Gegiebeld hadden we, in het schoolmuseum. Om de pechvogel, de strafregels, het bordje ‘ezel’. Had ik toen al iets door? Het kriebelde in mijn buik toen ze de roede pakte (kleiner dan die van Zwarte Piet?) en ermee door de lucht zwiepte. En ik slikte even toen ze even later haar mooie handen liefkozend over de plak liet glijden. Hout, hard hout, een soort massieve pollepel. Ik werd me even heel erg bewust van mijn billen.

Zij en ik zijn al jaren vriendinnen. Vaak te druk voor elkaar, vaak op reis, vaak met anderen in de weer. Maar ze is speciaal voor mij en ik voor haar. We delen iets. Onze hobby’s en interesse in het algemeen. En die ene in het bijzonder. Niet dat ik dat toen al wist, maar ik zou er vlug genoeg achter komen.

Het was een gezellige en ontspannen middag. We haalden herinneringen op aan onze eigen schooltijd en deelde onze verontwaardiging over het openlijke racisme en kolonialisme in sommige van de oudere schoolboekjes. Dronken koffie in het restaurantje en deelden er na beraad een taartje bij. Het bleek de zonde waard.
Laatste stop voor de toiletten was het souvenirwinkeltje. Een ansicht van de pechvogel en een zakje schoolkrijt-drop. Achteraan in de kast liggen als grapje replica’s van de beruchte plak. Op ware grootte, van net zulk hard hout. Er stond iets meligs op het kaartje naast de prijs, ‘om mee te koken, voor de echtgenoot onder de plak’ ofzo. Maar dat drong niet helemaal tot me door. Wel dat zij er met zorg eentje uitkoos en afrekende.
Met blozende wangen rekende ik mijn ansichten af. En een magneet met de pechvogel erop – hoe symbolisch wil je het hebben? Ingehaakt liepen we terug naar het station, ze deed of er niets gebeurd was, maar voor mij voelde alles ineens anders. In de trein bekeken we onze selfies en showde ik haar mijn aankopen.
“En jij?” vroeg ik quasi-nonchalant, “ook nog iets gekocht?”
Ze grinnikte.

---

Eind van de middag in haar gezellige huisje. Een grote pot thee op de salontafel tussen ons in. Ze haalt de houten plak uit haar tas en laat ‘m een paar keer in haar open hand neerkomen.
“Ik heb echt zin om je billenkoek te geven”, zegt ze ineens en ze lacht naar me met gesloten lippen.
Ik weet niet of ik geschrokken of verrast ben door haar directheid, maar besluit het spelletje mee te spelen. Een oog dicht, een oog open, mijn lippen getuit – ik hoop dat het er geamuseerd uitzag.
Ze klopt op haar bovenbeen, haar mond in een Mona Lisa achtige halve glimlach. Ik geef me over, loop naar haar toe en buig voorover. Handen even op haar schoot en door – op de grond, naast mijn haren. Daar lig ik dan, als een stout kind, over de knie, met mijn kont omhoog. Het voelt onwennig en toch ook vertrouwd. Haar hand op mijn rug, het harde hout even zacht tegen mijn rechterbil en dan pets – een ferme tik. Ik hap naar adem. Echt zeer deed het niet, maar ik voel het wel gloeien. De plak glijdt over mijn linkerbil en ook daar krijg ik een flinke pets. Ze verhoogt haar tempo en ook de kracht waarmee ze slaat. Ai, ik ben echt niet kleinzerig, maar dit begin ik nu wel echt te voelen.

Onwillekeurig beweeg ik, mijn benen spartelen, maar ik kan geen kant op. Ze klemt me vast met haar benen over de mijne en schuift mijn rok omhoog. In een reflex wil ik ‘m weer naar beneden trekken, maar die kans krijg ik niet. Ze pakt mijn polsen bij elkaar en gaat door, op mijn onderbroek en vooral op de gedeeltes van mijn billen die nu onbedekt zijn. Ik piep en kerm. Zij lacht hardop. De slagenregen gaat door. Ik zweet en adem zwaar. Er lijkt nu niets anders meer op de wereld te bestaan dan zij en ik en die ellendige plak. Crap, wat doet dit zeer. En wat vind ik het spannend…

Dan houdt ze even op en wrijft mijn rug en mijn hoofd, voordat haar vingers zich achter het elastiek van mijn onderbroek haken. Mijn adem stokt, ze zal toch niet… Alsof ze gedachten kan lezen geeft ze antwoord, stroopt mijn slipje af en zegt duidelijk “ja!”, gevolgd door een ferme pets.
“Jij krijgt..” – klets – “een flink pak voor je blote billen!” en ze benadrukt haar woorden met harde tikken.
Ik kijk kronkel en in mijn ooghoeken vang ik flarden op, de genadeloos op en neer gaande beweging van haar arm en in de spiegel ons tafereeltje. Ik, met een rood hoofd en nog veel rodere billen, over de schoot van mijn lachende vriendinnetje.