Het geluid van haar wekker haalt haar uit een diepe slaap. Ze droomde over… Nee, ze is het kwijt. Daarnet wist ze het nog, maar nu is het alsof ze haar arm zover uitstrekt als ze kan en er met haar vingertippen net niet bij kan. Nog even probeert ze de droom terug te halen, dan geeft ze het op. Ze zwaait haar benen over de rand van het bed en gaat overeind zitten. “Auw!”
Zitten doet pijn. Zo vlug en voorzichtig mogelijk gaat ze staan. Ze loopt naar de spiegel en ziet donkerpaarse vlekken op haar billen. Matthias heeft haar goed te pakken gehad… Wel terecht. Over een paar weken is het semester al afgelopen. Ze is zo goed bezig, ze kan het zich niet veroorloven om nu te beginnen slabakken. Bovendien heeft hij haar beloofd dat ze deze zomer een weekendje samen weg gaan. Maar enkel als ze daar tijd voor heeft, dus als ze geen extra herexamens meer bij krijgt.
Joke is vastbesloten om haar uiterste best te doen. Daarom heeft ze haar wekker op 8u30 gezet, ook al heeft ze pas om 11u les. Dan kan ze eerst nog even een uurtje aan haar case-study werken. Die moet ze over twee weken presenteren. Een belangrijk aandeel van haar eindscore voor dat vak hangt daarvan af.
Rechtstaand schrokt ze twee boterhammen met choco naar binnen, terwijl haar computer aan het opstarten is. Staand werken lijkt echter niet zo praktisch: dan moet ze de hele tijd voorovergebogen staan om te kunnen typen. Dus gaat ze voorzichtig op de stoel zitten. Haar gezicht vertrekt even. Ze zal zo stil mogelijk moeten zitten, vooral niet te veel heen en weer schuiven.
Eerst meldt ze zich aan op Toledo, het studentenportaal. Er is een nieuw mailtje. Ze opent het. Haar hart begint sneller te slaan terwijl de paniek zich vanuit haar borst een weg door haar hele lichaam baant. Het cijfer voor haar paper is bekend. De paper die ze vorige week heeft ingediend, die ze op een uurtje tijd in elkaar heeft geflanst op maandagochtend omdat ze in het weekend er haar gedachten niet bij had en omdat ze op zondagavond in plaats van eraan te werken samen met Stephanie plannen had zitten maken voor het gekostumeerde bal. “7/20”, staat in het vet in de mail. En dan “We willen je eraan herinneren dat dit cijfer meetelt voor het 5 van de 20 punten van het examen.” Shit shit shit. Een 7… Matthias vermoordt haar. Zeker als hij hoort waarom de paper zo slecht is. Wat moet ze doen? Abrupt staat ze recht, waarbij ze de stoel omstoot. Ze begint door de kamer te ijsberen.
Kan ze een herkansing vragen aan de prof? Beweren dat ze ziek was en dat het daarom zo’n ondermaatse paper was? Nee… Dat laat hij nooit toe. “Dan had u er maar eerder aan moeten beginnen, juffrouw.” Ze hoort het hem al zeggen, op dat verwaande professorentoontje van hem. Alsof hij alles weet en zij niets. Nee, dat is geen optie. Wat dan wel? Wat moet ze aan Matthias gaan zeggen? Ze kan hem niet vertellen dat ze een 7/20 heeft. Hopelijk vraagt hij er niet naar en hoeft ze het nooit op te biechten. Of in elk geval niet tot haar billen al wat genezen zijn. Nu kan ze echt geen slaag meer aan. Echt niet. Het enige probleem is dat Matthias vanavond hierheen komt. Ze zouden samen koken. Joke denkt niet dat ze zomaar kan doen alsof er niets aan de hand is. Hij zou het meteen opmerken. En haar dwingen het op te biechten. Haar arme billen… Ze kan er zelfs niet heel zacht over wrijven zonder pijn te hebben. Er zit niets anders op: ze moet vanavond afzeggen. Maar pas na haar lessen. Ze zal eerst naar de lessen gaan, goed opletten, goede notities nemen en daarna stuurt ze Matthias een berichtje dat ze ziek is, dat ze wel naar haar lessen is geweest, maar dat het haar heel erg spijt, dat ze beter in haar bed kan kruipen om morgen hopelijk beter te zijn en geen lessen te moeten missen. Als ze zegt dat ze moet rusten, komt hij vast ook niet langs. Niet zoals vorige keer. Maar dan nog: deze keer zullen er geen lege wijnflessen staan. Ze zal zorgen dat ze in pyjama op haar bed zit, zodat ze heel snel alles kan ensceneren om het te laten lijken alsof ze echt ziek is, als dat nodig zou zijn. Ja, dat gaat ze doen.
Iets rustiger gaat ze opnieuw zitten. Haar case-study. Nu moet ze aan haar case-study werken. Daar moet ze wél een goed cijfer voor halen.

“Het spijt me heel erg, maar ik moet afzeggen voor vanavond,” stuurt Joke na haar laatste les. “Ik voel me echt niet goed. Ik ben naar al mijn lessen geweest, maar nu kan ik beter mijn bed in kruipen om te rusten, zodat ik morgen hopelijk beter ben.”
Dan trekt ze haar pyjama aan en gaat ze op haar buik op het bed liggen, haar laptop voor haar. Eindelijk hoeft ze niet meer te zitten. Haar arme billen… Het doet echt vreselijk veel pijn. Ze had gehoopt dat Matthias zachter zou slaan, nu ze een relatie hebben, maar het tegendeel blijkt net waar. Dit gaat ze nog wel een paar dagen voelen, vermoedt ze. Al te meer reden om te zorgen dat ze de eerstkomende tijd niet nog geslagen wordt. Als de minste aanraking nu al zoveel pijn doet, wat zou de paddle, of zelfs maar zijn hand, dan wel niet kunnen veroorzaken? Ze wil het echt liever niet te weten komen.

Ze is niet heel verrast als Matthias een klein uurtje later toch voor haar deur staat.
“Dat je ziek bent, is des te meer reden dat ik voor je kom koken,” zegt hij, terwijl hij haar kort omhelst. “Je moet goed eten, zodat je snel beter wordt.”
Hij heeft opnieuw kippensoep bij zich, net als broodjes, een komkommer, rijst, wat kalkoen en een blik perziken. Hij zet alles wat koud moet blijven in de koelkast en stalt de rest uit op de tafel.
“Dat hoeft niet hoor, echt. Ik kan misschien beter gewoon slapen.”
“Niets van, ik ga je verzorgen, of je dat nu wil of niet.” Matthias kijkt haar onderzoekend aan. “Je lijkt gespannen… Is er iets wat je me niet verteld hebt?”
“Nee, ik voel me gewoon… Tja, ziek.”
“Heb je koorts? Moeten we een dokter bellen?”
“Nee, ik geloof het niet.”
“Beter het zekere voor het onzekere nemen,” besluit Matthias. Hij opent de kast waar hij vorige keer haar overlevingspakketje had in gezet. Precies zoals hij dacht: er zat ook een thermometer bij.
Hij gaat naast haar op het bed zitten. “Kom maar even hier, dan zullen we eens kijken hoe groot de schade is.”
Hij trekt haar over zijn knie.
“He, niet doen!” roept Joke. “Ik ben ziek, je moet me nu niet slaan.”
“Ik ga je niet slaan,” stelt Matthias haar gerust. “Ik ga gewoon je temperatuur opmeten.”
Joke kijkt hem niet-begrijpend aan. Waarom moet ze daarvoor over de knie liggen? En dat kan ze best zelf. Dan trekt Matthias haar pyjamabroek naar beneden.
“Dat ziet er mooi blauw uit,” lacht hij.
“Je hebt je werk goed gedaan,” antwoordt Joke zuur.
Voorzichtig trekt Matthias haar billen uit elkaar en brengt hij de thermometer anaal bij haar naar binnen. Jokes kaken worden vuurrood. Dit meent hij toch niet! Ze brengt haar hand naar achteren om hem tegen te houden, maar Matthias houdt haar tegen.
“Dit is nog steeds de meest betrouwbare manier om de temperatuur op te meten. Het is zo gebeurd,” stelt hij haar gerust.
Maar Joke kan wel door de grond zakken. Dit is helemaal niet zo pijnlijk als een buttplug, maar de vernedering is oneindig veel groter. Hier ligt ze dan: een volwassen vrouw, over de knie, met de billen bloot en een thermometer in haar achterste! Eindelijk hoort ze het verlossende biepje dat aangeeft dat de temperatuur gemeten is. Voorzichtig verwijdert Matthias de thermometer. Joke wil overeind komen, maar hij houdt haar tegen.
“37.1,” leest hij af. “Dat is een perfecte temperatuur.”
“Eh… Ik had net een pijnstiller genomen,” verzint Joke snel. “Die is ook koortswerend.”
“O ja?” Matthias fronst. “Dat is gek. Het doosje pijnstillers lag naast de thermometer. En het was nog verzegeld, nog nooit geopend.”
Joke zwijgt. Shit.
“Is er iets wat je me wil vertellen?” Plots klinkt hij helemaal niet meer zo lief. Hij klinkt streng. Ze besluit eieren voor haar geld te kiezen, aangezien ze ook nog steeds over zijn knie ligt.
“Ok dan,” zucht ze. “Ik ben niet ziek. Ik wilde gewoon niet… Ik dacht dat… Ik was bang dat je me zou slaan en het doet al zoveel pijn!” flapt ze er dan uit.
“Maar meisje toch…” zegt Matthias vertwijfeld. “Op zo’n blauwe billen zou ik je echt niet slaan. Denk je dat echt van me?”
Joke slikt even. “Wel als je hoort dat ik maar 7/20 heb voor die paper,” bekent ze stilletjes. Ze spant haar billen op, maar er gebeurt niets. Voorzichtig draait ze haar hoofd, zodat ze hem kan aankijken. Ze verwacht dat hij boos zal zijn, maar hij ziet er eerder bedroefd uit.
“Ik vind het inderdaad erg om dat te horen,” zegt hij eindelijk. “Maar ik vind het veel erger dat je het nodig vindt om tegen me te liegen. Alweer. Ik dacht dat we dit gesprek al eens hadden gevoerd. En ik vind het ook erg dat je me niet vertrouwt. Ik heb het beste met je voor, echt. We hadden een leuke avond samen kunnen hebben, zelfs als je me had verteld van die paper.”
Plots is de grond erg interessant. Jokes ogen zijn open, maar ze ziet niets. Ze voelt alleen de immense teleurstelling in zichzelf. Ze schaamt zich diep.
“Ik ga je inderdaad niet slaan, dat kunnen je billen nu niet aan,” gaat Matthias verder. Toch is Joke niet opgelucht. Nu zou ze net willen dat hij haar slaat. Alles liever dan dit, deze teleurstelling. Als hij haar slaat, dan kan ze daarna met een schone lei beginnen. Dat zal nu niet gebeuren.
“Maandag is je volgende afspraak. Dan zullen we het hier zeker over hebben. Over die 7, maar vooral over het liegen. Je moet me vertrouwen, anders heeft het geen zin. Niet voor de studiebegeleiding en al helemaal niet voor onze relatie.”
Intussen lopen de tranen over Jokes wangen.
“Nu kun je kiezen: je kunt er samen met mij een gezellige avond van maken door samen te koken en te eten, of je kunt volhouden dat je ziek bent en gaan slapen. Wat wordt het?”
“Een gezellige avond,” fluistert Joke.
“Kom dan maar overeind en help me even met die kip.”
Snel staat Joke recht en trekt ze haar pyjamabroek op. Terwijl ze van Matthias afgekeerd staat, veegt ze de tranen van haar gezicht. Wat nu? Hoe kan ze zich een houding geven? Verlegen drentelt ze naar de tafel waar de boodschappen op uitgestald staan.
“Eerst maar wat soep?” vraagt Matthias. “We kunnen er evengoed een meergangenmenu van maken.” Hij grijnst erbij. Gelukkig. Het kan misschien toch nog een gezellige avond worden. Al betwijfelt ze of dat ook voor maandag zal gelden. Het zal vast nog heel lang duren eer ze weer normaal kan zitten.

Ze wordt wakker van Matthias’ hand die haar billen kneedt.
“Goeiemorgen,” zegt hij als ze loom haar ogen opendoet.
“Grrmmmm,” antwoordt ze.
Hij lacht en geeft haar een speelse klap op haar linkerbil. “Wakker worden!”
“Maar ik lig zo lekker,” protesteert ze.
“En toch moet je wakker worden, je moet zo naar de les.” Nog een klap, ditmaal op haar andere bil.
“Moet dat?” zeurt ze.
“Ja, dat moet.” Een heel salvo aan klappen landt nu op haar zitvlak.
“He zeg, laat me eens rustig wakker worden!”
“Niets van, uit bed jij.”
Snel draait Joke zich onder zijn handen uit op haar rug. Ze trekt het deken over zich heen en steekt haar tong naar hem uit. Meteen verandert zijn gezicht van speels naar streng.
“Ik had je gezegd dat ik je dat niet meer wilde zien doen.”
“Ik, sorry,” verontschuldigt ze zich. En dan, verontwaardigd: “Ik slaap nog half! Ik heb tijd nodig om wakker te worden hoor.”
Maar Matthias heeft het deken al van haar afgetrokken, ondanks haar protesten. Even lijkt hij afgeleid bij het zien van haar naakte lichaam, maar dan grijpt hij plots haar rechtertepel vast. Hij knijpt. Hard. Heel hard. Joke probeert zijn hand weg te duwen, maar het helpt niets.
“Jij mag je tong niet naar me uitsteken, is dat goed begrepen?”
“Ja Matthias!” Ze schreeuwt het net niet uit.
Hij laat los. “En nu uit bed jij.”
Snel doet ze wat hij zegt.
“Mag ik tenminste wel even douchen?” vraagt ze timide. “Dan kan ik wat wakker worden.”
“Natuurlijk,” zegt Matthias. “Ik kan je anders ook even wakker slaan, hoor.” Hij grijnst erbij. Oef, hij is niet langer boos.
“Nee bedankt,” antwoordt Joke. Snel loopt ze naar de badkamer, terwijl ze zijn speels grijpende handen ontwijkt. Bijna had ze weer haar tong naar hem uitgestoken, maar ze weet zich nog net op tijd in te houden.
Als ze even later uit de douche komt, staat het ontbijt al klaar. Brood, choco, cornflakes en er is zelfs fruitsap!
“Je verwent me,” glimlacht Joke, terwijl ze aanschuift.
“En dat heb je nu pas door?” vraagt hij.
“Wel… Meestal doet het nogal pijn,” is het antwoord.
“Dat vind je leuk.”
Joke zegt niets. Ze bloost. Alweer.
“Dat mag je best toegeven hoor. Pijn is fijn.”
“Wat neem jij?” verandert Joke van onderwerp, terwijl ze naar de uitgestalde etenswaren op de ontbijttafel wijst.
“Ik denk dat ik jou maar even neem als ontbijt.” Matthias kust haar in haar nek en plaatst zijn handen op haar borsten.
“Je hebt weer een beha aan,” klinkt het dan teleurgesteld.
“Ik moet zo naar de les, dat zei je net zelf.”
“Dat kan toch ook zonder beha,” vindt Matthias.
“Het zal al zonder onderbroek moeten,” moppert Joke. “Die moest ik gisteren op mijn kot laten.”
Weer die grijns. Dan kruipt zijn hand onder haar jurk, waar hij al snel haar genotsknopje vindt. Even draait hij cirkeltjes, dan laat hij los.
“Eerst maar even ontbijten,” kondigt hij aan. “We willen niet dat je te laat komt en straf verdient.”

Joke wandelt de aula niet binnen, nee, ze zweeft.
“Het was leuk gisteren met Matthias,” constateert Marie. “Vertel!”
“Het was meer dan leuk. Het was… Eng, heftig, geweldig, romantisch. Een beetje alles.”
“En hebben jullie…?” Ze knipoogt.
Joke bloost en knikt.
“Hoe was het?”
Net op dat moment eist de prof iedereens aandacht op en begint de les.
“Niet hier,” fluistert Joke. “Kom straks na de les mee naar mijn kot.”
Marie knikt. Beide meisjes richten hun aandacht op de prof. Of doen toch een poging daartoe. Marie kan niet wachten tot de les gedaan is, want ze staat te popelen om te horen hoe Jokes date gisteren ging. Joke zelf is dan weer nog veel te veel met haar gedachten bij alles wat er gisteren – en vanochtend – gebeurd is. Dat ze nog steeds geen onderbroek onder haar korte jurkje draagt, helpt daar niet bepaald bij.
Beide meisjes hebben dan ook niet bepaald kwaliteitsvolle notities. “Dat is een probleem voor maandag,” besluit Joke. “Dan pas zie ik hem weer. Het is ook zijn eigen schuld dat ik afgeleid ben.”
Na de les gaat Marie met Joke mee. Ze wil alles horen over gisterenavond! In stukjes en beetjes vertelt Joke: over het etentje, het bowlen, dat ze haar ondergoed moest uitdoen, de buttplug,…
Marie kan nauwelijks blijven zitten. “Wow,” is alles wat ze kan zeggen.
“Zeg dat wel. Het was allemaal zo… intens. En heerlijk.”
“Ja, dat geloof ik! En nu?” vraagt Marie dan.
“Nu ga ik straks naar dat gekostumeerd bal met Stephanie. Ik heb hem beloofd om een foto door te sturen als ik mijn kostuum aan heb. Dan ga ik morgen naar mijn ouders voor het weekend en maandag heb ik weer een studiebegeleidingafspraak staan.”
“Is dat niet raar? Om nog die studiebeg leiding met hem te hebben?”
“Hij heeft me vanochtend letterlijk uit bed gemept zodat ik op tijd naar de les kon.”
Marie grinnikt. “Ok, dat is best grappig.”
“Op het moment zelf vond ik dat niet, ik wilde gerust nog een uurtje blijven liggen.”
“Sja, jij bent degene die iets begint met je studiebegeleider.”
Daar weet Joke niets meer op te zeggen.
“Ga je straks echt niet mee naar dat gekostumeerd bal?”
“Ik heb helemaal geen kostuum!”
“Ga dan als jezelf?”
“Ja tarara. Niet dus.”
“Heb je echt helemaal niets?”
“Nee,” zucht Marie. “En ik heb nog een hoop te doen. Papers lezen, bleargh. Maar anders krijg ik het met jouw vriendje aan de stok.”
“Letterlijk,” lacht Joke.
“Zwijg maar. Die cane is echt vreselijk… Goed, jij moet je vast klaarmaken en ik moet maar eens gaan beginnen.”
Joke zwaait haar uit. Dan loopt ze naar de kleerkast en haalt ze haar rode jurk met witte bolletjes tevoorschijn. Die trekt ze aan. Dan zet ze ook de oren op die ze dinsdag samen met Stephanie gekocht heeft en gaat ze voor de spiegel staan. Minnie Mouse. Niet helemaal, maar jah. Het kan ermee door. Met haar telefoon maakt ze een foto van haar spiegelbeeld. Die stuurt ze door naar Matthias.
“Schattig,” krijgt ze terug. En dan: “Draag je er vandaag wel iets onder?”
Ze antwoordt bevestigend en krijgt meteen een berichtje terug: “Trek dat maar uit.”
Wat? Echt? Even twijfelt ze. Als ze het niet doet, zal hij het nooit weten… Langs de andere kant: het is wel echt spannend. En dit jurkje is een stuk langer dan dat van gisteren. En van dikkere stof, waardoor haar tepels minder zichtbaar zullen zijn.
“Ok dan,” stuurt ze terug. Snel trekt ze haar onderbroek en beha uit, dan neemt ze haar sleutels en loopt ze de deur uit. Ze heeft over tien minuten met Stephanie afgesproken aan de ingang van de fuifzaal. Pas als ze op het zadel van haar fiets gaat zitten, beseft ze dat geen ondergoed toch niet praktisch is. Niet als ze moet fietsen… Maar ze heeft geen tijd meer om terug naar boven te gaan en Matthias daarvan te overtuigen. Het zal zo moeten. In elk geval is hij er op deze manier een beetje bij. Ze verlangt naar zijn handen op haar lijf. Maandag. Maandag ziet ze hem weer.

