Gepubliceerd op by admin · 3 Comments

Waarom wil ik dit? (s)

Waarom wil ik geslagen worden? Waarom wil ik spanking? En mag ik dat wel willen? Is dat wel ok?

Elke spankee (man of vrouw, al gaan we in dit artikel uit van een vrouwelijke spankee) zal hier vroeg of laat bij stil hebben gestaan. Alles wat buiten de norm valt, stellen we immers in vraag. Dat is logisch en dat is ook niet slecht, want het betekent dat we aan zelfreflectie doen en niet zomaar onze driften en verlangens achterna hollen, halsoverkop een eventueel ravijn in. Aan het einde van dit verhaal wacht gelukkig geen ravijn.

Zelf heb ik hier ook heel hard mee geworsteld, vooral in het begin, maar zelfs nu nog steken de twijfels af en toe de kop op. Een sluitend antwoord is er natuurlijk niet. Goed en slecht, dat blijft subjectief. Er kunnen wel afspraken rond gemaakt worden dat te snel rijden slecht is, maar afspraken kunnen veranderen en het is niet omdat er een afspraak over bestaat dat iedereen het erover eens is.

Waarom wil ik geslagen worden? En mag ik dat wel willen?

Hoe kon ik me dan verzoenen met mijn verlangen om geslagen te worden? Dat duurde lang, maar uiteindelijk bedacht ik dat ik er niemand kwaad mee doe. Dus wat maakt het dan uit wat anderen ervan vinden? Zij hoeven het niet te weten, dit is iets tussen mijn man en mij. Het is iets wat mij goed doet, zonder dat het anderen kwaad doet, dus waarom zou het dan slecht zijn? Juist, dat is het niet.

Maar toch komen veel twijfels en vragen regelmatig terug en daarom wil ik die hier even overlopen.

Ik zou het alleen moeten kunnen

Fout. Niemand kan alles alleen. Iedereen heeft soms hulp nodig, met een of ander aspect van zijn/haar leven. Mensen zijn sociale wezens en van elkaar afhankelijk. Het idee dat je alles alleen zou moeten kunnen is onzin en vrij schadelijk (en geloof me, ik heb mezelf er vaak genoeg schuldig aan gemaakt en dat doe ik nu soms nog).

Spankees zijn vaak zelfstandige mensen die graag hun eigen boontjes doppen. Net daarom is het goed om af en toe even gedwongen te worden om stil te staan, pauze te nemen, een stapje terug te zetten. Even resetten om daarna weer met volle kracht verder te kunnen. Dat is niet zwak, dat is menselijk. Iedereen heeft pauze nodig, maar hoe we die pauze nemen verschilt van mens tot mens. De ene kruipt in een hoekje met een boek, de ander gaat naar een concert luisteren, nog iemand anders gaat sporten, sommigen gaan met een pint aan de toog gaan zitten en storten hun hart uit bij de barman, anderen gaan shoppen… De mogelijkheden zijn oneindig. En jij en ik, wij hebben af en toe baat bij een goed pak slaag om ons hoofd weer leeg te maken.

Mag ik dit wel van mijn D vragen?

Natuurlijk mag dat! Daar is hij immers je D voor. En geloof me: ze doen het zelf maar al te graag!

Akkoord, niet elk moment komt misschien even goed uit, maar dat geldt ook omgekeerd, toch? Over wanneer het wel en niet kan en hoe je daar dan om moet vragen (er letterlijk om vragen, yaiks, door te bratten, door stomweg je broek uit te trekken en jezelf over zijn schoot te gooien…) bestaan er vast afspraken tussen jullie. En zo niet, of ken je ze niet (wat op hetzelfde neerkomt), dan kun je die best maken. Op die manier heb jij gemoedsrust, en hij ook.

Zelf houd ik bijvoorbeeld een dagboek bij, waarin ik elke dag opschrijf hoe het met me gaat, hoe ik me voel, wat er zich in mijn hoofd afspeelt (hij kan helaas nog altijd mijn gedachten niet lezen, ook al roep ik al meer dan 10 jaar dat hij dat moet leren) en eventueel of er dingen zijn waarvoor ik vind dat ik straf heb verdiend. Dan leest hij dat op een moment waarop hem dat uitkomt, zo hoef ik me geen zorgen te maken over of ik hem er op een slecht moment mee “lastigval”. En op basis van wat daarin staat en hoe hij zich zelf voelt, hoe druk hij het zelf heeft, wat er voor hem past, beslist hij of hij er iets mee wil doen en wat dan. Het initiatief ligt daardoor bij hem.

