvast houding van Stan helemaal. Ze voelde zich veilig zo over zijn schoot.
Stan, vroeg Lotte, ik wil nooit straf van iemand anders hebben.
Nee Lotte zei Stan zacht. Dat zal ik nooit laten gebeuren.
Maar Stan, ik wil dat als jij me straft je mij écht moet straffen.
Wat bedoel je Lotte?
Nou, ik vind dat de enge droom wreed was, maar ook iets moois en waardevols had. Ik heb gezien en gevoeld dat jij niet echt mij durft te straffen. Je houd je in omdat je teveel van mij houdt.
Ja, dat is wel een beetje zo, zei Stan.
Lotte keek scheef achteruit naar Stan.
Daarom stuurde je mij in de droom naar dat instituut.
Oh, is dat zo! En hij gaf Lotte een klein petsje op haar verst afgelegen bil.
Ja, want je wilde dat ik ongenadig billenkoek moest gaan krijgen.
Dus niet zo, en hij kriebelde haar billen met de vingers.
Lotte moest giechelen, nee joh, niet zo. Stan ging weer verder met heerlijke bil massage. Nu met 2 handen.
Stan, hoe eng die droom ook was. Ik weet nu echt dat ik graag van jou echt straf wil hebben.
Als een schoolmeisje.
Met alles erop en eraan.
Dat vond ik echt mooi in mijn droom.
Oh, zei Stan. Hij was geconcentreerd met de mooie roze billen met het kanten lichtblauwe slipje.
Stan, ik meen het. Misschien niet zo extreem als in mijn droom, maar ook vastgebonden en dat je me echt laat huilen.
Stan stopte nu en luisterde echt. Ja, zoals je het net vertelde, zei Stan.
Als schoolmeisje. Daar hou ik inderdaad van. Dat heb je goed aangevoeld.
Maar wil je echt vast gebonden worden?
Ja Stan, in mijn droom was dat wel eng, maar ook heel opwindend. Die overgave, dat is voor mij echt belangrijk om uiteindelijk ook te kunnen huilen.
Stan was nu heel zachtjes op haar billen aan het slaan en genoot van het wiebelen van Lotte haar billen.
Lotte, ik was wel van plan om jou vandaag de straf te geven die je vannacht had verdiend en nog niet gekregen. Maar jij wilt echt ongenadig hard?
Ja Stan, en met stijl en als schoolmeisje in stom school ondergoed.
Huh? Zei Stan? Is deze lingerie dan niet goed? En hij streek met zijn hand over haar slipje en omhoog naar de achterkant van haar bijpassende bh.
Nee Stan. Ik wil mij schoolmeisje voelen. Daar past deze lingerie niet bij.
Daar heb je een punt. Weet je wat. Na de lunch vandaag gaan we eerst winkelen en jij zoekt uit wat voor jou het beste past in de sfeer en de stijl.
Bij thuiskomst gaan we meteen jou kleding inwijden op de manier die jij wilt.
Lotte keek weer even naar achter.
Maar Stan, jij wilt dat toch ook wel? In mijn droom voelde je precies wat ik wilde.
Stan keek Lotte in haar ogen. Hij zei niets maar het was een blik van volledig begrijpen.
Vanmiddag, zei Stan, koop jij de kleren. En ik koop een matteklopper en zachte riempjes voor jou polsen, enkels en middel. Op de terugweg wil ik dan nog langs een plek en daar even stoppen.
Oh, wat dan? Lotte keek Stan nieuwsgierig aan.

Zeg ik niet, het is niet goed om alles te weten. En Stan knipoogde naar Lotte.
Oh, gemenerik! Jij ook altijd met je verrassingen. Lotte ging weer languit liggen.
Weet je, zei Stan, onze lange tuinbank. Is die niet geschikt om jou écht te straffen zoals dat nu nodig is?
Lotte begon te blozen.
Ja Stan, met een paar kussens kan ik daar lang uitgerekt op liggen.
Maar je moet me wel beloven dat je streng zult zijn. Ik wil voelen wat jij vannacht in jou
ongerustheid hebt gevoeld.
Ik zal smeken, jammeren schelden. Maar je mag niet stoppen.
Alleen, alleen als ik het stopwoord gebruik, dan is het genoeg.
Het stopwoord? Vroeg Stan?
