Dan hoor ik de deur open gaan en een theatraal klagerige stem die roept: “Oh mama, dat is niet eerlijk, u bent al begonnen, ik wil erbij zijn. Wat een schattige onderbroek heeft hij aan, moest hij dat van u?”. “

“Nee, die heeft hij zelf aangetrokken. Maar je bent precies op tijd, ik wil net beginnen”

“o mama, mag ik zijn onderbroek naar beneden trekken, please?”

“Dat mag liefje, maar alleen  de billen bloot, de rest hoeven we niet te zien”

Ik wil door de grond zakken..alsof het al niet erg genoeg is gaat dat kreng van een dochter nu mijn slip laten zakken…ik voel hoe ze achter me komt staan. Haar handen bewegen al richting het elastiek.

Dan schrikken we allemaal tegelijk van het luide geluid van een telefoon.

Ik hoor hoe de gravin deze opneemt en langdurig luistert naar de stem aan de andere kant. Haar antwoord klinkt kwaad en bondig. `Dat is heel naar nieuws, heel naar, ik heb er geen woorden voor. Ik zal mijn chauffeur vragen om de jongen op de terugweg op het bureau af te zetten….ja..ja natuurlijk ga ik aangifte doen wegens laster”.

Nadat de vrouw de telefoon heeft neergelegd blijft het even stil. Ik weet direct wie de beller was en dat ik in grote problemen zit….

Terwijl ik daar nog steeds krom sta, hoor ik hoe de gravin me nu van achter benadert. Ze buigt zich over me heen en slaakt een diepe zucht van afkeuring. “Stefan! Bast ze in mijn oor. Dit is niet te geloven! Dat was de politie. Ben jij vanmorgen op het bureau geweest om aangifte te doen tegen mij?” Ontkennen heeft geen zin, dus ik geef toe. Ze gaat nog harder tegen me schreeuwen. Ik voel me kleiner en kleiner worden. Ze trekt me aan mijn oor weg van het raam en sleurt me zo naar haar troon. Ze gaat zitten en ik zie dat ze hardnekkig probeert wat rustiger te worden. Ik moet voor haar komen staan, met mijn handen op mijn hoofd. Marie-Christine neemt haar plaatsje rechts naast haar moeder weer in en beide vrouwen kijken met walging naar me. Ik kijk naar een plekje ongeveer een halve meter voor me en voel me ellendiger dan ellendig.

“Kijk me aan!”

Met moeite kijk ik omhoog en tref haar woedende blik. “Je hebt mij en mijn dochter schandelijk beledigd en als klap op de vuurpijl heb je een aanklacht tegen mij in willen dienen. Ik, die je een kans heeft geboden om boete te doen voor je gedrag zodat je je baan niet hoeft te verliezen. Je moet je diep en diep schamen! Gelukkig heeft de politie alles al in onderzoek en ze willen je zien op het bureau.

Als ik hier klaar met je ben zal Bernadette je bij hen afzetten”

Diep van binnen voel ik verzet tegen het onrecht, maar ik weet ook wel dat deze vrouw de machtigste en rijkste van deze streek is en de politie waarschijnlijk in haar achterzak heeft. Ik schik me in mijn lot en mompel een nauwelijks hoorbaar ‘sorry’.

“Sorry, sorry, is dat alles wat je te zeggen hebt? Je zit heel diep in de problemen mannetje! Dit gaat een staartje krijgen dat heel wat langer is dan een paar klappen tegen je blote gat. Ga daar op je knieën in die hoek zitten met je handen op je hoofd. Ik heb even lucht nodig om na te denken wat ik verder met je zal doen”.

Ik doe direct wat ze vraagt. Meewerken lijkt me nu het beste. Ze verlaat de kamer, samen met haar dochter. 

Terwijl ik daar zo zit maken mijn hersens overuren. Ik ben volledig overgeleverd aan deze vrouw. Ik weet haast zeker dat ik nog slaag zal krijgen, maar dat is eigenlijk mijn minste zorg nu. Waarom was ik ook zo dom om naar de politie te gaan…..?

Ik krijg pijn aan mijn knieën en probeer wat te gaan verzitten. Ik durf echter niet uit mijn positie te gaan. Dan hoor ik hoe de deur weer openzwaait. In de ijzig stille kamer hoor ik de stof van de grote fauteuil kraken.

`Stefan, kom hier voor ons staan!`

Ik voel me als een gevangene die in de rechtbank gaat horen wat hem te wachten staat.

“Marie-Christine en ik hebben overlegd en zijn tot de volgende overtuiging gekomen. De volgende vier dagen ga je je steeds om elf uur melden op de stoep van de hoedenwinkel bij mijn chauffeur. Die vier dagen krijg je steeds een flink pak op je blote billen. Ook vandaag krijg je nog een flink pak slaag. Marie-Christine, pak de strafstoel”

Ik zie hoe de dochter een kast opent. Daar komt een stoel uit. Die zet ze naast me neer. De gravin gaat er op zitten en trekt een paar leren handschoenen aan.

“Stefan, trek je trui uit en kom hier naast me staan!”

Ik besef me ten volle wat er gaat gebeuren en dat ik dit aan mezelf te danken heb. Ik trek mijn sweater en hemd in één beweging over mijn hoofd.