Voor ons werkt dit, maar misschien vinden jullie iets anders wat beter werkt voor jullie. Geen D/s is dezelfde. Maar als je het gevoel hebt dat je je D stoort als je aandacht van hem vraagt, dan zit er iets mis en dan is het tijd om te praten. Zodat hij dat idee er desnoods uit kan slaan (ook dat werkt erg goed, heb ik al meermaals ondervonden).

En het feminisme dan?

Vroeger moesten vrouwen thuis blijven, liefst in de keuken, en het huishouden doen en voor de kinderen zorgen. Ze moesten luisteren naar hun man en gehoorzamen en hun mond houden. Toen kwam het feminisme en nu moeten vrouwen gaan werken, carrière maken en moeten hun mannen meehelpen in het huishouden.

Juist toch?

Nee.

Vrouwen moéten dat niet. Het feminisme heeft ervoor gezorgd dat vrouwen de kans krijgen om te gaan werken en carrière te maken. Het feminisme heeft ervoor gezorgd dat vrouwen niet meer thuis moéten blijven. Maar ze mogen wel, als ze daar zelf voor kiezen. Het feminisme heeft ervoor gezorgd dat vrouwen een stem kregen. Maar ze mogen ervoor kiezen om die stem te gebruiken om te zeggen dat ze hun man willen gehoorzamen.

Het feminisme heeft vrouwen een keuze gegeven door meer opties beschikbaar te maken. Dat wil niet zeggen dat alle vrouwen van al die opties gebruik moeten maken. Als je een auto koopt, zijn er ook heel veel opties beschikbaar, vele ook in het gratis pakket. Maar als je auto zetelverwarming heeft en jij houdt daar niet van, ben je dan verplicht om die zetelverwarming toch op te zetten, gewoon omdat het een optie is? Nee toch!

Er zijn vrouwen die carrière willen maken en die 40-60 uur per week willen werken. En dat mogen ze doen, dat kunnen ze doen, dankzij het feminisme. Maar er zijn ook vrouwen die dat niet willen en dat moet ook ok zijn. Als vrouwen liever halftijds werken om meer tijd te kunnen doorbrengen met hun kinderen, wie zijn wij dan om hen te zeggen dat dat verkeerd is? En op dezelfde manier is het niet verkeerd om onderdanig te willen zijn aan je man (of aan een andere man of vrouw).

Voor veel spankees/subs is dit ook slechts een onderdeel van hun relatie. Meestal zijn ze gelijkwaardig aan hun man, tot het erop aankomt en hij met een woord of blik te kennen geeft dat er een grens is overschreden…

Het grootste cadeau dat het feminisme ons vrouwen heeft gegeven is de vrijheid om te kiezen. Als een vrouw er nu voor kiest om onderdanig te zijn aan haar man, dan is dat uit vrije wil, niet omdat ze geen andere optie heeft. Hoeveel mooier kan het worden?

Na een pak slaag voel je vaak een heerlijke rust ©Nyncke
Gepubliceerd op by admin

Echt straf

Wat me bezield had? Geen idee meer, maar ik had me op de een of andere manier aan geen van onze afspraken gehouden. Dat dit consequenties zou hebben, dat kon ik op mijn vingers natellen, maar ik maakte me nog niet echt zorgen: ik vond het immers veel te fijn Daniël weer te zien. Het moment dat ik me wél zorgen begon te maken, was toen we na het eten gezellig een beker koffie dronken. Voor ik er erg in had, had Daniël ineens het gesprekonderwerp ‘afspraken’ te berde gebracht. De ontspannen sfeer was in één klap verdwenen. Mijn maag kromp ineen, maar ik probeerde nog wel zijn vragen over mijn verrichtingen de afgelopen tijd nonchalant en luchtigjes te beantwoorden. Maar elke minuut werd me duidelijker dat Daniël er helemaal niet luchtig over dacht en ik voelde me steeds verlegener en kleiner worden. Van een volwassen gesprekspartner, was ik inmiddels tot niet veel meer dan een stout kind gereduceerd. Ik liet zijn vermanende woorden gelaten over mij heenkomen en toen hij me melde dat ik een flink pak op mijn blote bips zou krijgen, wist ik niets beters te doen dan naar mijn koffiebeker staren. Toen hij daaraan toevoegde, dat dit met het rietje zou gebeuren, verstijfde ik van schrik. Ik háát het rietje, ik kan er gewoon niet tegen.  Daniël keek me aan om mijn reactie te peilen en ik bleef maar stom naar mijn beker staren. Het zou me niet verbaasd hebben als ik van kleur was verschoten en dat ik eerst rood van verlegenheid en daarna wit van de schrik was geworden.