Ze is meer dan een kwartier te vroeg. De les was iets eerder gedaan en Joke vond het zinloos om voor zo’n korte tijd eerst nog naar haar kot te gaan. Vol enthousiasme duwt ze de deur van het Slaagsleutels-kantoor open. Matthias’ deur is dicht. De wachtzaal dan maar. Even later hoort ze iemand naar buiten lopen. Vast zijn vorige slachtoffer. Nog twee minuten later staat Matthias in de deuropening van de wachtzaal. Ze drukt een kus op zijn mond en slaat haar armen om hem heen.
“He, hallo. Jij bent blij om me te zien.”
“Natuurlijk,” antwoordt Joke.
“Wil dat zeggen dat je deze week weer alles goed hebt gedaan?”
“Dat ook, maar ik ben vooral blij je weer te zien.” Moet hij nu echt meteen over die stomme studiebegeleiding beginnen?
“Kom maar binnen.”
Mokkend volgt ze hem. Ze wil helemaal niet over haar studie praten, ze wil hem! Liefst hier, gewoon over het bureau heen, waar de paddle al klaar ligt.
Maar Matthias loopt naar zijn eigen bureaustoel en gebaart haar om plaats te nemen op de houten stoelen aan de andere kant van het bureau.
“Heb je je notities meegebracht?” vraagt hij.
Zwijgend haalt Joke ze boven en schuift ze over het bureau heen naar hem toe. Hij bekijkt ze aandachtig.
“Ik ben hier niet van onder de indruk,” merkt hij dan op. “De kwaliteit is er sterk op achteruit gegaan.”
“Moeten we het hier echt over hebben?” zucht Joke. “Ik heb je gemist. Ik wil over leuke dingen praten.”
Matthias legt de papieren neer en kijkt haar aan.
“Ik heb jou ook gemist,” zegt hij. “En ik wil het ook over leuke dingen hebben en dat gaan we ook nog doen. Maar niet nu. Ik ben nog altijd je studiebegeleider. Het is niet omdat ik nu ook meer ben voor je, en jij voor mij, dat ik dat niet meer ben. Ik wil dat mijn meisje goede resultaten haalt. Dus ja: we moeten het hier echt over hebben.”
Joke kijkt beteuterd, maar knikt wel.
“Deze notities zijn ondermaats,” gaat Matthias dan verder. Hij heeft zijn strenge stem weer opgezet. “Wil je me dat even uitleggen?”
“Ik was afgeleid,” mompelt Joke.
“Excuseer? Afgeleid?”
“Jouw schuld hoor!”
Matthias trekt een wenkbrauw op, maar zegt niets.
“Jij leidde me af,” gaat Joke verder. “Met je verbod op ondergoed en je stiekeme aanrakingen en…” Haar stem sterft weg als ze Matthias gezicht ziet.
“Voor zover ik weet, heb ik jou geen enkele keer verboden ondergoed te dragen tijdens de lessen, of wel?”
Ze schudt haar hoofd.
“En was ik er ook niet om je aan te raken tijdens je lessen.” Hij wacht even af en opnieuw schudt ze haar hoofd.
“Dus wil je mij nog eens vertellen waarom het mijn schuld zou zijn dat jij geen goede notities hebt gemaakt deze week?” Zijn stem klinkt kalm. Te kalm. Gevaarlijk kalm.
“Omdat ik er de hele tijd aan moest denken.”
Matthias zucht. “Ik snap het wel: het is nieuw en intens en heftig en je kunt aan niets anders denken. Maar…” gaat hij verder, als Joke enthousiast knikt en haar mond opendoet, “maar de examens komen eraan. Jij moet slagen. Liefst met mooie cijfers. Zodat je kunt blijven verder studeren en niet moet gaan werken. En dus mag jij je niet laten afleiden. Je moet die knop omzetten. Als je bij mij bent, dan kan het. Als je in de les zit, of huiswerk maakt of studeert of papers schrijft of iets anders voor je studie, dan moet je je daarop richten. Enkel daarop. Tussen ons kan het alleen maar werken als je je daaraan houdt.”
Joke kijkt naar de grond. Bedoelt hij nu…?
“Ik wil onze relatie niet verbreken. Ik ben ook graag bij je. Maar dat wil niet zeggen dat ik mijn werk niet meer moet doen. Of dat jij je niet meer op je studie moet richten. Je studie komt op de eerste plaats.”
“Ja Matthias,” fluistert Joke. Hij heeft natuurlijk gelijk, maar pffff… Zo gemakkelijk is dat niet hoor!
“Doe je broek dan maar uit.”
Het bevel komt onverwacht. Angst en opluchting tegelijk overspoelen haar. Angst voor de pijn, opluchting omdat hij haar niet opgeeft.
“Ik zal beter mijn best doen,” belooft ze.
“Dat is je geraden! En nu over mijn knie.”
Hij begint niet zacht, maar slaat meteen goed door. Al snel staan haar billen in vuur en vlam en spartelt ze om weg te komen, maar hij klemt haar benen onder zijn been en pint haar arm vast op haar rug. Ze kan geen kant op.
Even stopt het. Ze voelt hoe hij over haar heen reikt en iets van het bureau neemt. De paddle! Die lag op het bureau.
“Nee,” kreunt ze, maar de eerste klappen landen al op haar billen.
Ze spartelt zo hard ze kan, maar het heeft geen zin: ze ligt muurvast. Matthias is veel sterker dan zij en in deze positie kan ze ook niet genoeg kracht zetten om vrij te komen, zelfs als hij dat niet was.
Als ze daarnet al dacht dat haar billen in brand stonden, dan staan ze nu in lichterlaaie. Ze schreeuwt en ze huilt, maar het gaat maar door en door en door. Uiteindelijk geeft ze haar verzet op en blijft ze huilend over zijn schoot liggen. Nog even slaat hij verder, dan hoort ze de droge tik van hout op hout als hij de paddle terug op het bureau legt. Hij laat haar arm los en aait haar over haar rug.
“He, meisje,” zegt hij. “Ik geef om je. Ik doe dit omdat ik om je geef, omdat ik het beste voor je wil.”
“Ik zal beter mijn best doen,” belooft ze snikkend.
“Ik weet het,” zegt hij. “Ik weet het.”
Nog even blijft ze zo liggen, terwijl ze nog wat nasnikt. Dan komt ze overeind. Matthias trekt haar op zijn schoot.
“Auw,” grimast ze.
Maar als Matthias erom grinnikt, moet ze meelachen. Ze begraaft haar hoofd in zijn schouder. Ze zal echt beter haar best doen om zich niet te laten afleiden tijdens de lessen.

Woensdag om 17u52 gaat de bel. Joke kijkt verstoord op. Ze staat in haar onderbroek en beha voor het bed, waar ze twee jurkjes op heeft klaargelegd. Ze weet nog steeds niet welke ze vanavond wil aantrekken. Maar als ze de intercom beantwoordt, blijkt dat Matthias er al is. Snel trekt ze het eerste jurkje aan, terwijl ze hem binnenlaat.
“Je bent te vroeg,” constateert ze.
“Ik kon niet meer wachten,” bekent hij. Hij doet de deur achter zich dicht en neemt Joke stevig vast terwijl hij haar kust.
“Ook hallo,” lacht ze, als hij haar eindelijk loslaat.
“Kon je niet kiezen welke jurk je zou dragen?” Matthias grinnikt als hij het tweede jurkje op het bed ziet liggen. “Ik vind die andere leuker hoor.”
“Echt?” Joke twijfelt. “Dan moet ik misschien nog wisselen.”
“Grapje!” lacht Matthias, maar Joke is al onderweg naar de badkamer.
“He, dat mag je ook gewoon hier doen hoor!” roept hij haar na.
Als ze terugkomt, in het andere jurkje, zit hij op het bed. Hij wenkt haar bij zich: “Kom eens hier, meisje.”
Ze komt voor hem staan en draait even een rondje om haar jurk te showen.
“Mooi,” prijst hij. “Ik heb nog iets om het te vervolledigen.” Hij haalt een doosje uit zijn broekzak en opent het.
“Herken je dit nog?” vraagt hij.
Joke wordt vuurrood als ze de buttplug ziet. Ja hoor, die herinnert ze zich nog. Hoe zou ze het kunnen vergeten…
“Die mag je vanavond in hebben.”
“Maar…” Joke wil protesteren, maar Matthias onderbreekt haar.
“We gaan er een leuke avond van maken. Op mijn manier. Ik bepaal.”
Spannend, vinden de kriebels in haar buik. Ze knikt.
“Goed, kom dan maar even hier.” Hij tikt op zijn been.
Verlegen gaat ze liggen. Hij schuift haar jurk omhoog en trekt haar onderbroek naar beneden. Hij stopt niet als haar onderbroek aan haar knieën hangt, maar trekt die helemaal uit. Dan opent hij met zijn linkerhand haar billen wat en met zijn rechter brengt hij de buttplug, waar hij eerst wat glijmiddel op heeft gedaan, naar binnen. Het doet even pijn op het breedste punt, maar eigenlijk is het goed te doen, zeker als hij er eenmaal in zit. Al zal ze zich er natuurlijk wel de hele avond van bewust zijn.
Daarna geeft hij haar nog een aantal klappen op haar zitvlak, tot het wat begint te gloeien. Het voelt niet onaangenaam. Dan mag ze weer rechtstaan, maar haar onderbroek krijgt ze niet terug.
“Maar dit is zo’n kort jurkje,” protesteert ze. “Dan kan ik me niet bukken.”
Matthias grijnst. “Dat kun je wel, alleen heb ik dan leuk zicht.”
Joke steekt haar tong uit. Meteen heeft Matthias haar oor te pakken. Hij knijpt. Hard. “Laat ik je dat nooit meer zien doen, meisje.” Zijn stem klinkt donker. Gevaarlijk.
“Auwauwauw. Nee Matthias, sorry Matthias,” piept Joke.
Hij laat los. “Dat is beter.”
Snel wrijft ze over haar oor, terwijl ze hem verongelijkt aankijkt.
Hij neemt haar kin vast en brengt zijn hoofd dicht bij het hare. “Ga je boos worden, meisje van me?” vraagt hij lief. Hij heeft pretlichtjes in zijn ogen.
Ze schudt haar hoofd.
“Dat dacht ik wel. Het wordt een gezellige avond. Jij en ik.” Even laat hij zijn tong van haar oorlelletje naar haar hals lopen, dan laat hij los.
“We moeten maar eens gaan,” kondigt hij aan.
Joke hijgt een beetje. Ze wil meer. Ze wil hem. Hier. Nu. Maar hij houdt de deur al voor haar open.
Bij elke stap die ze zet, is ze zich bewust van de buttplug in haar achterste. Het maakt haar vreemd trots en een beetje samenzweerderig: enkel zij en Matthias weten dat. De jongen die hen passeert op de trap, heeft er geen idee van.
Op straat legt Matthias zijn hand net iets te laag op haar rug om nog zedelijk te zijn. Het stuurt een rilling door haar lijf. God, wat verlangt ze naar hem. Alsof hij haar gedachten kan lezen, buigt hij zich naar haar toe en fluistert in haar oor: “Vanavond ben je van mij. Maak me trots, meisje.” Dan bijt hij even zachtjes in haar oorlelletje.
Ze gloeit vanbinnen.
“Waar gaan we heen?” vraagt ze.
“Eerst uit eten. Ik heb een tafeltje gereserveerd bij Casa Mia, in de Muntstraat.”
“Italiaans, lekker!”
Er staat inderdaad een tafeltje voor hen klaar. De servetten zijn mooi in waaiertjes gevouwen en er staat een kandelaar in het midden van de tafel.
Matthias schuift haar stoel naar achteren, zodat Joke kan plaatsnemen.
“Dank je wel,” zegt ze, terwijl ze gaat zitten. Daardoor wordt ze zich weer extra bewust van de buttplug, die door de stoel nog wat meer aangedrukt wordt. Voor Matthias naar zijn eigen plaats loopt, aait hij over haar wang om een pluk haar achter haar oor te stoppen. Zijn hand dwaalt subtiel af over haar borst en verdwijnt dan weer. Joke bloost. Hopelijk heeft niemand dat gezien.
De ober komt de kaart brengen. “Als je met twee personen bent, kun je een trio van pasta delen,” wijst Matthias aan. “Zullen we dat doen?”
“Klinkt goed,” vindt Joke. “En een fles wijn?”
“Is dat verstandig?” knipoogt Matthias. Joke bloost. Alweer. “Ik ga er heus niet te veel van drinken. Maar een beetje wijn bij de pasta is wel lekker, toch?”
Matthias grijnst even. “Goed hoor. Ik zal wel bestellen. Intussen kun jij even naar het toilet gaan.”
Joke kijkt hem verbaasd aan. Ze is nog geweest voor ze vertrokken, nu hoeft ze echt nog niet.
“Je hebt een kledingstuk te veel aan, dat kon ik daarnet voelen.”
Bedoelt hij…? Nee… Dat kan hij niet menen.
“Ga je beha maar uitdoen. Stop hem gewoon in je handtas.”
Jawel, hij meent het blijkbaar wel. En aan zijn gezicht ziet ze dat ze maar beter niet kan protesteren.
“Vanavond ben je van mij,” herhaalt Matthias zacht. “Vertrouw me. Doe wat ik zeg.”
Langzaam staat Joke op en loopt naar achteren. Zoekend kijkt ze om zich heen.
“Het toilet is die kant op,” wijst een ober naar de trap.
Ze bedankt hem en loopt in de aangewezen richting. Terwijl ze de trap oploopt, is ze zich er erg van bewust dat ze geen onderbroek aan heeft. En wel een buttplug in heeft. Best dat er niemand achter haar loopt op de trap, anders had die vast een veel te mooi zicht gehad!
In het toilet trekt ze haar jurk uit om haar beha te kunnen uitdoen. Zo snel mogelijk trekt ze haar jurk terug over haar hoofd. Naakt zijn in een publieke plaats, al is het in een afgesloten toilet, vindt ze toch maar eng. Voor ze terug naar beneden loopt, werpt ze een blik in de spiegel. Haar tepels priemen lichtjes door de stof van haar jurk heen. Gelukkig is de verlichting beneden in het restaurant wat gedempt. Ze hoopt maar dat het niet al te hard zal opvallen.
Als ze terug aan tafel komt, is de wijn al uitgeschonken.
“Op ons,” zegt Matthias, terwijl hij zijn glas optilt. “Dat het een leuke avond mag worden.” De pretlichtjes in zijn ogen ontgaan Joke niet.
Ze beantwoordt zijn glimlach. “Vast wel,” zegt ze. Dan neemt ze een flinke slok. Die kan ze wel gebruiken. Zoals ze hier nu zit… Maar het is wel extreem spannend, moet ze zichzelf toegeven.
Het is in het begin dan ook Matthias die het hoogste woord voert. Maar eenmaal de pasta opgediend wordt, voelt Joke zich al wat meer op haar gemak. Met Matthias praten is makkelijk. Het gesprek kabbelt voort over koetjes en kalfjes. Joke vertelt onder andere over haar uitstapje met Stephanie gisteren om haar outfit voor het gekostumeerde bal van morgen te vervolledigen.
“Stuur me dan maar een foto voor je vertrekt, ik wil jou wel eens als Minnie Mouse zien!”
Joke belooft het hem.
Voor ze het weet, komt de ober al met de rekening. Ze betalen en even later staan ze weer op straat. Matthias legt een arm over haar schouder, waarbij hij zijn hand nonchalant over haar borst laat hangen. Joke probeert haar positie wat aan te passen. “Toch niet midden op straat,” lacht ze.
“O jawel hoor! Er is toch nauwelijks iemand en de mensen die er zijn, letten echt niet op ons.”
Plagend knijpt hij even in haar borst. “Je bent van mij, dat had ik al gezegd.”
Blozend stopt Joke haar protest. Het heeft toch geen zin. Ze moet maar gewoon hopen dat niemand het ziet. En dat ze niemand tegenkomen die ze kent. Stiekem vindt ze het ook wel heel spannend, maar toch… Ze zucht.
“Waar gaan we nu heen?” vraagt ze dan maar, zich extreem bewust van zijn hand op haar borst.
“Dat zul je wel zien,” is het enige antwoord dat ze krijgt.
Bij elke stap voelt ze zijn hand langs haar tepel wrijven. Inmiddels priemen ze onmiskenbaar door de stof heen. Bovendien is ze door het wandelen na het lange zitten zich opnieuw erg bewust van de buttplug in haar achterste.
Al bij al wordt ze er stil van. Blozend loopt ze dicht tegen Matthias verder. Ook hij is nu wat stil. Hun voetstappen klinken luid in de donkere straat.
Dan komen ze in de Naamsestraat. Hier is de verlichting feller en is er ook veel meer volk: mensen rijden langs op hun fiets en groepjes studenten met flessen bier in hun handen staan te lachen en te praten. Toch haalt Matthias zijn hand niet weg van haar borst. Voor omstaanders moet het lijken alsof hij gewoon nonchalant zijn arm over haar schouder heeft geslagen, meer niet. Dat hoopt ze tenminste.
Dan leidt Matthias haar een gebouw binnen.
“Bowlen?” vraagt Joke ongelovig. “Gaan we bowlen?”
“Jazeker.”
“Maar dat is toch alleen voor kinderen en oude mensen,” flapt ze eruit.
Hij schiet in de lach. “Zeg, ik ben 33, dat is niet bejaard of zo he.”
“Weet je het zeker?” plaagt ze. “Het komt anders wel in de buurt.”
Matthias gromt speels naar haar. “Wacht maar. Dat zet ik je vanavond nog wel betaald. Doe eerst maar je bowlingschoenen aan.”
Joke kreunt. Ze haat het gevoel van die zweterige schoenen die nooit goed lijken te passen aan haar voeten.
“Moet dat echt?” vraagt ze.
“Tenzij je op blote voeten wil spelen,” is het antwoord. “Dan heb je helemaal niets aan behalve je jurkje,” voegt hij er iets stiller aan toe.
De kriebel in haar buik snoert haar de mond. Mokkend, maar zonder verder protest trekt ze de schoenen aan.
“Laten we er een spelletje van maken,” zegt Matthias. Zijn blik staat gevaarlijk enthousiast.
“Bowlen is toch sowieso een spelletje,” is Jokes bijdehante antwoord.
“Wijsneus. Je weet wat ik bedoel. Voor elk punt dat ik haal, ga ik je vanavond 1 klap geven. Voor elk punt dat jij haalt, krijg je vanavond 1 seconde een massage.”
“1 seconde maar? Maar dat komt dan in totaal op maar anderhalve minuut… Ik wil een minuut massage per punt!”
“Zodat ik anderhalf uur bezig ben zeker. Dat dacht ik niet. 5 seconden per punt.”
“Tien,” probeert Joke.
Matthias rekent even snel in zijn hoofd. “Zeven,” zegt hij dan en met een klap op haar billen dirigeert hij haar naar hun baan.
Als Joke als eerste mag werpen, beseft ze dat haar problemen nog niet over zijn. Hoe moet ze in hemelsnaam die bowlingbal de baan op krijgen, zonder dat het voor iedereen duidelijk wordt dat ze geen ondergoed draagt? Straks buigt ze iets te diep door en is alles te zien! Inclusief de buttplug…
Haar eerste worpen belanden dan ook al meteen allebei in de goot.
“Zo zul je niet veel massage krijgen,” merkt Matthias op.
“Ik durfde niet goed gooien,” bekent Joke stilletjes. “Ik was bang dat mijn jurk te veel omhoog zou komen en… Je weet wel.”
“Nee, wat dan?” veinst Matthias onwetendheid.
“Dat ik… er niets onder aan heb,” fluistert Joke blozend.
Nu lacht Matthias hardop. “Geloof me, het is hier donker genoeg. En niemand let op ons. Er is niet eens echt iets te zien. Net niet,” knipoogt hij.
Joke weet niet of ze zich gerustgesteld moet voelen of niet.
Na haar heel gemeen een kneepje in haar bil te hebben gegeven, is het Matthias’ beurt om te gooien. Bij zijn eerste worp gooit hij 8 kegels om. De tweede worp zorgt voor een spare. Joke staat al meteen flink achter. Goed dan, ze zal zich niet laten kennen. Vastberaden loopt ze naar het rek met bowlingballen. Ze is op zoek naar een van de lichtere, maar niet de lichtste. Gewoon een die ze kan dragen zonder haar arm twintig centimeter langer te maken. Terwijl ze op zoek is, is Matthias achter haar komen staan. Zijn handen glijden over haar lijf: op en neer langs haar zijen om vervolgens even snel haar borsten te omvatten. Vaardig vinden zijn vingers meteen haar tepels door de stof geen. Ze weet een kreetje net binnen te houden als hij even hard knijpt, terwijl hij haar in haar nek kust. Meteen daarna zijn zijn handen weer verdwenen. Het heeft in totaal misschien vijf seconden geduurd, maar Joke is helemaal van de kaart.
Zwaar ademend neemt ze een bal op. Opnieuw belandt haar worp in de goot. Matthias kijkt haar triomfantelijk aan.
“Is er iets?” vraagt hij. “Je lijkt zo… afgeleid.”
Vuil kijkt ze hem aan. “Wacht maar…” zegt ze dreigend.
Haar tweede worp van deze beurt is wel goed: negen kegels gooit ze omver. Enkel de tiende blijft staan.
“Jammer,” vindt ze. Zeker als Matthias meteen daarna een strike gooit.
“Jij bent hier veel te goed in,” roept Joke uit. “Zie je wel dat bowlen voor oude mensen is.”
Even wordt Matthias’ blik donkerder. “Geniet maar van het kunnen zitten,” knipoogt hij dan.
Ja tuurlijk. Alsof dat zo aangenaam is, met die buttplug in. Die begint trouwens echt vervelend te worden. Erg afleidend ook. Alsof Matthias haar zo niet al genoeg afleidt.
Aan het einde van het spelletje heeft ze dan ook spectaculair verloren. Zij heeft slechts 69 punten, terwijl Matthias er 192 heeft behaald.
Samen gaan ze naar zijn appartement boven het Slaagsleutelskantoor. Galant laat hij Joke voor zich uitgaan om de trap te nemen. Maar ze is nog maar een paar treden ver als ze zijn bijbedoelingen ontdekt: zo kan hij gemakkelijk zijn hand onder haar jurk steken om aan haar billen te prutsen. Ze probeert zijn hand weg te slaan, maar met zijn vrije hand houdt hij vastberaden haar pols hoog tegen haar rug geklemd. Zo dwingt hij haar verder naar boven. Hij laat haar pas los als ze voor de deur staan en hij zijn sleutel moet zoeken.
“Mag die buttplug uit?” vraagt Joke dan stilletjes.
Matthias kijkt haar even aan en knikt dan. “Kom maar hier.”
Hij draait haar met haar rug naar hem toe en dwingt haar zich diep te bukken. Dan tilt hij haar jurk op en legt die over haar gebogen rug. Even aait hij over haar billen, dan komen zijn vingers tussen haar bilnaad en trekken ze de buttplug eruit.
Oef. Eindelijk. Dankbaar kijkt ze hem aan als ze zich weer opricht en naar hem toe draait.
“Wil je wat drinken?” vraagt hij.
Ze schudt haar hoofd. Ze heeft net tijdens het bowlen ook al twee drankjes gedronken. Straks moet ze de hele nacht naar het toilet als ze nog meer drinkt.
“192…” Matthias laat het getal even in de lucht hangen.
“Trek die jurk maar uit,” zegt hij dan.
Even aarzelt Joke – hij heeft haar immers nog nooit naakt gezien – maar dan doet ze wat hij zegt. Ze trekt de jurk over haar hoofd en laat die naast haar op de grond vallen. Matthias zit op zijn stoel zwijgend toe te kijken. Verlegen staart Joke naar de grond. Wat als het hem niet bevalt, wat hij ziet?
“Leg je handen in je nek, ellebogen wijd en draai je langzaam om,” hoort ze zijn stem.
Ze voelt zich heel erg bekeken. Als ze 360 graden gedraaid is, staat Matthias recht. Hij komt voor haar staan en tilt haar kin op om haar zo te dwingen hem aan te kijken.
“Je bent mooi,” fluistert hij. En hij kust haar lang en zacht. Ze slaat haar armen om hem heen. Het voelt gek, dat zij zo helemaal naakt tegen hem aan staat, terwijl hij nog al zijn kleren aan heeft. Maar ook ergens vertrouwd en veilig.
Dan trekt hij haar met zich mee tot ze over zijn knie ligt.
“192,” herhaalt hij.
De eerste klap valt. Hij slaat hard. Harder dan Joke had verwacht.
“Ow!” Haar been vliegt in de lucht. Meteen volgt de tweede klap. En de derde. Ze blijven komen. Het was maar een spelletje, maar dit is verdomd echte pijn, bedenkt ze.
Dan houdt hij plots op en kneedt hij haar billen. “Dat waren er 100,” zegt hij. “Iets over de helft.”
Joke slikt even. Ze zijn dus nog lang niet klaar. De warmte straalt al van haar billen af, maar dat is natuurlijk net wat Matthias wil. En zij ook. Nu hij gestopt is met slaan, verlangt ze tot hij verder doet. En dat doet hij ook. Meteen bij de eerste slag weet ze al niet meer waarom ze wilde dat hij verder zou doen.
Als hij eindelijk opnieuw stopt, na de laatste twee extra harde slagen, ligt Joke slap over zijn knie. Haar ademhaling gaat snel en intens. Matthias laat haar even bekomen. Dan mag ze overeind komen en op het bed gaan liggen voor haar massage. Genietend van het vooruitzicht legt ze zich op haar buik, haar armen onder haar hoofd. Loom kijkt ze opzij, naar Matthias. Die komt naast haar zitten en zet zijn timer. 69 punten maal 7 seconden, dat is 8 minuten en 5 seconden. Hij drukt op start en begint haar rug te masseren. Hmm, heerlijk. Hij begint bij haar schouders en zakt steeds lager af. Na een minuut of twee is hij bij haar billen aangekomen. Ook die kneedt hij even stevig, waarna hij nog lager afzakt naar haar bovenbenen. Ook de binnenkant van haar dijen neemt hij mee in zijn massage. Hij komt heel dicht bij haar private plekjes, maar raakt die telkens net niet aan. Joke weet niet of ze daar opgelucht of net teleurgesteld over moet zijn.
Dan, na vier minuten, zet hij de timer even stil. “Draai je maar om.”
“Het is nog niet gedaan,” protesteert Joke. “Ik heb nog vier minuten over.”
“En die krijg je ook. Aan de voorkant.”
Aarzelend draait Joke zich om. Het voelt heel erg naakt om zo op haar rug op het bed te liggen. Zeker aangezien Matthias wel nog al zijn kleren aan heeft. Hij kijkt op haar neer met een tedere blik in zijn ogen. Ze durft niet goed terugkijken, dus staart ze maar naar het plafond. Zijn hand streelt over haar buik. “Je bent echt mooi,” fluistert hij weer. Dan herstart hij de timer. Zijn handen beginnen deze keer bij haar bovenbenen en werken zich naar omhoog. Opnieuw raakt hij haar meest intieme delen niet aan. In plaats daarvan gaat hij rechtstreeks naar haar buik. Zoveel valt daar echter niet te masseren, dus komt hij al snel bij haar borsten uit. Die begint hij grondig te kneden, waarbij hij ook haar tepels niet vergeet. Joke kreunt van genot en schaamte. De vier minuten zijn veel te vlug voorbij.
“Nee,” kreunt ze. “Niet stoppen.”
Heeft ze dat echt gezegd?
“Ik ben nog niet met je klaar,” stelt Matthias haar gerust. “Ik heb nog een appeltje met je te schillen, weet je nog?”
Even kijkt Joke hem verward aan, dan weet ze het weer. “33 is niét bejaard,” benadrukt Matthias.
Joke kan een grijns niet onderdrukken. “Wel,” zegt ze loom.
“We zullen even zien of je er straks nog zo over denkt.” Hij reikt onder het bed en haalt een paardenzweepje tevoorschijn. Plagend petst hij er even zachtjes mee op haar bovenbenen. Het doet niet echt pijn, maar ze voelt het wel. En dit is nog niets, dat beseft ze maar al te goed. Gespannen zwijgt ze. Wat is hij van plan?
“33,” kondigt hij aan. “Je houdt je handen langs je zij, anders bind ik ze vast.”
Ze slikt. Ze ligt nog steeds op haar rug. Wat is hij van plan?
Dat wordt snel duidelijk als hij het zweepje op de buitenkant van haar rechterborst laat neerkomen. Daarna op de linkerborst. Twee grote rode vlekken tekenen zich af.
Joke bijt op haar tanden. In een reflex waren haar handen omhoog geschoten, maar na een waarschuwende blik van Matthias laat ze die terug op het matras vallen. Ze klauwt haar vingers in het beddengoed terwijl het zweepje opnieuw haar borsten aanvalt. Matthias slaat geen twee keer op dezelfde plek, maar werkt systematisch het volledige oppervlak rond de tepels af.
“Dat waren er dertig,” zegt hij dan. “Nog drie te gaan.”
Joke zet zich schrap. De laatste zijn de ergste, dat weet ze inmiddels al.
“Pats!” Vol op haar tepel. Meteen volgt de tweede pats, op haar andere tepel.
“Nu de laatste.” Matthias verplaatst zijn zwaartepunt en houdt het zweepje boven haar venusheuvel.
“Nee!” schrikt Joke en ze houdt haar handen ervoor.
“Handen weg.” Hij klinkt streng. Even aarzelt ze, maar als ze de opgetrokken wenkbrauw boven zijn strenge ogen ziet, laat ze aarzelend haar handen opnieuw langs haar zij vallen.
Hij wacht nog twee seconden – een eeuwigheid voor Joke – en laat dan het zweepje neerkomen. Het is zachter dan hij op haar borsten sloeg, maar toch nog hard genoeg.
Meteen gooit hij de zweep weg en aait hij met zijn hand waar hij net geslagen heeft. Dat helpt. In zachte kringetjes gaat zijn hand naar beneden. Met een vinger komt hij tussen haar schaamlippen uit, waar het onmiskenbaar vochtig is. Zijn middelvinger vindt haar genotsknopje, terwijl hij met zijn tong over haar tepel likt en erop begint te zuigen.
Joke weet niet waar ze het heeft. Ze kronkelt over het bed en slaagt er uiteindelijk in haar handen onder zijn t-shirt te stoppen, zodat ze over zijn borstkas kan aaien. Even laat hij haar los om zijn kleren uit te trekken. Dan gaat hij boven haar liggen. Zijn blik houdt de hare vastgepind. Ditmaal is het geen strenge of donkere blik, maar een vol liefde en tederheid. Zachtjes dringt hij bij haar binnen. Ze spreidt haar benen en slaat die om hem heen terwijl hij op en neer stoot.
Even later ligt Joke met haar hoofd op zijn borst, terwijl ze kringetjes draait in zijn borsthaar.
“Wat een avond,” fluistert ze.
“Zeg dat wel.”
Haar ogen vallen dicht en ze laat het gebeuren. Matthias houdt zijn arm stevig om haar heen en drukt een kus op haar haar. Zo vallen ze samen in slaap.

