Lotte!
LOTTE!
LOTTE!!!
Stan schudde Lotte stevig heen en weer.
Lotte! Wat is er! Wakker worden. Stan schudde nog harder aan Lotte die kennelijk een hevige nachtmerrie had. Stan was wakker geworden van gekke geluiden van Lotte die hevig aan het woelen was in haar bed. Haar dekens had ze afgeschopt en ze lag in haar mooie blauwe lingerie op haar buik hulpeloze vreemde geluiden te maken.
Stan had haar meteen beet gepakt om haar wakker te maken. Hij had haar snel omgedraaid en was haar begonnen te schudden. Steeds meer. Het hielp niet. Hij stapte snel uit bed en tilde Lotte uit haar bed en bracht haar snel naar de badkamer.
Daar deed hij de waterkraan aan en schepte met zijn hand koud water in het gezicht van Lotte.
Lotte schrok al gillend wakker.
STOP,STOP gilde ze. En begon zelf hevig te schudden Stan hield haar in zijn sterke armen stevig vast.
Het is goed Lotte, het is goed. Je bent hier. Je bent veilig.
Lotte deed haar ogen open en keek in de spiegel van de badkamer.
Ze zag zichzelf in de armen van haar Stan.
Geen Thalen
Geen wilgentakken
Geen Pijn
Geen riemen en gespen
Wel liefdevolle sterke armen
Een warm lichaam
Thuis
Vlakbij Stan
Thuis
In de armen van Stan
Lotte begon onbedaarlijk hard te huilen. Haar lichaam schokte en dikke tranen vielen in de nek van Stan.
Och meisje toch, och lieverd. Wat is er gebeurd. Wat is er toch gebeurd.
Lotte bleef onbedaarlijk huilen en kneep Stan bijna fijn om hem maar niet te verliezen.
Stan liep met Lotte in zijn armen terug naar de slaapkamer en knipte handig het licht aan.
Lotte bleef huilen en haar hele lichaam schokte.
Stan ging op bed zitten en zette Lotte op zijn schoot.
Meisje toch. En hij wiegde Lotte als een klein kindje zachtjes heen en weer.
Dat hielp, Lotte ging minder hard huilen en legde haar hoofd nu tegen de schouder van Stan.
Stan nam de tijd om Lotte tot rust te laten komen.
Na een tijdje in elkaar gestrengeld te zijn zei Stan; zal ik voor jou en mij even wat water halen.
Lotte knikte maar pakte Stan meteen in de houdgreep zodat hij niet nog eens weg kon gaan haar eenzaam achterlatend..
Stan begreep het niet maar tilde Lotte toch maar weer op en liep met haar in zijn armen wederom naar de badkamer waar hij Lotte even op haar voeten zette.
Zo, zei Stan, een glaasje voor jou. En 1 voor mij.

We drinken hier wel even.
Lotte kwam langzaam uit haar vreselijke droom. Het water drinken hielp.
Oh Stan, begon Lotte, maar de tranen kwamen weer en praten lukte niet.
Wacht zei Stan en hij tilde Lotte weer naar bed.
Ze gingen nog een tijdje innig tegen elkaar zitten totdat Lotte echt rustig werd en vertrouwen kreeg dat het echt was, dat het Stan was wat zij voelde en aanraakte. Dat ze niet op het verschrikkelijke instituut zat.
Lotte begon te praten.
Oh, het was verschrikkelijk. Zo verschrikkelijk.
Haar hand ging naar haar billen. Ze deden een beetje pijn.
Stan heb ik inderdaad slaag gehad vannacht, van jou, omdat ik te laat was?
Ja Lotte, dat klopt. Maar niet veel want je was zo dronken dat je gewoon in slaap viel.
Ik heb jou uitgekleed en je ingestopt. Zelf heb ik nog wat opgeruimd beneden omdat ik echt heel ongerust ben geweest. Toen ben ik naast jou gaan liggen en heb naar jou gekeken hoe je op je buik aan het slapen was. Ik heb terwijl je sliep jou deken een beetje afgedaan en jou billen gemasseerd.
Ze waren zo mooi roze dat ik het niet kon laten om jou mooie billen aan te raken. Je lag zo mooi vredig op jou buik. Ik werd daar rustig van. Toen ik je weer hebt ingestopt, kon ik zelf heerlijk slapen.
Totdat ik van jou wakker werd en jij in paniek was.
Oh Stan, ik wil je nooit kwijt. Het spijt me zo van wat ik heb gedaan.
Lotte zat veilig bij Stan op schoot en begon te vertellen.
Alles!
De afspraak
Het wegbrengen
Het instituut
De rituelen en de kleding
Haar kamergenoten
De strenge leraren
Het opwarmen wat niet opwarmen was
De ongenadig strenge billenkoek.
Alle gemenigheden en regels
De knotwilgen
Maar ook de muziek.
De prachtige muziek.
De opbouw, de flow en de krachtige cadans
De prachtige sfeer en stijlvolle aankleding.
En het laatste
De cello
De spiegel van haar ziel
De blik in het weten waarom
Het venster naar Stan.
Stan kunnen zijn en hem volledig begrijpen.
Lotte begon zachtjes te huilen. En legde haar hoofd weer tegen de schouder van Stan.
Lotte pakte de rechterhand van Stan en geleide die naar haar linkerbil.
Ze wilde zijn hand voelen op haar billen.
Zonder iets te zeggen gleed ze omlaag en ging ze langzaam over zijn schoot liggen.
Stan liet het gebeuren en liet Lotte uit zijn sterke armen glijden.
Lotte kroop dicht tegen Stan aan en wiebelde een beetje met haar billen.

