Op weg naar het huis van Adam, lette Lana goed op het verkeer, al moest ze wel haar best doen om de veelheid aan gedachten die in haar opkwamen, weg te drukken. Uiteindelijk kwam ze veilig aan.

Ze ging via de voordeur naar binnen en deed de deur achter zich op slot. Ze liep met een wijde boog om de grote trap heen op weg naar de keuken.

Lana gooide haar jas over een stoel en zette haar tasje op het antieke tafeltje wat tegen de muur stond. Het versleten blad verraadde jarenlang intensief gebruik. Op de een of andere manier paste het precies bij de rest van de keuken. De keuken was de enige ruimte in het oude deel van het huis dat met de jaren meegegaan was. Een granieten aanrecht glom door het invallen van het licht van de laagstaande zon. Lana leunde tegen het aanrecht en liet alle gebeurtenissen van die dag nog eens door zich heen gaan.

Ze hoopte dat het goed ging met Steven, en was blij dat Adam naar het ziekenhuis gereden was om nog even bij hem te kijken. Het was een beangstigende gedachte dat het fataal had kunnen afgelopen. Ze dacht terug aan het snelle, slagvaardige en besliste handelen van Adam en de kundige interventies die hij pleegde, voelde Lana diep respect voor zowel de professional als voor de persoon. Natuurlijk, het was waarschijnlijk kinderspel voor hem geweest in vergelijking met wat hij op de spoedeisende hulp allemaal had meegemaakt, maar het had desalniettemin een onuitwisbare indruk op haar gemaakt. Zelf had ze geen enkele ervaring met spoedeisende hulp, ze handelde puur gehandeld op basis van wat haar nog vanuit haar opleiding was bijgebleven.

De telefoon ging. Ze keek om zich heen en zag een draadloos toestel op de buffetkast, tegenover het fornuis liggen.

‘Hallo?’

‘Dag liefje’. Lana voelde zich helemaal warm worden bij het horen van zijn stem.

‘Hoi! Ik sta hier net naar je mooie fornuis te kijken’. Ze liet haar hand over het gladde, zwarte oppervlak glijden. ‘Zorgt ervoor dat ik wil leren koken!’

Adam lachte zachtjes. ‘Ja het is een mooi fornuis – ik ben er ook erg blij mee. Als je de pan op het vuur zet en de gaskraan opdraait, kun je op het knopje ernaast drukken om deze te laten ontbranden’.

‘OK. Ik denk dat ik dat wel ga redden’, glimlachte ze.

‘Luister, ik moet nog steeds het incidentenformulier invullen. Toen ik in het begin in de behandelkamer aankwam, stond Cora in een hoekje wezenloos voor zich uit te kijken, terwijl Elaine en jij met Steven aan de slag waren. Ze kwam pas in actie toen ik haar zei dat ze een ambulance moest gaan bellen. Hoe ging het daarvoor?’

‘Eh…’ Lana trok een diepe denkrimpel. Ze had helemaal geen zin om Cora er bij te lappen. Ze was een alleraardigste collega, die nooit een vlieg kwaad zou doen.

‘Lana?’

‘Ze…’ Lana probeerde een excuus te verzinnen voor haar college, maar realiseerde zich vervolgens dat ze hierover niet tegen Adam kon liegen. ‘Verdomme, Adam, ik heb eigenlijk helemaal geen zin om je dit te vertellen, maar ze sloeg dicht vanaf het moment dat ze het gezicht van Steven zag en toen ik haar zei dat ze antihistaminicum moest gaan halen, was het net of ze me helemaal niet hoorde. Toen ik later om een handdoek vroeg, kreeg ik ook geen enkele reactie. Zou ze een insult of iets dergelijks gehad hebben?’

‘Ik betwijfel het’, antwoordde Adam. ‘Maar ik zal nog eens naar haar medische keuring kijken. Je bent niet aan het ‘klikken’ hoor, Lana, je geeft gewoon de kale feiten door. Je doet wat je moet doen, heb er geen slecht gevoel over, OK?’

‘Jij hebt makkelijk praten’.

‘Ik zit in een vergelijkbare positie – ik moet dit soort dingen aan de inspectie melden, maar als ik me daar telkens schuldig over zou voelen, dan had ik geen leven’.

Lana schaamde zich om wat ze gezegd had. ‘Je hebt gelijk. Het spijt me’.

‘Het is al goed. Ik zie je straks’.

‘OK’. Lana zei dag, legde de telefoon weg en liep weer naar het aanrecht. Ze waste de sla. Hoewel Adam het incidentenformulier in de juiste context gezet had,voelde het toch net alsof ze een collega verraden had. Ze dacht dat ze nooit geschikt zou zijn als leidinggevende. Ze was veel te lief om dat goed te kunnen. Ze had geen idee wat hij zou doen met Cora haar optreden en haar onvermogen om in een crisissituatie adequaat te kunnen handelen. Maar ook de inspectie zou zich nog over het rapport buigen, dus ook al zou hij het door de vingers zien, dan zouden zij nog anders kunnen besluiten.

