‘De plicht roept!’, zuchtte Marco, terwijl hij Sonja optilde en voor hem neerzette. De omhelzing die volgde was kort. ‘Geen misdragingen meer, begrepen?’

Sonja lachte en schudde haar hoofd. ‘Dat hangt helemaal van jezelf af, meneer. Je moet niet aan me voorbijgaan of alle rotklusjes laten opknappen’.

‘Kleed je aan. We moeten gaan’, zei Marco. Ze kleedden zich haastig aan en waren binnen drie minuten op weg naar de toren.

‘Het zal de komende dagen hard werken worden. En mocht die rook echt serieus zijn, dan krijgen we met een groot probleem te maken’, legde Marco uit terwijl ze zich over het pad haastten. ‘Er zal dan geen tijd om me zorgen te maken of ik wel genoeg aandacht aan je billen besteed. Je zult je een beetje in moeten houden en gewoon moeten doen wat er van je gevraagd wordt’.

Enkele honderden meters legden ze hardlopend af. Sonja liet de woorden van Marco eens goed op zich inwerken. Ze voelde de irritatie al weer oplopen. ‘….doen wat er van je gevraagd wordt…’ Het had zo officieel geklonken’.

‘Doe ik dat niet altijd?’, zei Sonja na een paar minuten stilte.

‘Je doet altijd wat?’, vroeg Marco, alsof hij met zijn gedachten alweer heel ergens anders was en al weer vergeten was wat hij gezegd had.

‘Me inhouden?’, vulde Sonja aan.

‘Ik zei toch niet dat je dat niet doet? Ik wil alleen maar even duidelijk hebben, dat ik het in deze situatie wel van je verwacht. Meer dan ooit’, legde Marco uit.

‘Dat hoef je me niet te vertellen. Ik zal hard werken. Dat doe ik altijd’, zei Sonja terwijl de irritatie langzaam naar de oppervlakte kwam.

‘Mooi’, zei Marco, ‘houden zo!’

Ze versnelden hun pas toen ze in de verte geluiden hoorden.

‘Laat me straks niet in de toren achterblijven. Daar kan ik niet goed tegen’, zei Sonja na een paar minuten waarschuwend. Deze opmerking deed Marco even inhouden en hij richtte zijn aandacht onverdeeld op haar.

‘Je doet gewoon wat er van je gevraagd wordt en voert de taken uit die je toebedeeld worden. Tegenspreken of een vergelijkbare stunt als eerder vandaag uithalen, zullen je grote problemen opleveren’, waarschuwde Marco. De intonatie in zijn stem was streng en zijn gezichtsuitdrukking straalde vastbeslotenheid uit.

‘Ik ben tot veel meer in staat dan achter de radio te zitten. Je weet dat zelf ook dondersgoed. Verder ben ik niet van plan die seksistische onzin van je te pikken. Sonja beantwoordde zijn waarschuwende woorden met haar eigen waarschuwing. Ze wilde de strijd niet met hem aangaan, maar ze was evenmin van plan de zaken zoals ze bang was hoe die zich zouden ontwikkelen, voor lief te nemen. Ze was de enige vrouw in het gezelschap en was niet van plan genoegen te nemen met typisch ‘vrouwenwerk’ omdat sommige mannen, zelfs de man die van haar hield, uitgingen van typisch mannen- en vrouwenwerk als de taken verdeeld moesten worden.

‘Je zou beter moeten weten! De meeste van deze mannen hebben meer ervaring in hun pink dan jij en Paul samen in hun hele leven! De klus die we in de komende uren te klaren hebben, is geen kinderwerk. Jij krijgt een taak die het beste past bij je mogelijkheden, net zoals alle anderen’. Marco stond even roerloos stil. Frustratie stond op zijn gezicht te lezen. ‘Ik zal niet toestaan dat je het team in gevaar brengt door je klaagzangen over ‘eerlijk en niet eerlijk’, terwijl je gewoon je werk moet doen. Is dat duidelijk?’

Sonja deed een stapje achteruit. Ze was verbaasd over de het venijn in Marco’s reactie. Tegelijkertijd had ze het voorgevoel dat hij haar niet een eerlijke kans zou geven. Haar gevoel zei haar dat hij niet meer in staat zou zijn objectief naar haar positie in het team te kijken.

‘Als jij het zegt’, was haar reactie, terwijl in haar hoofd hele andere reacties klonken. Ze was er van overtuigd dat hij haar weloverwogen bij de actie en bij het gevaar vandaan zou houden.

Marco nam de twijfel in haar woorden waar. Hij was er nu in het geheel niet voor in de stemming. ‘Moet ik mijn woorden kracht bijzetten op je blote billen?’, vroeg hij.

Instinctief wreven Sonja’s handen beschermend over haar bips. Het brandde nog steeds van zijn eerdere inspanningen. ‘Nee’, zei ze zachtjes en beschaamd. Geen van de andere teamleden zou een vergelijkbare boodschap te horen krijgen als ze bezwaar zouden maken tegen de taak die ze zouden moeten uitvoeren.

‘Mooi. Laten we snel gaan. We moeten opschieten zolang het nog licht is’. Marco begon het pad weer af te lopen.

Eén van de andere torens had eveneens melding gemaakt van rookontwikkeling. De drie anderen hadden nog last van de storm en hadden zich nog niet gemeld. Het zou nog wel even duren voor de centrale regie zou gaan coördineren. In de tussentijd waren de teams bij de verschillende torens ondertussen aan het doen wat ze konden.

Marco ontfermde zich de eerste avond over de toren. Sonja en Paul kregen beide een taak op de heide. Ze waren beiden het verste bij het vuur vandaan gestationeerd en moesten in eerste instantie de gewassen controleren. De rest van het team had zich in drie kleinere teams opgesplitst en hielden zich aan weerszijden van het vuur op.

In de loop van de avond rapporteerde iedereen zijn bevindingen aan Marco. Hij voerde alle gegevens over windkracht, windrichting, vochtigheidspercentage en dergelijke in een computerprogramma in. Tegen zonsondergang kwam één van de meest vooruit opererende teams, dat was afgelost bij de toren terug. Nadat ze vier uren rust hadden gehad, gingen ze opnieuw op pad.

Tegen het middaguur van de volgende dag leek het of ze het beginnende vuur onder controle hadden. De westenwind was helemaal gaan liggen. De teams bleven echter buiten op hun post om voortijdig aanwezig te zijn voor het geval de vlammen weer op zouden laaien.

Marco raakte langzaam gefrustreerd. Hij moest even stoom afblazen. Hij liet zich in de toren vervangen, zodat hij het veld in kon trekken.

Toen het hun beurt was om te rusten was Sonja er nog niet gerust op. Ze kon duidelijk zien dat er vooruitgang was geboekt, maar had het idee dat nu even doorzetten het verschil zou kunnen maken tussen volledige controle of toch weer een stapje terug moeten doen. Ze maakte haar ideeën duidelijk aan degene die door Marco als leider van haar team was aangewezen. Hij hoorde haar aan, gaf alleen een hoofdknik als reactie en herhaalde zijn commando om het materiaal in te pakken en terug te keren naar de toren.

Sonja voelde het verzet in zich omhoog borrelen. ‘Hoe durft hij mij op deze manier te negeren?’, dacht ze.

‘Klootzak!’, zei ze hardop, hoewel Paul de enige was die het kon horen.

‘Hee, rustig aan een beetje, meisje. Wind je niet zo op. Je bent moe, we zijn allemaal moe’, antwoordde Paul vlug.

’Oh, toe, Paul! Je weet dat ik gelijk heb! Nog even doorzetten en we hebben het gefikst!’, antwoordde Sonja.

‘Misschien, misschien ook niet. Deze mannen hebben jarenlange ervaring. Doen niets anders’, probeerde Paul haar tot rede te brengen.

‘Flauwekul! Nu even doorzetten en we hebben het onder controle. Dat zie jij net zo goed als ik’. Sonja keek Paul aan en bracht haar gezicht dicht naar het zijne om haar woorden kracht bij te zetten.

‘Verdomme Sonja’, antwoordde hij. ‘Nu even doorzetten zou inderdaad beter zijn. Maar er is weer een nieuw team onderweg. Zij nemen het weer van ons over. Wij hoeven het niet allemaal zelf te doen’.

‘Nee, maar het gaat een stuk sneller als we er met beide teams aan werken!’, sprak Sonja tegen.

‘En als het allemaal niet lukt en het steekt de kop weer op? En de mannen zijn op dat moment te moe om het aan te pakken?’,  donderde de stem van Marco achter hen.

Sonja schrok zich een hoedje. Ze had geen idee dat hij de toren verlaten had, laat staan dat hij zo dichtbij was dat hij het gesprek tussen Paul en haar zou kunnen horen. Ze draaide zich snel naar hem om. Ze was zich erg bewust van de vastberadenheid die in zijn stem had doorgeklonken. ‘Als we het nu onder controle krijgen dan hoeven we ons geen zorgen meer te maken over oververmoeide mannen, of wel?’

‘Een brand heeft een geheel eigen wil; we houden vast aan het plan wat we bedacht hebben. Jij kijkt toe, doet wat er van je gevraagd wordt en probeert er iets van op te steken. Is dat duidelijk?’ Sonja bloosde bij het horen van de toon in Marco’s stem. Overtuigd van zichzelf liet ze haar blik naar Paul gaan en keek hem heimelijk aan.

‘Ok’, was alles wat ze zei. Ze draaide zich om en begon in de richting van de toren te lopen.

‘ik vroeg je wat’, Marco pakte haar bij haar schouder en draaide haar naar zich om.

‘Wat?’, klonk Sonja’s stem geïrriteerd.

‘Dat weet je heel goed. Ik wil dat je zegt dat je me heel goed begrepen hebt in wat ik daarnet tegen je zei’, sprak Marco koel. Sonja voelde een huivering door zich heen gaan.

‘Ja, ik begrijp het’, antwoordde ze afwezig.

‘Wat begrijp je?’, Marco was niet van plan ruimte te laten voor misverstanden.

‘Ik zei toch dat ik je begrepen heb’, bleef Sonja koppig.

‘Oh ja?’, bracht Marco er tegen in, ‘Overtuig me dan nog maar eens. Geef duidelijk antwoord’.

Paul zuchtte diep en leunde tegen een boom tot zijn maatje met haar baas uitgediscussieerd was.

‘Je zei dat ik toe moest kijken en moest proberen er iets van op te steken’, haar stem klonk hautain en bijtend. Vervolgens maakte ze aanstalten weg te lopen.

‘Ho eens even! Dat is niet wat ik van je wilde oren’, protesteerde Marco en pakte haar bij haar haren om te voorkomen dat ze buiten zijn bereik zou raken.

‘Oh? Waar heb je het dan over?’, siste Sonja en ze draaide zich met een ruk om. ‘Wat denk je wel niet? Ik ben geen cassetterecorder! Ik kan niet al je woorden letterlijk reproduceren!’

‘Ik weet dat je nog heel goed weet wat ik tegen je zei, jongedame! En je hoeft niet zo licht aangebrand te doen. Hou er mee op!”, waarschuwde hij, en vervolgens sprak hij zachtjes, zodat alleen zij hem zou kunnen horen, ‘Of wil je dat ik eens aan Paul laat zien wat er gebeurt met stoute meisjes die niet willen luisteren?’

‘Dat durf je niet!’, siste Sonja terwijl ze haar haren uit zijn greep lostrok.

‘Probeer me maar uit’, klonk Marco’s stem mierenzoet.

Sonja voelde haar bloed koken. Ze trok haar rechtervoet omhoog en balde haar vuisten. Iedere vezel in haar zou hem op dat moment een welgerichte trap willen verkopen. ‘Je zei het daarnet zelf nog een keer’.

‘Goed, dan weet ik nu dat we het over hetzelfde hebben. Zeg het hardop en breng het vervolgens ten uitvoer’, in Marco’s stem klonken zowel frustratie als geamuseerdheid door.

Het was vooral de geamuseerdheid die Sonja opviel en die de irritatie weer door haar lichaam deed jagen.

‘Klootzak!’, schold ze.

’Nee, dat is em niet’, waarschuwde Marco. ‘Laatste kans. Verpruts em niet’. Door de manier waarop hij de laatste woorden uitsprak keerde Sonja terug in de realiteit. Het was alsof Marco besefte dat hij haar triggerde op een manier die maar op één manier kon eindigen. Hij liet duidelijk merken dat hij haar een pak op haar bips zou moeten geven, ook al wilde hij het niet.

Sonja knipperde met haar ogen en zag de vastberadenheid in zijn ogen, tezamen met affectie en bezorgdheid. Het deed haar smelten.

‘Je zei dat ik moest doen wat me gezegd werd’, zuchtte ze.

‘En zul je dat doen?’, zei Marco terwijl hij beide handen op haar schouders legde en haar in de ogen keek. Sonja knikte. “Goed zo!, zei hij. Hij draaide haar om en dirigeerde haar met een tik op haar billen in de richting van Paul.

Sonja liet een gilletje horen en schoot vooruit. Toen ze zich hersteld had, zag ze dat Paul dubbel van het lachen lag.

‘Verdomme, Marco!’, brieste Sonja en voelde zich warm worden van schaamte. ‘En houd jij op met lachen’, zei ze terwijl ze wat stof in de richting van Paul schopte. Toen begon ze het pad af te stampen.

‘Tot straks, baas!’ Paul lachte en stak zijn hand op in de richting van Marco en zette de achtervolging in op zijn hooghartige maatje.

‘Wat is er aan de hand, Sonja?, plaagde Paul toen hij haar ingehaald had.

‘Ach, houd je stil’, beet Sonja hem toe.

‘Kom op, meisje, herpak jezelf. Ga straks een tukje doen en we zijn weer terug voor je er erg in hebt’, probeerde Paul haar op te vrolijken.

‘Ja hoor!. Wacht maar af. Je zult zien dat ik straks met een suf klusje in de toren achter moet blijven’, ze pruilde en bracht haar onzekerheid onder woorden. Ze liet duidelijk merken hoe de verhoudingen tussen haar en Marco waren.

‘De man heeft een zwak voor je. En jij voor hem’, lachte Paul.

‘Waar heb je het over?’ Sonja stopte en keek Paul indringend aan. Ze probeerde er achter te komen hoeveel Paul te weten was gekomen.

‘Sonja, het is hartstikke duidelijk voor iedereen hier, dat jullie verkikkerd op elkaar zijn! Je bent blind als je dat niet ziet! Hij houdt van je en ik ben er bijna zeker van dat het andersom net zo is.’ Paul wond er geen doekjes om.

‘Hoe ben je er achter gekomen?’, gromde Sonja terwijl ze haar weg vervolgde. Paul liet zich kennelijk niet voor de gek houden. Ze stonden zo dicht als mogelijk bij elkaar als mogelijk was voor mensen die geen familie of verliefd op elkaar waren.

‘Heeft ie je al gezoend?’ Paul greep haar beet en kietelde haar.

‘Ja dat heeft hij! En verder gaat het je geen bal aan’, Sonja maakte een eind aan het gekietel door een felle tik met haar elleboog in zijn ribben.

’Dat dacht ik al! Maar waarom heerst er dan zoveel spanning tussen jullie twee?’ Pauls stem had niet langer plagend geklonken.

‘Hij kan af en toe een behoorlijke klootzak zijn’, antwoordde Sonja.

‘Dat geldt ook voor jou en als ik hem was zou ik je af toe een tik op je billen geven’. Paul grijnsde, versnelde zijn pas en ging weer naast haar lopen.

‘Nou, je bent hem niet en het gaat je allemaal ook niks aan’, gromde ze. ‘Mannen!’

‘Wat nu weer! Mag ik dat niet zeggen?’, begon Paul weer te plagen.

‘Paul! Ik vroeg je toch of je op wilde houden!’, antwoordde Sonja. Ze wilde er niet verder over praten. Het was allemaal te persoonlijk om met Paul te delen, ook al was hij een goede vriend.

’OK’, lachte Paul.

Bij de toren aangekomen stelde Paul voor een wedstrijdje te doen wie het eerst boven was. Sonja glimlachte. Ze voelde een golf van schuldgevoel en angst in haar maag opkomen toen ze terugdacht aan de laatste keer dat ze de ladder opgespurt was.

‘Dat kan ik beter niet doen’, dacht ze. Aan de andere kant: Marco was op dat moment een flink eind weg en bovendien had ze een uitlaatklep nodig van alle irritatie van daarnet. ‘Ik eerst’, lachte ze, terwijl ze de ladder met beide handen beetgreep en wachtte tot Paul het startsein zou geven. Hij tuurde op zijn secondewijzer en gaf haar een tikje op haar bips.

Sonja lachte en rende de ladder op terwijl ze bij iedere stap twee sporten oversloeg. Ze was helemaal buiten adem en voelde steken in haar zij toen ze boven arriveerde. Toe ze bij het luik aankwam gaf ze een ruk aan het touw van de takellift, zodat Paul wist dat ze er gefinisht was.

Sonja klom door het luik en draaide zich vervolgens om, zodat ze de race van Paul zou kunnen zien. Ondertussen wreef ze haar over zij en probeerde haar adem te hervinden.

‘Waar is de brand?’, donderde een stem achter haar. Ze schrok zich een ongeluk en voelde haar hart in haar keel kloppen. Een klein ogenblik dacht ze dat het Marco was. Dat hij al terug in de toren zou zijn. Maar het bleek Gerrit te zijn, één van de brandweermannen.

‘Oh, Jezus! Wat liet je me verschrikkelijk schrikken!’, lachte Sonja toen ze zich realiseerde dat de kust veilig was.

‘Hoe dacht je dat ik me voelde toen jij als een gek op die ladder tekeer ging? Ik dacht dat er weet ik niet wat gebeurde’, verklaarde Gerrit. De verwarring op zijn gezicht maakte plaats voor irritatie toen de toren opnieuw begon te schudden onder het gewicht van de ladder opstormende Paul.

’Het is Paul maar. Hij zal zo boven zijn’, grijnsde Sonja, weinig rekening houdend met Gerrits gemoedstoestand.

Gerrit liep naar het luik en tuurde naar beneden. Hij zag in de diepte hoe Paul omhoog sprintte. De hele toren schudde, zelfs de monitor van de computer begon te flikkeren. ‘Verdomme, als die PC nu uitvalt, ben ik drie uren werk kwijt’, jammerde Gerrit.

‘Hee! Jij pummel! Houd daar eens mee op!’, Gerrit’s schreeuw naar beneden galmde door in Sonja’s hoofd. Ze kromp ineen en realiseerde zich dat als de PC het opgaf of als het getril een storing zou veroorzaken, ze zich bij Marco zou moeten verantwoorden.

Voor Paul zou het zelfde gelden, maar hij wist niet dat Marco hun spelletje op de ladder verboden had. Ze had er meteen spijt van dat ze Paul niets gezegd had.

Het onverwachte gebulder van boven had Paul gealarmeerd. Zijn aandacht was een klein moment afgeleid en als gevolg daarvan gelden zijn handen van de sporten. Zijn voet zocht naar contact met één van de treden, maar vond niets dan lucht. Hij stapte in de leegte tussen twee sporten binnenwaarts. In een fractie van een seconde klapte zijn kin op de metalen sport. Vervolgens gleed hij langzaam naar beneden.

Hij hoorde zowel zijn dijbeen als zijn kaak knappen. EN het laatste wat hij hoorde voor hij bewusteloos raakte was de ijselijke gil van Sonja.

‘Hij is niet naar beneden gevallen!’, schreeuwde ze, toen ze zag dat zijn lichaam niet verder naar beneden gleed. Paul zat schrijlings op de sport waarop hij uitgegleden was en hij hing met beide oksels over een hoger gelegen sport. Hij hoofd lag schuin op nog een hogere. Paul bewoog niet meer.

Na een minuutje en nog steeds geen beweging van Paul, stapte Gerrit op de bovenste sport en begon naar beneden te klimmen. ‘Hee, jongeman! Hoor je me?’, riep hij naar beneden. Er kwam geen antwoord.

‘Pak een touw en breng het hier’, baste Gerrit tegen Sonja. Ze knipperde niet met haar ogen, maar deed wat haar gevraagd werd. Haar hart geen zo tekeer, dat ze dacht ieder moment van haar stokje te kunnen gaan.

‘Blijf daar staan. Wacht op mijn verdere aanwijzingen. Niets doen tot ik het zeg, begrepen?’ De woorden van Gerrit lieten geen enkele ruimte voor discussie. Sonja knikte en ging bovenaan de ladder staan, terwijl Gerrit naar beneden begon te klimmen.

Voordat Gerrit hem bereikt had, kwam Paul langzaam weer bij zijn bewustzijn en begon te bewegen.

‘Ik zou niet bewegen als ik jou was, jongeman’, riep Gerrit met een rustige maar besliste stem naar beneden. Paul was nog niet in staat om zijn eigen situatie te overzien, maar toen hij de pijn voelde en zich realiseerde hoe hoog hij was, had hij de tegenwoordigheid van geest zich stevig aan de ladder vast te klemmen.

Een scherp bijtende pijn trok door zijn gezicht, toen Paul probeerde de opdracht van boven te beantwoorden. Zijn onderkaak voelde als rubber aan onder zijn tong en het gekras van bot op bot weerklonk in zijn hoofd. Paul besefte dat hij ernstig gewond was. Instinctief probeerde hij de angst die hij voelde te controleren.

Gerrit was snel in staat een inschatting van de schade te maken. Pauls dijbeen hing in een rare hoek over de sport van de ladder. Hoe luguber het er ook uit zag, de stand van zijn been had belet dat Paul naar beneden gevallen was. Eén ding was zeker, het zou gespalkt moeten worden voordat Paul naar beneden getakeld zou kunnen worden.

‘Je hebt jezelf in een zeer lastig parket gebracht, jongeman. Als ik je ga vervoeren zoals je er nu bij hangt, zul je mogelijk je been verliezen’. Uiteindelijk nam hij een beslissing. ‘Je zult hier even moeten blijven zitten. Houd je dat nog even vol?’

Paul grimasseerde omdat zijn kaak niet toestond dat hij antwoord zou geven. De zinderende pijn die door zijn kaak joeg toen hij antwoord probeerde te geven maakte hem duizelig. Hij deed zijn ogen dicht en probeerde zich te vermannen. Hij ademde een paar keer zwaar door zijn neus en gaf vervolgens een hoofdknik ten teken dat hij de boodschap begrepen had.

‘Het lijkt er niet echt op dat je het vol kunt houden, jongeman’, zei Gerrit zachtjes. ‘Het was niet erg verstandig wat je aan het doen was’

Terwijl hij tegen hem sprak deed Gerrit een touw om Pauls bovenlichaam en zette hem aan de ladder vast. Hij wou dat hij langs Paul naar beneden kon klimmen zodat hij iets kon zoeken waar hij zijn been mee kon spalken. Door de manier waarop het bovenbeen er nu bij bungelde bestond het risico dat de scherpe delen van het bot schade aan zijn been zou aanbrengen. En als dat gebeurde dan was het verliezen van een been wel één van de optimistische dingen die zouden kunnen gebeuren.

’Kun je je voet voelen’, vroeg Gerrit?

Paul grimasseerde en knikte.

‘Dat is dan tenminste nog wat positiefs. Houd je nu stevig vast. Ik ga via de radio hulp inroepen en vervolgens moeten we zien dat we je beneden krijgen’, probeerde Gerrit geruststellend te klinken.

Hij begon weer omhoog te klimmen. Toen hij boven was maakte Sonja ruimte om hem naar binnen te laten.

‘Klim jij naar beneden en blijf bij hem. Zorg dat hij niet teveel beweegt. Zorg dat hij niet overstuur raakt. En geef een schreeuw als zijn toestand verergert. Begrepen?’, zei hij norser dan de bedoeling was.

Sonja had zin om een potje te huilen, maar ze beheerste zichzelf. Ze knikte en begon de ladder af te dalen zodra Gerrit ruimte had gemaakt.

*********************

In de volgende zes uren, slaagden de teams erin het beginnende vuur onder controle te krijgen en werd Paul van de ladder gered. Toen de duisternis begon te vallen zat Sonja bij Paul die op een brancard lag te wachten op de ambulance.

Ze voelde zich erg schuldig. Paul moest meer zijn best doen om haar een beetje te kalmeren dan dat het andersom was.

Omdat hij niet kon spreken schreef hij korte boodschappen op een papiertje.

‘Niet jouw schuld. Mijn idee’.

‘Maar Paul, hij heeft me duidelijk gezegd dat het niet mocht. Ik had het je moeten zeggen’, protesteerde Sonja.

‘Onzin. Zou het toch gedaan hebben. Zet een glimlach voor me op’.

Tranen liepen over haar wangen, maar Sonja slaagde erin te glimlachen. Ze wist dat Marco er heel anders tegenaan zou kijken dat Paul en diep in haar hart was ze daar blij om. Het zou misschien goed zijn als hij haar eens stevig onder handen zou nemen. Alles beter dan hoe ze zich op dit moment voelde.

Een uur later was Paul met de ambulance vertrokken. Tegen die tijd was Marco ook terug van de heide. Hij kwam Sonja en Gerrit tegen die terugliepen van de plek waar de ambulance vertrokken was naar de toren.

Gerrit praatte Marco bij over de reddingsoperatie en vertelde hoe het ongeluk had kunnen gebeuren. Sonja voelde haar maag samentrekken. Een golf van angst en nervositeit spoelde door haar lichaam. Haar vingers tintelden alsof er met spelden in gestoken werd, haar maag trok samen, toen ze zag hoe Marco verstrakte. Hij zei niets tegen haar tot ze weer terug waren in de toren en alle emailverkeer en andere communicatie met de centrale post erop zat.

‘Je snapt zeker wel dat je vakantie ingetrokken is, nu je maatje uit de roulatie is’, verbrak hij de stilte.

‘Ik had niet anders verwacht’, antwoordde ze. ‘Ik ben al blij dat je me niet ontslaat’.

‘Daar heb ik wel degelijk serieus over nagedacht’, zei Marco. Hij stond gedeeltelijk van haar weggedraaid en zijn gezicht was verborgen door de schaduw. Sonja kon niets uit zijn intonatie opmaken. Ze zei niets en maakte zichzelf nuttig door de afwas te doen die zich in de loop van de afgelopen dagen had opgestapeld.

Er gingen twee dagen voorbij en de brandweerteams waren, nu hun taak erop zat, één voor één vertrokken. Marco zette Sonja aan het werk met de dagelijkse routine op de toren. Na alle consternatie van de afgelopen dagen, leek het gebruikelijke routinewerk op de toren enigszins saai. Sonja probeerde afleiding in het werk te zoeken, zodat de tijd sneller zou gaan en ze niet steeds aan Marco en Paul hoefde te denken en hoe de rest van de zomer eruit zou zien.

De vorige avond was Marco bijna een uur in de weer geweest met de centrale. Hij had zijn best gedaan een nieuw maatje voor Sonja te zoeken. Toen hij uiteindelijk de verbinding had verbroken, was er nog geen resultaat. De toren verlaten en haar een paar dagen vrijaf geven was ook geen optie, omdat het brandgevaar nog steeds niet helemaal geweken was. Een weekje geen regen en er was weer een alarmfase. Tegen het einde van de zomer was de kans op heidebranden altijd het grootst. En deze toren stond bekend om zijn strategische ligging op de heide.

Het begon er steeds meer naar uit te zien dat Marco voorlopig niet terug zou keren in zijn rol als coördinator maar voor de rest van de zomer op de toren zou moeten blijven. Hij vond dit geen aangenaam vooruitzicht.

Sonja zat aan de rand van het vennetje toen de laatste brandweerlieden opgehaald werden. De landrover had verder voor twee weken proviand gebracht.

‘En toen waren we weer alleen’, dacht ze en sloot haar ogen. Ze liet de serene stilte rustig tot zich doordringen. Het zoete geur van het water had een aanlokkelijke uitwerking op Sonja. Nu de brandweerlieden weg waren kon ze weer haar gang gaan. Ze kleedde zich uit tot op haar ondergoed en liet zich in het water glijden.

Het water was lekker koel, maar na een paar seconden was haar huid eraan gewend. Een aantal minuten liet Sonja het aangename gevoel van de stilte en het koele water over zich heen komen. Toen ze uit het water klom voelde ze de vochtige warmte op haar koele huid. Sonja ging in het gras liggen en viel binnen enkele seconden in een diepe slaap.

Marco wist dat Sonja ’s middags om een uur of drie terug zou moeten kunnen zijn bij de toren. Op dat tijdstip was ze echter in geen velden noch wegen te bekennen. ‘Bang om je lot onder ogen te zien, huh?’, bromde hij hardop.

Marco had meer in gedachten dan haar aandeel in het ongeluk van Paul alleen. Dat onbelangrijke puntje zou hij eerst afrekenen om vervolgens de serieuzere dingen met haar door te nemen. En wanneer alles achter de rug zou zijn, moest ze maar eens heel diep nadenken over wat ze met hem aanwilde de rest van haar leven, vond Marco. Aanvankelijk had hij het plan dit in het najaar ter hand te nemen, maar nu ze de rest van de zomer samen op de hei zaten, kon het natuurlijk ook eerder plaatsvinden.

Maar goed, ‘eerst maar eens wat actie’, gromde Marco terwijl hij het pad naar het vennetje afliep.

************

‘Waar denk jij dat je verdomme mee bezig bent?’, Marco struikelde bijna over Sonja’s slapende gestalte in het gras.

‘Hee!’, schreeuwde ze en rolde weg van de voet die haar daarnet zo ruw gestoord had in haar slaap.

‘Opstaan!’, commandeerde Marco. ‘Je hebt helemaal geen tijd om hier te gaan liggen luieren. Pak je spullen op en ga naar de toren. NU!’

‘Hee! Heb je een probleem?’, Sonja haastte zich naar haar kleren en haar schoenen. In luttele seconden had ze haar spijkerbroek aan, gevolgd door haar schoenen.

‘Jij bent mijn probleem!’, zei Marco. ‘En nu als de sodemieter naar de toren. Je hebt precies drie kwartier de tijd. Als je dan nog niet boven bent, dan kun je 100 slagen met de riem verwachten, bovenop wat je toch al van me tegoed hebt’.

‘Wat?’, vroeg Sonja. Ze dacht dat hij eindelijk aanbeland was bij haar aandeel van de wedstrijd op de ladder. Maar dit was wel een erg vreemde manier om dat te doen.

‘Niet tegenspreken! Doe wat er van je gevraagd wordt’. Marco wees naar de landrover.

‘Kunnen we in ieder geval niet………….’, Sonja haalde haar schouders op en probeerde Marco op andere gedachten te brengen.

‘Wat dacht je van 50 wegens tegenspreken?’, waarschuwde Marco terwijl hij met beide handen aan de gesp van zijn riem begon te morrelen. Hij trok de tong van de riem uit de lussen. Vervolgens haakte hij de pin los uit het gaatje. Sonja sprong op. Ze keek even naar zijn bezige handen en maakte toen dat ze uit de buurt kwam.

‘Ik ga al!”, riep ze. Ze stampte met haar voet en gooide haar hoofd achterover.

Haar kittige maniertjes toverden een glimlach op het gezicht van Marco.