“Joke toch, je bent zo verstrooid,” moppert haar moeder als ze voor de derde keer moet vragen om te herhalen wat er gezegd is geweest.
“Ze is vast verliefd,” grapt haar vader.
O nee… Ze hoopt maar dat ze niet te hard bloost. Ze is nog helemaal niet klaar om haar ouders over haar relatie te vertellen. Wat zou ze ook moeten zeggen: “Hij heet Matthias, hij is mijn studiebegeleider en hij slaat me als ik niet doe wat hij zegt”? Ze rolt met haar ogen.
Maar het is wel waar: Matthias leidt haar af. Ze moet tegen maandag een hoop krantenartikels lezen, verslaggeving over rechtzaken, en daar dan zelf een paper over schrijven. Ze heeft de afgelopen weken trouw de kranten doorgenomen en artikels verzameld, het schrijven zelf zou ze dit weekend doen. Op die manier kon ze ook de meest actuele feiten in haar verslag opnemen. Maar ze kan zich echt niet concentreren. Bij elk woord dat ze typt, gaan haar gedachten terug naar de gebeurtenissen van de voorbije week. Naar Matthias’ handen op haar lichaam. Hard, zacht, aaiend, slaand, strelend, knijpend… Ze wou dat het al maandagavond was en dat ze weer bij hem was. In plaats van naar haar toetsenbord, glijden haar handen over haar lichaam, in een slechte imitatie van de zijne. Routineus vindt ze haar genotsknopje en met het beeld van Matthias in haar hoofd komt ze binnen de minuut klaar. Toch bevredigt het haar niet. Ze wil hém.
Een halfuur voor ze de trein naar Leuven moet nemen en haar ouders haar roepen voor het avondeten, is de paper nog steeds niet af. Dit is echt een probleem aan het worden, want morgen om 9u moet ze hem indienen. Zuchtend gooit ze haar laptop bovenop de kleren in haar koffer en vertrekt ze naar beneden. Als ze straks in Leuven is, kan ze er nog even aan werken.

“Joke! Joehoe!”
Joke kijkt om. Er staan veel mensen op het perron. Eentje staat op en neer te springen en naar haar te zwaaien. Het is Stephanie.
“Neem je ook deze trein?” vraagt ze nogal overbodig. “Gezellig, dan kunnen we samen gaan. Dat is zoveel leuker dan alleen.”
Paper schrijven in de trein is dus geen optie meer. Maar verder vindt Joke het wel gezellig. Zo vaak ziet ze Stephanie inderdaad niet meer, terwijl ze vroeger net heel veel dingen samen deden.
“Ga jij donderdag ook naar het gekostumeerd bal van Crimen? Ik ga als Pinokkio!” Stephanie babbelt enthousiast verder terwijl ze een lange neus van papier-maché met een elastiekje eraan uit haar koffer haalt. “Dit weekend zelf in elkaar geknutseld!” lacht ze. “Dat is verdorie nog moeilijker dan het eruit ziet. Ik ben zeker drie keer opnieuw moeten beginnen! Een halve dag kwijt. Maar het resultaat is wel leuk, vind je niet?”
Joke lacht en knikt. Ze krijgt er nauwelijks een woord tussen, zo’n spraakwaterval is haar vriendin. Maar ze geniet er wel van. Ze heeft Stephanie gemist, beseft ze.
“Ja, ik ga wel mee, donderdag,” besluit ze. “Alleen heb ik nog geen kostuum.”
“We verzinnen wel iets,” verzekert Stephanie haar. “Zal ik straks even meekomen naar je kot? Kijken wat je allemaal hebt en wat we kunnen omtoveren tot een mooi kostuum?”
“Leuk!” Joke wordt nu ook enthousiast. Ze denkt al helemaal niet meer aan de paper en de krantenartikelen.
“Ik denk wel dat ik een rood jurkje met witte bolletjes heb. Dan kan ik als Minnie Mouse gaan. Moeten we enkel nog oren vinden.”
“Die hebben ze vast wel ergens in de Hema of zo. We kunnen morgen even samen gaan zoeken?” stelt Stephanie voor.
“Morgen kan ik niet, dan heb ik studiebegeleiding,” antwoordt Joke. Bijna vindt ze het spijtig, maar ze verlangt ook heel erg hard om Matthias terug te zien. Ze hoopt maar dat ze niet bloost.
“Dinsdag dan?”
“Dat lukt vast wel,” antwoordt Joke, opgelucht dat Stephanie niet weer begint te zeuren over haar studiebegeleiding.

Het is al tegen middernacht eer Stephanie naar haar eigen kot vertrekt. Ze hebben een erg gezellige avond gehad. Het was lang geleden dat ze nog eens zo met hun tweeën konden kletsen en lachen. Het voelde vertrouwd. Even was Joke in de verleiding gekomen om Stephanie te vertellen over Matthias en zijn … methoden. Maar uiteindelijk besloot ze het toch maar niet te doen. Wellicht zou ze het niet begrijpen en Stephanie kennende zou ze het niet kunnen laten rusten. Dan zou er een heleboel gedoe van komen.
Joke geeuwt. Ze moet die paper nog schrijven, maar ze is echt veel te moe. Het is ook al veel te laat. Stephanie is langer gebleven dan ze voorzien had, maar ach wat, het was gezellig! En te lang geleden, daar moet Joke haar gelijk in geven.
Ze zet haar wekker op 7u, dan kan ze morgen nog snel iets in elkaar flansen. Nu gaat ze slapen.

Meteen als ze binnenkomt, neemt Matthias haar in zijn armen. Ze vleit zich tegen hem aan, terwijl ze haar hoofd omhoog tilt om zich te laten kussen. Hij smaakt naar cola.
“Dag meisje van me,” begroet hij haar. “Hoe gaat het?”
“Nu goed,” antwoordt ze met een lach. “Ik kon niet wachten tot ik je zag.”
“Dat geldt ook voor mij hoor.”
“Maar jij kunt gewoon in de spiegel kijken en dan zie je jezelf, ik moest wachten tot nu,” antwoordt Joke ondeugend.
“Flauw.” Matthias schudt zijn hoofd, maar zijn mondhoeken trekken omhoog en er stralen pretlichtjes in zijn ogen.
“Wel, kom maar binnen,” zegt hij. “Laten we eerst maar even het officiële gedeelte doen.” Zelf neemt hij plaats op zijn gemakkelijke bureaustoel. “Ben je naar je lessen geweest?” vraagt hij dan.
Joke knikt. Ze weet zich niet goed raad met deze situatie. Eerst kust hij haar en nu speelt hij de strenge studiebegeleider.
“En je hebt al je werk gedaan? Moest je vanochtend geen paper indienen?”
Weer knikt ze, zij het wat minder zeker.
“Hij is ingediend,” zegt ze. Dat is waar. Ze heeft haar paper ingediend. Maar of ze een goed cijfer zal behalen, betwijfelt ze.
“Mooi zo. Dan kunnen we nu nog even het voorbereidingsrooster voor de examens bekijken.” Matthias opent het bestand op zijn computer en het volgende kwartier zijn ze bezig met studieschema’s overlopen.

“Goed, dat is het dan voor vandaag geloof,” besluit Matthias. “Tenzij jij nog iets kwijt wil?” Hij kijkt Joke onderzoekend aan. Die schudt haar hoofd.
Is dit alles? Laat hij haar nu echt gewoon naar huis gaan? Ze is teleurgesteld en ook een beetje kwaad. Wat denkt hij wel?
Nukkig staat ze recht. Ze wil naar buiten lopen, maar Matthias houdt haar tegen. “Kom nog even hier,” zegt hij met een glimlach. Opnieuw trekt hij haar tegen zich aan. “Je denkt toch niet dat ik je er zo gemakkelijk van af laat komen zeker?”
Niet-begrijpend kijkt ze hem aan.
“Ik wil wel even zien hoe het staat met de toestand van jouw billen.” Hij grijnst erbij. “Draai je maar even om.”
Bij die woorden voelt ze de inmiddels bekende kriebel in haar buik. Langzaam draait ze zich om.
“Handen op het bureau.”
Haar jurk wordt op haar rug gelegd, dan neemt Matthias met twee handen haar onderbroek vast en stroopt die langzaam naar beneden, tot vlak onder haar billen. Met zijn vlakke hand wrijft hij keurend over haar blote vlees. Hier en daar zijn nog wat bruin-gele vlekken te zien, maar de ergste blauwe plekken zijn inmiddels verdwenen.
“Wat is je lievelingskleur?” vraagt hij plots.
“Mijn lievelingskleur?” De vraag overvalt Joke. Ze staat daar nu, haar handen op het bureau, haar billen bloot en hij vraagt naar haar lievelingskleur?
“Rood,” antwoordt ze dan.
“Hmmm… Ik hou meer van paars,” zegt Matthias. Iets in de toon van zijn stem waarschuwt haar. Dan landt zijn rechterhand hard op haar ene bil. En daarna de andere.
“Maar rood vind ik ook wel goed. Hoe donkerder rood, hoe beter.”
In een snel tempo slaat hij afwisselend op elke bil. Joke moet er wat moeite voor doen, maar ze slaagt erin om netjes te blijven staan. Haar handen, die eerst plat op het bureau lagen, zijn intussen tot vuisten gebald.
Na een minuut of twee stopt het.
“Dit is eerder roze,” klinkt het dan achter haar.
“Wat? Dat kan niet!” roept ze uit.
Matthias lacht. “Jawel hoor.” Hij loopt naar de kast en haalt er een spiegel uit. “Kijk zelf maar,” kondigt hij aan.
Als ze over haar schouder kijkt, ziet ze dat haar billen al een mooi egale kleur vertonen.
“Die zijn toch echt wel rood,” protesteert ze.
“Nee nee, dat is roze,” pest Matthias haar.
“Echt niet!”
“Echt wel.” En met die woorden trekt hij zijn riem uit zijn broek.
“Ken je deze nog?” vraagt hij met een veelbetekenende blik.
Joke bloost en knikt.
“Dat dacht ik wel. Deze riem gaat jouw billen rood kleuren. Dan zul je straks het verschil kunnen zien. Kijk maar weer voor je.”
Met haar buik vol vlinders doet Joke wat haar gezegd wordt. Waarom heeft dat simpele zinnetje, die opdracht om voor zich te kijken en daardoor niet te zien wat hij doet, zo’n groot effect op haar? Veel tijd om erover na te denken krijgt ze niet, want al snel landt de riem met een grote zwaai op haar billen.
“Ow,” kreunt ze. Meteen volgt er nog een slag en nog een en nog een. Ze doet geen poging om de tel bij te houden. Het hele oppervlak van haar billen wordt bewerkt en ook haar bovenbenen delen af en toe in de klappen.
Na een hele tijd stopt het. Even is ze opgelucht, daarna zou ze wel willen dat hij verder slaat, ook al weet ze dat ze daar meteen spijt van zou krijgen. Waarom is dit alles toch zo verwarrend?
“Nu zijn ze rood,” zegt Matthias tevreden. En als Joke weer in de spiegel mag kijken, ziet ze dat haar billen inderdaad een veel donkerdere kleur hebben dan daarnet.
“Zie je het verschil?” vraagt hij. Opnieuw schitteren zijn ogen ondeugend.
Onwillig knikt ze.
“Had ik iets verkeerd gedaan?” vraagt ze dan stilletjes. “Ik begrijp het niet goed.”
“Nee hoor meisje, dit is geen straf.” Matthias klinkt geschrokken. “Dit is gewoon omdat het leuk is. Geloof me, als het straf is, dan zul je het wel merken.”
Opgelucht knikt Joke. Dat is waar, bij straf is hij veel strenger, veel harder. Dit was… speels.
Matthias komt voor haar staan en slaat zijn armen om haar heen, terwijl zijn handen haar billen vastgrijpen.
“Dit doe ik omdat ik het leuk vind,” gaat hij verder. Hij legt zijn lippen zachtjes op de hare. “Net als dit.” Zijn handen kneden haar billen. “Of vind jij dit niet leuk? Wil je dat ik stop?” Hij knabbelt zachtjes op haar onderlip, terwijl hij zijn handen naar boven laat glijden. Even aait hij haar borsten door haar kleren heen, dan verdwijnt zijn linkerhand in haar decolleté. Vaardig vinden zijn vingers haar tepel, die hij meteen begint te masseren. Joke kreunt.
“Moet ik stoppen?” vraagt Matthias opnieuw, terwijl ook zijn andere hand onder haar kledij verdwijnt.
“Nee,” kreunt Joke. “Niet stoppen, alsjeblieft niet stoppen.”
Nu duwt Matthias zijn tong bij haar naar binnen. Hij kust haar hartstochtelijk. Zijn handen omvatten nu haar volledige borsten. Hij knijpt steeds harder, tot Joke naar adem snakt en de kus verbreekt.
“Auw!” roept ze uit.
Matthias grijnst, voert de druk nog even wat op en laat dan los. Joke wrijft verwoed over haar borsten. “Straks heb ik daar ook blauwe plekken!” Ze kijkt verontwaardigd.
“Stel je voor zeg.” Matthias heeft de grootste lol.
“Zullen we eens kijken of dat ook voor je tepels geldt?” Speels grijpt hij beide tepels tussen duim en wijsvinger vast. Joke krimpt in elkaar.
Even knijpt hij hard zijn vingers dicht. Hij houdt dit twee seconden aan, daarna rolt hij haar tepels tussen zijn vingers. Ze kreunt van genot. “Heb je morgen na je lessen al iets gepland?” vraagt Matthias dan, terwijl zijn vingers nog steeds vaardig met haar tepels spelen.
Het duurt even eer de vraag tot Joke doordringt. “Ik ga met Stephanie winkelen voor het gekostumeerde bal van donderdag,” antwoordt ze dan.
“En woensdag?”
“Ja, dan kan ik wel.”
“Goed, ik kom je om 18u oppikken. Trek een jurkje aan.”
Matthias knijpt nogmaals venijnig in haar tepels en haalt dan zijn handen uit haar décolleté.
Pas als ze de lucht traag uit haar longen laat ontsnappen beseft Joke dat ze haar adem had ingehouden.
“Wat gaan we doen?” vraagt Joke nieuwsgierig.
“Dat zul je vanzelf wel merken,” knipoogt Matthias.

