Kitty de Vries keek voor de derde keer naar de drie koffers die geopend op haar bed lagen en controleerde de inhoud met de lijst die ze in haar hand had. Het was belachelijk, wist ze, want ze had alles al gecontroleerd toen ze aan het inpakken was.

Ze boog voorover en deed de koffers dicht. Ieder moment kon de auto arriveren die haar naar haar tijdelijke adres zou brengen.

‘We kunnen ons nog steeds bedenken als we willen.’

Kitty draaide zich om en keek naar de massieve gestalte van Gerben die tegen de deurpost leunde. Ze vroeg zich af hoe lang hij daar al stond, hoe lang hij haar al observeerde en de spanning in haar lijf waarnam. Ondanks dat ze psychologie studeerde waren de eenvoudige observaties van Gerben treffender dan de wetenschappelijk verantwoorde methodieken uit de boekjes.

Ze trok een van de koffers van het bed. ‘Nee’, zei ze met een flauwe glimlach. “Ik wil hiermee doorgaan. Ik weet dat veel dergelijke televisieprogramma’s belachelijk zijn, daar deze lijkt wel op een soort psychologisch experiment. Bovendien heeft de producent gezegd dat stellen elkaar over het algemeen weer stukken meer gaan waarderen. Ik denk we dat alle twee goed kunnen gebruiken.

Gerben liep naar zijn vrouw en pakte haar met zijn grote hand bij haar kin. Hij tilde haar gezicht op en keek haar in de ogen. ‘Jìj kunt dat goed gebruiken, Kitty. Ik twijfel er niet aan dat we perfect bij elkaar passen. Het enige probleem is wat mij betreft dat je moet begrijpen is dat ik geen grapje maakte toen ik zei dat ik een man was die regels stelt en handhaaft.’

Met een zucht duwde Kitty haar man aan de kant en tilde een van de koffers van het bed. ‘Gerben, je weet dat ik van je houdt’, zei ze. ‘En ja, ik besef me heel goed dat ik akkoord gegaan ben met dat huiselijke discipline gedoe. Ik denk alleen dat je af en toe best wat minder streng mag zijn’.

Gerben nam de koffer van zijn vrouw over en pakte een tweede van het bed. ‘Om je geheugen even op te frissen, Kitty, hebben we het voordat we gingen trouwen uitvoerig gehad over ‘dat huiselijke discipline gedoe’ zoals jij het noemt. Jij zei dat dat precies het soort relatie was dat jij nodig had. Ik ben niet degene die van mening veranderd is’.

Kitty greep de laatste koffer en liep in de richting van de deur. ‘dat is omdat jij niet degene bent die over de knie gelegd wordt en een stevig pak op je blote billen krijgt’, zei ze.

‘Je krijgt alleen maar een pak slaag als je het verdiend hebt, Kitty. Dat weet je best’. Gerben liep achter zijn vrouw aan de trap af. ‘Het is niet zo dat ik je voor iedere futiliteit over de knie leg, en als je eerlijk bent, moet je toegeven, dat die discipline je best goed gedaan heeft’.

Kitty zette haar koffer onder aan de trap neer en draaide zich naar haar man om. ‘Je hebt gelijk’, zei de zachtjes. ‘Maar valt me kwalijk te nemen dat ik wel eens wil ervaren hoe het is om met een andere partner te leven – iemand die niets met huiselijke discipline heeft?’

‘Natuurlijk neem ik je dat niet kwalijk’, zei Gerben. ‘Met die reden ben ik hier zelfs mee akkoord gegaan. Het programma heeft in zijn contract staan dat seksueel contact taboe is en iedereen is zorgvuldig gecast… het is dus een veilige omgeving waarin je goed kunt testen of je nog wel in dit huwelijk door wilt gaan’.

‘Natuurlijk wil ik met je doorgaan’, verdedigde Kitty zich. ‘Dat weet je best’.