Ja, het stopwoord wat er niet was in mijn droom. Wat het te wreed maakte.
Ok, maar wat stel je dan als stopwoord voor?
Lotte duwde zich omhoog pakte het hoofd van Stan zodat ze met haar mond vlakbij zijn oor was.
Toen fluisterde ze iets in zijn oor.
Ah ja mooi bedacht en passend zei Stan. Als je het zegt, doe ik TiTa-Tovenaar na. Hij gaf meteen een flinke pets midden op haar zachte heuvels en zong het bijbehorende korte rijmpje:
“En alles staat stil”

24) Spiegel im Spiegel II

Stan stond voor het raam en zag Lotte haar armen ver vooruit strekken op de lichtblauwe bank met “tig” riempjes en riemen. Lotte legde haar hoofd met staartjes neer op haar armen. De rode linten vielen over haar armen op de lichtblauwe bank. Stan had allerlei gevoelens gehad de afgelopen minuten. Vanaf het strenge oor vastpakken vak voor zijn raam. Lotte die, toen ze alleen was, zo dichtbij haar prachtige billen in alle kwetsbaarheid toonde. O, die billen waren zo toe aan nazorg. Hij had door het glas willen springen om haar te strelen. Hij had haar in een reflex willen opvangen toen ze per ongeluk zacht tegen het sterke glas viel met haar billen. Had zijn hand tegen het glas gehouden op de plek waar Lotte haar billen tegen drukte.
Contact zonder contact. Vol en toch leeg. Venster tegenover spiegel.
Daar lag ze nu, haar rode billen fier omhoog en helemaal uitgestrekt wachtend op haar strengste straf. O wat was ze mooi nu ze daar zo lag. Dat witte ondergoed en rode linten in de staartjes. Het stond haar zo mooi. Zo kwetsbaar, zo vol overgave, zo, ja, gewoon stout. Een lief stout schoolmeisje, klaar om met haar billen bloot te boeten voor wat ze had misdaan.
Stan zag de deur van het kantoor opengaan en directeur Thalen stapte naar binnen. In zijn hand had hij een rol zwart gaffer-tape. Thalen liep naar het podiumpje met bank en Lotte. Hij legde de tape naast de takken en begon vervolgens de riemen vast te maken. Vanaf de enkels omhoog werkend.
Stan zag dat Lotte geen weerstand bood en haar gezicht liet liggen op haar armen.
Voordat Thalen de bovenbenen vastgespte, zag hij dat Thalen iets tegen Lotte zei. Vervolgens trok hij de onderbroek verder naar beneden. Tot aan de riempjes van haar onderbenen. Bibs en onderbenen waren nu bloot. Stan zag dat Lotte hierop reageerde. Ze hief haar hoofd op en probeerde achteruit te kijken. Stan zag Lotte haar mond bewegen. Thalen ging onverstoorbaar door.
Bovenbenen werden vastgepakt en vastgegespt. Daarna liep Thalen naar voren en trok Lotte aan haar polsen nogmaals stevig naar voren. Riempjes aan de bank werden om haar polsen gelegd en vastgegespt. Bovenarmen volgden. Als laatste werd een brede stevige riem over haar middel vastgesjord.
Lotte keek even omhoog in de spiegel niet wetend dat Stan haar recht aankeek. Stan zag dat haar mond open was. Een mix van angst en overgave was te zien in Lotte haar ogen.
Rode billen staken parmantig omhoog ondersteund door de 2 stevige kussens die bij deze bank behoorden. Stan was gaan zitten. Hij had een perfect uitzicht op Lotte haar omhoog gestoken billen als ook op haar gezichtsuitdrukkingen.
Lotte vleide haar hoofd weer neer op haar vastgebonden armen.
Thalen vouwde nu Lotte haar hemd terug over de riem die om haar middel was gegespt. Hierdoor het gebied van de rug ontblotend wat Lotte had willen beschermen.
Stan zag dat Lotte niet reageerde.
Nu Lotte geheel klaar lag, pakte Thalen de 2 takken en de tape. Hij bracht de takken zo bij elkaar dat ze aan het uiteinde ongeveer 10 cm uit elkaar stonden. Toen bracht hij tape aan om de takken te fixeren en tevens dienende als handvat.