Toen ze uit het zicht verdwenen was ontdeed Marco zich van zijn kleren en dook het koele water in. Het koude water had hem in een mum van tijd verlost van de pijnlijke erectie toen hij Sonja eerder in haar ondergoed op het gras had zien liggen. De aanblik van het onwillekeurig samenknijpen van haar billen toen hij haar gewekt had, was hem bijna te veel geworden. Hij zou deze rondingen binnen afzienbare tijd weer vasthouden, dacht hij. En als alles zou gaan zoals hij hoopte zouden ze de rest van zijn leven van hem zijn.

Sonja had de verdikking in Marco’s spijkerbroek waargenomen. Automatisch was haar blik naar zijn handen gegaan. Haar gedachten zorgden voor de bekende elektrische spanning in haar binnenste. Ze realiseerde zich dat ze deze keer een pak op haar blote bips zou krijgen zoals ze nog nooit gehad had. En een reële kans dat het daarmee niet afgelopen zou zijn.

Angst en opwinding maakten zich van haar meester. Tegen de tijd dat ze de nieuwe proviand aan het opruimen was, voelde ze de hut trillen ten teken dat iemand de ladder aan het beklimmen was. Sonja stond van de spanning te trillen op haar benen.

Toen het luik omhoog ging, draaide Sonja zich om en zag het hoofd van Marco in de opening verschijnen. ‘Het spijt me zo’, fluisterde ze.

‘Dat wil ik best geloven’, knikte Marco. ‘Bestaat er een kans dat als ik tegen je zeg dat iets gevaarlijk is, er niet eerst ongelukken hoeven te gebeuren voordat je het van me aanneemt?’

‘Ik geloofde je wel’, bracht Sonja ertegen is. ‘Ik had alleen de hel op je in en toen Paul het voorstelde ben ik met hem meegegaan…’ Ze had de woorden nog maar net uitgesproken toen Sonja zich realiseerde dat ze verschrikkelijk de mist in gegaan was. Niet alleen had ze iets uitgespookt wat niet mocht ondanks dat ze er al eens voor op haar billen had gekregen, maar ze had het opzettelijk gedaan als een daad van verzet omdat ze boos op hem was.

De plotselinge besef stond op haar gezicht te lezen en was Marco niet ontgaan. Inwendig had hij er plezier om. ‘Ja zo het precies, is het niet?, dacht hij. ‘Precies het meisje voor mij. Een en al pit en brutaliteit en het karakter en het lichaam van een engel.

‘Ben je klaar?’ vroeg hij, terwijl hij op zijn horloge keek.

‘Bijna’, antwoordde Sonja en bukte zich om de laatste dingen uit de doos met proviand te pakken.

‘Vier minuten’, zei Marco zacht. En terwijl hij dat deed maakte hij de gesp van zijn broeksriem los en trok hem uit de lussen. Hij vouwde hem dubbel en legde hem op de tafel. Nadat hij dat gedaan had, draaide hij zich om naar de werktafel en ging achter de PC zitten om het logboek bij te werken.

Sonja’s handen trilden en ze kon maar amper beletten dat ze hardop kreunde door het elektrisch geladen gevoel van opwinding en angst. Ze overwoog nog even de strijd aan te gaan, zelfs over de ladder, maar riep zich zelf hierin een halt toe. Deze keer, als ze haar angsten onder controle zou kunnen houden, zou ze zich aan hem overgeven en haar pak slaag accepteren. Ze wilde dat Marco zou weten dat ze haar straf zou accepteren.

‘Klaar’, klonk haar stem schril nadat ze de laatste dingen had opgeborgen en de doos had opgevouwen zodat ie gemakkelijk mee naar beneden genomen zou kunnen worden.

‘Ga daar in de hoek staan. Doe je broek tot op je knieën naar beneden en wacht tot ik aan je toe ben’, sprak Marco. Hij wees naar de hoek van de kamer naast de bank.

Sonja bloosde, maar deed wat er van haar verlangd werd. De paniek gierde door haar keel terwijl haar vingers aan de knoop en ritssluiting van haar spijkerbroek morrelden. Toen ze overeind kwam nadat ze haar broek en onderbroekje omlaag had geduwd, viel haar shirt omlaag en bedekte haar blote billen. Voor een kort ogenblik voelde ze dankbaarheid. Ondanks dat ze zich in een hoog gelegen hut bevonden en de bewoonde wereld kilometers ver weg was, vond ze het niets om daar zo ontbloot te staan.

‘Doe je shirt omhoog tot in je middel, zodat ik je bips kan zien’, gooide Marco roet in het eten.

De eerste tranen kwamen los en rolden over haar wangen. Ze deed wat hij van haar vroeg.

En nu je handen op je rug leggen, vlak boven je billen. Je benen een eindje uit elkaar’, voegde hij er aan toe. Sonja deed wederom wat hij vroeg. Meer tranen liepen over haar wangen. Hij liet haar een half uur zo staan, terwijl hij de rapporten van die dag in orde maakte.

Sonja’s knieën en schouders deden zeer. Haar angst en bezorgdheid maakten langzaam plaats voor verveling. Als hij haar daar nog langer liet staan zou ze vast en zeker uit haar slof schieten. Maar zo ver kwam het niet…hij riep haar bij zich.

‘Kom maar hier’, zei hij rustig.

Sonja draaide zich om bij het horen van deze woorden en het geluid van de gesp van zijn riem. Marco hield de riem in zijn hand en stond naast de tafel te wachten. Hij had de stoelen aan de kant gezet. Gehinderd door haar broek die om haar enkels hing, liep ze met kleine schuifelpasjes naar hem toe.

‘Je handen op je rug houden’, gebood hij toe hij zag dat haar handen instinctief naar voren gingen om de driehoek van rossig-blonde krulletjes tussen haar benen te bedekken.

Sonja bloosde. Ze was bang voor wat komen ging. Tegelijkertijd was ze enorm opgewonden. Het zorgde voor een verwarrend soort intimiteit in de hele situatie.

‘Bukken’, hij tikte op het tafelblad. Sonja boog zich voorover en zakte een beetje door haar knieën. Haar angst nam toe en ze nam zich tegelijkertijd voor haar straf dapper in ontvangst te nemen. Marco zag haar tweestrijd en pakte haar bij haar schouders en dwong haar verder over de tafel.

‘Reik voor je, pak de tafelrand met beide handen beet en houd ze daar, begrepen?’, vroeg hij.

‘Ja’, Sonja’s antwoord klonk zowel fluisterend als klagend.

‘AUW!”, gilde ze. Marco liet haar niet langer in zekerheid wat ze zou mogen verwachten. Hij begon haar bips in brand te zetten door de riem keer op keer hard op haar billen neer te laten dalen. Hij begon in een traag tempo, met een aantal seconden tussen de slagen, zodat ze stuk voor stuk goed tot Sonja doordrongen. Pas nadat het felle brandende gevoel begon te verminderen viel de volgende tik. Sonja kneep haar ogen dicht en schokte met haar lichaam bij iedere klap. Haar knokkels kleurden wit toen de pijn steeds heviger werd. Ze had al haar wilskracht nodig om de tafel stevig beet te houden. Er was nog geen enkel teken dat het snel voorbij zou zijn, toen ze bij twintig de tel kwijt raakte.

Hij zou er voor zorgen dat ze wel drie keer na zou denken voor ze haar irritatie zou gebruiken om tegen hem in te gaan. Tegen de tijd dat de riem 60 keer was neergedaald schreeuwde Sonja het uit bij iedere klap en wiebelden haar billen ongecontroleerd heen en weer. Een paar keer liet ze tafelrand los en hield haar handen beschermend voor haar bips, maar zonder dat hij in hoefde te grijpen bracht ze ze ook weer terug op de tafel. Marco wist dat ze de strijd tegen de controle snel zou gaan verliezen.

Deels om haar gerust te stellen en deels om te laten merken dat hij en niemand anders de controle had zette hij zijn hand op haar rug om haar op haar plaats te houden. Tegelijkertijd voerde hij het tempo op. De riem knalde nu iedere seconde op haar arme billen neer. Sonja begon de controle te verliezen en steeds harder heen en weer te bewegen onder zijn hand.

‘Ophouden! Alsjeblieft, ophouden!’, gilde ze na een paar snel opeenvolgende klappen.

‘Dring ik een beetje tot je door?’, vroeg Marco haar.

‘Oh God ja! Ja! Houd alsjeblieft op!’, bevestigde Sonja en ze bad dat hij op zou houden.

‘Het spijt me, meisje, maar ik ben van plan je een lesje te leren dat je nooit zult vergeten. Ik ben nog lang niet met je klaar’, antwoordde Marco. Zij hield haar nog steviger beet.

Sonja huilde, stribbelde tegen en smeekte. Langzaam raakte ze in paniek bij de gedachte dat hij nooit op zou houden. Marco was er echter op voorbereid dat haar verzet steeds sterker zou worden. Toen ze haar handen weer naar achteren naar haar billen bracht, pakte hij ze beet en dwong ze op haar rug en ging verder met de afstraffing.

“Je vermoordt me!’, gilde Sonja toen ze merkte dat ze geen kant meer op kon.

‘Doet zeer hè?’, antwoordde Marco alsof dingen precies zo verliepen als zou moeten.

‘JAAAAA!!!!!! Stop! Oh alsjeblieft, alsjeblieft stop!’, huilde Sonja. Marco scheen het niet te horen. Niet alleen ging hij gewoon door met slaan, maar de klappen leken ook steeds harder te worden.

Sonja’s gegil ging langzaam over in zacht gekreun en gesnik. ‘Oh alsjeblieft! Oh alsjeblieft! Oh alsjeblieft! Asjeblieft stop! Alsjeblieft, oh alsjeblieft! Oh alsjeblieft! AUW! Oh alsjeblieft! Asjeblieft stop! Asjeblieft stop!’

Uiteindelijk hield Marco op, maar hij liet Sonja nog niet opstaan.

‘Hoelang gaat het nu duren voor je weer iets gaat doen waarvan ik heb gezegd dat je het niet moet doen?’, vroeg hij.

‘Dat gebeurt niet! Dat gebeurt niet! Ik zal het nooit meer doen!’, beloofde Sonja en probeerde onder zijn hand vandaan te komen.

Marco grijnsde. Hij wist wel beter. Naar hij wist ook dat Sonja zich nu niet kon voorstellen dat ze zich nog eens in deze situatie zou manoeuvreren.

‘We zullen zien’, zei hij en liet haar los.

Sonja kwam uit haar positie overeind. Zonder enige gene begon ze over haar billen te wrijven. De brandende striemen voelden hard en opgezwollen. Die op de achterkant van haar benen jeukten aan de uiteinden.

‘Doe je broek omhoog en ga met het eten aan de slag’, droeg Marco haar op.

Sonja deed wat hij haar vroeg. Ze grimasseerde toen ze haar broek over haar bips trok.

Ze was in diepe gedachten verzonken terwijl ze het eten klaarmaakte. Voor Marco gold hetzelfde. De laatste horde van verzet bij haar was genomen. ‘En nu?’, dacht Sonja. Daar zou ze achter komen terwijl ze zaten te eten.

De eerste woorden die ze wisselden hadden te maken met het doorgeven van de pannen en schalen en het brood.

’Voel je je beter?’, vroeg Marco.

‘Een beetje’, antwoordde Sonja schouderophalend. Wat een stomme vraag’, had ze gedacht. ‘Haar bips brandde en deed zeer iedere keer als ze ging verzitten.

‘Je hebt erom gevraagd’, lachte Marco toen hij de geïrriteerde blik in haar ogen zag.

Sonja slikte en keek Marco in zijn ogen. Ze haalde haar schouders nogmaals op en knikte tenslotte. Ze kon dit alleen maar ondergaan als hij een oprechte interesse had in haar gedrag. Als dat niet het geval zou zijn dan was het pure mishandeling wat hij net met haar had gedaan. Ze zag iets in zijn ogen wat haar gerust stelde.

De affectie die ze in zijn ogen zag, zorgde er voor dat de waterlanders weer op kwamen.

‘Je bent ongelofelijk knap wanneer je ondeugend bent, maar ik wil ook heel graag kennismaken met het lieve meisje’, glimlachte Marco.

Sonja probeerde de brok die ze in haar keel voelde opkomen weg te slikken. ‘OK’, antwoordde ze.

‘Ik denk dat je aan me vast zit, meisje’, Marco’s stem klonk zacht. ‘Heb je daar bezwaar tegen?’

‘Huh?’ Sonja dacht dat ze begreep wat hij zei, maar het was zo onwezenlijk dat ze het niet kon geloven.

‘Ik denk dat ik je maar houd’, antwoordde Marco.

‘Me houden?’, fluisterde Sonja. Haar mond werd droog. Zijn bedoelingen werden steeds duidelijker.

‘Ja. Met je trouwen misschien?’, voegde hij eraan toe. ‘OK, wat jou betreft?’

Sonja’s mond viel open. Ze was verbijsterd en werd overmand door golven van sexy opwinding en ongeloof. Ze kon alleen maar knikken.

Marco lachte. Toen ze het eten op hadden en de tafel hadden opgeruimd, gingen ze samen op de veranda zitten en keken naar de zonsondergang. Ze zaten urenlang dicht tegen elkaar en bespraken hun toekomst.

De paarsrode lucht was tot slot een prachtig décor toen ze de dag met een vrijpartij besloten.

Het was het perfecte einde van een dag die de eerste zou zijn in een leven dat ze met elkaar deelden.


EINDE

De storm was net zo hevig als de radar had voorspeld, Maar voor Sonja en Marco ging een ander soort storm liggen. Zij waren aan het bijkomen terwijl de regen in bakken naar beneden kwam. En zo half onder de grond hadden ze niet veel last van de harde wind. Er was geen radiocontact meer, ze zaten helemaal geïsoleerd. Binnen in de hut, ingesloten door het noodweer waren ze moederziel alleen.

‘Wat bedoel je?’, vroeg Sonja terwijl ze zich neervlijde zoals Marco dat wilde, in de natuurlijke holte van zijn gekruiste benen. Hij had een plekje voor hen gemaakt, op de vloer onder de werkbank. Voor hij antwoordde sloeg Marco een wollen deken om hen heen.

‘Waarmee?, vroeg hij alsof hij vergeten was wat hij allemaal gezegd had.

Sonja bloosde en leek ineen te krimpen in zijn armen. ‘Je zei iets over een goede manier zoeken om me op mijn billen te geven’, fluisterde ze na een poos gezwegen te hebben.

Marco grijnsde en legde haar hoofd op zijn borst, onder zijn kin. Hij drukte haar bovenlijf stevig tegen zich aan. Sonja deed haar ogen dicht en voelde zich in zijn sterke armen langzaam wegzweven. Ze voelde geruststellende warmte over zich komen als gevolg van het na-effect van haar tranen. ‘Dit voelt als thuiskomen’, dacht ze.

‘Het hele idee van straffen spreekt je wel aan, hè?’, begon Marco. Sonja verstrakte een beetje. Het hele scala aan gevoelens en gedachten werd in dat ene simpele zinnetje samengevat. Maar zo gemakkelijk was het niet! Hoe kon ze die vraag nu beantwoorden als hij zoveel verwarring op riep?

Sonja haalde haar schouders op en leek nòg kleiner te worden. Marco gaf haar de tijd om na te denken, totdat hij haar diep hoorde zuchten en ze haar schouders nogmaals ophaalde. ‘Als je eraan denkt dat je gestraft wordt, dan geeft dat een bepaald gevoel van binnen, is het niet?’, hielp hij.

Sonja knikte.

‘Vertel eens’, zei hij zachtjes tegen haar.

‘Ik weet niet hoe?’, antwoordde Sonja. Ze voelde heel veel dingen tegelijk en ze wist nog niet of ze aan een heleboel daarvan wel toe was, om ze toe te geven. Toen ze probeerde haar angst opzij te zetten en de gevoelens onder controle zou krijgen die door haar hoofd spookten, had ze de tegenwoordigheid van geest even afstand te nemen en even beschouwend te kijken. ‘Was het wel helemaal juist dat ze bij deze man in zijn armen lag? Zo lang kende ze hem nog niet en dat ondanks of misschien wel dankzij hoe ze aanvankelijk tegenover elkaar stonden. Was het niet veel te snel dat ze zo intiem met elkaar waren? En hier, op dit ogenblik wilde hij praten over een deel van zichzelf dat zo geheim was dat ze zelfs nog nooit woorden aan gegeven had’. Het was zowel opwindend en verontrustend en tegelijkertijd voelde ze zich er zeer ontspannen bij.

‘Zal ik je proberen te helpen?’. De stem van Marco was nog steeds zacht en dreigde verloren te gaan in het geluid van het noodweer. Het was echter niet nodig dat Sonja hem verstond. Ze voelde wat hij zei.

‘Hmm’, knikte Sonja opgelucht, blij dat ze zich kon verstoppen voor de woorden die in haar geest klonken. Die luxe voelde ze een paar seconden lang. Toen nam Marco het woord. Toen hij dit deed stak het onrustige gevoel meteen de kop weer op.

‘Je voelt je opgewonden van binnen, als je mij op stoom jaagt en ik je moet waarschuwen? Een mengeling van sexy en zenuwachtig?’, zei hij. Door zijn intonatie hadden zijn woorden als vragen geklonken, maar in werkelijkheid waar het stellingen.

Sonja kromp ineen. Hoe kon hij dat weten? Kon hij gedachten lezen? Ze kon niet antwoorden. Hij kwam te dicht bij. Zijn hulp bij het antwoorden gaf geen verlichting meer. Als ze zelf probeerde woorden te vinden, dan had ze zelf de controle en kon ze vermijden dat haar geheim onthuld werd.

Sonja haalde haar schouders op. Marco voelde haar weer verstijven en wist dat hij iets geraakt had, waar ze zich niet prettig bij voelde.

‘Je hoeft je er niet voor te schamen, hoor. Wanneer je je zo gedraagt, voel ik precies hetzelfde’, zijn hand wreef op en neer over haar bovenarm toen hij merkte dat ze huiverde toen ze zijn woorden hoorde. Vervolgens trok hij de deken nog dichter om hen heen.

‘Soms kan ik je nek wel omdraaien, maar diep in mijn hart wil ik je dan in mijn armen sluiten en je weerbarstige gezicht kussen om je vervolgens over mijn knie leggen om je op je bips te geven tot ie rood is en gloeit’. Terwijl hij dat zei was de gedachte alleen al opwindend voor hem, voelde Sonja. Dezelfde opwinding die hem hard maakte voelde Sonja tussen haar benen.

‘En dat is precies wat jij wilt dat ik doe. Diep in je hart is dat wat je wit’, ging hij verder.

‘Hoe weet je dat?’, fluisterde Sonja. Haar vraag legde meer verbijstering dan twijfel aan de dag.

‘Dat dacht ik zo’, grinnikte Marco. ‘Ik had dat idee al een tijd terug tijdens het evaluatiegesprek. Maar in de afgelopen twee weken is mijn twijfel helemaal weggenomen’.

‘Maar eigenlijk vind ik het helemaal niet leuk, Marco’, bracht Sonja tegen hem in. ‘Ik bedoel, ik voel wel een vreemde sensatie wanneer ik er aan denk en wanneer je me streng toespreekt of waarschuwt’ Maar ik vind het helemaal niet leuk als je me werkelijk een pak op mijn billen geeft’.

‘Dat is omdat het niet het goede soort slaag is’, grinnikte Marco weer. ‘Je hebt het wel nodig, dat is zo zeker als wat, begrijp me niet verkeerd. Je bent knap onhandelbaar af en toe. Maar er is nog een ander soort billenkoek. Eentje die tegemoet komt aan al die vreemde gevoelens die je daar over hebt’.

‘Dit is vernederend, weet je?’ Sonja schurkte zich dicht tegen Marco aan. Toen ze ging verzitten werd ze zich nog meer bewust van het effect dat dit gesprek op hem had.

‘Kan zijn’, beaamde hij. ‘Maar daar is wat mij betreft helemaal geen redden voor. Er is geen gedachte denkbaar met betrekking tot dit onderwerp waar je je over zou moeten schamen’.

‘En toch is het zo’, zuchtte Sonja. ‘Ik heb soms het idee dat ik niet helemaal normaal ben. Dan denk ik dat ik pervers ben om een pak op mijn billen te willen, dat er een steekje aan me los zit omdat ik me als een kind behandeld wil worden en dat het fout is dat ik wil dat een man zo de controle over me heeft. Het voelt verkeerd als ik zo denk. Het maakt me ook kwaad soms, als ik zo denk. Maar als ik dan later alleen ben,dan kan ik er niets aan doen. Dan denk ik er toch weer aan en windt het me op.

Tranen verschenen in Sonja’s ogen en er kwam een dikke prop in haar keel. Marco draaide haar een beetje om zodat hij in haar ogen kon kijken. Hij kuste haar tranen weg. ‘En wat als je een man zou vinden, die je gewoon als een volwassene behandelt maar je ook een pak op je bips geeft als je dat nodig hebt? Iemand die je stimuleert het beste in zelf naar boven te halen en je een pak op je billen geeft als je er met de pet naar gooit? Wat als je een man zou vinden die je net zo graag een pak op je billen wil geven, als dat jij naar een pak slaag  verlangt? Iemand die het begrijpt en hetzelfde voelt?’

Sonja keek in zijn ogen. En zag de vragen en de antwoorden daar. Hij begreep het. Hij begreep het allemaal. En toen ze zich dat realiseerde, stroomden de tranen over haar wangen.

‘Wat is er mis?’, vroeg Marco glimlachend en veegde haar tranen af.

‘Hoe kun jij zò perfect zijn?’, antwoordde ze met een snik.

‘Ik ben helemaal niet perfect, maar wel de goeie voor jou’, lachte Marco. ‘En nu ophouden met huilen, anders zal ik je een reden geven om te huilen’.

Nu was het Sonja’s beurt om te lachen. Het was een nerveuze lach. ‘Dat heb je al gedaan’.

‘Ja, dat is waar, of niet?’, grinnikte Marco. ‘Je vroeg erom. Maar daarnet vroeg je me naar de goede manier om je een pak op je billen te geven’, zei hij met een ondeugende toon in zijn stem terwijl hij haar bij haar zij pakte en kietelde. Sonja giechelde en probeerde los te komen.

‘Vertel me over die goede manier, als je wilt’, vroeg ze naar een paar seconden.

‘Over de goede manier voor de dochter van de duivel?’, vroeg Marco plagerig.

‘Wie, ik?’, vroeg Sonja met een mierenzoet stemmetje.

‘Ja, jij, ja’, plaagde Marco opnieuw.

Buiten hield het zware weer aan. Het onweer donderde en de regen viel onverminderd als een ondoorzichtbaar gordijn neer.

Binnen in de hut, hadden Marco en Sonja alleen maar aandacht voor elkaar en voor de steeds dieper gaande verbintenis die ze voor elkaar voelden.

Marco vertelde Sonja hoe die kleine opwindende geheimpjes die ze bij zich droeg tot leven gebracht konden worden zonder dat deze tot conflicten of tot animositeit hoefden te leiden.

‘Zeg jongedame, je hebt één en ander niet erg handig aangepakt tot nu toe’, terwijl Marco dit zei werd zijn stem ineens streng en trok hij haar stevig tegen zich aan. Een kort ogenblik, totdat ze de glinstering in zijn ogen zag, voelde Sonja angst in zich opkomen. Maar toen ze de blik in zijn ogen zag, voelde ze meteen de elektrische spanning weer door haar lichaam gaan, die zich nestelde in haar kruis.

Hij zou het haar laten zien.

‘Het was niet mijn bedoeling’, zei Sonja en zette haar meest onschuldige gezicht op.

‘Als je liegt, krijg je een pak op je blote bips, jongedame! Je loopt hier al tijden lang het brutale meisje uit te hangen, alleen om mijn aandacht te trekken. En die heb je nu’. Zijn gezichtsuitdrukking veranderde niet, maar zijn stem klonk zo mogelijk nog strenger. Sonja voelde haar maag samen trekken en haar vingers begonnen te tintelen. In haar kruis voelde ze een aangename spanning opbouwen.

‘Het spijt me, echt waar. Je hebt me er al voor gestraft. Ik zal de volgende keer beter mijn best doen. Dat beloof ik’, antwoordde Sonja, onzeker over de dingen die zouden volgen.

‘Je hebt een pak op je billen gehad omdat je tegen je maatje gelogen hebt en mijn orders van vanmorgen genegeerd hebt’, zei Marco zo streng, als ze zijn gezicht er niet bij gezien zou hebben, zou ze spookbang geworden zijn. Maar met zijn duivelse grijns, wond hij haar alleen maar op. Het bracht een mix van nerveuze onveiligheid en rauwe seksuele energie bij haar te weeg. Sonja slikte en keek of ze op zijn gezicht iets kon ontwaren waardoor ze zou weten wat ze zou moeten doen. Toen hij haar onzekerheid zag, kon hij niet langer in zijn rol blijven, en lachte.

‘Vertrouw me maar, OK’, fluisterde hij. Toen ze knikte pakte hij zijn rol weer op. ‘Ga staan, jij’, zei hij en met een beweging van zijn benen liet hij haar van zijn schoot glijden.

Sonja had weinig keuze. In een oogwenk stond ze naast hem.

‘Doe je broek naar beneden’, bromde hij.

‘Maar ik heb daarnet al een pak op mijn billen gehad?’. Sonja voelde de paniek in zich opkomen. De striemen die een paar minuten zo’n zeer gedaan hadden, prikkelden nu en gaven een vreemd aangenaam gevoel.

‘Daar moet je voortaan aan denken vòòr je besluit je zo te gedragen, jongedame. EN NU DOE JE WAT IK ZEG!’ Marco’s stem was streng, maar de twinkeling in zijn ogen was geruststellend.

Sonja maakte met trillende handen de knoop en de rits van haar spijkbroek voor de tweede keer binnen een uur los. Deze keer liet ze gewillig toe dat haar onderbroekje samen met haar jeans van haar billen gleden. In haar blote billen stond Sonja naast Marco en bestudeerde zijn handen. De koele, vochtige lucht in de hut deden haar huiveren, en een gelijktijdige lichtflits en onweersklap deden haar op haar benen trillen.

Marco nam even de tijd om te genieten van het beeld van Sonja die zo voor hem stond. Lief en aandoenlijk, en sensueler dan hij van zijn hele leven gezien had. Hij was als in trance. In vele opzichten waren ze beiden maagdelijk nu. Marco had nog nooit deze gevoelens met een vrouw gedeeld en wist dat de vrouw die voor hem stond tot voor kort nog nooit intiem met een man was geweest. Hij was zich volledig bewust van het geschenk dat hij had gekregen en beloofde zichzelf dat hij het niet vanzelfsprekend zou vinden.

 ‘Wat gebeurt er met stoute meisjes die zichzelf opzettelijk misdragen?, vroeg hij Sonja terwijl hij haar kin pakte en haar dwong hem aan te kijken.

Sonja haalde haar schouders op, voelde dat ze bloosde en dat er nieuwe siddering door haar lichaam trok. De spanning in haar kruis deed nu bijna pijn, en ze voelde haar hart kloppen in haar opgezwollen schaamlippen. De koele lucht die daar langs streek voelde veel kouder door het vocht wat zich daar verzameld had bij de gedachte wat er zou gaan gebeuren. In een reflex bedekte Sonja haar ogen om zich af te sluiten voor Marco’s blik.

‘Zeg het!’, beval Marco.

‘Ze krijgen een pak op hun billen?’, Sonja’s stem was bijna onhoorbaar door het rommelende onweer en de neergietende regen.

‘Dat klopt. Ze krijgen wat ze verdienen. Een flink pak op hun blote bips’, beaamde Marco met een plagende ondertoon. ‘Verdien jij een pak op je billen?’

Sonja bloosde opnieuw. De sensatie die ze in de afgelopen weken steeds gevoeld had wanneer ze aan een pak slaag dacht, was er nu weer, maar behalve dat ze angst voelde, was er nu opwinding. Ze keek naar Marco’s handen en probeerde haar zenuwen onder controle te houden.

‘Geef antwoord, jongedame’, gromde Marco.

‘Ja’, fluisterde Sonja.

‘Vertel me waarom’, vroeg hij streng. Sonja’s adem stokte en ze sloeg haar ogen weer op naar hem. Ze zag vastberadenheid en aanmoediging in zijn ogen maar kon niet tegengaan dat ze schaamte voelde. Marco zag haar twijfel en reageerde door zijn hand uit te steken en haar handen in de zijne te nemen. ‘Vertel me waarom je een pak op je bips verdiend hebt’, herhaalde hij met zachte stem.

Sonja slikte nogmaals en begon te trillen. ‘Omdat ik je met opzet boos heb gemaakt?’

‘Heb je dat dan gedaan?’, vroeg Marco haar. Het antwoord wat zij gaf was niet echt het antwoord wat hij wilde horen.

‘Ja?’, Sonja’s ogen maakten duidelijk dat ze niet begreep wat hij wilde.

‘Je hebt je opzettelijk misdragen zodat je een pak op je bips zou krijgen, is het niet?’ Marco liet haar naar haar eigen beweegredenen kijken. Het was niet wreed of beschuldigend zoals waarschijnlijk wel het geval was als hij haar geheim niet geweten had. Nu liet hij haar zien wat er zich tussen hen aan het ontwikkelen was.

‘Ja’, fluisterde ze. Het hart klopte in haar keel en de opwinding joeg door haar huid en haar ingewanden.

‘Kom liggen dan’, Marco pakte haar hand en trok haar over zijn knie. Hij had de deken die ze eerst om zich heen geslagen hadden nu opgevouwen onder haar bovenlichaam en hoofd gelegd. Hij schurkte haar nog een beetje over zijn schoot en liet vervolgens zijn hand ontspannen op haar billen liggen.

‘Zijn rechterhand kneedde haar billen, terwijl de linker haar schouders en nek masseerden. Sonja zuchtte en rilde. Hij liet zijn vingers voorzichtig over de striemen op haar bips en bovenbenen glijden.

‘Je hebt dit verdiend, is het niet, jongedame?’, vroeg hij. Sonja knikte. KLETS! Marco verraste haar met een klinkende en pijnlijke klap op haar rechterbil. ‘Geef antwoord’, waarschuwde hij.

‘Ja!’ Sonja snakte naar adem. Marco wreef even over de plek die hij net geraakt had en sloeg vervolgens net zo hard op haar linkerbil.

‘Je kunt je voortaan maar beter goed gedragen, is het niet?, vroeg hij en sloeg haar twee keer op iedere bil om ze vervolgens te masseren.

‘Ja’, fluisterde Sonja. De afwisselende pijn en de masserende hand waren ongelofelijk. De strenge toon in zijn stem en de echtheid van alles zorgden dat ze meer opgewonden was dan ooit het geval geweest was tijdens één van haar fantasieën.