Stan nam haar met zijn linkerarm stevig vast en kneedde met zijn rechterhand haar beide billen en benen.
Lotte ontspande in deze klemvast houding van Stan helemaal. Ze voelde zich veilig zo over zijn schoot.
Stan, vroeg Lotte, ik wil nooit straf van iemand anders hebben.
Nee Lotte zei Stan zacht. Dat zal ik nooit laten gebeuren.
Maar Stan, ik wil dat als jij me straft je mij écht moet straffen.
Wat bedoel je Lotte?
Nou, ik vind dat de enge droom wreed was, maar ook iets moois en waardevols had. Ik heb gezien en gevoeld dat jij niet echt mij durft te straffen. Je houd je in omdat je teveel van mij houdt.
Ja, dat is wel een beetje zo, zei Stan.
Lotte keek scheef achteruit naar Stan.
Daarom stuurde je mij in de droom naar dat instituut.
Oh, is dat zo! En hij gaf Lotte een klein petsje op haar verst afgelegen bil.
Ja, want je wilde dat ik ongenadig billenkoek moest gaan krijgen.
Dus niet zo, en hij kriebelde haar billen met de vingers.
Lotte moest giechelen, nee joh, niet zo. Stan ging weer verder met heerlijke bil massage. Nu met 2 handen.
Stan, hoe eng die droom ook was. Ik weet nu echt dat ik graag van jou echt straf wil hebben.
Als een schoolmeisje.
Met alles erop en eraan.
Dat vond ik echt mooi in mijn droom.
Oh, zei Stan. Hij was geconcentreerd met de mooie roze billen met het kanten lichtblauwe slipje.
Stan, ik meen het. Misschien niet zo extreem als in mijn droom, maar ook vastgebonden en dat je me echt laat huilen.
Stan stopte nu en luisterde echt. Ja, zoals je het net vertelde, zei Stan.
Als schoolmeisje. Daar hou ik inderdaad van. Dat heb je goed aangevoeld.
Maar wil je echt vast gebonden worden?
Ja Stan, in mijn droom was dat wel eng, maar ook heel opwindend. Die overgave, dat is voor mij echt belangrijk om uiteindelijk ook te kunnen huilen.
Stan was nu heel zachtjes op haar billen aan het slaan en genoot van het wiebelen van Lotte haar billen.
Lotte, ik was wel van plan om jou vandaag de straf te geven die je vannacht had verdiend en nog niet gekregen. Maar jij wilt echt ongenadig hard?
Ja Stan, en met stijl en als schoolmeisje in stom school ondergoed.
Huh? Zei Stan? Is deze lingerie dan niet goed? En hij streek met zijn hand over haar slipje en omhoog naar de achterkant van haar bijpassende bh.
Nee Stan. Ik wil mij schoolmeisje voelen. Daar past deze lingerie niet bij.
Daar heb je een punt. Weet je wat. Na de lunch vandaag gaan we eerst winkelen en jij zoekt uit wat voor jou het beste past in de sfeer en de stijl.
Bij thuiskomst gaan we meteen jou kleding inwijden op de manier die jij wilt.
Lotte keek weer even naar achter.
Maar Stan, jij wilt dat toch ook wel? In mijn droom voelde je precies wat ik wilde.
Stan keek Lotte in haar ogen. Hij zei niets maar het was een blik van volledig begrijpen.
Vanmiddag, zei Stan, koop jij de kleren. En ik koop een matteklopper en zachte riempjes voor jou polsen, enkels en middel. Op de terugweg wil ik dan nog langs een plek en daar even stoppen.
Oh, wat dan? Lotte keek Stan nieuwsgierig aan.

Zeg ik niet, het is niet goed om alles te weten. En Stan knipoogde naar Lotte.
Oh, gemenerik! Jij ook altijd met je verrassingen. Lotte ging weer languit liggen.
Weet je, zei Stan, onze lange tuinbank. Is die niet geschikt om jou écht te straffen zoals dat nu nodig is?
Lotte begon te blozen.
Ja Stan, met een paar kussens kan ik daar lang uitgerekt op liggen.
Maar je moet me wel beloven dat je streng zult zijn. Ik wil voelen wat jij vannacht in jou
ongerustheid hebt gevoeld.
Ik zal smeken, jammeren schelden. Maar je mag niet stoppen.
Alleen, alleen als ik het stopwoord gebruik, dan is het genoeg.
Het stopwoord? Vroeg Stan?
Ja, het stopwoord wat er niet was in mijn droom. Wat het te wreed maakte.
Ok, maar wat stel je dan als stopwoord voor?
Lotte duwde zich omhoog pakte het hoofd van Stan zodat ze met haar mond vlakbij zijn oor was.
Toen fluisterde ze iets in zijn oor.
Ah ja mooi bedacht en passend zei Stan. Als je het zegt, doe ik TiTa-Tovenaar na. Hij gaf meteen een flinke pets midden op haar zachte heuvels en zong het bijbehorende korte rijmpje:
“En alles staat stil”

Stan stond voor het raam en zag Lotte haar armen ver vooruit strekken op de lichtblauwe bank met “tig” riempjes en riemen. Lotte legde haar hoofd met staartjes neer op haar armen. De rode linten vielen over haar armen op de lichtblauwe bank. Stan had allerlei gevoelens gehad de afgelopen minuten. Vanaf het strenge oor vastpakken vak voor zijn raam. Lotte die, toen ze alleen was, zo dichtbij haar prachtige billen in alle kwetsbaarheid toonde. O, die billen waren zo toe aan nazorg. Hij had door het glas willen springen om haar te strelen. Hij had haar in een reflex willen opvangen toen ze per ongeluk zacht tegen het sterke glas viel met haar billen. Had zijn hand tegen het glas gehouden op de plek waar Lotte haar billen tegen drukte.