Toen sprak Daniël de onvermijdelijke woorden: “Nou, ga je maar klaarmaken!”.  Dat betekent dat ik naar de hoek moet en dat ik mijn broek en onderbroek naar beneden moet schuiven om met blote billen op mijn straf te wachten. Toen ik niet gelijk reageerde –ik wilde het gevreesde moment zo lang mogelijk uitstellen-, adviseerde Daniël me op te schieten. Ik begreep heel goed, dat ik dat beter kon doen, want dat ik zo óók al genoeg in de nesten zat.  Met lood in mijn schoenen ging ik er staan en met een zucht maakte ik mijn billen bloot. Dat voelt heel vernederend en kwetsbaar, als je daar zo in je blote billen staat. Meestal hoef ik niet zo heel lang te wachten, totdat Daniël me op komt halen, maar nu scheen het eindeloos te duren. Ik hoorde Daniël heen en weer lopen en meubelstukken verschuiven. Dat stelde me helemaal niet gerust, want ik begreep niet goed wat er gebeurde en had steeds meer moeite mijn zenuwen in bedwang te houden. Ik probeerde rustig en diep adem te halen om mezelf onder controle te houden. Toen liep Daniël naar boven. Nu is hij het rietje halen, wist ik. O, god, waarom had ik het zo ver laten komen? Ik was bang, heel erg bang. Al snel hoorde ik hem naar beneden komen. De kamerdeur ging open. Het rietje werd even ergens neergelegd en Daniël liep op me toe. In plaats van direct iets tegen me te zeggen, bleef hij achter me staan. Ik had het niet meer. Mijn ademhaling ging steeds sneller, ik hield het niet meer van de spanning.

Daniël pakte me bij mijn bovenarm en trok me mee. Ik zag nu dat hij de bank midden in de kamer had gezet. Meestal moet ik over de eetkamertafel buigen, maar kennelijk had hij vandaag andere plannen. Inderdaad moest ik over de leuning van de bank gaan liggen. Je billen steken dan verder omhoog.

Daar lag ik dan met mijn handen op de zitting en mijn blote billen hoog in de lucht. Mijn ademhaling was nog steeds heel snel, en werd nog sneller toen ik het rietje tegen mijn billen voelde. Daar wordt het eerst opgelegd, dan wordt het een paar keer een klein stukje opgetild en met een klein tikje weer teruggelegd, net zo lang tot Daniël het gevoel heeft dat hij straks precies weet waar hij de klap gaat uitdelen. Die momenten duren zó lang! Ik wilde maar dat hij gewoon goed kon mikken zonder al die ‘oefenslagen’. Het is op die manier onmogelijk je op de klap voor te bereiden, omdat je nooit precies weet wanneer die komt. Nu ik over de bankleuning lag, kon ik ook niet stiekem achterom kijken om te zien wanneer Daniël het rietje hoog op zou tillen. Mijn oren begonnen te suizen en mijn handen tintelden raar. Toen, PATS, kwam de eerste striemende klap. AUW, AUW, AUW, dat rietje doet zo verdomd gemeen pijn. Mijn handen begonnen nog harder te tintelen en ik kon er nauwelijks meer op leunen, en nu begonnen ook mijn oren te tintelen. PATS, de tweede klap. Ik voelde me helemaal raar worden: mijn mond was krukdroog en ik voelde me een beetje misselijk. Dit melde ik aan Daniël. Die had wel in de gaten, dat het niet helemaal goed met me ging. Hij liet me overeind komen en ik mocht mijn broek omhoog doen.

“Dit is slechts uitstel, en geen afstel van je straf”, zei hij, “ maar jíj mag aangeven wanneer je klaar voor het vervolg bent.” Ik was hem heel dankbaar en nam een glas water. Langzaam maar zeker kon ik weer normaal ademhalen en verdwenen misselijkheid, suizingen en tintelingen. Ik had nog nooit zo heftig op een aangekondigde straf gereageerd, behalve die keer misschien dat ik letterlijk had staan trillen op mijn benen.

