Stan zat op het puntje van zijn stoel, oftewel fauteuil, door het grote venster te kijken waarachter van alles te zien was. Zijn ogen gingen als vanzelf op zoek naar Lotte. Daar, Lotte stond in de verste hoek bij het raam. Een spaarzame zonnestraal viel precies op haar rug, billen en benen. Ze stond met haar handen op haar hoofd. Rode linten waren in haar haar gevlochten precies overeenstemmend met de kleur van haar billen die extra naar achteren waren gestoken. De zon versterkte haar ronde dieprode vormen in fel contrast met het witte ondergoed boven en onder haar billen. Aan de
typische kleine schokjes van haar schouders zag Stan dat Lotte aan het huilen was. Stan voelde een mix van warmte en medelijden opkomen. Hij wilde Lotte vastpakken, knuffelen, zijn handen zacht op haar duidelijk gehavende billen leggen. Nee nog niet! Hij dacht weer aan de avond dat Lotte hem zo in angst en bezorgdheid had laten zitten. Zijn besluit om Lotte nu echt ongenadig te laten boeten voor haar onverantwoordelijke gedrag. Dat moest, dat moest gewoon. Nu! Haar billen moesten voelen wat hij die avond in angst had gevoeld.
Zijn ogen bleven op Lotte vastplakken. O wat was ze mooi en lief kwetsbaar op deze manier. Een echt stout schoolmeisje met lintjes in haar staartjes.
Maar bedacht hij, wat bedoelde de bode nu met het horen van een spiegel?
Plotseling kwam er beweging in het kantoor. Stan zag nu dat er veel meer mensen in het kantoor waren. Aan de tafel zaten naast Thalen nog 6 keurige mannen, leraren zo te zien.
Ze waren opgestaan en liepen naar 2 verschillende hoeken waar nog 2 andere meisjes op dezelfde manier stonden als Lotte. Vel rode billen achteruitstekend in fel contrast met het witte ondergoed, boven en onder hun billen. Ook zij hadden hun handen op hun hoofden. Hun staartjes staken hier onderuit met prachtig linten in de kleuren licht groen en zacht paars.
Stan zag dat de meisjes werden opgedragen om hun onderbroek omhoog te doen. Ook Lotte deed dat. Daarna wezen de leraren iets aan wat naast hun in de hoek stond. De 2 meisjes pakten het. Het waren 2 dunne takken, dat moesten de wilgentenen zijn! Hun laatste wrede straf instrument. Stan keek snel naar Lotte en zag dat ook naast haar 2 wilgentakken klaar stonden. Lotte deed haar handen weer op haar hoofd zonder de takken te pakken. De 2 andere meisjes waren inmiddels stevig bij hun armen vastgepakt en werden snel via de deur het kantoor uitgeleid richting de gang.
De andere leraren volgden en de deur viel dicht.
Thalen en Lotte bleven achter, de zon verdween achter een wolk. 14 maart 2023 zou niet de boeken ingaan als een zonovergoten dag.
Stan keek weer naar Lotte die nu rustig in de hoek stond. Wachtend op haar lot.
Thalen was op zijn labtop bezig iets te schrijven. Aan de overkant zag Stan in een wat donker gedeelte van het kantoor 3 korven staan. Er staken rotan stelen uit. Daarboven hing wat onopvallend een klok. Het was bijna 11 uur. Oh ja dacht Stan. Om 11 uur zou de straf beginnen.
Stan stond op uit zijn stoel en liep naar het één richtingsvenster. Het was doodstil in de kamer waar hij was. Hij legde zijn hand op het glas en keek naar de sponningen. Hij zag dat het raam uit minstens 3 lagen bestond. Er zou geen geluid vanuit deze kamer Lotte kunnen bereiken. Stan was zo dichtbij Lotte, maar ook weer zo veraf.
Thalen stond op en nam zijn labtop mee. Hij liep naar de spiegel en keek kort recht in de spiegel. Een korte blik en een klein knikje volgde. Daarna draaide hij zich om richting Lotte. De directeur opende zijn labtop. Na iets in te typen kwam een groot rond deel van de vloer langzaam omhoog. Een massieve ronde schijf recht voor de spiegel kwam zo’n 30 cm omhoog.