Stan huiverde bij de gedachte hoe zoiets zou voelen op zijn eigen billen. Hij moest er niet aan denken!
Lotte lag daar nu weerloos om dit te ondergaan. De directeur zou gaan slaan, niet hij. Stan voelde een soort jaloezie in zichzelf opkomen. Hij had dit gewoon zelf moeten kunnen doen. Zelf streng genoeg zijn. Niet van dat benauwde. Dan had Lotte hier niet hoeven te zijn. Dan had hij Lotte echt en ongenadig kunnen straffen. Het gevoel van macht over zijn meisje. Macht gegeven vanuit consent.

Hij voelde in zichzelf een liefdevolle kracht. Lotte had dat ook. Ze had dat eens verteld na een pak slaag waarbij hij verder had durven gaan. De oerkracht en intense verbondenheid.
Die kracht, macht en verbondenheid had hij nu uit handen gegeven.
Thalen was duidelijk klaar met tapen en legde de 2 strengen-roede op de blote billen en benen van Lotte. Klaar voor actie. Thalen liet de roede zo liggen en liep naar zijn labtop op tafel. Stan zag dat Thalen zijn labtop opende. Thalen keek op richting de spiegel, waarbij het net leek of Thalen Stan recht in zijn ogen aankeek. Met een kort knikje van verstandhouding en een tikje met zijn vinger op het toetsenbord werd in de kamer van Stan de doodse stilte doorbroken met langzame muziek. Een piano begon te spelen. Heel simpel, langzaam, maar met veel zeggingskracht.
Stan kende de muziek niet maar het was prachtig.
Thalen liep langzaam naar Lotte op het moment dat een lage pianotoon klonk. Een cello begon te spelen met een hele langzame melodie. De tijd leek stil te staan en Stan werd geraakt door deze muziek vol emotie en diepte.
Op een 3e diepe basnoot van de piano pakte Thalen de roede op en legde die nu op het midden van haar omhoog gestoken billen. Vervolgens stapte hij rustig achteruit om de juiste afstand te bepalen arm-tak-bil.
Meteen hierna hief hij de tweetaks-roe hoog in de lucht.
Stan zag dat Lotte met open mond en met een langzaam “nee schuddend hoofd” vol angst in de spiegel keek.
De muziek van cello en piano leek alles in vertraging te zetten. Slow motion, de tijd stond stil.
Precies op het moment dat de 4e diepe basnoot van de piano klonk, sloeg Thalen met een sierlijke felle zwaai vol op het hoogste punt van haar billen vliegensvlug gevolgd door een tweede slag iets lager op haar billen.
Lotte gooide haar hoofd naar achter en een onhoorbare lange gil kwam overduidelijk uit haar mond.
Ze begon hevig te schudden.
De muziek ging door. Muziek was het enige wat er te horen was op de kamer bij Stan. De cello vertelde een verhaal. Langzaam en emotioneel.
Weer een basnoot van de piano en de roede zwiepte voor de tweede keer 2 maal over Lotte haar billen. Lotte haar staartjes vlogen wild heen en weer. De muziek deed de rode linten visueel langzaam vliegen.
Het was duidelijk dat de muziek ook te horen was in het kantoor en dat Thalen de muziek precies kende. Steeds op een piano basnoot kwamen 2 wilgen-slagen vliegensvlug achter elkaar over haar billen en benen.
Stan stond op en wilde dit stoppen. Maar kon niet, kon niet.
De cello vertelde een verhaal van volledig begrijpen. Stan begon zachtjes te huilen bij deze combinatie van de wrede actie die zich voor hem, achter het venster zich afspeelde. Het was alsof Stan nu volledig Lotte haar gedachten kon begrijpen door deze muziek samen met dit ongenadige tafereel.
Lotte was nu aan het gillen, haar billen en benen werden door de 2 taks-roede voor haar gevoel open gesneden. Muziek klonk vanuit de diepte maar ze hoorde het niet. Ze schudde uit alle macht om hieruit te komen. Ze had geen idee meer van tijd, plaats, aantal. Alleen was daar de roede die Thalen met precisie telkens 2 keer liet zwiepen over haar billen en benen.
De takken zwiepten helemaal door over haar zijkanten. Helse pijn, alles duizelde, haar hele lichaam trilde. Weg, weg, WEG!
