Tom en Wouter waren in de garage druk bezig de laatste hand te leggen aan het vogelhuisje voor Katy. Ondertussen vergeleken ze, onder het genot van een biertje, de consequenties die ze hun vrouwen hadden voorgehouden.

‘Voor Katy was het de derde keer in drie dagen, Wouter’, zei Tom. ‘Ik hoop dat het de komende dagen rustig op het front blijft. Ze maakte het me niet gemakkelijk, maatje. Ik heb er een bloedhekel aan haar een pak slaag te moeten geven terwijl ze zich niet fit voelt. Dr. Freek zegt dat ik het vooral moet doen om overtallige ballast in haar hoofd weg te nemen en eventuele symptomen van een depressie tegen te gaan’.

‘Bedoel je dat dr. Freek ervan weet en je zelfs aanmoedigt Katy een pak slaag te geven’, vroeg Wouter verbaasd.

‘Ja’, dat zei hij . ‘We hebben een hele poos met elkaar gepraat voordat ik haar uiteindelijk in de praktijk een flink pak op haar billen gegeven heb’, antwoordde Tom.

‘Annie zou onmiddellijk van huisarts veranderen’, zei Wouter. Beide mannen lachten smakelijk. Wouter liep naar de koelkast. ‘Wil je nog een?’, vroeg hij.

‘Lekker, geef me nog maar eentje’, antwoordde Tom toen hij twee stukken van het vogelhuisje tegen elkaar aanklemde en de boormachine pakte. ‘Vertel eens, hoe gaat het met Annie en jou? Je klonk aan de telefoon alsof je het behoorlijk gehad had. Ben je weer wat gekalmeerd? Annie zag er nog springlevend uit. Je hebt haar niet vermoord zoals je zei dat je zou doen’, grijnsde Tom.

Wouter liep weer naar de werkbank en gaf Tom zijn bier. Hij pakte de lege blikjes en gooide die in de afvalbak. ‘We staan er weer een stuk beter voor’, grinnikte Wouter. ‘Ze zal me de komende dagen nog wel bezighouden. Dat kan me overigens niet schelen. Ik ben vastbesloten haar via haar billen die fratsen een goed af te leren. Als ze ooit nog goed wil kunnen zitten zal ze dergelijk gedrag voortaan uit haar hoofd laten. Dat verzeker ik je! Iedere keer als ik er aan denk wat ze gedaan heeft, moet ik me inhouden niet op haar af te stappen om haar eens flink door elkaar te rammelen’.

Wouter nam een slok van zijn bier. De spieren in zijn kaak zwollen op. ‘Ik heb haar autosleutels ingenomen. Ze kan er dus alleen nog maar in rijden als ik erbij ben. Als we vanavond thuiskomen krijgt ze nog een pak op haar blote bips, en ik heb haar voor morgenochtend honderdentwintig met de mattenklopper beloofd. We zullen eens kijken of ze daarna bereid is eieren voor haar geld te kiezen’.

‘Ik begrijp het. Of zoals ik eerder vandaag tegen Katy gezegd heb, een man moet doen, wat een man moet doen’, voegde Tom eraan toe.

‘Proost, maatje’, zei Wouter en hief zijn biertje. ‘Proost!’. Ze lachten beiden.

‘Ik denk dat de meiden hun situatie op dit moment ook aan het vergelijken zijn’, zei Tom terwijl hij de twee onderdelen met rust liet en de volgende ging pakken. ‘Kun je deze even voor me vasthouden, Wouter?’, vroeg Tom terwijl hij keek waar deze moest komen.

‘Natuurlijk’, zei Wouter en stak zijn handen uit om te helpen een en ander in elkaar te zetten.

Tom had gelijk gehad, Katy en Annie waren aan het vergelijken terwijl hun echtgenoten druk bezig waren in de garage. Nadat de mannen de keuken verlaten hadden en Annie het eten in de koelkast geborgen had, maakte Katy wat te drinken. Toen ze de huiskamer inliepen droeg Katy een kopje thee en Annie een glas wijn.

‘Ik ben blij dat de mannen nog een klus te doen hadden, Katy. Ik heb nog geen zin in een gesprek met ons vieren. Ik wil eerst eens met jou bijpraten’, zei Annie.

‘Zo denk ik er ook over’, antwoordde Katy. Ze zette haar kopje naast de roos op de salontafel. Vervolgens pakte ze twee kussens en een fleece plaid. Ze deed de kast dicht en liep naar de grote L-vormige bank. Aan de ene kant legde ze een kussen en de plaid. ‘Dat is jouw plekje, Annie. Maak het je gemakkelijk. Het is lang geleden dat we dit gedaan hebben’, zei Katy terwijl ze naar de andere kant van de bank liep. Ze legde het kussen neer en pakte de deken van Tom’s stoel. Ze ging voorzichtig zitten en deed de deken over haar benen.

‘Aan de verhalen die Tom vertelde te horen, bevinden we ons beiden op een ruwe zee’, zei Katy terwijl ze haar thee pakte. ‘Jij met je rijgedrag en ik door het verzwijgen van mijn gezondheidstoestand’.

‘Oh Nee!’ zei Annie terwijl ze het kussen in een comfortabele positie bracht. ‘Tom mag niet boos op je zijn, niet bovenop de gezondheidsproblemen die je al hebt. Je mag verder niet in de problemen zitten. Oh mijn God. Het wordt met de minuut erger’.

‘Tja, hij is boos en ik heb een probleem’, zei Katy met een verdrietige toon in haar stem. ‘En ik moet toegeven dat ik het verdiend heb. Ik ben met een heleboel dingen in conflict. Maar het meest ben ik nog met mezelf in conflict. Maar laten we het over jou hebben. Vertel me wat er gebeurd is met je te hard rijden’, zei Katy met een frons op haar gezicht. ‘Je hebt me erg laten schrikken, Annie, ik hoop dat je je dat realiseert’.

‘Oh Katy, wees jij nu ook niet boos’, riep Annie. ‘Mijn man is constant al dicht bij zijn kookpunt. Hij heeft zelfs mijn autosleutels afgepakt. Tom keek me ook al een beetje boos aan. Wees jij alsjeblieft niet boos. Ik kan er niet tegen als jij ook nog eens boos bent’, smeekte Annie.

‘Je weet best dat ik niet boos ben. En mijn man moet maar voor zichzelf praten. Daar moet je het maar met hem over hebben. Ik zou wel een beetje om mijn woorden denken, wanneer je dat doet. Voor je het weet heeft hij je over de knie gelegd. En geloof me, ik kan het weten. En wat mezelf betreft, ik was erg bezorgd. Wat zou ik moeten beginnen, Annie, als jou iets zou overkomen? Toen Tom vertelde dat je WEER te hard gereden had, werd het me even te veel. Ik geloof dat ik je het liefst zelf een pak op je blote bips had gegeven, als je op dat moment hier geweest was. OK, dat moest m,e even van het hart. Vertel me nu wat er aan de hand is. Is er iets waar ik je mee kan helpen?’, vroeg Katy met een bezorgde gezichtsuitdrukking.

Annie haalde diep adem en keek in haar glas wijn, alsof daar de antwoorden te vinden zouden zijn. ‘Ik weet niet goed of ik je vraag moet beantwoorden met het eenvoudige antwoord, of met wat er allemaal in mijn hoofd omgaat, Katy. Ik ben de laatste drie weken op van de zenuwen. De enige keren dat ik iets van ze hoor is als ze hun moeder ergens voor nodig hebben of wanneer ik op de kinderen moet passen. Begrijp me niet verkeerd, ik ben dol op de kleinkinderen. Verder heeft Wouter erg weinig tijd voor me. En daarnaast ben ik zelf nu ook niet het meest aangename gezelschap. Ik kan mezelf soms niet uitstaan. Ik zit al met al niet in een al te beste fase’, Annie nam een slokje van haar wijn en keek naar Katy.

