Paul begint weer te wrijven over je billen en langzaam ontspan je weer. Hij begint zachtjes te slaan, langzaam steeds een beetje harder en eigenlijk voelt het best fijn. Je zoemt zachtjes en droomt zelfs een beetje weg. “Tijd om de borstel te proberen,” kondigt hij aan. Hij pakt de borstel en legt het hout tegen je billen. “Je krijgt er 20,” zegt Paul. Je zet je schrap en zuigt de lucht naar binnen wanneer je de eerste klapt voelt. Dat is best een gemeen ding! Bijna net zo erg als de badborstel zonet. Paul maakt langzaam rondjes met het koude hout over je billen en slaat dan nog eens, deze keer aan de andere kant. Deze doet ook zeer, maar stiekem is het wel fijn wat hij doet. Je duwt je billen een beetje achteruit en wiegt ze zachtjes heen en weer terwijl Paul je om beurten wrijft en slaat. Lang nadat hij de twintigste klap heeft aangekondigd, stopt hij met wrijven en masseren. Je billen voelen warm en prettig en je hebt een warm, comfortabel gevoel in je buik. Voorzichtig helpt Paul je overeind en trekt je pyjamabroek weer omhoog. “Ik zal je even instoppen, dan haal ik nog een koekje,” zegt hij. Je laat je dankbaar meevoeren. “Ik ben zo terug.” Hoe lang hij wegblijft, zul je nooit weten, want nog voor hij terug is, val je rozig in slaap.
Naar het hoofdmenu