‘En jij weet heel goed dat als we doorgaan, er op bepaalde terreinen geen compromissen te sluiten zijn’. Gerben wachtte even. ‘Ik ben daar heel duidelijk in, Kitty. Als je je aan de afspraken houdt, dan krijg je ook niet op je billen. Als je over een week terugbent en je besluit dat je een meer meegaande partner wilt, dan moeten we een aantal zware beslissingen nemen’.

Kitty ging tegen hem in, maar haar woorden werden overstemd door het geluid van een auto die voor het huis stopte. Toen ze door het raam in de hal keek, zag ze twee auto’s – een limousine en een bestelwagen die voor hun huis bleven staan.

‘Daar zijn ze’, zei ze, terwijl Gerben naast haar voor het raam ging staan. Het stel keek toe hoe de ‘Jouw vrouw, mijn vrouw’ presentator Jan Willem Beukelaar, samen met een camera- en een geluidsman uit de bestelauto stapten en positie kozen bij de limousine.

Als eerste stapte de vrouw uit en haar verschijning liet Kitty niet onverschillig. Ze was hoogblond, had een gebruinde huid en was klein, op haar borsten na. Deze staken pront naar voren en uit haar ogenschijnlijk dure jurk, welfden ze uitdagend tevoorschijn. De man die de plaats van Gerben ging innemen – de man die de komende week ‘de echtgenoot’ van Kitty zou zijn, was lang, goed gekleed en knap op een intellectuele manier, met zorgvuldig gekamde haren en een bril met een heel licht montuur.

Kitty en Gerben hadden het stel nooit eerder gezien en wisten niet meer dan dat ze uitgezocht waren omdat ze elkaars tegenpolen waren in veel opzichten.

Kitty stond als aan de grond genageld toen de deurbel ging. Gerben kneep haar even bemoedigend in haar arm.

‘Het is Ok’, zei ze en keek toe hoe Gerben de deur opendeed.

‘Gerben! Kitty! Leuk om jullie te zien’. Jan Willem Beukelaar stapte als eerste naar binnen, zijn tanden blonken toen hij een gemaakte glimlach produceerde. ‘Ik weet dat jullie bijna niet kunnen wachten kennis met elkaar te maken, dus ik zal jullie niet langer in spanning laten. Kitty en Gerben De Vries, dit zijn Philip en Britt Michels’.

Philip Michels stak zijn hand uit in de richting van Gerben. ‘Hallo’, zei hij, en Kitty verbaasde zich om zijn Brabantse accent.

Kitty zag hoe haar partner een stap naar voren deed om de hand te schudden van de man met wie zijn vrouw straks naar huis zou gaan. Gerben stelde zich voor. Aan de spierspanning is zijn kaak was te zien dat ze nerveus was. De beide mannen waren ongeveer even lang. Kitty zag dat ze ieder op hun eigen manier aantrekkelijk waren. Gerben een constructie ontwerper, die sinds kort zijn eigen bedrijf had. Hij werkte vaak zij aan zij met de bouwvakkers, dat was aan zijn massieve spieren te zien. Philip Michels zag er meer uit alsof hij zich in de sportschool in conditie hield. Hij was lang en licht gespierd, zijn handen waren zichtbaar niet aan het fysieke werk gewend, zoals die van haar man. Hij had mooie grijze ogen, hij had volle lippen en toen hij glimlachte zag Kitty dat hij kuiltjes in zijn wangen had. Hij deed haar een beetje aan Wesley Sneijder denken, hetgeen haar zus Wilma ongetwijfeld stik jaloers zou maken.

Kitty had geen tijd zich af te vragen of Gerben zich bedreigd zou voelen. Opeens werd ze in de richting van Britt Michels geduwd, die met een verveelde gezichtsuitdrukking met haar halskettinkje stond te spelen.

‘Niet zo bescheiden, meiden!’ Jan Willem Beukelaar nodigde Britt naar voren. ‘Maak eens even kennis!’