Contact zonder contact. Vol en toch leeg. Venster tegenover spiegel.
Daar lag ze nu, haar rode billen fier omhoog en helemaal uitgestrekt wachtend op haar strengste straf. O wat was ze mooi nu ze daar zo lag. Dat witte ondergoed en rode linten in de staartjes. Het stond haar zo mooi. Zo kwetsbaar, zo vol overgave, zo, ja, gewoon stout. Een lief stout schoolmeisje, klaar om met haar billen bloot te boeten voor wat ze had misdaan.
Stan zag de deur van het kantoor opengaan en directeur Thalen stapte naar binnen. In zijn hand had hij een rol zwart gaffer-tape. Thalen liep naar het podiumpje met bank en Lotte. Hij legde de tape naast de takken en begon vervolgens de riemen vast te maken. Vanaf de enkels omhoog werkend.
Stan zag dat Lotte geen weerstand bood en haar gezicht liet liggen op haar armen.
Voordat Thalen de bovenbenen vastgespte, zag hij dat Thalen iets tegen Lotte zei. Vervolgens trok hij de onderbroek verder naar beneden. Tot aan de riempjes van haar onderbenen. Bibs en onderbenen waren nu bloot. Stan zag dat Lotte hierop reageerde. Ze hief haar hoofd op en probeerde achteruit te kijken. Stan zag Lotte haar mond bewegen. Thalen ging onverstoorbaar door.
Bovenbenen werden vastgepakt en vastgegespt. Daarna liep Thalen naar voren en trok Lotte aan haar polsen nogmaals stevig naar voren. Riempjes aan de bank werden om haar polsen gelegd en vastgegespt. Bovenarmen volgden. Als laatste werd een brede stevige riem over haar middel vastgesjord.
Lotte keek even omhoog in de spiegel niet wetend dat Stan haar recht aankeek. Stan zag dat haar mond open was. Een mix van angst en overgave was te zien in Lotte haar ogen.
Rode billen staken parmantig omhoog ondersteund door de 2 stevige kussens die bij deze bank behoorden. Stan was gaan zitten. Hij had een perfect uitzicht op Lotte haar omhoog gestoken billen als ook op haar gezichtsuitdrukkingen.
Lotte vleide haar hoofd weer neer op haar vastgebonden armen.
Thalen vouwde nu Lotte haar hemd terug over de riem die om haar middel was gegespt. Hierdoor het gebied van de rug ontblotend wat Lotte had willen beschermen.
Stan zag dat Lotte niet reageerde.
Nu Lotte geheel klaar lag, pakte Thalen de 2 takken en de tape. Hij bracht de takken zo bij elkaar dat ze aan het uiteinde ongeveer 10 cm uit elkaar stonden. Toen bracht hij tape aan om de takken te fixeren en tevens dienende als handvat.
Stan huiverde bij de gedachte hoe zoiets zou voelen op zijn eigen billen. Hij moest er niet aan denken!
Lotte lag daar nu weerloos om dit te ondergaan. De directeur zou gaan slaan, niet hij. Stan voelde een soort jaloezie in zichzelf opkomen. Hij had dit gewoon zelf moeten kunnen doen. Zelf streng genoeg zijn. Niet van dat benauwde. Dan had Lotte hier niet hoeven te zijn. Dan had hij Lotte echt en ongenadig kunnen straffen. Het gevoel van macht over zijn meisje. Macht gegeven vanuit consent.

Hij voelde in zichzelf een liefdevolle kracht. Lotte had dat ook. Ze had dat eens verteld na een pak slaag waarbij hij verder had durven gaan. De oerkracht en intense verbondenheid.
Die kracht, macht en verbondenheid had hij nu uit handen gegeven.
Thalen was duidelijk klaar met tapen en legde de 2 strengen-roede op de blote billen en benen van Lotte. Klaar voor actie. Thalen liet de roede zo liggen en liep naar zijn labtop op tafel. Stan zag dat Thalen zijn labtop opende. Thalen keek op richting de spiegel, waarbij het net leek of Thalen Stan recht in zijn ogen aankeek. Met een kort knikje van verstandhouding en een tikje met zijn vinger op het toetsenbord werd in de kamer van Stan de doodse stilte doorbroken met langzame muziek. Een piano begon te spelen. Heel simpel, langzaam, maar met veel zeggingskracht.
Stan kende de muziek niet maar het was prachtig.
Thalen liep langzaam naar Lotte op het moment dat een lage pianotoon klonk. Een cello begon te spelen met een hele langzame melodie. De tijd leek stil te staan en Stan werd geraakt door deze muziek vol emotie en diepte.
Op een 3e diepe basnoot van de piano pakte Thalen de roede op en legde die nu op het midden van haar omhoog gestoken billen. Vervolgens stapte hij rustig achteruit om de juiste afstand te bepalen arm-tak-bil.
Meteen hierna hief hij de tweetaks-roe hoog in de lucht.
Stan zag dat Lotte met open mond en met een langzaam “nee schuddend hoofd” vol angst in de spiegel keek.
De muziek van cello en piano leek alles in vertraging te zetten. Slow motion, de tijd stond stil.
Precies op het moment dat de 4e diepe basnoot van de piano klonk, sloeg Thalen met een sierlijke felle zwaai vol op het hoogste punt van haar billen vliegensvlug gevolgd door een tweede slag iets lager op haar billen.
Lotte gooide haar hoofd naar achter en een onhoorbare lange gil kwam overduidelijk uit haar mond.
Ze begon hevig te schudden.
