Karina loopt een beetje rond in haar kantoor. Zij baalt nog van die vervelende zakenreis in Engeland. Kan eigenlijk niet goed begrijpen wat mis ging en overdenkt nog eens al haar stappen. Als jonge directeur van een groot bedrijf is zij wel wat gewend. Ze heeft altijd controle. Krijgt meestal haar zin. Haar looks helpen daar zeker aan mee. Prachtig slank figuur met rondingen die haar vrouwelijkheid accentueren. Beeldschoon gezichtje dat heel expressief kan zijn. Lang donker haar en mooie grote ogen die beurtelings onschuldig maar ook zeer dwingend kunnen kijken. Ze gaat zitten aan haar bureau als haar personal assistant de deur open doet. Een beetje verstoord kijkt zij op, want ze zit in gedachten nog bij de mislukte zakendeal. “Wat is er Anna? Je weet toch dat ik niet gestoord wil worden?” Anna kijkt snel weg, want zij kent de buien van haar cheffin. Sterker nog, ze heeft die ook al meermalen aan de lijve mogen ondervinden. Maar vrij gedecideerd antwoordt zij: “Er staat een heer aan de balie, ene Ted, die claimt jou persoonlijk te kennen en een dringende privé kwestie met jou wil bespreken. Hij was erg zeker van zijn zaak dat jij hem zou ontvangen, want hij meldde mij dat jij hier onmiddellijk tijd voor zult maken. Klopt dat? Wil je hem ontvangen of zal ik hem wegsturen?”

Verrast over deze uitleg schieten allerlei gedachten door Karina’s hoofd. “Ted? … dat is de man waar zij over fantaseert, de man uit haar dromen, de man waarvan zij vermoedt dat hij haar ontbrekende helft is, maar ook de man die zij na dagenlange mailwisselingen toch resoluut heeft afgewezen. Wat wil hij? Hoe durft hij hier te komen? Op haar werk nota bene? Zonder aankondiging. Met een arrogantie dat zij hem wel even zal ontvangen. Is hij gek geworden? Hij weet toch hoe druk zij is.” Ze voelt haar irritatie groeien. Ze wil net zeggen dat Ted niet welkom is, als achter Anna ineens een grote knappe man opduikt. Een man die zij kent van de foto’s. Een man met een uitstraling die geen afwijzing accepteert. Ze valt even stil. Iets dat haar zelden overkomt.

Ted laat echter wel van zich horen; “daar ben je Karina. Zeg maar aan Anna dat je het komende kwartier niet gestoord wilt worden. Want ik heb heel belangrijk nieuws voor je. Iets heel dringends dat niet kan wachten. Ik denk zelfs dat je de rest van de dag niet meer zult werken.” Ondertussen is hij doorgelopen naar het bureau van Karina en kijkt haar diep in haar ogen aan. “Dus?”, zegt hij. Karina is overdonderd en probeert haar gedachten te ordenen. Wat moet ze doen? Het is duidelijk dat Ted zich niet zo maar laat wegsturen. Ze kijkt Anna aan en zegt: “Anna, ga maar, ik moet dit inderdaad even doen.” Ted laat niet merken dat hij opgelucht is over deze reactie, want hij had eigenlijk meer tegenstand verwacht. Terwijl Anna de kamer verlaat, stapt Ted op Karina af. “Jij weet heel goed waarom ik hier ben.” Hij trekt haar omhoog uit haar stoel en pakt haar gezicht in zijn hand. Met zijn eigen gezicht heel dicht bij het hare maakt hij duidelijk wat zijn plan is. “Jij hebt een gedrag getoond dat je niet siert Karina. Dat op z’n zachts gezegd niet door de beugel kan. Een gedrag waarvoor ik je ga straffen. Op een manier waar je al heel lang van droomt. Op je blote billen ga ik je geven. Hard en lang. En daarom ga jij nu je secretaresse vertellen dat je met mij meegaat voor een dringende privé aangelegenheid die niet kan wachten en dat je de hele dag verder niet gestoord kunt worden. Kom op, pak die telefoon en doe wat ik zeg.”

Karina is overrompeld. Ze wil niet meewerken. Wie denkt hij wel dat hij is. “Ik kan niet zo maar weg. Wat denk je wel.”, klinkt het niet zo heel overtuigend uit haar mond. Ted kijkt haar aan en die blik voorspelt weinig goeds. “Het is aan jou lieve Karina. We kunnen ook hier blijven, maar over de knie ga jij en mijn hand zal langdurig en stevig op jouw blote bips kletsen. Ik denk dat jouw personeel zo’n incidentje wel kan waarderen. Of ga je toch maar gewoon mee?” Karina voelt zich schaakmat gezet. Het is duidelijk dat Ted meent wat hij zegt. De schaamte dat dit zou gebeuren in haar eigen kantoor. Ze ziet in dat ondanks haar toch niet geringe fysieke kracht en judo-achtergrond ze tegen deze man niet veel zal kunnen uitrichten. Ze zucht en besluit mee te geven. Want diep van binnen weet ze dat ze dit heeft uitgelokt. Dat deze man precies het recept heeft om haar uit haar depressie te trekken. Met beide benen op de grond te zetten. Te laten voelen dat het leven heel erg de moeite waard kan zijn. “Okay, okay, ik ga met je mee.” en ze belt Anna met de boodschap die Ted haar had gegeven.