Kitty glimlachte geforceerd en stak haar hand naar voren. ‘Dag, Britt’. Maar de andere vrouw accepteerde de uitgestoken hand niet. Ze leek uit haar humeur en Kitty zag hoe ze door de kamerdeur naar binnen keek.

‘Hebben jullie geen flat screen televisie?’, vroeg ze met ongeloof in haar stem.

‘Eh, nee’, antwoordde Kitty. We kijken niet zoveel naar de televisie.

‘Het gaat niet om de kwantiteit, maar om de kwaliteit’, zei Britt ;’Laat me raden, ook geen blueray zeker?’

Kitty schudde haar hoofd. ‘Sorry’.

Britt schudde uiteindelijk de hand van Kitty. Ze lachte sarcastisch terwijl ze dit deed. In plaats van tegen Kitty sprak ze tegen de presentator, ‘Jezus, Max, ik had niet verwacht dat je ons met de familie Flodder zou wisselen’.

Philip Michels keek beschaamd. ‘Britt, alsjeblieft…’

‘Ach, houd je mond, Philip’, zei ze en wuifde hem weg. ‘Jij denkt er ook zo over, dat weet je best’. Ze draaide zich richting Gerben. ‘Je zult je vouw met geweld uit mijn huis moeten halen, als dit allemaal achter de rug is. Wij hebben een plasma tv en een zwembad’.

Jan Willem klapte enthousiast in zijn handen. ‘Dit een geweldig begin!’En toen, ‘Cut!’

Hij sloeg de cameraman op zijn rug. ‘Hoe kan ik ze uitzoeken, hè Rudy?’

‘Dat kun je zeker, baas’. De gezette man legde de camera op zijn schouder en maakte zich samen met de geluidsman uit de voeten. ‘Maar aan de andere kant zeggen ze dat tegenpolen elkaar aantrekken’.

Een andere man in pak stapte naar voren, deed een koffertje open en haalde een stapeltje papieren tevoorschijn, die hij aan de presentator overhandigde. ‘Hé, geen feestje voordat alles officieel getekend is’, zei hij.

‘Mijn advocaat’, zei Jan Willem, alsof hij dat uit moest leggen. ‘En jullie weten wat dat betekent, luitjes. Het is nu of nooit’. Hij legde de papieren op het tafeltje in de hal en gaf ieder stel een pen. ‘De laatste kans om er mee op te houden’.

‘Weet je het nog steeds zeker?’ vroeg Gerben. Kitty was niet echt zeker van haar zaak, maar ondanks haar bedenkingen, boog ze zich over het papier. Dit was haar idee geweest. Hoe zou het zijn als ze het bijltje er nu bij neer zou gooien?’ Zij tekende eerst en Gerben volgde haar voorbeeld.

Philip en Britt Michels tekenden daarna. Britt commandeerde er op los terwijl ze in drievoud haar handtekening zette op de stippellijntjes die de advocaat aanwees.

‘Als ze het in haar hoofd haalt om voor je te koken, Philip, haal je dan maar niets in je hoofd. Ik zal daar niet mee doorgaan wanneer ik thuis kom. En oh ja, ik heb Margriet vorige week ontslagen, ze zal vandaag wel haar laatste salaris komen halen’.

‘Heb je de schoonmaakster ontslagen? Dit is al de zesde? Wat mankeerde er deze keer aan? Philip zuchtte diep.

‘Ze gaf me een grote mond toen ik haar zei dat ze de kroonluchter schoon moest maken’, zei ze. Probeer maar iemand anders te vinden voordat ik weer terug ben. En als je iemand gevonden hebt, zorg dan dat ze de vlek uit de stoel op de slaapkamer probeert te halen. Poes heeft er op overgegeven’.

Philip keek verbijsterd. ‘Waarom heb je dat zelf niet gedaan?’

‘Omdat ik niet schoonmaak, verdomme’. Ze deed een stap achteruit en zag hoe Kitty en Gerben haar met een blik van ongeloof aankeken.