‘De dag is niet al te best begonnen. Of het was omdat ik vol zelfmedelijden zat, of dat ik zin had de kat in het donker te knijpen. Hoe dan ook, ik wist dat het een zware dag zou worden. Aanvankelijk wilde ik het er met Wouter over hebben, maar hij ging al vroeg de hort op. Hij wilde nog even een klusje afmaken waar hij mee bezig was, voordat hij met Tom afgesproken had. Hij had zijn koffie niet eens opgedronken. Een vluchtige kus op mijn wang en hij was vertrokken. Hij zei dat we elkaar later nog wel zouden spreken. Toen ik in de keuken stond te kijken hoe hij wegreed, besloot ik dat er nog veel werk in huis te doen was. Ik besloot eerst een ritje te gaan maken om te kalmeren en alles op een rijtje te krijgen. Ik dacht dat wanneer ik weer thuis zou komen, mijn humeur wel opgeknapt zou zijn’. Annie pauzeerde even. Ze nam een slokje van haar wijn en zette het glas op de tafel. Ze trok haar knieën op naar haar borst, leunde voorover en vouwde haar armen erom heen.

‘Ik was helemaal niet van plan zo hard te scheuren, Katy. Ik wilde ontspannen en de zinnen even verzetten. Ik ga vaak een eindje rijden als ik me zo voel. Dat weet je wel. Hoe dan ook, ik reed naar het noorden, ik was niet eens van plan ver te gaan. Voor ik het wist was ik al in de buurt van Lelystad. Ik dacht toen bij mezelf, wat kan het ook schelen, het is lang geleden dat ik voor het laatst een eind heb gereden. Ik nam de afslag en reed door. Ik reed zo tussen de 100 en 110 kilometer per uur. Alles zag er mooi uit die ochtend. Er was bijna geen verkeer op de weg. Hoe dan ook ik nam de afslag Lelystad en stopte daar even’.

‘Ben je helemaal daarheen gereden?’, vroeg Katy verbaasd. ‘Oh Annie, waarom heb je niet gebeld of ben je niet langsgekomen?’

‘Ik weet het Katy. Ik zou willen dat ik dat gedaan had. Dan had ik nu niet in de problemen gezeten’, zei ze met een diepe zucht. ‘Toen ik aan het eind van de afrit op de parkeerplaats stond, heb ik alleen maar een poos zo gezeten. Vervolgens ben ik uitgestapt en heb ik wat gelopen. Daarna was ik klaar om weer naar huis te gaan en de huishouding te doen. Ik was zelfs van plan om een heerlijk etentje voor Wouter te maken. Dus stapte ik weer in en reed richting huis’, legde Annie uit toen ze naar haar wijntje reikte.

Tom en Wouter hadden op dat moment de delen aan elkaar bevestigd en pakten de volgende. ‘Ik heb Katy flink de wacht aangezet en haar beloofd dat mocht ze ooit nog eens belangrijke bijzonderheden omtrent haar gezondheid achterwege laten, dat ze dan met een ongenadig pak op haar billen kan rekenen’, zei Tom. ‘Ze weet niet precies wat haar te wachten staat, maar ze weet wel zeker dat ik niet zal aarzelen in te grijpen. Bij wijze van waarschuwing heb ik haar een paar stevige tikken gegeven. Kan geen kwaad behalve dat ze er zere billen van krijgt en haar trots misschien een deukje krijgt. Bovendien houd ik ervan aandacht te besteden aan haar billen’, zei Tom terwijl hij met een brede grijns in de richting van Wouter keek. Wouter lachte begrijpend terug.

Tom ging door met vertellen, terwijl ze aan het werk waren. ‘Het lijkt erop dat Katy nu beter bij de les is. Ik twijfel er nog aan of ik haar billen ooit de gelegenheid zal gunnen te herstellen, na haar laatste stunt. Ik denk dat ik maar wat gas terug moet nemen. Ze is momenteel behoorlijk gevoelig, zeker na het pak slaag dat ik haar vanmorgen heb gegeven’. Tom legde de boormachine neer en pakte zijn bier. ‘Een ding is zeker, Wouter. Ik denk niet dat ik Katy ooit nog eens zo’n pak slaag als vanochtend zal geven’. Tom liet zijn vingers door zijn haar glijden. ‘Ik geef haar liever meerdere keren een pak slaag, dan zoveel in één keer’, zei Tom. Hij schudde zijn hoofd en ging weer aan het werk aan het huisje.

‘Ik merk dat je het jezelf nog steeds kwalijk neemt dat je Katy vanochtend zo’n pak slaag gegeven hebt’, zei Wouter.

‘Laat ik je dit zeggen, Wouter, we zullen zien hoe jij je voelt als je een en ander afgemaakt hebt vanavond en morgenochtend. Schroef deze kant nu aan die kant vast, wil je’, zei Tom. ‘Je had het er zelfs over dat je de mattenklopper zou gebruiken. Ik heb er vanochtend ook aan gedacht die te gebruiken. Dat zou ik waarschijnlijk ook gedaan hebben als ik Katy gister niet zo ongenadig op haar billen had gegeven en de dag daarvoor ook al’, voegde hij eraan toe.

‘Ik begrijp het Tom. We hebben het hier al veel vaker over gehad. Denk je dat het ooit niet meer nodig is?’, vroeg Wouter.

‘Alleen maar als die meiden uiteindelijk door hebben dat het ons menens is met deze problemen en dat ze niet van die stomme streken moeten uithalen’, zei Tom en liet zijn vingers nogmaals door zijn haar glijden. ‘Katy weet al langer dan drie maanden dat ze een ernstig probleem heeft. En wat deed ze? Ze hield iedereen, inclusief mij, erbuiten. Nu ik het erover heb, heb ik alweer zin om het huis in te gaan en haar eens duchtig over de knie te leggen’.

‘Kalm aan Tom, kalm aan. Ik denk dat je bozer bent op jezelf dan op Katy’. Wouter legde zijn hand op de schouder van Tom en gaf hem een paar broederlijke klopjes. ‘We komen hier wel overheen. Echt waar, en met Katy komt het ook weer helemaal goed’, voegde Wouter er aan toe.

‘Ik hoop dat je gelijk hebt, Wouter, ik hoop dat je gelijk hebt’, zei Tom.

Annie nam een slok van haar wijn en ging door met haar verhaal. ‘Verdomme Katy, ik had de auto net gekeerd en keek de weg af. Je kent die weg wel, kaarsrecht! Er was geen auto te bekennen, de zon scheen en ik voelde me beter dan ik in weken gedaan had. Voor ik het wist liet ik de auto flink ronken. Het duurde niet lang of ik reed 150. Ik dacht, wat kan het schelen, laat ik eens wild doen’, legde ze uit.

‘Die auto kan hard rijden, Katy, en dat was wat ik deed. Maar het feest duurde niet erg lang. Wie stond er langs de kant van de weg toen ik langs scheurde? Eén van Wouters maatjes Michel, die bij de rijkspolitie zit. Ik deed natuurlijk nog mijn uiterste best de snelheid omlaag te brengen door te remmen. Mijn hart klopte in mijn keel. Hij kwam echter niet achter me aan’, voegde Annie eraan toe. Ze pauzeerde even om haar glas leeg te drinken en op de tafel te zetten. ‘Ik wist dat Michel vroeger of later contact met Wouter zou zoeken. Ik hoopte dat ik de kans zou hebben er zelf over te beginnen. Ik wilde het hem uitleggen voordat hij er het zijne van zou denken. Hij zou natuurlijk boos zijn en ik wist heel goed dat ik een pak op mijn bips zou krijgen. Ik had echter nooit verwacht dat het zo erg zou zijn, Katy’.

‘Kom Annie’, zei Katy en stond op van de bank. ‘Laten we nog een wijntje voor je gaan halen. Zelf wil ik nog een kop thee. Heb jij het koud? Ik ben wel een beetje rillerig’, voegde Katy eraan toe.

‘Ik heb het niet koud hoor, zal ik een sweater voor je gaan halen?’, vroeg Annie.

‘Als je dat zou willen doen, Annie. Zou je mijn witte vest willen halen, alsjeblieft?’, vroeg Katy.

‘Ik ben zo terug’, zei Annie en draaide zich om en liep de kamer uit. Katy volgde haar en liep naar de keuken om nieuwe drankjes te halen. Een paar minuten later hadden de vriendinnen hun plaats op de bank weer ingenomen.