Lana wist dat als het haar overkomen was, ze haar ontslag ingediend zou hebben, omdat ze dan niet de ins en outs van het vak zou beheersen. Ze zou waarschijnlijk bovendien een verschrikkelijk pak op haar blote bips van Adam krijgen! Er ging een golf van opwinding door haar heen en ze vroeg zich af waarom –  de laatste keer dat hij haar voor straf een pak op haar billen gegeven had, was er niets opwindend aan geweest, waarom zou dit dan nu wel het geval zijn? Hoewel het gevoel achteraf erg aangenaam was, was ze het gebeuren, de bijtende pijn en de schaamte nog lang niet vergeten. Niet iets waar ze naar uitzag om het nog eens te beleven! Misschien had hij dan toch gelijk met zijn theorie over billenkoek – ze had een stuk beter op de weg gelet, en dan had hij haar alleen nog maar gedreigd met een pak op haar billen, niet eens echt gegeven.

Een luid en hard geluid uit de voorste hal deed Lana verstijven van schrik. Een adrenalinestoot ging door haar lichaam. Haar hart sloeg op hol en ze rende naar de telefoon om het nummer Adam in te drukken. De tweede keer dat hij overging, nam hij op.

‘Adam! Er komt een heel raar geluid van de voorkant van het huis!’ Ze hoorde zichzelf hijgen en haalde een keer diep adem.

‘Oh, dat stelt niets voor, Lana.’ Zijn diepe, kalme stem stelde haar gerust. ‘Dat is de verwarmingsketel in de kast in de hal. Het is al een oud model, dus wanneer het metaal uitzet vanwege de warmte, dan maakt het geluid. Het spijt me, ik vergat het je te vertellen. Ik heb hem nog niet laten vervangen, omdat hij het nog zo goed doet’.

‘Oh! OK…’ Lana voelde zich enorm opgelucht maar ook een beetje dom. ‘Zijn er nog andere vreemde geluiden die ik zou kunnen horen?’

‘Zoals piepende luiken en rammelende kettingen?’, grinnikte Adam.

‘Adam! Je zei dat hier geesten waren. Ik heb daar nog nooit in geloofd, maar nu maak je me toch wel echt bang!’

‘Het spijt me. Maar ik heb nooit gezegd dat er geesten waren, ik heb alleen maar gezegd dat ik erin geloofde. Maar er zijn niet meer geesten, dat beloof ik. Het zou nog kunnen zijn dat je hoort hoe er boven wat takjes langs de ramen waaien omdat ik nog geen tijd gehad heb om ze te snoeien, ga daar dus maar niet naartoe. Er komt af en toe ook een fluitend geluid uit de open haard in de salon, met name als de wind uit het noorden komt. En ook de haard in de eetkamer maakt geluid als de wind in het oosten staat. Maar nu waait het bijna niet, dus zou je niets moeten horen’.

‘Eh…OK. De deuren zijn toch allemaal op slot, hè? Ik weet niet eens hoeveel deuren hier zijn!’

‘Ze zitten allemaal op slot, Lana. En ik heb een heel duur alarmsysteem. Als iemand zonder sleutel het huis probeert binnen te komen, dan geeft het alarm niet alleen een heel doordringend geluid, maar het schakelt automatisch door naar het politiebureau. Samen met je vechtsport zou je het daar mee kunnen redden’.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Lana wist niet zeker of hij dat nu serieus meende of niet, maar ze wilde er verder geen punt van maken. ‘OK…hoe laat ben je hier weer?’

‘Waarschijnlijk over twee uurtjes’.

‘Tja, eh…’, Lana probeerde te bedenken wat ze in de tussentijd zou kunnen gaan doen. ‘Hé waar staat je computer? Mag ik die even gebruiken?’

‘Tuurlijk, ga je gang. Hij staat in de studeerkamer, tegen de muur achter de kast; je moet gewoon tegen het paneel drukken, net als bij de televisie in de salon. Als het goed is, staat ie ingelogd, dus je hebt geen wachtwoord of zoiets nodig’.

‘Dank je! Ik ga zo ook de aardappelen doen en de karbonade? Wil je die gebakken of gegrild?

‘Gegrild is prima. Er staat ook nog fruit, als je wilt. Pak maar gerust!’

‘OK, tot straks’.

‘Bel me maar als je iets nodig hebt, OK?’

‘Uh-huh. Doei’.

‘Doeg’.

Lana hing op. Ze voelde zich er een stuk beter over, dat ze nu alleen was in een oud landhuis waar verschillende mensen gestorven waren. Als ze er nu aan terugdacht, vond ze zich wel een beetje een watje. Ze kon maar beter wat aan de slag gaan en niet meer te veel aan geesten denken.

Ze liep naar de oven en drukte op het knopje, ‘gril’. Op welke temperatuur zou ze hem in moeten stellen? Toen bedacht ze zich dat ze laatst een cake gebakken had op 200 graden en dus stelde ze de oven in op 500 graden en drukte op ‘start’. Vlees zou vast een stuk heter moeten als een cake.

Lana zocht in de daarop volgende minuten wat fruit uit de koelkast terwijl de oven voorverwarmde.

Nadat ze het vlees gekruid had, legde ze het in de oven en stelde de tijdklok in op negentig minuten.

Toen ze even later weer een krassend geluid uit de hal hoorde komen, liep Lana op het geluid af. Het geluid kwam zo te horen uit de kelder. Ze glimlachte in zichzelf en ging op zoek naar de computer van Adam. Ze keek de trap op en zag de deur die naar de zolder leidde, maar ze stak haar tong uit en deed lukraak een paar deuren open. De studeerkamer was de derde aan de rechterkant, en de computer was gemakkelijk gevonden. Hij stond nog steeds aan. Het beeldscherm ging aan toen ze de muis bewoog.