Nee nee nee nee nee! Wat heeft ze nu gedaan? Ze staat compleet voor gek. Het was niet haar bedoeling geweest om hem te kussen. Niet echt. Ja, ze had er wel eens over gefantaseerd, maar niet als iets dat ze echt zou willen doen. Ze kan toch niet met haar studiebegeleider… Hij is ook zoveel ouder dan zij! Maar toen was hij zo dichtbij en hij lachte zo lief. En voor ze het wist had ze hem gekust. Hij had niet eens teruggekust. En nu weet ze niet hoe snel ze daar weg moet komen. Jawel, ze weet het wel: heel snel. Zo snel mogelijk. En nooit meer terugkomen. Ze kan nooit meer terug. Ze kan hem niet meer onder ogen komen. Ze…
“Joke! Wacht!” hoort ze plots achter zich. Ze negeert het.
“Hé, wacht even!” Plots voelt ze een ruk aan haar schouder als Matthias haar aan haar arm terugtrekt.
“Sorry, ik had niet moeten…” begint ze, maar voor ze haar zin kan afmaken, voor ze weet wat ze eigenlijk wil zeggen, worden haar woorden afgekapt door Matthias’ lippen op de hare. Hij kust haar! Hij kust haar terug!

“En toen?” vraagt Marie ademloos.
“Toen zei hij dat ik maar naar huis moest, aangezien ik morgen om 9u les heb.”
“En in plaats daarvan ben je rechtstreeks naar mij gekomen.”
“Klopt.” Joke grijnst verlegen.
“Wauw.” Marie is er even stil van. “Die had ik niet zien komen,” geeft ze toe. “Is dat allemaal dankzij die onderbroek die je van mij hebt gekregen?”
Joke lacht. “In zekere zin wel, neem ik aan.”
Even blijft het stil. “Maar hij is zo oud!” roept Marie dan uit.
Nu lacht Joke nog harder. “Hij is 33 volgens zijn facebookpagina.”
“Stokoud dus,” is Maries conclusie.
Joke haalt haar schouders op. “Eigenlijk wel. Maar ik denk dat het pijnlijk wordt als we hem dat letterlijk gaan zeggen.”
Marie grijnst. “Je kunt altijd die tekst op een onderbroek laten drukken: 33 IS OUD.”
“Die krijg je van mij cadeau voor je verjaardag. Dan kun jij die aandoen volgende keerals je naar hem moet. Goed?” countert Joke.
“En nu?” De toon wordt plots een stuk serieuzer.
“Nu moet ik nog steeds morgen teruggaan neem ik aan.”
“Zal hij nu milder voor je zijn, denk je?”
“Vast niet,” voorspelt Joke donker. “Integendeel waarschijnlijk.”

De volgende dag zweeft Joke op een roze wolk naar haar lessen. Geen haar op haar hoofd dat eraan denkt om nu een les over te slaan en Matthias kwaad te maken. Maar ze is er ook niet echt met haar gedachten bij. Ze betrapt zichzelf er steeds op dat ze zit te dromen. Haar notities lijden eronder en ze weet het, maar het lukt haar maar niet zich te concentreren. Als de prof van de laatste les van de dag hen tien minuten eerder naar huis stuurt, slaakt ze dan ook een zucht van opluchting. Eindelijk. Er leek maar geen einde te komen aan deze dag. Maar nu is het bijna zover: straks ziet ze Matthias weer. Ze heeft al besloten wat ze gaat aantrekken: een eenvoudig rood jurkje waar haar figuur goed in uitkomt, al zegt ze het zelf.
Eigenlijk zou ze de tijd moeten doorbrengen met papers lezen, maar de woorden dringen niet tot haar door. Na zes keer dezelfde alinea te hebben gelezen zonder te weten wat er staat, geeft ze het op.
Ze kijkt op de klok: nog een halfuur. Zou hij het heel erg vinden als ze te vroeg kwam? Vast niet, hij dramt altijd zo door over op tijd komen… Wel, een halfuur te vroeg is zeker op tijd, ruim op tijd. Snel neemt ze een beslissing en trekt ze haar jas aan. Stomme regen ook. Ze is al de deur uit, als ze bedenkt dat ze beter een haarborstel kan meenemen: de regen haalt haar kapsel vast helemaal door elkaar eenmaal ze op de fiets zit. Met grote stappen loopt ze terug naar binnen en grist ze de haarborstel uit de la. Dezelfde haarborstel als waar zij en Marie mee van langs kregen. Joke glimlacht bij de herinnering en strijkt even met haar hand langs haar billen. Die zijn nog erg gevoelig na gisteren. Even twijfelt ze: is het wel zo verstandig om die haarborstel mee te nemen? Straks krijgt hij nog ideeën… Ach, hij hoeft helemaal niet te weten dat ze hem mee heeft. In de wachtkamer borstelt ze haar haar en daarna stopt ze de borstel onderaan in de tas. Geen haan die ernaar kraait.

Natuurlijk is ze veel te vroeg. Toch is ze even teleurgesteld als ze ziet dat de deur van zijn bureau dicht is. Zou ze aankloppen? Nee, straks is hij bezig en wil hij niet gestoord worden. Dan staat zij voor gek.
Wat nu? Er liggen geen tijdschriften in de wachtkamer. Toch een gebrek, vindt ze. Niet dat er iets van wat ze leest tot haar door zou dringen, maar het had toch even wat afleiding kunnen bieden. Waarschijnlijk is dat net waarom er geen liggen, schiet het dan door haar heen: zodat zijn ongelukkige slachtoffers enkel maar zouden kunnen denken aan de straf die hen te wachten staat. Wat gemeen! Desondanks betrapt ze zichzelf op een glimlach.
De eerste keer dat ze deze ruimte binnenkwam, had ze geen idee gehad wat haar te wachten stond. En kijk nu. Zenuwachtig loopt ze heen en weer. Drie passen tot de muur en weer terug. Wat als hij er helemaal niet naar uitkijkt om haar terug te zien? vraagt ze zich plots af. Haar hart begint sneller te slaan terwijl de paniek zich door haar lichaam verspreidt. Straks heeft hij er spijt van dat ze gisteren gekust hebben en wil hij liefst niets meer met haar te maken hebben!
Ze is zo hard bezig zich druk te maken dat ze niet merkt dat de deur van de wachtzaal is opengegaan en ze botst bijna tegen hem op als ze zich weer van de muur wegdraait voor haar volgende rondje ijsberen. Lachend grijpt hij haar vast. “Jij bent lekker vroeg, kon je niet meer wachten?” Zonder op antwoord te wachten kust hij haar vol op de mond. Al haar zorgen verdwijnen terwijl ze hem terugkust. Hij heeft er dus geen spijt van.
“Dat komt goed uit, ik kon ook niet meer wachten,” zegt hij als hij haar eindelijk los laat. “Kom binnen.” En hij gaat haar voor naar zijn bureau.
“Wacht even,” houdt hij haar tegen als ze wil gaan zitten. “Welke onderbroek heb je aan?” Er speelt een ondeugende twinkeling in zijn ogen die hem erg goed staat, vindt Joke.
“Een gewone,” antwoordt ze met een grijns.
“Laat maar even zien.”
De sfeer is nog steeds luchtig, maar er is toch iets van spanning bij gekomen. Op slag voelt ze zich klein worden. Verlegen draait Joke zich om en tilt ze haar jurk omhoog, zodat hij haar onderbroek kan zien. Zijn hand aait over de dunne, witte stof. Met haar blik naar beneden gericht blijft Joke ingespannen staan, haar handen om de zoom van haar jurk geklemd, haar vuurrode gezicht naar de grond gericht. Dan haalt Matthias zijn hand weg en draait hij haar weer naar zich toe. Hij neemt haar gezicht tussen zijn twee handen, zodat ze niet anders kan dan hem aankijken.
“Ben je naar je lessen geweest?” vraagt hij streng.
Joke knikt. Ze kan niet spreken. Niet zo, niet nu hij haar dwingt hem aan te kijken. Daarnet stonden ze nog te kussen en nu dit. Alsof er een knop is omgegaan. De kriebels razen door haar buik. Het is fijn om zich zo klein te voelen. Klein en veilig. Hoewel… Haar billen zijn vast allesbehalve veilig. “Ik had wel moeite met opletten,” geeft ze fluisterend toe.
“Was je afgeleid?” vraagt Matthias, terwijl hij zijn handen laat afzakken tot ze zacht over haar hals glijden en nog verder naar beneden, tot aan de aanzet van haar borsten. “Waardoor dan?” Hij kust haar in haar hals en sabbelt daarna zachtjes op haar oorlel. Joke snakt naar adem. Wat doet hij toch met haar? Haar lichaam reageert zo intens op zijn aanrakingen. Ze is de controle volledig kwijt.
“Waardoor?” herhaalt hij, als het stil blijft, op haar hijgende ademhaling na.
“Ik… door… jou,” stamelt ze.
“Zat je de hele tijd aan me te denken?” Zijn handen zijn intussen tot aan haar heupen gezakt.
Joke knikt. “Ja,” zucht ze. Ze is als was in zijn handen, wil alleen maar meer. Hij mag niet ophouden, niet ophouden… En dan laat hij haar los. Verwilderd staart ze hem aan.
“Dat kunnen we niet hebben, dat mijn meisje afgeleid is,” zegt hij met een grijns. “Daar zal ik even iets aan moeten doen.” Met een vlotte beweging gaat hij op de stoel zitten en trekt haar over zich heen. Zonder veel omhaal haalt hij haar jurk naar boven en haar onderbroek naar beneden en begint hij te slaan. Joke zet zich schrap, maar dat is niet nodig: hij slaat niet hard. In een rustig tempo komt zijn hand op haar billen neer. Het brandt, maar niet op een pijnlijke manier. Op een fijne manier. Kan dit ook? Blijkbaar wel. Met zijn andere hand aait Matthias over haar rug, steeds hoger en hoger, tot hij de sluiting van haar beha openprutst. Jokes ademhaling stokt even. Zijn hand blijft haar over haar rug aaien, nu niet meer gehinderd door de stof van haar beha, die een eindje naar beneden hangt.
Intussen is zijn rechterhand meer aan het masseren dan aan het slaan. Haar billen voelen lekker warm aan, maar het doet niet echt pijn. Dit is eigenlijk gewoon fijn, besluit ze.
Dan grijpt zijn hand plots in haar haar.
“Hé, auw!” roept ze boos, maar Matthias negeert het.
“Jij denkt dat je mij kunt kussen en daarna weglopen, hé.”
Ze schrikt. Dit had ze niet zien aankomen. Zonder op antwoord te wachten begint hij plots wel vol door te slaan. Tien harde klappen op elke bil. Ze zou wel willen spartelen, maar die hand in haar haar houdt haar op haar plaats. Dan dwingt hij haar, nog steeds met zijn hand stevig in haar haar, voor zich op haar knieën en legt hij zijn andere hand op haar keel.
“Wil je me nu nog kussen?” vraagt hij. Zijn blik is donker, hard en streng, maar Joke ziet nog iets anders in zijn ogen: liefde en zorgzaamheid. Ze knikt.
“Ik kan veeleisend zijn,” waarschuwt Matthias haar.
“Ja, dat heb ik al gemerkt.”
De hand in haar haar verstevigt zijn grip even. “Niet zo brutaal,” gromt hij.
“Sorry, sorry!” piept Joke.
“Sorry wie?”
“Sorry Matthias!”
Hij laat haar los en neemt haar kin vast, terwijl hij haar gezicht dichter bij het hare brengt. Met bange ogen kijkt ze hem aan, dan raken zijn lippen de hare.
Terwijl ze kussen zakken zijn handen naar beneden, naar haar borsten. Haar tepels priemen door de dunne, rode stof van haar jurk heen. Hij raakt haar nauwelijks aan, maar toch, of misschien net daardoor, trekt er een huivering door haar lichaam. Haar ademhaling gaat snel en oppervlakkig. Ze wil meer, dat is wel duidelijk.
“Je zou eens moeten weten wat ik allemaal met je wil doen,” gromt hij laag, terwijl hij plots beide tepels tussen duim en wijsvinger masseert, door de stof van haar jurk heen. “Mijn duisterste fantasieën wil ik op je uitleven.”
Joke kreunt. Ze gaat te zeer op in haar gevoel om zich af te vragen wat die duistere fantasieën dan wel inhouden.
“Maak je maar geen zorgen,” stelt Matthias haar gerust. Hij laat haar tepels los en verplaatst zijn ene hand van haar borst naar haar rechterwang. “Ik doe niets wat jij niet wil.”
Zuchtend leunt ze met haar hoofd tegen zijn hand aan. Zo blijven ze nog een tijdje zitten: Joke geknield voor Matthias, haar hoofd steunend tegen zijn hand, terwijl zijn duim over haar wang aait.

Joke grimast als ze naast Marie schuift in de aula. Ze is ruim op tijd: de les begint pas over tien minuten.
“Doet het nog steeds pijn?” vraagt haar vriendin.
“Ik moest gisteren opnieuw gaan. En vanavond weer. En morgen ook. Elke dag deze week.”
“Maar je was gisteren toch naar al je lessen geweest?”
“Hij heeft toch geslagen,” antwoordt Joke donker. “En ik moest er nog zelf om vragen ook!”
“Ow.” Marie kijkt haar medelijdend aan.
“Ik wil er helemaal niet om vragen, dat is zo vernederend. Maar hij kneep mijn oor fijn en liet niet los tot ik het gevraagd had, dus ik moest wel.” Bij de herinnering wrijft ze opnieuw over haar oor. “Hij zei dat ik hem vorige week maar om aanmoediging had moeten vragen als ik dacht dat het me niet zou lukken. Hij zou me dat wel leren.” Pffff. Ze zucht.
“Maar krijg je dan echt elke dag slaag? Dat moet ongelofelijk veel pijn doen, als je nog blauw bent van de dag ervoor!”
“Ja,” zegt Joke zielig. “Dat doet het ook. Gelukkig heeft hij gisteren geen instrumenten meer bovengehaald. Enkel zijn hand. Maar ik voelde het toch goed! Alles is nog zo gevoelig… En hij is van plan om dat de hele week zo te houden.”
“Ik heb iets wat je kan opvrolijken.” Joke kijkt Marie nieuwsgierig aan. Ze heeft een ondeugende blik op haar gezicht. “Ik zag dit hangen in de etalage van de winkel toen ik langsliep en toen moést ik het wel kopen. Dit kon ik niet laten hangen. Ik heb er ook een voor jou.” Ze haalt een plastic tas boven en overhandigt die aan Joke. “Deze kun je vanavond dragen,” gaat ze verder, terwijl Joke er een felroze onderbroek uithaalt. Op de achterkant staat in grote paarse letters “SPANK ME”.
Joke schiet in de lach. “Hilarisch!” roept ze. “Maar dat ga ik echt niet dragen hoor.”
“Waarom niet? Zoals ik het begrijp, zal hij je toch wel slaan. Dan kun je evengoed nog wat plezier hebben!”
Joke twijfelt. “Straks slaat hij harder.”
“Vast niet. Hij moet gewoon zo hard lachen dat hij niet meer kàn slaan!” giechelt Marie.
Joke lacht mee. Het lijkt haar ook wel een erg grappig idee. “Ok, ik doe het!” belooft ze.