Gezamenlijk lopen ze het kantoor uit en Karina stapt in Ted’s auto terwijl hij galant de deur voor haar open houdt. Hij stapt daarna zelf ook in en vraagt “zeg jij maar waar je heen wilt. Wordt het je atelier in Leiden of je huis aan de zee. Ik vind beide best als we maar even heel ongestoord ons ‘ding’ kunnen doen.” Karina zegt zachtjes “rijd maar naar mijn huis.” Ted stelt zijn navigatiesysteem in op Noordwijk, scrolt naar het adres en kijkt Karina vragend aan. Karina noemt het adres en Ted start de auto.
Tijdens de rit wordt weinig gesproken. Karina voelt haar spanning toenemen. Duizenden gedachten flitsen door haar hoofd. De verwarring neem hand over hand toe. Waarom doet ze dit? Wat is hij van plan? Waarom doet hij dit eigenlijk? Hij was er toch ook klaar mee? Niet dus, blijkbaar. Maar hij gaat mij straffen? Billenkoek? Hard en lang? Waarom zou ik hieraan meewerken. Hij moet zelf eens flink worden aangepakt. Wie denkt hij wel dat hij is? Arrogantie ten top om zo maar onaangekondigd op mijn werk te komen. Ik ben degene die kwaad moet worden. Ze kijkt naar Ted die rustig Noordwijk instuurt. Net als ze heeft besloten haar ongenoegen te uiten over deze gang van zaken, kijkt Ted terug en zegt: “Je hoeft niet bang te zijn Karina. Nee, niet gelijk boos worden. Ik bedoel niet bang voor mij of voor een pak billenkoek. Ik bedoel bang om jezelf te verliezen. Bang om jezelf te zijn. Bang om steun te accepteren. Om afhankelijk te zijn. Kom er gewoon voor uit dat je graag een sterke man in je leven wilt hebben. Een man waar je tegen aan kunt leunen. Maar ook eentje die jou aanpakt als dat nodig is. Iemand zoals ik dus. Zoals jij trouwens nog eerder hebt gezien dan ikzelf.”

Karina weet niet wat ze hoort. Hoe kan hij zo diep in haar ziel kijken? Hoe vaak heeft ze hier niet van gedroomd. Ze voelt haar verliefdheid weer opkomen. Voor de man die naast haar zit. Ted was nog niet uitgesproken. Hij vervolgt: “En wat doe jij? Je weet wat je voor klik voelt met mij. Je krijgt vervolgens terug van mij dat het wederzijds is. Maar mijn situatie is even een stuk ingewikkelder dan de jouwe omdat ik een vrouw en kind heb. Ik geef aan dat ik dus geen overhaaste stappen wil zetten. Eerst kennismaken. In real life. En wat doe jij? Jij breekt het contact af omdat het te moeilijk wordt. Bang dat ik je niet kan geven wat je wilt. Bang gekwetst te worden. En dan maar even de beslissingen voor mij nemen. Als ik vervolgens zeg dat liever zelf te doen, serveer je mij op een respectloze manier af. En dat gedrag lieve Karina, ga ik bestraffen. Overigens is dat niet het enige dat ik kom doen, want ik wilde je real life zien. Wil weten wie je bent. Wat onze klik in het echt is. Want ook ik ben verliefd geworden op jou. Zonder je zelfs maar te hebben gezien.” Deze woorden grijpen Karina bij haar keel. Wat zegt hij nou? Verliefd? Ze wil antwoorden, maar Ted is haar opnieuw voor; “Wanneer heb jij eigenlijk voor het laatst een flink pak op je blote billen gehad?” Karina doet haar mond open en Ted zegt; “Laat maar, we zijn er.” En hij parkeert zijn auto voor een mooi vrijstaand huis.