‘Nieuw bericht’, stond in een klein venstertje te lezen wat op de taakbalk stond te knipperen. Lana negeerde het berichtje en ging zitten in de comfortabele bureaustoel van Adam. Ze opende de Internet Explorer en probeerde zich de naam van het forum te herinneren waar ze een avond eerder het berichtje geplaatst had. Was dat nog geen 24 uur geleden? Het leek wel een week geleden, na alles wat er vandaag gebeurd was. Ze ging googelen totdat ze de goede site weer gevonden had. Haar gebruikersnaam en wachtwoord kon ze gemakkelijk onthouden omdat ‘Lois’ de naam was van haar jeugdvriendinnetje en ze gebruikte overal hetzelfde wachtwoord, ‘Taylor’.

Vijf mensen hadden op haar berichtje gereageerd, dus besteedde ze het volgende uur aan het lezen en beantwoorden van al die reacties. Het bleek dat geen van allen vond dat hetgeen Adam gedaan had ongewoon of pervers was. Twee van hen verzekerden haar dat als hij alleen maar zijn hand gebruikt had, dat het onwaarschijnlijk was dat hij haar te hard geslagen had. Of ze blauwe plekken had? Of de huid kapot was? Ze wilden allemaal meer details weten en dus schreef ze die allemaal op. Met haar nieuwe inzichten ging ze op het forum op zoek naar meer ervaringen van eerste keren. Het was prettig om te weten dat ze niet de enige nieuwkomer was, dacht ze en las de talloze ervaringen van anderen. Eén daarvan betrof een klacht van een vrouw dat haar man haar niet hard genoeg geslagen had. Lana kon zich niet voorstellen dat dat ooit bij Adam zou gaan spelen toen ze eraan terugdacht hoe zijn harde meedogenloze hand op haar arme en weerloze billen terecht gekomen was. Terwijl ze zat te lezen ging er nog een uur onopgemerkt voorbij.

De hele tijd bleef de mailboodschap op de taakbalk knipperen, totdat Lana uiteindelijk ‘goed dan!’, zei  en erop klikte. Er verscheen een pop-up met een emailbericht.

Adam,

Het etentje was heel gezellig! Het was leuk om te zien hoe goed je eruit zag. Ik wou dat we wat meer tijd voor elkaar hadden kunnen nemen – het voelt gewoon niet goed dat we zo ver bij elkaar vandaan zijn, dit in tegenstelling tot vroeger… Als ik weer in de buurt ben, kom ik je opzoeken en gaan we weer leuke spelletjes spelen zoals we gewend waren, OK?’

Liefs,

Anna.

De adrenaline schoot als een raket door haar heen en ze trok haar hand met een ruk terug van de muis alsof deze plotseling gloeiend heet was. Verdomme! Had hij een ex-vriendinnetje met wie hij uit eten geweest was? Zou hij deze week ook met haar naar bed geweest zijn? Was zij dan niet meer dan zomaar één van zijn liefjes? Lana’s hart ging als een bezetene tekeer toen ze een andere verklaring voor het mailtje probeerde te vinden. Zou het van een nicht van hem zijn, of misschien van een zus?

Ze hield geen moment rekening met de privacy van Adam en klikte op ‘start’ en vervolgens op ‘recent geopende documenten’, maar trof daar niets anders aan dan medische artikelen. Ze keek bij de programma’s, opende zijn adresboek en liet haar oog langs de lijst met namen glijden. Daar was ze, Anna Hayes! Was het emailadres hetzelfde? De adressen kwamen overeen en Lana slaakte een zucht van verlichting en vervloekte zichzelf vanwege haar domheid. Adam verdiende eigenlijk helemaal niet iemand die zo gek was als zij. Maar – misschien was Anna Hayes zijn ex-vrouw wel? Nee, hij zou haar vast verteld hebben als hij eerder getrouwd geweest was. Ze haalde diep adem en leunde achterover in de stoel. Ze rook het zachte leer en…nog iets anders….verbrand vlees!

Ze sprong omhoog en rende terug naar de keuken. Lana pakte een ovenhandschoen en rukte het ovendeurtje open en probeerde de zwarte rookwolk die haar tegemoet kwam weg te wuiven. Hoestend en met tranende ogen, haalde ze twee zwarte klompjes en gooide ze in de spoelbak. Vervolgens trok ze het rooster tevoorschijn en zette ook deze in de spoelbak en draaide de kraan open. Het siste.

Toen klonk er een oorverdovende sirene. Met een gil van schrik keek Lana op en zag  door de rookwolken heen hoe een rookmelder stond te knipperen. Ze draaide de kraan dicht en smeet het ovendeurtje dicht en ging op zoek naar de afstandbediening van het alarm. De telefoon ging. Ze zou deze nooit gehoord kunnen hebben als ze er niet met haar neus bovenop zou staan.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Hallo?’, stotterde Lana in de hoorn terwijl ze haar andere oor dichtdrukte.

‘U spreekt met de meldkamer van de politie. Uw alarm gaat af. Heeft u een probleem?’

‘Nee! Ik bedoel, nee er is niets aan de hand. Mijn vlees in de oven is verbrand. De rook ontwikkeling moet het alarm in werking gesteld hebben’.

‘OK. Bel 112 als u iets nodig heeft. We zullen het alarm vanuit hier resetten’.