Daar kwamen ze weeeERRR!!
Zwwwieiepp, zwwwieiepp

Nog hoger gilde ze. Alles draaide, hevig schudde ze. Alle kracht die ze nog had om Weg, Weg te Vliegen van deze plek. Ze schudde haar lichaam. Nog meer, nog meer oerkracht. De bank kwam in beweging, langzaam als in vertraging kantelde de bank. Alles duizelde, draaide, ze viel, weg, ze viel verder.
Ze hoorde haar naam
Lotte!
LOTTE!
LOTTE!!!

23) Spiegel im Spiegel I

Stan zat op het puntje van zijn stoel, oftewel fauteuil, door het grote venster te kijken waarachter van alles te zien was. Zijn ogen gingen als vanzelf op zoek naar Lotte. Daar, Lotte stond in de verste hoek bij het raam. Een spaarzame zonnestraal viel precies op haar rug, billen en benen. Ze stond met haar handen op haar hoofd. Rode linten waren in haar haar gevlochten precies overeenstemmend met de kleur van haar billen die extra naar achteren waren gestoken. De zon versterkte haar ronde dieprode vormen in fel contrast met het witte ondergoed boven en onder haar billen. Aan de
typische kleine schokjes van haar schouders zag Stan dat Lotte aan het huilen was. Stan voelde een mix van warmte en medelijden opkomen. Hij wilde Lotte vastpakken, knuffelen, zijn handen zacht op haar duidelijk gehavende billen leggen. Nee nog niet! Hij dacht weer aan de avond dat Lotte hem zo in angst en bezorgdheid had laten zitten. Zijn besluit om Lotte nu echt ongenadig te laten boeten voor haar onverantwoordelijke gedrag. Dat moest, dat moest gewoon. Nu! Haar billen moesten voelen wat hij die avond in angst had gevoeld.
Zijn ogen bleven op Lotte vastplakken. O wat was ze mooi en lief kwetsbaar op deze manier. Een echt stout schoolmeisje met lintjes in haar staartjes.
Maar bedacht hij, wat bedoelde de bode nu met het horen van een spiegel?
Plotseling kwam er beweging in het kantoor. Stan zag nu dat er veel meer mensen in het kantoor waren. Aan de tafel zaten naast Thalen nog 6 keurige mannen, leraren zo te zien.
Ze waren opgestaan en liepen naar 2 verschillende hoeken waar nog 2 andere meisjes op dezelfde manier stonden als Lotte. Vel rode billen achteruitstekend in fel contrast met het witte ondergoed, boven en onder hun billen. Ook zij hadden hun handen op hun hoofden. Hun staartjes staken hier onderuit met prachtig linten in de kleuren licht groen en zacht paars.
Stan zag dat de meisjes werden opgedragen om hun onderbroek omhoog te doen. Ook Lotte deed dat. Daarna wezen de leraren iets aan wat naast hun in de hoek stond. De 2 meisjes pakten het. Het waren 2 dunne takken, dat moesten de wilgentenen zijn! Hun laatste wrede straf instrument. Stan keek snel naar Lotte en zag dat ook naast haar 2 wilgentakken klaar stonden. Lotte deed haar handen weer op haar hoofd zonder de takken te pakken. De 2 andere meisjes waren inmiddels stevig bij hun armen vastgepakt en werden snel via de deur het kantoor uitgeleid richting de gang.
De andere leraren volgden en de deur viel dicht.
Thalen en Lotte bleven achter, de zon verdween achter een wolk. 14 maart 2023 zou niet de boeken ingaan als een zonovergoten dag.
Stan keek weer naar Lotte die nu rustig in de hoek stond. Wachtend op haar lot.
Thalen was op zijn labtop bezig iets te schrijven. Aan de overkant zag Stan in een wat donker gedeelte van het kantoor 3 korven staan. Er staken rotan stelen uit. Daarboven hing wat onopvallend een klok. Het was bijna 11 uur. Oh ja dacht Stan. Om 11 uur zou de straf beginnen.
Stan stond op uit zijn stoel en liep naar het één richtingsvenster. Het was doodstil in de kamer waar hij was. Hij legde zijn hand op het glas en keek naar de sponningen. Hij zag dat het raam uit minstens 3 lagen bestond. Er zou geen geluid vanuit deze kamer Lotte kunnen bereiken. Stan was zo dichtbij Lotte, maar ook weer zo veraf.