Samen stappen ze uit en Karina loopt behoorlijk verward en opgewonden naar de deur. Ze loopt gelijk door en Ted volgt haar. Ze komen in een grote living room met prachtige meubels en een grote vleugel die gelijk alle aandacht opeist. Karina doet haar jas uit en loopt naar de vleugel toe. Zij gaat zitten en besluit iets te spelen. Misschien wordt ze dan rustiger. Krijgt ze dan haar gedachten weer op orde. Haar slanke vingers gaan over de toetsen en dan klinkt haar spel. Sprankelend. Betoverend. Ze heeft gekozen voor Chopin. Een beetje melancholisch. Ted kijkt het schouwspel aan. Hij meende wat hij zei. Hij is door alle mailberichtjes verliefd geworden op deze vrouw. En wat hij wilde weten, weet hij inmiddels. Eigenlijk al toen hij haar aan haar bureau zag zitten. Maar nu hij haar aan de piano ziet, helemaal opgegaan in haar prachtige spel, weet hij het zeker. Ja, ook in real life is hij tot over zijn oren verliefd. Iets wat hij eigenlijk nooit heeft gehad. Op zo’n heftige manier. Hij wil Karina eigenlijk in zijn armen nemen, de liefde verklaren, haar knuffelen, liefhebben, maar dan weet hij dat hij eerst dat andere moet doen. Zij heeft dat nodig. En als hij eerlijk is, hij eigenlijk ook. Bovendien heeft ze dit verdiend. Ted neemt zich voor straks meedogenloos te zijn. Haar billen diep donkerrood te slaan. Met zijn blote hand op haar blote billen. Puur. Intiem. Hij wil bij haar binnenkomen. Diep in haar hoofd. Zij gaat het voelen. Zij gaat ook voelen wat die sterke man voor haar kan doen. Hoe zij daar weer rustig van gaat worden. Hij wacht tot Karina de laatste noot laat wegsterven. Dan loopt hij naar de vleugel en pakt haar bij haar arm. Hij neemt haar mee naar het bankstel.

“Karina, je gaat nu over de knie, maar ik wil je naakt … NU! Dus kleed je uit.”, zegt hij op strenge toon. Karina inmiddels iets rustiger door het pianospel voelt zich alsof ze in trance is. Ze gehoorzaamt zonder iets te zeggen. Ted ziet zijn muze steeds mooier worden. Letterlijk en figuurlijk. Karina heeft echt een heel mooi lichaam. Mooie borsten, een slank middel, slanke benen, kleine voeten en goddelijke billen. Hij pakt haar pols en gaat op de bank zitten. Trekt haar langzaam over zijn knie. Karina ligt daar. Kwetsbaar. Beeldschoon. Ted bevoelt haar mooie kontje. Voelt ook een opwinding die zich van hem meester maakt. Maar dan realiseert hij zich wat hij moet doen. Hij begint haar langzaam te spanken. Voert het tempo en de intensiteit steeds iets verder op. Karina ligt stil over zijn schoot. Hij ziet haar billen steeds roder kleuren. Dan besluit hij over te gaan tot het straffen. “Karina, dit gaat zeer doen. Heel veel pijn zelfs. Je zult ervaren wat een blote hand kan veroorzaken lief stout meisje. Als ik jou was, zou ik me niet verzetten en accepteren wat gebeurt. Geef je tranen ruimte. Geef je gevoelens over aan wat jij en ik beiden nodig hebben.”

Met die woorden legt Ted zijn been over Karina’s linkerbeen en klemt hij haar vast. Hij begint hard te spanken. Alleen maar op haar linkerbil. Tien, twintig, vijftig, honderd slagen. Karina beweegt en begint geluidjes te maken, maar Ted houdt haar stevig vast. Dat volgt de rechterbil en Karina beweegt haar blote voetjes in een poging los te komen. Ze bedenkt op dat moment dat dit beslist niet is wat ze wil. Deze pijn, het is teveel. Te heftig en ze voelt dat Ted niet gaat stoppen. Ze heeft het juist, want het kan nog harder en sneller. Ted geeft haar nu in series van twintig klappen op elke bil een spervuur aan slagen. Terwijl het ondragelijk wordt voor Karina, schieten Ted’s woorden in de auto door haar hoofd. Ze realiseert zich dat hij gelijk heeft. Dat zij bang is om werkelijk zichzelf te zijn. Bang om lief te hebben. Bang weer iemand te verliezen. Ze breekt in tranen. Snikkend en luid huilend ligt ze over zijn knie. Ted voelt dat dit goed is. Dat deze tranen louterend werken. Haar rust en energie gaan geven. Haar doen beseffen dat dit is wat ze nodig heeft. Hij zet aan voor een laatste serie.
Dan trekt hij haar op zijn schoot en duwt haar behuilde gelaat tegen zijn schouder. Hij fluistert troostende woorden. Hij kust de zilte tranen van haar gezichtje en wiegt haar zachtjes. Zijn hand streelt haar haar. Hij streelt haar schouders en rug. Karina schokt nog wat na maar wordt langzaam aan steeds rustiger. Ze voelt Ted’s zorg en warmte. Zijn steun en ja, ook zijn liefde. Dit gebeurt in haar eigen huis. Maar nu weet ze werkelijk dat ze is thuis gekomen.