De muziek ging door. Muziek was het enige wat er te horen was op de kamer bij Stan. De cello vertelde een verhaal. Langzaam en emotioneel.
Weer een basnoot van de piano en de roede zwiepte voor de tweede keer 2 maal over Lotte haar billen. Lotte haar staartjes vlogen wild heen en weer. De muziek deed de rode linten visueel langzaam vliegen.
Het was duidelijk dat de muziek ook te horen was in het kantoor en dat Thalen de muziek precies kende. Steeds op een piano basnoot kwamen 2 wilgen-slagen vliegensvlug achter elkaar over haar billen en benen.
Stan stond op en wilde dit stoppen. Maar kon niet, kon niet.
De cello vertelde een verhaal van volledig begrijpen. Stan begon zachtjes te huilen bij deze combinatie van de wrede actie die zich voor hem, achter het venster zich afspeelde. Het was alsof Stan nu volledig Lotte haar gedachten kon begrijpen door deze muziek samen met dit ongenadige tafereel.
Lotte was nu aan het gillen, haar billen en benen werden door de 2 taks-roede voor haar gevoel open gesneden. Muziek klonk vanuit de diepte maar ze hoorde het niet. Ze schudde uit alle macht om hieruit te komen. Ze had geen idee meer van tijd, plaats, aantal. Alleen was daar de roede die Thalen met precisie telkens 2 keer liet zwiepen over haar billen en benen.
De takken zwiepten helemaal door over haar zijkanten. Helse pijn, alles duizelde, haar hele lichaam trilde. Weg, weg, WEG!
Daar kwamen ze weeeERRR!!
Zwwwieiepp, zwwwieiepp

Nog hoger gilde ze. Alles draaide, hevig schudde ze. Alle kracht die ze nog had om Weg, Weg te Vliegen van deze plek. Ze schudde haar lichaam. Nog meer, nog meer oerkracht. De bank kwam in beweging, langzaam als in vertraging kantelde de bank. Alles duizelde, draaide, ze viel, weg, ze viel verder.
Ze hoorde haar naam
Lotte!
LOTTE!
LOTTE!!!

Stan zat op het puntje van zijn stoel, oftewel fauteuil, door het grote venster te kijken waarachter van alles te zien was. Zijn ogen gingen als vanzelf op zoek naar Lotte. Daar, Lotte stond in de verste hoek bij het raam. Een spaarzame zonnestraal viel precies op haar rug, billen en benen. Ze stond met haar handen op haar hoofd. Rode linten waren in haar haar gevlochten precies overeenstemmend met de kleur van haar billen die extra naar achteren waren gestoken. De zon versterkte haar ronde dieprode vormen in fel contrast met het witte ondergoed boven en onder haar billen. Aan de
typische kleine schokjes van haar schouders zag Stan dat Lotte aan het huilen was. Stan voelde een mix van warmte en medelijden opkomen. Hij wilde Lotte vastpakken, knuffelen, zijn handen zacht op haar duidelijk gehavende billen leggen. Nee nog niet! Hij dacht weer aan de avond dat Lotte hem zo in angst en bezorgdheid had laten zitten. Zijn besluit om Lotte nu echt ongenadig te laten boeten voor haar onverantwoordelijke gedrag. Dat moest, dat moest gewoon. Nu! Haar billen moesten voelen wat hij die avond in angst had gevoeld.
Zijn ogen bleven op Lotte vastplakken. O wat was ze mooi en lief kwetsbaar op deze manier. Een echt stout schoolmeisje met lintjes in haar staartjes.
Maar bedacht hij, wat bedoelde de bode nu met het horen van een spiegel?
Plotseling kwam er beweging in het kantoor. Stan zag nu dat er veel meer mensen in het kantoor waren. Aan de tafel zaten naast Thalen nog 6 keurige mannen, leraren zo te zien.
Ze waren opgestaan en liepen naar 2 verschillende hoeken waar nog 2 andere meisjes op dezelfde manier stonden als Lotte. Vel rode billen achteruitstekend in fel contrast met het witte ondergoed, boven en onder hun billen. Ook zij hadden hun handen op hun hoofden. Hun staartjes staken hier onderuit met prachtig linten in de kleuren licht groen en zacht paars.
Stan zag dat de meisjes werden opgedragen om hun onderbroek omhoog te doen. Ook Lotte deed dat. Daarna wezen de leraren iets aan wat naast hun in de hoek stond. De 2 meisjes pakten het. Het waren 2 dunne takken, dat moesten de wilgentenen zijn! Hun laatste wrede straf instrument. Stan keek snel naar Lotte en zag dat ook naast haar 2 wilgentakken klaar stonden. Lotte deed haar handen weer op haar hoofd zonder de takken te pakken. De 2 andere meisjes waren inmiddels stevig bij hun armen vastgepakt en werden snel via de deur het kantoor uitgeleid richting de gang.
De andere leraren volgden en de deur viel dicht.
Thalen en Lotte bleven achter, de zon verdween achter een wolk. 14 maart 2023 zou niet de boeken ingaan als een zonovergoten dag.
Stan keek weer naar Lotte die nu rustig in de hoek stond. Wachtend op haar lot.
Thalen was op zijn labtop bezig iets te schrijven. Aan de overkant zag Stan in een wat donker gedeelte van het kantoor 3 korven staan. Er staken rotan stelen uit. Daarboven hing wat onopvallend een klok. Het was bijna 11 uur. Oh ja dacht Stan. Om 11 uur zou de straf beginnen.