Marco vond een ritme is afwisselend slaan en masseren. En zijn constante ‘vriendelijke standje’ zorgde ervoor dat ze bij de les bleef. De klappen kwamen steeds sneller en werden harder. Al snel merkte Sonja dat ze haar heupen omhoog duwde om te klappen tegemoet te komen. De massage zorgde ervoor dat de klappen op haar huid tintelden en verspreidde een aangename warmte tussen haar benen. Af en toe liet Marco zijn hand tussen haar billen glijden, om vervolgens af te zakken en zijn vingers tussen haar schaamlippen te laten glijden. En toen hij dat deed, kreunde Sonja van genot, het maakte haar gek. Wanneer hij ophield met slaan om haar te strelen, miste ze het branden van de klappen. En wanneer hij haar sloeg, miste ze zijn strelende vingers. Ze hoefde het echter in geen van beide gevallen zonder het geluid van zijn stem te doen.

Dit bedoelde hij dus met een goede manier om haar op haar billen te geven. Ze wilde dat het nooit op zou houden.

Het duurde echter niet lang, ze kon er niets aan doen, voordat ze nood begon te voelen. Haar lichaam raakte langzaam in een crisis en leidde een geheel eigen leven. De bewegingen van haar heupen raakten in een bepaald ritme. Marco paste zijn klappen aan dit ritme aan. En toen haar ritme zich versnelde, deed hij dit ook en werden de klappen harder. Net zo hard als ze zouden zijn als wanneer hij haar flink zou straffen, maar Sonja voelde alleen maar een verrukkelijke warmte. Sonja’s ademhaling werd hijgend. Toen hij haar nood opmerkte gaf Marco haar nog twee erg harde klappenen begon vervolgens heel voorzichtig haar gloeiend hete bips te strelen. Sonja kreunde, ditmaal om te protesteren tegen de onderbreking van haar cadans.

‘Je zult een ongenadig pak op je blote billen krijgen als je je weer zo gedraagt. Begrepen?’, vroeg zij zachtjes.

Er verschenen tranen in Sonja’s ogen, terwijl ze knikte en zich omdraaide om hem aan te kijken.

Marco glimlachte en trok haar overeind zodat hij haar kon kussen en draaide haar vervolgens om, om haar op de deken neer te leggen.

Langzaam deed hij de knopen van zijn overhemd los terwijl hij haar kuste. Zij hielp hem om het shirt over zijn schouders te trekken. Toen hij het haakje van haar bh losmaakte gleed zijn mond naar beneden terwijl zijn handen haar borsten masseerden. Sonja huiverde en voelde de elektrische spanning door zich heen trekken en kronkelde toen ze het gevoel van haar tepels naar haar kruis voelde trekken alsof deze met elkaar verbonden leken te zijn. Marco knabbelde aan haar tepels nam ze voorzichtig tussen zijn tanden en liet ze langs zijn gehemelte wrijven, totdat Sonja kreunde van de zoete pijn die het teweeg bracht. Sonja wist dat ze klaar zou komen als hij door zou gaan en haar heupen begonnen te schokken als voorteken daarvan.

’Oh, alsjeblieft, neem me?’, snakte ze.

 Marco grijnsde. ‘Alleen stoute meisjes, gedragen zich zo, jongedame! Heb je nog een pak op je billen nodig?’ Terwijl hij dat zei, kwam hij overeind en schoof naar haar benen. Hij deed haar laarzen uit, en deed haar broek en slipje uit, zodat ze naakt voor hem op de deken lag. Hij keek een poos naar haar en begon toen zijn kleren uit te doen.

‘Of niet soms?’, herhaalde hij zijn vraag toen ze geen antwoord gaf.

‘Ja meneer!’, giechelde Sonja, maar was helemaal gepreoccupeerd terwijl ze naar hem keek.

Marco gaf haar een ondeugende lach en greep naar beneden om haar benen op te tillen en te spreiden. Hij ging er tussen liggen en begon haar buik te kussen en de zachte krulletjes op haar venusheuvel. Terwijl hij dat deed, tilde hij haar benen nog hoger op en sloeg vervolgens met beide handen op de plaats waar haar bovenbenen en haar billen elkaar ontmoetten. Sonja gilde. Marco deed haar benen verder uit elkaar zodat haar lipjes zich spreidden.

Haar natuurlijke vocht glinsterde in het licht van het weerlicht voor Marco zijn vingers er in doopte om zijn strelen zijdezacht te maken. Marco spreidde haar met zijn vingers en streelde de kleine schaamlippen en haar clitoris. Hij voelde haar snelle pulseren. Ze rook zoet en dat nodigde uit haar te proeven. Zijn tong nam het strelen van zijn vingers over. Sonja snakte naar adem en drukte haar heupen omhoog.

’Alsjeblieft!’, fluisterde ze.

‘Wat alsjeblieft, meisje?”, bleef Marco plagen.

‘Bedrijf de liefde met me, alsjeblieft’, antwoordde Sonja. Ze wilde hem in zich voelen.

‘Ik bedrijf de liefde al met je’, grijnsde Marco.

‘In me! Ik wil je daar voelen’, jammerde Sonja.

Marco glimlachte en gaf haar wat ze wilde. Hij schoof omhoog en drukte zichzelf tegen haar opening. Terwijl hij haar kuste gleed hij met een lange, langzame en harde stoot naar binnen. Het gevoel deed hen beiden naar adem snakken. Marco zijn heupen maakten aanvankelijk voorzichtige pompende bewegingen, met lange halen, maar al snel paste zijn ritme zich aan zijn nood aan.

‘Sneller!’, smeekte Sonja, die volop met zich bezig was. Haar orgasme bouwde zich al snel op, zodat haar ademen overging in hijgen.

‘Houd nog even vol, wacht op mij!’, moedigde Marco haar aan.

‘Oh! Dat kan ik niet!’, gilde Sonja uit en terwijl ze dat deed, voelde ze dat de gewelddadige krampen bezit van haar nemen. Marco zag haar gezicht vertrekken in het ritme van de krampen van haar orgasme. Vervolgens moest hij zijn ogen dichtdoen omdat haar knijpende krampen hem dicht bij zijn eigen orgasme brachten. Onwillekeurig nam het ritme van zijn stoten die van haar krampen over. Deze combinatie duwde hem over het randje. Hij kwam na een paar laatste gewelddadige stoten klaar. Beiden ontspanden, terwijl ze nog steeds langzaam bleven bewegen terwijl de laatste krampen van plezier langzaam wegebden.

De storm buiten ging ook langzaam liggen, hoewel de donder en de bliksem nog steeds gehoor en gezien konden worden.

‘Zo, dat is dus de goede manier om een pak op de billen te krijgen’, kirde Sonja vooral tegen zichzelf.

‘Jazeker, mevrouw, dit is het BESTE pak op de billen’, beaamde Marco.

‘Kunnen we dat nog eens overdoen?’ grinnikte Sonja, terwijl ze in zijn ogen keek. ‘En dan bedoel ik dat gedeelte zonder die twijg’.

Marco grijnsde terug. ‘Wanneer we maar in de gelegenheid zijn. Wanneer je maar wilt’.

‘Hmmmm’, neuriede Sonja, terwijl ze dicht tegen hem aan kroop, een rilling ging door haar heen, toen ze zich weer bewust werd van de koele vochtige lucht. Marco deed de deken om hen heen. Ze lagen op de grond van de hut, knuffelden elkaar en luisterden naar de afnemende wind. Het zou niet lang duren en ze zouden naar buiten moeten gaan om de schade op te nemen, en daar waar nodig herstelwerkzaamheden verrichtten.

‘Als je je nog een keer op een dergelijke manier misdraagt, Sonja, en dat meen ik, dan krijg je echt een ongenadig pak op je bips’, zei Marco voor er een serene stilte intrad.

‘OK”, antwoordde Sonja. ‘Ik zal het je niet nog eens aandoen’.

‘Dat mag ik niet hopen’, waarschuwde Marco, terwijl hij haar kin pakte en haar hem aan liet kijken.

Ze zag dat hij het meende. En deze keer gaf het haar een geborgen gevoel. Ze glimlachte en knikte en bevrijdde haar kin zodat ze weer tegen hem aan kon kruipen. Het volgende uur brachten ze in volstrekte rust door, tot ze gestoord werden door het krakende geluid van de walkietalkie.

‘Marco?’ Paul’s stem verbrak de stilte in de hut. ‘Hoor je me?’

Marco pakte de walkietalkie en antwoordde, ‘Marco hier’.

‘Er is rook te zien in het noordwestelijke gebied. Er is een team onderweg’.

‘Ik heb het begrepen, zorg dat ze in de centrale op de hoogte zijn. We zijn er over 20 minuten. Over’, antwoordde Marco. Beiden waren binnen drie minuten aangekleed en onderweg.

Sonja werd het eerst wakker, ze rekte zich uit, naast Marco. De bewegingen wekten vooral de lichaamsdelen die de dag ervoor het meest te lijden hadden gehad.

‘Ohhhhhh,’ fluisterde Sonja zacht terwijl ze haar handen naar haar billen bracht. De napijn daar en in de spieren tussen haar benen voelde niet onplezierig aan. Ze glimlachte toen ze zich realiseerde dat deze gevoeligheid haar geheim nog een poosje levend zou houden.

Ze ging voorzichtig rechtop zitten, ervoor zorgend dat ze de snurkende man naast haar niet wakker maakte. In het licht van het vroege ochtendgloren bestudeerde ze nauwgezet de hoeken en rondingen van zijn lichaam. Hij was absoluut goed gebouwd, dacht Sonja. Hij had wat meer haar dat de meeste mannen in de glossy vrouwenbladen, maar hij kon de concurrentie hier zeker mee aan. Ze onderdrukte het verlangen om haar vingers over zijn spieren te laten glijden om ieder plekje van zijn lichaam in haar geheugen op te slaan.

Toen het licht in de toren sterker werd, zag ze de wond die haar tanden de vorige dag op zijn bil hadden achtergelaten. Ze vertrok haar gezicht en boog zich voorover om het beter te kunnen zien. Het was een paarsrode cirkel, waar hier en daar de combinatie van spijkerbroek en tanden die huid kapot hadden gemaakt. Haar bewegingen drongen door in Marco’s slaap en hij werd langzaam wakker.

‘Hee, goeiemorgen’, zei Marco toen hij zich omdraaide en zag dat Sonja achter hem zat en zijn billen bestudeerde.

‘Doet het zeer?’, vroeg ze terwijl ze toegaf aan de impuls om hem aan te raken?

‘Wat?’ Marco keek naar de achterkant van zijn been.

‘Hier, waar ik je gebeten heb’, antwoordde ze, terwijl ze de plek aanraakte. Onderwijl keek ze vanuit haar ooghoeken naar zijn gezicht.

‘Oh, dat stelt niet zoveel voor. Ik vroeg mezelf wel af wat je daar zo aan het bestuderen was, kleine kannibaal’. Marco grijnsde. Hij had een spiegel nodig om de plek te kunnen bekijken, maar zo erg kon het niet zijn, want hij voelde het nauwelijks nog. ‘Nee, het doet geen pijn meer’.

Marco schoof naar de rand van het bed en ging zitten. Sonja schoof achter hem aan zodat ze het zelfde zou kunnen doen. Het was tijd om op te staan, het werk wachtte. Toen haar benen buiten het bed bungelden realiseerde Sonja dat ze niets bij de hand had om zich mee te bedekken, behalve een laken. Ondanks dat ze een heel intieme nacht met hem had beleefd, voelde ze zich plotseling verlegen. Marco daarentegen was helemaal niet verlegen. Toen hij naar het kleine, aantrekkelijke, slaperige meisje naast zich keek, kon hij het helpen opgewonden te raken.

‘Voel je je goed over vannacht?’, vroeg Marco toen hij merkte dat ze zich ongemakkelijk voelde.

“Mm-hm’, knikte Sonja.

‘Zeker weten? Heb je er geen spijt van?’, vroeg Marco nogmaals.

Sonja keek hem in zijn ogen. Ze voelde frustratie in zich opkomen toen ze zijn woorden in zich om liet gaan. ‘Wat denk je nou, dat ik niet weet wat ik voel?’ Het was er al uit toen Sonja zich realiseerde dat ze deze woorden niet alleen maar bedacht had.

Marco grijnsde. ‘Weet je dat dan wel’.

‘Jazeker’, gromde Sonja. Haar verlegenheid vergetend stond ze op en liep naar de badkamer.

‘Doet het zeer?’, vroeg Marco plagend.

‘Wat?’, Sonja keek wat verward achterom.

Marco wees met een plagende grijns naar haar bips. Ze keek over haar schouder naar beneden. Ze kon een paar rode, blauw omrande afdrukken van Marco’s riem zien.

“Oh’, mompelde ze in zichzelf toen ze de schade voor het eerst zelf zag. ‘Nee, niet meer’, zei ze vervolgens hardop. Sonja merkte hoe ze begon te blozen, en zich nog meer verlegen begon te voelen. Niet eens zo zeer door de gedachte aan het pak op haar billen wat ze gekregen had, maar veel meer door Marco zijn strenge en autoritaire opstelling toen het gebeurde.

In de badkamer aangekomen, sloot Sonja de deur en ging op haar tenen voor de spiegel staan om haar bips te bekijken. ‘Wow’, bracht ze uit en haalde diep adem. ‘Hij heeft absoluut zijn best gedaan’. Terwijl ze haar vingers over de striemen liet gaan, sloot ze haar ogen. De huid was gevoelig, maar de sensatie was beslist niet vervelend. Sonja wiebelde heen en weer op haar benen. Ze werd zich bewust van een aangename opwinding tussen haar benen.

‘Wat zou hij wel niet denken als hij wist dat ik opgewonden raak bij de gedachte van een pak op mijn billen van hem?’, dacht ze. Ze probeerde deze gedachte weg te drukken en ging op het toilet zitten. Toen haar billen contact maakten met het koude porselein waren de gedachten in alle hevigheid terug. Dit keer deed ze geen poging meer ze weg te drukken. Ze liet ze over zich heen komen. Haar hand gleed naar beneden om de gedachten in haar hoofd tussen haar benen kracht bij te zetten. In gedachten haalde ze het pak slaag terug, dat door haar hand een extra dimensie kreeg. De man die in de kamer wachtte tot de badkamer vrij was, had twee verschillende dimensies van haar seksualiteit gewekt. Haar orgasme kwam snel.

’Schiet eens op!’ De dringende stem van Marco schrok haar op. Ondanks dat ze wist dat hij haar niet kon zien en ook niet wist wat ze aan het doen was, moest ze blozen. Ze haastte zich om de badkamer vrij te maken.

Ondanks dat ze ’s ochtends druk in de weer waren met monsters en preparaten, dwaalden hun gedachten regelmatig af naar elkaar en hun nieuwe opwindende relatie. Toen het lunchtijd was, konden ze zich niet langer beheersen.

‘Denk jij wat ik denk?’, vroeg Marco toen hij in één teug zijn beker melk leegde en Sonja kauwde op de korsten van haar sandwich.

Sonja keek in zijn uitdagende blauwe ogen en wist meteen wat hij bedoelde. Haar glimlach was uitdagend. ‘Um hmmmm’, knikte ze. ‘Maar meneer, het is midden op de dag. Ik heb nog heel veel werk te doen. Mijn baas zal het niet leuk vinden’.

Marco lachte, liep naar de kleine plaaggeest en trok haar uit haar stoel en nam haar in zijn armen. ‘Je baas zou je een pak op je blote bips moeten geven omdat je hem zo van zijn werk afhoudt’.

Sonja giechelen, maar haar lach werd gesmoord door een sensuele kus. Ze voelde Marco’s erectie tegen haar buik. Ze drukte zich met roterende bewegingen van haar heupen tegenaan. Marco kreunde. In een mum van tijd had hij haar ontdaan van haar bloes en bh en lag haar spijkerbroek rond haar enkels.

Sonja stapte uit haar broek en maakte de knoop van Marco’s jeans los en deed de rits naar beneden. Toen ze naar beneden keek naar het deel van aan zijn broek ontsnapt was, glimlachte ze verrukt. ‘Hoe paste dat zo perfect in haar?, vroeg ze zich af. Haar zachte aanrakingen maakte Marco gek. Zijn eigen aanrakingen en strelingen waren veel ruwer. 

‘Wat ben je mooi’, fluisterde Marco in haar oor. Terwijl hij dit deed, draaide hij haar om en boog haar voorover over te tafel. Hij leunde mee naar voren en kuste haar in haar nek. Er trok een rilling door haar heen en ze kreunde zacht. Voor dat ze zich hiervan kon herstellen, voelde ze zijn erectie tegen haar vulva drukken. Instinctief spreidde ze haar benen zodat zijn heupen er tussen pasten. Marco taste onder haar en hielp haar zich te openen.

De herinnering aan de korte pijn die ze voelde toen hij de dag ervoor bij haar binnenkwam, maakte Sonja gespannen, maar er was deze keer alleen het zalige gevoel gevuld te worden. Marco’s vingers bleven waar ze waren en terwijl hij in en uit haar stootte, streelde hij haar. Zijn trage en tedere werk zorgde ervoor dat Sonja in luttele minuten een climax bereikte. Marco was echter nog lang niet klaar met haar. Toen haar spiertrekkingen wegtrokken, trok Marco zich terug en draaide haar op haar rug.

‘Tijd voor het toetje’, glimlachte hij, terwijl hij op een stoel voor haar ging zitten. Sonja keek toe hoe hij haar benen over zijn schouders legde en zijn gezicht tussen haar benen begroef. ‘Wat doet hij nu?’, dacht ze, maar haar geest had geen gelegenheid om die vraag te beantwoorden. Marco’s tong en lippen kusten, streelden en duwden. Het was of hij er op stond dat ze zich over zou geven aan een nieuw orgasme. Sonja had geen keuze hieraan te gehoorzamen. Marco bleef likken en kussen terwijl het orgasme door haar lichaam pulseerde. Zijn tong die over haar gezwollen knopje gleed, tot de krampen langzaam wegstierven.

‘OOOhhhhhhhh’, fluisterde Sonja. Dit was een soort kwelling waarvan ze niet wilde dat ie ooit zou ophouden, maar waarvan tegelijkertijd wist dat ze het nooit zou kunnen volhouden. ‘Oh, asjeblieft’, zuchtte ze terwijl ze haar benen rond zijn hoofd samenkneep en zijn mond weg duwde bij de delen die hij zo grondig gekweld had.

‘Ik houd van je’, fluisterde Sonja terwijl Marco haar optilde. Ze kuste hem en proefde zichzelf op zijn lippen. Zijn penetratie verraste haar en hoewel ze uitgevloerd was, brachten zijn voorzichtige stoten haar weer in de realiteit. Het duurde niet lang of de opwinding van Marco werd zo sterk dat zijn stoten in kracht toenamen. Sonja beleefde hoogtepunt na hoogtepunt en toen Marco het zijn bereikte, stonden ze beiden hevig te trillen.

Na een aantal minuten zei Sonja afwezig, ‘Ik heb niet veel ervaring, maar dat was de beste seks ooit’.

Marco grijnsde. ‘Geloof me meisje, ‘jij bent de beste die er is’. Sonja toverde ook een brede glimlach op haar gezicht.

‘Weet je, als je in ogenschouw neemt hoe erg ik je haatte, kan ik er niet bij dat ik nu zoveel van je houd’, antwoordde ze.

Marco lachte breeduit. Ze hadden absoluut sterke gevoelens voor elkaar.


********

Marco hield zich die ochtend bezig met het maken van een plan om brandgangen te maken, terwijl Sonja op pad ging om ter plaatse polshoogte te nemen. Haar werk schoot flink op, zodat ze om 15:00 uur overwoog om ook het westelijk deel van de heide te inspecteren.

Marco zou daar niet gecharmeerd van zijn, want hij inspecteerde dit gedeelte, waar ook moerasgedeelten waren bij voorkeur met zijn tweeën.

Wat zou hij doen als hij hoorde dat ze dit genegeerd had en haar eigen plan getrokken had? Ze wist dondersgoed wat hij zou doen. Ze kon haar eigen gedachten nauwelijks geloven. ‘Laat het nu bij de gedachte alleen, stomkop!’, zei ze tegen zichzelf. ‘Alleen een gek vraagt zo nadrukkelijk om een pak op haar blote billen’. Ze raakte opgewonden bij het idee. Een heel ander gevoel dan de werkelijkheid. Ze was zich daar van bewust, maar het kostte haar moeite zichzelf daarvan te overtuigen.

Het nuchtere verstand overwon en Sonja besloot terug te keren naar de toren. Ze voelde zich rusteloos, bij de gedachte aan de hoeveelheid werk die volgende week wachtte, maar Marco had er luchtig over gedaan en haar ervan overtuigd dat ze daar waar het kon haar rust moest nemen. De rest van de middag deden ze het rustig aan, ze deden een paar kleine klusjes. Paul en het team van de brandweer zouden aan het eind van de volgende middag arriveren. Nog steeds moesten er een paar delen van het terrein verkend worden.

Ze gingen ‘s avonds vroeg naar bed omdat ze in de komende tijd weinig privacy zouden hebben.

Paul en het team van de brandweer arriveerden de volgende dag en hadden hun tenten opgezet en hun apparatuur geïnstalleerd toen Marco en Sonja terugkwamen van hun tocht over de heide.

Sonja was blij dat ze Paul weer zag en onmiddellijk waren ze weer dikke maatjes.

‘Ik zie dat je het overleefd hebt’, plaagde hij, terwijl hij een hoofdknik in de richting van Marco maakte. Sonja lachte.

‘Tja, we hebben elkaar inmiddels beter leren kennen en ik geloof dat ik me in hem vergist heb’, antwoordde ze.

Ze namen de tijd om elkaar bij te kletsten en vertelden wat ze de afgelopen twee weken hadden meegemaakt. De vakantie, die hij samen met zijn vriendin had doorgebracht, had Paul goed gedaan. Ze was helemaal gerustgesteld omtrent zijn gevoelens voor haar nog even sterk waren, ondanks een wekenlang verblijf met een ander meisje op een hutje op de heide. Sonja was blij dat te horen omdat ze erg hoopte dat Paul en zij vrienden konden blijven. Als hij bij Susan zou blijven, dan hoefde Sonja niet in te zitten dat er zich meer ontwikkelde dan een werkrelatie alleen, behalve een goede vriendschap.

Sonja vertelde haar ervaringen van de afgelopen weken aan Paul, hoewel ze de billenkoek en de intieme details achterwege liet. Paul merkte dat Sonja’s houding flink veranderd was en moest inwendig lachen toen hij merkte dat hij dicht bij de waarheid gezeten had met zijn veronderstelling. Er was veel meer loos tussen Marco en Sonja dan alleen een kwestie van botsende persoonlijkheden.

Nu was de seksuele spanning tenminste hanteerbaar voor iedereen. Wat de reden hier ook toe was, Paul was blij dat het zo uitgepakt had.

Al vrij snel werd iedereen in beslag genomen door de drukken werkzaamheden. Er was weinig geen tijd voor ontspanning en geen gelegenheid tot intimiteiten. Marco groeide in zijn rol als leider en de teamleden, inclusief Sonja werden geacht hem te volgen. Het ging bijna de hele week goed, maar op een gegeven moment begon de vermoeidheid en de stress hun invloed te krijgen op hun stemming.

Kleine dingen begonnen op de zenuwen te werken en namen uiteindelijk, althans voor Sonja, grote vormen aan. Ze kon nog ontkomen aan de plagerijen van de brandweermannen, die het leuk vonden haar wat op de hak te nemen, door de toren in te klimmen. Maar dit gold niet voor Marco en Paul.

Ze voelde zich buitengesloten. De twee mannen hadden elkaar gevonden en behandelden haar als één van hun. De orders die Marco gaf, voelden weer arbitrair aan en haar mening ging verloren in alle andere meningen. Het drong niet tot Sonja door dat Marco in zijn beslissingen rekening moest houden met veel meer stemmen dan alleen die van haar. Ze voelde de irritatie groeien omdat het leek dat hij geen enkele rekening hield met haar ideeën.

De eerste tekenen van haar irritatie werd merkbaar door wat sarcastische opmerkingen maar na verloop reageerde ze met openlijke vijandigheid op zijn aanwijzingen. De spanning die ze voelde als Marco haar streng toesprak registreerde ze wel goed. Als ze in seksueel geen aandacht van hem kon krijgen, had ze in ieder geval de fantasie nog van het pak op haar billen. Iedere keer als ze iets tegendraads deed of zei, bekeek ze de gezichtsuitdrukking van Marco. Hij stelde haar niet teleur.

Het was een gevaarlijk spelletje. Dat wist ze ook wel. Uiteindelijk zou iedereen weer vertrokken zijn en zouden Marco en zij weer het rijk alleen hebben. Het ging wel even door haar gedachten, maar niet voor lang. Ze zou er wel voor zorgen dat ze weer in zou binden vlak voordat de anderen weg zouden gaan.

Het werk op de heide vorderde prima, maar er was zwaar weer op komt. Er naderde een koufront, dat onweer voor zich uit stuwde. En bliksem is altijd gevaarlijk. Door de droogte was de heide nog extreem brandbaar.

De voorzorgsmaatregelen die de volgende ochtend genomen werden hadden iets weg van een georganiseerde chaos. Opdrachten werden verstrekt en werkzaamheden verstrekt, met maar één gedachte: zoveel mogelijk klaar hebben als het onweersfront zou arriveren. Sonja werd vroeg gewekt en kreeg op de opdracht bij de radio te zitten en de radar en de satelliet in de gaten te houden. Ze was echter veel liever het veld in te gaan.

Marco suste haar en maakte haar onomwonden duidelijk er niet tegen in te gaan. Sonja had gereageerd door haar tong naar hem uit te steken.

‘Doe wat ik je zeg! Nu niet tegenspreken’ Marco beantwoordde haar gebaar met een strenge blik. Hij was ervan overtuigd dat de kous daarmee af was.

Maar hij vergiste zich. Sonja nam zich voor haar ‘dienst’ te ruilen met Paul zodra Marco met de anderen op pad was. Paul had opdracht gekregen in zijn eentje de westelijke kant, bij het meer te inspecteren.

Haar plannetje werkte. Paul geloofde haar op haar woord toen ze zei dat Marco van gedachten veranderd was en accepteerde dankbaar de hem aangeboden plaats achter de elektronica. Sonja ging tevreden op pad. Niet alleen kon ze lekker de buitenlucht in, maar ze had Marco ook een mooie hak gezet. Ze zou zijn gezicht wel eens willen zien wanneer hij er achter zou komen. Ze glimlachte ook toen ze de spanning voelde bij de gedachte hoe hij het liefst met de situatie zou dealen, zonder dat hij daar de gelegenheid toe had. Het idee was voer voor een levendige fantasie die ze had terwijl ze de taken van Paul uitvoerde.

Wat Sonja niet wist was dat de walkietalkie die ze uit de werkplaats had meegenomen een los contact had. Het krakende geluid dat het apparaat hierdoor voortbracht had haar evenwel het idee gegeven dat ze radiocontact met Paul in de toren had.

De ochtend verstreek snel en het onweersfront naderde. De storm die het voort blies was krachtig. Af en toe kronkelden bliksemschichten zich uit de hemel helemaal tot op de grond. De wind wakkerde steeds verder aan. Om elf uur ‘s ochtends liet Paul een waarschuwing uitgaan naar alle teams in het veld en liet iedereen terugkomen naar de toren.

Marco reageerde furieus toen hij hoorde dat Paul zich aan de andere kant van de radio bevond. Dat verraste Paul. Sonja’s gemanipuleer had hem in een lastig parket gebracht. Het radiocontact tussen beide heren verliep verhit. Marco was zich niet bewust geweest van de rol die Sonja hierin gespeeld had. Hij wist alleen dat Paul zich niet bij het meer bevond zoals hij bevolen had.

Paul had de smoor in dat hij gebruikt was, maar hij had het idee aan de gezichtsuitdrukking van Marco te zien, dat Sonja hier niet zomaar van af zou zijn. Paul vroeg zich af hoe dit af zou lopen. Het zou hem niet verwonderen als dit als consequentie zou hebben dat Sonja ontslagen zou worden en teruggestuurd naar de bewoonde wereld. Jammer dat ze zo snel in oud gedrag vervallen was, dacht Paul. Hij had het mooi gevonden om te zien hoe Marco en Sonja met elkaar omgingen als ze zich onbespied waanden. Ze zouden een goed stel kunnen vormen.

Sonja was niet teruggekeerd naar de toren en ze reageerde niet op de oproepen. Paul maakte zich zorgen. Hij had het idee dat er iets flink fout gegaan was. Hij kende haar beter dan de anderen en wist dat ze nooit de radio-oproepen zou negeren of haar zelf moedwillig in gevaar brengen. Marco had meer het idee dat de radiostilte onderdeel was van haar koppigheid. Hij liet zich overtuigen door Paul’s bezorgdheid en ging akkoord dat iemand polshoogte ging nemen.

Marco besloot dat hijzelf die iemand zou zijn.

‘Ze vraagt er al weer dagen om’, terwijl hij twee haringen en een dekzeil uit de werkplaats pakte. ‘Eigenlijk zou ik haar ten overstaan van iedereen een ongenadig pak op haar blote bips moeten geven.

Rond het middaguur werd het gerommel van het onweer duidelijker hoorbaar. In het begin was het nog een vaag gerommel geweest. Toen ze doorkreeg wat dit betekende was Sonja verbaasd dat ze nog niet teruggeroepen was naar de toren. Ze stelde zich gerust met de gedachte dat dit een kleine voorbode was, maar nog niet het grote onweersfront. Maar toen werd het gerommel steeds frequenter. Het werd zelfs bijna aanhoudend. Ze begon zich ongemakkelijk te voelen, zoals wel vaker als er zwaar weer op komst was.

Het was haar niet duidelijk wat mensen in zulke omstandigheden precies voelden, of het nu de plotselinge daling van de luchtdruk was, of een elektrisch veld dat veroorzaakt werd door het onweersfront. Ze had geen idee . Maar één ding was zeker, een dof gevoel in haar hoofd kwam op en haar huid begon prikkend aan te voelen. Bovendien wist ze dat het wel eens moeilijk kon worden de schuilplaats die de toren zou bieden, tijdig te bereiken.

Ze trok de walkietalkie van haar riem en probeerde zij de toren te bereiken. De eerste pogingen leverden enkel gekraak op, maar na wat wrikkende bewegingen met de schakelaar was er even kortstondig contact. Sonja realiseerde zich wat er mis was. Zij opende de batterij houder en boog met haar vingers het contactpunt wat naar beneden. De opzet werkte en het apparaat werkte weer.

Paul was blij dat hij iets van haar te hoorde. Er was gelukkig niets ernstigs gebeurd. Hij informeerde haar over de weersomstandigheden en het snel naderende onweer en dat ze waarschijnlijk te ver weg was om tijdig naar de toren terug te keren. Ook raadde hij haar aan over te schakelen naar kanaal 10, omdat Marco naar haar onderweg was en contact met haar wilde.

Sonja’s hart sloeg over bij het horen van deze laatste informatie.

‘Is ie alleen?’, vroeg ze en hoopte dat de plotseling opkomende angst niet te veel in haar stem zou doorklinken.

‘Ja, hij is alleen’, antwoordde Paul. Hij vond het een vreemde vraag. Daar was toch niets mis mee?

‘Zeg hem maar dat ik de buurt ben van het 5 kilometer punt, ten oosten van het meertje’ vlak bij de schuilhut daar, antwoordde Sonja.