Matthias zit al te wachten als hij Joke door de voordeur naar binnen hoort komen. Ze is mooi op tijd. Toch gaat hij haar niet meteen uit de wachtzaal halen. Laat haar maar even wachten. De zenuwen voelen. Hij leest nog rustig een paar pagina’s van zijn boek. Stipt om 17u staat hij recht en loopt hij naar de deur.
“Kom maar binnen,” zegt hij met een glimlach. Ze ziet er zenuwachtig uit. Zenuwachtiger dan zou moeten. Heeft ze dan toch weer een les overgeslagen?
“Ga zitten,” zegt hij, een grijns onderdrukkend. Hij weet dat haar billen nog gevoelig moeten zijn na de behandeling die ze de afgelopen dagen ondergaan hebben. Het doel van vandaag is om dat effect nog wat langer te behouden.
“Hoe is het vandaag gegaan?” Hij kijkt haar recht aan. Ze kijkt terug. Er staat iets van een glimlach op haar gezicht. Of verbeeldt hij het zich?
“Ik ben naar alle lessen geweest,” verklaart ze.
“Blij dat te horen,” is zijn antwoord. “Maar je weet ook waarom je hier bent: om te zorgen dat dat de rest van de week zo blijft.”
“Ik ga echt geen lessen meer overslaan deze week!” roept ze uit.
Hij trekt een wenkbrauw op.
“Echt niet! En na deze week ook niet.”
Hij kan er niets aan doen, hij schiet een beetje in de lach. “Ik geloof je niet,” zegt hij dan ronduit. “O, ik geloof best dat je dat van plan bent,” is hij haar protest voor. “Maar ik geloof niet dat je je eraan zult houden. De blokperiode begint over twee weken al, dus het is essentieel dat je naar je lessen gaat. Ik wil je gewoon wat extra motivatie geven.”
“Ik heb al wel genoeg motivatie gehad,” mompelt ze, haar hoofd wat weggedraaid.
“Ik denk daar anders over,” is zijn simpele antwoord. Hij staat recht en gaat op de stoel naast haar zitten.
“Kom voor me staan,” gebiedt hij.
Zag hij nu net een glimp van een grijns over haar gezicht glijden? Iets klopt er niet vandaag.
Hij kijkt haar recht aan, terwijl ze voor hem staat. “Ben je zeker dat je alles in orde hebt gedaan vandaag?” vraagt hij dan. Hij zet zijn serieuze stem op. Ze schrikt, ziet hij. Dan knikt ze.
“Weet je het heel zeker? Als ik erachter kom dat je tegen me gelogen hebt…” De herinnering van de afstraffing met de cane hangt tussen hen in.
“Nee, nee, Matthias, echt niet. Ik heb alles goed gedaan!”
“Goed dan,” geeft hij toe. Misschien heeft hij het toch verkeerd gezien. “Je weet wat ik wil horen.”
Joke draait wat heen en weer. “Moet dat?” zeurt ze.
“Ja, dat moet.” Het blijft stil. Ze friemelt aan haar vingers. Mooi zo, ze is zenuwachtig.
“Hoe langer het duurt, hoe langer ik je erna ga slaan,” waarschuwt hij haar.
Ze slikt. Hij vindt het heerlijk als ze dat doet: hoorbaar slikken. Dan weet hij dat hij indruk maakt, tot haar doordringt. Nu kijkt ze naar de grond, terwijl ze nog steeds aan haar vingers staat te friemelen.
“Wil je me alsjeblieft even slaan als aanmoediging om naar de les te blijven gaan, Matthias?”
Het is geen gefluister of gemompel, maar echt luid en duidelijk is het ook niet.
“Wat zeg je? Ik heb je niet begrepen,” antwoordt hij gemeen. Hij geniet hiervan. Zorgen dat ze zich zo klein voelt, dat ze zich zo kwetsbaar moet opstellen, zich aan hem moet overgeven.
Ze herhaalt de zin, ietsje luider maar. Hij besluit het daarbij te laten. “Kom maar liggen,” geeft hij aan.
Wanneer ze haar positie over zijn knie inneemt, kruipt haar rokje al iets omhoog. Hij kan de aanzet naar haar billen net niet zien. Met twee handen neemt hij het vast bij de zoom en brengt het langzaam omhoog, waarna hij het over haar rug heen legt.
Dan ziet hij de onderbroek. “SPANK ME” in grote paarse letters, leest hij. Nu begrijpt hij ook haar glimlach van eerder, de ondeugende blik in haar ogen. Ze test hem, daagt hem uit. Ok, hij speelt wel mee. Dit is een spelletje dat hij gaat winnen. Ze kan het niet zien, maar er verschijnt een grote grijns op zijn gezicht.
“Zo zo,” zegt hij. “Wat dacht je, ik laat het mijn onderbroek voor mij vragen?”
Nu schiet Joke hardop in de lach. “Nu moet je wel op mijn onderbroek slaan, hé. Want die vraagt het. Dus mijn billen moeten niet bloot.”
Bijdehandje.
“Geen probleem hoor,” antwoordt hij. “Maar dat wil zeggen dat je extra bescherming hebt, dus dan moet ik extra maatregelen treffen. Sta maar weer even op.”
Hij geeft haar een klein duwtje, zodat ze niet anders kan dan inderdaad van zijn knie glijden. Ze blijft op de grond op haar knieën zitten en kijkt hem bezorgd aan.
“Wat…?” begint ze, terwijl hij naar de kast loopt en er zijn kleine paddle uithaalt.
“Deze zal wel door de beschermlaag heen kunnen dringen, denk je ook niet?” vraagt Matthias gemeen.
Een angstige blik verschijnt in haar ogen. Dit had ze duidelijk niet meegerekend toen ze haar slimme plannetje bedacht.
“Ga je meteen… Ga je niet…?”
Matthias schudt zijn hoofd.
“Kom maar weer liggen.”
Ze aarzelt. Blijft zitten. “Maar…”
Hij trekt een wenkbrauw op. “Geen gemaar jongedame. Je onderbroek heeft er zelf om gevraagd.” Hij doet geen moeite om de grijns op zijn gezicht te onderdrukken. Eigenlijk vindt hij het best een goede grap. Hij had nooit gedacht dat ze dit zou durven, maar hij vindt het heerlijk. En hij gaat er heerlijk misbruik van maken.
“Nu!” beveelt hij. De autoriteit die hij in dat ene woordje legt, geeft aan dat nog langer treuzelen geen optie is. Even vangt hij een glimp van angst in haar ogen op voor ze zich terug over zijn knie legt.
“Wie vraagt…” zegt Matthias, en hij begint te slaan. Hij slaat niet heel hard door, ze is tenslotte niet opgewarmd en haar billen vertonen nog de sporen van de voorbije dagen. Maar toch slaat hij ook niet zacht. Hij vindt het een goede grap, maar dat wil niet zeggen dat ze er zomaar mee weg mag komen.
Joke begint vrijwel meteen te spartelen en te roepen. Hij moet haar stevig vasthouden om haar over zijn knie te houden. Pas na vijftig klappen laat hij los. Ze hijgt. Haar haar hangt in slierten om haar gezicht.
“Wat denk je? Heeft je onderbroek genoeg gehad?” vraagt hij.
“Ja!” roept ze meteen, heftig knikkend.
“Sta dan maar recht en kom voor me staan.”
Opluchting op haar gezicht. Ze denkt dat hij klaar is. O, wat is ze verkeerd. Zo gemakkelijk komt ze er echt niet van af!
“Dan mag je nu je onderbroek uitdoen en aan mij geven.”
Even kijkt ze hem verward aan. Hij heeft haar nog nooit gevraagd zich zo letterlijk bloot te geven. Zelf haar onderbroek af te stropen, wetend dat hij vol zicht zal krijgen op haar voorkant. Natuurlijk heeft hij alles al lang gezien en dat weet zij ook. Maar het zo expliciet voor hem moeten ontbloten en hem dan nog haar onderbroek aanbieden ook, dat is nog wat anders.
Geduldig wacht hij af, zijn blik strak op de hare gericht. Na een paar seconden geeft ze toe en begint ze haar onderbroek naar beneden te stropen, terwijl een blos op haar wangen verschijnt. God, wat is ze mooi…
Even houdt ze haar onderbroek aarzelend in haar rechterhand, dan steekt ze die naar hem uit. Hij neemt het kledingstuk aan en legt het achter haar op zijn bureau.
“Wel, je onderbroek is al gestraft, nu jij nog,” zegt hij.
Ze maakt een gebaar alsof ze weer wil gaan liggen, maar hij houdt haar tegen.
“Wil je me niets vragen?” zegt hij.
Verward kijkt ze hem aan. “Ik heb daarnet toch al gevraagd…” sputtert ze tegen.
“Ja, maar we werden onderbroken door je onderbroek, geloof ik,” antwoordt hij meteen.
“Dat is niet eerlijk!” roept ze.
“Vind ik ook,” zegt Matthias. “Maar ik kon daar niet echt iets aan doen, of wel?”
Ze slaat haar blik neer.
“Ik wacht,” zegt hij.
Dan kijkt ze hem plots recht aan. “Spank me!” zegt ze met een grote grijns op haar gezicht.
Hij moet moeite doen om niet in de lach te schieten. Die is er me er toch eentje! Meteen grijpt hij haar bij de arm en trekt haar in één beweging over zijn knie. Hij wacht niet tot ze een comfortabele positie gevonden heeft, maar begint meteen te slaan. Met de paddle. Het enige mogelijke antwoord op zo’n expliciete uitdaging.
“He, nee, auw!” roept Joke. “Niet met de paddle!”
“Zelfde vraag als je onderbroek, zelfde behandeling.” Hij slaat rustig verder. Haar billen zien al vuurrood, maar dat heeft ze op dit punt meer dan verdiend. Hij had niet gedacht dat er zoveel brutaliteit, zoveel vuur in haar school, maar hij vindt het stiekem best leuk. Wat uiteraard niet wil zeggen dat hij het zomaar over zijn kant kan laten gaan. Hij wil best spelen, graag zelfs. Zolang hij maar wint.
Na nog eens vijftig klappen met de paddle mag ze opnieuw rechtstaan.
Ze wrijft met beide handen over haar billen. Die zullen intussen wel goed branden, ja.
“Zullen we dat nog eens proberen?” vraagt hij. Even leest hij onbegrip in haar ogen, dan snapt ze het. Ze slaat haar blik neer. “Wil je me alsjeblieft slaan Matthias?” Het komt er erg timide uit. Hij besluit er genoegen mee te nemen.
“Dat wil ik wel,” antwoordt hij. Voor de derde keer mag ze over de knie. Ditmaal blijft de paddle op het bureau liggen. Met zijn hand slaat hij stevig door. Inmiddels is ze immers wel voldoende opgewarmd. Ze kreunt, maar probeert niet meer van zijn knie af te spartelen. Toch blijft hij nog even doorslaan. Dit is het oorspronkelijke pak slaag dat hij voorzien, dat zal ze krijgen ook. Alles hiervoor was extra, dat heeft ze zichzelf aangedaan.
Als hij eindelijk zijn arm op haar billen laat rusten, gloeien die behoorlijk. Er is geen kans dat ze morgen zonder pijn zal kunnen zitten. Hij grijnst. Toch was het een goede grap.
“Kom maar overeind,” zegt hij dan. Maar wanneer ze haar onderbroek van het bureau wil nemen, houdt hij haar tegen: “Als je die weer aandoet, moet ik gehoor geven aan de vraag.”
Blozend trekt ze haar hand terug. In plaats neemt hij zelf de onderbroek op en stopt die in haar handtas, die ze zoals steeds naast de stoelen had gedeponeerd. De boodschap is duidelijk: ze moet zonder onderbroek aan naar huis. En het is duidelijk dat dat haar verlegen maakt.
“Ben je erg boos?” vraagt ze dan stilletjes.
Matthias schrikt. Het was niet de bedoeling dat ze zou denken dat hij echt boos was. “Wat? Nee, helemaal niet! Ik vond het wel een goede grap eigenlijk.”
Voorzichtig kijkt ze hem aan.
“Je sloeg wel hard,” zegt ze, enigszins verontwaardigd.
“Tja, daar had je zelf om gevraagd,” lacht hij. “Of was het je onderbroek die erom vroeg… In elk geval: eigen schuld.” Dan wordt hij serieus: “Maar dat wil niet zeggen dat ik echt boos ben hoor. Ik kon er best om lachen, ik hou eigenlijk wel van dat soort spelletjes. Op het gepaste moment natuurlijk. Daar moet je niet mee afkomen als je een hele week niet naar je lessen bent geweest en je vijf papers te laat hebt ingediend. Maar vandaag kon het wel. Alleen ga je nu iets pijnlijker zitten dan als je dit niet had gedaan, dat hoort erbij.”
Ze glimlacht. Hij ziet een glinstering in haar ogen. Gelukkig, het is weer goed.
“Kom eens hier,” zegt hij dan, terwijl hij haar in een knuffel naar zich toetrekt. “Als ik boos ben, dan zul je het wel merken, geloof me.” Hij houdt haar op een armlengte afstand en kijkt haar aan. Ze knikt. Plots leunt ze voorover en drukt ze haar lippen op de zijne. Dan schrikt ze, trekt zich los en rent de deur uit. Matthias blijft verbouwereerd staan. Dit had hij niet zien aankomen. Joke zit echt vol verrassingen vandaag…

De drie weken na Matthias’ onverwachte bezoekje zorgt Joke ervoor dat ze niet meer te veel drinkt, naar alle lessen gaat en steeds op tijd is. Ze heeft al drie afspraken op rij geen slaag meer gehad en is daar best trots op. Matthias heeft haar tips and tricks gegeven voor het schrijven van papers en ze heeft nog twee uitstekende resultaten terug gekregen: een 13/20 en zelfs een 16/20.
“Ik weet niet hoe hij het doet, maar die studiebegeleider dringt duidelijk tot je door,” constateert haar moeder tevreden. Joke onderdrukt een grijns: ze moest eens weten…
De blauwe plekken van haar laatste pak slaag zijn intussen helemaal weggetrokken, vertrouwt ze Marie toe tijdens een van hun gezamenlijke etentjes. Nadat ze samen straf kregen, zijn de twee meiden alleen maar dichter naar elkaar toe gegroeid. Bijna geen enkel onderwerp is nog taboe en ze koken en eten vrijwel elke avond samen. Ze vergelijken hun notities en sporen elkaar aan om op tijd in de les te zijn. Af en toe komt er nog eens wijn aan te pas, maar nooit meer dan een fles per avond.
“Misschien moet ik me nog maar eens misdragen,” zegt Joke. “Ik mis het gevoel ergens een beetje. Is dat heel gek?”
“Nee hoor,” antwoordt Marie. “Maar dan kun je beter om een aanmoedingsspanking vragen. Dat doe ik ook. Dan gebruikt hij geen instrumenten, enkel z’n hand. En dan doet hij niet zo streng en gemeen. Veel beter dan wanneer het straf is.”
“Bij mij doet hij dat precies niet.”
“Nee, je moet er wel zelf om vragen.”
“Nu-uh. Echt niet. Dat doe ik nooit.”
“Zelf weten,” haalt Marie haar schouders op. “Toch is het wel fijn zo. Je opzettelijk gaan misdragen lijkt me geen goed idee. Zeker niet als hij erachter komt dat het opzettelijk was. En hij komt altijd overal achter, dat weet je inmiddels al wel denk ik.”
Met een pijnlijk gezicht denkt Joke terug aan haar “ziektedag”, intussen bijna drie weken geleden. De blauwe plekken zijn misschien vervaagd, de herinnering eraan niet.

“Drie weken op rij dat je alles netjes goed hebt gedaan!” glundert Matthias. “Ik ben trots op je!” Ze hebben net samen haar twee papers geëvalueerd. Matthias heeft nog wat extra tips gegeven voor de volgende keer, maar had er eigenlijk niet veel op aan te merken. Ook hebben ze een begin gemaakt voor een studieschema om alvast de examens wat voor te bereiden, zodat ze niet alles op het laatste moment moet doen, zoals vorig semester.
“Blijkbaar heeft je laatste straf echt indruk gemaakt,” knipoogt hij.
Joke bloost en knikt. “Dat was… best erg, ja.”
Matthias grinnikt. “Dat zal wel. Maar hé, het werkt. Kijk eens hoe goed je bezig bent. Doe zo verder!”
Joke wil al rechtstaan, maar met een handgebaar houdt hij haar tegen. “Volgende week is het praesidiumweek, of niet?”
Ze knikt. Praesidiumweek betekent een hele week activiteiten, gratis drank en gratis eten. Verschillende praesidia proberen elkaar te overtreffen in de hoop zoveel mogelijk stemmen te ronselen zodat zij het volgend jaar voor het zeggen zullen hebben. Joke is niet van plan om te stemmen, maar wel om ruimschoots te profiteren van alles wat praesidiumweek maar te bieden heeft. Er zal een springkasteel op het Ladeuzeplein staan, weet ze. En elke middag en avond zal er wel ergens iets van voedsel te krijgen zijn. En drank. Heel veel gratis vaten, dat ook.
“Ik verwacht dat jouw motivatie hier niet door aangetast wordt. Praesidiumweek biedt extra verleidingen, maar de examens komen eraan. Ik wil dat je naar alle lessen gaat, goede notities maakt en dat je géén kater hebt. Is dat begrepen?”
Oef, het is al een tijdje geleden dat ze die strenge blik van hem heeft gezien. In haar buik kriebelt het, terwijl ze haar blik neerslaat. Ze zegt niets.
“Geef antwoord, jongedame. Is dat begrepen?”
“Ja Matthias,” antwoordt ze met tegenzin.
“Goed zo. Denk je dat je dat hele week zult kunnen onthouden, of heb je wat extra aanmoediging nodig?”
Dit is haar kans. Dit is waar Marie het over had. Als ze nu ja zegt, krijgt ze vast een aanmoedigingsspanking. Maar ze krijgt het gewoon niet over haar lippen. Dus schudt ze haar hoofd.
Matthias kijkt haar nadenkend aan. “Als je hulp nodig hebt, mag je me er altijd om vragen,” zegt hij. Hij biedt haar nog een opening. Maar ze kan hem toch niet vragen om haar over zijn knie te leggen! Dat kan echt niet…
“Goed, ga dan maar,” zegt hij als het stil blijft. “En denk eraan: ik wil volgende week hetzelfde goede gedrag van je zien!

Er staat een gigantische rij voor het springkasteel. Joke en Stephanie sluiten helemaal achteraan aan.
“Dit gaat uren duren,” klaagt Stephanie.
“Hopelijk zijn we nog op tijd voor de les.” Joke klinkt bezorgd. Ze is Matthias’ waarschuwing niet vergeten.
“Vast niet. Ach, wat geeft het… Ik heb de laatste tijd zo weinig de kans gehad om tijd samen met jou door te brengen. Dat kunnen we nu inhalen. En we hebben bier!” roept Stephanie vrolijk uit. “Bier en een springkasteel!” Ze grijnst, maar ziet dan dat Joke bedenkelijk kijkt. “He, je gaat me toch niet weer laten stikken?” vraagt ze dan. “Ik had me er zo op verheugd om nog eens een middag met je door te brengen.”
“Ja, ik ook. Maar de les begint al over een uur en zo te zien gaat het hier nog wel wat langer duren.”
“Dan sla je een keertje een les over,” meent Stephanie. “Je bent dit semester volgens mij al naar alle lessen geweest,” gaat ze verder als Joke haar mond opendoet om te protesteren. “En je papers waren toch allemaal goed?”
Joke knikt.
“Wel dan, dan kun je nu best eens een les overslaan. Een keertje kan heus geen kwaad.”
Joke twijfelt. Ze kan moeilijk aan Stephanie gaan uitleggen dat ze zelfs voor één keertje een pak slaag gaat krijgen… En ze heeft wel gelijk: ze hebben de laatste tijd maar weinig dingen samen gedaan.
“Goed dan,” geeft Joke toe, terwijl ze een bierflesje van Stephanie aanneemt. “Bier en een springkasteel,” herhaalt ze Stephanies leuze van daarnet.

Ze is net klaar met eten als haar telefoon gaat. “Hallo?” antwoordt ze.
“Dag Joke, Matthias hier.”
Nee! In paniek kijkt ze om zich heen, ook al weet ze best dat hij niet in de buurt is.
“Hallo…” herhaalt ze.
“Ik wilde even horen hoe het vandaag gegaan is. Ben je naar al je lessen geweest?”
Shit. Hoe weet hij dat? Hoe kan hij dat weten? Ze had gedacht dat ze in elk geval tot volgende week de gevolgen zou kunnen negeren. Wat moet ze zeggen? Liegen? Nee… Eerlijk zijn. Hij komt er toch wel achter.
“Ik heb één les gemist,” geeft ze schoorvoetend toe, terwijl ze de neiging onderdrukt om haar tong uit te steken naar haar telefoon. Wel rolt ze met haar ogen. Hij kan het toch niet zien.
“Ik dacht al dat Praesidiumweek problemen zou opleveren.” Matthias’ stem klinkt nog steeds neutraal. Joke weet niet of dat haar moet geruststellen of net niet.
“Ja, ehm, de rij voor het springkasteel was iets langer dan gedacht en eh…” Ze ratelt.
“Je hebt vandaag geen lessen meer, toch?” vraagt Matthias dan.
“Nee,” antwoordt Joke aarzelend. Ze vreest dat ze wel een idee heeft waar hij heen wil. “Maar ik was van plan om nog een aantal teksten door te nemen voor de lessen van morgen,” voegt ze er daarom snel aan toe.
“Ik denk dat het een beter idee is als je nog even hierheen komt,” hoort ze.
“Moet dat?” vraagt ze voor ze er erg in heeft. Ze bijt op haar tong.
“Nee, ik kan ook naar daar komen,” komt het antwoord meteen.
“Nee nee, ik ben al onderweg.” Ze legt de telefoon neer en vloekt luid. HOE wist hij dat? Dan belt ze Marie.
“Heb jij ook telefoon gehad van Matthias?” valt ze met de deur in huis.
“Wat? Hoe weet jij dat? Hij belde daarnet om te vragen of ik naar alle lessen ben geweest. Gelukkig wel.”
“Ik moet nu meteen naar hem toe,” zegt Joke.
“O jee…”
“Zeg dat wel… Dat springkasteel gaat me wat kosten vrees ik.”
“Succes ermee…”
“Dank je, ik zal het nodig hebben,” zucht ze. “Ik kan maar beter vertrekken, straks vindt hij dat ik te laat ben.”
“Ga dan maar snel,” raadt Marie haar aan. “En nogmaals veel succes!”
Klonk daar een lach door in haar stem? Misschien een beetje wel. Ach, Joke kan het haar niet kwalijk nemen. Ze was tenminste zo vriendelijk om niet “Zie je wel” of iets dergelijks te zeggen. Want ze had haar immers gewaarschuwd dat Matthias er deze week kort op zou zitten. Dat het zo kort zou zijn, had Joke alleen helemaal niet verwacht.

Onderweg voelt ze de bekende kriebels in haar buik. Wat zou Matthias voor haar in petto hebben? Vast iets wat pijn zou gaan doen…
Als ze binnenkomt, staat de deur naar zijn bureau open. Hij kijkt op en wenkt haar naar binnen. “Ga zitten,” zegt hij, terwijl hij verder typt op zijn laptop.
Onhandig friemelt ze aan de rits van haar jas om hem uit te trekken en over de stoel te hangen.
“De kapstok is daar.” Hij wijst naar de muur achter haar.
Als een kind dat een standje heeft gekregen, hangt ze haar jas op de aangewezen plek. Hoe moest zij dat nu weten? De vorige keren had ze geen jas aan gehad…
Opnieuw gaat ze zitten. Matthias typt onverstoorbaar verder. Pas na enkele minuten klapt hij zijn laptop dicht en kijkt hij haar aan.
“Zo.” zegt hij. “Praesidiumweek he… Ik had je nog gewaarschuwd.”
Matthias zwijgt even, maar Joke antwoordt niet: alles wat ze zegt, zal het alleen maar erger maken. Zo goed kent ze Matthias wel al.
“Ik heb je een kans gegeven om toch naar alle lessen te gaan, maar die heb je verspeeld. Daarom kom je de rest van de week elke avond om 19u naar hier.”
“Wat?” roept Joke uit. “Maar…”
“Maar wat?” onderbreekt Matthias haar. “Maar dan moet ik elke dag verantwoording komen afleggen? Dat klopt. En dat heb je aan jezelf te danken. Je hebt getoond dat ik je deze week niet kan vertrouwen, dus dat ga ik dan ook niet meer doen.”
“Ik…” begint Joke nog een keer, maar ze zwijgt snel als ze Matthias’ blik ziet.
“Geen discussie, jongedame.”
Ze zwijgt.
“Het is je eigen schuld dat je hier zit. Ik had je gewaarschuwd om geen lessen over te slaan, maar je vond het springkasteel belangrijker. Een springkasteel dat er ook na je lessen nog wel had gestaan, zou ik daaraan willen toevoegen.”
“Dat is waar, maar Stephanie wilde per se over de middag gaan en toen was de rij zo lang en… en… Ik verloor de tijd uit het oog!” roept Joke uit. Dat laatste is natuurlijk niet waar, maar Matthias doet zo onredelijk!
“En wiens schuld is dat?” vraagt Matthias haar.
Joke kijkt hem even verbluft aan.
“Wel?” dringt hij aan. “Wiens schuld is het dat je de tijd uit het oog verloor?”
Joke zwijgt. Ze ziet zijn punt, maar ze wil het niet zeggen.
“Niet mijn schuld in elk geval,” gaat Matthias rustig verder. “Aan wie ligt het dan wel?” Hij kijkt haar doordringend aan.
“De mijne,” mompelt ze dan.
“Wat zeg je?”
Boos kijkt ze hem aan. Ze weet zeker dat hij haar gehoord heeft. “Mijn schuld,” zegt ze dan iets luider.
“Ja, dat dacht ik ook. Je weet wat dat betekent. Sta maar recht en doe je broek en onderbroek uit.”
Onwillig doet ze wat hij zegt. Ze heeft hier helemaal geen zin in, maar Matthias maakt het vrij duidelijk dat ze geen keuze heeft.
“Ga maar even in de hoek gaan staan. Dan kun je overdenken wat er vandaag verkeerd is gegaan en hoe je dat de komende dagen gaat vermijden.”
Ze werpt hem een boze blik toe en doet dan met tegenzin wat hij zegt. Met opzet houdt ze haar handen langs haar lichaam terwijl ze haar rug naar hem toedraait.
“Handen op je hoofd.” Zijn stem klinkt nog steeds even onverstoorbaar. Is hij dan echt niet van zijn stuk te krijgen?
Ze reageert niet. Even kijken wat hij eraan denkt te doen. Hij is ook zo onredelijk! Het is niet eerlijk dat ze hier nu staat. Ze wil hier helemaal niet zijn.
Met grote stappen komt hij dichterbij. Dan neemt hij haar linkeroor tussen zijn duim en wijsvinger. Auw! Hij knijpt hard!
“Handen op je hoofd zei ik.” Nog steeds klinkt zijn stem even onverstoorbaar. Joke leunt naar links om de pijn in haar oor tegen te gaan. Matthias knijpt nog wat harder. Snel legt ze haar handen op haar hoofd. Nog twee seconden lang voert Matthias de druk op haar oor op, dan laat hij los. Ze zou willen wrijven, maar besluit om haar handen toch maar gewoon op haar hoofd te laten liggen. Haar oor klopt en brandt en de tranen van woede en machteloosheid staan in haar ogen.

