door Reesa ©2001

‘Ach, houd toch je mond!’, zei Janneke tegen haar man, terwijl ze boos de kalkoen aan het vullen was. ‘Ik heb er schoon genoeg van dat je altijd je zus verdedigt!’

‘Janneke, liefje, je bent aan het overdrijven’, zei Jeroen vriendelijk. ‘Ik verdedig haar alleen maar als je raar tegen haar doet’. Hij leunde achterover in zijn stoel aan de keukentafel. Dit was het vaste ritueel als er weer een dag met de familie op stapel stond.

‘Ik overdrijf helemaal niet en ik doe niet raar, ik vertel alleen maar de waarheid. Over een paar uur is ze hier en dan moeten we haar commentaar en op- en aanmerkingen weer aanhoren over alles wat we doen’.

‘Het is maar voor een paar uurtjes, liefje. Mijn familie komt maar een paar keer per jaar, dus je kunt je best wel even een middagje aanpassen’. Jeroen nam een slok van zijn koffie en zag heimelijk al net zoveel tegen de komst van zijn zus op als Janneke.

‘Waarom kun je niet zorgen dat ze haar commentaar voor zich houdt?’, Janneke smeerde de kalkoen in met boter.

‘Ja, zorgen dat ze zich inhoudt…wat wil je dat ik doe? Een pleister over haar mond plakken? Haar de deur uit zetten? Hoe kan ik nu zorgen dat ze zich stil houdt?’ Jeroen wenste dat Janneke in zou zien, wat voor hem overduidelijk was. Als psycholoog was hij er van overtuigd dat je het gedrag van iemand niet kon veranderen, tenzij iemand zelf wilde dat het veranderde. Dat had hij al zo vaak tegen Janneke gezegd, maar ze scheen dat maar niet te snappen.  

‘Zeg haar dat ze aardig moet doen en dat ze er anders maar weg moet blijven’. Janneke schoof de kalkoen in de oven en klapte het deurtje dicht.

‘Het spijt me. Ik kan mijn eigen zus niet weigeren met onze familiedag’. Jeroen pakte de sportkatern van het AD.

‘Iedere keer als jouw familie op bezoek komt, is Saskia onbeleefd en onaardig. Ik blijf altijd aardig tegen haar, hoe naar ze ook doet en daar heb ik schoon genoeg van. Ik kan er niet langer tegen. Zij eruit of ik eruit!’Janneke deed haar armen over elkaar en keek Jeroen aan. Waarom zag hij niet in hoe hoog haar dit zat?

‘OK’, mompelde Jeroen, terwijl hij de voetbaluitslagen bestudeerde. Janneke zuchtte diep ten teken van machteloosheid en rukte de krant uit zijn handen. Altijd als het moeilijk werd negeerde hij haar.

‘Hoorde je me?’, vroeg ze met luide stem.

Jeroen stond op. “Hoe zou ik je niet kunnen horen? Je bent aan het zeuren en jammeren en je gedraagt je als een helleveeg’. Zijn stem klonk zacht en berustend. ‘Ik kan niet zorgen dat jij je in houdt en ik kan niet zorgen dat zij zich in houdt. Jullie zijn beide volwassen vrouwen die weigeren zich als zodanig te gedragen. Ik kan niet zorgen dat zij weggaat en ik kan jou evenmin beletten weg te gaan. Alles wat ik kan doen is redelijk blijven in dit gekkenhuis’. Jeroen legde zijn hand troostend op de schouder van Janneke, maar ze rukte zich los.

‘Als je maar niet denkt dat ik mijn eigen huis uit ga!’ Ze moest Jeroen er van zien te overtuigen dat het een groot probleem voor haar was. Opeens kwam er een idee bij haar op. ‘Goed dan. Ik maak het eten af, dan gaan we eten en luisteren een poos naar het gezeur van Saskia en dan zeg ik dat ik hoofdpijn heb en ga naar bed. Dan kun jij alles mooi opruimen en mooi weer spelen met die vervelende zus van je’. Janneke stampte de keuken uit. Jeroen zuchtte en ging weer aan de tafel zitten. Nou ja, als iedereen die avond vertrokken was, dan zou hij het wel weer goedmaken met Janneke, zoals altijd. En dan zou alles weer koek en ei zijn, tot de volgende feestdagen.

Janneke zette de preischotel in de oven. Het eten wat ze klaar maakte rook verrukkelijk. Het was jammer dat het allemaal verspild zou gaan worden aan mensen die het helemaal niet waardeerden zoals Janneke en haar vervelende kinderen. Ze kromp ineen. Ze konden nu ieder moment aankomen. Saskia zou de keuken binnenstappen en alles van commentaar voorzien wat ze gemaakt had. Haar twee kinderen zouden als wilden door het huis rennen, schreeuwen, stoeien en waarschijnlijk wel weer iets kapot maken. En niemand die ze een strobreed in de weg zou leggen. Wat zou er gebeuren als ze het simpelweg zou vertikken om te koken? Waarom zou ze zich uitsloven voor dat stelletje ondankbare individuen? De deurbel ging en Janneke’s hart sloeg op hol. Ze hoorde Jeroen opendoen en zin zus met haar gezin enthousiast begroeten. Hij was altijd overvriendelijk tegen hem, terwijl zij hem als een voetveeg behandelden. Wat een verschrikking. Ze had met Jan Jaap moeten trouwen, haar liefde van de middelbare school. Die liet niet met spotten. Dat was een echte man, maar hij was nu getrouwd met haar vriendin Anna. Het was een heel gelukkig stel. En dan te bedenken dat zij dat had kunnen zijn, in plaats van Anna. Janneke hoorde hoe Wouter, de echtgenoot van Saskia, Jeroen begroette. Hij klonk anders. Het klonk voor de verandering gelukkig. Wat was er met hem aan de hand, zou hij de staatsloterij gewonnen hebben? Janneke lachte in zichzelf. Het was haar een raadsel waarom hij nog nooit bij dat verschrikkelijke mens weggegaan was. Saskia behandelde hem altijd als oud vuil. Ze stopte hier over na te denken en herpakte zichzelf toen ze hoorde hoe het gezelschap de keuken naderde.