Thalen stond op en nam zijn labtop mee. Hij liep naar de spiegel en keek kort recht in de spiegel. Een korte blik en een klein knikje volgde. Daarna draaide hij zich om richting Lotte. De directeur opende zijn labtop. Na iets in te typen kwam een groot rond deel van de vloer langzaam omhoog. Een massieve ronde schijf recht voor de spiegel kwam zo’n 30 cm omhoog.
Precies om 11 uur ging de deur van het kantoor open en een lichtblauwe bank met overal riempjes werd door 2 mannen in pak binnengedragen.

Thalen zette zijn labtop op het bureau terwijl de 2 mannen de bank op het grote ronde plateau plaatsten. Daarna verlieten ze snel het kantoor.
Thalen liep naar Lotte.
Lotte was aan het bijkomen van haar slaag met de 2 mattekloppers. De laatste minuut was hel geweest. Hier in de hoek was het even veilig en rustig. Ze wilde niet denken aan wat zou komen.
Lotte hoorde van alles achter zich maar was teveel met haarzelf bezig om daar aandacht aan te schenken.
Opeens stond de directeur Thalen achter haar.
Lotte, zei Thalen, en hij legde zijn linkerhand op haar gehavende gebied.
Zo te voelen zijn jou billen voldoende opgewarmd voor de 18 mooie strepen die we nu op jou billen gaan zetten. De directeur pakte Lotte met zijn rechterhand bij haar rechter oor. Hij trok het oor achterwaarts en tegelijk duwde hij met zijn andere hand haar linkerbil voorwaarts.
Lotte draaide verplicht om.
Lotte zag haar gevreesde strafbank op de verhoging staan. Het hoogste gedeelte van de scheve bank naar de spiegel gericht.
Mevrouw van Laar, wilt u mij de 2 wilgentakken geven? De directeur wisselde razendsnel zijn hand, zodat nu zijn linkerhand het rechteroor vastpakte en zijn rechterhand uitnodigend de takken in ontvangst kon nemen.
Thalen had heel geniepig haar oor iets te ver weggetrokken zodat Lotte met moeite en in een gekke bocht de takken moest pakken.
Lotte voelde hoe de wilgentakken soepel en vers waren. Haar hart bonkte in haar keel toen ze het zwieptuig overhandigde aan Thalen.
Meteen begon de directeur te lopen. Het rechteroor van Lotte stevig tussen zijn vingers.. Lotte werd meegetrokken met haar handen op haar hoofd door het kantoor tot bij het strafpodium met bank.
Lotte voelde zich duizelig worden en begon weer te huilen tijdens het struikel-lopen.
Oh..oh meneer de di, di,recteur.
Ik heb ge,ge,noeg ge,gehad, snikte ze.
Alstublieft als,alstu.. niet nog meer. Niet nog meer..smeekhuilde ze.
Thalen trok haar onverbiddelijk mee tot voor de spiegel.
18 strepen over jou billen.
Ik zal zelf deze handtekening gaan zetten.
Ongenadig!
En jij gaat stil liggen, dat is zeker!
Thalen trok met het oor Lotte haar gezicht omhoog zodat ze in de spiegel moest kijken.
Hier in deze spiegel zul je straks zien, hoe deze wilgentakken zwiepend op jou billen terecht gaan komen.
Hij trok nog eens extra stevig het oor van Lotte omhoog zodat ze op haar tenen ging staan.
Au..auau..
Jij gaat nu aan jezelf in de spiegel vragen om 18 strepen van de wilgentakken.
Thalen had het oor van Lotte in een ijzeren greep.
Ahau..
Zeg na! Zei Thalen.
“Ik wil van directeur Thalen”
Lotte herhaalde
“18 keer geslagen worden”
Lotte zei het
“ongenadig hard”

On,on,genaaadig hard, huilde ze nu
“Met 2 takken tegelijk”
Neeeeeheeee…neee niet dat,Nieiehheee
“MET 2 TAKKEN TEGELIJK”
Neeeee, dhaat zijn teveel
Opschieten anders worden het meer! Thalen zei dit met een dwingende rust.
“MET TWEE TAK-KEN TE-GE-LIJK!”