Stan stond op uit zijn stoel en liep naar het één richtingsvenster. Het was doodstil in de kamer waar hij was. Hij legde zijn hand op het glas en keek naar de sponningen. Hij zag dat het raam uit minstens 3 lagen bestond. Er zou geen geluid vanuit deze kamer Lotte kunnen bereiken. Stan was zo dichtbij Lotte, maar ook weer zo veraf.
Thalen stond op en nam zijn labtop mee. Hij liep naar de spiegel en keek kort recht in de spiegel. Een korte blik en een klein knikje volgde. Daarna draaide hij zich om richting Lotte. De directeur opende zijn labtop. Na iets in te typen kwam een groot rond deel van de vloer langzaam omhoog. Een massieve ronde schijf recht voor de spiegel kwam zo’n 30 cm omhoog.
Precies om 11 uur ging de deur van het kantoor open en een lichtblauwe bank met overal riempjes werd door 2 mannen in pak binnengedragen.

Thalen zette zijn labtop op het bureau terwijl de 2 mannen de bank op het grote ronde plateau plaatsten. Daarna verlieten ze snel het kantoor.
Thalen liep naar Lotte.
Lotte was aan het bijkomen van haar slaag met de 2 mattekloppers. De laatste minuut was hel geweest. Hier in de hoek was het even veilig en rustig. Ze wilde niet denken aan wat zou komen.
Lotte hoorde van alles achter zich maar was teveel met haarzelf bezig om daar aandacht aan te schenken.
Opeens stond de directeur Thalen achter haar.
Lotte, zei Thalen, en hij legde zijn linkerhand op haar gehavende gebied.
Zo te voelen zijn jou billen voldoende opgewarmd voor de 18 mooie strepen die we nu op jou billen gaan zetten. De directeur pakte Lotte met zijn rechterhand bij haar rechter oor. Hij trok het oor achterwaarts en tegelijk duwde hij met zijn andere hand haar linkerbil voorwaarts.
Lotte draaide verplicht om.
Lotte zag haar gevreesde strafbank op de verhoging staan. Het hoogste gedeelte van de scheve bank naar de spiegel gericht.
Mevrouw van Laar, wilt u mij de 2 wilgentakken geven? De directeur wisselde razendsnel zijn hand, zodat nu zijn linkerhand het rechteroor vastpakte en zijn rechterhand uitnodigend de takken in ontvangst kon nemen.
Thalen had heel geniepig haar oor iets te ver weggetrokken zodat Lotte met moeite en in een gekke bocht de takken moest pakken.
Lotte voelde hoe de wilgentakken soepel en vers waren. Haar hart bonkte in haar keel toen ze het zwieptuig overhandigde aan Thalen.
Meteen begon de directeur te lopen. Het rechteroor van Lotte stevig tussen zijn vingers.. Lotte werd meegetrokken met haar handen op haar hoofd door het kantoor tot bij het strafpodium met bank.
Lotte voelde zich duizelig worden en begon weer te huilen tijdens het struikel-lopen.
Oh..oh meneer de di, di,recteur.
Ik heb ge,ge,noeg ge,gehad, snikte ze.
Alstublieft als,alstu.. niet nog meer. Niet nog meer..smeekhuilde ze.
Thalen trok haar onverbiddelijk mee tot voor de spiegel.
18 strepen over jou billen.
Ik zal zelf deze handtekening gaan zetten.
Ongenadig!
En jij gaat stil liggen, dat is zeker!
Thalen trok met het oor Lotte haar gezicht omhoog zodat ze in de spiegel moest kijken.
Hier in deze spiegel zul je straks zien, hoe deze wilgentakken zwiepend op jou billen terecht gaan komen.
Hij trok nog eens extra stevig het oor van Lotte omhoog zodat ze op haar tenen ging staan.
Au..auau..
Jij gaat nu aan jezelf in de spiegel vragen om 18 strepen van de wilgentakken.
Thalen had het oor van Lotte in een ijzeren greep.
Ahau..
Zeg na! Zei Thalen.
“Ik wil van directeur Thalen”
Lotte herhaalde
“18 keer geslagen worden”
Lotte zei het
“ongenadig hard”

On,on,genaaadig hard, huilde ze nu
“Met 2 takken tegelijk”
Neeeeeheeee…neee niet dat,Nieiehheee
“MET 2 TAKKEN TEGELIJK”
Neeeee, dhaat zijn teveel
Opschieten anders worden het meer! Thalen zei dit met een dwingende rust.
“MET TWEE TAK-KEN TE-GE-LIJK!”
Lotte herhaalde huilend dit vonnis.
Thalen liet los. Lotte plofte met haar hakken weer op de grond en liet haar hoofd zakken. Haar staartjes en rode linten wezen net als haar neus naar de grond.
Lotte, jij gaat je nu zelf voorbereiden op jou straf. Ik ga nu eerst bij Anne-Fleur en Rosalie kijken en moet nog wat ophalen voor hier. Over ongeveer 10 minuten ben ik hier weer terug.
Als ik terugkom lig jij klaar over deze bank, kussens onder jou heupen, hoofd richting spiegel, armen gestrekt en billen keurig ontbloot.
Is dat begrepen Lotte?
Ja meneer de di,di,directeur.
Als niet? Dan haal ik mevrouw Kerstens om mij te assisteren jou over deze bank te leggen!
Ik raad je aan, dat wil je niet meemaken.
Thalen legde de 2 wilgentenen gebroederlijk naast de bank op de grond. Vervolgens liep hij de kamer uit, Lotte moederziel achterlatend in het kantoor.