‘Ha, die Janneke!’, Wouter kwam met gespreide armen op haar af. Was dat Wouter? Janneke was helemaal geschokt. Hij had een opgeheven hoofd en zijn zelfverzekerde manier van doen was nieuw voor haar. Over het algemeen hield hij zich afzijdig en zag er triest uit. Janneke liet zich door hem omhelzen, maar kon geen woord uitbrengen. ‘Je ziet er goed uit en wat ruikt het eten lekker!

Hij liet haar abrupt los zodat ze bijna haar evenwicht verloor. Ze stamelde een hallo. Hij liep naar de keukentafel en ging zitten en pakte de sportkatern die Jeroen daar had laten liggen. Vervolgens kwam Saskia door de keukendeur.

‘Dag Janneke, wat leuk om je weer eens te zien’, zei Saskia beleefd en Janneke volgde nog een schok door haar lichaam gaan toen Saskia voorzichtig naast haar man ging zitten.

‘H-hallo, Saskia. Alles goed?’, vroeg Janneke, terwijl ze een beetje schutterig naast de oven bleef staan.

‘Het gaat prima’, glimlachte Saskia. Janneke glimlachte aarzelend terug.

‘Excuseer me even alsjeblieft, ik ben zo terug’. Janneke haastte zich de keuken uit en ging op zoek naar Jeroen. Hij stond in de woonkamer en staarde zijn neefje en nichtje aan, die dit keer netjes in de kleren stilletjes naast elkaar op de bank zaten. ‘Dag Angela, Simon, willen jullie een dvd-tje zien voordat we gaat eten?’, verbrak Janneke de dodelijke stilte en beide kinderen knikten ja. Ze liep langs Jeroen, die daar bewegingsloos stond en pakte een kinderfilm uit de kast en deed deze in de dvd-speler. Zij en Jeroen hadden nog geen kinderen, maar ze had deze dvd’s vorig jaar voor deze twee in de hoop dat ze daarmee een poosje rustig gehouden konden worden. Ze hadden er echter tot dit moment geen enkele interesse in gehad. Janneke pakte Jeroen’s arm. Hij zag er verwilderd uit en keek haar met grote ogen aan.

‘Buitenaardse wezens’, zei hij tegen haar.

‘Wat?’, ze begreep niet wat hij bedoelde.

‘Ze zijn bezeten door buitenaardse wezens. Een andere mogelijkheid is er niet’. Jeroen draaide zich om en liep naar de keuken, op de voet gevolgd door Janneke. Ze liep naar de oven om bij de preischotel te kijken, terwijl Jeroen aan de keukentafel ging zitten. Wouter stelde voor dat ze even naar buiten gingen en hij en Jeroen verlieten de keuken.

‘Kan ik je ergens mee helpen, Janneke?’, hoorde ze Saskia beleefd vragen, waardoor ze de grip op het ovendeurtje verloor waardoor deze dicht sloeg.

‘Sorry!’, mompelde ze en voegde eraan toe, ‘Je kunt de tafel wel dekken als je wilt’.

‘Oh, natuurlijk. Gebruiken we dat mooie porselein van jullie?’, vroeg Saskia terwijl ze opstond.

‘Eh…ja, dat is prima. Het staat in de ….’

‘Ik weet waar het is. In dat beeldige hoekkastje, toch?’ Saskia liep naar de eetkamer terwijl Janneke verbijsterd in de keuken achterbleef. De laatste keer, met Pasen had Saskia haar porselein goedkoop en kitsch genoemd. Janneke begon zo langzamerhand in de buitenaardse wezens van Jeroen te geloven. Ze keek door het raam naar buiten en zag hoe Wouter en Jeroen druk met elkaar in gesprek over het terras wandelden. Het was niet te geloven. Ze had Wouter nog nooit zo geanimeerd een gesprek zien voeren. Janneke voelde een barstende hoofdpijn opkomen. Ze voelde zich als een vis uit het water en wist niet hoe ze op deze ongewone karakterveranderingen moest reageren. Ach, laat je niet van de wijs brengen, hield ze zichzelf voor. Vroeger of later zouden ze weer in hun oude gedrag vervallen. Ze voeren alleen maar een toneelstukje op om ons dwars te zitten. Ze zag hoe Saskia de tafel aan het dekken was en hoorde haar gelukkig neuriën. Ze had Saskia nooit eerder gelukkig gezien. OK, ze hadden de staatsloterij gewonnen. Dat moest er aan de hand zijn. Of ze waren tot het geloof gekomen. Janneke bleef maar gissen naar de complete gedragsmetamorfose van haar schoonfamilie. Ze bedacht zich dat ze Jeroen maar beter kon roepen om de kalkoen te snijden, maar toen ze nogmaals naar buiten keek, besloot ze de mannen niet in hun gesprek te storen.

Janneke pakte een groot vleesmes en ging de kalkoen te lijf terwijl Saskia de pannen begon te boenen. Janneke had trillende handen en ze was bang zichzelf te snijden, maar bracht het er goed vanaf. Saskia en zij zetten het eten in de porseleinen dekschalen op tafel, terwijl de kinderen stilletjes op de bank bleven zitten. Janneke begon de humor er wel van in te zien. Ze vertrouwde het nog niet voor een meter, maar besloot er maar het beste van te maken. Tja. Ze deed een stap achteruit en bekeek de tafel. Alles stond klaar, maar Jeroen en Wouter waren buiten nog steeds druk in gesprek. Janneke twijfelde wat ze moest doen, en wendde zich tot haar eigen verbazing tot Saskia.

‘Zullen we ze maar roepen?’, vroeg ze.

‘Ik doe het niet graag, maar als we het niet doen, wordt het eten koud’, glimlachte Saskia, terwijl ze naar de deur liep. Even later was ze terug met beide mannen in haar voetspoor en gingen ze aan tafel.