Naar haar gevoel staat ze al een eeuwigheid in de hoek. Ongeduldig verplaatst ze steeds haar gewicht van haar ene naar haar andere been.
“Kom hier,” hoort ze eindelijk.
Ze draait zich om en loopt naar Matthias toe.
“Dan mag je me nu even vertellen waarom je hier vanavond bent.”
“Omdat jij niet genoeg geduld had om een week te wachten,” flapt ze eruit. Fout antwoord, weet ze als ze zijn blik ziet.
Ze deinst achteruit als hij opstaat van zijn stoel, maar hij heeft al een vuist om haar haar geklemd. Zonder iets te zeggen duwt hij haar voorover over het bureau. Met zijn andere hand geeft hij haar vier snelle, harde klappen op haar billen. Dan laat hij haar haar los. Geschrokken blijft ze liggen. Dit had ze even niet zien aankomen. Niet zo… Dan voelt ze hoe hij haar billen uit elkaar trekt en iets kouds tegen haar anus drukt.
“Hé,” roept ze. “Wat…?”
Haar gezicht vertrekt terwijl de buttplug naar binnen glijdt.
“Dat gaan we nog eens opnieuw proberen,” zegt Matthias. “Ga maar in de hoek gaan staan.”
Verbaasd en diep vernederd komt ze overeind. Matthias is duidelijk niet in de stemming om er een spelletje van te maken. Pijnlijk bewust van de buttplug in haar binnenste gaat ze in de hoek staan en legt ze haar handen op haar hoofd. Ze is te hard geschrokken van zijn snelle actie om nog tegen te werken.
Na opnieuw een naar haar aanvoelen erg lange tijd, mag ze eindelijk weer bij hem komen. Ditmaal komt ze eerder schuchter voor hem staan, haar blik naar de grond gericht.
“Kun je me nu vertellen waarom je hier bent?” vraagt Matthias nogmaals.
“Omdat ik niet naar de les ben geweest,” antwoordt ze stil.
“En waarom niet?”
“Omdat de rij voor het springkasteel te lang was.”
“En waarom vond jij dat op het springkasteel gaan belangrijker was dan naar de les gaan?”
Ze slikt even. “Ik weet het niet.”
“Je weet het niet.” Matthias klinkt teleurgesteld. “Je hebt twee keer tien minuten de tijd gehad en je weet het niet.”
Ze schudt haar hoofd. “Het spijt me, ik had naar de les moeten gaan.”
“Aha, dan zijn we het daar toch over eens.”
Nog steeds kijkt Joke naar de grond.
“Dan mag je me nu aankijken en me vragen om je te straffen.”
Van schrik kijkt ze inderdaad op, recht in zijn strenge ogen. Meteen slaat ze haar blik weer neer. Moet ze echt…? Moeizaam richt ze haar blik op, tot ze naar zijn kin kijkt. “wiljemealsjeblieftstraffen,” mompelt ze snel, terwijl ze haar blik afwendt.
“Dat heb ik niet verstaan,” zegt Matthias beslist. “En kijk me aan.”
Opnieuw kijkt ze naar zijn kin. “Wil je me alsjeblieft straffen?” vraagt ze, iets luider nu.
“Met twee woorden spreken meisje.”
De wanhoop moet op haar gezicht te lezen zijn. Ze wil dit echt geen derde keer herhalen.
“Wil je me alsjeblieft straffen, Matthias?” zegt ze braaf.
“Waarvoor moet ik je straffen?”
Is deze beproeving nog niet over? Ze wou dat ze al over zijn knie lag. Alles liever dan dit vragenspel.
“Omdat ik niet naar de les ben geweest.”
“Nog een keer, ditmaal in één keer.”
Boos kijkt ze hem aan. “Wil je me alsjeblieft straffen omdat ik niet naar de les ben geweest, Matthias?” komt het er bijna sissend uit.
Matthias kijkt haar even bedenkelijk aan, maar besluit dan blijkbaar dat het toch goed genoeg was.
“Kom maar hier,” zegt hij en hij tikt op zijn knie.
Met een zucht van opluchting gaat ze liggen, maar die opluchting verdwijnt snel als ze zijn hand over haar billen voelt gaan. Even duwt hij tegen de buttplug, als om er haar nog even aan te herinneren. Niet dat ze het al vergeten was: het voelt… vol. Het schaamrood stijgt haar opnieuw naar de wangen, maar gelukkig kan hij dat in deze positie niet zien.
Dan landen de eerste klappen al. Hij slaat hard, maar ze had het ook niet anders verwacht. Ze doet een poging om stil te liggen, want bij elke beweging voelt ze de buttplug mee bewegen, maar dat is al snel een hopeloze zaak.
Als haar hele achterwerk in vuur en vlam staat, mag ze recht gaan staan.
“Om ervoor te zorgen dat je hier morgen nog aan herinnerd wordt, krijg je er nog vijftien met de grote paddle,” kondigt Matthias aan. “Buig maar over het bureau, benen wijd.”
Ongemakkelijk doet ze wat hij vraagt. Nu heeft hij vast vol zicht op alles. Wellicht heeft hij het al allemaal eerder gezien, maar toch voelt ze zich heel erg tentoongesteld.
“Jij telt.”
Hij wacht niet op een bevestiging, maar haalt meteen vol uit.
“Ow! Eén!” roept ze.
Meteen volgt de tweede klap.
“Twee!”
In een reflex trappelt ze met haar benen.
“Die telt niet,” zegt Matthias rustig. “Benen weer wijd. Houd de positie aan.”
Opnieuw haalt hij uit. Ditmaal blijft ze wel stilstaan, net als bij de volgende klappen, zij het met veel moeite.
Bij elf slaat hij niet op haar billen, maar op haar bovenbenen. Ze kan er niets aan doen: opnieuw verbreekt ze de positie.
“Deze moet opnieuw,” kondigt Matthias onverstoorbaar aan. “De volgende komen allemaal op je bovenbenen, zodat je het morgen zeker nog goed zult voelen.”
Joke grimast en treuzelt voor ze opnieuw haar positie inneemt.
“Elf!” roept ze, als Matthias op exact dezelfde plek slaat.
Ook de volgende drie komen op dezelde plek terecht. Joke schreeuwt en huilt, maar ze weet haar positie aan te houden.
“De laatste,” hoort ze hem eindelijk zeggen. “Deze is zoals altijd het hardst, zet je schrap.”
Even wacht hij, terwijl Joke gespannen haar adem inhoudt. Eindelijk, als ze het bijna al niet meer verwacht, slaat hij dan toch toe. Ze moet even naar adem happen eer ze “Vijftien!” eruit kan stoten. Ze heeft haar positie behouden. Ook nu het voorbij is, durft ze niet recht te komen.
Dan voelt ze hoe Matthias over haar billen aait. “Ja, dit zul je morgen nog wel voelen,” concludeert hij. Dat denkt ze zelf ook. Alles brandt. En ze had een spijkerbroek aan, tof. Doordat het telefoontje zo onverwacht kwam, had ze geen tijd gehad – en was ze trouwens te overdonderd geweest om eraan te denken – om zich om te kleden.
Even voelt ze Matthias vingers tussen haar bilspleet, dan wordt de buttplug uit haar getrokken. “Owww,” kreunt ze.
“Je mag rechtkomen en je aankleden,” zegt Matthias.
Dat laat ze zich geen tweede keer zeggen. Voorzichtig hijst ze zich in haar spijkerbroek.
“Morgen ga je naar alle lessen. Als je aan activiteiten van Praesidiumweek wil deelnemen, doe je dat maar buiten je lesuren.”
“Ja Matthias,” knikt Joke gedwee.
“En morgenavond om 19u kom je weer hierheen.”
Opnieuw knikt ze.
“Goed, dan heb jij geloof ik nu nog wat voorbereidingswerk voor je lessen van morgen.”
Dat was ze al helemaal vergeten. Toch is ze van plan om eerst nog even bij Marie langs te gaan, die zit vast al te wachten om te horen hoe het ging.

“Waar ben je? De les is net begonnen!!!!!”
Maries berichtje haalt Joke uit haar slaap.
“Ik voel me echt niet goed, heb Matthias al laten weten dat ik niet naar de les kom,” typt ze als antwoord.
“Te veel wijn :D” krijgt ze even later terug. En daarna: “Ik kom straks wel langs met mijn notities.”
“Je bent een engel!”
Soezend blijft Joke nog even in bed liggen. Haar hoofd doet pijn en ze weet dat ze eigenlijk wat zou moeten drinken, maar ze kan het niet opbrengen om recht te staan om een glaasje water te halen.
Ze moet weer in slaap gevallen zijn, want plots gaat de bel. Zou Marie daar nu al zijn? Snel klautert ze in bed en neemt ze de telefoon van de intercom op.
“Ik kom je een overlevingspakketje brengen,” hoort ze een vrolijke mannenstem zeggen. Matthias! Wat doet hij hier?
“Eh, uh, ok… Kom maar naar boven, eerste verdieping.” Ze duwt op de knop om hem binnen te laten. Dan zoekt ze snel haar pyjama en trekt die aan. Ze is nog aan het worstelen met een van de mouwen als ze al een klopje op de deur hoort.
“Momentje!” roept ze.
Paniekerig kijkt ze in het rond. Haar kot is een slagveld: de etensresten van gisteren staan nog op tafel, net als de lege flessen wijn. Bovendien liggen er lege bierflesjes en zakken chips op de grond. Maar ze heeft geen tijd om op te ruimen.
“Alles ok?” hoort ze Matthias door de deur heen vragen.
Ze heeft de deurbel beantwoord, dus hij weet dat ze thuis is. Zich doof houden zal dus niet werken. Er zit niets anders op dan hem binnen te laten.
“Hoe gaat het met de zieke?” Matthias heeft een lach op zijn gezicht, maar die sterft snel weg als hij naar binnen kan kijken.
“Eh, het gaat wel…” antwoordt Joke. “Ik heb vooral erg veel hoofdpijn.”
“Ja, dat zal wel,” merkt Matthias op. “Maar zo te zien komt het niet van een virus of bacterie.”
Joke kijkt beschaamd.
“En ik kwam je nog wel een ziekenzorgpakketje brengen.” Matthias wijst naar de zak met kippensoep, beschuiten en appelsapjes. “En dan blijkt dat je helemaal niet ziek bent, maar gewoon een kater hebt!”
O jee, hij lijkt echt boos te zijn.
“Ik voel me wel echt niet goed,” probeert Joke nog, “mijn hoofd…”
Intussen heeft Matthias de deur achter zich dichtgedaan. “Maak je maar geen zorgen, ik zal ervoor zorgen dat je straks geen last meer hebt van die kater.”
“Wat ga je…” begint Joke, maar ze zwijgt snel als ze Matthias gezicht ziet. Dan volgt ze zijn blik naar de tafel achter haar. Tussen alle eetspullen ligt een blad met een tekening. Het is een karikatuur van Matthias, met opgetrokken wenkbrauw en opgestoken vinger. “Ga naar de les!” staat er in een tekstballon. Het ziet er belachelijk uit. Marie heeft het getekend toen het al laat op de avond werd en alles grappig leek. Op dit moment vindt Joke het helemaal niet grappig. Ze kan wel door de grond zakken.
Met twee grote passen staat Matthias bij de tafel. Hij neemt het blad op en bekijkt het zwijgend.
“Wat is dit?” vraagt hij. Zijn stem klinkt gevaarlijk zacht.
“Een tekening.”
Fout antwoord. Nu is het niet het moment voor sarcasme.
“Dat zie ik, ja. Ik wist niet dat je zo goed kon tekenen.”
Joke heeft het niet getekend, maar ze besluit om dat niet te zeggen. Ze wil Marie niet in de problemen brengen.
“Ga jij maar even in de hoek staan, jongedame.”
Even aarzelt ze, maar Matthias kijkt zo streng, dat ze niet durft tegenspreken. Langzaam loopt ze naar de aangewezen hoek.
“Handen op je hoofd,” zegt Matthias. “En waag het niet om achterom te kijken.”
Dit is zo mogelijk nog erger dan vorige keer dat ze in de hoek stond bij Matthias op kantoor. Nu is het in haar eigen omgeving. Dit is normaal haar plekje. Hier is zij eigen baas. En nu heeft Matthias de leiding overgenomen. Ze voelt zich diep vernederd en weet zeker dat ze deze hoek nooit meer normaal zal kunnen bekijken.
Achter zich hoort ze gerommel. Is Matthias door haar lades aan het gaan? Wat denkt hij te vinden?
Plots gaat de bel. O nee! Dat is waar ook: Marie zou langskomen. Joke maakt een beweging om de deur te beantwoorden, ze wil Marie op een of andere manier waarschuwen, maar Matthias is haar voor.
“Hallo?” zegt hij in de intercom, terwijl hij Joke met een strenge blik terug de hoek in dwingt.
“Joke? Ik kom je notities brengen! Dan kan Matthias daar al niet meer moeilijk over doen.”
Joke kreunt.
“Is dat zo?” antwoordt Matthias. Hij klinkt geamuseerd.
“Wie is dit?” vraagt Marie.
“Kom maar naar boven.” Hij duwt op de knop om haar binnen te laten en opent dan de deur van Jokes kot om Marie op te wachten terwijl ze de trap oploopt. Die verschiet van kleur als ze Matthias in de deuropening ziet staan. Even twijfelt ze of ze weer weg zal lopen, maar hij heeft haar natuurlijk al lang gezien.
“Het spijt me, Marie,” zegt Joke. “Ik kreeg niet de tijd je te waarschuwen.”
“Mond dicht,” zegt Matthias. “En kijk voor je.”
Joke schrikt van de barse toon van zijn stem. Moet ze nu echt in de hoek blijven staan terwijl Marie hier ook is? Toch durft ze niet protesteren en doet ze wat hij zegt.
“Zo…” zegt Matthias, nadat hij de deur achter Marie heeft gesloten. “Jullie kennen elkaar dus.”
Marie knikt. “Ja, ik, ehm. Sorry van wat ik zei… Dat was niet echt voor jou bedoeld.”
“Net zoals deze tekening niet voor mij was bedoeld zeker?” Matthias houdt het blad omhoog. Erop rekenend dat hij op Marie gefocust is, draait Joke zich wat om stiekem te kunnen kijken. Marie is vuurrood geworden en staart naar de grond.
“Maar jij bent wel naar de les geweest, meen ik te begrijpen?”
Ze knikt.
“Jij had geen kater?”
“Maar een beetje,” piept ze. Joke heeft Marie nog nooit zo stil en timide weten spreken.
“En wie van jullie heeft deze tekening gemaakt?”
“Ik…” zegt Marie na een korte aarzeling.
“Ik, Matthias,” corrigeert ze zichzelf haastig bij het zien van zijn opgetrokken wenkbrauw. De gelijkenis met de karikatuur is onmiskenbaar en even flikkert er een grijns over haar gezicht, die ze snel probeert te onderdrukken. Te laat.
“Blijkbaar vind je het grappig,” constateert Matthias op ijzige toon. “Ik stel voor dat je je vriendin even gezelschap gaat houden. Ga jij maar in de andere hoek gaan staan, terwijl ik beslis wat ik met jullie ga doen.”
Snel draait Joke zich terug en kijkt ze weer naar de muur.
Daar staan ze dan. Allebei in de hoek gezet, terwijl Matthias door haar kot rondstruint. Wat zou hij toch aan het doen zijn? Plots wordt Joke zich er erg van bewust dat ze enkel een pyjama aanheeft. Met niets eronder. Het zweet breekt haar uit. Wat is Matthias van plan? Wat het ook is, het zal vast pijn gaan doen… Bij zichzelf moet ze toegeven dat ze het ook wel verdiend heeft. Hij was nog wel zo lief om haar een overlevingspakketje te brengen en dat terwijl ze helemaal niet geveld was door een virus, maar een kater had door haar eigen schuld. Het is haar eigen schuld dat haar hoofd zoveel pijn doet en dat ze zich zo rot voelt. En nu komt daar nog het schuldgevoel bovenop. Zachtjes begint ze te huilen. Ze hoopt dat Matthias en Marie het niet merken.
“Joke, kom maar hier,” hoort ze Matthias dan zeggen.
Ze haalt haar handen van haar hoofd en veegt snel de tranen uit haar ogen. Maar natuurlijk heeft Matthias het toch gezien. Hij zit op de rand van haar bed. Naast hem liggen haar haarborstel en een stel houten lepels. Daar was hij daarnet natuurlijk naar op zoek geweest.
“Vertel eens meisje?” vraagt hij.
Ze schudt haar hoofd. “Niet? Ok, moet je zelf weten. Kom dan maar over de knie liggen.”
“Mijn hoofd doet al zo’n pijn,” klaagt ze.
“Dat geloof ik best. Daar ga ik je zo meteen mee helpen. Als ik met je klaar ben, zal het niet langer je hoofd zijn dat pijn doet. En nu over de knie.”
Aarzelend doet Joke wat hij zegt.
Zonder omhaal trekt hij haar pyjamabroek naar beneden en begint hij haar te slaan met zijn vlakke hand. Pets pets pets pets pets, klinkt het luid door de kamer. Joke voelt zich diep vernederd als ze bedenkt dat Marie zomaar alles kan horen, inclusief haar pijnkreetjes.
“Weet je waarom je hier ligt?” vraagt Matthias zonder te stoppen met slaan.
“Auw, ja!” roept ze.
“Vertel maar.” Steeds opnieuw komt zijn hand hard op haar billen neer.
“Omdat ik gisteren te veel gedronken heb en daarom vandaag niet naar de les ben geweest.”
“En?” vraagt Matthias.
Het blijft stil, op het luide gepets na. Matthias gaat nog wat harder slaan. “En wat nog?” herhaalt hij.
“Ik weet het niet!” roept Joke uit. “Auw auw auw!”
“Omdat je in je berichtje naar mij liet uitschijnen dat je echt ziek was en dat je zo hoopte op medelijden. Je wilde me manipuleren in de hoop dat ik je niet zou straffen omdat je niet naar de les was geweest, of niet?”
Joke zwijgt bedremmeld. Het is waar wat hij zegt. Ze had hem inderdaad proberen te manipuleren. Nog steeds landen de slagen hard op haar billen.
“Auw!” kan ze niet binnenhouden bij een paar gemene klappen op de overgang tussen haar billen en bovenbenen. Hij slaat er verdorie niet naast!
“Ja,” antwoordt ze dan.
“Ja wat?” vraagt Matthias, zonder het tempo of de intensiteit van het pak slaag naar beneden te halen.
“Ja Matthias.”
“Dat is al beter, maar ik wil je horen zeggen waarom je gestraft wordt.”
“Omdat ik je probeerde te manipuleren!” Ze roept het bijna, zo erg wil ze dat hij ophoudt met slaan.
Nog even gaat hij door en dan houdt het inderdaad plots op.
“Ga maar terug in de hoek gaan staan,” zegt hij dan.
Ze komt overeind en probeert haar pyjamabroek terug aan te trekken.
“Die heb je niet nodig,” houdt Matthias haar tegen.
Beschaamd en met vuurrode, blote billen loopt ze terug naar de hoek en legt ze haar handen op haar hoofd.
“Jouw beurt,” hoort ze Matthias tegen Marie zeggen. “Maar denk maar niet dat ik al met je klaar ben, Joke. Dit wordt straks nog verder afgehandeld.”
Ze slikt. Ze kan zich wel voorstellen wat voor zicht Matthias en ook Marie nu hebben. Ze schaamt zich diep.
Intussen is ook het pak slaag van Marie begonnen. Joke krimpt ineen terwijl ze naar het luide gepets luistert. Bewonderd merkt ze dat Marie geen kik geeft.
“En waarom denk je dat jij hier ligt?” vraagt Matthias uiteindelijk.
“Omwille van die tekening?” Het klinkt meer als een vraag dan als een antwoord. In haar stem klink door dat het toch wel pijn doet.
“En wat nog?” vraagt Matthias.
“Omdat ik te veel gedronken heb?” Weer een vraag.
“Goed zo,” antwoordt Matthias, terwijl hij verder blijft slaan.
“Maar ik ben wel naar de les geweest,” protesteert Marie.
“En hoe goed zullen je notities zijn, als je daar zat met een kater?” komt het antwoord meteen. Nu zwijgt Marie.
“Dat dacht ik al,” zegt Matthias dan. “We kunnen ze zo dadelijk meteen even bekijken, aangezien je zo vriendelijk bent geweest om ze mee te nemen.”
Marie geeft geen antwoord meer. Dat begrijpt Joke wel. Wat valt er verder nog te zeggen? Voor haar moet dit even vernederend zijn als voor Joke.
Plots wordt het stil.
Dan wordt Marie opnieuw in de hoek gesommeerd. Stiekem kijkt Joke even vanuit haar ooghoeken. Ze schrikt. Maries billen zien er echt rood uit! Zouden de hare even rood zijn?
Achter zich hoort ze gestommel en het gerinkel van glas.
“Kom allebei maar even hier,” klinkt het dan.
Schuchter komt Joke uit de hoek, zich erg bewust van haar naaktheid. Nu is het niet enkel Matthias die haar zo ziet, maar Marie ook! Het helpt wel wat dat Marie in exact hetzelfde schuitje zit, ook al voelt ze zich schuldig omdat ze hierbij betrokken is geraakt. Als zij gisteren niet zoveel had gedronken of als ze vanochtend wel naar de les was geweest, was dit allemaal niet gebeurd.
Op tafel staan alle lege drankflessen verzameld. Twee flessen wijn en acht flesjes bier, telt Joke. Ernaast liggen haar haarborstel en de houten lepels.
“Zo dames,” begint Matthias. “Jullie hebben gisteren flink gedronken. Geen wonder dat jullie met een kater zitten. Wat denken jullie: 10 klappen met de haarborstel per bil per fles. De wijnflessen tellen uiteraard dubbel, want daar zit twee keer zoveel in.”
“Dat is niet eerlijk,” piept Joke. Gaat ze dit echt zeggen? “Ik heb veel meer gedronken dan Marie, je kunt haar niet even hard straffen als ik. Die ene wijnfles heb ik bijvoorbeeld in mijn eentje leeggedronken.” Ze kijkt naar de grond terwijl ze dit toegeeft. Nu ze het zichzelf hoort zeggen, hoort ze ook hoe erg het is. Zeker als je bedenkt dat ze die fles op nog geen uur tijd heeft leeggedronken. Misschien duurde het zelfs geen uur… Het is inderdaad niet gek dat ze zich vanochtend helemaal niet goed voelde.
Matthias denkt even na, terwijl Marie Joke dankbaar aankijkt.
“Maar ze heeft je ook niet tegengehouden,” antwoordt hij dan.
“Wel geprobeerd,” protesteert Marie.
“Niet heel erg overtuigend dan toch.”
Nu zwijgt Marie. Joke kijkt bedremmeld. “Sorry,” beweegt ze onhoorbaar met haar mond.
“Ik weet het goedgemaakt,” zegt Matthias. “Joke krijgt eerst nog een extra opwarming met de houten lepels. Ik denk dat die te dun zijn om veel schade aan te richten, maar ik wil ze toch even uittesten. Buig maar voorover.”
Joke staart hem aan.
“Ik ga het geen twee keer zeggen,” waarschuwt Matthias haar.
Snel buigt ze voorover en steunt ze met haar handen op de tafel.
“Zet je schrap,” klinkt het, terwijl hij de eerste lepel vastneemt. “Ik wil je niet zien bewegen. Je krijgt met elke lepel tien klappen.”
Er zijn drie lepels. Dertig klappen. Joke bijt op haar tanden terwijl de eerste slag landt. De impact is niet heel groot, maar veroorzaakt wel een vrij bijtende pijn. Met moeite blijft ze gedurende de eerste tien stilstaan.
“Volgende lepel,” kondigt Matthias aan. Marie kijkt met grote ogen toe hoe haar vriendin onder handen genomen wordt. Ze heeft nog nooit gezien hoe iemand anders geslagen werd en weet niet goed hoe ermee om te gaan. Enerzijds wil ze wel wegkijken, maar anderzijds kan ze haar blik er niet van losrukken. Ziet zij er ook zo uit als Matthias haar slaat? Zo kwetsbaar? Zo… bloot?
Na tien klappen stampt Joke met haar voeten.
“Stilstaan,” waarschuwt Matthias haar. “De laatste tien volgen nog. Van de opwarming dan. De echte straf moet nog komen.” Hij grijnst even naar Marie. Ze kan hem wel wat doen! Maar in plaats blijft ze gewoon staan, met haar blik naar de grond gericht.
Als de laatste pets weggestorven is, wil Joke overeind komen.
“Neenee, blijf maar staan. De echte straf moet nog komen, zei ik toch.” Marie moet naast haar gaan staan, aan haar linkerkant.
“Goed, de eerste fles. Dat is een wijnfles, dus twintig klappen per bil. We beginnen met de eerste bil.” Hij is nog nauwelijks uitgesproken of de eerste klap landt al op Maries linkerbil. Joke knijpt haar ogen stijf dicht in een poging het geluid van hout op vlees buiten te sluiten, maar daar wordt het net alleen maar erger van. Verbazingwekkend genoeg geeft Marie nog steeds geen kik.
“Jouw beurt,” hoort ze Matthias zeggen. Meteen landen de klappen al op haar linkerbil. Twintig klappen, allemaal op ongeveer dezelfde plaats. Joke danst heen en weer, maar houdt haar handen wel op de tafel. Wat doet dat verschrikkelijk veel pijn! Nog veel erger dan als hij elk om beurt op dezelfde bil slaat. Daarna is haar rechterbil aan de beurt. Na vandaag gaat ze een andere haarborstel kopen, neemt ze zich voor. Deze is veel te pijnlijk. En zal voor altijd verbonden zijn aan deze herinnering.
Ook de volgende flessen worden afgewerkt in hetzelfde patroon: eerst Marie, dan Joke, telkens eerst de linkerbil en vervolgens de rechterbil. Voor elke fles kiest Matthias een ander plekje op hun billen, waar hij vervolgens alle klappen op dezelfde plek geeft. Op die manier werkt hij de volledige oppervlakte van hun zitvlak af. Alles doet pijn. Het zal wel een tijdje duren eer ze weer normaal kunnen zitten.
“De laatste fles,” kondigt Matthias eindelijk aan. Opnieuw is Marie als eerste aan de beurt. Intussen kan ook zij al lang niet meer stil blijven. Als Joke opzij kijkt, ziet ze zelfs een traan over haar wang rollen. Snel neemt ze Maries hand vast in een bemoedigend gebaar. Marie kijkt niet op, maar knijpt stevig in haar hand. Ze laat pas los als de laatste klap gevallen is.
“Joke, nu jij nog. Dit is geloof ik de fles die je in je eentje hebt leeggedronken.”
Joke schrikt. Dit gaat de verkeerde kant op.
“Daarom krijg jij deze dubbel: veertig klappen op elke bil. En je weet: de laatste zijn de hardste…” Matthias laat de dreiging even stil in de lucht hangen. Dan legt hij zijn linkerhand op Jokes rug en brengt hij zijn rechterhand met de haarborstel naar achteren.
“Je handen blijven op de tafel,” waarschuwt hij.
Nu is het Marie die Jokes hand bemoedigend vastneemt. Ze kijkt haar even aan. Je kunt dit, seinen haar ogen. In die van Joke leest ze alleen paniek. Het doet al zoveel pijn en nu dit…
“Je hebt dit dubbel en dik verdiend, onderga je straf.”
Bij die woorden breekt ze. Het is waar. Het is allemaal haar schuld: haar schuld dat ze zoveel gedronken heeft, haar schuld dat ze een kater had, haar schuld dat ze niet naar de les is geweest en haar schuld dat Marie hierbij betrokken is geraakt. Terwijl de tranen over haar wangen stromen, neemt ze zich voor om de laatste ronde dapper te ondergaan. Ze zet zich schrap.
Ze had gedacht dat Matthias al hard aan het slaan was, maar de eerdere klappen waren niets in vergelijking met degene die hij nu geeft. Ze benemen Joke letterlijk de adem. Deze keer slaat hij niet elke keer op dezelfde plek, maar werkt hij systematisch, van links naar rechts, van boven naar onder, haar volledige bil af. Als hij klaar is met haar linkerbil, staat Joke te hijgen. Alles is verdwenen: haar kot, Marie, zelfs de tafel waar ze zich aan vastklampt. Enkel Matthias, de haarborstel en de pijn zijn er nog.
“Je doet het goed,” hoort ze hem als van ver zeggen. “Hier komen de laatste.”
Haar linkerbil ondergaat dezelfde behandeling. Eindelijk is het klaar. Huilend blijft Joke staan, terwijl Marie nog steeds haar hand vasthoudt.
“Mag ik overeind komen?” vraagt ze na een paar minuten kleintjes.
“Ja hoor,” antwoordt Matthias. Hij neemt haar vast in een stevige omhelzing. Dan laat hij haar los en geeft hij Marie ook een knuffel.
Even kijken ze elkaar ongemakkelijk aan.
“Ik wed dat je nu geen kater meer hebt,” grijnst Matthias dan.
Het is nog waar ook. Ze heeft helemaal geen hoofdpijn meer. Blozend schudt Joke haar hoofd.
“Tja, ik heb nu voor dat verzorgingspakketje gezorgd. Zal ik toch maar wat kippensoep maken? Om te bekomen?”
Dat lijkt hen een goed idee. Matthias loopt naar het fornuis, terwijl Marie snel haar broek terug aantrekt en Joke kleren bij elkaar gaat zoeken, aangezien ze nog steeds enkel het shirtje van haar pyjama aanheeft.
Even later zitten ze met drie rond de klein tafel, elk met een kom soep voor zich.
“Dat was eens wat anders,” concludeert Matthias, terwijl hij de twee meiden elk om beurt aankijkt.
Marie knikt: “Zeker.”
“Bij volgende bijeenkomsten om over mij te roddelen zullen jullie de drank wellicht achterwege laten.”
“Absoluut!” roept Joke uit.
“En geen tekeningen meer van mij maken.” Matthias trekt zijn wenkbrauw op en knipoogt dan naar Marie.
“Dat kan ik niet beloven,” lacht ze. Matthias lacht mee en daarna volgt Joke ook.
“Jullie zijn me wel een stelletje… Ik heb zo het gevoel dat ik nog lang niet met jullie klaar ben.”