Precies om 11 uur ging de deur van het kantoor open en een lichtblauwe bank met overal riempjes werd door 2 mannen in pak binnengedragen.

Thalen zette zijn labtop op het bureau terwijl de 2 mannen de bank op het grote ronde plateau plaatsten. Daarna verlieten ze snel het kantoor.
Thalen liep naar Lotte.
Lotte was aan het bijkomen van haar slaag met de 2 mattekloppers. De laatste minuut was hel geweest. Hier in de hoek was het even veilig en rustig. Ze wilde niet denken aan wat zou komen.
Lotte hoorde van alles achter zich maar was teveel met haarzelf bezig om daar aandacht aan te schenken.
Opeens stond de directeur Thalen achter haar.
Lotte, zei Thalen, en hij legde zijn linkerhand op haar gehavende gebied.
Zo te voelen zijn jou billen voldoende opgewarmd voor de 18 mooie strepen die we nu op jou billen gaan zetten. De directeur pakte Lotte met zijn rechterhand bij haar rechter oor. Hij trok het oor achterwaarts en tegelijk duwde hij met zijn andere hand haar linkerbil voorwaarts.
Lotte draaide verplicht om.
Lotte zag haar gevreesde strafbank op de verhoging staan. Het hoogste gedeelte van de scheve bank naar de spiegel gericht.
Mevrouw van Laar, wilt u mij de 2 wilgentakken geven? De directeur wisselde razendsnel zijn hand, zodat nu zijn linkerhand het rechteroor vastpakte en zijn rechterhand uitnodigend de takken in ontvangst kon nemen.
Thalen had heel geniepig haar oor iets te ver weggetrokken zodat Lotte met moeite en in een gekke bocht de takken moest pakken.
Lotte voelde hoe de wilgentakken soepel en vers waren. Haar hart bonkte in haar keel toen ze het zwieptuig overhandigde aan Thalen.
Meteen begon de directeur te lopen. Het rechteroor van Lotte stevig tussen zijn vingers.. Lotte werd meegetrokken met haar handen op haar hoofd door het kantoor tot bij het strafpodium met bank.
Lotte voelde zich duizelig worden en begon weer te huilen tijdens het struikel-lopen.
Oh..oh meneer de di, di,recteur.
Ik heb ge,ge,noeg ge,gehad, snikte ze.
Alstublieft als,alstu.. niet nog meer. Niet nog meer..smeekhuilde ze.
Thalen trok haar onverbiddelijk mee tot voor de spiegel.
18 strepen over jou billen.
Ik zal zelf deze handtekening gaan zetten.
Ongenadig!
En jij gaat stil liggen, dat is zeker!
Thalen trok met het oor Lotte haar gezicht omhoog zodat ze in de spiegel moest kijken.
Hier in deze spiegel zul je straks zien, hoe deze wilgentakken zwiepend op jou billen terecht gaan komen.
Hij trok nog eens extra stevig het oor van Lotte omhoog zodat ze op haar tenen ging staan.
Au..auau..
Jij gaat nu aan jezelf in de spiegel vragen om 18 strepen van de wilgentakken.
Thalen had het oor van Lotte in een ijzeren greep.
Ahau..
Zeg na! Zei Thalen.
“Ik wil van directeur Thalen”
Lotte herhaalde
“18 keer geslagen worden”
Lotte zei het
“ongenadig hard”

On,on,genaaadig hard, huilde ze nu
“Met 2 takken tegelijk”
Neeeeeheeee…neee niet dat,Nieiehheee
“MET 2 TAKKEN TEGELIJK”
Neeeee, dhaat zijn teveel
Opschieten anders worden het meer! Thalen zei dit met een dwingende rust.
“MET TWEE TAK-KEN TE-GE-LIJK!”
Lotte herhaalde huilend dit vonnis.
Thalen liet los. Lotte plofte met haar hakken weer op de grond en liet haar hoofd zakken. Haar staartjes en rode linten wezen net als haar neus naar de grond.
Lotte, jij gaat je nu zelf voorbereiden op jou straf. Ik ga nu eerst bij Anne-Fleur en Rosalie kijken en moet nog wat ophalen voor hier. Over ongeveer 10 minuten ben ik hier weer terug.