‘Hij laat weten, dat je over moet schakelen naar kanaal 10’, klonk het na een paar minuten.

Nadat een volle minuut verstreken was, klonk de stem van Paul opnieuw, ‘hij laat weten dat je naar kanaal 10 moet gaan, als je het niet doet zul je het bezuren… Sonja, als ik jou was, zou ik maar doen wat hij zegt’, gaf Paul de boodschap van Marco door. 

Sonja haalde een paar keer diep adem en schakelde de walkietalkie op kanaal 10. ‘Ik ben nu vlakbij de schuilhut bij het meer. Over 4 minuten ben ik er’.

‘Goed, loop door’, antwoordde Marco. ‘Ik hoop voor je, dat je hier een goede verklaring voor hebt. En als die me niet aanstaat dan zullen je billen er van lusten! Begrepen?’

Sonja deed haar ogen dicht en kreunde. Het gevoel van angst en misselijkheid was kort maar hevig, want het werd snel overvleugeld door schaamte en woede.

‘Zet em op, baas!’, klonk het op een ander kanaal en Sonja realiseerde zich dat alle andere teams die hun walkietalkie aan hadden staan de laatste woorden van Marco hadden meegekregen. Ze werden met gejoel en gefluit ontvangen.

’Dat deed die klootzak met opzet!’ De stoom kwam uit haar oren. Ze kon zich maar net bedwingen de walkietalkie niet op de grond te smijten en kapot te trappen.

‘Ik vroeg of je het begrepen hebt’, donderde de stem van Marco.

Sonja slikte de serie vloekwoorden in die ze in gedachten had. De andere mannen hadden geen idee dat Marco echt meende wat hij zei. Als ze het goed aan zou pakken, zouden de anderen het nooit te weten komen. Ze zouden denken dat de baas alleen maar iemand was die met vrouwonvriendelijke opmerkingen zijn autoriteit moest laten gelden. Dat de meeste het niet voor mogelijk zouden houden dat het in deze tijd werkelijk zou kunnen gebeuren, sprak ook in haar voordeel. Dat de woorden van Marco een belofte waren en geen loos dreigement kon best een geheim blijven als ze haar hoofd erbij zou houden.

‘Begrepen’, antwoordde ze. ‘Over’.

‘Tien minuten. Over’, klonk het aan de andere kant. Vervolgens werd het stil. Sonja schakelde de walkietalkie terug  naar de normale frequentie, waar privé gesprekken gevoerd konden worden.

Zodra ze dit deed, klonk de stem van Paul. ‘Ik geloof dat je wat te wachten staat, meisje’, sprak hij op zijn gebruikelijke broederlijke toon.

‘Paul, ik heb je steun nodig. Als je me niet helpt, vermoord ik je!’, sprak Sonja klagend.

‘Hij meent het, of niet?’, vroeg Paul.

‘Ach houd op’, siste Sonja. ‘Je weet het nooit met hem!’

Paul lachte. Zorg maar dat je je verhaal klaar hebt. Je hebt nog 20 minuten voor het onweer in alle hevigheid losbarst. Houd je haaks. Ik spreek je weer als het onweer overgedreven is. Over’.

‘Na dat het onweer overgedreven is. Juist ja!’, zei Sonja tegen zichzelf. Ze wist heel goed dat ze geen verhaal kon bedenken dat Marco zou accepteren. Ze wist dondersgoed dat ze iets uitgehaald had, wat hem niet kwader kon maken. Misschien zou ze hem af kunnen leiden met seks?

Sonja probeerde zichzelf te kalmeren en de misselijkmakende sensatie die ze voelde naar de achtergrond te krijgen. Waarom was de dreiging van een echt pak op haar bips niet zo opwindend als er alleen maar over fantaseren? ‘Waarom heb ik dit eigenlijk gedaan?’, dacht ze, ‘Ben ik helemaal gek geworden?’

De schuilhut was een klein houten gebouwtje aan de rand van het vennetje. Het bevond zich voor het grootste deel ondergronds. Het zou een ideale bescherming bieden straks bij het onweer.

Sonja huiverde toen ze het houten dakje voor zich zag opdoemen. De ingang was nog met het cijferslot afgesloten, hetgeen betekende dat Marco nog niet gearriveerd was. Dat rotweer ook! Er was echter geen andere plaats waar ze zou kunnen schuilen. Ze overwoog even of ze zich misschien in de bosjes zou kunnen verstoppen. Ze vroeg zich echter af wat erger was, Marco onder ogen komen, of in de natte bosjes temidden van het onweer liggen.

De bosjes hadden in eerste instantie haar voorkeur, maar ze realiseerde zich dat het koud en nat zou zijn en dat ze Marco evengoed onder ogen moest komen als het noodweer één keer voorbij was.

Sonja draaide aan het cijferslot. Ze zette haar rugzak op de grond. Als ze snel zou zijn, dan had ze nog even de tijd om zich zelf te herpakken voor Marco en het noodweer haar zouden bereiken. Het onweer beperkte zich nog steeds tot gerommel.

Verder was het stil op het gezoem van de insecten na. De stilte klonk bijna dreigend. Zou ze nog tijd hebben om even het water in gaan en het zweet van zich af te spoelen. Maar terwijl die gedachte bij haar opkwam, dook Marco achter haar op. Ze schrok zich te pletter.

‘Naar binnen en snel!’, zei hij kalm, maar met een luide stem die ijzig klonk.

Sonja gilde verschrikt en draaide zich om en stond oog in oog met de grote man die achter haar opgedoken was.

Ze verloor bijna haar evenwicht, maar Marco pakte haar vast om te voorkomen dat ze zou vallen. In zijn andere hand had hij een zwiepende tak, die hij van de bladeren had ontdaan.

‘Niet doen, laat me gaan’. Sonja probeerde zich los te trekken.

‘Niet doen?’, Marco fronste zijn wenkbrauwen en keek haar dreigend aan. ‘Niet doen? Hoe durf je het te zeggen!? Na al je geklier van de afgelopen dagen? Maak dat je in de hut komt en wees blij dat ik de tijd heb gehad om af te koelen!’

‘Afkoelen?’, dacht Sonja, ‘Als dit afgekoeld moet zijn, hoe ziet verhit er dan uit?’ Ze hield deze gedachte echter voor zichzelf en probeerde op de been te blijven terwijl Marco haar een duw in de richting van de deur gaf.

‘Auw! Auw!”, gilde Sonja, toen hij haar pogingen om los te komen staakte door een paar striemende tikken met de tak.

‘Naar binnen’, zei Marco en duwde haar door de deur naar binnen die hij achter zich dicht deed.

‘Daarheen! Broek naar beneden!’, zei hij met een knikbeweging naar een soort werkbank.

‘Wacht! Asjeblieft!’, protesteerde Sonja zwakjes, ‘Je zei dat je mijn verhaal wilde horen’.

‘Waarom’, Marco’s gezicht liet een mengeling zien van verbazing en geamuseerdheid. ‘Bedoel je dat je een verklaring hebt voor de manier waarop je je gedragen hebt? Liegen tegen je collega? Opdrachten negeren?’

Sonjas gezichtsuitdrukking veranderde even van koppig naar berustend. Nou ja, dan zou haar tenminste de vernedering bespaard blijven een verhaal te moeten vertellen wat kant noch wal sloeg. ‘Wat als ik de waarheid zou vertellen?, vroeg ze zich af. ‘Je zou zeggen dat het me opwindt om je kwaad te maken?’ Een gevoel van opwinding joeg door haar lijf, vergelijkbaar met de seksuele opwinding die ze voelde als hij als een strenge leraar opstelde. Dit was anders, de gedachte aan de pijn en vernedering was te sterk. Dit voelde helemaal niet sexy.

‘Ik moet overgeven’, beantwoordde ze de vraag hoe ze zich voelde. Maar die gelegenheid zou ze niet krijgen.

‘Misselijk, hè? Nou, dan zullen we daar eens snel iets aan gaan doen’. Marco’s stem had niet wreed geklonken, maar ook verre van sympathiek. ‘Broek naar beneden. En over de werkbank bukken’.

Sonja draaide zich om en keek naar de heuphoge tafel en vervolgens weer naar Marco. Haar ogen smeekten hem van gedachten te veranderen. Er was echter geen weg meer terug.

‘NU!’, waarschuwde hij.

Een snik ontsnapte haar, maar Sonja deed wat haar gevraagd werd. Met trillende vingers maakte ze haar riem los, evenals de knoop en de rits van haar spijkerbroek. Haar onderbroekje gleed tegelijkertijd met haar spijkerbroek van haar billen. Nerveus hield ze even op om het witte katoen weer omhoog te trekken.

‘Bloot’, baste Marco. Sonja huiverde en haakte haar duimen achter het katoen en schoof het samen met haar broek op haar knieën. ‘Bukken!’ Marco liet de tak door de lucht zwiepen om zijn woorden kracht bij te zetten. Terwijl hij dit deed stapte hij op haar af en sloeg zijn linkerarm om haar middel.

Zijn bovenlichaam drukte het hare neer op de tafel.

‘Het spijt me’, snikte Sonja.

‘Daar zal ik wel voor zorgen’, antwoordde Marco. Hij zette haar bips in brand toen hij de tak voor de eerste keer op haar billen liet neerdalen.

‘OH JEZUS!’, gilde Sonja. Ze stootte naar voren en begon te worstelen of haar leven er vanaf hing om onder het gewicht van Marco vandaan te komen. Een lijn van vuur brandde op haar huid, die al snel gevolgd werd door een tweede…en een derde. Sonja’s geschreeuw en wanhopige verzet maakten duidelijk dat ze en lesje kreeg dat ze niet snel zou vergeten, als ze dat al ooit zou doen.

’Misschien dat je je de volgende keer twee keer bedenkt, voor je weer ongehoorzaam bent?’ De woorden drongen niet bij haar binnen. Er drong helemaal niets binnen, behalve het withete vuur van de tak dat op haar bips brandde.

‘Je vermoort me!’, huilde Sonja.

‘Je zult het wel overleven’, grijnsde Marco. ‘Het kan even duren voor je weer kunt zitten, maar je zult het wel overleven’.

Nog vier keer liet de tak zijn striemde sporen na, die branden in haar bewustzijn. Een ergere pijn had Sonja in haar hele leven nog nooit gevoeld. Hij kon niet weten hoe zeer dit deed. Dat kon gewoon niet. Niemand zou dit een ander aan kunnen doen, als hij wist hoe zeer dit deed. ‘Oh alsjeblieft! Ik kan niet meer hebben! Alsjeblieft!’, gilde Sonja.

‘Je gaat er 20 krijgen’, was alles dat Marco zei. Het duurde even voordat ze weer stil genoeg stond voor de laatste acht striemen. De laatste vijf vonden hun weg daarentegen betrekkelijk gemakkelijk. Toen hij de tak op de grond gooide en Sonja in zijn armen nam, huilde ze onbedaarlijk. 

Marco drukte haar stijf tegen zich aan totdat ze enigszins hersteld was. Toen dit na een poosje het geval was, pakte hij haar bij haar kin en dwong haar hem aan te kijken.

‘Je zult dit niet zo snel nog eens uitlokken of wel?’, zei hij zacht. Zijn ogen straalden begrip uit.

‘Wist je het?’, vroeg ze snikkend. Haar gevoelens waren zo verwarrend. Marco knikte alleen maar.

‘Denk je dat ik gek ben?’. Ze was bang voor zijn antwoord.

‘Nee, schatje, dat denk ik niet.

Je bent precies zoals ik graag wil. We moeten alleen een manier zien te vinden zodat je op de goede manier een pak op je billen krijgt. OK?’ Marco glimlachte en boog zich naar haar toe om haar te kussen. Haar verwilderde gezichtuitdrukking deed zijn hart smelten.

‘Op de goede manier?’, gaf Sonja haar verwarring woorden tussen de kussen door.

‘Je zult wel zien’, antwoordde Marco cryptisch. Sonja had niet de energie om hem uit te vragen. Hij ging door de knieën en hielp haar om haar broek omhoog te doen. Sonja kreunde en vertrok haar gezicht toen haar broek over de striemen op haar billen schraapte, die nu als harde dikke kabels over haar bips en benen liepen.

‘Je zult wel zien’, herhaalde Marco. Op dat moment klonk de eerste echte harde onweersslag en daalde de regen in een ondoorzichtig gordijn naar beneden.

Sonja was al op en zat buiten op de veranda, nog voor zonsopgang. Ze had een paar uur heerlijk geslapen, maar was om 4:00 uitgerust en klaarwakker. Ze wilde Marco niet wakker maken en even rustig nadenken. Ze ging heel omzichtig op één van de stoelen zitten. Ze liet het grootste deel van haar gewicht op het hek rond de veranda rusten en kantelde de stoel waar ze op haar knieën op zat voorover.

Ze wist dat het niet lang meer zou duren voor de zon op zou komen, omdat de vogels onder haar al druk in actie waren. Ze tsjilpten en kwetterden luid tegen elkaar. Deze vredige omgeving zorgde ervoor dat ze nadacht over hoe dingen zich tussen Marco en haar begonnen te ontwikkelen. Hij was aardig en had een rustgevende werking op haar. Het was geruststellend om te weten dat de gevoelens die ze bij zichzelf merkte, wederzijds waren en niet eenzijdig en dus een verspilling van tijd. Aan de andere kant bracht hij haar van haar stuk. De hele dynamiek tussen hen bracht haar van haar stuk.

Hij had een ongekend talent om haar boos te krijgen. Zo sterk had ze dat nog nooit eerder beleefd. Erger nog was dat ze zichzelf helemaal niet onder controle had als hij haar triggerde, het verontrustte haar hoe ze dan volledig de controle kwijt kon raken. Ze moest ontdekken waar het steeds fout ging, anders zouden haar billen het nooit overleven, sprak ze streng tegen zichzelf.

Hij deed een beroep op haar medewerking zoals ze die nog nooit eerder ervaren had. Dat was in ieder geval één van de factoren. Zelfs nu, als ze aan zijn dominante gedrag dacht, gingen haar nekharen overeind staan. Dat was iets waar ze in ieder geval op reageerde. Het voelde alsof hij helemaal geen vertrouwen had in haar professionaliteit. En toch was hij gul met het geven van complimentjes als hij het had over haar mogelijkheden en talenten.

Ze dacht terug aan haar aanvaringen met hem in de afgelopen week en ook aan de momenten eerder in haar opleiding. Er ging een golf van schaamte door haar heen steeds als ze terugdacht aan de momenten dat hij haar streng toesprak of haar een pak op haar blote bips gaf. Iedere keer als ze dat deed maakte zich een merkwaardige opwinding zich van haar meester, die ze niet wilde toestaan. Maar ook al wilde ze dat niet, toch nam die ongemerkt bezit van haar.

Toen de eerste lichtstralen aan de hemel verschenen, begon het ook bij Sonja te dagen. ‘Hij heeft mijn werk helemaal niet bekritiseerd! Dat heeft hij nog nooit gedaan! Hij kan alleen niet overweg met mijn gedrag en koppigheid! Hij windt zich op als ik me zo eigenwijs opstel!’ Sonja glimlachte. ‘En hij maakte mij weer kwaad door steeds zo op de regels te gaan staan’.

‘Maar ja, hij is de nu eenmaal de baas, waarom maak ik me dan zo kwaad als hij me zegt wat ik moet doen of laten?’

‘Omdat je een verwaand nest bent, daarom!’ Ze schrok zo van Marco’s stem dat ze zijwaarts van haar stoel tuimelde. Haar billen werden gered door zijn snelle reactie.

‘Wel godver….’, gilde Sonja. Ze realiseerde zich niet dat ze hardop aan het praten was.

’Ho, ho, ho, wacht eens even’, grijnsde Marco toen hij haar overeind hielp.

‘Je bezorgt me bijna een hartverlamming!’, Sonja krabbelde overeind.

‘Je was even heel diep in gedachten’, als je het mij vraagt, lachte Marco.

‘Het is niet belangrijk waar ik aan dacht’, antwoordde Sonja en gleed langs hem heen de hut in.

Het ontbijt bestond uit koffie, bananen en Brinta. Marco slaagde erin Sonja een glimlach te ontlokken. Hij was ervan overtuigd dat ze in ieder geval een paar rustige dagen zouden hebben, en dat ze een stuk vriendelijker tegen elkaar zouden zijn.

Hoewel ze dag ervoor veel tijd verloren hadden, maakte Marco geen haast om aan het werk te gaan. Toen Sonja het ontbijt op had, om zich te gaan verfrissen en de spullen bij elkaar die ze die dag nodig hadden bij elkaar te zoeken, maakte Marco een gebaar dat ze weer moest gaan zitten. Toen ze dat deed vertrok haar gezicht tot een grimas. Marco grijnsde.

‘Een pak op je billen blijft je wel een poosje bij, is het niet?’

‘Dat is niet grappig’, klaagde Sonja.

‘Dat zei ik ook niet’, knikte Marco. ‘Het is een ernstige zaak’. Zijn geamuseerde gezicht had iets duivels. Sonja overwoog een snedig antwoord, maar de boosheid die daarvoor nodig was, was er gewoon niet. Ze bloosde alleen maar, knikte en dronk haar beker koffie leeg.

‘Misschien moet je nog even rust nemen om de gedachten die je daarnet had, verder uitwerken? Het zou kunnen dat als je dat doet en de antwoorden op je vragen vindt, dat je niet zoveel last hebt van dat probleem?’ Marco glimlachte en wees naar haar stoelzitting.

Sonja keek hem aan. Er was geen spot of kritiek in te lezen, alleen maar een open en belangstellende blik.

‘Ik kan me niet herinneren waar ik aan dacht’, antwoordde Sonja eerlijk. ‘Ik ben over een heleboel dingen in verwarring, als je het wilt weten’.

‘Laten we het er dan over hebben’, stelde Marco voor.

‘Je zei dat je me wel mocht. Maar je bent altijd zo snel kwaad’, zei Sonja.

‘Klopt. Dat is ook zo. Je eigenwijze houding maakt dat heel gemakkelijk in me los. Misschien verandert dat als we het erover hebben’, antwoordde Marco. ‘Want doe je altijd zo koppig als ik je zeg hoe we iets gaan doen? Of zelfs als ik je maar vraag hoe jij vindt dat we het aan moeten pakken?’

Sonja staarde een poos  naar haar handen. ‘Ik weet het niet. Misschien is het omdat het steeds lijkt dat je vindt dat ik dingen niet goed doe, in plaats van dat je vraagt wat ik ervan vind’.

‘Ik kan me niet herinneren dat ik ooit kritiek op je werk heb geleverd, behalve dat ik het niet zie zitten het veldwerk alleen te doen en dat ik heb gereageerd op dat gestunt van je op de ladder, gisteren’, legde Marco uit.

’Toch voelt het zo. Misschien ligt het aan de manier waarop je dingen brengt. Weet ik veel???’ Sonja kon zich geen specifieke voorbeelden voor de geest halen. Het was in het algemeen gesproken dat ze zo op hem reageerde.

‘Laten we het volgende afspreken’, stelde Marco voor, ‘iedere keer als je het gevoel hebt dat ik kritiek op je heb, zeg je het onmiddellijk in plaats van een scène te schoppen. Hoe klinkt dat?’

‘Je wordt alleen maar kwaad als ik dat doe’, klaagde Sonja.

’Ik beloof dat ik mijn uiterste best zal doen, dat niet te doen’, probeerde Marco haar gerust te stellen. Ik zal het nog beter maken. Iedere keer als ik zie dat je je opwindt, maar je er niets mee doet, zal ik je vragen wat er aan de hand is. Voordat ik kwaad wordt’, voegde hij eraan toe. De laatste woorden werden vergezeld van een vette glimlach.

‘Voordat je kwaad wordt?’, Sonja pikte allen zijn laatste woorden op en die deden haar nekharen alweer overeind staan.

‘Kijk, daar reageer je al!, lachte Marco. ‘En als je het nog eens wilt horen: Ja, voordat ik kwaad wordt. Als je het gevoel hebt dat ik je bekritiseer en me verkeerd begrijpt, dan zal ik mijn bedoeling aan je uitleggen. Als je alleen maar brutaal en onredelijk wordt, dan zal ik je daarvoor ter verantwoording roepen’.

’Oh’. Sonja accepteerde wat hij zei en knikte.

‘Denk je dat we zo beter met elkaar over weg kunnen’, vroeg Marco.

‘Ik wil het graag proberen’, antwoordde Sonja lachend.

Marco lachte ook, stond op, boog zich voorover en kuste haar op haar wang. Sonja begon te blozen.

Vanaf dat moment keerde het tij volledig. Wat een gespannen verhouding was geweest, vol tegenstelling af en toe collegiaal werd omgetoverd tot leuk, meestal collegiaal en op sommige momenten gespannen relatie. De spanning tussen hen had altijd al een seksuele lading, maar werd nu door beiden begrepen.

Marco werd gemakkelijker in de omgang en zijn gevoel voor humor kwam tot bloei. Niet lang daarna veranderden interacties die in het verleden geleid zouden hebben tot hoogdravende conflicten. Sonja had nog steeds op- en aanmerkingen op zijn plannen en ideeën, maar werden nu opgevat als plagerijtjes. Marco reageerde wel op haar snedige opmerkingen, maar deed dat ook op een plagerige manier.

Na een poos verdween ook het machtsverschil tussen beiden. Het was niet langer een baas – werknemer of een leraar – student verhouding. De verhouding van Marco ten opzicht van Sonja en andersom veranderde. De ontspanning tussen hen had de weg daarvoor geëffend. Sonja was helemaal verbaasd toen ze hier later over nadacht.

Na een paar dagen vol met plagerijtjes hoe bazig hij wel niet was, merkte Sonja dat ze de zaken het liefst afhandelde zoals Marco ze voorstelde. Wat nog verbazingwekkender was dat ze zijn goedkeuring en complimentjes wilde horen, als ze iets gedaan had. Ze wilde het hem graag naar de zin maken, en het bleek ook nog heel goed te doen zijn ook.

Op zijn beurt, veranderde Marco niet eens zo veel in zijn omgang met haar. Het feit dat ze zich meer bewust was van haar reacties leek alles wat nodig was om niet zo eigenwijs te doen.

Het was een verschil van dag en nacht.

Dit duurde tot de donderdag. Twee dagen voor Sonja op vakantie zou vertrekken. Er resten haar nog maar drie dagen samen met Marco. Sonja begon hier een verloren gevoel over te krijgen. Marco bekeek het allemaal meer op de langere termijn en maakte zich niet zoveel zorgen over de korte tijd die ze nog te gaan hadden. Aan de andere kant wist hij zeker dat hij haar zou gaan missen in de paar weken dat ze er niet zou zijn.

Toen Marco de volgende ochtend vroeg opstond, merkte hij dat Sonja er al uit was en beneden aan het werk was in de werkplaats. Het licht door de ramen beneden was goed te zien. Hij vroeg zich af wat ze aan het doen was en stond zichzelf de ergernis toe over het feit dat ze de accu’s gebruikte terwijl het over een uurtje licht zou zijn. In de tussentijd liet hij zich er niet van weerhouden een ontbijtje klaar te maken.

Toen de koffie doorliep, rukte Marco aan de touwen van de tafellift in de hoop dat Sonja dit als een teken zou zien naar boven te komen. Een paar minuten later voelde hij aan de bekende trillingen dat iemand de ladder opklom.

‘Waarom was je zo vroeg beneden?’, vroeg Marco. Hij deed zijn best om zijn vraag zo luchtig mogelijk te laten klinken.

‘Ik kon niet slapen. Ik ben dus begonnen met het uitlezen van de proeven van gisteren’, antwoordde Sonja.

‘Het was misschien verstandiger als je met het ontbijt begonnen was in plaats van de accu’s te belasten’, zei Marco.

‘Als ik dat gedaan had, dan had ik je wakker gemaakt’, legde Sonja uit. Ze keek naar zijn gezicht. Ze was zich ervan bewust dat de accu’s een teer punt waren.

‘Maak me voortaan maar wakker, OK? Dat heb ik liever dan energie verspillen’. Marco stem zakte in toon, maar hij klonk niet kritisch. Hij vond het aardig dat ze rekening met hem hield. En toch vond hij dat de proeven niet zo belangrijk waren dat ze het gebruik van de accu’s rechtvaardigden.

‘Er is helemaal geen volgende keer, of wel soms?’, mompelde Sonja, meer tegen zichzelf dan tegen Marco. Ze bedacht zich dat er niet veel ochtenden meer zouden zijn waarop ze bang hoefde te zijn Marco wakker te maken. Ze zou op vakantie gaan en als ze terugkwam ging hij terug naar het basisstation. Het idee stond haar tegen. De gevoelens die ze voor deze man had, waren sterk geworden.

‘Dat mag ik niet hopen’, diende Marco haar van repliek. Hij had het over de accu’s en veronderstelde dat zij dat ook deed.

‘Nou dan krijg je je zin en ik hoop dat je er in blijft’, beet ze hem toe.

‘Waar slaat dat nou weer op?’, vroeg Marco, die er niets meer van begreep.

Sonja keek hem onderzoekend aan. Ze kon er niet bij dat hij zo blij was dat ze hem niet wakker had gemaakt en tegelijkertijd geen enkele last leek te hebben dat ze er binnenkort niet meer eens zou zijn om hem wakker te maken.

‘Het kan je kennelijk helemaal niets schelen wat ik voel. Dus vergeet het maar, OK!’, antwoordde Sonja.

’Ik dacht dat we dit stadium gepasseerd hadden’. Marco keek haar onderzoekend aan op zoek naar een verklaring voor haar gedrag.

‘Luister dan! Ik zei dat er helemaal geen volgende keer zal zijn. Kunnen we nu over ophouden? Alsjeblieft?’ Sonja voelde zich steeds kwader worden. Ze wilde het liefst gaan huilen, maar dat gunde ze hem niet.

‘OK. We houden er over op’, gaf Marco toe. Hij had een erg onbevredigend gevoel over de hele situatie, maar hij wilde de zaak zo vlak voor haar vakantie niet op de spits drijven. Hij liet het dus maar gaan.

Het ontbijt verliep gespannen en in stilte. Toen ze uitgegeten was, nam Sonja het woord.

‘Kun jij hier de boel opruimen? Dan ga ik terug naar de proeven’. Er zat een bijtende toon in haar stem.

‘Ga maar. Denk alleen een beetje om dat toontje van je’, antwoordde Marco.

‘Prima. Zal ik doen’. Sonja’s antwoord was zo mogelijk nog bijtender. Ze keek hem uitdagend aan toen ze naar het luik liep en daar beneden begon te klimmen. Haar gezicht straalde ongenoegen uit. Op die van hem was duidelijk een waarschuwing te lezen, ze zag de donkere schittering in zijn ogen. Als hij er bij had gekund, had ze nu een flinke klets op haar bips gekregen.

Marco dacht na over de stemmingswisseling bij Sonja. Maar omdat dingen de laatste dagen heel goed waren gegaan, maakte hij zich er niet druk over. Hij ruimde de pantry op, pakte een rugzak in voor een wandeltocht over de heide en begon de ladder af te klimmen. Het stel zou vandaag apart van elkaar te werk gaan en voor de tweede keer monsters in een bepaald gebied nemen sinds de storm.

Er was sinds die dag geen regen meer gevallen en de luchtvochtigheid was tot 28% gedaald. Als het nog langer droog zou blijven dan zou de kans op heidebranden de kritische grens gaan naderen.

Voor dat Marco op weg ging, keek hij even bij Sonja in de werkplaats om haar te laten weten dat hij vertrok. Er was slechts minimale communicatie. Sonja was geconcentreerd met haar werk bezig, zodat ze er zelfs niet aan toe kwam om hem een veeg uit de pan te geven.

Qua werk was haar ochtend productief. Emotioneel had ze last van het gekibbel met Marco tijdens het ontbijt. Haar gedachten bleven gericht op haar werk, zodat ze er in slaagde van alle monsters preparaten te maken en alle proefjes af te nemen, voordat Marco halverwege de middag terugkeerde. Hij was verrast toen hij zag dat al het werk klaar was, ook met de monsters die ze zelf die dag nog genomen had, ondanks dat er nog heel wat moest gebeuren voor hij vertrok.

’Ben je nu al terug?’, vroeg hij overbodig,  Hij bedoelde er eigenlijk mee te zeggen, ‘Wow, jij bent snel, zeg!’ Maar Sonja kon met haar humeur het niet anders opvatten als een insinuatie.

‘Is dat ook al een overtreding? Ik heb alles af hoor. Ik heb me nergens van af gemaakt’, snauwde ze terug.

‘Woaw! Een beetje rustig aan! Wat mankeert je toch?’, vroeg Marco. In zijn stem klonk bezorgdheid door en een beetje ergernis.

‘Niets. Ik heb het druk’. Sonja draaide zich om en ging weer aan het werk.

Marco wist dat er niet zoveel aan de hand was. Hij lachte in zichzelf. Er waren ergere dingen die ze kon doen, dan alleen maar een beetje humeurig zijn, maar ze kon het maar beter niet al te lang volhouden. Hij vermoedde dat ze met het verkeerde been uit bed gestapt was, omdat haar humeur niet erg opgeknapt was. Zover hij kon overzien, had hij deze keer niets gedaan om haar over de kling te jagen. Aan de andere kant zou hij het ook niet over zijn kant laten gaan dat ze haar rothumeur maar ongebreideld op hem botvierde. 

’Soms heb je gewoon je dag niet, maar goed ik laat het mooi bij jou, wat het ook is. Probeer er alleen over heen te stappen voor het te laat is en je jezelf ermee in de problemen brengt. Begrepen?’ Marco grijnsde terwijl hij dit zei.

Sonja verstijfde. Wat kon die man ongevoelig zijn! Ze deed erg haar best om haar emoties onder controle te houden. Het deed pijn! Wat haar uiteindelijk hielp haar frustratie binnen te houden was de wetenschap dat ze in tranen uit zou barsten zo gauw ze mond maar open zou doen.

‘Hier zijn nog wat meer monsters, ze zullen je helpen uit de problemen te blijven’. Marco zette zijn rugzak op de werkbank.

‘Bekijk het maar! Het zijn jouw monsters. Ik ben bijna klaar met de mijne”. Sonja pakte de tas op en slingerde hem hard in de richting van Marco, zodat hij in zijn maag getroffen werd.

‘Dan heb je nu nog een aantal te doen, is het niet’, zei Marco met een uitdagende glimlach.

‘Jij en je verdomde werk! Ik ga zwemmen! Ik heb me niet drie slagen in de rondte gewerkt om mijn werk vroeg af te hebben, zodat jij misbruik van me kon maken door me jouw vuile werk ook nog te laten opknappen’.

‘Zwemmen? Mmmmm, dat klinkt goed! Ik ga vast! Als je klaar bent kun je me gezelschap komen houden. Ik zou wel een beetje opschieten, zodat het nog lang genoeg licht is, zodat je ook nog even kunt zwemmen’. Marco draaide zich om en liep de werkplaats uit.

‘Verdomde, vuile, smerige…’ Sonja draaide zich om en begon achter Marco aan te lopen, maar stopte toen hij zich plotseling omdraaide. Marco hief zijn hand op en wierp haar een strenge blik toe.

