Je rommelt toch nog maar verder in de koffer en komt uiteindelijk bij een van de vele straps uit die Paul in de loop der jaren heeft aangeschaft. Je loopt ermee terug naar de woonkamer en geeft het aan Paul. Zijn blik staat direct weer op onweer. “Je denkt toch niet dat ik je daarmee ga straffen? Jij gaat nu terug en je gaat wat serieuzers uitzoeken. Vooruit!”

Even denk je aan protesteren, maar je weet zelf eigenlijk ook wel dat dit instrument niet geschikt was voor de straf die je verdient hebt. Weer ga je door de koffer. Je pakt de rubber paddle nog eens op, voelt het gewicht. Je weet wel dat dit is wat je verdient, of toch in elk geval wat Paul verwacht. Maar dat ding doet zo’n zeer! Je kijkt nog eens. Misschien zit er nog wat anders geschikts in?