Terwijl je staat te rekenen, schiet je ineens een briljante oplossing te binnen. Met een brutale grijns kijk je Paul aan. “Ik kies 1200 met de hand,” zeg je triomfantelijk. Paul zijn arm zal wel moe worden en zijn hand zal ook vast wel pijn gaan doen. Zo kom je er nog best aardig vanaf. Paul lijkt onaangedaan. “Prima, kom maar hier,” zegt hij nadat hij op zijn favoriete houten stoel is gaan zitten. Hij klopt met zijn hand op zijn knie en op de aanwijzing buig je voorover en ga je over zijn schoot liggen. Direct begint Paul aan zijn taak met een aantal klappen op je linkerbil. Ongeveer een klap per seconde, misschien iets meer, en nog niet te hard. Eigenlijk nog wel goed te doen en niet perse onaangenaam. Alleen, er is iets mis. Sommige spankers slaan strikt om en om, links-rechts-links-rechts. Zo is Paul nooit geweest. Hij wil je kunnen verrassen, zodat je je niet kunt voorbereiden, of mentaal weg kunt zakken in het ritme. Nu gaat hij wel erg lang door op die linkerkant, en hij heeft rechts nog niet een keer geslagen “Paul, vergeet je niet iets?” probeer je nog. “Hmm?” is het weinig nuttige antwoord. “Je slaat alleen links!” “Ah, dat. Ja, jij koos voor 1200 klappen, das een heleboel. Daar moeten we wel zorgvuldig naartoe bouwen. Eerst een tijdje links, en dan straks rechts.” Dan wordt zijn toon wat scherper. “En stil nu, ik heb je geen vraag gesteld. Als je denkt je te kunnen bemoeien met de manier waarop ik een pak slaag geef, mag je straks voordoen hoe jij jezelf zou slaan. Met de badborstel. Dat wil je niet he?” “Nee Paul,” mompel je. “Wat zeg je, ik versta je niet?” Grrr, zo irritant, maar ja je weet wel beter. “Nee Paul, dat wil ik niet!”

Paul begint weer te slaan, en nog steeds alleen de linkerkant. Die begint steeds warmer te voelen, terwijl de andere kant nog koud en onaangedaan is. Het voelt zo vreemd asymmetrisch, je bent er in je hoofd de hele tijd mee bezig. Hij slaat ook hard en je voelt het meer dan je vooraf had gedacht. Paul lijkt nog zelf nog geen last te hebben en gaat onverstoorbaar door, tot hij aankondigt dat hij bij 300 aangekomen is. Even wrijft hij zijn handen over elkaar. Gelukkig, blijkbaar voelt hij ook wel wat. “Zo, halverwege deze kant!” zegt hij vrolijk. Je kunt er niet meer tegen. “Nee, je moet de andere kant doen!” “Ik moet niks, dame! Maar misschien kun je erom vragen.” Je klemt je kaken op elkaar, je wil niet. Met een zucht legt hij zijn hand weer op dezelfde kant en je zwicht. “Wil je alsjeblieft rechts verder gaan?” “Natuurlijk wil ik dat, wat een goed voorstel!” Je krijgt steeds meer spijt van je keuze om alleen klappen met de hand te kopen.

De volgende fase gaat zoals verwacht kan worden: alle klappen vallen nu aan de rechterkant en terwijl de pijn daar langzaam opbouwt, zakt het gevoel aan de andere kant wat weg. Even is er iets van balans, maar over het algemeen is dit bijna net zo frustrerend als het eerste kwart van de bestraffing. “600,” meldt Paul terloops terwijl hij door blijft slaan. Het goede nieuws is dat je direct merkt dat hij links en rechts weer afwisselt. Het slechte nieuws is dat hij beduidend lager is gaan slaan, op je tot nu toe nog maagdelijke dijbenen. “Au au, niet zo laag!” roep je uit je je trappelt met je benen. Zonder een verder woord duwt Paul je bovenlijf naar beneden en je billen verder omhoog over zijn linkerbeen. Daarna klemt hij je knieën stevig vast met zijn rechter en slaat nog maar wat harder op het gevoelige vlees onder je billen. Je omklemt met je handen de stoel, zo stevig als je kan. Zo gaat het door en door en door, tot er eindelijk ook weer op je billen geslagen wordt. De klappen blijven hard, zonder herkenbaar patroon. Drie klappen op je linkerbil, afgewisseld met enkele slagen om beurten op je dijen, om dan weer gevolgd te worden door vijf klappen aan de rechterkant. Het tempo gaat nog verder omhoog, de klappen worden zo mogelijk nog harden en je houdt het bijna niet meer. De tranen staan in je ogen en je knokkels zien wit van de grip om de stoelpoot. “1200!” roept Paul dan en eindelijk is het klaar. “Zo, meisje, volgens mij heb je wel spijt van je keuzes en van je gedrag vandaag,” zegt Paul grijnzend terwijl je overeind komt. Je geeft het niet hardop toe maar je blik spreekt boekdelen. Dan word je beetgepakt en op zijn schoot getild. Met een dikke knuffel wordt de straf afgesloten. Een ding is zeker, je zal niet nog eens zoveel geld uitgeven dat je niet hebt!