“Marie-Christine, trek z’n onderbroek helemaal naar beneden!”

“heel graag mama, hij heeft het verdiend!”

Ik wil haar nog tegenhouden, maar breed lachend trekt ze mijn onderbroek in één ruk omlaag. Het stukje stof ligt, als stille getuige van mijn ultieme schaamte, op mijn blote voeten.

Ik weet niet waar ik moet kijken. Ze laten me nog even zo staan.

“Marie-Christine, pak de plak uit de la”

Ondanks mijn ellendige positie blijf ik de dochter met mijn ogen volgen en zie zo hoe zij een dik langwerpig latje tevoorschijn haalt en aan haar moeder overhandigt.

“Stefan, laat dit een les voor je zijn. Je had er makkelijker van af kunnen komen, maar je krijgt nu en de komende vier dagen een heel stevig pak op je blote billen. Als je alle dagen hierna verschijnt, dan zal ik je na de vijfde tuchtiging verder met rust laten en je niet laten vervolgen. En nu, over mijn knie! Marie-Christine, houd jij z’n benen vast, want hij zal anders vast willen trappelen”

Ik krijg vervolgens een pak op mijn billen dat hooguit een paar minuten kan hebben geduurd, maar de kracht en het hoge tempo deden me naar adem snakken. De hardvochtigheid waarmee mijn billen worden afgestraft, de intense pijn die het houten ding veroorzaakt, het maakt allemaal diepe indruk op me. Ik sta te tollen op mijn benen als ik weer word rechtgezet. Ik moet in de hoek gaan staan. M’n billen branden van de pijn. 

“Zo Stefan, nu weet je wat je de komende dagen te wachten staat. Elke dag zal het pak slaag iets langer duren, zodat we zeker weten dat je je lesje hebt geleerd! Je mag je broekje omhoog trekken”

Opgelucht en haastig trek ik mijn onderbroek op. Daarna krijg ik de rest van de kleren terug en word ik door de chauffeur terug gebracht naar de hoedenwinkel.

De hele terugweg verloopt in stilte. Ik heb het te moeilijk met mezelf en voel continu mijn billen en mijn gekrenkte ego. Af en toe zie ik hoe Bernadette me in de achteruitspiegel een begrijpende blik schenkt. Ze weet heel goed wat ik had meegemaakt en wat ik de komende dagen nog zou meemaken.

Eenmaal thuis ga ik naar mijn kamer. Het eerste dat ik doe is mijn broek en onderbroek naar beneden om in de spiegel te kijken naar mijn billen. Ik zie hoe ze eruit zien, van onder tot boven vol agressieve rode afdrukken van het gemene plankje. Ik besluit om ze even wat lucht te geven en ga met ontbloot onderlichaam op mijn buik op bed liggen. Langzaam kom ik tot besef waar ik in beland was. Een nachtmerrie van pijn en schaamte…hoe moet ik de komende vier dagen doorkomen…?

De keus is nog steeds heel simpel, mijn baan verliezen of de volledige straf ondergaan.

Dus ga ik elk van de vier dagen met lood in de schoenen ruim voor elf uur op de stoep van de hoedenwinkel staan. Moet ik elke keer dat hele stuk weer in die muffe Bentley zitten, terwijl Bernadette me meewarig aan kijkt. Iedere dag weer dat wachten op het bankje in de hal.

De gravin maakt van de straf een heel ritueel. Zodra ik binnen gelaten was in de voorkamer, moet ik me tot op mijn onderbroek uitkleden en voor het raam staan wachten tot de dochter zich eindelijk weer bij ons voegt. Er wordt niet veel meer gesproken. De stoel komt weer uit de kast, de plak wordt er bij gepakt en zodra ik weer naast die stoel sta, word ik door Marie-Christine ontbloot. Elke dag doet ze het weer met die onuitstaanbare grijns op haar gezicht.

Het daarna volgende pak slaag wordt elke dag moeilijker te verdragen. Mijn billen worden gevoeliger en gevoeliger en ik word steeds banger voor dat plankje.

Toch kom ik op ook de laatste dag van mijn straf weer keurig opdagen. Ik heb het gevoel dat mijn billen nooit meer zouden herstellen en weet niet zeker of ik nog een keer dat pak slaag zou kunnen verdragen. Zodra ze mijn onderbroek weer naar beneden trekt, vindt Marie-Christine het ook nodig om nog even een opmerking te maken over de staat van mijn billen. “o mama, kijk eens, ze zijn nog steeds rood van gisteren, arme jongen”

Haar moeder toont geen enkele vorm van medelijden als ik haar smekend aan kijk. Het latje in haar hand danst nog harder en langer over mijn geteisterde kont dan alle dagen daaraan voorafgaand. 

Ik loei van pijn en Marie-Christine moet al haar kracht gebruiken om mijn trappelende benen in bedwang te houden. 

Ik sta weer in de hoek, mijn bips één groot pijnlijk oppervlak en het snot loopt uit mijn neus. Daarna krijg ik nog een keer dezelfde preek, alsof dezelfde plaat keer op keer wordt afgespeeld.

Ik wil maar één ding en dat is naar huis. Gelukkig mag ik me daarna weer aankleden en onder de verzekering dat de aanklacht zou worden geseponeerd, neem ik nog eenmaal opgelucht plaats op de achterbank van de auto….