In de eerste jaren op de Middelbare School was ik erg handig met insecten; spinnen, mieren en andere enge kruipertjes. Soms liet ik ze tijdens een les op iemands kleren vallen en genoot van het effect dat de beestjes altijd opriepen. Speciaal bij meisjes was het altijd een groot succes. Ze sprongen gillend op uit hun tafel als er weer eens een spin in hun truitje kroop. Ze kregen dan op hun kop, terwijl ik gniffelend zat toe te kijken. Ik deed het altijd heel snel en stiekem en niemand had het in de gaten. Dacht ik.
Die Middelbare School had ik nu al een jaar verlaten. Mijn streken daar was ik al lang vergeten. Tijd om verder te gaan op het levenspad. Door de week studeerde ik veel en hard, maar op zaterdagmorgen trok ik meestal mijn sportkleren aan en ik liep dan een uurtje. Dat is goed voor de conditie. Zo ook deze morgen. Een prachtige herfstochtend. De stralen van de zon vielen op de goudgekleurde beukenblaadjes. Ik floot een deuntje, ik vloog vooruit over het bospad. Toen werd ik plotseling ingehaald door een groepje meiden dat ik niet kende. Ze waren een paar jaar ouder dan ik, ik schat zo’n jaar of 20-21. Eentje ervan was een stuk ouder, waarschijnlijk een moeder of zo. Dat vond ik gezellig. Meestal ren ik alleen en nu kreeg ik gezelschap van deze sportieve meiden. Ik zei ze dan ook vriendelijk goedendag. De meiden kwamen echter steeds dichter bij me lopen en op een gegeven moment hadden ze me helemaal ingesloten. De moeder kwam naast me lopen en zei bits: “volg ons en probeer niet te ontsnappen, want anders moeten we geweld gebruiken”. Ik keek verward om me heen, maar zag dat ze me met z’n zevenen waren. Ik kon geen kant op en had geen andere keus dan mee te lopen in de richting die zij aangaven. We liepen steeds verder het bos in. Hier herkende ik het niet meer. Ze duwden me bijna vooruit. Toen we een heel eind op een verlaten bospad hadden gelopen, sloegen we plots rechtsaf waar geen pad meer was. We hielden stil en ik zag een heel grote houten hut. Ik werd door de moeder naar voren geduwd tot ik voor de deur van de hut stond. “Het MeidenVerbond” zag ik op een bord boven de deur staan. Ik stond te trillen op mijn benen, terwijl de groep me intimiderend insloot. Ik kon geen kant meer op…
Toen zwaaide de houten deur open en zag ik Marleen, een meisje dat ik direct herkende van de Middelbare School. Wat was ze groot geworden. Ze leek in niks meer op het kleine timide meisje dat ik zo vaak gepest had. “Hoi mam en jullie meiden, bedankt dat jullie Stefan hier hebben gebracht. Komen jullie allemaal maar binnen”

Voordat ik wist wat er gebeurde, werd ik door vele handen vastgepakt en de blokhut binnen gedragen. Mijn handen werden stevig vastgegrepen en achter op mijn rug gedraaid. Ik schopte met mijn voeten naar wat ik kon raken, maar ook mijn benen werden stevig
vastgepakt en met een touw bij elkaar gebonden. Ik begon te vloeken en te dreigen dat ze me onmiddellijk los moesten maken. De politie, de rector, alles haalde ik erbij, maar ze waren blijkbaar niet onder de indruk, want er gebeurde niets. Elke keer als ik probeerde te
bewegen werd mijn arm helemaal verdraaid en kermde ik van pijn. Marleen en haar moeder kwamen vóór me staan. “Zo, Stefan, daar sta je dan”, zei Marleen smalend. “Je denkt zeker nog steeds dat het leuk is om ons schrik aan te jagen met je beestjes, je eindeloze gepest en geplaag, terwijl je ons uitlachte om onze reacties. Maar vandaag zullen we je leren dat dit gedrag niet loont en daar je daar niet zomaar mee weg komt. Want daarom hebben we je hier gebracht. Het Meidenverbond heeft besloten je te straffen voor alles wat je mij hebt aangedaan, maar ook zijn we solidair naar alle andere meiden die je slachtoffer zijn geworden. En als je straks hier weg bent, weet ik zeker dat je diepe spijt zult hebben van je pestgedrag”
Ik had inmiddels eieren voor mijn geld gekozen en bleef stil staan. Door de machteloze positie waarin ik me bevond, maar vooral door het woord “straffen” was mij het angstzweet uitgebroken. Wat waren ze met me van plan?
Ik zag hoe Marleen om me heen liep en achter me ging staan. Haar moeder bleef voor me staan en gaf een knikje aan de twee sterke meiden die me vasthielden. “Bukken!”, hoorde ik ze zeggen en ze draaiden mijn armen zodanig om dat ik snel gehoorzaamde. Ik stond nu krom. Het stof van mijn sportbroekje spande zich strak. PATS! Ik schoot omhoog toen ik met een zwaar voorwerp tegen mijn kont geslagen werd. De meiden lieten zich niet verrassen en duwde me snel weer omlaag. PATS! PATS! PATS! PATS! Pijnscheuten trokken door mijn kont. Ik probeerde mezelf te bevrijden, maar ze hielden me zo stevig vast dat ik bang was dat mijn arm zou breken. PATS! PATS! PATS! Eerst hadden schaamte en vernedering nog de overhand. Ik kreeg hier een pak op mijn kont van een meid die vroeger in mijn klas
gezeten had! Na nog een flink aantal tikken kon ik alleen nog maar denken aan de pijn. Man, wat kon die meid slaan!
Toen hield het op. Ik werd omhoog getrokken en keek Marleen in het smalende gezicht. “Zo doen we dat met stoute jongetjes, die krijgen een pak voor hun broek! En nu daar zitten en strafregels schrijven!” Ik werd naar een bankje met een tafel geduwd. Ik voelde mijn
pijnlijke billen op het harde hout. Ik had een vuurrode kop van schaamte en durfde niet om me heen te kijken. Ik kreeg van Marleen een vel papier en een pen. “Hier, schrijf 50 keer: ik heb meisjes gepest en daarom verdien ik een flink pak voor mijn broek”.
Terwijl iedereen om me heen stond schreef ik de regels onder elkaar op het papier.
Ik heb meisjes gepest en daarom verdien ik een flink pak voor mijn broek
Ik heb meisjes gepest en daarom verdien ik een flink pak voor mijn broek……
Toen ik dit 50 keer geschreven had, moest ik opstaan. Ik zag hoe Marleen een hard houten plankje in haar hand hield. De meiden draaiden weer aan mijn armen en duwden me voorover over het bankje. “Je krijgt nog tien klappen om het niet meer te vergeten”, hoorde ik Marleen achter me zeggen. PATS! PATS! PATS! De tranen sprongen me in mijn ogen. Ik kreeg inderdaad een flink pak voor mijn broek…
PATS! PATS! PATS!
PATS! PATS! PATS! PATS!
Daarna moest ik weer gaan zitten en nog 50 keer schrijven:

Sorry Marleen, ik heb er heel veel spijt van en zal het nooit meer doen.
Sorry Marleen, ik heb er heel veel spijt van en zal het nooit meer doen……

“Goed zo, Stefan, en onthoud wat je hier vandaag hebt meegemaakt.. En nu onder onze ogen uit, wegwezen!”
Daarna werden mijn benen losgemaakt en gaf ze me, al voortduwend richting de deur, nog een paar rake tetsen tegen mijn bips en stond ik, met een rode kop van schaamte en woede, weer buiten in het bos.