Eén van de belangrijkste vragen waar nieuwkomers die al een paar keer een pak op hun bips hebben gehad, mee worstelen is waarom de tranen achterblijven. Laten we eens kijken wat er gebeurt als een vrouw haar ‘mentor’ voor het eerst ontmoet (zeker als het haar eerste of één van haar eerste ervaringen betreft).

Om te beginnen, moet zij allerlei voorzorgsmaatregelen treffen (althans dat zou ze moeten doen) voor ze elkaar ontmoeten. De dame in kwestie moet beslissen in hoeverre ze veiligheden inbouwt. Ze moet haar gevoel volgen om er voor te zorgen dat haar ervaring een goede zal zijn. Ze moet zich de nodige moeite getroosten om ervoor te zorgen dat de omstandigheden zo veilig mogelijk zijn (referenties natrekken, de persoon in kwestie bellen, enz).

In de tweede plaats zijn er nog zaken van logistieke aard. Vaak heeft de vrouw die straf nodig heeft kinderen en een verantwoordelijke baan. Ze moet uitdokteren waar en wanneer één en ander het best kan plaatsvinden. Vaak moet ze heel veel regelen voor ze zich eindelijk, al is het maar voor een uur, aan de consequenties van haar gedrag kan overgeven.

Ten slotte is er de gebeurtenis op zich. We weten allemaal dat veel ‘mentoren’ niet zijn wie ze zeggen dat ze zijn. Er zijn hiervoor een aantal redenen aan te voeren. Jammer genoeg staat bovenaan de lijst met redenen, dat veel mannen geïnteresseerd zijn in dingen waar alle mannen (na voetbal kijken) in geïnteresseerd zijn: seks. Dit is natuurlijk prima als beiden expliciet vinden dat seks erbij hoort, maar sommige mannen hebben, ondanks dat expliciet anders is afgesproken, de neiging het niet alleen bij discipline te laten.

Te vaak zijn mannen enkel op het lichamelijke aspect van een pak op de billen gericht en niet op de emotionele kant ervan. De meeste vrouwen zijn juist wel op zoek naar een emotionele ervaring en zeker niet alleen naar het fysieke pak op hun blote bips. De ‘mentor’ kan dan misschien heel goed een pak slaag uitdelen, maar mist dan de emotionele klik, zodat hij haar niet emotioneel raakt. Billenkoek kan dan iets mechanisch blijven, doordat de lichaamstaal niet klopt of de beladen woorden en zinnen niet op de juiste wijze worden uitgesproken (zoals ‘stoute meid’, ‘kom jij maar eens hier’ en ‘ik zal je iets geven waardoor je voorlopig niet kunt zitten’, enz).

Zelfs als alle voorzorgsmaatregelen zijn genomen, de persoon zorgvuldig is gekozen en de emotionele klik tussen de ‘mentor’ en de ‘jongedame’ aanwezig is, zijn tranen nog steeds zeldzaam de eerste keren dat zij over de knie gaat. Dan spelen er nog allerlei andere factoren: zenuwen, hoge verwachtingen en het plotselinge besef dat er geen weg terug mee is. Ze ligt over zijn knie en de vingers van de ‘mentor’ haken achter haar broekje om het omlaag te doen. Haar gevoelens zullen gewoonlijk heen en weer switchen tussen schaamte en het fysieke deel. En ondertussen hoort ze dat hij haar streng toespreekt en haar duidelijk maakt wat er gebeurt met meiden die zich niet weten te gedragen.

Mijn ervaring is dat de kans op huilen toeneemt, als beiden volstrekt ontspannen zijn. Als ze zich niet druk meer hoeven te maken over allerlei randverschijnselen. Als er geen druk meer is van het ‘nieuwe en onbekende’. Als niet alleen de wil, maar ook de mogelijkheid en innerlijke rust er is, om zich helemaal over te geven. En niet te vergeten als zij oprecht spijt heeft en baalt van het gedrag wat ze vertoond heeft.

ANDEREN MOETEN WEL HUILEN – WAAROM IK NIET?

We moeten ons goed realiseren dat spanking een erg intieme gebeurtenis is. Verschillende aspecten, zowel lichamelijke als emotionele, spelen een rol. Soms moet een vrouw de ene keer wel om iets huilen en een volgende keer niet. En zeker is, dat wat goed voor de één werkt, voor de ander helemaal niet hoeft te werken. Het hoeft helemaal niet zo te zijn dat als een ‘mentor’ bij de één een bepaald niveau van diepgang bereikt, dat hij dat ook bij een ander bereikt. Het zou best kunnen, maar dat is helemaal niet gegarandeerd.

Het beste advies wat gegeven kan worden, is dat je je niet druk moet maken over het feit dat je niet huilt. Als je dit wel doet, zet je onnodig veel druk op de ketel.

DE CONTROLE LOSLATEN

Niet alle dames willen de controle loslaten, zeker niet tot het niveau waarop de tranen vloeien. Voor sommigen betekent huilen, dat ze hun pak slaag niet als ‘een grote meid’ kunnen incasseren. Bij deze vrouwen roept huilen te veel schaamte op. Een vriendin heeft me eens verteld, dat ze gaat huilen omdat ze zich realiseert dat dit de enige manier is om de bestraffing te laten ophouden. Ze heeft wat haar werk betreft een hoog streefniveau en ook thuis heeft ze alles goed onder controle. Wanneer ze over de knie ligt, is dat één van de weinige momenten dat ze ergens géén controle over heeft. Tranen komen bij haar niet zo gemakkelijk.

TRANEN KUNNEN VEEL BETEKENEN

Ten slotte kunnen tranen nog zo veel andere emotionele lading hebben. Een vrouw vertelde eens, dat huilen haar herinnerde aan de keren dat ze thuis over de knie ging. Ze haatte het als ze over de knie werd gelegd, hoewel ze het tegenwoordig gek genoeg nodig heeft. Wanneer bij haar de tranen komen, herinnert ze zich momenten waar ze, nu ze als volwassen vrouw over de knie gaat, liever helemaal niet aan terugdenkt.

CONCLUSIE

Zoals je hebt kunnen lezen, zijn tranen een heel persoonlijke aangelegenheid. Waarschijnlijk is de effectiefste methode om tranen een kans te geven, de verwachtingen zo mogelijk naar beneden bij te stellen. In tegenstelling tot wat je in heel veel spankingverhalen leest, eindigt een pak slaag helemaal niet zo vaak met natte wangen – alleen maar met rode.