‘Gaat het?’, vroeg Annie, toen ze beiden hun kussens en dekentjes goed legden.

‘Oh ja wel hoor, Annie. Ik ben helemaal niet gewend dat er zoveel aandacht besteed wordt aan ieder pijntje, en ongemakje. Maar ik kan je wel zeggen, dat ik niet een gemakkelijke patiënt ben. Ik heb weinig geduld. Je kunt dus wel raden hoe het momenteel tussen en mij en Tom gaat’, zei Katy met een fleem van spijt in haar stem. ‘Maar voor we alle details gaan bespreken, wil ik eerst de rest van jouw verhaal horen’. Katy zakte onderuit op de bank, nam een slokje van haar thee en luisterde naar Annie.

Annie legde uit dat ze na de confrontatie met Michel meteen doorgereden was naar huis. Ze heeft als een bezetene in het huis lopen poetsen. Ze heeft zelfs een chocoladecake gebakken, waar Wouter zo dol op is. ‘Ik was echt in een opperbest humeur toen Wouter thuis kwam. Ik was me van de prins geen kwaad bewust. Ik wilde hem met de cake in een goed humeur brengen. Toen Wouter thuis kwam en zei dat je ziek was, ben ik mijn hele plannetje vergeten. Om een lang verhaal kort te maken, Michel belde toen we net op het punt stonden boodschappen te gaan doen’. Annie nam een slok van haar wijn, terwijl Katy een slokje van haar thee nam.

‘Toen we boodschappen deden, voelde ik dat er iets niet helemaal in orde was. Ik dacht nog dat hij uit zijn humeur was omdat hij overstuur was over wat hij over jou gehoord had. Ik had er geen idee van dat Michel gebeld had voor we boodschappen gingen doen. Ik had ook geen flauw idee wat er aan de hand was toen we terug naar huis reden in plaats van dat we hier heen gingen. De rest is geschiedenis. Hij heeft me niet alleen een pak op mijn billen gegeven voor we hierheen kwamen, ik heb vanavond en morgenochtend nog veel meer tegoed. Hij heeft ook mijn autosleutels ingenomen. Ik heb hem nog nooit zo boos gezien, Katy’, zei Annie met tranen in haar ogen. ‘Ik voel me zo’n slecht mens’.

‘Je bent helemaal geen slecht mens. Je bent een geweldige vrouw, die soms hel;e domme dingen doet. Heb je Wouter hetzelfde verhaal verteld, dat je mij verteld hebt?’, vroeg Katy.

‘Daar heb ik de kans niet eens voor gehad. Hij wil er niet van horen, ook al omdat dit de tweede keer is deze maand dat ik gepakt ben voor te hard rijden. De eerste keer reed ik tussen de 120 en 130’, zei Annie.

‘Oh Annie! Ik wou dat ik iets kon doen waardoor je je beter voelde. Ik kan alleen maar zeggen ‘kop op’. Je weet dat hij heel veel van je houdt. Als dat niet zo zou zijn, zou hij zich niet zo druk maken. Je hebt hem gewoon heel erg laten schrikken. Geef hem een beetje tijd. Na een poosje wordt alles weer wat soepeler en krijg je vast je sleutels weer terug’, zei Katy. ‘Eén ding is zeker, je moet Wouter het verhaal vertellen dat je mij verteld hebt. Het zal de kwestie van het te hard rijden niet wegnemen, ben ik bang, maar het zorgt er wel voor dat hij het beter begrijpt. Dankjewel dat je het mij hebt willen vertellen. Ik moet toegeven, ik wilde dat ik een autootje voor mezelf had waar ik af en toe een eind mee zou kunnen rijden. Mag jij me leren hoe ik ermee kan scheuren’. Annie en Katy moesten beiden grinniken.

‘Oh mijn god. Je bent een ondeugd’, zei Annie met een boosaardige grijns. ‘Als die tijd ooit komt, reken maar! Dan zal ik het je laten zien’. Beide vrouwen grijnsden naar elkaar. ‘Nu is het jouw beurt om te vertellen, Katy. Vertel me alsjeblieft het hele verhaal, inclusief waarom Tom zo verschrikkelijk boos op je is’, zei Annie met een bezorgd gezicht.

‘OK, wil je me dat schrift aangeven wat er op de salontafel ligt? Daar heb ik dingen in geschreven. Ik zal het je voorlezen. Tom heeft me gevraagd alles op te schrijven, inclusief de straffen die hij me geeft. Dit zal het waarschijnlijk allemaal duidelijker maken dan wanneer ik het je allemaal vertel’, zei Katy. Ze nam het dagboek van Annie aan en sloeg het open. ‘Voordat ik begin met lezen, Annie, moet ik toegeven dat ik al maanden voor het probleem op de vlucht ben. Ik ben van mijn leven nog nooit zo dom bezig geweest. Ik hoop dat ik het niet te bont gemaakt heb’, voegde ze eraan toe. Ze boog zich naar het schrift en begon te lezen.

Toen Katy aan het voorlezen ging, stopte Tom met waar hij mee bezig was en legde de boormachine neer. Toen hij in de richting van Wouter keek, zag hij iemand de garage binnen komen. Het was Martin. ‘Ha buurman. Hoe gaat het?’, vroeg Tom terwijl hij naar voren stapte en Martin een hand gaf.

‘Oh, oh, oh, niet te hard knijpen, Tom’, zei Martin en trok een grimas. ‘En als antwoord op je vraag, met mij gaat het prima’, voegde hij er lachend aan toe.

‘Martin, ik geloof dat je Wouter wel kent, of niet?’, vroeg Tom terwijl hij naar Martin keek.

‘Die ken ik zeker’, antwoordde Martin. ‘Hoe gaat het Wouter? Lang geleden dat we elkaar gezien hebben’. Hij stak zijn hand naar Wouter uit om hem te begroeten.

‘Goed, Martin, echt goed. Heb je iets met je hand, Martin?’, informeerde Wouter.

‘Tja, laten we zeggen dat ik druk bezig geweest ben om mijn vrouw een lesje te leren. Ik denk dat ik het een beetje overdreven heb’, zei Martin een beetje beschaamd, terwijl hij over zijn handpalm wreef.

Wouter en Tom keken elkaar aan en grijnsden. Toen ze weer naar Martin keken, vroeg Wouter, ‘Met andere woorden, je hebt je vrouw een stevig pak op haar bips gegeven. Welkom in de wereld van de discipline voor vrouwen!’

Martin keek Wouter verrast aan. Toen keek hij naar Tom. Toen hij iets wilde zeggen, onderbrak Tom hem. ‘Het is al goed, Martin. Wouter legt zijn vrouw ook over de knie. We waren daarnet zelfs de verhalen aan het uitwisselen van de recente straffen die we onze vrouw gegeven hebben’. Tom gaf Martin een klap op zijn schouder en zei, ‘Heb je zin om een biertje te drinken met een paar mannen die ook een pijnlijke hand hebben?’

‘Klinkt goed’, zei Martin met een zucht van verlichting.

Tom draaide zich om en liep naar de koelkast. ‘Mijn God, Wouter, denk je dat we genoeg bier hebben?’, vroeg Tom verbaasd.

‘Ik wilde niet dat we tekort zouden hebben, maatje’, antwoordde Wouter.

‘Goed bedacht’, stemde Tom in en hij liep terug naar zijn maatjes en deelde het bier rond. ‘En Martin, kom je ons vertellen over de kennismaking van je vrouw en jij met deze nieuwe levensstijl? Ik neem aan dat je een en ander in de praktijk gebracht hebt sinds de laatste keer dat we elkaar spraken. Wanneer je klaar bent met je verhaal hebben Wouter en ik wellicht nog een paar aandachtspunten. Ondertussen kun je ons misschien helpen met dit vogelhuisje. Een paar extra handen zouden goed uitkomen’, zei Tom terwijl hij met een brede glimlach naar Wouter keek.

De drie mannen vertelden elkaar hun verhaal. Ze dronken een paar biertjes. En Martin stelde een heleboel vragen. Ondertussen vorderde de constructie van het vogelhuisje gestaag.