Lotte liet haar armen nu zakken en legde haar beide handen op haar arme billen. Door haar ondergoed heen voelde ze de warmte en de gezwollen plekken van haar billen. Vooral het laatste matteklopper gedeelte had dat veroorzaakt. Ze keek omhoog in de spiegel en zag haarzelf door haar tranen heen. Wit, met in haar staartjes rode linten die over haar hemd lagen. Lotte pakte haar hemd onder vast en haalde die omhoog naar haar gezicht om haar tranen weg te kunnen vegen. Ze draaide zich om met haar billen naar de spiegel. Voorzichtig deed ze haar onderbroek naar beneden
en keek over haar linker schouder naar het diep rode en gezwollen gebied wat tevoorschijn kwam.
Ze legde haar rechterhand op haar rechterbil en deed een stap achteruit richting de spiegel.
Ze wreef zachtjes over al haar ronde zwellingen die het rotan daar had aangebracht. Ze ging iets krom staan en drukte met haar tenen haar rechter been iets op om de achterkant van dit been te inspecteren. Langzaam en met tederheid bewoog ze nu haar rechterhand zacht strijkend vanaf haar bil naar beneden over de achterkant van haar rechterbeen. Die laatste klappen van kloppers op haar onderbenen waren wreed gemeen geweest. Ze voelde zachtjes de striemen iets boven haar knieholte. Ahh, zuchte ze, dat was echt gemeen.
Ze wisselde nu van been om ook haar linkerbeen te bekijken. Ze verloor een klein beetje haar evenwicht waardoor ze met haar billen tegen het glas van de spiegel kwam. De spiegel bewoog niet, zat vast. De koelte van het koude glas was verrassend. Ze drukte nu haar beide billen zachtjes tegen het koude glas en liet haar hoofd ontspannen voorover hangen. Met haar beide handen wreef ze over de flanken van haar billen en onderbenen.
Ze verplaatste even om een nieuw koel stukje van het glas te koesteren. Voor zich zag ze naast de bank de 2 takken liggen. Ze werd weer zenuwachtig. Aangetrokken als een magneet stapte ze naar haar zwieptuig. Ze raapte 1 tak op en voelde hoe stevig en flexibel de wilgentak was.
Voorzichtig legde ze de tak op haar blote bibs en keek over haar linker schouder in de spiegel. Oe, hij was lang, en ze draaide de tak zo dat de tak op haar zijkant kwam te liggen.
Ze huiverde bij de gedachte dat deze tak zwiepend door de lucht in haar billen en haar gevoelige flanken zouden gaan bijten. Ze draaide zich om met haar gezicht weer naar de spiegel. Ze hief de wilgenteen hoog in de lucht, wachtte even en sloeg toen met de tak door de lucht. Een hoge venijnige Swoesjjss was te horen. Ze huiverde en legde snel de tak weer naast zijn broertje. Zou de tijd bijna om zijn? Snel liep ze naar de bank. Ze pakte haar onderbroek vast die onder haar knieën bungelde. Hoe laag zou die moeten. Billen bloot, had de directeur gezegd. Ze trok hem omhoog zodat de achterkant van haar bovenbenen helemaal bedekt waren en haar billen toch bloot. Toen knielde ze op de bank voor de hoge kussens, hoofd richting spiegel en vleide ze zich neer. Nog even
voelde ze of haar broekje haar bovenbenen nog goed beschermde en trok daarna haar hemd naar beneden zodat haar onderrug ook enige bescherming had. Toen strekte ze haar armen recht vooruit en legde ze haar hoofd op haar armen in afwachting van de directeur.

Stan parkeerde zijn auto bij het instituut. Het was bijna half 11 en hij zag dat er een keurige meneer in pak bij de poort klaar stond.
Snel stapte hij uit en werd ontvangen door de bode.
Goedemorgen heb ik het genoegen met de heer Voncken? Vroeg de bode.
Jawel, en Stan gaf de bode een hand. Aangenaam, Stefan Fennema ik heb van directeur Thalen de opdracht gekregen om u vandaag te begeleiden totdat u uw vriendin weer mee mag nemen naar huis. Wilt u mij volgen?
Stan volgde de bode die nu via de poort naar de hoofdingang liep. Via de gangen met allemaal slaapvertrekken werd hij naar een kamer achteraf gebracht.
De bode deed de deur open en nodigde Stan uit om naar binnen te gaan.
Het was een ruime gezellige kamer die verlicht werd met een paar lampen.
Een makkelijke fauteuil stond in het midden van de kamer die verder vreemd genoeg niet
gemeubileerd was. Wel stonden er 2 geluidsboxen aan weerszijden van een groot gordijn die dicht getrokken was. Ook waren er weer een aantal portretten en een schilderij van de tuin met de Vecht en de nog redelijk kleine knotwilgen. Alle schilderijen hadden een mooi spotje op zich gericht waardoor het geheel er sfeervol uitzag.
De kamer had verder geen ramen en Stan vroeg zich af waarom het gordijn dicht was.
De bode deed de deur dicht en sprak Stan aan.
Meneer Voncken, welkom in ons speciale gasten verblijf. Een gastenverblijf enkel met 1 fauteuil voor speciale gasten. Mag ik u uitnodigen hier plaats te nemen.
Stan voelde zich vereerd als zijnde speciale gast en ging in de mooie leren stoel zitten en keek naar het dichte gordijn recht voor zich.
De bode ging naast het gordijn staan en begon uit te leggen.
Geachte heer Voncken, op verzoek van directeur Thalen heb ik u naar deze kamer gebracht.
De reden dat u hier nu al zo vroeg bent én juist in deze kamer, heeft een reden.
Deze kamer is, tja hoe zal ik het zeggen, nou hij is speciaal. Als ik zo meteen dit gordijn open laat gaan, krijgt u uitzicht op het kantoor van directeur Thalen. De bode wachten even en zei vervolgens:
Het kantoor, de plaats waar Lotte zo meteen haar straf gaat ontvangen.