Lotte herhaalde huilend dit vonnis.
Thalen liet los. Lotte plofte met haar hakken weer op de grond en liet haar hoofd zakken. Haar staartjes en rode linten wezen net als haar neus naar de grond.
Lotte, jij gaat je nu zelf voorbereiden op jou straf. Ik ga nu eerst bij Anne-Fleur en Rosalie kijken en moet nog wat ophalen voor hier. Over ongeveer 10 minuten ben ik hier weer terug.
Als ik terugkom lig jij klaar over deze bank, kussens onder jou heupen, hoofd richting spiegel, armen gestrekt en billen keurig ontbloot.
Is dat begrepen Lotte?
Ja meneer de di,di,directeur.
Als niet? Dan haal ik mevrouw Kerstens om mij te assisteren jou over deze bank te leggen!
Ik raad je aan, dat wil je niet meemaken.
Thalen legde de 2 wilgentenen gebroederlijk naast de bank op de grond. Vervolgens liep hij de kamer uit, Lotte moederziel achterlatend in het kantoor.
Lotte liet haar armen nu zakken en legde haar beide handen op haar arme billen. Door haar ondergoed heen voelde ze de warmte en de gezwollen plekken van haar billen. Vooral het laatste matteklopper gedeelte had dat veroorzaakt. Ze keek omhoog in de spiegel en zag haarzelf door haar tranen heen. Wit, met in haar staartjes rode linten die over haar hemd lagen. Lotte pakte haar hemd onder vast en haalde die omhoog naar haar gezicht om haar tranen weg te kunnen vegen. Ze draaide zich om met haar billen naar de spiegel. Voorzichtig deed ze haar onderbroek naar beneden
en keek over haar linker schouder naar het diep rode en gezwollen gebied wat tevoorschijn kwam.
Ze legde haar rechterhand op haar rechterbil en deed een stap achteruit richting de spiegel.
Ze wreef zachtjes over al haar ronde zwellingen die het rotan daar had aangebracht. Ze ging iets krom staan en drukte met haar tenen haar rechter been iets op om de achterkant van dit been te inspecteren. Langzaam en met tederheid bewoog ze nu haar rechterhand zacht strijkend vanaf haar bil naar beneden over de achterkant van haar rechterbeen. Die laatste klappen van kloppers op haar onderbenen waren wreed gemeen geweest. Ze voelde zachtjes de striemen iets boven haar knieholte. Ahh, zuchte ze, dat was echt gemeen.
Ze wisselde nu van been om ook haar linkerbeen te bekijken. Ze verloor een klein beetje haar evenwicht waardoor ze met haar billen tegen het glas van de spiegel kwam. De spiegel bewoog niet, zat vast. De koelte van het koude glas was verrassend. Ze drukte nu haar beide billen zachtjes tegen het koude glas en liet haar hoofd ontspannen voorover hangen. Met haar beide handen wreef ze over de flanken van haar billen en onderbenen.
Ze verplaatste even om een nieuw koel stukje van het glas te koesteren. Voor zich zag ze naast de bank de 2 takken liggen. Ze werd weer zenuwachtig. Aangetrokken als een magneet stapte ze naar haar zwieptuig. Ze raapte 1 tak op en voelde hoe stevig en flexibel de wilgentak was.
Voorzichtig legde ze de tak op haar blote bibs en keek over haar linker schouder in de spiegel. Oe, hij was lang, en ze draaide de tak zo dat de tak op haar zijkant kwam te liggen.
Ze huiverde bij de gedachte dat deze tak zwiepend door de lucht in haar billen en haar gevoelige flanken zouden gaan bijten. Ze draaide zich om met haar gezicht weer naar de spiegel. Ze hief de wilgenteen hoog in de lucht, wachtte even en sloeg toen met de tak door de lucht. Een hoge venijnige Swoesjjss was te horen. Ze huiverde en legde snel de tak weer naast zijn broertje. Zou de tijd bijna om zijn? Snel liep ze naar de bank. Ze pakte haar onderbroek vast die onder haar knieën bungelde. Hoe laag zou die moeten. Billen bloot, had de directeur gezegd. Ze trok hem omhoog zodat de achterkant van haar bovenbenen helemaal bedekt waren en haar billen toch bloot. Toen knielde ze op de bank voor de hoge kussens, hoofd richting spiegel en vleide ze zich neer. Nog even
voelde ze of haar broekje haar bovenbenen nog goed beschermde en trok daarna haar hemd naar beneden zodat haar onderrug ook enige bescherming had. Toen strekte ze haar armen recht vooruit en legde ze haar hoofd op haar armen in afwachting van de directeur.