Toen Katy klaar was met het voorlezen van haar dagboek, legde ze het boek op de tafel. ‘Er is nog iets wat ik niet in het dagboek geschreven heb. Ik denk dat ik daar de volgende keer over zal schrijven’, zei Katy.

‘Waar moet je dan nog over schrijven’, vroeg Annie. ‘Zo te horen staat alles erin’.

‘Tja, tijdens de afgelopen drie dagen, heeft Tom me harder op mijn bips gegeven dan gedurende alle jaren van ons huwelijk tot nu toe. Het valt niet mee, Annie. Toch heeft Tom zo zijn eigen manier om me tot de orde te roepen. Ik besef me dat hij dit doet, zelfs als hij me een pak slaag geeft, omdat hij van me houdt. Op de eerste dag gaf hij me deze roos voor hij me over de knie legde’. Katy keek naar de enkele roos. ‘Gisteren gaf hij me die rozen daar op tafel en daarnet, vlak voor Wouter en jij arriveerden, werd een grote bos rozen met gipskruid bezorgd. Ze staan in de eetkamer’. Katy’s ogen vulden zich met tranen.

‘Ik zag ze staan, Katy. Ze zijn prachtig’, zei Annie met een glimlach.

‘Ik weet verder niets te zeggen, Annie, behalve dat ik veel van hem houdt en dat het me erg spijt dat ik hem zo gekwetst heb’. Er rolde een traan over het gezicht van Katy terwijl ze naar de rozen keek. ‘Verdomme’, zei ze, ‘wat heb ik hier een hekel aan’.

In de garage werden ondertussen de laatste werkzaamheden aan het vogelhuisje verricht. ‘Het is een meesterwerk!’, zei Wouter terwijl hij bij de werkbank weg stapte. ‘Je hebt een geweldig werk verricht’, voegde hij eraan toe.

‘Dank je Wouter. Ik hoop dat mijn vrouw er ook zo over denkt. In de gemoedstoestand waarin ze momenteel verkeerd, zal ze ongetwijfeld in tranen uitbarsten. Ik kan daar wel mee omgaan, hoor. Het betekend dat ik haar in mijn armen moet houden, haar moet kussen en een beetje over haar billen moet wrijven’, zei Tom met een ondeugende grijns. ‘En wie weet waar dat allemaal toe leidt’.

Martin glimlachte. Weet je, Tom. Ik geniet van de nabijheid die een pak slaag met zich meebrengt. Ik begrijp nu een stuk beter wat je eerder vandaag zei. Kim en ik hebben in tijden niet zo geknuffeld en zijn weet ik hoelang niet zo close geweest als daarnet. Ik ben er van overtuigd dat we nog een lange weg te gaan hebben, maar ik wil onder geen voorwaarde terug naar de oude situatie. En waarschijnlijk kan ik jullie hulp de komende tijd nog hard gebruiken’, zei Martin grijnzend.

‘Geen probleem, Martin. Wouter en ik zullen ook niet overal antwoord op hebben, maar we hebben het er regelmatig over onder het genot van een koud biertje. Zouden Kim en jij ook moeten doen. Blijf er over praten. Hoe meer je het erover hebt, hoe dichter je bij elkaar komt. En het belangrijkste van alles is dat je geduld met Kim en met jezelf hebt’, voegde Tom eraan toe.

‘Nu we het toch over Kim hebben, ik kan beter naar huis gaan om te kijken of Kim al wakker is. Misschien heeft ze me nodig, als jullie begrijpen wat ik bedoel’, zei Martin met een ondeugende lach.

‘Je bent een snelle leerling’, zei Wouter en gaf Martin een klap op zijn schouder. ‘Succes ermee!’

‘Dank je Wouter, en jij ook bedankt voor alles Tom. Jullie zijn geweldig’, zei Martin. Hij stak zijn hand uit om de handen van de beide vrienden te schudden.

‘Graag gedaan, buurman. Bedankt voor je hulp met het vogelhuisje’, antwoordde Tom. ‘Kom gerust eens langs met Kim. Het zou goed zijn als ze zich wat meer met haar buren zou bemoeien’, voegde Tom eraan toe.

Martin grinnikte. ‘Geef me een beetje tijd. Ik heb momenteel even andere dingen te doen voor ik haar ertoe kan brengen van kennissenkring te veranderen, als je begrijpt wat ik bedoel’, zei Martin terwijl hij naar buiten liep. ‘Nogmaals bedankt, mannen!”

Terug bij de werkbank nam Tom een slok bier en keek naar het vogelhuisje. Hij zei lange tijd niets. ‘Ik ben het met je eens, Wouter. Het is allemaal op zijn pootjes terecht gekomen. Zou je me nog even willen helpen dat ding naar buiten te sjouwen en op het voetstuk te plaatsen dat ik daar gemaakt heb?’

‘Laten we dat maar doen’, zei Wouter. Een paar minuten later was het vogelhuisje op het fundament geplaatst en goed vastgezet. De heren deden een stap terug en namen hun werk keurend in ogenschouw. ‘Verdomd goed werk, maatje’, zei Wouter terwijl hij Tom een schouderklop gaf. ‘Wat gaan we nu doen?’

‘Ik zal het gereedschap nog even opruimen. Als jij een paar biertjes uit de koelkast haalt, dan kunnen we de garage afsluiten. We hebben de meiden lang genoeg alleen gelaten. Ik denk we dat maar eens moeten kijken hoe zij het maken. Wat dacht je ervan?’, zei Tom.

‘Ik ben het helemaal met je eens Tom’, zei Wouter. En wat weet je ervan? Misschien moeten ze allebei wel een pak op hun billen hebben’.

Toen alles klaar was en ze naar het huis liepen, bedankte Tom Wouter voor zijn hulp. ‘Je weet niet half hoe opgelucht ik ben dat het ding af is. Katy zeurde er al een hele tijd over, totdat ze het uiteindelijk opgegeven heeft. Ze weet niet eens dat ik er mee bezig was. Maar bovenal, Wouter, wil je bedanken voor al je hulp en steun met wat er momenteel met Katy gebeurd’. Hij reikte naar de deurknop, maar voor hij de deur opende hield hij even in. ‘Verdomme!’, zei Tom. ‘Wat heb ik hier een hekel aan’.  

De geur uit de keuken kwam beide mannen tegemoet toen ze het huis binnenstapten. ‘Oh, man, Wouter, ik ruik gebakken aardappelen met uien’, zei Tom met een glimlach.

‘Ik heb reuzentrek’, zei Wouter.

Ze liepen rechtstreeks naar de keuken. De geur maakte dat het water hen in de mond liep. ‘Ik weet niet hoe jij erover denkt, maatje, maar ik denk dat het de hoogste tijd is om de barbecue aan te steken. Wat vind jij?’, vroeg Wouter.

‘Goed plan’, antwoordde Tom. Hij was al bij het fornuis en tilde het deksel van de pan op. Het was een pan vol aardappelen en in de andere pan zaten sperziebonen met champignons en spekjes. ‘Zie je wat daar inzit, Wouter?’

‘Ziet er goed uit, maatje, ziet er goed uit’, zei Wouter die over de schouder van Tom meekeek.

Annie kwam de keuken binnen vanuit de eetkamer waar zij en Katy de tafel aan het dekken waren. ‘Hebben jullie al honger’, vroeg ze glimlachend.

‘Nou en of, schatje! Waar is het vlees? Ik ga naar de barbecue zodra ik me een beetje opgeknapt heb’, zei Wouter.

‘Ik breng het zo bij je samen met de andere dingen die je nodig hebt. OK?’, zei Annie en liep naar het aanrecht. Wouter knikte en gaf haar een kusje op haar mond, gaf haar een tik op haar bips en liep naar de badkamer. Annie glimlachte.

‘Waar is Katy?’, vroeg Tom toen hij bij het fornuis weg stapte.

‘Oh, die is in de eetkamer, Tom. Ze zal…oh daar is ze’, zei Annie toen Katy de keuken binnenkwam.

Tom draaide zich om en greep zijn vrouw en trok haar in zijn armen. Hij leunde tegen het aanrecht. Hij kuste haar voorhoofd en rook haar haren. ‘Hoe is het met mijn schatje?’, vroeg hij.