Stan, schrok hevig dit had hij niet verwacht! Ging hij de straf dan echt zien?
De bode zag dat Stan schrok.
Wij kunnen ons voorstellen dat u hiervan schrikt. U bent straks inderdaad getuige van de laatste strengste straf.
Wij als ervaren instituut weten dat het vooral voor Lotte van belang is dat u hiervan getuige bent.
Daarnaast denkt directeur Thalen dat u zelf zeker ook hier iets van kan leren. Maar dat moet u zelf gewoon straks ervaren
U ziet zometeen wat er zich achter dit raam in het kantoor afspeelt. Maar, zei de bode
veelbetekenend, let op! Vanuit het kantoor gezien is dit raam een spiegel. Lotte kan u niet zien!
Niemand in het kantoor kan u zien. Alleen directeur Thalen weet dat u hier bent.
Het duizelde Stan even. Hij herinnerde zich inderdaad de grote spiegel in het kantoor met de 2 grote portretten aan weerszijden daarvan.
Maar, wilde hij dit wel, wilde hij wel op deze manier Lotte zien. Lotte die dan niet wist dat hij haar al zag. Zou hij er eigenlijk wel tegen kunnen als hij zag hoe zijn Lotte ongenadig hard een pak op haar blote billen zou krijgen?
Meneer Voncken, u staat het vrij om dit te weigeren, echter moet u zich vergewissen dat het meemaken en zien van deze strenge straf u voor de toekomst kan helpen. Helpen om Lotte beter te kunnen begeleiden. Ook denken wij zei de bode, dat iedereen die voor deze manier van straffen kiest of heeft gekozen, juist verlangd naar billenkoek.
Immers degene die gestraft wordt, verlangd naar deze heftige billen-pijn om zich uiteindelijk verbonden te voelen met zichzelf en met degene die straft. Degene die straft ervaart juist een gevoel van liefdevolle macht en verbondenheid, vanuit consent gegeven.
Denkt u daar maar eens over na. Het hoort bij uw relatie tot Lotte is het niet? Zoals het ook voor Lotte hoort bij haar relatie tot u. Lotte verlangd naar billenkoek. Ongenadig en met strenge liefde gegeven. Welnu, ons instituut laat u dat op een, ik denk, professioneel manier zien.
Stan dacht na, het idee om echt eens te zien hoe een professioneel instituut dit soort straffen uitdeelt, ja, daar had hij altijd wel van gedroomd. Nu was het zijn kans om dit echt te zien. Nu met zijn lieve stoute Lotte. Ze had billen waar hij graag naar keek dat was absoluut zeker. En met nog grotere belangstelling keek hij naar haar billen als ze bevallig en een beetje verlegen over zijn knie ging liggen. Ze wist precies hoe ze Stan kon verleiden en haar straf daardoor kon doen verzachten.
Dat, ja dat zou nu anders zijn. Hij zou nu onbevangen kunnen kijken naar de straf. Deze keer niet verzacht maar juist ongenadig!
Ook, en Stan glimlachte, zouden haar billen nu vast en zeker niet weg kunnen lopen. Lotte zou immers met de billen bloot stevig vastgebonden worden. Dat had hij expliciet gevraagd op het formulier.
Hij nam een beslissing, het zou gewoon goed zijn om nu zelf ook te zien en mee te maken waar hij samen met Lotte voor had gekozen. De bode zei het wel goed, vond Stan. Voor Lotte was het fysiek uiterst pijnlijk maar mentaal heel belangrijk. Uiteindelijk was dat wat ze echt wilde en uiteindelijk van genoot.
Daarmee gaf Lotte thuis ook aan Stan haar vertrouwen en consent dat hij zelf hier ook van kon genieten.
Goed meneer ehh Fennema, ik denk dat u gelijk heeft. Ik zou dan graag getuige willen zijn van het goede werk van dit instituut.
Dank heer Voncken, een goede keus, zei de bode.
U moet weten dat Lotte , samen met haar 2 kamergenoten, nu met een zogenaamde
“opwarmronde” bezig is. Na deze opwarming van hun billen krijgen ze hun laatste en ik mag wel zeggen meest pijnlijkste straf. Van die laatste straf gaat u straks getuige zijn. Die straf wordt uitgevoerd met ons institutionele straf instrument. Als het goed is heeft directeur Thalen u iets uitgelegd over deze instrumenten, onze knotwilgen?
Aha, zei Stan, jazeker dat heeft hij uitgelegd. Ik heb daar inderdaad toestemming voor gegeven.
Welnu, Lotte zal zo dadelijk met deze wilgentenen, die ze overigens zelf heeft uitgezocht, op haar blote billen worden geslagen.
18 slagen!
Door Thalen zelf!
Ik kan u vertellen dat Lotte die snijdende pijn nooit meer zal vergeten.
Zelf zal ik u zo alleen laten. De deur sluit ik af zodat niemand u kan storen. Aan het einde van de straf haal ik u op. Is dat ok?
Stan knikte.
De bode keek op zijn horloge en zag dat het tijd was om het gordijn te openen.
Bent u er klaar voor?
Ja, ik denk het wel, zei Stan.
De bode drukte op een knop en het grote gordijn ging open.

Het prachtige grote kantoor van directeur Thalen werd in volle glorie zichtbaar.
De bode stapte naar de deur om naar buiten te gaan. Voordat hij de deur sloot draaide hij zich plotseling om. O ja, nog één ding meneer Voncken. U kunt alles zien, echter u kunt niets horen van wat er gebeurd in het kantoor. Daarvoor in de plaats…. hoort u Spiegel im Spiegel.