Joke neemt haar telefoon erbij om te kijken hoe laat het is: 17u57. Ze heeft pas om half zeven afgesproken met Marie om samen te koken. Mooi. Er is nog genoeg tijd om wat wijn te gaan kopen. Na het gesprek met Matthias van daarnet, kan ze wel wat alcohol in haar bloedbaan gebruiken.
Een halfuurtje later staat Marie bij haar voor de deur. Ze kijkt verrast als Joke de flessen wijn omhoog houdt. “Was het zo erg bij Matthias?” vraagt ze. “Zal ik maar een kussentje op je stoel leggen?” Ze grijnst.
“Nee, niet nodig,” antwoordt Joke. “Hij heeft niets gedaan. Alleen gepraat.”
“Dan is het een heftig gesprek geweest,” zegt Marie, “als je zoveel wijn nodig hebt om het te boven te komen.”
“Het is om te delen hoor!” protesteert Joke. “Ik heb wel geen wijnglazen, dus we zullen uit de fles moeten drinken.”
“Goed voor mij.” Marie haalt haar schouders op.
“Even kijken of ik een kurkentrekker kan vinden,” zegt Joke. Ze rommelt in de lades met bestek. “Als ik er geen vind, kunnen we nog altijd de flessen sabreren,” lacht ze, terwijl ze een groot broodmes in de lucht houdt.
“O ja, goed plan,” lacht Marie mee. “Dan zitten we straks allebei op de spoedafdeling van het ziekenhuis.”
“Aha, hebbes!” De kurkentrekker zat verstopt in een hoekje van de lade, onder een aantal houten lepels.
“Jij mag koken, dat kun jij beter dan ik. Dan doe ik de flessen wijn wel open.”
Met enkele snelle bewegingen vanuit haar polsen haalt Joke de kurk eraf. Ze zet de fles meteen aan haar mond en neemt een paar flinke slokken.
“Wil je ook wat?” vraagt ze, terwijl ze Marie de fles aanreikt.
“Straks, eerst even de currysaus afwerken.”
“Kan ik helpen?”
“Dek jij de tafel maar. Ik weet hier niet waar alles zit.”
Joke neemt nog een flinke slok van de wijn en zet de fles daarna als eerste op tafel. Dan haalt ze borden en bestek uit, net als een paar onderleggers om de potten op te zetten. Net op tijd, want Marie kondigt al aan dat het eten klaar is. Ze zet de potten op tafel en trekt een wenkbrauw op als ze ziet dat Joke de fles intussen al bijna halfleeg gedronken heeft.
“Zo erg, hé?” herhaalt ze haar vraag.
Joke giechelt. “Nu zie je er net uit als Matthias, met die opgetrokken wenkbrauw.”
Daar moet Marie zelf ook om lachen. “Vréselijk, als hij dat doet,” bevestigt ze.
“Die blik van hem he… Daar krijg ik gewoon de kriebels van,” geeft Joke toe. “Alsof hij dwars door je heen kijkt.”
“Ik kan nooit terugkijken,” vult Marie aan.
“Jij ook niet?” Joke kijkt opgelucht. “Ik dacht dat het aan mij lag.”
“Nee hoor. Die man kan gewoon zo eng kijken. Zo… intens.”
Joke knikt heftig.
“Pffff,” ze zucht diep en neemt nog een grote slok van de fles. “Ik heb hem gezegd dat ik ermee op wilde houden,” zegt ze dan.
“Wat?” Marie was net wat van de wokschotel op haar bord aan het scheppen, maar staat nu stokstijf stil. Een sliertje paprika valt van de lepel naast haar bord. “Waarom? En hoe reageerde hij?”
Joke haalt haar schouders op. “Ik weet niet goed waarom. Eigenlijk wil ik er niet mee stoppen. Maar ik wil ermee willen stoppen.” Ze ratelt. “En toen stak hij een hele preek af over dat het normaal is dat het verwarrend is. En toen gaf hij me nog een knuffel en mocht ik vertrekken.” Ze haalt even diep adem. “En nu ben ik nog meer in de war.”
“Waarom?”
Joke schudt haar hoofd.
“Had je liever wel een pak slaag gehad?”
Ze zwijgt, maar wordt vuurrood.
“Je had het hem kunnen vragen, hij had het vast gedaan. Met alle plezier zelfs,” voegt Marie er grijnzend aan toe.
“O ja, vast. Maar ik kan er toch niet zomaar om gaan vragen? En al helemaal niet als ik vijf seconden eerder nog had gezegd dat ik ermee op wilde houden.”
“Ach, dat meende je niet, dat weet hij ook wel.”
“Ergens meende ik het wel. Altijd maar naar de les moeten gaan en alle opdrachten moeten maken en nooit te laat mogen zijn… Pfff… Ik heb nauwelijks meer tijd om uit te gaan! Hoe doe jij dat? Jij lijkt er geen problemen mee te hebben.”
“Ik vind het soms ook moeilijk hoor. Zeker in het begin, toen was het nog veel erger. Maar ik heb gemerkt dat sinds ik naar Matthias ga, mijn resultaten veel beter zijn. En ik ga wel nog af en toe uit, alleen niet meer als ik de dag erna om 9u les heb, of dan ga ik toch niet zo lang uit.”
Joke zucht en drinkt de rest van de fles wijn leeg.
“Misschien kun je maar beter wat eten,” merkt Marie verstandig op. “Het is trouwens koud aan het worden.”
Joke knikt en steekt een vork vol eten in haar mond.
“Je had beter om een pak slaag gevraagd, je bent echt jezelf niet,” grapt Marie.
“Ik ga er echt niet om vragen hoor… Dan kan ik beter met opzet wat te laat komen in de les of zo. Of een paper niet op tijd indienen of een les gewoon helemaal overslaan.”
“Dat zou ik niet doen, als ik jou was. Als hij erachter komt dat het met opzet was, dan maakt hij het nog veel erger. En hij komt er sowieso achter.”
“Ja… Ik weet het. Hé, heb je nog wat aan mijn notities gehad?”
Marie vertrekt haar gezicht. “Weet je nog dat ik je notities meenam vlak voor ik een afspraak had?”
“Ja?”
“Ik ben zo stom geweest om hem jouw notities te tonen alsof ze de mijne waren. Maar hij had natuurlijk meteen door dat het niet hetzelfde handschrift was als de notities die ik eerder al had overgeschreven. Dus toen moest ik wel opbiechten dat ik jouw notities had gekopieerd. Dat op zich vond hij niet erg, want het zijn goede notities, zei hij. Maar ik had er niet over mogen liegen…”
“Ai…” Joke trekt een meelevend gezicht. Ze kan zich haar eigen caning nog maar al te levendig herinneren.
“Ja, precies. Ai is wel de goede omschrijving.”
Ze lachen allebei.
“Zullen we die tweede fles ook maar openmaken?” vraagt Joke.
“Heb jij niet al genoeg gehad?” Marie trekt haar wenkbrauw op en gebruikt dezelfde strenge toon als Matthias.
Joke grijnst. “Ik wel, jij nog niet.”

Als Marie een paar uur later naar huis gaat, staan de twee lege wijnflessen op de onafgeruimde tafel. Joke had ook nog een paar bierflesjes gevonden, die liggen leeg op de grond. Dat ruimt ze morgen wel op, bedenkt ze. Nadat Marie is vertrokken, doet ze een halfslachtige poging om haar pyjama aan te trekken. Alles draait. Misschien heeft ze toch wat te veel gedronken. Uiteindelijk besluit ze dat het te veel werk is om haar benen in haar pyjamabroek te wurmen en laat ze zich naakt op het bed vallen. Ze trekt het deken over zich heen en valt in slaap.

Ze heeft zeker weten te veel gedronken. Haar wekker klinkt alsof er een volledig orkest in haar kamer het beste van zichzelf aan het geven is. Kreunend zoekt ze in het rond tot ze haar telefoon op de vloer naast haar bed vindt. Moet ze echt nu al opstaan? Haar hoofd doet pijn en zelfs het kleinste beetje licht is te fel. Zo kan ze onmogelijk naar de les.
Met dichtgeknepen ogen tegen het licht stuurt ze Matthias een berichtje. Dan kan hij haar achteraf niet verwijten dat ze hem niet gewaarschuwd heeft omdat ze niet naar de les gaat.

Matthias zit in zijn bureaustoel op zijn kantoor. Joke ligt over zijn knie. Ze is naakt. Haar billen zien al flink rood, toch laat hij zijn hand nog een paar keer hard neerkomen op het zachte vlees.
“Auw!” jammert ze.
“Doet het pijn?” vraagt Matthias.
“Ja!”
Hij kneedt haar billen met beide handen.
“Is dit beter?”
“Hmmm, ja.”
Dan haalt hij zijn handen weg. Joke blijft netjes liggen. Hij reikt over haar heen naar het bureau, waar een aantal attributen klaarliggen. Hij neemt de tube glijmiddel en spuit een klein beetje rond haar anus. Even trekt Joke haar billen samen tegen de onverwachte koude, dan ontspant ze weer. Met zijn linkerhand kneedt hij haar ene bil, terwijl hij met de rechter een klein plugje anaal bij haar inbrengt. Ze biedt geen weerstand, maar laat hem gewoon doen.
Dan geeft hij haar twee felle klappen op haar rode billen en gebiedt hij haar recht te staan. “Handen op je rug,” geeft hij aan.
Snel gehoorzaamt ze, haar blik beschaamd naar de grond gericht. Wat is ze mooi, met die lichte blos op haar wangen. Hij veegt wat haar uit haar gezicht en stopt het achter haar oor. Dan laat hij zijn handen zakken langs haar hals en schouders, tot ze bij haar borsten uitkomen. Zachtjes glijden ze over haar borsten, waarbij hij ook vederlicht haar tepels aanraakt. Op haar huid verschijnt kippenvel. Ze bijt zachtjes op haar lip.
Nu neemt Matthias haar beide tepels tussen zijn vingers en hij rolt ze heen en weer. Heel even kijkt Joke op, maar meteen als ze zijn blik opvangt, richt ze haar blik weer naar de grond. Goed zo, ze durft hem niet aankijken. Zonder waarschuwing trekt hij hard aan de tepels terwijl hij ze fijn knijpt. Een kreetje ontsnapt aan Jokes lippen, maar hij is alweer bezig met masseren. Nog een paar keer wisselt hij knijpen af met masseren. Dan gaat hij achter haar staan. Ze probeert hem binnen haar zicht te houden door haar hoofd te draaien.
“Voor je kijken,” gromt hij.
Hij laat zijn hand over haar rug naar haar billen glijden, waarna hij er nog een paar flinke petsen op geeft. Joke snakt naar adem, maar hij geeft haar geen tijd om te bekomen. Meteen grijpt hij haar beide borsten vol in zijn handen en begint hij te kneden. Met duim en wijsvinger knijpt hij hard in haar tepels, terwijl de rest van zijn hand haar volle borsten plet. Pas na een tiental seconden laat hij los.
Joke hijgt. Hij besluit haar even wat respijt te gunnen en herneemt zijn verderlichte aanrakingen van eerder. Haar ademhaling blijft oppervlakkig. Het is duidelijk dat ze hiervan geniet. Opnieuw neemt hij haar tepels en borsten vast en knijpt hij hard. Joke zakt een beetje door haar knieën in de hoop aan zijn greep te ontsnappen, maar dat laat hij niet toe. Hij blijft de druk opvoeren en telt bij zichzelf tot tien voor hij overgaat tot een iets zachtzinnigere massage.
Intussen zakt Joke zowat door haar benen van genot. Hij laat haar los. “Ga maar even zitten.” Hij wijst naar een van de houten stoelen voor zijn bureau en grijnst als hij ziet hoe ze voorzichtig gaat zitten om de buttplug zo weinig mogelijk te belasten. Met een stuk touw bindt hij haar armen achter haar rug en haar voeten bindt hij aan de stoelpoten vast, waardoor ze geen andere keuze heeft dan haar benen te spreiden. Smekend kijkt ze hem aan terwijl hij de wasknijpers van zijn bureau neemt.
“Je tepels zijn nu wel genoeg opgewarmd,” denk ik.
“Nee…” kermt ze.
“Wil je nog wat meer opwarming?” Hij trekt zijn wenkbrauw op. “Dat kan hoor, omdat je het zo lief vraagt.” Gemeen neemt hij opnieuw haar beide tepels tussen zijn duim en wijsvinger en knijpt hij nog even hard.
“Is het zo goed voor je?”
Snel knikt ze.
“Ik vroeg je wat.”
“Ja Matthias,” antwoordt ze schor.
“Dat dacht ik al.”
Hij neemt uitgebreid de tijd om met zijn linkerhand haar linkerborst te omvatten en nog wat te aaien voor hij de eerste wasknijper op haar tepel zet. Ze knijpt haar ogen stijf dicht, maar opent ze weer als de initiële pijn wegtrekt en plaatsmaakt voor het constante zeurende gevoel. Hij doet hetzelfde bij haar rechterborst.
Hij loopt een metertje bij haar weg en bekijkt tevreden het resultaat. Ze zit recht op de stoel met haar benen wijd open. Doordat haar armen achter haar rug gebonden zijn, priemen haar borsten mooi naar voren. Hij kan het niet laten: hij tikt lichtjes tegen de wasknijpers om even een pijnscheut door haar tepels te jagen. Wat is ze mooi, zoals ze haar gezicht vertrekt, haar wangen minstens even rood als haar billen, haar haar dat in slierten om haar gezicht hangt, haar ogen beschaamd naar de vloer gericht.
Hij hurkt voor haar neer en stopt liefdevol een paar lokken haar terug achter haar ogen. “Je weet niet half hoe mooi je bent, meisje,” fluistert hij.