‘Prima, liefje’, antwoordde ze met een glimlach. ‘Jullie hebben gedaan wat mannen af en toe moeten doen, of niet?’

‘Dat klopt, schatje’, zei Tom terwijl hij haar nog een kus op haar voorhoofd gaf. ‘Je weet niet half wat voor werk we wel niet verzet hebben. En Annie en jij? Hebben jullie gedaan wat gehoorzame meiden zouden moeten doen?’, vroeg Tom terwijl hij Katy met gefronste wenkbrauwen aankeek.

Katy keek op, glimlachte en antwoordde, ‘Ja Tom. We zijn heel braaf geweest. Hun lippen ontmoeten elkaar voor een vluchtig kusje en Tom gaf haar een liefdevol kneepje. Hij reikte naar haar billen en gaf haar een paar liefdesklapjes’.

Annie pakte net het vlees uit de koelkast  toen Wouter de keuken weer binnenkwam. ‘Kijk liefje, pak aan. Ik breng de andere schaal’.

‘Hebbes’, zei hij terwijl hij zich omdraaide in de richting van de achterdeur. ‘En nu ophouden jullie twee, mijn vrouw is er bij. Willen jullie haar in verlegenheid brengen?’, zei Wouter bij het verlaten van de keuken. Annie liep hoofdschuddend achter Wouter aan.

‘Trek je maar niets van hem aan’ zei Annie terwijl ze voorbij liep. Ze moesten er allemaal om lachen.

Katy keek Tom aan en zei, ‘Als je het niet erg vindt, eten we vanavond in de eetkamer. De tafel is al gedekt. Ik ben een beetje rillerig en heb geen zin om naar buiten te gaan. Bovendien wil ik een beetje het zicht houden op de prachtige bos bloemen die ik van een geweldige vent gekregen heb’. Ze keek Tom lachend aan.

Hij drukte haar steviger tegen zich aan. ‘Natuurlijk vind ik dat niet erg. Wat je wilt, liefje. Misschien moet je anders eerst nog even gaan liggen?’

“Nee, niet nodig. Ik heb net met Annie al een poos op de bank gelegen toen jullie in de garage waren’, antwoordde Katy. ‘Het gaat prima’.

‘Zolang je het maar niet overdrijft, Katy. Luister alsjeblieft goed naar me. Ik meen het. Is dat duidelijk?’, vroeg hij terwijl hij haar in zijn sterke armen hield. Katy knikte bevestigend.

‘Mooi zo’, fluisterde Tom. Toen hij Katy los liet liep hij naar de keukentafel en trok een stoel er onder vandaan. Hij ging zitten en gebaarde Katy dat ze op zijn schoot moest komen zitten. Katy ging dicht tegen hem aan zitten en legde haar hoofd op zijn schouder. Tom glimlachte terwijl hij zijn sterke armen om haar heen deed. ‘Hebben Annie en jij je vermaakt?’, vroeg Tom.

‘Zeker weten, liefje. Ze is een echte lieverd. Ik ben heel erg op haar gesteld. We hebben ons prima vermaakt’, zei Katy terwijl ze in zijn armen lag. ‘Ik denk dat we beiden ook weer een beetje tot onszelf gekomen zijn. Het was aangenaam’, voegde Katy eraan toe.

Tom wreef over Katy’s rug en wiegde haar heen en weer. Ze hielden elkaar stevig beet en genoten van elkaars nabijheid. ‘Beter dan dit kan het niet zijn’, dacht Tom bij zichzelf. ‘Ik houd van je schatje’, fluisterde hij.

‘Ik ook van jou’, antwoordde ze met een zacht stemmetje.

‘Annie en Wouter gaan niet lang na het eten weer naar huis, liefje. Denk je dat we het niet te laat hoeven maken en naar bed gaan als ze vertrokken zijn’, vroeg Katy.

Tom grinnikte, ‘Kun je gedachten lezen, schatje? Natuurlijk gaan we lekker vroeg naar bed’. Hij kuste haar op haar voorhoofd. ‘Als je even opstaat, kan ik me even wat opknappen voor we gaan eten. Wouter zal hier over een paar minuten met het vlees zijn en ik ben uitgehongerd’, voegde Tom eraan toe. Katy stond op. Ze glimlachte naar Tom. ‘Wat is er zo grappig’, vroeg hij en gaf haar een kus op haar mond.

‘Niets eigenlijk. Ik hou van je en ik weet dat jij van mij houdt’, voegde ze eraan toe.

Tom lachte terug, met een twinkeling in zijn ogen, ‘dat is wederzijds, schatje!’ Hij pakte Katy en omhelsde haar liefdevol. Hij kuste haar met hart en ziel. En Katy kuste hem gepassioneerd terug. ‘Verdomme, wat houd ik veel van je’, zei Tom toen ze elkaar loslieten. Hij gaf haar nog een vluchtig kusje op haar mond. ‘Ik ben zo terug. Niet weggaan’, zei hij. Hij draaide zich om en ging naar de badkamer. Katy keek hem na tot hij door de deuropening was verdwenen. Ze had tranen in haar ogen. ‘Wat een geweldenaar’, dacht ze bij zichzelf.

Niet lang daarna zaten de vrienden met elkaar rond de tafel. Het eten was lekker en de verhalen vermakelijk. Toen Annie opstond en de borden opstapelde vroeg ze of iemand trek had in cake. Tom en Wouter zeiden dat ze wel een stukje wilden en Katy bedankte.

Een paar minuten later kwam Annie aanlopen met de toetjes en voor iedereen nog een drankje. Hoe langer de stellen bij elkaar waren hoe serieuzer de gesprekken werden, leek het wel. ‘Het waren overheerlijke biefstukken, maatje, bedankt’, zei Tom.

‘Heel erg graag gedaan’, antwoordde Wouter.

Tom keek naar Annie, ‘en jij ook bedankt voor alles. Het was voortreffelijk. Ik zit helemaal vol’.

‘Graag gedaan Tom. Ik heb het echter niet alleen gedaan. Katy heeft ook geholpen’, antwoordde ze. Toen ze naar Tom keek en zag hoe hij Katy aan keek, kon ze wel door de grond zakken. ‘Oh Nee! Dat had ik niet moeten zeggen, hè?’, zei Annie verdrietig.

‘Nee hoor Annie, het geeft niet’, antwoordde Katy snel.

‘Je hebt niets gezegd dat ik niet al wist, Annie. Ik ken Katy al wat langer dan vandaag en ik herken haar kookkunsten uit duizenden. En zoals ik al zei, het was voortreffelijk’, voegde Tom er met een soort beleefde strengheid aan toe.

‘Graag gedaan, Tom’, antwoordde Annie opgelucht. Ze keek Katy met een glimlach aan. Katy glimlachte terug. Er werd niets gezegd. Dat was niet nodig. Katy was degene die buiten haar boekje gegaan was. En dat wist ze. Onmiddellijk kneep haar maag samen toen de woorden van Tom in haar hoofd echoden. ‘Als je zelfs maar een beweging in de richting van de keuken maakt, dan vlieg je in no time over de knie. Begrepen?’ Natuurlijk begreep ze heel goed wat hij zei. Zeker nu het te laat was. De teleurstelling was van zijn gezicht af te lezen. Toen ze Annie hielp in de keuken, vond Katy het niet zo veel voorstellen. Ze had gerust. Ze voelde zich prima. Ze kon haar vriendin best even in de keuken helpen.

Tom boog zich naar Katy toe. ‘Wouter, Annie en ik ruimen de boel op, Katy. Ga jij maar naar de kamer en schrijf wat in je dagboek. Vergeet alsjeblieft niet bepaalde details te vermelden. We komen je gezelschap houden zodra we hier klaar zijn’.

‘Goed schatje’, zei Katy terwijl ze opstond van tafel. ‘Dankjewel Annie en Wouter voor het lekkere eten. Het was heerlijk. Bovendien was het gezellig om weer even bij elkaar te zijn’. Tom hielp haar overeind. Hij gaf haar een knuffel. Toen ze hem aankeek, gaf hij haar een knipoog en lachte.

‘Het is al goed, Katy’, fluisterde hij in haar oor en gaf haar een tik op haar billen. ‘Ga nu maar’.