‘Heel erg bedankt!’ Lana hing op en een ogenblik later zweeg de sirene. Het enige geluid wat nog te horen was, was een zacht gesis uit de gootsteen. Plotseling hoorde ze links van haar een hard kloppend geluid. Met een ruk draaide ze haar hoofd en zag hoe een zwevende hand, zonder lichaam  op het raam van de buitendeur in de keuken klopte. Met een bloedstollende kreet sprong Lana achteruit en staarde naar de hand die zelfs nog harder begon te kloppen. De deur zat op slot, dus kon er niemand binnen komen, hield ze zichzelf voor. Met één oog op de deur gericht, pakte ze de telefoon op en drukte op het redial knopje, toen het alarm weer afging. Op dat moment verscheen het gezicht van Adam voor het keukenraam.

Ze liet de telefoon vallen en rende naar de keukendeur, deed de knip eraf en rukte de deur open om zich in de armen van Adam te werpen en haar longen vol met koele, frisse lucht te zuigen.

‘Jezus! Wat is er in vredesnaam gebeurd?’, vroeg hij, en deed zijn armen om hem heen, terwijl zij zich stevig aan zijn jasje vastgeklemd hield. Loom kwam de dikke rook naar buiten kruipen.

Lana hoorde hem niet; het alarm krijste nog steeds door de stille avond. Adam stapte naar binnen en toetste een code op een bedieningspaneel bij de deur. Even was alles helemaal stil. Toen rinkelde te telefoon. Adam liet Lana los en liep naar de plek waar Lana de telefoon had laten vallen. Hij pakte hem op.

‘Hallo?’

‘U spreekt alweer met de meldkamer van de politie.  Weet u zeker dat daar geen probleem is?’

‘Eh…Lana, wat is er gebeurd?’

‘Kan ik de jongedame van daarnet aan de telefoon krijgen, alstublieft?’

Adam gaf de telefoon zwijgend over aan Lana, die met een hoge en trillende stem begon te ratelen. ‘Het spijt me! Ik was vlees aan het grillen en toen ging de rookmelder af en toen kwam Adam thuis, en die kon er niet in want die had geen sleutel bij zich en hij klopte op de achterdeur en toen ging het alarm alweer af’.

‘Dus iedereen is in orde?’

‘Ja! Alles is nu in orde. Adam is nu hier, hij woont hier en er brandt niets meer aan’.

‘Goed, dan wens ik u nog een prettige avond, mevrouw!’

Lana hing op en liet zich met een plof neervallen op de stoel waar ze eerder haar jas overheen gehangen had. Adam schoof een andere stoel dichterbij en kwam bij haar zitten en pakte haar hand in de zijne.

‘Hee’, zei hij, ‘Het is al goed. Alles is goed. Je hebt alleen het vlees maar laten aanbranden. Het stelt allemaal niets voor. Het spijt me dat ik je bij de deur zo heb laten schrikken, maar het alarm ging af toen ik daar opdook. Met Steven gaat het een stuk beter, hij is stabiel en hij lag te slapen toen ik daar arriveerde, dus ben ik vertrokken om hierheen te kunnen gaan’.

‘Het…het spijt me van het vlees! Ik heb er een behoorlijk puinhoop van gemaakt, of niet?’ Ze wierp een heimelijk blik op de oven waar de rook nog steeds vanaf sloeg.

Adam volgde haar blik en sprong toen overeind om de oven uit te zetten. ‘Het roken zal nu wel snel ophouden, denk ik’.

‘Oh, mijn God! Wat ben ik een verschrikkelijke domoor. Ik kan niet geloven dat ik hem niet eens uit gezet heb. Ik heb je al eens gezegd dat ik helemaal niet kan koken, maar ik dacht dat het grillen van een karbonaadje niet zo ingewikkeld kon zijn’.

‘Niet op 500 graden, maar op 350…’

‘Oh, het spijt me. Ik dacht dat dat een goede temperatuur zou zijn’.

‘Maakt niet uit – ik doe nog wel even twee gehaktballetjes in de magnetron’.

‘Kijk, dat kan ik ook nog wel’.

‘Tja, waarom heb je dat dan niet gedaan?’

‘Omdat jij zei dat ik met de oven moest koken! Ik dacht dat het op die manier lekkerder zou zijn, of zo’.

‘Dat is ook zo, maar zo groot is het verschil nu ook weer niet’. Adam glimlachte, pakte een fles Chablis uit de koelkast, ontkurkte deze, schonk twee glazen in en nam ze mee naar de tafel.

‘Ga maar even lekker zitten’, zei hij tegen haar. ‘dan heb ik alles over een minuut of tien klaar, OK?’

Lana knikte en nam een slokje van de wijn. Het was heerlijk koud. Ze keek toe hoe Adam behendig de ingrediënten bij elkaar deed. Ze nam zich voor dat ze het koken onder de knie zou krijgen, ook al zou ze hiervoor op les moeten gaan.

‘Heb je de computer gevonden?’, vroeg Adam terwijl hij twee gehaktballen in de oven schoof.

‘Ja, dank je wel, ik was…’ Lana’s ogen werden groot van schrik toen ze zich bedacht dat ze in zijn elektronische bestanden had zitten neuzen. ‘Toen ik achter de computer zat rook ik plotseling het verbrande vlees hier, dus ben ik hierheen gerend zonder de boel af te sluiten – dat zal ik nu nog even gaan doen’. Ze sprong overeind, maar haar gezichtsuitdrukking was Adam niet ontgaan. Ze had een kleur als vuur gekregen van schrik.

