“Ja, toevallig wel, ik zag het staan toen ik aan het schoonmaken was. Je moet maar gauw thuiskomen hoor, ik kan niet wachten!” Je staat even van jezelf versteld: dat je dit zo snel had kunnen bedenken! “Ik ben er zo snel mogelijk,” zegt Paul. Je zet de schuldgevoelens zo goed als je kan van je af en gaat verder met koken. Na een half uurtje is Paul thuis. Zodra hij binnen is, vlieg je hem vol enthousiasme om de hals. “Ik heb ook blij om jou te zien!” zegt hij nadat je hem eindelijk even hebt losgelaten. Niet veel later zitten jullie samen aan tafel en gaat de wijn open. Het wordt een gezellige avond.

“Bijna vergeten, ik moet je cadeautje nog pakken. Blijf hier maar even zitten,” zegt Paul opeens. Hij kijkt met een speciale blik, een combinatie van ondeugendheid en dominantie die je altijd erg aantrekkelijk vindt. Niet veel later is hij terug, maar de blik is nu wel vervangen door een peinzende frons. “Het lijkt wel of dit pakketje open is geweest. Zouden ze dat bij de post gedaan hebben?” Bij het horen van die woorden word je rood. Paul kijkt op. Je ziet zijn uitdrukking veranderen wanneer hij in de gaten krijgt wat er aan de hand is. Eerst is er verbazing over je gekleurde wangen, dan begrip en tot slot een diepe teleurstelling die je alleen maar dieper laat blozen. Je slaat je ogen neer. “Ah,” zegt hij alleen maar, maar hij had niks ergers kunnen zeggen.

Hij staat op om het pakje terug te leggen. Zonder verder nog iets te zeggen loopt hij daarna naar de bank, jou vol schuldgevoel achterlatend. Met een brok in je keel loop je naar hem toe. “Zeg alsjeblieft iets Paul!” Hij kijkt je teleurgesteld aan. “Dit had een heel leuke verrassing kunnen zijn. Ik heb die haarborstel speciaal voor jou gekocht. Een mooie houtsoort, echt authentiek. Uren heb ik besteed aan het vinden van een juist model en net voor ik het je kan geven, besluit jij dat je zelf wel even kijkt. Dat is niet zo leuk he?” Je voelt je nu ontzettend klein. “Nee Paul, het spijt me zo” is alles wat je weet uit te brengen. Hij zucht nog een keer. “Ga nu maar zitten, dan hebben we het er nog wel over”. Terwijl hij het zegt kijkt hij alleen maar naar de televisie en ziet hij niet hoeveel spanning er in je lijf zit. Je kunt nu niet rustig gaan zitten, je hebt straf nodig. Dat heb je verdiend. Na wat twijfel loop je naar kast om daar het pakje weer te pakken. Je haalt de haarborstel tevoorschijn en brengt die naar Paul. Zonder woorden geef je hem de borstel aan. “Denk je nu echt dat ik je nog ga belonen met een pak slaag nadat je de verrassing verpest hebt?” vraagt hij fel. Dan kijkt hij je goed aan en ziet hij de spanning in je lijf en de tranen in je ooghoeken. “Alsjeblieft Paul, wil je me een pak slaag geven?” stamel je uit.

Paul duwt de borstel weg. “Denk je nu echt dat ik je daarmee ga slaan? Met een cadeautje? Dat heb je nu zeker niet verdiend. Maar je hebt gelijk, een pak slaag heb je zeker wel verdiend. Ga maar naar de slaapkamer en breng me een instrument dat wel geschikt is voor de straf die je nu nodig hebt.” Je ziet zijn harde blik en voelt de afstand die er nu tussen jullie is. Met de achterkant van je hand veeg je een traan weg. Daarna loop je naar de slaapkamer en pak je de koffer met instrumenten die achterin de kleerkast staat. Een voor een haal je de instrumenten uit de tas en leg je ze op tafel. Straps, borstels, paddles, van alles komt boven. Maar wat is een geschikt instrument voor de straf? Je haalt een grote rubber paddle tevoorschijn, diepzwart en met gaten van een centimeter groot verspreid over het oppervlak. Op het moment dat je het instrument oppakt, krijg je kippenvel op je arm. Het is lang geleden dat je dit ding gevoeld hebt, maar je weet nog wel hoe erg het was. Je schaamt je voor wat je gedaan hebt, maar misschien is dit ding nog iets te gemeen. Je twijfelt, pak je de paddle, of toch wat anders?