‘Ik wil graag even stil zijn’, zei Wouter. Janneke viel bijna van haar stoel. Ze hadden dus toch het geloof gevonden. Dat was het. Janneke zag hoe de kinderen het hoofd bogen en hun handen vouwden, terwijl Wouter Saskia bij de hand nam. Jeroen stak zijn handen naar haar uit en zij pakte ze en boog haar hoofd. Hoelang was het geleden dat ze voor het laatst zo zaten? Wouter zei een kort gebed en vervolgens gingen de schalen met eten van hand tot hand. Het viel Janneke op dat Saskia zichzelf niet opschepte totdat Wouter zichzelf bediend had en de beide kinderen wachtten op hun beurt op hun ouders. Janneke pakte de schaal met aardappelen en begon op te scheppen. Ze zag hoe Saskia naar Wouter glimlachte. Ze zag hoe Angela naar Simon glimlachte. Ze voelde de hand van Wouter om haar pols en keek omlaag naar haar bord en zag hoe ze een enorme berg aardappelen opgeschept had. Ze giechelde en ruilde haar bord met dat van Jeroen, die naar haar glimlachte. Saskia becomplimenteerde haar over ieder gerecht en de kinderen aten zwijgend en lieten af en toe weten dat ze het lekker vonden. Janneke voelde zich gelukkig.

Toen Simon Angela om het zout vroeg, liet Angela hem weten dat hij vergeten was ‘alsjeblieft’ te zeggen. Toen Simon het gevraagde woord gezegd had, hield Angela het zout bij zich en vroeg hem om ‘heel asjeblieft’ te zeggen. Simon staarde haar even aan en trok vervolgens het zoutvaatje uit haar handen, waardoor het uit haar hand viel in de appelmoes. Janneke glimlachte. Aha, dacht ze, de ware aard komt kennelijk weer boven. Maar Wouter, die sullige Wouter, zei streng tegen Simon, ‘dat was een rotstreek! Biedt je excuses aan je zus aan!’

Simon boog zijn hoofd en mompelde een excuus. Janneke staarde het jongetje aan. Vervolgens zei Simon streng, ‘en nu vis je met je lepel het zoutvaatje uit de appelmoes en gaat het in de keuken schoonmaken voor tante Janneke’. Simon haastte zich te doen wat hem gevraagd werd. ‘En, Angela, had je een goede reden om je broertje ‘heel asjeblieft’ te laten zeggen?’

‘Nee, pap’. Angela keek heel berouwvol.

‘Waarom deed je het dan?’, vroeg Wouter.

‘Om te kijken of hij het zou doen’, zei Angela.

‘Ik wil jullie beiden straks buiten even spreken als we klaar zijn met eten’, zei Wouter streng. Janneke keek uit haar ooghoeken naar Saskia, die naar de doperwten op haar bord staarde. Ze had zich niet met de discussie bemoeid. Ze zag tranen in Angela’s ogen verschijnen, terwijl ze met haar vork het eten over haar bord heen en weer schoof.

‘Tante Janneke’, hoorde ze de stem van Simon naast zich, ‘het spijt me dat ik het zoutvaatje in de appelmoes heb laten vallen. Hebt u nog wat zout om erin te doen? Ik heb het goed schoongemaakt’.

Janneke stond op, bedankte Simon en haastte zich naar de keuken om het zoutvat te vullen. Jeetje, haar handen trilden. Dit had ze in geen miljoen jaar durven dromen. Voor ze terugliep naar de tafel deed ze nog een klein schietgebedje waarin ze vroeg dit niet een droom te laten zijn.

Toen ze uitgegeten waren, begonnen Wouter en Jeroen een geanimeerd gesprek over de voetbalwedstrijd die die avond op de televisie zou komen. Janneke stond op om de tafel af te ruimen en Saskia sprong op om haar te helpen. Ze zag hoe Wouter naar haar glimlachte terwijl ze dit deed. Ze hoorde hoe Wouter de kinderen opdroeg met hem mee naar buiten te komen. Even later zag ze hen aan de terrastafel zitten praten. Ze maakte een pan schoon. Janneke vulde de afwasmachine en deed hem aan. Wouter was inmiddels weer binnengekomen. Hij liep naar Saskia die bezig was de kristallen glazen af te drogen en gaf haar een dikke knuffel. Janneke liep een beetje beschaamd de keuken uit, toen ze elkaar begonnen te kussen. Bah, dacht ze en ging op de bank naast Jeroen zitten die net de televisie aanzette. Het is echt heel vreemd, dacht ze. Jeroen pakte haar hand en legde die in zijn schoot.

‘Jeetje, ik ben helemaal van mijn à propos’, begon ze, en Jeroen glimlachte naar haar. ‘Waar hadden Wouter en jij het eerder over? Heeft hij je zijn geheim verteld? Heeft hij verteld waarom ze zo verschrikkelijk veranderd zijn?’

‘Dat zal ik je later allemaal vertellen, Janneke, na de wedstrijd. Ik wil dit echt heel graag zien’. Jeroen ging op de bank zitten terwijl Janneke de boosheid in zich op voelde komen. Dacht hij nou echt dat ze tot na die stomme wedstrijd kon wachten? Had hij dan niet in de gaten hoe verschrikkelijk nieuwsgierig ze was?

‘Maar Jeroen, ik wil het nu weten!’ Janneke deed demonstratief haar armen over elkaar. ‘Je moet het me nu vertellen!’ Ze ging voor hem staan en wachtte tot hij de televisie uit zou doen.

‘Nee, Janneke. Ik wil eerst de wedstrijd zien’. Jeroen deed het geluid harder, maar Janneke griste de afstandbediening uit zijn hand en deed de televisie uit.