‘Waarom schrik je daar zo van?’, vroeg hij.

‘Ik heb een berichtje gepost op het forum dat je me aangeraden had. Ik heb deze gisteravond thuis opgezocht en heb me daar geregistreerd. Vandaag had ik vijf antwoorden en daar heb ik weer op gereageerd, maar ik schaam me er tegelijkertijd een beetje voor. Ik wil niet dat jij ze leest’.

Adam lachte, nam haar in zijn armen en gaf haar een warme en gepassioneerde zoen. Terwijl hij haar in de ogen keek, glimlachte hij en zei, ‘Ik ben blij dat je op ontdekkingstocht bent gegaan. Laat me maar weten als je iets gevonden hebt wat je graag zou willen proberen…’Hij grinnikte toen ze hem een stomp tegen zijn schouder gaf en trok haar vervolgens zo dicht tegen zich aan dat ze geen kant meer op kon. Lana keek naar zijn vriendelijke gelaatsuitdrukking en voelde meteen een schuldgevoel in zich op komen. Toen hij haar een beetje losser liet, kuste hij haar opnieuw en wist ze dat ze niet de kans zou krijgen de programma’s af te sluiten zonder hem te vertellen wat ze gedaan had. Het klopte gewoon niet. En hij zou er waarschijnlijk toch wel achter komen, als hij zijn mail ging lezen en zag dat het mailtje al geopend geweest was.  

‘Adam…’, begon ze, en voelde hoe ze nog meer begon te blozen, ‘Ik…ik heb ook iets gelezen wat ik beter niet had kunnen doen…’ Ze voelde hoe Adam in haar armen verstrakte. Ze liet hem los, deed een stapje achteruit en liet haar blik naar de grond zakken’.

‘Waar heb je naar gekeken?’, vroeg Adam koeltjes.

‘Het was niet de bedoeling om er naar te kijken!’ Lana deed haar armen over elkaar. ‘Je kent het vast wel, die knipperende boodschap op je taakbalk dat je een nieuw email berichtje hebt? Nou, dat stond maar te knipperen en te knipperen. Na een uur werd ik daar helemaal gek van en dus heb ik erop geklikt zodat het op zou houden, maar toen opende een emailtje van Anna waar ‘liefs’ in stond en toen dacht ik dat je misschien nog een ander had en ben ik gaan kijken of ik kon uitvissen wie Anna was. Ik heb in  je adresboek gekeken en daar zag ik een Anna Hayes staan en toen dacht ik ‘Oh, dat zal wel een zuster of een nicht van hem zijn, maar het zou natuurlijk ook je ex-vrouw kunnen zijn’. Ik wist niet of je al eens eerder getrouwd geweest bent of niet, en…’

‘Ze is mijn zuster’, onderbrak Adam haar met een ijskoude stem. ‘Ik ben nog nooit getrouwd geweest. Ik zou je het verteld hebben als dat wel zo was’.

Lana keek even naar zijn gezichtsuitdrukking. ‘Dan ga ik maar even’, zei ze en glipte langs hem heen in de richting van de stoel waar ze net gezeten had, maar toen ze hem passeerde pakte hij haar bij haar arm. Ze bevroor ter plekke. Haar gezicht gloeide als vuur. Hij draaide haar om zodat ze hem weer aan moest kijken’.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Jij gaat nergens heen, behalve naar de studeerkamer’, liet Adam haar weten.

Omdat ze het idee had dat ze het nu toch niet meer erger kon maken dan het al was, haastte Lana zich om eraan toe te voegen, ‘Enne…er is nog iets wat je moet weten. Ik heb je laten geloven dat ik helemaal geen interesse voor je zolder had, omdat je zei dat ik er nooit naartoe zou moeten gaan…maar dat wil ik wel heel graag, omdat er heel veel oude spullen moeten liggen en dat vind ik fascinerend. Ik besloot dat ik zodra de gelegenheid zich zou voordoen, erheen te gaan, ook al had jij gezegd dat het gevaarlijk is om dat te doen. Ik voel me er heel erg schuldig over, en het spijt me heel erg, maar ik weet niet zeker of ik daar nooit alleen naar toe zou gaan en daarom zou ik je willen vragen of je geen slot op de zolderdeur zou kunnen zetten als je niet wilt dat ik daar naar toe ga’. Lana deed een stap in de richting van haar jas en haar tasje in de overtuiging dat hij haar arm nu wel los zou laten, maar hij hield haar stevig beet.

‘Studeerkamer’, zei hij afgemeten en draaide haar met haar gezicht in de richting van de deur naar de hal.

‘Nee, Adam, even serieus, ik wil nu gewoon naar huis…alsjeblieft! Het spijt me, maar ik ben niet wie je dacht dat ik was, ik verdien het niet om bij je te zijn, je bent een lieve man, en…’ Lana slaakte een gil van schrik toen hij haar hard op haar billen sloeg.

‘Maak dat je in de studeerkamer komt’, herhaalde hij. Lana keek hem met verschrikte ogen aan, maar kwam nog steeds niet in beweging. Ze voelde de tranen opkomen en veegde ze haastig weg met de achtkant van haar hand.

‘Ik wil niet dat je me een pak op mijn b-bips geeft…ga je me eerst een pak slaag geven en stuur je me daarna naar huis?’