‘Ben je er zeker van dat dit de weg is die je verder af wilt lopen, jongedame?’, vroeg hij.

‘Ohhhhh!!! Je bent onuitstaanbaar! Sonja’s stem sloeg zo ver over, dat haar woorden op gillen leken.

‘Best mogelijk’, grijnsde Marco. Hij wist dat zijn onderkoelde reacties haar alleen maar kwaaier maakten. Dit kon maar op twee manieren eindigen, dacht hij. Ze zou uiteindelijk toch voor de draad komen met wat haar zo dwars zat of ze zou te ver doordraven en een flink pak op haar blote bips krijgen. En welke van de twee het ook werd, aan het eind ervan zou hij antwoord op zijn vraag hebben.

‘Klootzak!’, beet Sonja hem toe.

‘Eén’, telde Marco waarschuwend.

‘Ach, donder op, met je één!’, siste Sonja.

‘Twee en drie, in één keer, met stijl behaald!’ Marco stapte op haar af, pakte haar bij haar arm en trok haar uit de werkplaats naar de beschutting onder de toren.

‘Laat me los, lul!’. Sonja probeerde zich lost e rukken. Maar Marco trok haar zonder al te veel moeite met zich mee. Zijn lange stappen zorgden ervoor dat ze paar keer bijna struikelde. Ze slaagde er evenwel in om Marco een harde trap tegen zijn kuit te geven. Marco kromp ineen en liet haar arm los.

Werkschoenen met ijzeren punten en jarenlange gymnastiektraining zorgden voor meer venijn in de trap dan boosheid en frustratie alleen. Sonja verspilde geen tijd, en zorgde ervoor dat er in een ommezien zich 50 meter tussen hen bevond, voordat Marco goed en wel hersteld was van haar aanval.

De ijzeren punt van Sonja’s schoen had hem midden op zijn kuit geraakt. De klap bezorgde hem meteen een krampaanval die niet na te vertellen was. Gelukkig had hij de tegenwoordigheid van geest om zijn tenen omhoog te trekken zodat de kramp onmiddellijk weer verdween. De pijn bereikte een hoogtepunt. Het leek wel een eeuwigheid te duren. In werkelijkheid was het een kwestie van seconden.

Toen de pijn wat weggezakt was, begon Marco aan de achtervolging. De voorsprong van 50 meter voor Sonja hield even stand, maar werd vervolgens zienderogen kleiner.

‘Het zal een maand duren voor je weer kunt zitten, lelijk kreng’, Marco kookte van woede toen hij haar bij haar shirt te pakken kreeg.

‘Hee!’, gilde Sonja. Ze was zich er nog niet eens van bewust dat hij de achtervolging had ingezet, toen hij haar al te pakken had.

Marco trok aan haar shorts, zodat ze haar evenwicht verloor, vooroverboog als een zakmes en tuimelde vervolgens in zijn armen. Toen hij haar eenmaal in zijn armen had, was het een koud kunstje voor Marco om haar als een zak meel op zijn heup te laten rusten en haar met zijn linkerarm te omklemmen. Het verbaasde hem hoe licht ze was en hoe goed hij haar kon houden, ondanks dat ze verwoed om zich heen schopte.

Het was een peulenschil om haar shorts los te knopen en van haar billen te schuiven.

‘Jij verdomde klootzak! Jij smerige…’, gilde Sonja toen hij haar bips bloot maakte. ‘AAUUAAUUWW!!!’ haar woorden werden afgebroken toen de eerste brandende klets neerkwam.

‘Je houdt niet van halve maatregelen, is het wel?’ Marco sloeg een paar keer heel hard toe. ‘Als je blijft schelden en vloeken, dan zal ik een zwiepende stok afsnijden om je een extraatje te geven bovenop wat je toch al tegoed hebt’. 

Toen hij dat gezegd had begon Marco haar billen in vuur en vlam te zetten. Sonja gilde en jammerde dat het een lust had. In de houding waarin ze zich nu bevond voelde ze zich hulpeloos. Marco, aan de andere kant, had genoeg bewegingsvrijheid om zijn evenwicht te bewaren, ondanks het getrappel van haar benen.

Marco sloeg hard, de klappen kwamen flink aan en zijn spieren maakten overuren om in balans te blijven.

Na enkele minuten en meer dan 100 harde kletsen, begon Sonja langzaam in paniek te raken. Het pak slaag deed zo’n verschrikkelijk zeer. Ze moest het laten ophouden.

‘Asjeblieft!!!! Stop! Asjeblieft!!!’, gilde ze.

‘Ik stop waneer ik denk dat je genoeg gehad hebt! Denk jij maar eens na waarom je vandaag in zo’n snerthumeur bent. Ik stop niet voor ik er alles van weet.           EN * IK * ZAL * JE * NIET * VRAGEN * WAAROM * VOORDAT * IK * JE * VOLDOENDE * OPGEWARMD * HEB * !!! Marco articuleerde alle woorden van zijn laatste zin duidelijk en liet ze met harde klappen vergezeld gaan, allemaal op het gevoelige plekje tussen haar bips en dijen gericht.

Deze gerichte aanval deed de paniek bij Sonja nog verder toenemen en ze schopte nog fanatieker om zich heen. ‘Houd je gemak!’ Marco sloeg zo mogelijk nog harder.

‘Dat kan ik niet! Het doet veel te veel zeer! Asjeblieft! Houd Op!’, jammerde Sonja.

Marco grijnsde, maar negeerde haar smeekbeden.

Die reactie had Sonja nodig om tot een oplossing te komen en te ontsnappen uit haar benarde positie. Terwijl Marco door ging haar hard op haar blote billen te slaan, greep ze hem met beide handen bij zijn broek beet en legde haar gezicht op de overgang tussen zijn benen en zijn billen. Terwijl ze nog voor een laatste keer hard gilde, hapte ze met haar tanden in zijn vlees en beet zo hard als ze maar kon.

Marco reageerde als door een wesp gestoken. Zijn kreet was tot in de wijde omtrek te horen. Hij wankelde en viel voorover op zijn linkerknie. En toen dit gebeurde zat Sonja op haar handen en knieën naast hem. Hij liet haar niet los, maar verplaatste zijn hand wel van haar bips naar haar lange blonde haren.

Toen hij haar hoofd probeerde weg te trekken, beet Sonja nog harder toen. Marco schreeuwde als een gewond dier.

‘Jij klein monster!’, wist hij uit te brengen. Hij draaide zij hand in haar haren en begon zo hard als mogelijk te trekken. Sonja kon niets anders doen dan haar tanden los te maken. ‘Nu zul je het beleven, jongedame! Je bips zal de prijs van mijn beschadigde huid duur betalen!’

Terwijl hij dit zei, maakte Marco zijn broeksriem los en trok hem uit de lussen van zijn broek. Hij ging op de grond zitten en trok Sonja over zijn schoot. Zijn gezicht vetrok even bij het gevoel van de kiezelstenen onder zijn billen. Het leed geen twijfel dat zij zijn huid kapotgebeten had en dat hij dit nog wel even zou voelen de komende dagen.

‘Nee!!! AAAUUUUUAAUUUUAUUUUWWWW!”  Sonja gilde toen Marco’s riem hard over haar toch al brandende billen eerst striemde.

‘Oh Kut! Nee! Stop!’, klaagde ze. ‘Dit is echt verschrikkelijk’ dacht ze, ‘dit kan ik helemaal niet uithouden’.

‘Ja, nu heb je spijt, hè? Toch is dit de manier. Mijn arm werd doodmoe en je bips is nog lang niet genoeg gestraft’, zei Marco. Zijn stem klonk woedend.

Sonja’s eerste pak slaag met de riem was er eentje dat ze niet snel zou vergeten. Marco zorgde ervoor dat de kennismaking indruk op haar maakte. En toe hij uiteindelijk ophield met slaan, zaten ze beiden onder het stof, Sonja’s gezicht zat onder de zwarte strepen. De tranen hadden er vervolgens helemaal een smeerboel van gemaakt. Haar nagels waren helemaal zwart en het gras onder hen was helemaal losgetrapt door haar pogingen onder zijn tuchtigende hand uit te komen.

Toen hij haar optilde en haar op zijn schoot zette, kon Marco een glimlach niet onderdrukken toen hij het vervuilde gezicht voor zich zag. Hij knuffelde haar en trok haar stijf tegen zich aan. Hij liet haar rustig een paar minuten huilen voordat hij haar vroeg waarom ze die dag zo’n ongelofelijk rothumeur had.

Sonja gaf antwoord en hij realiseerde zich hoe hij niet allen op haar, maar zij ook op hem gesteld was.

‘Is dit allemaal omdat je me al mist voor ik überhaupt ben vertrokken?’, vroeg Marco. ‘Waarom heb je dat niet meteen gezegd?’

‘Ik weet het niet’, antwoordde Sonja naar waarheid.

‘Probeer het de volgende keer, OK? Dit zou allemaal niet gebeurd zijn als je wat duidelijker was geweest’, stelde Marco voor. Hij wiegde haar zachtjes heen en weer. Hij zocht haar kin, en toen hij die gevonden had, tolde hij haar hoofd op zodat ze hem aankeek. Haar vervuilde gezicht was erg aantrekkelijk, hij had het gevoel dat zijn emotie hem verstikte. Hij kuste haar. Hij gaf vooral aan deze impuls toe om te voorkomen dat hij door emotie overmand zou raken door zijn gevoel voor haar.

Sonja weigerde zijn kus niet. Ze zag iets in zijn ogen voor hij haar kuste en realiseerde zich dat ze zich ten onrechte zorgen maakte dat ze elkaar de komende twee weken niet zouden zien. Ze schoof heen en weer op zijn schoot toen hun kussen hartstochtelijker werd. De hitte die ze op haar bips voelde had zich inmiddels naar haar kruis verplaatst. Toen ze heen en weer schoof, voelde ze het vocht van haar opwinding. En onder haar linkerbeen voelde ze ook de zijne.

Marco was de eerste die zijn mond terugtrok. Dingen kwamen nu zo beangstigend dichtbij als hij dat nu niet deed.

‘Ga terug en maak de notities af. Als je klaar bent kom je naar beneden om te gaan zwemmen. Schiet wel op, anders wordt het te donker’.

Sonja deed wat haar gevraagd werd. Terwijl ze met haar werk bezig was, overdacht ze haar gevoelens. Ze waren intens, en erg ingewikkeld. Ze voelde liefde en was verdwaasd, boos, beschaamd en moe. Daaronder groeide een gevoel van intense tevredenheid.

De proeven die ze deed, lieten een verhoogd risico zien, maar de monsters die Marco uit het noorden had meegnomen, waren ronduit alarmerend. De plantjes waren uiterst brandbaar. Een blikseminslag in dat gebied kon de heide in no-time in vuur en vlam zetten. De berekeningen lieten zien dat het vuur zo snel om zich heen zou grijpen dat er geen redden meer aan was, tegen de tijd dat de brandweer gearriveerd was.

Sonja bracht Marco het nieuws bij het vennetje. Hij dacht na over maatregelen toen Sonja zich van haar shirt en short ontdeed en in het koele water dook.

Sonja ontspande zich zelf even toen ze zich even liet uitdrijven na een paar krachtige slagen. Het water leek naar bier te smaken en voelde weldadig aan op haar huid. Het verzachtte ook de pijn die nog steeds voelbaar was op haar bips.

Marco liet haar een paar minuten haar gang gaan en riep haar toen naar de kant. Het was tijd om terug naar de toren te gaan. Met enige moeite wurmde Sonja haar shorts omhoog over haar natte onderbroekje en trok haar shirt over haar natte bovenlijf.

Toen de rapporten aan het basisstation waren doorgegeven werd duidelijk dat het niet alleen hun gebied waar een verhoogd brandgevaar heerste. Het werd nu voor de werkers zaak hun kerntaak te gaan uitoefenen: preventie.

’Sonja, liefje, het lijkt erop dat je vakantie danig zal worden ingekort’, zei Marco toen hij haar informeerde over de gang van zaken in de komende weken.

Verschillende brandweerkorpsen zouden naar de heide toekomen om de situatie te lijf te gaan. Bepaalde gebieden zouden gecontroleerd platgebrand worden om eventuele grote branden tijdig tot staan te dwingen. Paul zou teruggeroepen worden en de torens zouden basiskampen worden voor de calamiteitenteams.

‘Ga jij dan terug naar het basisstation?’, vroeg Sonja.

‘Een paar dagen misschien, maar de teamleiders zijn hier in het veld nodig wanneer de teams hier zijn. Je zult je wel zorgen maken als ik er niet ben, wie je dan een pak op je billen moet geven als je dat nodig hebt. Marco wierp haar een uitdagende glimlach toe.

Sonja gaf hem een stomp tegen zijn schouder. Terwijl ze dat deed, greep Marco haar arm beet en trok haar naar zich toe. Opnieuw kusten ze, en deze keer trok geen van beiden zich terug.

’Vrij met me. Alsjeblieft’, fluisterde Sonja terwijl ze haar handen over zijn lichaam liet glijden. Ze keek in zijn ogen. Haar uitdrukking was bezorgd en haar bewegingen aarzelend.

‘Weet je het zeker’, vroeg Marco, terwijl hij met beide handen haar gezicht beet pakte.

Sonja glimlachte verlegen en knikte. Ze kusten opnieuw en dit keer hadden hun zoekende handen een doel. Marco kleedde haar langzaam uit, en Sonja ontdeed hem van zijn kleren. Hij was mooi om te zien, naakt en opgewonden in het lichte van de zonnestralen van een late namiddag. Haar zachte vingers streelden hem en raakten hem voorzichtig aan.

Marco huiverde van opwinding door haar zachte aanrakingen. Zijn hand trok te hare naar zich toe en hij vouwde haar vingers om hem heen. Hij begeleidde de bewegingen, terwijl zijn andere hand en mond haar borsten vonden. Nu was het Sonja’s beurt om te huiveren. Haar tepels werden stijf van opwinding.

‘Ooohhh…., Ik kan hier niet tegen’, fluisterde Sonja.

‘Natuurlijk wel’, zei Marco zacht. Hij hield wel even op, tilde haar op en droeg haar naar het bed. Samen gingen ze liggen. Met zijn handen en zijn mond verkende hij haar lichaam. Sonja verdronk bijna in het gevoel. Toen hij tussen haar benen was aanbeland, deed ze haar benen van elkaar om hem toegang te verschaffen.

Zijn vingers speelden voorzichtig met haar. Hij streelde haar venusheuvel en deed haar lipjes uit elkaar. De sensaties stonden bol van de elektriciteit en ze voelde een opwinding opbouwen die ze zelf nog nooit eerder bereikt had. Toen zijn mond en tong de bewegingen van zijn vingers nog een keer overdeden, begon Sonja hevig te trillen. Haar heupen schokten onwillekeurig en een zacht kreuntje ontsnapte haar.

Marco bespeelde haar en streelde haar met zijn tong. Sonja wist dat haar orgasme niet meer ver weg was en wilde hem in haar voelen als het zo ver was.

’Asjeblieft, ik wil je in me voelen. Asjeblieft’, kreunde ze.

Marco glimlachte en werkte zich omhoog. Zijn mond vond de hare en ze deelden haar smaak. Ze was verbaasd dat het zo zoet smaakte. Dit duurde echter maar even, want hij had zich tussen haar benen gewerkt en duwde tegen haar opening. Hij kwam gemakkelijk bij haar binnen. Haar vocht had de weg voor hem voorbereid. Toch had hij geen vrije doorgang.

Sonja snakte naar adem toen ze het scherpe scheurende gevoel voelde van haar maagdelijkheid. Marco was al helemaal in haar doorgedrongen toen hij zich realiseerde wat er aan de hand was.

‘Je bent nog maagd’, nu was het zijn beurt om naar adem te snakken.

‘Niet ophouden’, antwoordde Sonja. ‘Ik houd van je. Alsjeblieft? Ik wil dit!’

’Ik houd ook van jou’, antwoordde Marco en begon voorzichtig op en neer te bewegen. ‘Doet het pijn?’, vroeg hij.

‘Nee, het voelt geweldig’, fluisterde Sonja en haar heupen pasten zich aan zijn bewegingen aan. ‘Doe het een beetje harder’.

Hij deed wat ze vroeg en werd  na een paar stoten beloond met de ritmische krampen van haar orgasme. Hij was nog niet klaar. Zijn stoten gingen nog minuten lang door. Sonja volgde hem en nadat haar eerste orgasme weggeëbd was, voelde ze een nieuwe opkomen. En toen het daar was, liet ze het gepaard gaan met een zacht gekreun. Deze keer waren de krampen nog intenser. Marco voelde ze, en stootte nog harder.

Hij was echter nog niet z over en zijn opwinding bouwde zich tot bijna pijnlijke hoogte op. Hij trilde van inspanning en stootte nog harder. Sonja’s opwinding naderde ook weer een hoogtepunt. Het was deze keer zo intens dat ze kreunde bij iedere keer dat hij in haar stootte.

Toen ze nogmaals klaar kwam, schreeuwde ze uit, ‘Oh, asjeblieft!’Marco kon zijn opwinding niet langer bedwingen en zodra haar spieren zich om hem samenknepen, werd hij verlost. Het was explosief. Zijn bewegingen vertraagden, maar hij stootte harder in haar, terwijl hun orgasmen samensmolten.

‘Zal het altijd zo zijn?’, vroeg Sonja na een poosje, toen ze zichzelf herpakt had.

‘Ik hoop van wel, liefje’, antwoordde Marco. Ze bleven nog een poosje knuffelen. Uiteindelijk dreef de honger en het werk wat nog lag te wachten, hen uit bed.

Ze genoten van het avondeten en keken samen naar de zonsondergang. Het was een verbazingwekkende dag geweest, zo vol tegenstellingen.

De nacht was donker. Ze konden maar geen genoeg van elkaar krijgen. Slaap hadden ze niet nodig, want ieder samenzijn zorgde voor een nieuwe dosis energie. Nu had Sonja iets heel anders om zich zorgen om te maken.

Als de aflos zou arriveren en Paul terug zou zijn, was het gedaan met hun privacy.

In de hele omgeving was niets verdachts te zien. Ze hadden een paar uur alles in de gaten gehouden maar niets waargenomen. Er was nergens vuur. Althans niet op de heide.

Sonja gaf het sein ‘veilig’ aan het basisstation, vlak voor de schemering inviel. Vervolgens ging ze aan het bureau zitten om het logboek bij te werken. Marco hield zich bezig met een aantal preparaten. De avond verliep ontspannen en er heerste een aangename stilte. Het enige wat de stilte verbrak waren de radiogeluiden van de andere stations die hun rapporten doorgaven.

De zonsondergang was prachtig. In het oosten kleurden de wolken die langzaam voorbij dreven roze op en later paars en donkerrood. In het westen hing een diepblauwe lucht die steeds donkerder werd naarmate de avond vorderde.

In de volgende vier dagen was de samenwerking tussen het stel perfect en loste de animositeit die zich tussen hen ontwikkeld had op. Sonja deed haar best niet uit haar slof te schieten. Ze zag niet uit naar een hernieuwde ontmoeting met de liniaal

Marco, op zijn beurt, was blij dat hij deze driftkop beter kon leren kennen, zonder dat één van haar woedeaanvallen dit in de weg stond. Hij was gecharmeerd van haar gevoel voor humor. Hij bewonderde de kracht die ze uitstraalde en haar intelligentie. Ze deed haar werk voortreffelijk en ging creatief met problemen om.

Marco hoorde dat Sonja geboren was in Brabant, maar opgegroeid was op de Veluwe. Ze had bosbouw gestudeerd en was lid geweest van de selectieteam met gymnastiek. Dit verklaarde de lenigheid en souplesse als ze bewoog.

Marco glimlachte toen hij terugdacht aan het gevecht dat ze leverde toen ze over zijn knie lag en aan haar ronde bips, die trilde onder de neerkomende liniaal. Hij vroeg zich af wat ze zou denken als ze wist dat hij zich erop verheugde zijn hand te gebruiken als ze hem aanleiding gaf tot een nieuw pak slaag.

De terreinverkenningen en de preparaten stonden iedere dag centraal. ’s Avonds als in het logboek geschreven en aan de catalogus werd gewerkt, hadden ze tijd wat te kletsen en elkaar beter te leren kennen.

En voordat ze het wist voelde Sonja zich net zo op haar gemak bij Marco als ze dat in de eerste periode bij Paul had gedaan. Ze liet haar pantser steeds verder zakken. Het respect dat ze had voor zijn rechterhand maakte plaats voor een groeiend respect voor hem als persoon.

Op vrijdagmorgen, aan het eind van de eerste vakantieweek van Paul, besloot Marco dat ze naar het noordwestelijk deel van de heide zou gaan. Zonder na te denken vroeg Sonja waarom ze met zijn tweeën moesten gaan. In haar ogen kon één van beiden best alleen gaan, terwijl de ander zich bezig hield met andere taken. Ze was al helemaal vergeten dat Marco de lijnen uitzette.

De ondertoon die ze bezigde toen ze vraagtekens stelde bij zijn beslissing was een stuk feller en uitdagender dan ze zichzelf realiseerde.

Marco keek naar haar toen ze sputterend de spullen inpakte die ze onderweg nodig zouden hebben.

‘We gaan met zijn tweeën omdat ik dat zo besloten heb’, zijn antwoord was bondig en was meer een reactie op haar ondertoon dan op de werkelijke vraag.

Sonja voelde de ergernis toenemen. ‘Arrogante lul!’ Ze zei het bijna hardop. Ze was bijna vergeten hoe hij op dergelijke woorden zou reageren. ‘Het lijkt zo zinloos met zijn tweeën te doen, wat één iemand met gemak alleen af kan’, zei ze in plaats daarvan.

“Ik heb je al verteld hoe ik denk over het alleen opereren op de heide’, Marco’s antwoord was kort maar duidelijk.

Sonja fronste haar wenkbrauwen. Ze wou maar wat graag uitpakken en zeggen dat hij een rund was en zich maar moest vervoegen bij zijn soortgenoten die ergens onder keien woonden. Maar ze herpakte zich en zei, ‘Ik ben het niet met je eens. Ik vind het een verspilling van tijd en energie. We zullen morgen dan extra veel werk moeten verzetten omdat we vandaag met zijn tweeën het werk gaan doen, wat iemand in zijn eentje ook af kan’.

‘We werken dus extra?’, luidde het antwoord van Marco.

‘Ik heb toch ook wat te zeggen? Het is MIJN opdracht’, argumenteerde Sonja.

‘Luister naar me’,  waarschuwde Marco. ‘Krijgen we hetzelfde liedje weer?’

Sonja hield zich even stil. Hoe kwaad ze zich ook voelde worden, ze herkende ook het gevoel die de toon in zijn stem bij haar teweeg bracht en de beslistheid van zijn woorden. Ze zocht om een antwoord. Ze wilde niets liever dan hem met een bijtend antwoord van repliek dienen maar was tegelijkertijd voorzichtig en wilde niet de grenzen overschrijden en zijn boosheid over zich afroepen.

‘Jij je zin! Laten we samen de dag verspillen!’, luidde uiteindelijk haar antwoord. Ze verhief haar stem nauwelijks hoorbaar, maar genoeg om hem te laten merken dat ze geïrriteerd was, terwijl ze tegelijkertijd een primaire reactie achterwege liet.

De start van die ochtend zette de toon voor de rest van de dag. De irritatie bij Sonja smeulde langzaam verder. Zelfs de stevige wandeling die ze maakten, deed haar humeur niet opknappen.

Marco hield wat in en ging achter haar lopen. Hij kon zien aan de manier waarop ze haar wandelstok in de grond prikte, dat ze kookte. ‘Dat verrekte humeur van haar ook’, dacht hij bij zichzelf. Hoe ze zich zo kon opwinden over alledaagse dingetjes, verbaasde hem. Dat ze niet opgaf, hoewel ze nu toch moest weten dat ze niets te willen had, ergerde hem.

Tegen een uur of twee naderden ze de rand van de heide. Het laatste stuk was gevaarlijk, omdat daar moerasachtige gedeelten waren. Marco riep tegen Sonja die een eind voor hem liep, dat ze even op hem moest wachten.

‘Waarom? Het gaat prima!’, riep ze terug terwijl ze zijn woorden negeerde.

‘Ik zei WACHTEN!, riep Marco nogmaals. Maar zijn woorden waren aan dovemansoren besteed. ‘NU’, klonk het bevelend.

Sonja hield even in, maar liep vervolgens door. ‘Ik ben bijna bij dat hek, daar wacht ik op je’, riep ze terug. Ze was gehoorzaam en ongehoorzaam tegelijkertijd. Een tevreden gevoel maakte zich van haar meester. Het was een kleine overwinning voor haar trots.

Marco kookte. Hij overwoog of hij op zijn strepen moest gaan staan. Maar goed, dat zou weinig anders opleveren dan een machtstrijd. Het was zijn stijl niet om zijn spierballen te tonen alleen maar om te laten zien wie de macht heeft. Hij zou dat natuurlijk wel doen als mensen hem daartoe dwongen. En dat eigenwijze ding voor hem was hard op weg dat te bewerkstelligen.

Toen Marco bij het hek arriveerde, zat Sonja erboven op. Toen hij bijna bij haar was slingerde ze haar benen er lenig overheen, sprong op de grond en maakte aanstalten om verder te lopen.

‘Staan blijven en hier komen’, liet hij weten.

‘Ik heb toch op je gewacht? Wel, nu ben je hier. Kom, we gaan verder’, antwoordde Sonja en liep verder.

’Oh wee, Sonja, als je nog één stap verder doet!, baste Marco. Sonja bleef even stil staan en liep toen terug. “Kom hier even bij me zitten, nu je dat nog kunt!’. Marco wees op een aantal stammen die als zitplaats konden dienen.

Sonja staarde hem aan en bleef lang genoeg staan om haar weerstand te laten zien, maar niet lang genoeg om hem de kans te geven er iets van te zeggen. Ze liep naar één van de stammen en liet zich er op neer ploffen.

‘Wat nu!?! Wat is er zo verdomd belangrijk dat we moeten stoppen en onze tijd verdoen?’, Sonja liet een langgerekte zucht los.

‘Rusten’, luidde het korte antwoord. Hij ging op één van de stammen staan en keek in de richting van het moerasachtige gebied. Daar moesten ze een stuk in doordringen om daar wat monsters te nemen.

Sonja kookte inwendig terwijl ze naar zijn rug keek. Ze zou er voor zorgen dat hij hen hier niet langer zou ophouden. Ze was ervan overtuigd dat hij dit alleen maar deed om te laten zien dat hij de leiding had. Haar ergernis zorgde voor een ongedurig gevoel. Wat in werkelijkheid maar drie minuten duurde, leken er wel tien.

‘Nou?’, zei ze na een aantal minuten. Het ongeduld was duidelijk in haar stem te horen.

‘Houd je gemak!, bitste Marco terug. Ze had hem uit zijn concentratie gehaald.

‘Jij, klootzak’, had ze willen schreeuwen. In plaats daarvan raapte ze een steen van de grond en kneep er hard in. Een boosaardige grijns verscheen op haar gezicht bij de gedachte die er bij haar opkwam. Het was bijna de moeite waard om haar gedachten ten uitvoer te brengen, bedacht ze zich. Het idee liet haar echter niet los en ze werd effectief afgeleid van de rusteloosheid en de frustratie ten opzichte van Marco. Haar handen veegden de steen schoon. Ze veegde het zand uit de groeven. Haar geest dwaalde af naar wat er zou gebeuren als ze haar plan ten uitvoer zou brengen. Het was een welkome afleiding.

Toen Marco zich naar haar omdraaide was ze ver weg en maakten haar handen afwezige bewegingen met de steen.

‘OK, we gaan verder’. Marco rukte haar los uit haar dagdroom.

Sonja huiverde. Het hart klopte in haar keel. Het was onmogelijk dat hij wist waar ze aan dacht. Toch voelde ze zich schuldig over haar gedachten.

Marco zag dat ze ver weg was. Hij dacht dat ze dagdroomde. Hij zag ook dat ze de steen in haar rugzak deed, opstond en naast hem ging staan.

‘Wil je daar iets mee?’, vroeg hij. ‘Nee niks speciaals, ik vind hem gewoon mooi’.

Marco deed uit de doeken hoe hij dacht dat ze moesten lopen. Sonja kon zich er grotendeels in vinden, maar stond op een kleine bijstelling. Marco raakte geprikkeld, maar het was de strijd niet waard. Hij gaaf Sonja haar zin. Ze naderde echter wel het eind van zijn geduld. Sonja merkte dit ook en hield haar pas even in, zodat ze het volgende stuk achter hem kwam te lopen. Het laatste wat ze wilde dat hij achter haar zou lopen en haar in de rug zou kijken. Hij zou eens op ideeën kunnen komen.

Toen ze op de plaats van bestemming aangekomen waren, gingen ze aan het werk. Het was niet voldoende om hun humeur op te knappen, maar ze hadden tenminste even afleiding.

De terugreis verliep vlotjes. Sonja liet Marco weten dat ze eerst nog even ging zwemmen voordat ze preparaten van de monsters zou gaan maken.

’Dat is goed, jij doet de preparaten als je terug bent. Ik ga naar boven, zoek even contact met de centrale en ga wat opruimen’, antwoordde Marco.

’Prima’, riep Sonja. ‘Het minste wat hij kon doen was de monsters even uitpakken’, dacht ze. Maar verder was het haar allang goed. Hij zou even niet zo dicht op haar huid zitten en ze kon even alleen aan het werk als ze terug zou zijn bij de toren.

Het zwemmen was een weldaad voor haar humeur. Het koude water was verfrissend en de schaduwen van de bomen rond het vennetje werkten rustgevend. Ze slenterde langzaam terug naar de toren. Jammer dat hun tocht van vandaag niet net zo ontspannen was geweest als dit wandeltochtje.

‘Ik wou dat Paul er weer was’, mompelde ze tegen zichzelf.

Toen ze terug was bij de toren, moest ze het licht in de werkplaats aandoen om voldoende licht te hebben om haar werk te kunnen doen.

Toen ze klaar was knipte ze het licht uit en deed een wedstrijdje met zichzelf hoe snel ze de ladder op kon sprinten. Toen ze boven aankwam en de hut binnenklom, stond Marco haar op te wachten bij het luik.

Zijn gezicht stond op onweer.

“WAT!???’, begon Sonja direct.

‘Van alle stommiteiten die je kunt bedenken, is dit wel de ergste’, zei hij en draaide Sonja om en gaf haar een harde klap op haar bips.

‘Wel verdomme, klootzak!, waar is dat nou weer goed voor?’. Sonja maakte dat ze bij hem uit de buurt kwam.

‘Als je uitgegleden was op die ladder, dan was je nu dood geweest. Om er nog maar van te zwijgen dat het donker is en je niet goed kon zien waar je je voeten neerzette’. In de stem van Marco klonk oprechte bezorgdheid door.

‘Verdomme, wat kun jij af en toe een oud wijf zijn, zeg!’, was de reactie van Sonja. Paul en ik zijn bijna iedere keer zo de ladder opgegaan sinds we hier zijn. Geen van ons beiden heeft ooit één van de sporten gemist.