‘Dat is niet eerlijk’, jammerde ze. ‘Ik heb er schoon genoeg van dat je me negeert! Ik ga niet uren zitten wachten terwijl jij naar die stomme wedstrijd kijkt! En zeg me nu wat Wouter allemaal verteld heeft!’ Ze ging in een fauteuil zitten en wachtte gespannen af. Ze zag hoe de gezichtsuitdrukking van haar man van verbaasd in geïrriteerd veranderde en voelde een huivering door zich heentrekken.

Jeroen ging staan. Hij liep naar haar toe. Ze leunde een beetje bang achterover. Hij keek haar streng aan en zei, ‘iedere keer als ik naar een voetbalwedstrijd wil kijken, kom jij met iets anders aanlopen wat ik moet doen. Ik heb dat tot nu toe altijd over me heen laten komen, maar nu heb ik er schoon genoeg van!’ Zijn stem sloeg over van boosheid. Ik zal kijken wat ik wil en wanneer ik wil. Als de wedstrijd afgelopen is, dan krijg jij de aandacht. En nu val je me niet weer lastig. Heb je dat goed begrepen?’Janneke hoorde de strenge woorden aan. Jeroen, boos? Wat was er gebeurd met zijn kalme relativerende houding? Ze staarde hem stomverbaasd aan.

‘IS DAT GOED BEGREPEN?’, schreeuwde Jeroen nog een keer. Janneke knikte. Ze was te zeer geschrokken om een woord uit te brengen. Hij leek een ogenblik te twijfelen en strekte vervolgens zijn hand in de richting van de afstandbediening uit. Ze gaf deze aan hem, waarna hij terugliep naar de bank, de televisie aanzette en naar het voetballen ging kijken. Hij kon zijn hoofd er echter niet bijhouden, afgeleid door de gebeurtenissen van die dag. Hij was ook nog nooit eerder zo boos geweest tegen Janneke. Maar na alles wat Wouter hem verteld had, wist hij wat hem te doen stond. Zijn gezin was de hele dag als door een ringetje te halen geweest, maar zodra ze wegwaren begon Janneke tegen hem te schreeuwen. Hij bedacht zich dat het niet aan zijn familie lag, maar dat het aan haar eigen verwende en egoïstische gedrag te wijten was. En hij was het zat om alles altijd maar passief over zich heen te laten komen. Hij zag hoe Janneke opstond en de kamer uitliep, en probeerde zich weer op de wedstrijd te concentreren.

Janneke ging naar de badkamer en liet het bad volstromen met warm water. Wat een familiedag, dacht ze. Iedereen leek wel helemaal gek geworden te zijn. Iedereen behalve zij, natuurlijk. En toch was ze blij dat ze niet opgescheept gezeten had met een onhebbelijke schoonfamilie, maar dat ze zich eigenlijk wel goed vermaakt hadden. Maar alles had zo onwerkelijk geleken, zeker toen Jeroen haar de mantel uitgeveegd had. Dat was pas eigenaardig. Jeroen had nog nooit zijn stem tegen haar verheft. Janneke kleedde zich uit en liet zich in het warme water van het bad glijden. Mmmm, dat voelde lekker. Dromerig waste zich zelf, denkend aan de boze uitval van Jeroen. Hij had nog nooit eerder tegen haar geschreeuwd, nog nooit! Ze zou boos op hem moeten zijn, maar merkte dat ze het eigenlijk wel fijn vond. Het maakte hem authentieker, niet een vaag figuur die bleef hangen in clichés. Ook voelde het goed om zijn handen vast te houden. Het was een spannend en een beetje opwindende gevoel geweest. Ze hadden nog steeds ongeveer een keer in de week seks, meestal op zaterdagavond, maar het ging meer op de automatische piloot dan dat ze er nu zo veel bij voelde. Op de een of andere manier voelde het vasthouden van zijn hand persoonlijker dan het hebben van seks! Janneke klom het bad uit en droogde zich af. Ze smeerde zich in met bodylotion en deed haar nachthemd aan. Ze liep naar de woonkamer en zag dat de wedstrijd nog steeds aan de eerste helft bezig was. Verdomme, wat moest ze doen? Ze was nog helemaal niet moe en had nog geen zin om naar bed te gaan. Ze hoefde ook niet de stad in te gaan, want alle winkels waren dicht in verband met de feestdagen. Tja, ze had nog een boek wat ze nog niet uit had, een romantische roman met een casanova op de omslag. Jeroen was ook best knap, vond ze. Hij ging net als zij een paar keer per week naar de sportschool en had goed ontwikkelde spieren. Als hij de juiste kleren aan had, zou hij ook best op het omslag van een boek kunnen staan. Bovendien waren het niet de kleren die een man aantrekkelijk maakten, het was de zelfverzekerde blik en de dominante uitstraling die hij had over de knappe vrouw die hij in zijn armen hield. Janneke zuchtte en ging opgekruld op hun grote bed liggen lezen.

Jeroen bleef naar de wedstrijd kijken, maar vermaakte zichzelf niet echt. Hij bleef maar aan Janneke denken en de gekwetste blik in haar ogen toen hij tegen haar schreeuwde. Hij had de neiging naar haar toe te gaan, haar een dikke knuffel te geven en haar te zeggen dat het hem speet. Maar hij vertikte dit te doen voor het spel helemaal gespeeld was. Hij had behoorlijk harde woorden gesproken en  nu moest hij ze waarmaken, anders zou ze hem nooit weer respecteren. Wouter had hem dat ondubbelzinnig laten weten.

Een uur later, ging Janneke weer terug naar de woonkamer. Jeroen leek nog helemaal in de wedstrijd op te gaan. Het laatste kwart van de wedstrijd was inmiddels begonnen. Ze bleef even ongeïnteresseerd naar de televisie kijken. Ze was tot dusver erg geduldig geweest, maar de tijd ging zo langzaam! Misschien dat hij nu wilde praten. Janneke ging achter Jeroen staan en begon zijn schouders te masseren. Hij keek achterom en glimlachte tegen haar. Ze begon harder te kneden, maar hij bleef naar de wedstrijd kijken. ‘Wil je iets drinken?’, vroeg ze hem.