Dan komt het moeilijke moment: aangeven dat je klaar bent voor het vervolg van de strafsessie. Uitstellen had geen zin, maar aangeven dat ik er weer klaar voor was, viel ook niet mee. Toch heb ik dat gedaan. En hup: ik moest mijn bips weer bloot maken en over de leuning gaan liggen. En daar voelde ik weer het rietje tegen mijn billen en wist ik weer dat Daniël aan het mikken was voor de volgende slag. PATS! Ik voel een felle pijn in mijn billen die ik kwijt wil. Ik wil wiebelen, schudden, trappelen, opstaan, maar heb weinig bewegingsruimte in mijn huidige positie.  Tik, tik … tik, PATS! Weer eentje.  Auwwwww. Tik, tik .. tik, PATS! Aaahhhh….  Ik tel mee in mezelf. Ik denk namelijk dat ik er 20 krijg (met het dikke rietje had ik namelijk nog nooit meer dan 20 klappen gehad) en als ik dan weet hoe ver ik ben, dan is het misschien makkelijk te verdragen is mijn redenering. Tik, tik  … tik, tik, tik …PATS! Ik trek mijn benen van de grond van de pijn en weet niet meer hoe ik het heb. PATS! En dat is nummer zeven in totaal met de twee van eerder op die avond erbij. Ik zit ruim op 1/3 van mijn straf, bereken ik snel. Maar die gedachte troost me helemaal niet, integendeel, ik raak er helemaal door in paniek. Ik zit er nu al helemaal doorheen en ik ben pas op 1/3!!! Help!! Tik, tik, tik .. PATS! Tik, tik, tik … Ik gil al heel hard, maar de klap komt nog helemaal niet, die komt past als ik uitgegild ben: PATS! En dan is-ie nog moeilijker te verdragen. Tik, PATS!  Mijn billen staan in brand, ik schud en tril met mijn benen en schreeuw het uit van de pijn. Dit was pas nummer tien. En dan raak ik helemaal de tel kwijt. Het doet zo allemachtig pijn en ik kan de klappen zo slecht opvangen. Allerlei gedachten dwarrelen door mijn hoofd. Ik smeek Daniël op te houden. Ik smeek hem nog een keer. Ik zeg dat het me spijt. Maar Daniël gaat door. Ik zeg Daniël dat ik echt niet meer kan verdragen. Maar hij gaat door. Ik kruip van de bank af, maar Daniël pakt me bij mijn arm en leidt me weer terug over de leuning.

Dit is niet leuk, dit is níet leuk! zeg ik inwendig tegen mezelf. Dit is iets wat ik níet wil. Dit wíl ik helemaal niet. En dan vraag ik me af waarom ik in godsnaam niet beter mijn best gedaan heb om me aan onze afspraken te houden. Dit is nu straf, weet ik en ik weet ook dat het helemaal aan mezelf te wijten heb.

Het komt geen seconde in mijn hoofd op te staan en weg te lopen. Of om Daniël opdracht te geven nu onmiddellijk te stoppen, omdat het wel welletjes is voor mij. Nee: dit is straf en ik hem verdiend ook. Bij die gedachten, komen opeens de tranen.

Ik lig daar te kermen en te huilen. “Alsjeblieft, alsjeblieft, ik kan niet meer!” snik ik tegen Daniël. De tranen lopen langs het leer van de bank. Maar als ik weer van de leuning probeer te kruipen word ik ook deze keer weer door Daniël teruggelegd.  Hij vraagt me hoe ik me de komende periode ga gedragen en of ik me nu wel aan de afspraken ga houden.  Dat beloof ik hem plechtig, ik huil dat ik het écht, écht beter ga doen. “Volgens mij heb ik dat al eens eerder gehoord”, is zijn reactie. Zijn stem klinkt ijskoud. PATS! “Ja, maar deze keer ga ik het écht, heús, beter doen”, snik ik, en ik meen het ook helemaal.  Tik..tik, PATS! “Echt!”, roep ik nog maar een keertje, helemaal wanhopig.  

Er volgen nog een paar klappen. En dan houdt het op. Ik hoop met heel mijn hart, dat het nu echt klaar is en dat het geen pauze is.  En het is klaar. Ik mag weer naar de hoek. Ik spring op en pak mijn billen beet, in de hoop dat mijn handen de pijn eruit weg kunnen halen. Met mijn broek op mijn knieën loop ik naar de hoek, waar ik nog een poosje sta te snuffen. Dan voel ik twee armen om mijn middel. Die zijn natuurlijk van Daniël. Hij keert me om en neem me in zijn armen. Zo blijven staan, totdat ik een beetje uitgesnotterd ben. Dan knuffelen we wat. Dat is fijn. Dat is hemels. Zelfs Daniëls mededeling dat ik morgen nog een pak om pijn billen krijg, omdat ik álle afspraken aan mijn laars heb gelapt, kan dit moment niet bederven.