‘Dat zal zo zijn, maar nu is het afgelopen!’, baste Marco.

‘Dat bepaal ik zelf wel’, sprak Sonja hem tegen.

‘Nee, dat bepaal ik!’, haar verzet bracht Marco aan de kook. Je doet wat ik je zeg als het op zaken als veiligheid aankomt. Zo gaat het of anders zet ik je uit de opleiding! En verder jongedame, ga jij eens wat aan die grote bek van je doen en dat irritante toontje van je, anders lig je weer over de knie voor je met je ogen kunt knipperen.

Hij keek naar haar reacties. Ze had duidelijk moeite om niet te reageren. Het was duidelijk te zien dat ze haar woorden inslikte. Ondanks dat hij het even helemaal gehad had, vond hij haar reacties leuk om te zien.

Sonja stond op het punt de controle te verliezen en alle boze woorden die ze de hele dag al had opgekropt, ruim baan te geven. Maar goed, hij had gedreigd haar uit de opleiding te zetten. Dit moest ze eerst door zich heen laten gaan voordat ze de remmen los kon gooien. Ze besloot helemaal niets te zeggen en maar te doen wat hij zei. Ze liep naar het bureau, legde haar rugzakje neer en liep vervolgens naar de keuken om haar handen te wassen.

‘Niet zo snel’, hoorde ze Marco zeggen toen ze bij het aanrecht stond.

‘Wat nu weer?, Sonja draaide zich naar hem om en slaakte een diepe zucht.

‘Waar ben je zo lang mee bezig geweest?’, vroeg hij.

‘Ik heb de monsters geprepareerd, wat denk jij wat ik gedaan heb?’, antwoordde ze.

‘Dat neemt niet zoveel tijd in beslag’

‘Nee, natuurlijk niet! Ik heb verder het logboek ingevuld, als je het allemaal zo nodig moet weten’. Sonja’s stem droop van het sarcasme.

‘Je moet eens een beetje op dat toontje van je letten, mevrouw Willems. Je hebt veel te veel stroom van de accu’s gebruikt. Je had ook naar boven kunnen komen om de rapportage te doen. Kun je me uitleggen, waarom je dat niet deed?’

Sonja’s ogen bleven in de zijne kijken, en ze deed haar best de prop die in haar keel ontstond, weg te slikken. Zijn gezichtsuitdrukking zei veel meer dan met woorden uitgedrukt kon worden.

‘Nee’, was haar enige reactie.

‘Wat nee?’, drong Marco aan.

Sonja draaide zich om. Ze wou zijn gezicht niet meer zien. Ze wist dat zuinigheid met energie geboden was op de torens. Ze had er niet meer bij stil gestaan, zo was ze in haar werk opgegaan. Ze had er niet eens meer bij stil gestaan dat de lichten aan waren. Ze wist geen andere verklaring te bedenken dan toe te geven dat ze onnadenkend was geweest. Met alles wat zich vandaag al had voorgedaan, zou ze geluk moeten hebben als hij het erbij zou laten zitten. Ze negeerde zijn vraag en ging door met handen wassen.

‘Sonja ik vroeg je om een verklaring’, drong Marco aan.

En toen knapte er iets. Sonja kon zich niet langer onder controle houden.

‘Luister. Ik ben het vergeten! Je zit me de hele godganse dag al op te naaien! En nu dit nog! Zo belangrijk is het niet! Ik zal er voortaan rekening mee houden!’, Sonja stampvoette zo hard, dat de hele hut trilde.

Marco verplaatste zijn gewicht op het andere been en begon de mouw van zijn rechterarm op te rollen. Sonja keek naar zijn gezichtsuitdrukking en het oprollen van de mouw. Ze voelde dat ze grenzen overschreden had.

Marco liep naar de tafel, trok één van de stoelen er onder vandaan en zei, ‘Kom hier!’.

‘Nee’, antwoordde Sonja, ‘dat kun je niet maken!’

‘Dat kan ik wel en ik zal het doen ook. Het kan op de gemakkelijke manier en anders gaat het op de moeilijke manier’. Marco’s stem klonk ingetogen, maar beslist en streng.

Sonja deed een paar passen achteruit tot ze met haar billen tegen het aanrecht aanstond. Hij stond tussen haar en de uitgang in. Ze kon zich toch niet zomaar overgeven aan een pak slaag? Maar er was ook geen ontsnappingsroute. Ze kon geen kant op. En wie dacht hij wel niet dat hij was? Ze was per slot van rekening een volwassen vrouw!

‘Ik geef je aan! Dit klopt niet’, zei Sonja.

‘Doe dat maar’, knikte Marco. ‘Nadat ik met je klaar ben. Zo zal het gaan, jongedame, en niet anders. En nu heel snel hier komen, anders pak ik de liniaal erbij’.

‘Nee, geen sprake van! Je kunt dit niet maken!’. Door de angst die ze voelde, sloeg haar stem over. Aan de ene kant zou ze hem de haren uit zijn hoofd willen trekken, aan de andere kant hoopte ze vurig dat hij van zijn plannen zou afzien. Maar diep in haar hart wou ze het liefst dat hij gewoon door zou zetten, dat hij haar net zo hard op haar bips zou geven als de twee voorgaande keren. Hoe bang ze op het moment ook was, toch voelde ze een opgewonden kriebeling.

Marco keek naar haar. Het liefst was hij gaan lachen. Haar ogen schoten heen en weer van zijn benen naar zijn ogen, vervolgens naar het bureau waar de liniaal lag en naar het luik boven de ladder. In haar ogen was de blik van een gekooid dier. Hij stelde zich voor dat ze koortsachtig dacht aan manieren om er onderuit te komen. Ze had hier overigens de hele dag al min of meer om gevraagd, hield hij zichzelf voor. Ze kan niet zeggen dat hij haar niet gewaarschuwd heeft. Bovendien kan ze niet zeggen dat ze geen idee had wat er zou gaan gebeuren, gezien de gebeurtenissen eerder in de week.  

Hij kon meestal aan haar zien als ze iets van plan was. Haar ogen bleven in de zijne kijken. Hij zag een smekende blik die wilde zeggen. ‘doe dit asjeblieft niet’. Hij slaakte een diepe zucht, deed twee stappen naar voren en pakte haar bij haar arm.

Ze maakte een beweging om los te komen, maar verzette zich lang niet zo hevig als de voorgaande keren.

‘Asjeblieft, niet doen!’, fluisterde ze, terwijl hij haar meetrok naar de stoel.

Met zijn vrije hand maakte Marco de knoop van haar shorts los en deed de rits naar beneden.

‘Doe je broek naar beneden’, droeg hij haar op.

‘Ohh, nee, asjeblieft!’, smeekte Sonja. Ze greep naar de broeksband en trok haar shorts hoog op. Ze bracht de knoop weer in de richting van het knoopsgat.

‘Doe je broek naar beneden, anders haal ik de liniaal’, waarschuwde Marco, terwijl hij op de stoel ging zitten. Hij liet haar arm los, maar trok haar aan haar shirt naar zich toe, zodat ze aan de zijkant tegen hem aanstond.

Sonja slaakte een zucht die het midden hield tussen gejammer en een kreun, toen ze haar shorts tot op haar knieën omlaag schoof.

‘Onderbroek ook omlaag, en dan over de knie’, bevel Marco.

Ze snikte, en gaf zich over aan de schaamte van het zichzelf ontbloten en legde zich over zijn knie. Ze trilde van de spanning en een mengeling aan gevoelens en emoties spoelden door haar lichaam. In plaats van te gaan huilen, deed ze erg haar best om haar waardigheid te bewaren.

‘Ik haat je!’, zei ze.

‘Mij best’, reageerde Marco. Ik ben op dit moment ook niet zo blij met jou’. Hij sloeg hard op haar blote bips. ‘Ik denk dat we daar maar eens verandering in moeten brengen’. Hij grinnikte en zette zich aan het werk.

‘AuuuWWW!!!!’, gilde Sonja. Hij had harde handen en die minstens evenveel pijn dan de liniaal gedaan had. Binnen enkele ogenblikken lag ze als een bezetene te worstelen om onder zijn hand vandaan te komen. Ze gilde het telkens uit als zijn hand op haar billen terecht kwam. De pijn maakte haar bovendien pisnijdig.

Marco hield haar stevig tegen zich aan geklemd en ging ondanks haar gestribbel door met slaan. Sonja kon niet verhinderen dat haar rechterarm naar achteren vloog en ze haar hand voor haar bips hield om een nieuwe klets te voorkomen. Iedere keer als ze dat deed verlegde Marco zijn aandacht naar de achterkant van haar dijen, en waarschuwde hij haar, ‘haal je handen voor je billen vandaan’. De klappen op haar dijen brandden verschrikkelijk. Sonja haalde haar hand weg, bleef hevig met haar voeten schoppen, maar binnen een paar tellen was haar hand terug. Uiteindelijk gaf Marco het op, pakte haar hand en dwong die op haar rug.

Hij sloeg lang en hard, totdat haar gestribbel begon af te nemen. Ook haar gegil nam in volume af, ondanks dat ze nog bij iedere klap liet horen.

Marco vertraagde het ritme, maar liet zijn hand nog harder neerkomen. ‘Ben – je – nu – bereid – om – naar – me – te – luisteren?’, vroeg hij, terwijl hij met zijn hand zijn woorden kracht bij zette.

‘Het doet geen pijn, klootzak! Ik ben alleen maar kwaad!’, Sonja begon opnieuw te schoppen.

‘Is dat zo?’, grijnsde Marco. ‘Dan hebben we nog een lange weg te gaan’. Hij verhoogde het tempo weer en hield dat aan tot hij merkte dat haar gestribbel weer aan kracht begon te verliezen.

Ze was een verdomde stijfkop, dacht hij zij zichzelf. Zijn rechterhand gloeide en aan haar bips te zien, moest die ook in brand staan. Ze gaf niet snel op, moest hij toegeven. Het was misschien toch beter voortaan de liniaal te gebruiken als hij haar iets duidelijk moest maken. Sterker nog, als dit nog veel langer moest doorgaan, zou hij even stoppen om de liniaal te pakken.

Toen ze weer rustiger begon te worden, verlaagde hij het ritme opnieuw en vroeg haar of ze nu bereid was naar hem te luisteren. Wat eerst nog ongecontroleerde uitroepen waren, werden nu woorden.

‘Ophouden! Asjeblieft, ophouden’, smeekte ze.

‘Zul je dan luisteren?, vroeg hij.

‘Ja!!!! Alsjeblieft! Ik zal luisteren! Ik zal luisteren! Houd asjeblieft op!’, antwoordde Sonja met hoge stem.

‘Goed dan’. Marco hield op met slaan, maar hield haar in positie over zijn knie. ‘Laten we even iets duidelijk stellen. Wie zet hier de lijnen uit?, vroeg hij haar.

‘Dat doe jij’, antwoordde Sonja vlug.

‘En wie bepaalt wat veilig is en wat niet?’, luidde de volgende vraag.

‘Maar….”, begon Sonja te protesteren. Marco liet onmiddellijk zijn hand vier keer hard op haar bips neerkomen.

‘Dat is niet het antwoord waar ik op zit te wachten’, zei hij.

‘AAAAUUuuwwww! Dat doe jij!, gilde Sonja, terwijl ze weer begon te stribbelen omdat het vuur weer in alle hevigheid begon te branden.

‘Verdomd, wat zijn die billen van jou hard’, zei Marco. ‘Als ik je voortaan vraag om even te wachten voor je verder loopt, wat doe je dan?’

‘Wachten! Dan zal ik wachten!’ de woorden kwamen er verbeten uit, alsof hij haar nog steeds op haar billen sloeg. Marco reageerde op deze koppigheid door onmiddellijk zijn had tien keer achtereen snel op haar blote bips neer te laten komen. Dit zorgde ervoor dat ze het opnieuw uitgilde.

‘AAUWWW!!! Alsjeblieft! Alsjeblieft! Alsjeblieft! Niet meer! Niet meeeeeeeer!!’ Haar huilen ging over in een langgerekte kreet.

‘En de accu’s?’, vroeg Marco.

‘Ik zal mijn werk voortaan bij daglicht doen! Dat beloof ik. Asjeblieft laat me gaan!, huilde Sonja.

‘En dat gestunt van je op de ladder?’ Marco sloeg haar nogmaals op haar bips.

‘Niet meer! Alsjeblieft! Ik zal ermee ophouden! Ik zal er mee ophouden!, smeekte ze. Ze vroeg zich af of hij ooit zou stoppen.

‘Me uitschelden? En me constant tegenspreken?’ Marco sloeg nogmaals toe.

‘Oh, alsjeblieft! Het spijt me! Wat wil je nog meer van me horen! Ik zal beter mijn best doen!’ Sonja smeekte hem wanhopig op te houden.

‘Goed jongedame, laten we die afspraken maar eens bezegelen. Nog 25 klappen en jij gaat ze tellen’. Marco liet de eerste klets neerkomen.

Sonja schokte en klaagde toen hij dit deed. ‘Oh NEEEEEEEE! Alsjeblieft, niet meer!’

‘Tellen’, herhaalde Marco en sloeg nogmaals toe.

‘Twee!!!’ schreeuwde Sonja uit. Ze hield het tellen vol tot nummer 11, toen haar huilen overging in snikken en ze geen controle meer had over haar ademhaling. Marco voerde het ritme op en liet nog verscheidene harde klappen neerkomen.

Toen hij bij 20 aankwam, huilde en stribbelde ze. ‘Dat waren 25! Ophouden! Auuwww! Oh! AAuuww!, Dat waren 25! StooOoop!!’ Haar snikken klonken door in haar smeken. Marco liet zijn hand nog vijf keer op de achterkant van haar dijen neerkomen, en hield toen op.

Sonja ontspande al haar spieren en hing helemaal slap over zijn knie. Marco tilde het snikkende meisje op en draaide haar om, zodat ze op zijn knie kwam te zitten. Ze vertrok haar gezicht toen haar gloeiend hete bips contact maakte met zijn spijkerbroek en daarna ontspande ze, de felle pijn veranderde in een beurs en verdoofd gevoel.

Ze liet zich door Marco troosten, alsof hij een ander iemand was dan degene die haar zo hard op haar bips had geslagen.

‘Het is allemaal voorbij’. Marco streelde haar haren en wiegde haar zachtjes heen en weer. Sonja drukte haar behuilde gazicht tegen zijn schouder. Het duurde een paar minuten voor ze zo gekalmeerd was dat ze haar adem weer onder controle had.

Toen ze weer kom praten, keek ze in zijn ogen en vroeg, ‘waarom moet je me zo hard op mijn billen slaan?’

‘Het is het enige wat ik kan doen’, antwoordde Marco met vastberaden stem. ‘Als je je als een onhebbelijk klein meisje gedraagt, dan zul je als een onhebbelijk klein meisje behandeld worden’.

‘Maar ik ben een volwassen vrouw’, reageerde Sonja.

‘Dan moet je je daar ook naar gedragen’, antwoordde Marco.

Sonja hield zich een poosje stil. De armen om haar heen voelden goed. Ze paste precies op het plekje op zijn borst, haar hoofd onder zijn kin. Ze voelde zich veilig en geborgen zo in zijn armen. Ondanks het brandende gevoel onder zich, voelde ze zich in deze positie gemakkelijk op zijn schoot.

’Waarom heb je zo’n hekel aan me?’, vroeg ze uiteindelijk.

‘Ik heb helemaal geen hekel aan je’, antwoordde Marco, ‘dat heb ik nooit gezegd’.

‘Je doet steeds of dat wel zo is’, fluisterde Sonja.

‘Weet je, meisje, ik mag je juist wel. En als je niet verdomd lastig zou zijn af en toe, dan zou ik je zelfs heel erg mogen’, grijnsde Marco. ‘Je bent slim, grappig en heel erg aardig als je daar zin in hebt’.

‘Je hebt wel een misselijke manier om aan een meisje te laten merken dat je haar wel mag’, mompelde Sonja in zijn overhemd. Hij rook lekker en zijn stem klonk rustgevend.

‘Zou het tot je door kunnen dringen dat het juist is omdat ik je erg aardig vind, dat ik me soms nogal aan je kan ergeren?’, zei Marco eerlijk en realiseerde zich hij voor het eerst bekende dat hij een zwak voor haar had.

Sonja keek omhoog en keek in zijn gezicht. Ze zag oprechte affectie in zijn ogen en meteen begonnen haar tranen weer te stromen. Ze liet haar hoofd weer zakken en huilde hete tranen in zijn overhemd.

Marco drukte haar nog steviger tegen zich aan, pakte haar kin beet en liet haar hem opnieuw aankijken. ‘Wat heeft dit te betekenen?’ Hij was verward.

‘Niets. Het is niets’, antwoordde Sonja door haar tranen.

Marco haalde zijn schouders op en liet zich tegen de rugleuning van de stoel zakken. Hij hield haar stevig vast tot ze begon te bewegen en probeerde op te staan. Toen ze dit deed, handelde Marco instinctief. Hij trok haar weer tegen zich aan, deed haar kin omhoog en kuste haar. Sonja gaf zich over en beantwoordde zijn kus. Ze keken elkaar in de ogen. Het was gebeurd. Paul had gelijk gehad. De animositeit tussen hen was een soort vreemde seksuele dans. Ze hadden beiden een sterke persoonlijkheid, maar één daarvan was niet zo sterk als ze deed voorkomen. Ze had iemand nodig die haar door had, een sterke persoonlijkheid, iemand waarbij ze zich veilig kon voelen en waarbij ze de controle kon loslaten. Het leek erop alsof ze hem gevonden had. Hij zou echter nog een heel gevecht met die controle moeten leveren. Er was veel overredingskracht voor nodig.

Het was al donker en Sonja was moe en had honger. Ze hadden beiden honger.

Ze liet zich van zijn schoot glijden en deed haar onderbroek en shorts omhoog. Haar bips zou morgen vast nog erg zeer doen en misschien nog wel langer. Ze voelde haar huid trekken als ze haar gewicht verplaatste.

Het was gezellig onder het eten. Alle animositeit tussen hen was verdwenen en had plaats gemaakt voor iets anders. Sonja wist dat hij iets voor haar voelde en zij kon niet langer ontkennen dat ze ook een sterk gevoel voor hem had.

Marco dacht er even aan Sonja te laten slapen, maar niet erg lang.

‘Tijd om aan het werk te gaan. Kom!’ Hij boog zich voorover en schudde aan het kussen van de bank.

Sonja werd verdwaasd wakker. Ze was ver weggeweest. Het was niet verstandig maar ze had wel even wat anders aan haar hoofd dan Marco. Ze draaide zich om zodat ze naar de rugleuning keek en schudde, nee.

‘Kom op. Omhoog! Nu. We gaan’. Marco boog zich voorover en schudde haar schouder.

‘Laat me met rust’. Sonja rekte zich uit en probeerde de dufheid kwijt te raken. De huid van haar benen en billen brandde, toen haar shorts erlangs schuurde. Langzaam keerden de herinneringen aan die ochtend en het begin van de middag terug. Het maakte haar humeur er niet beter op.

‘Kom op. Geen discussie. Het is jouw stage, niet de mijne’. Marco liep naar de tafel.

Sonja draaide zich op haar rug en kwam vervolgens overeind. Ze vertrok haar gezicht toen haar gewicht helemaal op haar billen rustte. De blauwe plekken waren niet langer verdoofd. Ze keek toe hoe Marco heen en weer scharrelde in de hut, die zachtjes meetrilde op zijn beweging. Wat was hij eigenlijk een vervelende man, dacht ze. Haar blik bleef hem volgen totdat hij zich naar haar omdraaide. Haar gezicht stond op onweer, haar mond was tot een streepje vernauwd en haar ogen half toegeknepen.

Toen zijn ogen de hare ontmoetten was het slechts een vluchtige blik. Hij nam haar gezichtsuitdrukking waar. Hij herkende de boosheid en afstand op haar gezicht. ‘Ik zeg het niet nog eens’, was alles wat hij zei.

Sonja zuchtte en zette haar voeten op de vloer. Ze stond op en liep naar de wasbak en gooide een paar handen koud water in haar gezicht. Vervolgens sloot ze de deur van de badkamer en ging op het toilet zitten om haar volle blaas te legen. Onwillekeurig kwam er een kreunend geluid over haar lippen toen haar gehavende dijen contact maakten met de bril. Ze trok een been op en trok met haar hand de huid strak en zag de strepen die Marco met de liniaal had aangebracht. Ze waren rood en de randen ervan blauw. ‘Jee, hij heeft wel zijn best gedaan’, dacht ze. Ze zou haar spijkerbroek aan doen zodat hij geen plezier had van het zien van de schade.

De mist van haar korte, diepe slaap was net aan het optrekken toen haar gezicht opnieuw vertrok toen ze de spijkerbroek over haar billen trok. Ze zocht de kaart, een kompas en wat kokertjes bijeen. Ze legde haar plan aan Marco voor en vertelde hem waar Paul en zij mee bezig waren. Marco had er niets op aan te merken en dus klommen ze de ladder af en gingen aan de slag.

Het eerste half uur van de wandeling heerste er stilte. Geen van beiden zei iets. Sonja liep voorop gewapend met de kaart en het kompas. Marco volgde haar op een afstandje. Af en toe moesten ze een eindje omlopen omdat ze op een vennetje stuitten.

De buitenlucht deed het laatste restje mist in het hoofd van Sonja opklaren en deed de boosheid op de man die een eindje achter haar liep afnemen. Marco genoot ook van de wandeltocht. Hij was graag buiten, zijn humeur knapt er altijd van op. En toen hij tegen haar sprak was het gebeuren van eerder op de dag alweer naar de achtergrond gedrongen.

In eerste instantie reageerde Sonja niet op zijn uitlatingen, maar na een poosje liet zij zich ook verleiden tot een gesprekje over het buitenleven, het veldwerk, Staatsbosbeheer en de andere studententeams die Marco onder zijn hoede had.

Deze post was het meest afgelegen, het terrein het meest woest. Tegen de tijd dat ze de benodigde plantjes hadden verzamelt en gecheckt hadden op de aanwezigheid van parasieten en de nauwkeurig hadden beschreven, waren Marco en Sonja al weer met elkaar aan de babbel, al had er nooit iets van animositeit tussen hen bestaan. Sonja ontspande en vroeg zich af of de aankomende twee weken misschien toch niet zo erg waren als ze wel niet gedacht had.

Dit hield echter niet lang stand. De ronde die ze liepen duurde ongeveer drie uur. Het was al bijna 5:00 uur toen ze de toren weer bereikten. Sonja was moe en had honger en verheugde zich om eerst de monsters die ze genomen hadden ter zijde te leggen, iets te gaan eten en vervolgens te gaan liggen. Marco was er de man echter niet naar het werk onafgemaakt te laten.

‘OK, laat maar eens zien hoe je deze ontleedt, dan zal ik je helpen het logboek in orde te maken’, zei Marco en hij stalde de kokertjes uit op de werkbank in de ruimte onder in de toren.

‘Nee, dat doe ik straks wel. Ik neem eerst een pauze’, zei Sonja beslist. Het was niet uitdagend bedoeld. Ze zei gewoon wat er in haar opkwam.

‘Ik denk dat we het nu meteen even moeten doen, dan is het maar klaar’ Hij wist dat het niet meer dan een half uurtje in beslag zou nemen als ze het samen zouden doen. Hij vond het zinloos om het uit te stellen. Hij was bovendien even vergeten dat Sonja tussen de middag niet had gegeten. Hij bekeek het puur praktisch.

Sonja reageerde evenwel sterk. Haar lichamelijk vermoeidheid zorgde ervoor dat ze op zijn woorden reageerde alsof hij een rigide commando had gegeven. In een fractie van een seconde was de ontspannen sfeer als sneeuw voor de zon verdwenen en had plaats gemaakt voor de inmiddels bekende spanning.

‘Het kan me niet schelen hoe jij erover denkt! Ik ben moe en heb honger. Ik ga eerst even rusten en doe dit later wel’, zei ze pinnig. Toen draaide ze zich om en liep naar de ladder.

Marco was verbijsterd. Waar kwam dat nu in eens vandaan? De onverwachte felheid van haar reactie bracht een golf van verontwaardiging te weeg die hij inmiddels zo goed kende. ‘Klim die ladder op en je gaat er spijt van krijgen’, bitste hij. Zij deed zijn armen over elkaar en zijn gezicht verstrakte.

Sonja hield haar pas in en draaide zich om. Al haar zintuigen stonden op scherp toen zijn woorden tot haar doordrongen. Ze wou verbaal uit haar slof schieten, maar bedacht zich toen ze de woede op zijn gezicht zag. De vervaarlijke bedoelingen weerspiegelden in zijn ogen. Ze stond daar en staarde hem aan.

Marco wachtte even of ze nog wat zou zeggen. De stilte was zwanger van de spanning. Uiteindelijk, na ongeveer een minuut, verbrak Marco de stilte. ‘Kom aan. We hebben nog werk te doen’. Zijn hoofd maakte een knikkende beweging naar de werkbank.

Een veelzijdigheid aan gevoelens kolkten door Sonja’s hoofd. Woede en verzet waren wel de meest overheersenden. Haar verzet en de herinneringen naar eerder op de dag vochten een verbeten strijd uit. Toen ze wederom een minuut bewegingsloos had gestaan, stapte Marco op haar toe. Ze deinsde achteruit.

‘Ik meende wat ik zei’, sprak Marco mij een ijselijk kalme stem.

‘Ga je me uitproberen?’, voegde hij er aan toe, toen er weer een halve minuut verstreken was.

‘Je doet dit alleen maar om me over de kling te jagen’, antwoordde Sonja. Ze verplaatste haar gewicht van het ene been op het andere.

‘Zou kunnen’, zei Marco, ‘dankzij jou brutale mond. En nu doe je wat ik zeg’.

Het vuur dat van Sonja’s gezicht spatte en vooral uit haar ogen was intens. Als ze een bijl in haar hand zou hebben gehad, zou ze hem door midden hebben geslagen. En als ze laserstralen in haar ogen zou hebben dan was hij op zeker in elkaar gestort.

Marco zag aan haar dat ze er dicht tegen aanzat haar gedachten ten uitvoer te brengen. ‘Ik zou de mogelijkheden goed afwegen, als ik jou was. Je billen moeten nog steeds behoorlijk zeer doen’.

Sonja draaide zich om naar de ladder en vervolgens weer terug naar Marco. Ze was zo boos dat ze het bijna niet kon laten heel hard te schreeuwen. Verschillende scenario’s schoten door haar hoofd, maar ze hadden allemaal dezelfde uitkomst. Een smalende glimlach speelde om zijn lippen toen hij haar zag worstelen met haar temperament, haar trots en ZIJN wil. Hij was heel benieuwd welke van de drie zou winnen.

‘Je bent een klootzak!’ Sonja besloot het werk maar af te maken en stampte terug naar de werkbank. In het passeren stootte ze hem aan. Haar schouder kwam hard in aanraking met zijn arm.

‘Je taalgebruik! Denk daar een beetje om!’, liet Marco een waarschuwing horen toen hij haar naar de werkbank volgde.

De volgende drie kwartier waren gespannen voor Sonja en amusant voor Marco. Omslachtig legde hij haar uit hoe ze preparaten moest maken van de monsters die ze verzameld hadden. Hij maakte aanmerkingen op haar handelingen en ondervroeg haar kritisch over het hoe en waarom van haar aanpak, hoewel ze alles volgens de regels der kunst deed. De spieren in haar kaken deden pijn en haar lippen waren in een witte streep samengeknepen tegen de tijd dat ze klaar waren.

Marco werd gegrepen door hoe mooi ze was en vond de rode kleur van boosheid nog knapper maakte. Half om half verwachtte hij dat ze naar hem uit zou halen en vervolgens de benen zou nemen. En als ze dat zou doen zou hij dubbel van het lachen gelegen hebben. Hij bewonderde haar elan.

‘Zo de preparaten zijn klaar en de proefjes uitgevoerd’. Sonja deed het dopje op het laatste kokertje. Ze pakte haar aantekeningen bij elkaar en het logboek. ‘En nu ga ik naar boven om te eten. Dit kan nog even wachten tot ik wat uitgerust ben’. Ze wapperde de stapel papier voor zijn gezicht. Even dacht hij dat ze hem uitdaagde, maar besloot dat dit niet het geval zou zijn. Hij nam het logboek van haar over.

‘Ik zei al dat ik je zou helpen met het logboek’. Hij maakte een uitnodigend gebaar naar de ladder.

Toen ze de ladder bereikten, bedacht Sonja zich en keek Marco aan. Ze deed een stapje opzij en gebaarde dat hij eerst moest gaan.

‘Na jou’, zei Marco hoffelijk.

‘Nee, jij eerst! Ik wil je niet achter me’, zei Sonja. Haar stem klonk spottend.

Marco moest lachen. ‘Wat is er? Bang dat ik je op je bips sla als je niet hard genoeg gaat?’ Sonja keek hem aan maar zei niets. ‘Ga maar, ik geef je wel een flinke voorsprong’ Hij glimlachte en stapte bij de ladder vandaan.

Sonja zuchtte en maakte een geluid wat het midden hield tussen grommen en kreunen. Boos stampte ze de ladder op, zodat de toren trilde bij iedere stap. ‘Wat is die man toch onuitstaanbaar’, dacht ze. Ze stond op het punt van ontploffen.

Marco gaf haar een meter of vijf voorsprong en begon de ladder toen ook te beklimmen. Sonja voelde de ladder bewegen door de stappen achter haar en ze merkte dat hij langzaam genoeg ging om niet dichterbij te komen. De afstand werd eerder groter. Boven aangekomen, klapte Sonja het luik dicht. Het scheelde niet veel of ze had hem geraakt.

Marco schrok zo van het geluid van het vallende luik dat hij op zich af zag komen dat hij bijna van de ladder viel. De voet die hij net op de volgende sport van de ladder wilde zetten, gleed weg. Hij moest zich met beide handen vastklemmen om niet te vallen. Hij was witheet en viel bijna letterlijk ‘met het luik in huis’.

‘Jij stomme trut! Ik had wel dood kunnen zijn!’ De rook kwam uit zijn oren toen hij naar de pantry beende, waar Sonja inmiddels de kraan had opengedraaid om haar handen te wassen. Toen hij bij haar was, pakte hij haar kin en draaide haar gezicht naar zich toe. Zijn donkere ogen fixeerden de hare.

‘Het luik viel uit mijn handen. Het was een ongeluk’, loog Sonja. Tartend beantwoordde ze zijn blik. Marco wist dat ze loog, maar met een schok liet hij haar los en deed een stap terug. Als hij voet bij stuk zou houden en haar nu zou aanpakken, dan zou hij de controle verliezen. De adrenaline kolkte nog door zijn aderen.

Hij stond een meter bij haar vandaan, zodat ze opgesloten was tussen hem en het aanrecht. De nabijheid zorgde ervoor dat ze oogcontact met hem hield. Sonja was onder de indruk van hoeveel groter hij was dan zij. Opwinding maakte zich van haar meester toen ze eraan dacht wat zijn volgende stap zou kunnen zijn. Ze voelde zijn boosheid. Haar mond werd droog.