‘Lekker, liefje, doe maar een kopje thee’. Janneke liep naar de keuken en schonk een glas thee in om hem dat te brengen. ‘Dankjewel’, zei hij en nam een slok om vervolgens het glas op tafel te zetten. Ze ging naast hem zitten en legde haar hand op zijn been. Hij legde zijn hand op de hare, maar bleef naar de wedstrijd kijken.

Janneke gaf een kneepje in zijn hand. ‘Wil je al praten?’, vroeg ze terwijl ze naar hem glimlachte.

‘De wedstrijd is nog niet voorbij, Janneke’. Jeroen boog een beetje voorover zodat hij nog beter naar het scherm kon kijken, en schoof Janneke’s hand van zijn been af.

‘Maar het is een oervervelende wedstrijd’, Janneke deed haar armen over elkaar. ‘Ik wacht al bijna twee uur. Ik wil nu praten!’

Jeroen draaide zich naar haar toe en eek haar aan. Mooi, dacht ze, ik heb in ieder geval zijn aandacht. Maar zijn gezicht stond streng. ‘Janneke…ik meen me te herinneren dat ik je gevraagd heb me met rust te laten tot na de wedstrijd’.

‘Ik snap niet waarom zo’n stomme voetbalwedstrijd belangrijker is dan ik’, zeurde Janneke. ‘En je praat tegen me alsof ik een klein kind ben!’

‘Je gedraagt je ook als een klein kind. Een verwend en egoïstisch klein kind!’, las Jeroen haar de les.

‘Ik egoïstisch? Jij bent degene die mij negeert om zelf naar de televisie te kunnen kijken’, viel Janneke uit, terwijl ze zijn boze blik negeerde. ‘En je hebt helemaal niets over mij te zeggen!’

Plotseling stond Jeroen op. ‘Ik heb wel degelijk wat over je te zeggen! Ga naar de slaapkamer en laat me rustig naar de wedstrijd kijken!’Hij wees in de richting van de gang, maar Janneke bleef gewoon zitten en staarde hem vol ongeloof aan. Toen besefte Jeroen dat een daad zou moeten stellen. Hij tilde haar als een klein kind op, droeg haar de gang door, de trap op, naar de slaapkamer en legde haar op het bed. Ze protesteerde zwakjes, maar was te verbaasd om zich echt te verzetten.

Jeroen zei niets totdat ze op het bed neerplofte. ‘Blijf daar . En val me niet lastig. Als je daar vandaan komt, geef ik je een flink pak op je blote billen!’ Hij sprak ieder woord duidelijk articulerend uit en Janneke ging rechtop op het bed zitten, haar mond open van verbazing. Hij liep de slaapkamer uit en trok de deur hard achter zich dicht. Jeetje! Zo was Jeroen helemaal niet! Wat had Wouter tegen hem gezegd?! Jeroen had altijd gezegd dat hij onder alle omstandigheden tegen geweld was. Hij had altijd gezegd dat als ze kinderen kregen, hij ze liefdevol op wilde voeden. En nu dreigde hij haar, een volwassen vrouw, met een pak op haar bips. Ze sprong van het bed af en rukte de slaapkamerdeur open en zag hoe Jeroen zich omdraaide en haar aan staarde. Ze sloeg de deur weer dicht. Wat was er toch gebeurd met haar kalme en onverstoorbare echtgenoot?

Janneke ging weer op het bed zitten. Ze pakte haar boek op, maar was te geïrriteerd om te kunnen lezen. Haar hele wereld stond op de kop. Ze zette het kleine televisietoestel aan en stemde af op een Western. John Wayne waarschuwde een jonge vrouw dat ze om haar woorden moest denken. Ze hoorde de achtergronden van de voetbalwedstrijd van beneden en zette het geluid harder zodat ze die niet meer kon horen. Tenminste dat gold voor enkele ogenblikken. Toen ging de deur open en kwam Jeroen binnen. Hij deed de televisie uit, trok de stekker eruit en nam hem mee naar beneden! Janneke keek hem na. Ze kon haar ogen bijna niet geloven. Ze was het liefst naar de overloop gelopen om hem de huid vol te schelden, maar dat durfde ze niet aan na de waarschuwing die hij haar gegeven had. Ze dacht dat hij haar niet echt een pak op haar bips zou geven, maar wat als dit wel het geval was? Er waren vandaag wel meer vreemde dingen gebeurd.

Janneke schopte tegen het dressoir waardoor de la met de sokken van Jeroen open gleed. Ze staarde even naar de netjes opgevouwen sokken in de la en begon vervolgens in alle sokken een hele strakke knoop te leggen. Als hij haar als een klein kind wilde behandelen, dan zou ze zich ook als een gedragen Wacht maar tot hij morgen sokken aan zou willen trekken! Dat zou hem leren. Ze grinnikte zachtjes en ging helemaal op in haar werk, totdat ze hoorde hoe Jeroen beneden de televisie uitschakelde. Ze deed snel de la dicht en zat weer netjes op het bed toen hij de slaapkamer binnenstapte.

‘Wat was je hier aan het doen?’ Hij keek haar beschuldigend aan.

Janneke glimlachte. ‘Niets. Ik zal alleen maar op zijne hoogheid te wachten’, zei ze koeltjes. Ze legde haar handen in haar schoot en draaide met haar duimen.

Jeroen zuchtte. Er zat nu nog maar een ding op. Hij ging naast haar zitten en legde zijn rechterarm om haar schouders. ‘Janneke, je sarcasme, brutaliteit en het gebrek aan respect zijn de aanleiding voor een flink pak op je billen’. Hij zag hoe haar gezichtsuitdrukking veranderde van arrogant naar verbaasd. Voordat ze kon reageren, duwde hij haar opeens voorover over zijn schoot. Het was een stuk moeilijker dan hij dacht dat het zou zijn. Ze verzette zich hevig en hij moest flink zijn best om haar in de juiste houding te krijgen.