Het geluid van een binnenkomende sms haalt hem ruw uit zijn slaap. Even weet hij niet waar hij is. “Joke,” kreunt hij. Zijn erectie zorgt ervoor dat het laken als een tentje omhoog staat. Hij blijft nog even liggen. Waarom heeft hij nu zo van Joke gedroomd? Ze doet iets met hem, dat is duidelijk… Zeker, hij begeleidt meer meiden, maar niemand van hen laat zo’n indruk op haar na. Is het haar onschuld? Haar zachte blik die de zijne nooit kan weerstaan? De blosjes die op haar wangen verschijnen als hij haar de les leest? Toch moet hij professioneel blijven. Haar niet anders behandelen dan de andere meiden. Anders is het einde zoek.
Kreunend komt hij overeind. Het is toch tijd om op te staan. Hij kan maar beter even onder de douche springen. Hij kijkt naar beneden. Nog steeds staat zijn penis fier rechtop. Daar zal hij ook even wat aan moeten doen. Professioneel of niet, zo past hij nooit in zijn broek.

Pas nadat hij uit de douche komt, herinnert hij zich dat zijn telefoon was afgegaan. Het is een berichtje van Joke:
“Even laten weten dat ik vandaag niet naar de les kan. Ik ben ziek.” leest hij.
Hij glimlacht. Goed van haar dat ze het laat weten. Ondanks haar opmerking van gisteren dat ze ermee wilde stoppen, begint ze hem blijkbaar toch serieus te nemen.
Zou hij haar even een overlevingspakketje brengen? Studenten hebben meestal geen echt voedzaam eten in huis, laat staan pijnstillers en koortswerende middelen. Ja, dat is misschien wel een idee. Vanochtend heeft hij geen afspraken, dus hij kan meteen even langs de winkel en dan naar haar kot. Hij moet het adres hier ergens hebben liggen. Hij rommelt in zijn bureau tot hij haar “dossier” – een map waarin hij bijhoudt hoe ze het gedaan heeft en welke straffen hij heeft uitgedeeld – vindt. Op de eerste pagina staan haar persoonlijke gegevens en ook haar kotadres. Tiensestraat. Dan passeert hij langs genoeg winkels om even wat pijnstillers, kippensoep en broodjes te halen. Maar eerst zelf nog ontbijten. Neuriënd loopt hij naar de keuken.

Joke is ruim op tijd bij het lesgebouw. Ze ziet nog niemand die ze kent. Gelukkig, dat geeft haar even de tijd om naar de toiletten te lopen en wat koud water in haar gezicht te gooien. Haar ogen zijn nog wat rood en gezwollen van het huilen en ze wil niet dat er straks iemand vraagt wat er scheelt.
Zou ze even durven in de spiegel kijken wat de schade is? Schattend kijkt ze naar de deur. Hoe groot is de kans dat er iemand binnenkomt? De les begint pas over tien minuten… De spiegel hangt wel hoog. Maar als ze nu eens op een van de toiletten gaat staan, met de deur open, dan kan ze het vast wel zien. En dan is de kans ook kleiner dat ze betrapt wordt, als er toch iemand binnenkomt. In elk geval heeft ze dan genoeg tijd om haar jurk over haar billen te laten vallen, zodat die persoon niet ziet wat ze aan het doen was.
Ze neemt haar besluit en loopt het toilethokje in. Ze klapt het deksel neer en test even of het haar gewicht wel kan dragen. Dan stapt ze er ook met haar andere voet op. Snel trekt ze haar legging en onderbroek tot onder haar billen en terwijl ze haar jurk omhoog houdt, draait ze zich half om naar de spiegel. Zes vuurrode dubbele striemen staan scherp afgetekend op de bruin-gele achtergrond van haar billen. Geschokt slaat Joke een hand voor haar mond. Wat een slagveld. Letterlijk. Even grinnikt ze om haar eigen woordgrapje. Na nog een laatste geschrokken blik op de spiegel, trek ze haar onderbroek en legging weer omhoog, laat ze haar jurk los en springt ze van het toilet af. Als ze nu alvast naar de aula gaat en achteraan plaatsneemt, zal er hopelijk niemand zien dat ze gehuild heeft.

Geleidelijk aan druppelen de studenten de aula binnen. De zaal loopt al aardig vol als Joke eindelijk Marie aan de deur ziet staan. Ze zwaait om aan te geven dat ze een plaatsje voor haar bewaard heeft.
“Hehe,” zegt Marie. “Net op tijd. Het is maar beter, want ik moet straks naar Matthias.”
“Die heeft een drukke dag vandaag,” antwoordt Joke.
“Hoezo?”
“Ik kom net bij hem vandaan.”
“Huh? Moest je gisteren niet gaan?”
“Jawel…” Ze wil net aan Marie uitleggen wat er gebeurd is, als Stephanie aan de andere kant naast haar komt zitten.
“Ik leg het je later nog wel uit,” seint Joke met haar ogen.
“He Joke,” roept Stephanie. “Dat is al lang geleden!”
“Tja, we hebben enkel deze les nog samen hé,” zegt ze.
“Dat is waar, maar ik zie jou ook nooit meer op feestjes en zo.”
Net op dat moment kucht de professor in zijn microfoon om de aandacht op te eisen.
“Kom je vanavond niet mee? Er is een kotfuif bij Sebastiaan.”
“Ik kan niet,” fluistert Joke terug, terwijl de prof aan de les begint. Stephanie kijkt teleurgesteld, maar richt haar aandacht nu ook op de professor, na een laatste bedachtzame blik op Joke.

“Ga je echt niet mee vanavond?” vraagt Stephanie na de les.
“Ik kan niet, ik heb al iets anders,” herhaalt Joke.
“We missen je,” zegt Stephanie. “We hebben je nog nauwelijks gezien dit semester.”
“Ik weet het, maar ik probeer wat minder uit te gaan en wat meer mijn lessen bij te houden. Ik moet het dit semester echt beter doen, ik wil graag slagen.”
“Daar heb je de herexamens toch voor,” lacht Stephanie. “Kom je dan op z’n minst morgenavond langs? Het is zaterdag mijn verjaardag en ik geef morgen dus een feestje.”
“Klinkt leuk,” vindt Joke. Het is waar, ze is al twee weken niet meer uitgeweest met Stephanie en de rest van de groep. En als het haar verjaardag is, moet ze erbij zijn. “Ik zal er zijn!”
“Leuk, tot dan!”

Om 17u zit de laatste les er eindelijk op.
“Ik dacht dat hij nooit zou ophouden,” klaagt Marie, terwijl ze door de Leuvense straten fietsen. “Ik denk dat ik de helft van de les niets geregistreerd heb. Alles klonk als blablabla.”
“Vreselijk, hoeveel monotoner kun je praten?” is Joke het met haar eens.
“Denk je dat als we onze notities samenleggen, we er nog iets van kunnen maken?” Marie kijkt haar smekend aan.
“Vast wel,” knikt Joke.
“Dank je!” Marie knikt opgelucht. “Nu hopen dat Matthias ze niet nu meteen al wil zien.”
“Kom anders morgen na je lessen naar mijn kot, dan kunnen we ze samenleggen.”
“Dat is goed!”
“En succes bij Matthias!” roept Joke haar nog na, terwijl Marie de andere straat indraait.

Arme Marie, denkt Joke. Hopelijk is hij wat minder streng dan vanochtend… Ze doet haar fiets op slot en loopt de trap op naar boven. Even kijken of ze nog wat in de koelkast heeft liggen om te eten voor ze naar Stephanies feestje gaat. Een pakje salami en een halve komkommer. Daar komt ze niet ver mee, zeker aangezien ze geen brood meer heeft. Er ligt wel nog een fles witte wijn die ze kan meenemen naar Stephanie. In de kast vindt ze ook nog drie zakken chips. Ze moet voor morgen nog een case study bekijken. Als ze naar Stephanies feestje wil, dan heeft ze geen tijd meer om ook nog naar de winkel te gaan. Zou ze pizza bestellen? Als ze de levertijden bekijkt, ziet ze dat ze minstens anderhalf uur op haar pizza zal moeten wachten. Toch maar gewoon een zak chips, besluit ze.
Met de zak chips, een halflege fles cola en haar laptop ploft ze neer op het bed. Auw! Even vertrekt haar gezicht. Die cane was echt geen lachertje. Hopelijk is Matthias op dit moment wat milder voor Marie. Die ligt nu misschien met blote billen over zijn knie, terwijl zijn handen met lange vingers rake klappen uitdelen.
Joke spreidt haar benen en stopt haar vingers tussen haar schaamlippen. In haar gedachten is het niet Marie die over de knie ligt, maar zijzelf. Zijn slanke handen kneden haar gloeiende billen. Hoe zou Matthias in bed zijn? Even kordaat en vastberaden? Even… dominant? Ze beeldt zich in hoe zijn lange vingers ruw haar tepels masseren en dan over haar buik naar haar geheime plekje tussen haar benen glijden, terwijl hij haar met die intense blik van hem aankijkt. Even later komt ze schokkend klaar.
Beschaamd veegt ze haar vingers af aan haar lakens. Heeft ze nu echt… Terwijl ze aan Matthias dacht? Aan hoe ze over zijn knie ligt? Maar…
Nee, ze wil hier niet verder over nadenken. Snel opent ze haar laptop en zoekt ze de opdracht op via het studentenportaal.

Ze is verstrooid. Haar gedachten dwalen constant af. Het is al bijna 20u en ze heeft nog nauwelijks iets gedaan gekregen. Misschien kan ze de case study beter morgenochtend afwerken. De les is pas om 11u, dan is er nog tijd genoeg. Als ze maar op tijd opstaat. Snel neemt ze haar telefoon erbij en zet ze een wekker om 8u. Zo, dat moet haalbaar zijn.
Dan haalt ze de fles wijn uit de koelkast en loopt ze naar beneden. Haar fiets laat ze staan, Stephanie woont slechts twee straten verder.
“Alvast gefeliciteerd!” roept ze als de deur opengaat.
“Joke! Blij dat je er bent!” Enthousiast trekt Stephanie haar aan haar arm mee naar binnen. “Oeh, wijn, lekker! Dank je wel.”
“Hij is koel,” zegt Joke.
“Fantastisch, dan kunnen we hem meteen opendoen.”
“He, Tom, doe de wijn eens open!” Ze drukt haar vriendje de fles wijn in handen en verdwijnt dan om opnieuw de deur open te doen, aangezien de deurbel net gegaan is.
Er staan bier en chips op tafel en ook wat kaasjes en olijven. Joke neemt een biertje en gaat op het bed zitten, waar drie anderen druk bezig zijn met een wedstrijdje slechte moppen tappen. Jup, daar heeft ze alcohol bij nodig. Ze slaat het flesje achterover en drinkt het in één teug halfleeg.
“Ken je de mop van de twee pizza’s in de oven?” neemt ze deel aan het gesprek.

Tegen 23u zijn de meesten al goed zat.
“Joke! Ik ben zo blij dat je er nog eens bij bent!” roept Stephanie voor de zesde keer die avond. “We hebben je gemist.” Ze lispelt al een beetje door de drank. “Waarom kom je nooit meer mee met ons?”
“Omdat ik dan altijd zat word en de lessen mis. En dan slaag ik niet voor de examens.”
“Onzin!” roept Stephanie uit. “Naar de les gaan is echt niet nodig! Wat hadden we vanochtend nu ook aan die les? Die prof bleef maar leuteren over dat stomme echtscheidingsrecht. Nergens voor nodig. Je moet gewoon nooit trouwen!”
Tom buldert van het lachen. “Dat spaart me alvast een ring! Hoef ik geen bank meer te beroven.”
“Precies! Kijk, weer een rechtszaak gespaard!”
Nu lacht iedereen.
“Kom, laten we nog even naar de Oude Markt gaan.”
Iedereen staat op en begint zijn spullen bij elkaar te zoeken. Overal liggen lege flessen bier en wijn. Er is al flink gedronken. Joke heeft zelf ook een licht hoofd. Als ze haar trui wil nemen, stoot iemand tegen haar aan, waardoor ze met haar billen tegen de kast geduwd wordt.
“Auw!” roept ze uit, voor ze erbij na kan denken. Gelukkig is er niemand die op haar let. Maar de pijn in haar billen herinnert haar aan de wekker die ze daarnet gezet heeft. Misschien is het toch maar verstandiger om niet mee te gaan…
“Ik ga niet meer mee,” zegt ze daarom tegen Stephanie.
“Komaan, jawel! Doe niet zo saai!”
“Nee, sorry. Ik moet morgenochtend nog een case study afwerken.”
“Die loopt heus niet weg hoor!”
“Was het maar waar…” zucht Joke. “Dan was ik er tenminste van verlost!”
“Ga je echt niet mee?” pruilt Stephanie.
Joke schudt haar hoofd. Ze baalt zelf ook. Wat is verstandig zijn saai. Maar nu misschien even de best optie, vertellen haar billen haar.
Dus terwijl iedereen luid joelend naar de Oude Markt vertrekt, loopt Joke in haar eentje terug naar haar kot. Boos schopt ze tegen een leeg sprite-blikje op het voetpad. Stomme Matthias.

Ze heeft haar case study afgewerkt en er een 14/20 voor gekregen. Toch is ze nog steeds boos op Matthias als ze de week erna voor zijn deur staat voor de volgende afspraak.
Haar billen zijn intussen wel helemaal genezen, dus kan ze op de houten stoel neerploffen nadat Matthias haar zijn kantoor heeft binnengelaten.
“Hoe is het gegaan?” begint hij met zijn klassieke opening.
“Ik ben naar alle lessen geweest en ik ben geen enkele keer te laat gekomen,” antwoordt Joke kort.
“Goed zo!” Matthias glundert. “Geen addertjes onder het gras?” vraagt hij dan. “Geen dingen die je me zou moeten vertellen?”
Joke schudt haar hoofd. Vertrouwt hij haar dan echt niet? Ze wordt een beetje boos, ook al weet ze best dat dat onredelijk is. Hij heeft alle reden om haar dit te vragen, na haar stunt van vorige week.
“Al je opdrachten gemaakt?” vraagt Matthias nog.
“Jaha.”
Matthias trekt een wenkbrauw op, maar geeft geen commentaar. Dat maakt Joke bijna nog bozer. “Ik had zelfs een 14.”
“Echt? Goed zo!”
Hij hoeft niet zo verbaasd te klinken, denkt Joke. Ook al klonk het eerder belangstellend dan verbaasd.
“Zie je wel dat je het kunt, als je maar naar de lessen gaat! Haal je notities maar boven, dan kunnen we die samen even bekijken.”
Buiten Matthias’ zicht rolt Joke met haar ogen terwijl ze met bruuske gebaren haar notities uit haar rugzak trekt en ze op tafel gooit.
Opnieuw die stille, opgetrokken wenkbrauw. Ze wordt er wat ongemakkelijk van en kijkt toe hoe Matthias haar notities doorneemt. Ze heeft haar benen over elkaar geslagen en wipt met haar voet op en neer, waarbij ze soms de rand van het bureau raakt.
“Die zien er weer piekfijn in orde uit.”
“Mooi, dan heb ik geen studiebegeleiding meer nodig denk ik.”
“Joke, wat scheelt eraan?” Matthias’ stem klinkt zacht. “Je bent zo… nukkig… vandaag.”
Ze haalt haar schouders op. “Ik weet nu wat ik moet doen: gewoon naar de lessen gaan en notities nemen. Dat kan ik best zelf, daar heb ik geen studiebegeleiding voor nodig.”
“Denk je echt dat als mijn … begeleiding wegvalt, je nog naar alle lessen zult gaan?”
Er volgt geen antwoord.
“Je weet zelf ook wel dat dat heel onwaarschijnlijk is. En dan kijk je tegen hetzelfde resultaat aan als vorig semester. Je bent goed bezig, je bent goed op weg, ik vind niet dat je nu mag opgeven.”
“Het is niet opgeven, ik doe in mijn eentje wel verder.”
Even zwijgt Matthias, dan loopt hij om het bureau heen om naast haar op de stoel te gaan zitten. Joke zet zich schrap, maar hij legt enkel een hand op haar knie.
“Wat scheelt er echt?” vraagt hij dan. Als Joke geen antwoord geeft, gaat hij verder: “Ik zie heus wel dat er iets scheelt. Je bent ergens tegenaan gebotst. Ik wil weten wat het is, zodat ik je kan helpen.”
Nog steeds geen antwoord. Wat moet ze ook zeggen? Dat ze helemaal in de war is door al deze nieuwe gevoelens die hij bij haar oproept? Dat ze het eng vindt om te merken dat het haar goed doet om geslagen te worden? Geslagen! Dat kan toch niet… Dat ze haar vriendinnen mist? Dat ze met Stephanie en de anderen mee had willen gaan naar de Oude Markt? Dat snapt hij nooit…
Maar blijkbaar onderschat ze hem.
“Het is moeilijk hé, om je zo aan te passen,” zegt hij. “Om plots naar alle lessen te moeten gaan en je opdrachten te moeten maken, terwijl je vrienden dat misschien helemaal niet doen. Om wellicht daardoor ook niet altijd even lang te kunnen uitgaan als zij. En om hen niet helemaal te kunnen uitleggen waarom je dit doet, dat er gevolgen aan vasthangen als je het niet doet. Los van het niet slagen voor je examens dan,” voegt Matthias eraan toe.
Joke kijkt hem verbaasd aan. Hij lacht even. “Je denkt toch niet dat je de enige bent die hiermee worstelt? Dat ik niet weet hoe het is om student te zijn? Ik weet heus wel dat ik veel kan vragen van mijn pupillen. Dat het niet zo simpel is als gewoon naar elke les gaan. Er komt meer bij kijken dan dat, anders zou je het niet moeilijk vinden. En bovendien… Bij het soort… methoden dat ik gebruik, komen er zeker in het begin veel verwarrende emoties boven: waarom doe ik dit, is dit wel ok, ben ik niet gek omdat ik me zomaar laat slaan en…” Hier wacht Matthias even. “En dat misschien stiekem, heel diep vanbinnen een fijn gevoel vind omdat er iemand is die me helpt door me kort te houden. Los van alle endorfines die vrijkomen bij zo’n pak slaag, die je ook een goed gevoel bezorgen,” besluit Matthias.
“Ik vind het vooral veel pijn doen hoor,” zegt Joke. Opnieuw lacht Matthias. “Ja, dat is ook de bedoeling. Maar achteraf voelt het wel goed, is het niet?” Aarzelend knikt Joke. “Dat is dus het werk van de endorfines. En gewoon ook de zekerheid dat je er niet alleen voor staat, dat iemand je helpt om je doelen te bereiken. Want ik heb het je al gezegd: het zijn jouw doelen. Jij moet het willen.”
Nu kijkt Joke naar de grond. Haar opstandigheid is helemaal verdwenen. Verdampt onder Matthias’ woorden.
“Het is gewoon zo… verwarrend.”
“En moeilijk en lastig en frustrerend,” vult Matthias aan.
Joke lacht en knikt. Even trekt Matthias haar in een knuffel tegen zich aan. Het voelt fijn. Zeker. Veilig. Ze snuift zijn geur op. Hmm. Matthias drukt haar stevig tegen zich aan en laat dan weer los. Nu weet ze helemaal niet meer waar ze moet kijken.
“Maar het werkt wél,” zegt Matthias dan. “Heb je vorig semester ooit een 14 gehaald voor een opdracht?”
Ze schudt haar hoofd.
“Wel dan. En door naar de les te gaan heb je goede notities. Als je die gebruikt om te studeren, zullen je examens goed gaan, daar ben ik van overtuigd.”
Nu bloost ze helemaal. Ze hoopt maar dat het Matthias niet opvalt.
“Het zou zonde zijn om er nu mee te stoppen. Geef het nog wat tijd. Laten we er dit semester mee verder gaan en kijken hoe je resultaten dan zijn.”
Joke zwijgt.
“Wel?” vraagt Matthias.
Dan knikt ze.
Hij trekt een wenkbrauw op. Alweer. Bijna schiet ze in de lach. “Ja Matthias,” antwoordt ze braaf.
“Mooi zo. Dan zie ik je volgende week. Ik hoop dat je het dan even goed gedaan zult hebben als nu.”
Even later staat Joke weer op straat. Matthias’ woorden hebben haar goed gedaan. En het is wel waar: het helpt. Ze staat er dit semester al een stuk beter voor dan het vorige.