‘Als je ooit nog iets uithaalt wat hier op lijkt dan zal ik je billen zo onder handen nemen dat je vergeten bent hoe je moet zitten tegen de tijd dat je dat weer kunt’. Zijn stem trilde van woede.

Sonja huiverde terwijl een energiestroom door haar huid ging. Het was een mix van angst en voorgevoel. Het enige antwoord wat ze kon bedenken was het ophalen van haar schouders en haar ogen neerslaan, terwijl ze het bloed naar haar wangen voelde stromen.

Marco bleef nog een paar seconden zo staan en draaide zich om. Hij voelde dat er iets tussen hen veranderde. Zijn gevoel zei hem dat dit positief was. Hij liep met de papieren en het logboek naar de werkruimte.

Sonja bleef nog een poos naar hem kijken. Ze was tegelijkertijd opgelucht dat hij weggelopen was en verward door haar gevoelens. Zijn allesoverheersende en dreigende aanwezigheid had haar seksueel opgewonden. Ondanks dat hij haar razend kon maken, ging ze hem steeds meer waarderen. Het was erg gezellig geweest toen ze vanmiddag onder de wandeling samen hadden gepraat.

Marco had moeite om zich op het logboek te concentreren. Hij was bezig met de geluiden van haar gerommel in de pantry en met zijn langzaam wegzakkende boosheid.

Een kwartier later riep Sonja dat het eten klaar was. Marco stond op en liep naar de tafel. Sonja had borden neergezet, twee bekers melk en een schaal vol sandwiches. Ze stond bij het aanrecht en keek toe hoe Marco de tafel inspecteerde. Hij grijnsde en keek in haar richting. Ze hield haar gezicht nog even in de plooi maar toen brak ook bij haar een brede glimlach door. Ze pakte een schaal met salade en zette die in het midden van de tafel.

Ze gingen beiden zitten en schepten op. Marco vroeg haar naar de dagelijkse routine en Sonja vertelde hoe Paul en zij één en ander geregeld hadden. Zij aten altijd een uitgebreid ontbijt en zetten ’s middags en ’s avonds op tafel wat er toevallig voor handen was. Ze stonden bij het ochtendkrieken op en gingen met zonsondergang weer naar bed.

Aanvankelijk hadden ze al het werk in de toren en op de heide gezamenlijk gedaan. Maar toen ze eenmaal het overzicht over het werk gekregen hadden waren ze begonnen een scheiding te maken in het werk op de toren en het veldwerk. Doordat te doen hoefden ze in ieder geval niet de hele dag ladder op, ladder af te klimmen.

Marco luisterde naar Sonja zonder haar te onderbreken. Hij was geïnteresseerd hoe die twee het allemaal geregeld hadden. Hij was een beetje bezorgd of de onervaren jongelui het wel konden redden als ze veldwerk verrichten. Toen Sonja het hele verhaal had verteld was hij er echter van overtuigd dat hij nergens over in hoefde te zitten.

‘Ik ben niet erg gecharmeerd van de gedachte om de taken zo te scheiden, maar verder vind ik jullie werkwijze goed’, zei Marco.

Sonja voelde een golf van ergernis door zich heen gaan toen hij dit zei. Waarom moest hij ieder compliment met kritiek gepaard laten gaan. Ze begreep ook niet waarom ze de taken niet zouden kunnen scheiden. Ze moest zich inhouden om hem niet een sneer terug te geven. Toch kon ze het niet nalaten eens diep te zuchten, hem een vernietigende blik toe te werpen, haar stoel hard naar achteren te schuiven en luidruchtig de tafel af te ruimen.

Marco keek toe, Verward, geamuseerd en geërgerd tegelijkertijd. Wat was er nu weer aan de hand? Ze hadden toch een uiterst onderhoudende en aangename conversatie. Het waren momenten waarop hij erg genoot van haar aanwezigheid. Maar mijn god, wat kon ze aangebrand reageren. Zij hand begon te jeuken toen hij dacht hoe hij zo’n bui tot stoppen kon brengen. Het probleem was nu dat hij geen idee had wat haar deze keer overstuur had gemaakt. Als hij dat nu zou doen dan zou alles er waarschijnlijk weer verwarrend van worden. Hij hield het maar op dat zij dingen achter zijn woorden had gezocht, die hij helemaal niet bedoeld had. Toen hij probeerde alles nog eens terug te halen, kon hij zich echter niet eens herinneren wat hij allemaal gezegd had.

Die avond wisselenden gezellige en onderhouden momenten zich af met gespannen ogenblikken. Tot slot hadden ze samen geruime tijd zwijgend op de veranda gezeten.

***********

De volgende ochtend begon goed. Marco was het eerst wakker. Hij maakte het ontbijt. Yoghurt met muesli en noten en rozijnen, koffie en sandwiches. Sonja stond ook op en in de tijd dat hij het ontbijt maakte, waste ze zich en kleedde zich aan. De plekken van de liniaal deden geen pijn meer, maar de randjes hadden nu een diep roodblauwe kleur. Ze zuchtte bij het idee dat ze een lange broek zou moeten dragen. Ondanks dat het nog vroeg was, was het voelbaar dat het een warme dag zou worden.

Marco herkende echter de voortekenen dat het weer zou gaan omslaan. De drukkende warmte was een voorteken van storm en onweer. Er was een lage drukgebied op komst. Het zou gaan regenen, hard waaien en onweren.

De taken die ze die ochtend moesten verrichten deden ze gescheiden van elkaar. Ze moesten vandaag het hele gebied inspecteren. Voor vertrek had Sonja een lunchpakket in haar rugzakje gedaan. Ze was van plan om bij de ven even te pauzeren en te gaan zwemmen. Ze zei maar niets van deze plannen tegen Marco.

Toen ze alle spullen bij elkaar zochten die ze nodig hadden voor het verzamelen van nieuwe monsters, zei Marco dat ze elkaar tussen de middag weer bij de toren zouden treffen. Sonja was in de werkplaats waar hij haar niet kon zien. Ze voelde een enorme woede in zich opkomen. Ze kon een kreet van woede maar net onderdrukken maar ze smeet één van de kokers die ze zou inpakken met een knal tegen de muur.

Marco hoorde de knal en riep van buiten, ‘gaat alles goed, daar?’

Sonja beet op haar tanden en onderdrukte een scheldkanonnade omdat hij haar mooie plannetje doorkruiste. Ze antwoordde kort, ‘het is OK, hoor, ik liet alleen wat vallen’.

Toen ze alles had ingepakt stapte ze naar buiten. Terwijl ze Marco passeerde zei ze, ‘als ik niet op tijd ben, wacht dan niet op me, maar ga gewoon eten’.

‘Nee hoor, ik zal op je wachten. Je bent gewoon terug om half één’. Marco voelde haar weerstand.

‘Wanneer ik klaar ben ik er, anders niet’, riep Sonja over haar schouder zonder om te kijken.

‘Het is een opdracht, geen vraag! Als ik jou was, zou ik doen wat je gezegd is!, riep Marco haar achterna.

De ochtend verstreek. De luchtvochtigheid nam steeds verder toe. Sonja was al helemaal doorweekt van het zweet voordat het 9:00 uur was. Op de eerste tussenstap waar ze monsters moest verzamelen, ging ze even zitten en dacht na over het dreigement van Marco.

‘Ja, ik weet wat er gebeurt als ik niet op tijd terugben’, zei ze hardop tegen zichzelf. In haar gedachten maakte ze knallende ruzie met Marco over de vraag of ze op tijd terug moest zijn bij de toren of dat ze nog even lekker zou gaan zwemmen. De man was zelfs in staat om haar kwaad te maken als hij zeven kilometer weg was, helemaal aan de andere kant van de toren.

Tegen een uur of elf voelde Sonja zich vies en plakkerig. Ze twijfelde niet meer of ze zou gaan zwemmen of dat ze terug zou keren naar de toren. Ze ging niet terug. Ze zou gaan zwemmen. Ze vroeg zich af wat hij zou gaan doen. De gedachte aan een nieuw pak op haar bips, brachten kriebels en opwinding te weeg. Ze verdrong echter deze gedachte en zei tegen zichzelf dat Marco het wel zou snappen als ze zou uitleggen waarom ze zo laat was. Toch bleef de gedachte steeds terugkomen. Zeker toen de ochtend overging in de middag. De opwinding gaf haar een aangename sensatie in haar kruis.

Natuurlijk zou de werkelijkheid nog leuker zijn. De seksuele opwinding bracht een zelfingenomen grijns op haar gezicht. Ze probeerde zich voor te stellen hoe hij zou regeren als ze hem de waarheid zou vertellen. De uitdrukking op zijn gezicht die ze zich voorstelde was grappig, maar had ook een ontnuchterende werking. Het was geen verklaring waar hij genoegen mee zou nemen. Maar wat moest ze dan zeggen? Ze kon hem vertellen dat ze verdwaald was of dat haar horloge stil was blijven staan.

De duik in het vennetje werkte verfrissend. Het koele voorjaarswater was een weldaad op haar huis. En de warme buitenlucht zou haar snel opdrogen. Ze had zich tot op haar ondergoed uitgekleed voor ze het water in was gegaan en lag nu op haar rug op de kant om te drogen. Ze voelde zich loom en de totale stilte was aangenaam. In de lucht was veel beweging. Vogels tjilpten niet alleen, maar klapten met hun vleugels. Bijen en andere insecten zoemden. Het was tegelijkertijd lawaaierig en vredig stil.

In de wijde omtrek was maar één andere persoon. Voor Sonja voelde dit aan als een voorrecht. Langzaam raakte ze gehypnotiseerd door het aanhoudende gezoem. Liet veel later viel ze in slaap.

Het was al twee uur in de middag toen ze wakker werd van het rommelende geluid van onweer.

’Kut!’ Ze vloog overeind en keek op haar horloge. Haar maag trok van angst samen. Nu zou ze wel met een verdomd goed verhaal op de proppen moeten komen. Er was nu geen tijd meer om de rest van de monsters te nemen. Het was met onweer gevaarlijk op het open terrein.

Sonja vervloekte zichzelf en begon in de richting van de toren te rennen. Er waren nog geen donderwolken. Wel was er inmiddels een krachtige wind opgestoken. En onweer wat nu nog ver weg was kon in een ommezien bij haar zijn.

Marco zat bovenin de toren. Hij had verbinding met de satelliet gezocht en keek naar de plaatjes op de radar die de onweersgrens markeerden. Het was nog een kilometer of twaalf van hen verwijderd. Hij schatte dat het in een tijdsbestek van drie kwartier recht boven hen zou hangen. Voor zover hij kon beoordelen viel er nagenoeg geen regen, maar was een intens onweer. Droog onweer werd altijd flink gevreesd door de boswachters. De botsing tussen de warme en koude lucht zorgde voor veel wrijving en elektrische spanning. Marco hoopte vurig dat het vochtigheidsgehalte van bijna honderd procent toch voor een flinke bui zou zorgen.

Marco voelde de toren schudden toen Sonja naar boven klom. Ze was eerst nog een kwartier in de werkplaats geweest om de monsters die ze die ochtend genomen had te prepareren. Het wolkenfront was nog steeds niet zichtbaar toen ze het luik binnenklom. Sonja voelde dat het inmiddels erg benauwd geworden was.

Toen Sonja eenmaal binnen was, stond Marco achter haar. Zijn armen over elkaar. Sonja besloot dat ze geen verhaal op zou dissen als hij ernaar zou vragen, maar gewoon de waarheid te vertellen. Ze liep bij hem weg en ging naar de computer.

‘Heb je hier een verklaring voor?’ vroeg Marco. Zijn intonatie zorgde ervoor dat bij Sonja haar nekharen overeind gingen staan. Ze kon zijn boosheid voelen.

‘Ik heb in de ven gezwommen. Ik was helemaal plakkerig van het werk’, antwoordde Sonja zonder zich naar hem om te draaien.

‘Ik dacht anders dat ik heel duidelijk was geweest in wat ik zei’, zei Marco. Zijn stem werd luider en zijn gezicht verstrakte. Ze deed niet eens moeite om met een goed verhaal te komen, het was pure anarchie. Het liefst zou hij door elkaar rammelen. In plaats daarvan zou hij haar een flink pak op haar billen geven. ‘Heb je de monsters geprepareerd?’, vroeg hij.

‘Ja, die staan al op kweek. Ze zullen over een kwartier wel klaar zijn’, antwoordde ze en liep naar de pantry om haar handen te wassen.

‘Dan hebben we niet voldoende tijd meer om de resultaten door te zenden voor het onweer hier is’, bitste Marco haar toe. Sonja draaide zich naar hem om. Ze voelde het gevaar wat in stem doorklonk. Een gevoel wat versterkt werd door zijn dreigende houding. Langzaam drong de werkelijkheid tot haar door. Angst en opwinding maakten zich van haar meester.

Marco bewoog niet. Hij keek alleen maar naar haar. Sonja wachtte tot hij iets zou gaan zeggen. Ze vroeg zich af hoe hij het zou brengen. Ze twijfelde er niet aan wat hij zou gaan doen, maar vooralsnog bleef het in de lucht hangen. Het dreigement: ‘de volgende keer haal ik de broek van je billen…’, spookte door haar hoofd. Het zorgde voor een nog grotere spanning.

Eindelijk doorbrak Marco de stilte. ‘Wat zou er gebeuren als je weer een order zou negeren?’

Sonja wist dondersgoed wat er allemaal gezegd was de vorige dag. Maar ze zou dat niet hardop herhalen. Ze haalde alleen maar haar schouders op.

‘Was ik niet duidelijk”, vroeg hij minzaam.

Zijn ingetogenheid deed de boosheid bij Sonja oplaaien. Ze voelde hoe ze zich hieraan ging overgeven. Zonder verder nadenken kwamen de woorden tevoorschijn, ‘Fris mijn geheugen maar eens op!’ Ze was verbaasd over haar eigen woorden. De verbazing stond op haar gezicht te lezen. De verbazing maakte echter plaats voor angst, toen ze Marco naar het bureau zag lopen en de liniaal oppakte.

‘Dat zal ik met genoegen doen!’, siste hij. In twee grote passen was hij op de plaats waar Sonja gestaan had. Maar Sonja was inmiddels buiten handbereik. Ze was aan de andere kant van de tafel gaan staan. Ze kon eigenlijk nergens naar toe, maar ze zou zich in geen geval zomaar overgeven.

Marco liep om de tafel heen, maar Sonja zorgde er voor buiten zijn bereik te blijven. Ze zag zijn behendige bewegingen. Het leek wel op een schaakspel. Maar ze wist ook dat ze nergens heen kon en dat Marco haar uiteindelijk te pakken zou krijgen. Toen hij uiteindelijk bij haar arm greep, voerde hij haar mee naar de tafel. Hij trok zijn stoel eronder vandaan. 

‘Daar gaat ie dan weer’, zei Marco terwijl hij haar voorover over zijn knie trok. Hij hield haar linkerhand stevig vast, nam de liniaal tussen zijn tanden en taste onder haar om de knoop van haar spijkerbroek los te maken.

‘Nee!”, gilde Sonja. En ze begon als een bezetene te stribbelen. Maar hij had geen moeite om haar onder controle te houden en had in enkele seconden de knoop en de rits van haar broek open. Hij haakte zijn hand in haar broeksband en begon hem omlaag te trekken. Haar onderbroek gleed samen met de spijkerbroek van haar billen.

De liniaal knalde op haar blote bips en liet een felle streep van pijn na.

‘Oh KUT! Niet doen!’, schreeuwde ze. Zelfs de klappen die ze gisteren op haar benen had gehad, deden niet zo zeer als nu. Sonja voelde de paniek in zich opkomen en probeerde uit alle kracht van zijn schoot te komen. Marco was in staat de liniaal nog drie keer neer te laten komen voor hij moest stoppen omdat hij beide handen nodig had om haar op haar plaats te houden.

‘Doe een beetje rustig, hoor je me! Je hebt er om gevraagd en nu zul je het krijgen ook!’, zei hij. De moeite om haar onder controle te houden was in zijn stem terug te horen. Sonja hield niet op met tegenstribbelen, maar Marco verstevigde zijn greep door met zijn linkerhand haar rechterpols te pakken en haar arm op haar rug te dwingen. Zodra hij haar onder controle had, ging hij verder met slaan.

Sonja schreeuwde het uit bij iedere klap. Ze kon bijna niet geloven dat dit veel meer pijn deed dan de vorige keer. Ze had nauwelijks in de gaten dat haar billen bloot waren deze keer. Ze was helemaal geobsedeerd door het brandende gevoel in haar bips. Ze dacht dat het nooit op zou houden en de paniek overviel haar.

Marco sloeg hard. De liniaal trok brede banen op haar bips, die al snel samensmolten tot één rode oppervlakte op haar billen en dijen. Geconcentreerd maakte hij het hele gebied boven haar spijkerbroek kersenrood.

Na een paar minuten kon Sonja haar tranen niet langer onder controle houden. Ze probeerde ze in te houden, maar de pijn was zo intens, dat er iets in haar knapte. Ze voelde de vastberadenheid van Marco. Hij zou deze keer niet stoppen voor hij haar tot overgave had gedwongen en ze oprecht spijt had. Ze ontdekte dat ze niets liever deed dan zich aan hem overgeven. Ze was teleurgesteld in zichzelf dat ze hem zo kwaad gemaakt had en zich zo arrogant gedragen had. Iets in haar wou het hem plots naar de zin maken.

’Stop asjeblieft’, gilde ze. Al haar verzet bundelde zich in een poging zich tot het bittere eind groot te houden.

‘Wanneer- ik – klaar – met – je – ben. – En – deze – keer – zal – ik – er – voor – zorgen – dat – je – het – ondubbelzinnig – begrijpt.’, antwoordde Marco. De cadans van de neerdalende klappen ging omlaag toen de liniaal bij ieder woord hard op haar bips kletste.

De kreten van Sonja veranderden in zacht gejammer en gesnik. Haar spieren gaven hun verzet op, trokken alleen nog samen bij iedere neerkomende klap. Marco voelde dat het eind naderde. Hij hoorde het verschil in geluidjes. Hij wist dat hij bijna klaar was.

Hij liet de liniaal nog een keer of tien neerkomen en hield toen op. Hij hield haar stevig beet en luisterde naar haar snikken. Toen hij dacht dat ze weer zou kunnen praten, nam hij het woord.

‘Zul je voortaan doen wat ik je opdraag?’, vroeg hij.

Sonja knikte.

‘Laat horen’, vroeg hij.

‘Ik zal doen wat je van me vraagt’, snikte Sonja.

‘Niet meer constant tegenspreken?’, vroeg Marco. Scepsis klonk door in zijn stem.

‘Nee, dat zal ik niet meer doen’, snikte Sonja. Ze gaf antwoord op zijn vraag en tegelijkertijd smeekte ze hem om op te houden.

Marco knikte. ‘Goed, laten we die overeenkomst maar bezegelen’. Hij hief de liniaal en liet hem 20 keer achter elkaar hard op haar blote bips neerkomen. Het hernieuwde vuur deed Sonja’s verzet weer oplaaien en het pak slaag eindigde met oplaaiende boosheid en hels brandende billen.

Marco liet de tegenstribbelende helleveeg plotseling los en moest lachen toen ze van zijn schoot afrolde en op haar billen op de vloer landde. Sonja slaakte een kreet en draaide zich direct op haar buik. Ze deed haar handen naar achteren en legde ze op haar billen.

Een luide klap van het onweer deed Marco opkijken. Het onweer kwam steeds dichterbij. Hij stond op en liep naar de computertafel. De radar liet grote rode vlekken zien. Er was regen onderweg. Marco hoopte dat de regen er eerder zou zijn dan het onweer. Bij droog onweer zou het gevaar bestaan op heidebrand.

‘Pak de verrekijker en houdt de omgeving in de gaten, het gaat zo beginnen’, zei Marco tegen Sonja.

Ze stond op, en trok een grimas toen ze haar spijkerbroek over haar billen omhoog trok. De tranen liepen nog steeds over haar wangen en haar adem schokte nog van het snikken. Ze pakte de verrekijker en het logboek en zette zich aan het werk.

Marco maakte radiocontact met de centrale. Hij gaf de rapporten van een aantal zones door en zei dat deze door omstandigheden vandaag niet compleet waren. Sonja voelde een golf van teleurstelling door zich heen gaan. Ze realiseerde zich dat ze door haar eigengereidheid haar werk niet af had gekregen.

De wind wakkerde verder aan en rukte aan de toren. Niet lang daarna daalde er een deken van regen neer. Er waren onafgebroken lichtflitsen en er klonken harde onweersklappen. Het was oorverdovend.

Na een paar minuten was het ergste voorbij. Maar ze konden de toppen van de bomen nog steeds niet zien als ze uit de ramen keken. Sonja ging zitten, maar schoot meteen weer overeind. De pijn die door haar billen schoot brachten de emotie terug van het moment voordat de weersomstandigheden hun aandacht had opgeëist. Ze begon te huilen.

Marco keek naar haar. Instinctief liep hij naar haar toe, deed zijn armen om haar heen en drukte haar tegen zich aan. Zo zou het moeten zijn. Ze wist in haar hart dat dit was zoals het zou moeten zijn. Het was OK om zich zo over te geven. Hij verwachtte het van haar.

De storm hield nog een uur aan. En toen die was gaan liggen, was de lucht weer helder. Marco en Sonja speurden met verrekijkers de heide af om te zien of er ergens misschien beginnende brandjes waren.

‘God, wat is die meid prikkelbaar!’ dacht Marco toen hij het radiocontact verbrak. Al langere tijd had hij twee keer per dag radiocontact met Sonja Willems. En nog veel langer ergerde hij zich aan haar houding en gedrag. Ze was één van de vaste medewerksters die op een buitenlocatie op de Veluwe was gestationeerd, die was ingericht om bos- en heide te onderhouden.  

‘Ze hoeft niet verbaasd te zijn dat haar partner blij is dat ik haar een poos op de Veluwe heb gestationeerd’, grijnsde Marco, terwijl hij zijn jeukende rechterhand over de zijkant van zijn rechterbovenbeen wreef. Veertien dagen in nauw contact met een vrouw die er een sport van maakte hem over de rooie te krijgen. Ja ja! Uitdaging was nauwelijks het goede woord om de komende weken te beschrijven.

**********

Een interne baan op één van de observatieposten van Staatsbosbeheer was een gewilde baan, waarvoor maar weinigen door de strenge selectie kwamen. Iedere winter moesten de kandidaten een hele reeks van examens afleggen om in aanmerking te komen. Conditie- en uithoudingsproeven waren slechts een klein onderdeel. De kandidaten moesten ook een hele reeks van psychologische testen doorstaan terwijl ze hiervoor in een geïsoleerde en prikkelarme omgeving werden gebracht. Ook werden ze een lang weekend aan een zware survival blootgesteld.

Sonja was verrukt en verbaasd tegelijk dat ze alle zware proeven had doorstaan. Ze wist dat ze over de motivatie en kracht beschikte om te slagen, maar was tegelijkertijd bang dat Marco Kingma haar zou laten zakken. Toen ze uitgekozen was heeft ze nog wel even teruggedacht hoe ze zich af en toe jegens hem gedragen had. Ondanks dat had ze haar uitverkiezing helemaal zelf verdiend. Toch had ze hem een aantal keren flink op de kast gekregen. Hij was niet erg van haar gecharmeerd. Bovendien had hij een aantal heel ouderwetse en beangstigende ideeën over hoe hij haar aan zou moeten pakken.

Ze had het idee dat ze er in het allereerste begin al voor gezorgd had dat hij een hekel aan haar had. Toen ze voor het eerst binnenkwam zat hij achter de tafel waar je je in moest schrijven. Ze was buiten adem omdat ze in looppas het terrein over gestoken was. Niet dat ze te laat was, ze was zelfs een kwartier voor tijd aanwezig. De eerste woorden die hij tot haar sprak zouden kunnen worden opgevat als dat hij vond dat ze ongeorganiseerd overkwam. Sonja had de negatieve insteek gekozen en was in felle bewoordingen en met een ijzige blik tegen hem uitgevaren. Ze wist dat ze veel te ver was gegaan, maar maakte zich niet erg druk om de indruk die ze daarmee achtergelaten had. Niet lang daarna kwam ze tot de ontnuchterende ontdekking dat hij meer was dan een mannetje achter de inschrijftafel. Hij leidde de hele cursus en was één van de instructeurs.

Later bleek dat hij haar groepje onder zijn hoede kreeg.

Sonja’s eerste echte confrontatie met Marco werkte nog meer ontnuchterend en maakte haar zelfs boos. Zij en drie andere cursisten zaten bij Marco in een groepje. Eén van de oefeningen speelde zich af op een stuk met sneeuw bedekte heide. Ze mochten alleen maar wat spullen meenemen die ze in hun zakken en een klein rugzakje konden houden. Ze moesten een bivak opslaan en zich vervolgens 72 uur zelf redden. Marco was mee om op hun veiligheid te letten en hen te observeren tijdens de bivak, om later zijn bevindingen met de studenten te evalueren.

Het ging allemaal heel goed. De cursisten vormden een echt vriendengroepje. Ze waren op sommige onderdelen van het programma concurrenten van elkaar, maar konden op als dat nodig was de switch maken en als een hecht team samenwerken. Ze kwamen verder overeen dat de hele groep degene zou volgen die op dat onderdeel als leider was aangewezen. Marco participeerde hier niet in.

Sonja werd op het eerste onderdeel van de test tot leider gekozen. Binnen de daarvoor gestelde tijd wist ze de groep naar de plek te loodsen waar ze hun bivak zouden opslaan. Een eindje verderop, bij een beekje werd een kampvuur aangelegd. Ver genoeg van de heide en de bomen verwijderd om gevaarlijk te kunnen zijn. Nadat ze haar overwegingen en keuzes aan de groep had uitgelegd, liet ze ruimte voor discussie. De groep was het helemaal met haar inzichten eens geweest. Vervolgens was het tijd om het leiderschap te rouleren.

Marco observeerde de groep terwijl ze hun bivak opbouwden. Hij zag hoe de groep naar consensus werkte en hoe af en toe het leiderschap wisselde. Het duurde even voordat hij door had dat ze het leiderschap steeds wisselenden. Hij was ervan onder de indruk. Deze groep had in de gaten dat ‘samenwerking’ de kern was van deze opdracht. Geen van de groepsleden probeerde zich ten koste van de groep te profileren. Iedereen zette zijn beste beentje voor, maar altijd in het belang van het team. Wat hem ook opviel was het gemak waarmee Sonja Willems zich met tomeloze energie voor de groep inzette. Naast de anderen oogde ze als een klein en fragiel poppetje, maar haar zelfvertrouwen en inzet was omgekeerd evenredig.

Toch vond Marco haar een hautaine houding hebben, in ieder geval tegen hem. Telkens als hij wat zei was er die sarcastische blik. Ondanks dat ging ze gemakkelijk en collegiaal om met de andere drie mannen. Hij moest zich zelf voorhouden vooral objectief te blijven. En toch zat het hem dwars dat ze een hekel aan hem leek te hebben.

Sonja voelde dat er op haar gelet werd. Het leek wel of Marco Kingma meer naar haar keek dan naar één van de anderen. In het begin trok ze zich er niet zo veel van aan, maar toen de shelter overeind stond en het vuur brandde, viel het haar op dat hij constant naar haar keek. Iedere keer als ze naar hem keek, hadden ze oogcontact. Ze nam zich voor zich er niet door te laten beïnvloeden. Tegelijkertijd zat het haar dwars dat hij een hekel aan haar leek te hebben. Ze was vastbesloten hem te laten zien dat ze zich in deze wildernis goed kon redden.

De interacties tussen hun beiden bleven het hele weekend onderkoeld. Tegen de tijd dat het tijd was om op te breken en Marco de groep hun laatste instructies gaf, was het voor ieder duidelijk dat Sonja en Marco water en vuur waren. Het was zo overduidelijk dat één van haar teamgenoten haar tijdens de wandeling vroeg wat er aan de hand was en haar liet weten dat de strijd aangaan met één van instructeurs misschien niet zo handig was. Een selectief geheugen en natuurlijke afweer hadden echter tot een kokervisie geleid en zorgde ervoor dat haar collega de wind van voren kreeg.

Toen ze tegenover hem zat tijdens de afsluitende briefing was alles dat ze kon doen: haar humeur proberen onder controle te houden. Ze had zin om hem flink uit te kafferen omdat hij niet eerlijk tegen haar was. Marco zorgde vervolgens voor de bekende druppel. Hij vertelde haar zakelijk dat hij haar kwaliteiten, leiderschap en overlevingsstrategieën in orde vond. Dat ze zowel als teamspeler als ook als aanvoerder aan de norm voldeed. Maar de intonatie bleef achter bij de boodschap. Er klonk iets in zijn stem door die deed lijken of had hij haar liever een slechte

beoordeling gegeven.

‘Het klinkt of heb je moeite hebt het je strot uit te krijgen’, zei ze, met een houding die het midden hield tussen boosheid en afstandelijkheid. De inhoud van zijn boodschap sprak haar aan, maar de manier waarop hij ze uitsprak liet een vervelende nasmaak na. Tegelijkertijd was ze zo op haar teentjes getrapt dat ze niet in staat was haar bijtende woorden in te slikken.

Haar zelfingenomen gezichtsuitdrukking deed Marco zijn zelfbeheersing en zijn professionele houding verliezen. Hij had zijn evaluatierapport al geschreven en ondertekend ingeleverd. Het deed er nu niet meer toe. Als ze de strijd wilde, dan kon ze hem krijgen!

‘Weet je meisje, het viel niet mee objectief naar je te blijven. Je optreden tijdens de opdrachten was geweldig. Je gedrag naar mij daarentegen was kinderachtig en onvolwassen. Het is maar goed dat ik het afgelopen weekend niet actief heb deelgenomen en dat ik mijn persoonlijke gevoel buiten beschouwing heb weten te laten’. Zijn stem had ijzig geklonken en zijn donkere blik was aan die van haar vastgeklonken.

Sonja had zijn gefronste blik met een spottende glimlach beantwoord. ‘Gaat dit alleen over mij? Of kun je over het algemeen niet met vrouwen overweg?’ Ze was op een snelle overwinning uit, maar wist in haar hart dat het nergens op sloeg wat ze zei.

‘Wat!’ Marco viel bijna om van verbazing. Dit was een stoot onder de gordel! ‘Verdomme! Krijgen we nu de strijd der geslachten? Ze wil het echt smerig spelen…’, dacht hij met een grimas. ‘OK, als ze het persé wil, kan ze het krijgen!’ De grimas veranderde in een zure glimlach.

‘Je mag me niet. Dat is wel duidelijk. En omdat ik je niets misdaan heb, denk ik dat het iets algemeens is’. Sonja’s houding bleef erg defensief.

‘Ik mag je niet omdat je sarcastisch en onbeschoft bent. Je geslacht heeft er geen fluit mee te maken, meisje. Maar het zou wel kunnen, laat ik je dat wel zeggen.’ De toon van zijn woorden bleef kil en zijn ogen spogen vuur, de glimlach om zijn mond verbeten.