Katy was nog steeds aan het schrijven toen Wouter, Annie en Tom de kamer binnenkwamen. Ze legde haar pen neer en ging bij Tom op de bank zitten. Hij trok haar tegen zich aan. De vier zaten zo nog een paar minuten.

‘We gaan maar weer eens die kant op’, zei Wouter terwijl hij opstond. ‘Annie en ik hebben nog wat dingen te behapstukken vanavond en ik weet zeker dat jullie ook nog even alleen willen zijn’.

Toen Wouter en Annie weg waren, keek Tom Katy aan en vroeg of ze klaar was met haar dagboek. ‘Nog niet helemaal’, antwoordde ze.

Hij trok haar in zijn armen en drukte haar stevig tegen zich aan. ‘Ga het nog maar even afmaken. Dan ga ik even een snelle douche nemen’, zei Tom.

Zonder nadenken, antwoordde Katy, ‘Ja Tom’.

Tom boog zich naar haar toe en gaf haar een kus op haar wang, om vervolgens de kamer uit te gaan. Katy zag hem door de deuropening verdwijnen. ‘Ik zal mijn leven beteren, Tom. Ik zal mijn leven beteren’, dacht ze bij zichzelf. Terwijl ze naar het bureau liep, fluisterde Katy, ‘Verdomme! Wat heb ik hier een hekel aan’.

Toen hij thuis de oprit opgereden was, draaide Wouter de contactsleutel om. ‘Ik geloof dat we dit vandaag al eens eerder meegemaakt hebben’, zei hij terwijl hij zich naar Annie toedraaide. Ze kon niets anders dan haar echtgenoot een flauw glimlachje geven. Als er nu iets gezegd zou worden zou ze zo in tranen uitbarsten. Instinctief had Wouter dit in de gaten en drong niet aan. In plaats daarvan stapte hij uit en liep om de auto heen. Toen Annie uitstapte stond ze oog in oog met Wouter. Het hart klopte haar in de keel. Ze draaide zich om in de richting van het huis, maar Wouter pakte haar gezicht in beide handen. Hij keek haar lange tijd aan. Toen boog hij zich voorover en kuste haar.

Annie’s handen verdwenen onder het overhemd van Wouter tijdens de kus. Toen de kus ten einde was liet Wouter haar gezicht los en trok haar stevig tegen zich aan. Lange tijd was verstreken toen Wouter fluisterde, ‘Kom, laten we naar binnen gaan’.

Toen ze het huis inliepen, liep Annie direct door naar de slaapkamer. Wouter volgde haar. Geen van beiden zei iets. Ze waren beiden diep in gedachten verzonken. Annie begon zich uit te kleden. Haar handen trilden. Wouter liep naar de ladekast en haalde de sleutels en het kleingeld uit zijn zakken. Hij haalde zijn portefeuille ook uit zijn broek.

Toen Annie haar nachthemd over haar hoofd trok, zei Wouter, ‘Geen onderbroek’. Zonder een woord te zeggen, deed ze hem uit. Ze raapte haar kleren op en begon ze op te vouwen. ‘Als je klaar bent, kom je naar de huiskamer, schatje. Ik ga de hond te eten geven. Daarna gaan we er nog even voor zitten. We hebben nog wat te bespreken. Neem de plaid maar even mee, dan blijf je warm tijdens ons gesprek’, voegde hij eraan toe.

‘Goed liefje’, zei Annie zachtjes. Hun ogen ontmoetten elkaar. Ze konden beiden zien hoe de ander zich voelde. Wouter glimlachte naar haar en draaide zich om en liep de kamer uit. Hij liep de keuken in om koffie te gaan zetten. Vervolgens ging hij naar bijkeuken. Hij bleef een paar minuten bij zijn hond, Ceasar, tot hij enigszins kalmeerde. Hij hield er niet van zijn vrouw te straffen, maar ze liet hem geen keus.

Toen hij de keuken weer binnenkwam, schonk hij twee mokken koffie in en liep naar de bank. Niet lang daarna kwam Annie hem gezelschap houden. Hij kon zien dat ze gehuild had. Dat deed hem inwendig zeer’. ‘Kom hier Annie’, zei hij en opende zijn armen. Zij klom bij hem op schoot en kroop dicht tegen hem aan. Hij sloeg de plaid om haar heen.

‘Ik heb koffie voor je gemaakt. Ik wist niet zeker of je wel zou willen. Je hoeft het niet op te drinken hoor schatje’, zei hij terwijl hij Annie de mok aangaf.

‘Dank je’, zei ze terwijl ze de beker aanpakte. ‘Ruikt goed’.

Ze slurpte van de koffie en kroop nog dichter tegen Wouter aan. Toen Annie opgehouden was met trillen en Wouter wist dat ze wat gekalmeerd was, pakte hij haar beker en zette deze naast die van hem op de salontafel. Toen hij haar weer in zijn armen genomen had, kon het gesprek beginnen. Wouter vroeg Annie om hem alles te vertellen, vanaf het begin van de dag totdat ze zo roekeloos gereden had. Hij stelde veel vragen. Af en toe gaf hij haar een kus op haar voorhoofd of gaf haar een liefdevol kneepje.

Annie wist niet goed waar ze moest beginnen. Het was gemakkelijker geweest om het verhaal aan Katy te vertellen. Door zijn manier van vragen, kalmeerde Annie echter en raakte aan het vertellen. Ze vertelde hem over haar opgekropte gevoelens, degene die ze gevoeld had toen ze bij Lelystad over de parkeerplaats gelopen had. Annie had deze gevoelens niet aan Katy verteld, daarvoor waren ze te intiem. En terwijl ze spraken leidde Wouter haar steeds naar nieuwe inzichten en gedachten. Hij hielp haar het negatieve aan de kant te schuiven en het positieve van de voorbeelden naar de voorgrond te halen. En nog steeds gaf hij haar af en toe een kus op haar voorhoofd of een kus op haar wang als hij voelde dat ze dit nodig had. Geduldig luisterde hij naar haar verhaal.

Niet lang daarna was ze uitgesproken. Beiden spraken lange tijd niet, totdat Annie zich naar hem toeboog en hem een dikke kus gaf, ‘Dank je wel, liefje’, zei ze met tranen in haar ogen. Wouter boog zich naar haar toe en gaf haar een kus. ‘Graag gedaan, schatje, graag gedaan’, glimlachte hij. Ze legde haar hoofd op zijn schouder en begon te snikken. Wouter hield haar stevig beet, en liet haar huilen. Af en toe wiegde hij haar heen en weer en wreef over haar rug. Dan gaf hij haar een kus op haar voorhoofd, en fluisterde, ‘ik hou van jou’.

Annie bleef een hele poos huilen. Wouter stimuleerde haar het allemaal te laten gaan. ‘Het is goed, schatje. Ik ben bij je. Je bent veilig’, fluisterde hij. Annie kalmeerde tenslotte en keek Tom met een verdrietige glimlach aan.

‘Gaat het, schatje?’, vroeg Wouter.

‘Ja, het gaat wel. Het spijt me van al die tranen. Het wilde maar niet stoppen. Ik weet niet waar ze allemaal vandaan komen. Echt waar niet’, zei ze.

‘Ik denk dat je het allemaal veel te lang opgekropt hebt. Misschien moeten we maar eens wat vaker zo’n gesprekje voeren. Wat zeg je daar van?’, vroeg Wouter.

‘Dat lijkt me een goed idee’, antwoordde Annie.

‘Ik heb een voorstel. Ik wil dat je je gezicht met koud water gaat wassen. En houd je polsen een paar minuten onder koud stromend water. Dan pak ik nog een kop koffie. Als je terugkomt moeten we vervolgens over je rijgedrag hebben’, zei Wouter. ‘Moet ik iets voor je meenemen uit de keuken? Ik neem aan dat je geen koffie meer wilt’.

‘Ik wil wel een glas koud water’, antwoordde Annie.

‘OK. Dan pak ik een glas water voor je. Ga jij je maar even opknappen’. Wouter hielp Annie overeind van zijn schoot. Ze knuffelden even en vervolgens gaf Wouter haar een klets op haar billen. ‘Ga nu maar’, bromde hij.