Janneke voelde dat ze binnen de kortste keren geen kant meer op kon. Haar neus hing bijna op de vloer en hij duwde haar rechterarm op haar rug. Haar onderbenen klemde hij vast met zijn rechterbeen, maar ze vocht nog steeds voor wat ze waard was. Haar billen staken belachelijk hoog in de lucht! Toen hervond ze haar stem. ‘STOP!’, gilde ze. ‘NIET DOEN!”

Uiteindelijk had Jeroen zijn doel in de positie die hij wilde. Hij hief zijn rechterhand en liet deze hard op haar rechterbil neerkomen. Hij hoorde hoe ze naar adem hapte om het vervolgens uit te gillen. Hij sloeg op haar linkerbil en ze vloekte als een ketter. Dit gaf nog niet veel bevrediging en hij deed haar nachthemd omhoog zodat het opgekringeld op haar rug lag. Twee felrode handafdrukken waren op haar bips te zien.

Janneke klaagde, ‘NEE. NIET DOEN! Dit kun je niet maken!’

Jeroen liet zijn hand het werk doen. Hij kwam telkens weer met luide kletsen neer. Jeroen moest inwendig lachen. Jaren van opgekropte frustratie kwamen van onder de voorheen zo koele façade. Hij sloeg haar vijf keer op iedere bil en zag hoe haar bips trilde bij iedere klap.

Janneke bleef zich hevig verzetten tegen de pijnlijke aanval. Ze had nog nooit van haar leven op haar billen gehad, en had nog nooit op een vergelijkbare manier pijn gevoeld. Ze gilde ieder scheldwoord dat in haar met pijn gevulde gedachten opkwam. KLETS! KLETS! KLETS! Ze kneep haar billen stijf samen, maar maakt het daar alleen maar erger mee.

Jeroen zag hoe haar billen behoorlijk rood werden terwijl hij doodleuk doorging met slaan. Zijn aanvankelijke boosheid was verdwenen en hij vertraagde het tempo. Om zijn hand tenslotte over de strakke en warme huid van haar bips te laten glijden. Hij merkte dat hij genoot van deze barbaarse daad! Ook al deed het haar flink zeer, hij vond dat ze het echt verdiend- en heel hard nodig had. Hij vroeg zich af wanneer ze haar verzet zou staken. Misschien moest hij haar nu eerst een standje geven, zoals Wouter gezegd had.

Janneke huilde nu de klappen niet zo snel achter elkaar vielen. Ze was tussen de klappen door in staat om na te denken. Tranen drupten onder haar neus op de vloerbedekking. Ze wilde alleen nog maar dat dit op zou houden, haar billen stonden in brand en het vechten had haar uitgeput. ‘Alsjeblieft! Jeroen, houd alsjeblieft op! Het SPIJT me!’ Tot haar eigen verrassing hield hij even op.

‘Ik pik dat gedrag van jou niet langer, Janneke!’

Hij sloeg hard op haar rechter bil en ze gilde, ‘OK, OK, het spijt me, het spijt me echt!”

‘Je houdt voortaan je brutale mond!’ KLETS! Janneke begon harder te huilen. ‘En je houdt op met dat eeuwige gezeur van je!’ KLETS! KLETS! Janneke lag te huilen en haar boosheid had plaatsgemaakt voor een schuldgevoel. ‘Je behandelt me voortaan met respect!’ KLETS! KLETS! KLETS! Janneke lag nu helemaal slap over zijn schoot en hij liet haar rechterhand los. Ze wreef eerst over haar pols en vervolgens in haar ogen. Ze huilde nog steeds. ‘Ja, Jeroen!’, bracht ze uit. Vervolgens gaf Jeroen haar nog tien harde kletsen.

Janneke sloeg haar armen om zijn nek en huilde hete tranen op zijn schouder. Ze zat op haar knieën voor hem. Hij hield haar stevig tegen zich aan en wreef over haar rug.

‘Nu weet je alles van het geheim van Wouter, liefje’ Hij klopte haar op haar bips en zij deed haar armen nog stijver om haar heen. ‘Het spijt me dat ik je niet om toestemming heb gevraagd, maar van nu af aan is het helemaal aan jou’.

Janneke was uiteindelijk opgehouden met huilen, snikte, ‘wat is aan mij?’

‘Of je nog eens een pak op je billen krijgt’, zei hij steng.

‘ik weet niet wat je bedoelt, Jeroen…heb ik dan een keus?’

‘Ik bedoel wanneer je onbeschoft tegen me doet, geef ik je een pak op je bips. Als je aardig tegen me bent, dan doe ik dat niet. Als jij nooit weer op je billen wilt hebben, kunnen we beter direct scheiden. Toen ze dat hoorde begon Janneke opnieuw te huilen. Het was een verschrikking geweest om een pak slaag te krijgen en bips brandde nog heel erg, maar op de een of andere manier voelde ze zich nu veiliger en geliefder dan ooit. Ze moest niet aan een scheiding denken.

Ze wreef haar ogen droog met de mouwen van zijn overhemd. ‘OK’, mompelde ze.

‘Wat, OK?”, drong hij aan.

‘Ik…ik wil bij je blijven’.

‘Ook als je weet dat ik je een pak op je blote bips zal geven als je dat verdient?’

Ze knikte, niet meer in staat om te praten en hij drukte zich stevig tegen zich aan. Hij streelde haar billen en ze voelde iets binnen in haar kolken, een gevoel wat ze nooit eerder gevoeld had. Hij tilde haar kin op om haar te kussen en ze voelde het verlangen in haar buik kriebelen. Opeens was Jeroen de meest sexy man op deze wereld. Maar toen ging hij staan en trok haar overeind.’Ik ben wat vergeten, zei hij. Je moet nog in de hoek staan’.

‘Wat?’, riep Janneke. De opwinding was op slag verdwenen.

‘Het is een onderdeel van de straf. Na een pak op je billen moet je in de hoek staan om over je gedrag na te denken’. Hij probeerde haar nachthemd over haar hoofd te trekken, maar Janneke hield het woedend stevig vast.