De deur sloot en Stan staarde naar het tafereel in het kantoor.

Stan kon niet slapen. Vandaag 14 maart mocht hij Lotte weer ophalen. Maar dat duurde nog uren.
Vanmiddag pas kon hij eindelijk zijn grote liefde, zijn grote stoute liefde weer in zijn armen sluiten.
Hij keek op zijn mobiel die naast hem op zijn nachtkastje lag. Het scherm lichtte op. 5.16… tjee en al klaarwakker. Stan checkte automatisch even zijn whtsapp en mail.
Een email bericht van directeur Thalen!
Snel en met enige spanning opende hij het bericht.
Beste Stan Voncken,
Met Lotte zitten we op de goede weg. Ze heeft inmiddels van een van onze strengste medewerkers, mevrouw Kerstens, billenkoek gehad met de ouderwetse schoolpaddle, op haar blote bibs. Uw voorgestelde platte bank hebben we in allerijl nog laten maken. Zelf heb ik de laatste 5 minuten van haar straf aanschouwd. Nieuw materiaal is het altijd waard om gezien te worden voor het eerst gebruikt.
Ik kan u zeggen dat Lotte uitermate goed vastgebonden kon worden op deze bank. Zelf vind ik het mooi om te zien dat meisjes helemaal uitgestrekt en goed vastgebonden hun blote billen mogen aanbieden. Waarvan acte! Haar prachtige ronde billen staken met hulp van speciale kussens weerloos omhoog voor de schoolpaddle. Mevrouw Kerstens wilde graag dit nieuwe meubilair op een doeltreffende persoonlijke manier inwijden. Ze heeft, vooral toen ikzelf aanwezig was, de paddle diep laten doordringen in de billen van Lotte. Het moet gezegd, uw vriendin heeft hier echt prachtige billen voor. De hoge gillen van Lotte en vervolgens haar diepe gegrom en gehuil waren een bevestiging dat de paddle haar blote billen het juiste verhaal had verteld. Haar herhaaldelijke smeekbede om te stoppen en haar stevige verwensingen aan mijn adres hebben we aan het eind
ruimhartig kunnen beantwoorden met een bonus. Lotte mocht nog 5 extra straf minuten blijven liggen. Ik heb haar eerst uitgelegd dat dit soort verwensingen een bonus straf verdiende. Zeker nu ze mevrouw Kerstens ook nog tot het sprookjesgilde verwenst had als zijnde heks. Dus heb ik Lotte vriendelijk voorgesteld dat ik zelf een 2e paddle zou gaan halen. Dit om met 2 paddles tegelijk haar billen de extra verdiende 5 minuten te kunnen straffen. Tenslotte zijn er ook 2 blote billen. Voor elke bil van Lotte, 1 paddle!
Gezien haar heftige reactie op dit nieuws, denk ik dat ik de juiste keus had gemaakt. U kunt het later wellicht zelf aan haar vragen wat ze van deze keus van mij vond.
In ieder geval heb ik rustig mijn eigen schoolpaddle van kantoor gehaald. Rustig in die zin, dat ik Lotte de tijd gunde om aan dit vooruitzicht te kunnen wennen. Werkt altijd kan ik u zeggen. Weer terug aangekomen in straflokaal 4 heb ik samen met mevrouw Kerstens haar blote billen de aandacht gegeven die ze verdienden. Het was uitermate enerverend in alle opzichten. Haar prachtige scharlaken rode billen die meedeinden op onze slagen. Een gillende Lotte die elk octaaf uitprobeerde van haar stem. Dit in combinatie met de heldere snel opeenvolgende petsen op haar blote bibs. Het verzet van haar lichaam en de kwaliteit van de nieuwe strafbank die dit verzet met gemak weerstond. Alles klopte en was goed. Deze straf zal ze nooit vergeten.
Over aandacht gesproken, het volgende:
Voor de 2e dag, 14 maart, hebben we een wijziging van het schema doorgevoerd. Tevens hebben we iets speciaals voor u geregeld. Wij willen u vragen om morgenvroeg 14 maart rond 10.30 aanwezig te zijn. Wilt u zo vriendelijk zijn mij te laten weten of u van dit aanbod gebruik wilt maken. Mocht dat zo zijn, dan zullen wij ervoor zorgen dat er een bode klaarstaat om u morgenvroeg te begeleiden naar de juiste plek in het gebouw.
Mvrgr.
Vincent Thalen”
Het hart sprong in zijn keel, Lotte had ongenadig slaag gehad. Op de platte bank! Vastgesjord in gespen en op haar blote bibs. Hij stelde zich het hele tafereel voor. Ja, hij herkende de hoge gillen en gegrom van Lotte als hij zelf ook echt even doorpakte met haar billen te straffen. Maar het slot.
Wow dat was heftig. Hoe zou Lotte in angst zijn geweest toen Thalen rustig zijn paddle ging halen.
Dat wachten. Zo weerloos met kloppende zere billen weerloos wachten.
Stan droomde even weg denkend aan het beeld van Lotte op die bank en een paddle die in slow motion haar billen raakt en een grote golf veroorzaakt van bil tot hoofd en hoge gil..
Maar nu eerst terugmailen.
Beste heer Vincent Thalen, dank voor uw mail en uitgebreide beschrijving van de straf die Lotte heeft mogen ontvangen op de 1e dag. Mijn complimenten.
Met genoegen kan ik u bevestigen dat ik op uw uitnodiging in kan gaan. U kunt mij vandaag verwachten om 10.30 bij de poort van uw instituut.
Met vriendelijke groet,
Stan Voncken.