Zonder nog een word te zeggen draaide Annie zich om en liep naar de slaapkamer. Wouter ging naar de keuken. Hij schonk een kop koffie in en leunde even tegen het aanrecht. Hij haalde diep adem en nam een slok van zijn koffie. Hij overdacht wat en hoe hij tegen Annie zou zeggen. Hij schudde zijn hoofd, zette zijn koffie neer en pakte een glas uit het keukenkastje. Hij had liever zelf een pak slaag dan dat hij onder ogen zag waar hij straks mee geconfronteerd zou worden en wat hem stond te doen. Tom had gelijk, dacht Wouter. Het was gemakkelijker om over straffen te praten dan het in werkelijkheid te doen.

Wouter ging met de koffie en het water naar de woonkamer. Hij zette beiden op de salontafel en liep vervolgens naar het toilet. Toen hij terugkwam in de woonkamer, was Annie daar ook gearriveerd.

‘Kom je weer bij me op schoot zitten?’, vroeg hij.

‘Als je het niet erg vindt. Ik houd ervan wanneer je me vasthoudt’, zei ze. ‘Het geeft me een geborgen gevoel’.

Wouter ging zitten en opende zijn sterke armen. Annie klom bij hem op schoot en kroop dicht tegen aan. Hij hield haar stevig beet en deed de plaid om haar heen. Hij wreef over haar rug.

‘Voel je je al wat beter, schatje?’, vroeg Wouter.

‘Ja, ik voel me altijd goed als we praten en jij me vasthoudt’, antwoordde ze.

‘Goed zo’, zei hij. ‘En vertel me nu alles over de autorit en wat je deed toen je bij Lelystad wegreed en waarom je dat deed’.

Annie had in het begin moeite de juiste woorden te vinden. Wouter hielp haar geduldig totdat ze langzaam maar zeker open bloeide en vertelde wat er in de auto gebeurd was. Toen ze uitgesproken was en alle vragen van Wouter beantwoord had, haalde hij diep adem en draaide zich van haar weg en staarde uit het raam. Er leek geen einde aan de stilte te komen.

Toen hij Annie aankeek, wist Wouter dat het zijn beurt was het woord te nemen. ‘Ik zal je om te beginnen iets vertellen over de auto, Annie. Ik wil dat je goed naar me luistert. Mocht je iets niet snappen, zeg dat dan alsjeblieft. Dan zal ik het proberen uit te leggen’, zei Wouter. ‘OK?’

‘Ja Wouter, ik zal goed opletten’, antwoordde Annie. Haar hart ging als een bezeten tekeer.

‘Jij en ik weten dat je een klein autootje hebt. We hebben het daar al meerdere keren over gehad. We hebben er samen in gereden en je had mijn toestemming er alleen in te rijden als je er verstandig mee om zou gaan en mijn aanwijzingen strikt zou opvolgen. Ik weet dat je goed kunt rijden, Annie, ik weet dat je het kunt. Maar wat je maar niet wilt begrijpen is dat er bepaalde veiligheidsvoorschriften zijn. Je kunt er maar niet zomaar wat op los rijden’. Wouter pauzeerde. Hij haalde een paar keer diep adem. Zijn hart ging als een bezetene tekeer. Hij nam een slok koffie en keek weer naar buiten.

Toen hij zijn beker neerzette, ging Wouter verder. ‘Gistermiddag, was ik eerder thuis dan jij, Annie. Toen ik in de garage aan het werk was, zag ik dat een van de voorwielen een zachte band had. Hij was niet helemaal leeg. Ik zag ook dat in het wiel zelf een scheur zat. We hebben die wielen er pas om. Ik haalde het wiel eraf en zette de reserve erom. Het liep tegen vijven, ik heb het wiel dus naar Quickfit gebracht om het te laten vervangen of repareren. Na een kleine inspectie hebben ze besloten het hele wiel te vervangen’.

Wouter haalde diep adem en blies deze langzaam uit. Hij klemde zijn kaken stevig op elkaar. Annie kromp ineen toen ze zijn kaken zag verstrakken. Ze deed haar ogen dicht in een poging de tranen tegen te houden. Wouter ging door met zijn verhaal.

‘En dan komen we nu bij de staat van je auto op het moment dat jij er vanmorgen mee ging rijden. Het reservewiel wat ik er gister omheen gedaan heb, is niets meer dan een zogenaamde ‘thuisbrenger’, Annie. Ik heb deze erom gezet omdat ik de auto niet op de krik wilde laten staan. Dat is gevaarlijk, zeker als de kleinkinderen hier rondlopen. Verder zou ik de auto niet eens gebruikt hebben om mee naar de supermarkt te rijden, laat staan om er met 150 over de snelweg te scheuren’. De boosheid die hij voelde bereikte bijna een kookpunt.

Wouter pakte haar gezicht in beide handen, zodat ze niet weg kon kijken. ‘Snap je nu hoeveel geluk je gehad hebt, Annie?’, vroeg Wouter. ‘Heb je enig idee wat er gebeurd zou zijn als je een klapband gekregen had bij de snelheden die jij gereden hebt? Ik ben er van overtuigd dat ze je van het asfalt hadden kunnen schrapen’.

Wouter bleef haar gezicht vasthouden. Zijn woorden klonken streng. Hij was vastbesloten Annie de les te lezen. ‘We hadden een afspraak samen. Nog geen twee weken geleden hebben we die gemaakt, toen je voor het laatst zo hard gereden had. Je mocht er niet met de auto op uit zonder dit eerst aan mij te vragen. Hebben we dat afgesproken, of niet, Annie?’, vroeg Wouter. Toen ze niet antwoordde herhaalde hij zijn woorden, ‘Of niet?’

‘Ja Wouter, dat klopt’, fluisterde Annie. De tranen liepen over haar wangen.

‘Heb je begrepen wat ik geprobeerd heb je uit te leggen?’, vroeg Wouter.

‘Ja Wouter, dat heb ik begrepen’.

‘Mooi zo! Dan begrijp je ook volkomen wat je zo te wachten staat, of niet?’, vroeg Wouter.

‘Ja Wouter, ik begrijp het volkomen’, huilde Annie.

‘Vertel het me, zodat ik zeker weet dat we er het zelfde over denken’, zei Wouter sarcastisch.

‘Ik krijg een pak op mijn bips’, huilde Annie.

‘Ja liefje, ik ga je een pak op je billen geven’, zei Wouter. Hij trok de plaid weg en vroeg Annie op te staan. Toen ging hij staan en pakte haar hand. Samen liepen ze naar de slaapkamer. Hij stopte in het midden van de kamer.’Blijf hier staan, alsjeblieft’, zei Wouter streng. Nadat hij de stoel met de rechte rugleuning gepakt had, ging hij zitten en begon de mouw van zijn overhemd op te rollen. Annie keek toe en huilde. ‘Moet je me niet iets vragen, Annie?’

‘Het spijt me, schatje. Vergeef me alsjeblieft’, smeekte ze.

‘Ik had je wat gevraagd. Antwoord me. Maak het niet moeilijker dan het al is’, baste Wouter.

‘Wil je me alsjeblieft een pak slaag geven omdat ik vanmorgen zonder toestemming de auto gepakt heb, en er onverantwoord in gereden heb’, snikte Annie.

Wouter keek naar Annie en bestudeerde haar gezichtsuitdrukking. ‘Goed zo, meisje!’, zei hij. Hij haalde diep adem en blies deze langzaam uit, en vervolgde, ‘Ja Annie, ik zal je een pak slaag geven. Je gaat het pak op je bips krijgen dat je verdiend hebt’. Hij pakte haar hand en leidde haar over zijn knie. Hij schikte haar in de juiste positie en schoof vervolgens haar nachthemd omhoog om haar billen te ontblootten. Wouter zei Annie stil te liggen en zich niet te verzetten. Hij omklemde haar middel stevig met zijn linkerarm en begon te slaan. Hij sloeg vanaf het begin hard toe. Er was geen opwarming.