‘Laat me raden’, zei Britt. ‘Jij zou het zelf schoonmaken zoals een brave huisvrouw betaamd?’

Nu was het de beurt aan Kitty om verbaasd te reageren, ‘En, ja, dat zou iedereen doen’.

‘Nou, ik ben niet iedereen’, zei Britt. ‘En dat zal ik bewijzen, lieverd. Als jij straks weg bent, dan zal ik je man trainen om jouw straks zo te behandelen, als Philip mij behandeld’.

‘Ja, hoor!’, mompelde Gerben onhoorbaar.

‘Goed, tijd om te gaan’. Jan Willem dirigeerde Kitty en Philip in de richting van de deur. Terwijl hij dit deed, draaide hij zich om naar Britt en Gerben. ‘En denk eraan, de camera’s draaien tot tien uur ’s avonds. Daarna kunnen jullie van een goede nachtrust genieten. Om precies zes uur ’s ochtends staat de ploeg vervolgens weer voor de deur.

Kitty keek over haar schouder naar Gerben, die met Britt tussen een aantal cameramensen stond. ‘Stop de camera’, hoorde ze iemand zeggen terwijl de deur dichtging.

Toen ze buiten op de stoep stonden, merkte ze hoe Philip haar in zich opnam. ‘ben je er klaar voor?’, vroeg hij.

‘Ja hoor’, antwoordde ze.

‘Goed dan. Daar gaan we’, zei hij. ‘Op naar ons huis’.

‘Stop de camera’, hoorde ze nogmaals zeggen. Ze liep samen met de man naar de limo.

Britt Michels had niet overdreven over het huis waar ze samen met haar man woonde. Aan het eind van een lange oprit stond een prachtig houten huis, met veel glas.

‘Wauw!’, zei Kitty toen ze binnenstapten. De kamer was licht en fris, met een mooie honingkleurige houten vloer. Aan de wand hing een grote plasma televisie. Een zacht jazz muziekje klonk uit verborgen speakers. De meubels waren gemaakt van het allerzachtste leer. De tafels waren opgemaakt met zilver en Kristal en de gordijnen hadden een eenvoudige maar modern zwart witte print.

‘Het lijkt wel of ik zo een kamer uit ‘VT wonen’ binnenstap’. Ze had onmiddellijk spijt van haar woorden. Als Britt dit later op tv terug zou zien, zou ze haar man vast inwrijven met wat voor volksvrouw hij een week had doorgebracht. Ze was bang geweest dat ze zich constant bewust zou zijn van de camera’s, maar ze nam zich nu al voor dat ze hier wat alerter op moest zijn.

‘Dank je wel’, zei Philip. Ik zou je compliment graag opstrijken, maar ik moet bekennen, dat de inrichting helemaal het werk van Britt geweest is.

‘Wauw!’, zei Kitty, die duidelijk onder de indruk was.

‘Ja’, hing hij verder, ‘En het is grappig dat je over ‘VT wonen’ begint, omdat toen we gingen inrichten, ze een foto vond van het huis van de één of andere bekende Nederlander. Ze heeft deze aan een ontwerper gegeven en gezegd, ‘Zo wil ik het’. Kitty keek hem aan, geamuseerd en een beetje verrast. ‘Dus het is…’

‘Ja’, het is nagedaan’, zei hij. ‘Britt heeft sterallures en haar grootste droom is ontdekt te worden. Ze probeert door te breken in het modellenwereldje’.

‘Dat is mooi’, zei Kitty en stond daar met een van de tassen onder haar arm geklemd. Ze wist niet goed wat ze moest zeggen.

‘Heb je zin… om wat te eten?’, vroeg hij opeens. Hij pakte een stapel folders van het tafeltje. ‘Onze kok is pas geleden ontslagen, maar er zijn een paar goede restaurants in het centrum die bezorgen. We kunnen er ook heen rijden als je dat liever hebt’.