22) Gastenkamer

Stan parkeerde zijn auto bij het instituut. Het was bijna half 11 en hij zag dat er een keurige meneer in pak bij de poort klaar stond.
Snel stapte hij uit en werd ontvangen door de bode.
Goedemorgen heb ik het genoegen met de heer Voncken? Vroeg de bode.
Jawel, en Stan gaf de bode een hand. Aangenaam, Stefan Fennema ik heb van directeur Thalen de opdracht gekregen om u vandaag te begeleiden totdat u uw vriendin weer mee mag nemen naar huis. Wilt u mij volgen?
Stan volgde de bode die nu via de poort naar de hoofdingang liep. Via de gangen met allemaal slaapvertrekken werd hij naar een kamer achteraf gebracht.
De bode deed de deur open en nodigde Stan uit om naar binnen te gaan.
Het was een ruime gezellige kamer die verlicht werd met een paar lampen.
Een makkelijke fauteuil stond in het midden van de kamer die verder vreemd genoeg niet
gemeubileerd was. Wel stonden er 2 geluidsboxen aan weerszijden van een groot gordijn die dicht getrokken was. Ook waren er weer een aantal portretten en een schilderij van de tuin met de Vecht en de nog redelijk kleine knotwilgen. Alle schilderijen hadden een mooi spotje op zich gericht waardoor het geheel er sfeervol uitzag.
De kamer had verder geen ramen en Stan vroeg zich af waarom het gordijn dicht was.
De bode deed de deur dicht en sprak Stan aan.
Meneer Voncken, welkom in ons speciale gasten verblijf. Een gastenverblijf enkel met 1 fauteuil voor speciale gasten. Mag ik u uitnodigen hier plaats te nemen.
Stan voelde zich vereerd als zijnde speciale gast en ging in de mooie leren stoel zitten en keek naar het dichte gordijn recht voor zich.
De bode ging naast het gordijn staan en begon uit te leggen.
Geachte heer Voncken, op verzoek van directeur Thalen heb ik u naar deze kamer gebracht.
De reden dat u hier nu al zo vroeg bent én juist in deze kamer, heeft een reden.
Deze kamer is, tja hoe zal ik het zeggen, nou hij is speciaal. Als ik zo meteen dit gordijn open laat gaan, krijgt u uitzicht op het kantoor van directeur Thalen. De bode wachten even en zei vervolgens:
Het kantoor, de plaats waar Lotte zo meteen haar straf gaat ontvangen.
Stan, schrok hevig dit had hij niet verwacht! Ging hij de straf dan echt zien?
De bode zag dat Stan schrok.
Wij kunnen ons voorstellen dat u hiervan schrikt. U bent straks inderdaad getuige van de laatste strengste straf.
Wij als ervaren instituut weten dat het vooral voor Lotte van belang is dat u hiervan getuige bent.
Daarnaast denkt directeur Thalen dat u zelf zeker ook hier iets van kan leren. Maar dat moet u zelf gewoon straks ervaren
U ziet zometeen wat er zich achter dit raam in het kantoor afspeelt. Maar, zei de bode
veelbetekenend, let op! Vanuit het kantoor gezien is dit raam een spiegel. Lotte kan u niet zien!
Niemand in het kantoor kan u zien. Alleen directeur Thalen weet dat u hier bent.
Het duizelde Stan even. Hij herinnerde zich inderdaad de grote spiegel in het kantoor met de 2 grote portretten aan weerszijden daarvan.
Maar, wilde hij dit wel, wilde hij wel op deze manier Lotte zien. Lotte die dan niet wist dat hij haar al zag. Zou hij er eigenlijk wel tegen kunnen als hij zag hoe zijn Lotte ongenadig hard een pak op haar blote billen zou krijgen?