Annie deed haar best om niet te stribbelen en te schoppen tijdens het pak slaag. Maar de pijn was intens. Ze kon zich vanaf het begin niet inhouden. Wouter stopte uiteindelijk om Annie weer goed over de knie te leggen en deed zijn rechterbeen over haar beide benen om haar beter op haar plaats te kunnen houden. Klets na klets bleef neerkomen op haar billen en de bovenkant van haar bovenbenen. Er was geen pauze in het pak slaag. Wouter was er zo op gefixeerd haar een ongenadig pak slaag te geven dat hij de pijn aan zijn eigen hand negeerde. In plaats daarvan lette hij goed op het verkleuren van haar billen. En met iedere klap bleef hij haar de mantel uitvegen. Maar Annie ving de woorden niet op. Ze was in haar eigen wereld en probeerde de extreme pijn aan haar billen en benen op te vangen.

Na een minuut of vijf, zes stevig doorslaan en kort na de overgave van Annie, stopte Wouter. Hij hielp haar overeind en hield haar even vast. ‘Ik wil dat je in de hoek gaat staan. En niet aan je billen komen. Je kent onze gewoonte. Begrepen?’, vroeg Wouter.

‘Ja Wouter’, huilde Annie. ‘Het spijt met, liefje’. Wouter draaide haar om en begeleidde haar naar de hoek haar aansporend met harde klappen op haar bips. Annie hield haar nachthemd aan de voorkant in twee vuisten vast, om zo haar donkerrode billen bloot te houden. Op deze manier hield ze haar handen tevens bij haar brandende bips vandaan. Ze sprong van de ene voet op de andere in een poging te pijn  te verminderen. Wouter liep achter haar en sloeg haar beurtelings op iedere bil.

‘Houd daar mee op. Je weet dat ik dat niet wil’, zei hij.

‘Het spijt me. Het spijt me. Sla me alsjeblieft niet meer’, smeekte Annie. ‘Het doet zo’n pijn’.

‘Dat is de bedoeling ook! En we zijn nog maar pas begonnen, schatje. Als ik jou was zou ik maar even genieten van de adempauze die ik je bied’, zei Wouter. Hij sloeg haar weer hard op iedere bil, en zei, ‘En gedraag je een beetje!’

‘Dat zal ik doen. Dat zal ik doen. Dat zal ik doen. Oh, dat zal ik doen’, huilde Annie.

Wouter bleef een hele poos achter haar staan. Hij leunde met beide handen tegen de muur boven het hoofd van Annie. Hij sprak geen woord. Inwendig schreeuwde hij nog van pijn, toen hij naar Annie’s huilen en snikken luisterde. Wouter moest zich beheersen haar niet in zijn armen te nemen en haar tegen zich aan te drukken. Uiteindelijk draaide hij zich om en liep de kamer uit. Hij ging naar de badkamer en waste zijn gezicht en hield zijn polsen onder de koude kraan. Hij gooide nogmaals water in zijn gezicht en pakte vervolgend een handdoek om zich af te drogen. Toen liep hij terug naar de slaapkamer en ging op de stoel zitten. Hij zat daar zwijgend en leunde met zijn ellebogen op zijn knieën en staarde naar de vloer en wachtte tot Annie enigszins gekalmeerd was.

‘Kom maar weer eens hier Annie’, zei Wouter rustig maar met een besliste ondertoon nadat hij rechtop was gaan zitten. ‘Ik wil dat je deze keer aan de linkerkant komt staan’, zei hij toen hij naar de vloer wees. Annie kromp ineen en liep langzaam naar de bedoelde plaats.

Toen hij naar zijn rechterbeen wees, had Annie weinig keus dan over zijn knie te gaan liggen. Wouter zou zijn linkerhand gebruiken voor dit deel van het pak slaag. Het maakte niet zoveel uit welke hand hij gebruikte. Ze waren beiden sterk. Beiden konden behoorlijk indruk maken, wist Annie uit ervaring.

Wouter prepareerde Annie voor deel twee van het pak slaag. Met haar nachthemd omhoog geschoven en Annie stevig onder zijn rechterarm geklemd, plaatste hij zijn been weer over haar benen om haar op haar plaats te kunnen houden. Hij wist dat het geen zin had haar te vragen om stil te blijven liggen. De kleur van haar bips maakte hem duidelijk dat dit niet zou lukken. Zonder een woord te zeggen, begon Wouter Annie te slaan. En hij ging hier rustig mee door terwijl zij huilde en smeekte en de welbekende beloftes maakte. Af en toe vroeg hij haar of ze haar lesje al begon te leren omtrent haar rijgedrag. Uiteindelijk, nadat de klappen een minuut of vijf, zes onafgebroken waren neergedaald, stopte Wouter.

Annie lag naakt over zijn schoot. Haar nachthemd was gedurende het proces helemaal omhoog geschoven. Op de vloer waren de tranen zichtbaar die daar neergevallen waren. Annie bewoog zich niet meer. Ze huilde alleen maar en was zich er nauwelijks van bewust dat Wouter opgehouden was. Hij wreef over haar rug. Zijn linkerhand rustte op haar billen. Toen Annie een beetje gekalmeerd was, hielp hij haar overeind, ‘Kom schatje, laat me je naar bed brengen’. Ze stonden op.

Annie keek met betraande ogen op naar Wouter. Toen ze bij hem eveneens tranen gewaar werd, wierp ze zich in zijn armen en moest nog harder huilen. Zo stonden ze een hele poos. Uiteindelijk tilde Wouter Annie op. Ze hield hem stevig beet en legde haar hoofd op zijn schouder. Hij liep om het bed heen en zette haar voorzichtig neer. ‘Laten we je maar in bed stoppen. Ik zal wat lotion halen voor je billen’.

‘Oh nee, ik wil liever niet dat je me insmeert. Mijn bips doet teveel pijn’, huilde ze.

‘Schatje, ik weet dat het even zeer doet, maar na een poosje zal het helpen. Dat weet je zelf ook’, zei hij. ‘Wees nu een verstandige meid en ga liggen, wil je? Je wilt toch niet dat ik je nog een keer over de knie leg?’

Annie gaf hem geen antwoord. Ze schudde slechts haar hoofd en snikte in het kussen nadat ze voorzichtig op haar buik was gaan liggen. Wouter trok het beddengoed naar het voeteneind van het bed, met uitzondering van het laken, dat trok hij voorzichtig over haar heen.

Hij draaide de koude kraan weer aan en maakte een kommetje van zijn handen. Hij vulde ze met water. Hij waste zijn handen en zijn gezicht zoals hij dat even eerder ook al gedaan had. Toen hij klaar was pakte hij de lotion. Terug in de slaapkamer zette hij de lotion op het nachtkastje. ‘Ik ben zo terug, schatje’, zei hij en draaide zich om en vertrok. Hij ging het huis afsluiten, het koffiezetapparaat uitdoen en de lichten in huis uitdoen. Toen hij de slaapkamer weer binnenkwam en zijn vrouw onder het laken zag liggen, kon hij een glimlach niet onderdrukken. ‘Verdomme, wat hou ik van haar’, zei hij in zichzelf.

Een paar straten verderop, in huize Tom en Katy verliep het allemaal wat rustiger. Toen Tom klaar was met douchen, gingen Katy en hij op de bank zitten. De muziek stond zachtjes aan. Katy lag comfortabel in de armen van Tom terwijl hij in haar dagboek las. Er werd lange tijd niets gezegd. Toen hij uitgelezen was, legde hij het dagboek op de salontafel, naast de roos.

‘En, krijg ik morgen ook bloemen?’, vroeg Katy toen ze Tom aankeek.

‘Ik weet niets van bloemen voor morgen. We zullen zien wat er nog allemaal in me opkomt. Maar één ding is zeker, jij gaat een flink pak op je blote bips krijgen. En ik weet zeker dat jij wel weet waarom’, zei Tom met een opgetrokken wenkbrauw.

Katy kromp ineen bij het horen van zijn woorden. Ze haalde eens diep adem. Ze legde haar hoofd op zijn schouder. Er werd niet meer gesproken. Ze lagen in elkaars armen en luisterden nog een poosje naar de muziek voordat het licht uitgedaan werd.

Dit waren wat van de belevenissen uit het leven van Tom en Katy, Wouter en Annie en Martin en Kim, drie alledaagse stellen uit het dorp.