‘Je snapt het nog steeds niet, hè, of wel?’, zijn gezichtsuitdrukking werd plotseling wat milder. ‘Ik ga je wel een pak op je billen geven, maar ik zal je niet wegsturen. Ik ga je een pak slaag geven omdat ik om je geef en omdat ik wil dat je die nare gedachten loslaat. En ook al heb je een aantal dingen gedaan die je beter niet had kunnen doen, het veranderd niets aan hoe ik tegen je aankijk. Je hebt al gezegd dat het je spijt, het enige wat dus nog overblijft, is…’

Opeens roken ze beiden de geur van vlees dat aanbrandde en Adam rende naar de magnetron, schakelde deze uit, hij haalde de gehaktballen eruit en deponeerde deze in de spoelbak. Lana begon te giechelen, twee verbrande maaltijden op één avond! Ze liet zich op de vloer zakken. Gelukkig produceerden de gehaktballen niet genoeg rook om de rookmelder weer te activeren. Ze zag hoe hij de kraan opendraaide en moest denken aan wat hij haar daarnet gezegd had. Had hij gezegd dat hij om haar gaf? Zelfs na wat ze hem allemaal opgebiecht had? Ontnuchterd staarde ze naar de keukenvloer naar de onregelmatige en beschadigde estriken…hij had ook gezegd dat hij haar een pak op haar bips zou geven. Als het betekende dat het daarna weer helemaal goed tussen hen zou zijn, zou ze dat pak slaag graag op de koop toe nemen. Als het haar schuldgevoelens weg zou nemen, de schaamte die ze sinds enkele momenten geleden voelde en het onveilige gevoel dat hij haar af zou wijzen om wat ze gedaan had. Ze was net als deze vloer, allemaal onvolkomenheden die je bijna niet zag, tenzij je er op lette.

‘Kom’, zei Adam, en stak zijn hand naar haar uit om haar omhoog te helpen. Ze stond op en liep langzaam in de richting van de hal.

Opeens stopte ze, draaide zich naar hem om en zei, ‘Ik verander heus niet in een voorbeeldig meisje als je me een pak op mijn bips geeft’.

Adam knikte. ‘Dat weet ik’.

‘Het zou nog steeds kunnen gebeuren dat ik naar dingen kijk, waar ik niets mee te maken heb en het zou nog steeds kunnen dat ik het eten laat verbranden’.

‘Dat weet ik’.

‘Maar ik zal niet meer net doen alsof en ik zal niet meer tegen je liegen. Doen alsof is ook een soort liegen, vind ik. Dat zal ik niet meer doen’.

‘Dat weet ik. Maar dat is niet waarom ik je een pak op je billen ga geven’.

Lana liep de studeerkamer in en ging op de perzikkleurige bank zitten, terwijl Adam rechtstreeks naar de computer liep en alle schermen begon af te sluiten. Hij las even kort het mailtje van zijn zuster, maar -en dat moest ze hem meegeven- twijfelde geen moment toen hij op het forum aanbelandde en deze binnen een seconde weg klikte. Vervolgens draaide hij zich om, liep naar de bank en ging naast haar zitten. Haar hart sloeg op hol toen hij haar even aankeek en vervolgens op zijn been klopte.

Dit was het dan. Er was geen weg meer terug. Hoe graag ze ook overeind gesprongen was om naar haar auto te rennen, ze moest dit doen. Maar ze kon zich nog steeds niet bewegen.

‘Je hebt dit nodig’, zei Adam en de warme en liefdevolle blik in zijn ogen gaf haar de moed over zijn schoot te kruipen en een kussen naar zich toe te trekken waar ze haar gejammer in zou kunnen smoren.

Ze voelde hoe zijn warme hand tussen haar bovenbenen gleed en haar jurk tot in haar middel omhoog te schuiven. Vervolgens schoof hij haar onderbroek tot op haar knieën omlaag. Enkele ogenblikken liet hij zijn hand strelend over haar blote bips glijden. Ze huiverde en wenste dat hij doorging voordat ze niet meer durfde en er vandoor zou gaan.

KLETS! De eerste klap deed haar half overeind komen, haar billen stevig samen knijpen en met haar voeten schoppen. Onmiddellijk zette hij zijn benen over de hare en drukte haar stevig op haar plaats. KLETS! KLETS! Lana schoot naar rechts, maar hij was hierop voorbereid en greep haar pols om haar hand op haar rug te duwen en haar bovenlichaam op de zachte kussens van de bank. Wat volgde was een scherpe pijn die niet te beschrijven was, terwijl ze in de kussens gilde en zo hard als ze kon tegenstribbelde, terwijl zijn harde, vlakke hand meedogenloos zijn weg naar haar billen wist te vinden. Toen het hele oppervlak van haar billen brandde en gloeide, begon ze ten slotte te huilen. Alle frustratie en ongenoegens vonden een uitweg en het kussen werd nat van de tranen. Hij hield op met slaan, maar ze ging gewoon door met huilen.

Ze hoorde de stem van Adam bij haar nek. Hij verzekerde haar dat alles in orde was. Toch hield hij haar stevig vast toen ze haar hand los probeerde te trekken.

‘Lana’, hoorde ze boven haar eigen snikken uit, ‘voel je je nog steeds schuldig dat je van plan was om naar de zolder te gaan?’

‘Neeee’, zei ze klagend en probeerde weer los te komen.

‘Vind je jezelf een slecht meisje omdat je mijn email gelezen hebt?’