‘Of ik zou kunnen koken’, bood kitty aan. ‘Ik kook ontzettend graag. Ik heb de afgelopen zomer een cursus Italiaans koken gevolgd. Ik zou een Toscaanse schotel kunnen maken’.

Philip keek wat ongemakkelijk, alsof hij een ongelofelijk exclusief cadeau aangeboden kreeg en niet wist of hij daarop moest reageren. ‘Ik wil niet dat je de indruk krijgt…’

‘Ik heb helemaal geen indruk. Ik vind het gewoon leuk om te koken’, zei ze.

‘Een Toscaanse schotel, zei je? Nou, dat klinkt heel aantrekkelijk. Ik denk niet dat je alle ingrediënten in de keuken zult aantreffen. Ik zou kunnen bellen en de spullen kunnen laten bezorgen…’

‘Dat is een stuk duurder dan wanneer ik zelf naar de winkel zou gaan’, antwoordde ze.

Opnieuw keek Philip ongemakkelijk voor zich uit. ‘Nou ja, ik moet nog even wat aan mijn administratie doen. Je kunt het boodschappenautootje meenemen, Ok?’

Kitty glimlachte. ‘Ja hoor”, gaf ze toe.

Philip haalde zijn portemonnee tevoorschijn en diepte hier twee gloednieuwe biljetten van honderd euro uit op. ‘Zou dit genoeg zijn voor de boodschappen?’.

Kitty lachte en pakte een van de briefjes. ‘We zijn met zijn tweetjes, meneer, niet met een heel weeshuis’. Ze hield het biljet omhoog. ‘Ik zal de kassabon meenemen en het wisselgeld natuurlijk’.

‘Wisselgeld? Kassabon?’ Philip sprak de woorden uit alsof hij ze nog nooit eerder gehoord had. ‘Ja, Ok, gaaf. We zien elkaar dus over een uurtje weer?’

‘Ja hoor’, zei ze, en liep weer naar de buitendeur. Het uitpakken kon nog wel even wachten, besloot ze. Op dit moment was ze vooral opgelucht dat de stemming van die ochtend behoorlijk veranderd was. Hopelijk zou ze wat wijzer worden van de man waar ze de komende week mee zou doorbrengen.

En hoewel Kitty van nature helemaal niet nieuwsgierig was, toen ze een folder in de limousine had gevonden, hield ze zichzelf voor dat ze haar ogen best de kost mocht geven, omdat het misschien bij kon dragen een goede partner voor Philip Michels te zijn tijdens de opnames. Ze keek naar het getinte glas wat haar van de chauffeur gescheiden hield en daarna door het achterruit waardoor ze de cameraploeg kon zien, die de achtervolging inzette. Ze was opgelucht dat niet besloten was dat de cameraman bij haar in de auto moest zitten.

De folder was een promotie folder van Michels Accountants BV, een bedrijf wat gespecialiseerd was in buitenlandse beleggingen. In zijn korte biografie stond dat zijn vader een Italiaanse zakenman was geweest en zijn moeder een Nederlandse muzieklerares en dat hij afwisselend in Italië en Nederland gewoond had en het grootste deel van zijn opleiding in Italië gevolgd had.

Kitty vroeg zich af hoe de ogenschijnlijk zo verlegen en gecultiveerde Philip terecht was gekomen bij zo’n kenau als Britt. Ze hield zichzelf voor dat haar dit niets aanging. Het was niet aan haar om zich voor deze man verantwoordelijk te voelen of zich druk te maken om zijn huwelijk. Dit was een experiment voor haar, niets meer en niets minder en tegelijkertijd een mooie kans om haar leven met haar strenge echtgenoot te vergelijken met dat van iemand anders. En ze kon niet ontkennen dat Philip en Gerben totaal anders waren.

En terwijl de limo door de straten zoefde vroeg ze zich af of Britt al tot dezelfde ontdekking gekomen was.