Meneer Voncken, u staat het vrij om dit te weigeren, echter moet u zich vergewissen dat het meemaken en zien van deze strenge straf u voor de toekomst kan helpen. Helpen om Lotte beter te kunnen begeleiden. Ook denken wij zei de bode, dat iedereen die voor deze manier van straffen kiest of heeft gekozen, juist verlangd naar billenkoek.
Immers degene die gestraft wordt, verlangd naar deze heftige billen-pijn om zich uiteindelijk verbonden te voelen met zichzelf en met degene die straft. Degene die straft ervaart juist een gevoel van liefdevolle macht en verbondenheid, vanuit consent gegeven.
Denkt u daar maar eens over na. Het hoort bij uw relatie tot Lotte is het niet? Zoals het ook voor Lotte hoort bij haar relatie tot u. Lotte verlangd naar billenkoek. Ongenadig en met strenge liefde gegeven. Welnu, ons instituut laat u dat op een, ik denk, professioneel manier zien.
Stan dacht na, het idee om echt eens te zien hoe een professioneel instituut dit soort straffen uitdeelt, ja, daar had hij altijd wel van gedroomd. Nu was het zijn kans om dit echt te zien. Nu met zijn lieve stoute Lotte. Ze had billen waar hij graag naar keek dat was absoluut zeker. En met nog grotere belangstelling keek hij naar haar billen als ze bevallig en een beetje verlegen over zijn knie ging liggen. Ze wist precies hoe ze Stan kon verleiden en haar straf daardoor kon doen verzachten.
Dat, ja dat zou nu anders zijn. Hij zou nu onbevangen kunnen kijken naar de straf. Deze keer niet verzacht maar juist ongenadig!
Ook, en Stan glimlachte, zouden haar billen nu vast en zeker niet weg kunnen lopen. Lotte zou immers met de billen bloot stevig vastgebonden worden. Dat had hij expliciet gevraagd op het formulier.
Hij nam een beslissing, het zou gewoon goed zijn om nu zelf ook te zien en mee te maken waar hij samen met Lotte voor had gekozen. De bode zei het wel goed, vond Stan. Voor Lotte was het fysiek uiterst pijnlijk maar mentaal heel belangrijk. Uiteindelijk was dat wat ze echt wilde en uiteindelijk van genoot.
Daarmee gaf Lotte thuis ook aan Stan haar vertrouwen en consent dat hij zelf hier ook van kon genieten.
Goed meneer ehh Fennema, ik denk dat u gelijk heeft. Ik zou dan graag getuige willen zijn van het goede werk van dit instituut.
Dank heer Voncken, een goede keus, zei de bode.
U moet weten dat Lotte , samen met haar 2 kamergenoten, nu met een zogenaamde
“opwarmronde” bezig is. Na deze opwarming van hun billen krijgen ze hun laatste en ik mag wel zeggen meest pijnlijkste straf. Van die laatste straf gaat u straks getuige zijn. Die straf wordt uitgevoerd met ons institutionele straf instrument. Als het goed is heeft directeur Thalen u iets uitgelegd over deze instrumenten, onze knotwilgen?
Aha, zei Stan, jazeker dat heeft hij uitgelegd. Ik heb daar inderdaad toestemming voor gegeven.
Welnu, Lotte zal zo dadelijk met deze wilgentenen, die ze overigens zelf heeft uitgezocht, op haar blote billen worden geslagen.
18 slagen!
Door Thalen zelf!
Ik kan u vertellen dat Lotte die snijdende pijn nooit meer zal vergeten.
Zelf zal ik u zo alleen laten. De deur sluit ik af zodat niemand u kan storen. Aan het einde van de straf haal ik u op. Is dat ok?
Stan knikte.
De bode keek op zijn horloge en zag dat het tijd was om het gordijn te openen.
Bent u er klaar voor?
Ja, ik denk het wel, zei Stan.
De bode drukte op een knop en het grote gordijn ging open.

Het prachtige grote kantoor van directeur Thalen werd in volle glorie zichtbaar.
De bode stapte naar de deur om naar buiten te gaan. Voordat hij de deur sloot draaide hij zich plotseling om. O ja, nog één ding meneer Voncken. U kunt alles zien, echter u kunt niets horen van wat er gebeurd in het kantoor. Daarvoor in de plaats…. hoort u Spiegel im Spiegel.
De deur sloot en Stan staarde naar het tafereel in het kantoor.