Lana aarzelde even voordat ze haar antwoord fluisterde, ‘Ja’ Toen begon ze met lange uithalen te huilen omdat hij weer begon te slaan, snel achter elkaar, op de bovenkant van haar dijen, die brandden als vuur. ‘Het spijt me! Het spijt me! Alsjeblieft! Alsjeblieft stop!, Adam, alsjeblieft!, klaagde ze.

Hij stopte. ‘Heb je er spijt van dat je in mijn mail geneusd hebt?’

‘Ja’, huilde ze.

‘Ben je een slecht meisje?’

‘Nee!’, gilde ze in het kussen, ‘dat ben ik niet! Ik heb er alleen maar op geklikt omdat ik gek werd van dat verdomde geknipper!’

Adam grinnikte en liet haar los en trok haar in zijn armen, waar ze geruime tijd bleef snikken, tot de pijn langzaam wegtrok en veranderde in een aanhoudend gloeien.

‘Ik ben eigenlijk heel blij dat je me een pak op mijn blote bips gegeven hebt’, fluisterde ze in zijn oor.

Hij drukte haar nog steviger tegen zich aan. ‘Ik ben blij dat je je een stuk beter voelt’. Om daar met een diepe stem, zachtjes, zodat Lana het nauwelijks hoorde, aan toe te voegen, ‘Zorgen dat jij je beter voelt, heeft vanaf nu de grootste prioriteit in mijn leven’.

Lana voelde zich bij deze woorden helemaal warm worden van binnen. Hij gaf om haar. Op de een of andere manier voelde het pak op haar billen en de zorgzaamheid vanzelfsprekend aan. Hij was zo zelfverzekerd over alles wat hij zei. ‘Adam…’, er kwam iets nieuws bij haar op. ‘Hoe weet je al die dingen over billenkoek? Hoe weet je al die dingen die je me verteld heb, wanneer ik het eerste meisje…vrouw ben die je over de knie gelegd hebt? Ik bedoel, ik weet dat je ook op die forums gelezen hebt, maar het voelt net alsof jij er al heel veel ervaring mee hebt. Begrijp me niet verkeerd hoor, ik twijfel niet aan wat je me gezegd hebt…’

Hij slaakte een diepe zucht. ‘Nee, nee, het is al goed, ik dacht ook niet dat je aan me zou twijfelen. Ik..tja, ik heb je een poos geleden niet het hele verhaal verteld. Ik wilde destijds niet dat je zou denken dat ik er helemaal door geobsedeerd zou zijn’. Lana voelde hoe de spanning bij hem toenam. ‘Het voelde niet goed…’

Ze deed haar best om niet in lachen uit te barsten toen ze zag dat hij zich opgelaten voelde – nu zag ze een hele andere kant van hem, die je niet onmiddellijk bij hem zou zoeken. Het zelfvertrouwen van dr. Hayes was aan het wankelen!

‘Kijk, het zit zo…ook al heb ik de nodige forums gelezen…maar lang voor ik deze gelezen heb…tja, ik werd als kind al gefascineerd door billenkoek. Als ik op de televisie zag hoe vaders en moeders hun kinderen over de knie legden, vroeg ik me altijd af, waarom die van mij dat nooit deden. Toen ik een keer bij een vriendje thuis was, ik moet een jaar of zeven, acht geweest zijn, heb ik eens gezien hoe zijn vader zijn moeder voor onze ogen in de huiskamer een pak op haar billen gaf. Ik had nog nooit gehoord dat volwassenen ook wel eens op hun billen kregen. En ook al voelde ik me zo ongemakkelijk dat ik halverwege de kamer uitgevlucht ben, genoot ik stiekem ook van het gevoel dat het bij me teweeg bracht. Ik kwam graag bij hen thuis omdat zijn ouders van elkaar hielden, terwijl die van mij bijna gezworen vijanden waren. Na die ene dag bleef ik hopen dat hij haar weer over de knie zou leggen…maar dit is nooit weer voorgekomen, althans niet in mijn bijzijn. Ik fantaseerde er veel over om iemand een pak slaag te geven. Toen ik ouder werd keek ik steeds opnieuw naar de films waarvan ik wist dat er een spankingscene in voorkwam. Het is veel meer dan alleen maar iets opwindends. Ik weet niet hoe ik dat uit moet leggen, het spijt me. Dat kan ik gewoon niet…ik kan me alleen geen goede relatie voorstellen waar dat niet in voorkomt. Dus toen ik op het internet mensen vond die er net zo over dachten, ben ik er nog veel meer over gewaar geworden. Ik heb alle informatie als een spons opgezogen. Alles wat ik al vaag voelde, kreeg opeens een betekenis en er waren heel veel mensen die precies hetzelfde dachten en voelden. Destijds had ik een vriendinnetje die me niet wilde laten proberen. Niet dat ik het haar gevraagd heb, maar dat voelde ik gewoon. Dus uiteindelijk heb ik het geprobeerd weg te duwen. Uiteindelijk zijn we toch –om heel andere redenen- uit elkaar gegaan. Hoe dan ook, sinds die tijd ging ik af en toe wel eens met iemand uit, maar ik stond me niet meer toe om nog al te veel bij die billenkoek stil te staan, tot ik jou ontmoette’.