‘Ik ga niet in de hoek staan en zeker niet naakt!’, liet ze hem boos weten.

Jeroen zuchtte. ‘Janneke, Janneke, je bent niet een erg snelle leerling, is het wel?’ Hij pakte haar bij haar handen en ging op het bed zitten, haar met zich mee trekkend. Haar houding veranderde op slag, toen ze zijn ogen zag en wist dat het hem ernst was.

‘OK, OK, ik zal het doen!’ Sla me niet meer, Jeroen!’, piepte ze. Het maakte haar niet eens uit dat ze het hem smeekte. ‘Alsjeblieft!’

Hij liet haar handen los. ‘Trek uit’, zei hij streng. Janneke trok langzaam het nachthemd over haar hoofd en liet het op bed vallen. ‘Ga in de hoek staan’. Ze wierp hem een gekwetste blik toe en liep naar de hoek tussen het bed en het raam. ‘Zet je handen tegen de muur’. Dat deed ze. ‘Neus in de hoek’. Janneke draaide zich om en keek hem aan. Ze schaamde zich verschrikkelijk, hoewel hij haar natuurlijk de afgelopen jaren veel vaker naakt gezien had. Haar bips moest vuurrood zijn; hij brandde en tintelde.

Ze hoorde hoe hij opstond en de kamer uit liep. Janneke zuchtte en vroeg zich af hoe lang ze daar zou moeten staan. Er verstreken een paar minuten en haar neus begon te jeuken. Ze krabde eraan en liet vervolgens haar arm langs haar lichaam hangen. Het begon pijn te doen, door hem steeds omhoog te houden. Ze liet haar andere arm ook zakken. Dit begon al heel snel te vervelen. Ze wilde alleen nog maar haar bed in stappen en misschien nog wel een beetje vrijen. Haar nek begon een beetje pijn te doen en ze deed een klein stapje achteruit. Jeroen stond met zijn armen over elkaar in de deuropening en keek toe met een geïrriteerde gezichtsuitdrukking. Ze deed snel haar neus weer in de hoek en legde haar handen weer tegen de muur. Ze hoorde hoe hij naar haar toe liep en voelde hoe hij zijn hand over haar buik liet glijden. Hij fluisterde in haar linkeroor, ‘Je zult leren te doen wat je gevraagd wordt als je gestraft wordt’. KLETS! Zijn rechterhand kletste op haar linker bil neer, terwijl hij zijn linkerhand liet waar hij was.

‘AUW!”, gilde ze en legde haar handen op haar bips.

‘Haal weg’. Ze legde ze snikkend weer op de muur. KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! Janneke gilde het uit bij iedere klap, maar liet haar handen waar ze waren.

‘En nu niet meer bewegen totdat ik het zeg’. Hij liet haar los, en ze hoorde hoe hij op het bed ging zitten.Haar bips deed zeer en ze wilde erover heen wrijven, maar ze durfde niet. Ze schaamde zich dood, maar het wond haar ook op toen ze zich voorstelde hoe hij naar haar zat te kijken. Toen hoorde ze hem de kamer weer uit lopen. Hij kwam terug met de kleine televisie en sloot deze weer aan. Hij deed hem aan en ging weer op bed zitten. Janneke luisterde met een half uur naar het NOS journaal en vroeg zich af hoe lang ze daar nu al stond. Haar armen begonnen pijn te doen. Net toen ze dacht dat ze het niet langer vol kon houden, voelde ze hem achter zich. Hij pakte haar armen en draaide haar om zodat ze hij haar aankeek. Hij drukte haar tegen zich aan en zij smolt in zijn armen. Het voelde vreemd aan om naakt tegen hem aan te staan terwijl hij al zijn kleren nog aan had. Haar heel huid tintelde en haar tepels schuurden tegen de borstzakken van zijn overhemd toen hij haar tegen zich aan drukte. Hij wreef over haar rug en daarna over haar billen. Het verlangen ontbrandde weer in haar, als een lucifer. Ze vroeg zich af waarom ze nog nooit eerder zoveel passie voor hem of voor wie dan ook gevoeld had. Daarna dacht ze alleen nog maar aan leuke dingen, terwijl hij zijn overhemd begon los te knopen met zijn ene hand en haar borsten streelde met de andere.

Janneke werd de volgende dag helemaal uitgerust wakker en voelde zich geweldig. Dat was verbazingwekkend als je in ogenschouw nam dat ze de halve nacht hadden liggen vrijen. Het was de meest fantastische sekservaring die ze ooit gehad had. Ze had zelfs toegestaan dat hij nieuwe dingen met haar uitprobeerde en ze had het al even lekker gevonden als hij. Ze lag met opgetrokken benen op haar zij met haar billen tegen zijn dijen gedrukt. Ze schudde ze een beetje en voelde dat ze het nog steeds kon voelen, hoewel het niet echt pijn meer deed. Toen de wekker ging, drukte Jeroen deze uit. Hij rekte zich uit en draaide op zijn rug, terwijl hij zachtjes op haar billen tikte. ‘Goedemorgen, liefje, het is tijd om op te staan’, mompelde hij, om vervolgens te vragen, ‘Zou je alsjeblieft een bakje koffie voor me willen maken?’

Dit deed ze normaal gesproken nooit, maar nu wilde ze het graag voor hem doen. ‘OK’. Ze stond op, deed een ochtendjas aan en liep naar de keuken. Toen ze op het ‘aan’ knopje drukte, hoorde ze Jeroen roepen, ‘Janneke!’ Hij klonk boos. Toen herinnerde zich opeens de sokken. ‘Oh God, waarom had ze daar niet eerder aan gedacht?’Ze had de knopen er allemaal nog uit kunnen halen. Ze liep schoorvoetend naar de slaapkamer, bang voor wat wel eens een pijnlijke ervaring zou kunnen worden. Jeroen zat op de rand van het bed voor de open la en hield een paar sokken in zijn hand. Janneke bleef in de deuropening staan en keek naar de grond en keek op toen hij begon te lachen. ‘Ik kan bijna niet geloven dat je dit gedaan hebt!’