Als ik terugkom lig jij klaar over deze bank, kussens onder jou heupen, hoofd richting spiegel, armen gestrekt en billen keurig ontbloot.
Is dat begrepen Lotte?
Ja meneer de di,di,directeur.
Als niet? Dan haal ik mevrouw Kerstens om mij te assisteren jou over deze bank te leggen!
Ik raad je aan, dat wil je niet meemaken.
Thalen legde de 2 wilgentenen gebroederlijk naast de bank op de grond. Vervolgens liep hij de kamer uit, Lotte moederziel achterlatend in het kantoor.
Lotte liet haar armen nu zakken en legde haar beide handen op haar arme billen. Door haar ondergoed heen voelde ze de warmte en de gezwollen plekken van haar billen. Vooral het laatste matteklopper gedeelte had dat veroorzaakt. Ze keek omhoog in de spiegel en zag haarzelf door haar tranen heen. Wit, met in haar staartjes rode linten die over haar hemd lagen. Lotte pakte haar hemd onder vast en haalde die omhoog naar haar gezicht om haar tranen weg te kunnen vegen. Ze draaide zich om met haar billen naar de spiegel. Voorzichtig deed ze haar onderbroek naar beneden
en keek over haar linker schouder naar het diep rode en gezwollen gebied wat tevoorschijn kwam.
Ze legde haar rechterhand op haar rechterbil en deed een stap achteruit richting de spiegel.
Ze wreef zachtjes over al haar ronde zwellingen die het rotan daar had aangebracht. Ze ging iets krom staan en drukte met haar tenen haar rechter been iets op om de achterkant van dit been te inspecteren. Langzaam en met tederheid bewoog ze nu haar rechterhand zacht strijkend vanaf haar bil naar beneden over de achterkant van haar rechterbeen. Die laatste klappen van kloppers op haar onderbenen waren wreed gemeen geweest. Ze voelde zachtjes de striemen iets boven haar knieholte. Ahh, zuchte ze, dat was echt gemeen.
Ze wisselde nu van been om ook haar linkerbeen te bekijken. Ze verloor een klein beetje haar evenwicht waardoor ze met haar billen tegen het glas van de spiegel kwam. De spiegel bewoog niet, zat vast. De koelte van het koude glas was verrassend. Ze drukte nu haar beide billen zachtjes tegen het koude glas en liet haar hoofd ontspannen voorover hangen. Met haar beide handen wreef ze over de flanken van haar billen en onderbenen.
Ze verplaatste even om een nieuw koel stukje van het glas te koesteren. Voor zich zag ze naast de bank de 2 takken liggen. Ze werd weer zenuwachtig. Aangetrokken als een magneet stapte ze naar haar zwieptuig. Ze raapte 1 tak op en voelde hoe stevig en flexibel de wilgentak was.
Voorzichtig legde ze de tak op haar blote bibs en keek over haar linker schouder in de spiegel. Oe, hij was lang, en ze draaide de tak zo dat de tak op haar zijkant kwam te liggen.
Ze huiverde bij de gedachte dat deze tak zwiepend door de lucht in haar billen en haar gevoelige flanken zouden gaan bijten. Ze draaide zich om met haar gezicht weer naar de spiegel. Ze hief de wilgenteen hoog in de lucht, wachtte even en sloeg toen met de tak door de lucht. Een hoge venijnige Swoesjjss was te horen. Ze huiverde en legde snel de tak weer naast zijn broertje. Zou de tijd bijna om zijn? Snel liep ze naar de bank. Ze pakte haar onderbroek vast die onder haar knieën bungelde. Hoe laag zou die moeten. Billen bloot, had de directeur gezegd. Ze trok hem omhoog zodat de achterkant van haar bovenbenen helemaal bedekt waren en haar billen toch bloot. Toen knielde ze op de bank voor de hoge kussens, hoofd richting spiegel en vleide ze zich neer. Nog even
voelde ze of haar broekje haar bovenbenen nog goed beschermde en trok daarna haar hemd naar beneden zodat haar onderrug ook enige bescherming had. Toen strekte ze haar armen recht vooruit en legde ze haar hoofd op haar armen in afwachting van de directeur.