Lana had stilletjes zitten luisteren en speelde met het kraagje van zijn shirt. In plaats van dat zijn bekentenis haar tegenstond, voelde ze zich vereerd dat hij ervoor gekozen had haar een blik in zijn hart te gunnen. ‘En’, zei ze en pauzeerde even om na te denken, ‘wat was er dan precies aan mij waardoor je aan billenkoek moest denken?’

Hij grinnikte, en klonk eerder opgelucht dan geamuseerd. ‘Hoeveel tijd hebben we?’

Lana trok aan zijn borsthaar en giechelde.

‘De eerste keer dat ik je zag, vond ik dat je billen speciaal gemaakt waren om op te slaan. Vervolgens begon je allemaal dingen uit te halen, die gewoon vroegen om een pak op je bips. De eerste keer dat je op mijn kantoor was, nadat je de medicijnen van Gena geïnhaleerd had, had ik al de neiging om je over de knie te leggen. En ook de keer dat je Steven op straat achtervolgd had. En die keren dat we elkaar hadden staan beledigen, maar die keer was het meer voor de fun. En dan nog tientallen keren daarna…’

‘OK, OK, genoeg’, lachte Lana. ‘Je hebt me overtuigd. En ik vind het prima dat je een Spanko bent, zolang jij het niet erg vindt dat ik wat nymfomane trekjes heb…’ Verder kon ze geen woord meer uitbrengen, omdat hij zijn lippen op die van haar drukte en er een vuur diep in haar buik ontbrandde en dat zich langzaam verspreidde naar de gevoelige plekjes.

Opeens liet hij haar los,  liet zich achterover zakken en keek haar aan. ‘Als we hier mee doorgaan, dan wordt het niet eten vanavond’. Hij glimlachte tegen haar.

‘Kan me niks schelen’, glimlachte de verdwaasde Lana, die een nieuwe kus verwachtte.

Maar zijn blik werd serieus en hij zei, ‘Lana…ik ben heel erg trots op wat je vandaag op de kliniek gedaan hebt – als jij niet zo snel gehandeld had bij de allergische reactie van Steven, dan zou hij het niet overleefd hebben’.

Lana keek verrast naar hem op. ‘Echt waar?’, was alles wat ze wist te bedenken om te zeggen. Het vuur in haar kruis begon al snel af te nemen, maar zijn woorden maakten dat ze zich erg goed voelde.

‘Absoluut. Je deed precies de goede dingen, ook nadat ik het van je over nam; je hebt niet geklaagd of tegengesproken, je deed precies wat je moest doen en we hebben vandaag dankzij jou zijn leven kunnen redden. Het is best een poos geleden dat ik iets dergelijks meemaakte en ook al mis ik de spoedeisende hulp geen moment, de manier waarop we vandaag gewerkt hebben, voelde erg goed.

‘Eh…dankjewel!’ Ze voelde hoe ze begon te blozen.

‘Kijk niet zo verbaasd. Je hebt hele goede klinische kwaliteiten. Ik weet niet of ik wel in staat zou zijn geweest dat infuus in te brengen bij iemand met zo’n lage bloeddruk. En jij had het er in een oogwenk in’.

Lana moest daar om lachen. ‘Ik heb dat veel op mijn broer geoefend. Ik moest hem daartoe overhalen door zijn huis voor hem schoon te maken, maar hij onderging het daarna heel sportief’.

‘Dan hebben we nog maar één ding met elkaar te bespreken’.

‘Huh? Ik dacht dat het hele billenkoekgebeuren bedoeld was om dat weg te nemen! Ik voel me er helemaal niet meer schuldig over!’

‘Ja, en ik heb je alles vergeven wat je me opgebiecht hebt’.

‘Wat is het probleem dan nog?’

‘Dat je op het werk weer een spoor van Rommel achtergelaten hebt, suikerzakjes, melkcupjes en de dossiers, en…’

Lana moest er om lachen. ‘Ik dacht dat je dat helemaal niet op zou vallen’.

‘Het is me wel degelijk opgevallen. Waarom deed je dat eigenlijk?’

‘Ik weet het niet’, zuchtte ze, ‘misschien wilde ik wel dat je me een pak op mijn bips voor zou geven’.

‘Je bedoeld een fun-spanking?’

‘Ja. Misschien wel’.

‘Dan proberen we dat morgen, OK?’

Lana drukte hem stevig tegen zich aan. ‘Je zorgt ervoor dat ik aan billenkoek verslaafd raak. Ik kan sinds gisteravond aan niets anders meer denken dan dat jij me over de knie legt. Tenminste niet als ik achter het stuur zat. En dan bedoel ik niet zo’n pak slaag als je me daarnet gegeven hebt. Ik kan me niet voorstellen dat ik daar ooit naar uit zal kijken!’

Hij wreef met zijn hand over haar bips en zorgde dat ze kippenvel kreeg. ‘Dat kun je dan wel niet willen, maar als je het nodig hebt, zal ik niet aarzelen het je te geven’.

‘Ja, Adam’, antwoordde ze automatisch en trok een grimas. ‘Het was niet de bedoeling om met twee woorden te spreken! Waarom deed ik dat nou weer?’

Adam lachte. ‘Omdat je respect voor me hebt. Dat bevalt me wel. Je mag van mij best met twee woorden spreken’.

‘Ja, Adam. En wat doen we nu met het eten, Adam?’ Als antwoord op deze vraag legde hij haar op haar rug op de bank, deed haar benen uit elkaar en drukte zijn gezicht op haar natte lipjes tot ze hem smeekte om genade.