Ze glimlachte flauwtjes. ‘Ik zal de knopen er allemaal uit halen, Jeroen!  Ik heb dat gedaan voordat je me een pak op mijn bips hebt gegeven. Ik zou het nu niet meer in mijn hoofd halen!’

‘Dat weet ik, Janneke, maar waarom heb je ze gisteravond niet meer uit de knoop gehaald?’ Hoewel hij nog steeds glimlachte, zag Janneke dat hij het steeds minder grappig begon te vinden.

‘Ik ben het vergeten! Alles ging zo snel’, smeekte Janneke. Ze voelde zich erg kinderachtig.

Jeroen zuchtte en gooide de sokken terug in de la. Hij fronste zijn wenkbrauwen. ‘Dat is een slechte gewoonte, om dingen te vergeten Janneke! Je vergeet rekeningen te betalen, je vergeet bepaalde dingen in het huishouden te doen…ik denk dat het tijd is dat ik je eens een lesje leer hoe je kunt voorkomen dat je dingen vergeet’. Hij ging op de hoek van het bed zitten en Janneke voelde weer dat vreemde gevoel in haar buik. Ze liet haar blik naar de vloer glijden. Ze zat al weer in de problemen en het was nog niet eens een dag later. ‘Doe je ochtendjas uit’. Ze liet hem op de vloer glijden. Hij klopte op zijn bovenbeen en ze liep naar hem toe om naast hem te blijven staan. Ze had geen zin om te gaan liggen. ‘Kom over de knie liggen’. Janneke aarzelde en overwoog hem te smeken het niet te doen. ‘NU’. Ze deed nog een stapje naar voren en boog zich voorover en zette haar handen op de vloer terwijl zij haar heupen op zijn been liet zakken. Hij keek naar haar billen en zag dat er nog kleine blauwe plekken zichtbaar waren. Janneke voelde de rillingen door haar heen gaan toen hij zijn handen over haar billen liet glijden en er zachtjes in kneep. KLETS! Dit keer begon hij langzaam en sloeg niet heel hard. Het viel op dat ze het zonder tegen te stribbelen kon incasseren. Dit keer zou ze netjes blijven liggen en hem geen reden geven het gevecht met haar aan te gaan.

Jeroen vond een ritme, hij sloeg beurtelings de ene bil en dan de andere en lette goed op dat hij geen schade aanrichtte. Janneke bleef aanvankelijk stil liggen, maar toen het pas slaag langer duurde, toen duwde ze telkens haar bips omhoog, alsof ze de klappen tegemoet wilde komen. Dat was interessant, dacht hij. Hij wist niet of ze het zelf bewust was, dat ze dat deed.

Janneke’s borsten hingen omlaag. Iedere keer als hij op haar bips sloeg, schuurden haar tepels over de sprei, waar ze langs de franjes streken. Ze deed haar benen een beetje uit elkaar. Het voelde allemaal vreemd aan, maar ze wist niet goed waarom. Ze wist dat ze het verdiende gestraft te worden, maar dit voelde helemaal niet aan als een straf. Het brandde een beetje. Ze kreunde en duwde haar been naar voren, en voelde zijn been tegen haar schaamheuvel.

Jeroen had natuurlijk wel eens van een erotische spanking gehoord, maar had nooit durven dromen dat Janneke dit lekker zou vinden. Hij kreeg zelf een gigantische erectie, zeker toen haar linkerbeen over zijn kruis wreef. Hij wenste dat hij over twintig minuten niet naar zijn werk zou hoeven te gaan. Hij zuchtte. Hij moest hier een eind aan breien. Het zou na het werk wel een leuke ervaring kunnen zijn. Toen stopte hij even, duwde haar benen bij elkaar, zette zijn eigen been over haar benen en begon hard te slaan.

Janneke voelde hoe hij haar benen naar elkaar toe bracht en realiseerde zich dat het er bijna op zat. Ze pakte het pluchen tapijt tussen haar vingers en probeerde zich goed te houden. KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! ‘Ooooh, het doet zeer! Het spijt me, Jeroen!’, gilde ze en begon tegen te stribbelen ondanks haar aanvankelijke voornemen stil te blijven liggen. ‘Alsjeblieft! Houd alsjeblieft op, ik zal nooit weer iets vergeten!’ Maar Jeroen bleef haar hard op haar bips slaan, vastbesloten om de opwinding die hen beiden verrast had naar de achtergrond te laten verdwijnen. Hij liet zijn hand op haar ene bil naar boven dansen en op de andere naar beneden en zag hoe de zachte huid langzaam donkerrood kleurde. Hij stopte uiteindelijk toen ze begon te huilen en trok haar overeind om haar in zijn armen te nemen.

‘Het spijt me, schatje, maar ik moest je even laten voelen dat het me ernst was. Ze snikte en knikte met haar hoofd. Er was nu helemaal niets erotisch meer aan, dacht ze en deed haar hand naar achter en wreef over haar rechter bil. ‘En nu de hoek in’. Ze stond schuldbewust op en liep naar de hoek en ging daar staan. Je kunt wel ontspannen. Dit is niet zo’n ernstige overtreding als eerder vanavond’. Ze liet haar armen zakken en leunde tegen de muur. Ze hoorde Jeroen de douche in stappen en toen hij een paar minuten later terug kwam zei hij dat ze zich klaar moest maken om naar het werk te gaan. Toen Jeroen even later de voordeur open deed om te vertrekken, rende Janneke naar hem toe om hem een knuffel te geven.

‘Dank je wel, Jeroen, voor deze bijzondere familiedag’. Ze glimlachte naar hem terwijl hij haar stevig tegen zich aan drukte’.

‘We kunnen beter Wouter bedanken’. Hij glimlachte en kuste haar voor hij de deur uitliep.