‘Het zou kunnen? Wat bedoel je daarmee?!’ Sonja reageerde op de ondertoon van zijn woorden en zijn expressie. Het deed haar nekharen overeind zetten.

‘Ik geloof dat ik niets liever zou willen dan jou eens een stevig pak op je billen te geven’. Marco boog zich naar voren en zijn glimlach werd bijna duivels.

Sonja kromp een fractie van een seconde ineen. ‘Geen sprake van. Hij zou ontslagen worden. Hij zit me alleen maar op te naaien. Hij reageert zich af omdat ik hem op de kast heb gejaagd’. Deze en nog een heleboel andere gedachten spookten door haar hoofd. Wat haar zorgen baarde is de kriebeling die ze in haar onderbuik voelde toen hij de woorden ‘pak op je billen’ uitsprak.

Marco zag dat zijn woorden aankwamen. Voor een ogenblik dacht hij dat ze een stomp gekregen had. Alsof hij haar gedachten kon lezen, trok hij een wenkbrauw op, gaf haar een bemoedigend knikje, en zei: ‘probeer me maar uit als je daar de behoefte aan hebt’.

Sonja zag hem denken. Ze was er plotseling niet zo zeker meer van dat hij haar alleen maar op de kast probeerde te krijgen en dit maakte dat ze zich nerveus, boos en beschaamd voelde. Ze bleef een poosje koppig terugkijken. Uiteindelijk besloot ze niet op zijn uitnodiging in te gaan. Ze pakte haar weekendtas van de grond en vroeg, ‘zijn we klaar? Ik moet naar huis, want er ligt nog veel huiswerk op me te wachten’. Haar stem klonk onverschillig, haar stem klonk kalm en aan haar houding was niets te merken.

Met een knikje liet Marco haar weten dat ze kon gaan. Toen ze uit het zicht verdwenen was verscheen er een brede glimlach op zijn gezicht en haalde hij zijn schouders op. Hij voelde de binnenkant van zijn rechterhand jeuken. Hij liet hem hard neerkomen op zijn rechter bovenbeen. Zijn gezicht vertrok even toen hij de bijtende pijn op zijn been voelde. ‘Ze mag van geluk spreken’, leek hij tegen zijn been te zeggen. En vervolgens tegen zijn hand, ‘jammer voor jou!’

********

Marco Kingma speelde een prominente rol in Sonja’s gedachten iedere dag van de maand aansluitend op het survivalweekend. De opmerking die hij maakte over het pak op haar bips en de manier waarop hij daarbij gekeken had, meldden zich steeds weer in haar gedachten en joegen elektrische schokjes door haar lichaam. En iedere keer als ze hem tijdens de cursus zag, had het zelfde effect. Het gevoel deed haar sterk denken aan vroeger als ze straf verdiend had. Maar er was een verschil. Nu voelde ze angst en opwinding tegelijk als ze er aan dacht dat hij haar over de knie zou leggen.

De stage bij Staatsbosbeheer begon ergens half april. Sonja werd gekoppeld aan een student aan de universiteit, Paul Simons. Het klikte meteen tussen hen. Hij leek erg op haar broers. Grappig, gemakkelijk in de omgang en in het geheel niet onder de indruk van haar grote mond. De één had maar een half woord nodig van de ander om elkaar te begrijpen. Als Paul in de buurt was slaagde ze er in haar gemak te houden als er op de één of andere manier contact met Marco noodzakelijk was. En dat was maar goed ook, want het was net of Marco haar uitdaagde.

Paul plaagde haar een beetje met haar gespannen relatie met Marco. Hij merkte op dat het wel leek of ze een oogje op hem had. Sonja gaf hem een stomp en antwoordde dat het dan wel Sint Juttemis moest zijn, wou ze hem mogen, laat staan dat ze een oogje op hem zou moeten hebben. Paul moest lachen en herinnerde haar eraan dat Shakespeare eens iets had gezegd over luid protesteren…

Gelukkig waren er veel ingewikkelde en technische lessen die haar aandacht vroegen in de komende tijd. Marco was een goede leraar, erg degelijk en professioneel als hij in die rol was. Verder waren er nog twee docenten die zich bezig hielden met op opleiding en begeleiding van de cursisten.

Toen het aankwam op een plaatsing ‘in het veld’ werden zowel Paul als Sonja toegewezen aan Marco. Tijdens de laatste dagen hadden ze intensief contact met hem, ze maakten plannen, stelden schema’s op en bediscussieerden alles. De spanning bleef onder de oppervlakte door de grote hoeveelheid werk die ze moesten verzetten in de beginperiode, maar kwam in de laatste dagen weer opborrelen.

Marco was de baas. Hij vulde die rol op natuurlijke wijze in en was niet gewend dat hij tegengesproken werd. Over het algemeen pasten de cursisten zich snel aan hem aan en hij had zelden met verzet binnen zijn clubje te maken. Wanneer Sonja op een uitdagende manier dingen aan de orde stelde, voelde hij zijn haren te berge rijzen. Hij was niet goed in staat om zijn plannen bij te stellen als Sonja ze ter discussie stelde. En Sonja streek hem vrolijk tegen zijn haren in als ze vond dat Marco zich weer eens te star opstelde. Paul was vooral geduldig. Hij vond Marco een toffe peer en was zo goed in staat om Marco zijn ideeën luchtig aan Sonja te verkopen, dat zelfs zij ze goed vond. Het laatste wat Paul wilde is partij trekken voor één van beiden.

De eerste weken die Paul en Sonja doorbrachten op de toren, waren geweldig. De eerste opdracht was om een wandeltocht uit te zetten rond de post en de paaltjes die het team van vorig jaar hadden neergezet op te knappen. Verder bestond hun taak eruit iedere twee uur het terrein van zowel de toren als de grond goed te inspecteren. De toren was eigenlijk een best gezellige hut, bijna als een soort vakantiehuisje. Natuurlijk was er apparatuur aanwezig die in een zomerhuisje niet te vinden was zoals communicatiemiddelen zoals computer als een satellietzender. De elektriciteit kwam van grote accu’s en een aggregaat.

Iedere week vond de bevoorrading plaats als een landrover de benodigde spullen bracht. De landrover was echter alleen voor de bevoorrading. De inspectierondes die gedaan moesten worden, geschiedden allemaal te voet. Verder was het een hele klim langs een soort ladder van de grond tot boven in de toren. Maar nadat ze het een weeklang iedere dag een keer of acht gedaan hadden, begon het te wennen. Ze maakten er zelfs een sport van door de tijd op te nemen die ze nodig hadden om boven te komen. Paul had de beste tijd staan, van net onder de twee minuten. Sonja genoot van het spelletje, ondanks dat ze geen schijn van kans had Paul te verslaan.

Ze hadden tal van taken bij Staatsbosbeheer. Aan het eind van de vier maanden veldwerk moeten ze een catalogus aangelegd hebben met daarin alle oude en nieuwe bomen en gewassen in hun territorium. Reguliere evaluaties van de voortgang in groei was noodzakelijk evenals het in kaart brengen van de brandgevaarlijkheid van een gebied en het verzenden van de gegevens per satelliet. Dit ging met allerlei ingewikkelde scheikundige berekeningen gepaard. Sonja ontwikkelde er een grote handigheid in, maar ze hadden het in het begin vaak over moeten doen voordat ze het onder de knie hadden.

De omgeving waar ze bivakkeerden was prachtig. Ondanks dat ze hard moesten werken, benutten ze elke mogelijkheid om het te verkennen en ervan te genieten. Verder hadden ze er een gewoonte van gemaakt zowel de zonsop- als ondergangen iedere dag te bekijken er van te genieten. ’s Avonds voerden ze hele gesprekken en schreven lange brieven. Paul had een vriendin in Amsterdam. Ze heette Susan. Het was overduidelijk uit zijn verhalen dat Susan niet erg gecharmeerd was van het feit dat Paul een vrouwelijk ‘slapie’ had. Sonja kon een glimlach niet onderdrukken als ze er aan dacht dat er iemand jaloers op haar was. Zij en Paul hadden het heel gezellig samen, maar ondanks dat had Susan niets van haar te vrezen

‘Je bent een schattige, blonde boswachter, maar met jou naar bed gaan zou aanvoelen als met één van broers naar bed gaan’, was wat ze tegen hem zei als het ter sprake kwam. Paul deed net of hij teleurgesteld was en zei dat hij er niet blij mee was dat zijn mannelijke charmes zo gemakkelijk te weerstaan waren.

‘Pas maar op, misschien ben je wel helemaal niet veilig voor me. Ik zou je allang veroverd hebben als je niet op grote, donkere, behaarde mannen zou vallen’, plaagde hij.

‘Grote, donkere, behaarde types? Waar heb je het over?’, toonde Sonja zich verbaasd.

‘Houd je maar niet van de domme, meisje. Ik weet dat je een zwak hebt voor ons aller baas’. Paul wreef haar over haar rug toen hij dat zei.

‘Ik kan die vent niet uitstaan, Paul. Bovendien heeft hij een hekel aan me’, protesteerde Sonja

‘Vertel mij wat. Een vriend van mij noemt dat seks-u-ele spanning’, grapte Paul.

Sonja lachte om de manier waarop hij de woorden duidelijk articulerend uitsprak.

Voordat ze het wisten waren de eerste zes weken voorbij. Het lot had bepaald dat Paul het eerste op verlof mocht. Veertien dagen naar de bewoonde wereld. Hij had er verschrikkelijk veel zin in. Sonja zou hem missen, maar als hij terug was, was het haar beurt om twee weken op verlof te gaan. Ze hielp Paul om zijn bagage naar beneden te brengen. De landrover die de nieuwe spullen kwam brengen, zou Paul meenemen.

Toen de auto stopte was Sonja niet eens verbaasd toen Marco eruit stapte. Hij kwam meestal met het transport mee. Hij bekeek dan hun werk en probeerde hen daar waar hij kon te ondersteunen. In eerste instantie was ze heel verbaasd dat alleen Marco en de chauffeur in de landrover zaten. Ze dacht even dat ze van plan waren haar alleen achter te laten. Paul gooide zijn tas achter in de wagen en hielp de andere spullen uit te laden.

‘Hee baas, waar is mijn aflos?’, stelde Paul de onvermijdelijke vraag.

‘Je kijkt naar hem’, antwoordde Marco. De gezichtsuitdrukking van Paul veranderde langzaam van verbaasd naar geamuseerd.

‘Pompidompidompidom…’ Paul gaf Sonja een knipoog en sprong achter in de wagen. Marco keek Paul met een onbegrijpende blik aan en toen hij zich omdraaide naar Sonja, zag hij dat haar mond openhing van verbazing.

‘Wat?’. Denken jullie dat ik niet weet wat werken is? Vergeet niet dat ik dit al jaren doe’, zei Marco.

‘Oh, ik twijfel er niet aan of u het werk aan kunt. Ik had alleen gedacht dat één van de andere cursisten me af zou lossen’, antwoordde Paul.

Sonja draaide de landrover haar rug toe en vloekte binnensmonds. Marco tastte op de achterbank en trok zijn tas tevoorschijn. De chauffeur startte de motor en onder luid geronk begon de landrover langzaam in beweging te komen.

‘Tot over twee weken”, riep Paul vrolijk door het opstaande raam, terwijl hij zwaaide. Hij lachte zijn tanden bloot toen hij Sonja’s verbijsterde blik zag. Marco stak zijn hand op. Pauk verkneukelde zich verheugde zich nu al op de verhalen die Sonja over vier weken te vertellen zou hebben.

‘Kut, kut, kut, kut, kut!”, was alles wat Sonja kon denken toen ze de ladder beklom met een pak papieren in een tas op haar rug. Marco bleef beneden en laadde de andere spullen in een zelfgefabriceerde takellift.

‘Hoe houd ik het twee weken vol met die man’, vroeg ze zichzelf af toen het hoofd van Marco opdook door het luik.

‘We zullen het prima redden als je je sarcasme onder controle houdt en je zelf weet te gedragen’, beantwoordde hij de vraag die ze zichzelf gesteld had.

Sonja zei niets. Ze ging helemaal op in het bekende elektrische gevoel dat door haar heen ging toen ze de woorden ‘weet te gedragen’ hoorde. Ze balde haar vuisten om het tintelende gevoel in haar vingers te onderdrukken. De vraag hoe ze de komende twee weken door moest komen ging opnieuw door haar heen. Ze zou het moeilijk genoeg hebben om haar temperament onder controle te houden en het zou nog moeilijker zijn het ongedurige gevoel te weerstaan wat ze voelde als hij in de buurt was. Marco zag hoe ze bloosde bij het aanhoren van haar woorden. Hij bedacht dat ze zich schaamde omdat hij haar gedachten leek te kunnen lezen. Hij dacht dat hij zich de komende weken wel zou vermaken. Niet alleen omdat hij hier in de wildernis was en het werk ging doen wat hij het liefst van alles deed. Maar hij kreeg er ook steeds meer plezier in dit brutale meisje wat te plagen. Ze zag er met haar gebalde vuisten uit alsof ze hem ieder moment een geweldige dreun zou kunnen verkopen. Ze zag er mooi uit als ze kwaad was.

Sonja keek van uit haar ooghoeken hoe hij zijn tas uitpakte en zijn spullen opborg. Gelukkig had hij haar het onderste bed laten houden in het stapelbed. Hij was groot en donker, zoals Paul gezegd had. Eén meter negentig, minstens en zeker 90 kilo zwaar. Groot genoeg om de hut te laten trillen als hij heen en weer liep. Ze schatte hem begin 30, tien jaar ouder dan zij. Hij zag er ook nog appetijtelijk uit. Jammer dat hij zo’n hufter was. Het was nooit zo geweest dat ze op bepaalde types viel, maar als dat wel het geval zou zijn, dan zou hij zeker in aanmerking komen.

Er ging bijna een uur voorbij toen hij de stilte doorbrak. Sonja was op dat moment druk bezig grafiekjes te tekenen in de catalogus. ‘Wil je wat eten?’ Sonja draaide zich om en zag dat hij sandwiches en melk gemaakt had voor hen beiden.

‘Nee’, zei ze terwijl ze de tafel bekeek. ‘We eten hier tussen de middag allen maar fruit of bessen’.

‘Kom even zitten. Neem even een pauze’, glimlachte Marco.

‘Mmmmmmmmm, pindakaas en jam. Mijn favorieten’. Hij beet in zijn broodje.

‘Niet die van mij’, siste Sonja en concentreerde zich weer op haar grafiekjes.

‘Kom er toch maar even bijzitten’, klonk het gebiedend uit de mond van Marco.

‘Ga je me dwingen om boterhammen met pindakaas te eten?’ Sonja bleef zitten waar ze zat en wierp een blik naar buiten.

‘Nee, ik zei dat je hier moest komen zitten’, zei Marco mompelend omdat hij zijn mond vol brood had.

‘Ik dacht het niet’. Sonja pakte haar potlood op en concentreerde zich weer op haar grafieken.

‘Niet doen!”, zei Marco waarschuwend.

‘Ik doe niks! Ik ben nergens over begonnen’. Sonja keek op en smeet toen haar potlood uit het raam.

‘Kom hier en ga zitten’. Marco legde zijn broodje neer en zakte achterover in zijn stoel. Hij vouwde zijn armen voor zijn borst over elkaar. Zijn gezicht was kalm en zijn ogen kregen een twinkeling in afwachting van haar keuze.

‘Waarom?’, gromde Sonja terwijl ze zich naar hem omdraaide. Ze had het niet staan op zijn rustige en ingetogen manier van doen.

‘Ga zitten! Hier! Nu!’ Hij wees op de stoel aan de andere kant van de tafel.

‘Ik heb geen honger!’ Sonja ging achterover zitten en leunde met haar zijkant tegen haar werkblad waar ze aan werkte. Net als Marco, deed ze haar armen over elkaar.

‘Heb het lef niet’. Marco maakte een ingetogen knikbeweging naar de stoel.

‘Wat heb jij toch’, vroeg Sonja.

‘Vijf’. De stem van Marco klonk nu waarschuwend. Hij bewoog zich van de tafel in haar richting. Sonja knipperde in verwarring gebracht met haar ogen. ‘Vier’. De waarschuwende toon werd sterker. Sonja bewoog zich niet. ‘Drie’.…

‘Wat ga je….?’ Sonja haalde haar voeten van de voetsteun op haar stoel en zette ze stevig op de vloer.

‘Je wilt niet dat we op één belanden, jongedame!’, nog steeds diezelfde waarschuwende toon.

‘Ben je aan het tellen tot ik daar ga zitten?’. Haar vraag was retorisch.

‘Twee…’ Marco deed weer een stap in haar richting.

‘Jezus, Marco!’ Sonja kwam van haar stoel overeind en stampte boos in de richting van de tafel. Met een plof liet ze zich in de stoel vallen die Marco haar aangewezen had, net op het moment dat bij ‘Eén’ zei.

‘Probeer dat nog een keer en je gaat er veel spijt van krijgen’ Hij liep weer naar zijn kant van de tafel, ging zitten en pakte zijn broodje weer op.

Sonja keek naar hem en pakte ook een broodje. Ze pulkte de korsten van de sandwich af, die ze vervolgens in stukjes brak. Ze keek naar Marco in de verwachting dat hij er iets van zou zeggen, Minuten verstreken. Hij zei niets.

‘En?’, vroeg Sonja verwachtingsvol. Hij gaf geen antwoord. ‘Waarom wou je me hier hebben?’

Marco stak zijn hand op, als of hij wou zeggen, ‘momentje’, hij nam een slok melk. Toen wees hij naar de beker melk die voor Sonja stond.

‘Nee’, Sonja schudde haar hoofd, terwijl ze achterover leunde. Ze gooide een handvol met korstkruimels in haar bord. Ze merkte dat ze begon te pruilen en had zin om heel hard te gaan gillen.

‘Vertel me niet dat je geen melk lust’, zei Marco toen hij zijn mond leeg had.

‘Nee hoor, ik lust best melk. Ik houd er zelfs het meeste van als ik zelf besluit dat ik wil hebben’. Ze slaakte een diepe zucht bij dit antwoord.

‘Doe me deze keer dan een plezier. We verspillen geen melk. De volgende keer kun je zelf inschenken’. Marco gebaarde haar de melk op te drinken.

‘Waarom drink jij het dan niet op’, jengelde ze.

‘Gaan we opnieuw beginnen?’ Marco zuchtte toen hij zijn handen tegen de tafelrand zette en zijn stoel naar achteren schoof. Vastberadenheid was in zowel zijn stem als in de manier waarop hij zijn lichaam spande, te lezen. Zijn bruine ogen reflecteerden de diep groene kleur van zijn overhemd en onderstreepte als het ware zijn vastberadenheid.

Sonja kom het niet nalaten de kracht van zijn lichaamstaal en gezichtsuitdrukking te bestuderen. Zijn gezicht was zo langzamerhand een open boek. Iets wat ze ook zo vaak over haar zeiden.

‘Waarmee beginnen?, vroeg ze.

‘Drink je melk alsjeblieft en houd er mee op’, zuchtte Marco en maakte weer het gebaar.

Sonja pakte de beker en nam een slok. Terwijl ze dit deed staarde ze hem aan.

‘Basisregels’ Marco leunde naar voren en plaatste zijn handen plat op de tafel. Zijn blik kleefde aan de hare.

‘Ach hou toch op!’ Sonja verslikte zich half en sproeide de melk over de tafel over zijn handen en zijn shirt. Ze bracht haar hand naar haar mond en veegde de druppels van haar kin.

‘Basisregels!’ Marco klonk streng. Luister naar me! Ik luister niet naar jou! Als ik zeg dat je je melk op met drinken, dan drink je je melk op! Als je er tegen ingaat, zal ik je straffen’. Hij keek naar haar gezichtsuitdrukking.

‘Pardon?’ Sonja omklemde haar beker en wees er mee naar hem. Alsof het een aanwijsstok was. 

‘Je hebt me wel gehoord’, sprak hij streng.

‘Als je me aanraakt, zal je dat berouwen’, siste ze.

‘Zou kunnen’. Hij knikte . ‘Zou wel een stuk beter voelen aan de andere kant’, zei hij streng en vastbesloten.

‘Verdomme, wat ben jij arrogant!’ Sonja reageerde vanuit de grond van haar hart. De elektrische schokken vlogen door haar lichaam, over haar huid, tot diep in haar maag bij iedere waarschuwing die hij haar gaf. Het maakte haar nerveus.

‘En vloeken mag ook niet’, waarschuwde Marco.

‘Wat bedoel je met straffen?’, vroeg Sonja uitdagend.

‘In de hoek staan. Push-ups . Een veldloop. Zonder eten naar bed. Een pak op je blote billen….’  Marco noemde het op alsof hij een boodschappenlijstje aan het voorlezen was.

‘Geen sprake van’, siste Sonja. Ze kon haar mond en haar temperament niet meer bedwingen. Ze gooide de melkbeker van zich af. Het laatste restje melk vloog over de tafel en de beker kwam met de rand op zijn vingers terecht. Even kneep hij zijn ogen dicht om de felle pijn op te vangen. Vervolgens greep haar pols en trok haar naar zich toe.

‘Je hebt erom gevraagd!’ Hij sprak tegen haar terwijl zijn gezicht enkele centimeters van het hare verwijderd was. Haar ogen straalden angst en verbazing uit. Marco trok haar aan haar armen naar zich toe.

Sonja verzette zich en probeerde weg te komen, maar Marco hield haar met gemak in dwang, terwijl hij met haar naar de werkruimte met het raam liep. Hij greep de oude liniaal die al op het bureau lag zolang de post bestond. Het was een grote, zeven en een halve centimeter breed, 50 centimeter lang. Hij was perfect voor hetgeen Marco in gedachten had.

‘Niet doen!’ Sonja probeerde uit alle macht om los te komen. Ze zette haar hakken in de grond en leunde zover mogelijk achterover. Het resultaat was dat ze bijna op haar hurken zat. Ze leek op een waterskiër zo schoof ze op haar voeten achter Marco aan. 

Het kostte Marco weinig moeite om haar weer mee terug naar de tafel te brengen, waar hij zijn stoel wegtrok en deze in de vrije ruimte zette. Hij ging zitten en trok haar voorover over zijn knie.

‘Stop!……NIET DOEN!’ Sonja stribbelde om lost e komen en zich van zijn knie af te wurmen.

‘Te Laat!, zei Marco terwijl hij haar nog verder voorover dwong en haar middel stevig met zijn linkerarm omklemde. Toen liet hij de liniaal hard neerkomen.

‘Oh kut! Niet doen!’, gilde Sonja.

‘Geen gevloek! Marco liet de liniaal weer neerdalen. Harder ditmaal.

Sonja kon niet geloven dat dit gebeurde. Ze had zich hier zorgen over gemaakt, ze was er nieuwsgierig naar geweest en nu gebeurde het. Het deed veel meer pijn dan wat ze ook maar eerder meegemaakt had. Marco gebruikte al zijn kracht toen hij de liniaal op haar shorts liet landen. Ze stopte onmiddellijk met schreeuwen, maar ze bleef verwoed met haar benen schoppen en probeerde uit alle macht haar billen weg te draaien. Na tien kletsen verhief hij zijn stem en sprak haar toe.

‘Stop met stribbelen of ik ga hier de hele middag mee door!’ Hij bleef flink door slaan.

‘STOP!’ Sonja gilde het uit. De pijn van iedere klap was zo heftig dat ze zich alleen maar kon concentreren op hoe ze de volgende zou kunnen ontwijken. Maar loskomen was een utopie. Ze kon niet aan zijn linkerhand ontkomen door de stribbelen. Ze was niet sterk genoeg om zich van zijn knie overeind te drukken. Na nog eens tien harde kletsen kon ze alleen nog maar denken aan de verschrikkelijke pijn en hoe belangrijk het was dat hij op zou houden. Voor het overige kon ze niet helder meer nadenken.

Ze werkte haar rechterhand in zijn broekspijp en haar linkerhand in zijn zij. Ze verzamelde al haar krachten en drong met haar nagels in zijn kuit, terwijl ze met haar andere hand in zijn zij kneep.

Marco slaakte een kreet van pijn. Sonja slaagde er bijna in los te komen, maar het lukte net niet helemaal. Hij slaagde erin haar rechterhand te pakken en deze op haar rug te dwingen en verder trok hij haar lichaam steviger tegen zich aan zodat haar linkerarm hem niet meer kon pakken. Hij hield even op met slaan.

‘Daar ga je voor betalen’. Hij gromde en liet de liniaal opnieuw hard neer komen. Op de achterkant van haar dijen, vlak onder haar shorts, deze keer. Links en rechts afwisselend liet hij de liniaal nog eens tien keer neerdalen.

Sonja gilde. ‘AUUWWW!!! NEE, NEE, nee, nee, nee, NIET DOEN”. Haar worsteling om los te komen nam wanhopige vormen aan.

Marco verlegde zijn aandacht van haar dijen weer naar haar bips. Daarnaast begon hij haar verbaal toe te spreken.

‘Wanneer – ik – zeg – je – iets – te – doen, – dan – verwacht – ik – dat – het – ook – gedaan- wordt. – Begrepen!’ Hij zette ieder woord kracht bij met een harde klap op haar billen.

‘Ok!’, riep Sonja, terwijl ze bleef worstelen en schoppen.

“En – jij – houdt – op – over – ieder – detail – de – discussie – AAN – TE – GAAN’. Zijn stem verhief zich terwijl haar de laatste drie kletsen zo hard als hij kon gaf.

‘OK! OK! Stop…. OK …… Stop!!!’ De woorden kwamen er nog met moeite uit. Ze zat tegen het huilen aan. De tranen in haar ogen waren tranen van pijn. Als dit niet snel zou stoppen, was Sonja bang de controle helemaal te verliezen, dat ze echt zou gaan huilen, alles zou toegeven en oprecht spijt zou krijgen van wat ze gedaan had.

Marco stopte en liet haar opstaan. Ze deinsde achteruit, probeerde zich in de plooi te houden en haar blik niet van hem af te wenden. Ze kookte van woede en trilde van vernedering.

‘Als je dat nog een keer doet, trek ik je broek van je billen! Heb je dat begrepen?’ Hij wees met de liniaal naar haar en leunde achterover in zijn stoel. Zijn stem klonk hard en hij meende oprecht wat hij zei. Hij hoopte dat zijn dreigement indruk zou maken.

Sonja deed nog een paar passen achteruit, ze deed haar best om haar geschoktheid en angst verborgen te houden. Ze schudde haar hoofd, ten teken van ‘nee’. Het welbekende elektrische gevoel trok weer door haar lichaam. Haar vingers tintelden alsof er spelden in geprikt waren, hetgeen haar aandacht even afleidde van haar brandende billen en bovenbenen.

‘Ja!’, zei Marco terwijl hij zich naar haar toe boog, zijn hoofd maakte een knikkende beweging en zijn ogen flonkerden vervaarlijk.

Vervolgens traden enkele minuten van stilte in. Sonja wreef met de mouw van haar shirt langs haar ogen en bleef op veilige afstand naar Marco kijken. Ze zei helemaal niets en kon niet helder genoeg denken om zelfs maar iets te bedenken.

Uiteindelijk keek Marco naar haar op. Hij haalde eens diep adem. Zijn gezicht straalde nu vermoeidheid in plaats van boosheid uit.

‘Ga eerst maar even een uurtje liggen. Dan gaan we daarna samen nog een poosje aan de catalogus werken’.

Ze kon de verleiding niet weerstaan hem toch weer tegen te spreken. ‘Ik ben geen klein kind. Ik hoef helemaal niet even te gaan liggen!’.

Marco zuchtte diep. ‘Ik moet wel even gaan liggen. Ik moet alles even laten bezinken. Probeer me vandaag niet nog eens kwaad te maken. OK?’

Zijn verklaring verraste haar. Het klonk net alsof hij zich schuldig voelde. Sonja keek alsof ze water zag branden, maar ze gaf toe en knikte. Ze liet zich op de bank neervallen. Haar gezicht vertrok toen haar bips contact maakte met de zitting. Haar huid tintelde, maar er was geen sprake meer van echte pijn.

Terwijl hij zijn stoel meenam ging Marco op de veranda zitten. Hij was nu kwaad op zichzelf. Het pak op haar billen had hem opgelucht en verlost van de nodige frustratie, maar hij baalde ervan dat hij zich zo had laten gaan. Ze had het dan wel helemaal verdiend, toch had hij het niet zover mogen laten komen. En toch zou hij niet aarzelen het weer te doen als ze zich weer zo onhebbelijk zou gedragen.

‘Waarom brengt ze dit allemaal bij me teweeg?’, vroeg hij zich in stilte af. Het antwoord lag voor de hand. Hij zat er al een poosje mee. Ze had duidelijk een hekel aan hem. Daar tegenover stond dat hij haar mocht. En dat mocht weer niet. Geen gerommel met studenten. Twee stellen die hij kende waren ooit zo begonnen, de één als instructeur, de ander als studente. In de loop der jaren had dat allemaal wel professioneel zijn weg gevonden, maar in het begin was het best lastig geweest. Hij was zich ervan bewust dat zijn gevoelens voor haar er voor hadden gezorgd dat hij zo op haar reageerde. Hij had veel vaker uitdagende vrouwen van repliek gediend. Een pak op de bips was een consequentie die werd toegediend uit betrokkenheid. Dat was één kant. Een andere kant was dat hij zich steeds lekkerder in zijn vel voelde naarmate hij ouder werd.

De gebeurtenissen van die middag spookten nog in Sonja’s gedachten. Ze had een pak op haar bips gekregen. Het had erg veel pijn gedaan, maar ze herinnerde zich ook het gevoel dat ze had voor hij tot actie overging en het gevoel dat ze, niet lang erna had. Zo veel kwaadheid als hij in haar opgeroepen had, zijn vervaarlijke en rauwe autoriteit en het gevoel wat zijn dreigementen hadden opgeroepen, bracht op een ambivalente manier een soort opwinding bij haar te weeg. Ze was een moderne vrouw, nota bene!

De mogelijkheid dat hij zich niet happy voelde bij het gebeuren, bracht haar ook in verwarring. Als hij zo’n hekel aan haar had, als zij dacht dat het geval was, dan zou hij zich juist goed moeten voelen bij het pak slaag dat hij haar gegeven had. Wat was alles verwarrend!

Ze streelde met haar hand over haar bips en benen. Er liepen striemen over haar benen en ook een aantal over haar billen. Waar hij haar vaker op dezelfde plek geraakt had, voelde het verdoofd en een beetje hard aan. Ze zou waarschijnlijk de striemen nog dagenlang kunnen zien en het zou niet lang duren voor de verdoofde plekken pijn zouden gaan doen. Verward of niet, langzaam nam de slaap bezit van haar.

Na een klein uurtje kwam Marco kijken hoe het met haar ging. Ze lag op haar zij met opgetrokken benen op de bank. Beide handen omvatten haar billen. Ze had een roze blos op haar wangen en je kon zien dat ze gehuild had. ‘Jezus, wat is ze mooi’, dacht hij. Zijn schuldgevoel had plaats gemaakt voor affectie en het gevoel om te beschermen en te zorgen wakker gemaakt.